tfhfoot g®m^sten veiïfismë dej&id Tweede blad. Woeligs tijden Weekblad voor VENRAY, HORST en Omstreken. Mooimw nnnnn Manufacturer FEUILLETON. Het geheim van Charing Cross, Da speel kaartenwet. Bandietenl9ven. ng scum I vvuiucu gun **«-» z:aierdag| 2« W<éï i»«> -nlno 11UCM. A nnitfin n n 47e Jaargang No. 8! FEEL EN MAAS BLIJKEN TOCH HET PRIJS DER ADVERTENTIEN 1-8 regels 60 ct. per reg^I 7»/t ct. Uitgave van FIRMA VAN DEN MUNCKHOF - VENRAY ABONNEMENTSPRIJS p. kwartaal: voor Venrav 6-5 ct n ikm bij abonnement lager tarief. TAtafnnn K1 h«» h„i(I.nUn,t i,ii t vl P-P°81 roer. Telefoon 51 Rustige tijden beleven we ruim zeven jaren na den wereldoorlog nog allesbehalve. Nauwelijks kwam het bericht, dat de zaken in Engeland een goeden keer genomen, of uit Poien wordt melding gemaakt van ernstige revo- lutionnaire woelingen. Er heerscht groote verwarring. Hoe ernstig de toestand in Enge land werd ingezien, blijkt uit hetgeen gebeurde na het intrekken der sta kingsorder. De koning richtle een boodschap tot het volk, waarin hij zegt, dat de redding der natie te danken is aan het vertrouwen, dat door het volk aan den eersten minister is gesteld. Kardinaal Bourn; van Westminster liet Zondag in zijne kathedraal een hoogmis tot dankzegging opdragen, gevolgd door een Te Deum en ge lastte, dat ook in de andere katho lieke kerken dankmissen zouden wor den opgedragen. De Anglicaansche bisschop van Kantelberg liet in alle Anglicaansche kerken dankdiensten houden. Zoo spreekt en doet men niet, als de toestand niet als hoogst ernstig en gevaarlijk werd ingezien. Met op elkaar geklemde tanden heeft het Engelsche volk in twee deelen gescheiden gestaan, die beide om de overwinning streden. Maar door zulk een geweldigen strijd nemen verbitteringen tweespalt toe, te meer omdat de staking het land millioenen ponden schade heeft gedaan, die zal drukken op het volk en op de zwakkeren het meest. Zoo blijft er roering allerwegen, woeling in elk land, waar allerlei partijen de orde belagen en door woord of daad voortdurend tot on rust hitsen. En tevens was er nooit een tijd, waarin zooveel om vrede werd ge roepen revolutionnaire partijen nemen in deze soms de meest idea listische allures aan nooit was er een tijd, waarin men zooveel propa ganda maakte om een permanenten vredestoestand te „organiseeren" als thans. Maar voortdurend blijkt, dat ook daar het eigenbelang dikwijls een eerste rol speelt. Men denke maar aan de jacht naar zetels in den Vol kenbondsraad. 't Wordt steeds duidelijker, dat men ter bereiking van dit doel niet moet beginnen met diplomaten aller lei mooie tractaten op papier te laten zetten. Het eerste werk moet zijn het ver anderen, het verbeteren van den mensch, die ze heeft uit te voeren. N. K- Beter af te schaffen? b...) schrijft in «De Noderl Hanze" Ongetwijfeld een wet zonder veel pretentie, 'n Niemendalletje. Het publiek heeft er niet veel last van, omdat men, zonder een geroutineerd belasting-ontduiker le zijn, zich toch vermaken kan met kaartspelen, waar voor niet aan den fiscus cijns is be taald. En omdat het publiek er n'et veel hinder van heeft, wordt haar de on barmhartige criliek bespaard. Maar des te meer hinder ondervindt de bona fide winkelier, die «gestempelde" kaartspelen verkoopt. Deze winkelier wordt namelijk in bijzondere mate gehinderd door de royale wijze, waarop de speelkaarten- belastiDg wordt ontdoken. Iemand, die om zich heen ziet, moet wel den indruk krijgen, dat hel aantal «ongestempelde" spelen niet onderdoet voor de der «gestempelde". Het ligt voor de hand, dat de bona- fida winkelier van deze toestanden de dupe is. Om speelkaarten te kunnen verkoopeu heeft de winkelier vergun ing noodig van den inspecteur der accijnsen. Zon der vergunning mag hij niet verkoopen Vervolgens mag hij in magazijn, winkel en andere voor het bedrijf ge bezigde lokalen, geen spelen kaarten voorhanden hebben, welke niet zijn voorzien van*de stempel-afdruk, bedoeld bij art. 3, derhalve geen speelkaarten voorhanden hebben, waarvoor niet de accijns is betaald. De winkelier nu is vrij gemakkelijk te controleeren, zoowel wat zijn ver gunning betreft, als zijn voorraad. Wat ziet men nu gebeuren? Venters verkoopen eenvoudig zonder vergunning op straat en op de markt ongestempelde kaarten. Controle op deze lieden is uiteraard zeer moeilijk. Een kooper kan ongestraft zich een zeer goedkoop spel kaarten verschaffen en thousiactoa, verslijten, deze gelegenheid gaarne benutten Een gevestigde winkelier zal er zich niet gauw aan wagen, omdat hij bij verlies van zijn vergunning den kaar. lenverkoop wel kan staken. Hij wordt gemakkelijk gecontroleerd en «gesnapt". Met bovengenoemde venters slaat de zaak evenwel anders. Bij overtreding kan de minister de vergunning intrek ken. Dat kan den venter niet deren, omdat hij nooit een vergunning gehad heeft. Ook kan hij gestraft worden met een geldboete van ten hoogste drie honderd gulden, wegens het verkoopen zonder vergunning. Verder worden de speelkaarten, die de venter voorhanden heeft in maga zijnen, winkels of andere voor het bedrijf gebezigde lokalen (heeft hij die?) in beslag genomen. Deze kan hij weer terugkrijgen door betaling der belasting. Bovendien kan hij hiervoor beboet worden met ten hoogste f 100. Het ergste wat hem kan overkomen, is dus een geldboete. Deze varieert dus tusschen f 1 en f 400. De vra8g is echter, of de kans voor straf groot is. Behalve in geval van betrapping op Op een goeden morgen, na een be zoek van Matherfield, die hem even kwam opzoeken om hem mede te deelen, dat de politie nog niets gevon den had, nam Helherwick zijn hoed om een bezoek aan de Surrey Street te brengen. Rhona Hanr.aford was juist bezig haar koffers te pakken om Mal ter'8 hotel te verlaten. Zij zou, tenminste een poosje, bij miss Keeley gaan door brengen. Hetherwick ging recht op de zaak in, die tot dit bezoek genoopt had. Uit welk blad heeft uw groot vader het knipsel, dal in zijn portefeuille lag en nu in mijn bezit is, gehaald vroeg hij. Zeker uit een dagblad? Ja, maar ik weet niet uit welk. antwoordde Rhona. Al wat ik weet, is, dat hij die krant des morgens per post ontvangen had, op den dag, dat wij Sellithwaile gingen verlaten. Wij zouden juist naar het station vertrekken, toen de post kwam. Hij stak de brieven en bladen en er waren er verscheidene in zijn zak en opende ze in den trein. Ergens op weg naar Londen, knipte hij dat portret uit. Hij wierp de krant weg, met andere. Het was zijn gewoonte heel wat kranten te koopen voor het buitenland bij vooruitbetaling f 1.30, afz. nummers 5 ct! heeterdaad, zal het bewijs var\ het strafbare feit niet gemakkelijk zijn tenzij een scherpe controle wordt toe gepast Als men bedenkt dat deze accijns pl.m. f 100 000 opbrengt, dan kan men begrijpen, dat- aan de controle niet zoo heel veel ten^koste kan worden gelegd. Schrijver meent dat, gezien de geringe finaucieele beleekenis van het wetje en het gevaar, dat het oplevert voor het prestige van de overheid, het aanbe veling verdient de speelkaartenbelasting geheel af te schaffen. MIJNHARDT's Hoofdpijn-Tabletten 60 ct. Laxeer-Tabletten 60 ct Zenuw-Tabletten75 ct Staal-Tabletten90 ct Maag-Tabletten 75 ct 10 Bij Apoth. en Drogisten Onlangs maakten de bladen melding van de gevangenneming van den fa meusen rooverhootdman Romanetli. Het Rt. Nbl. meldt hierover nader Eerst na zes en twintig jaren is hel gelukt Romanelti gevangen te nemen. Én dan nog. Vrijwillig heeft hij zich niet overgegeven en er is maar één middel geweest om hem te krijgen: een fusillade van een hinderlaag uit. t Wonderlijke is, dat men hem nu algemeen betreurt. Ten eerste de ro manschrijvers, die Romanelti altijd een held hebben gevonden van spannende feuilletons. Maar ook het overgroote deel van de Corsicaansche bevolking misschien ook verschillende Fran- En het is verklaarhaar. Hat k-jjarUneL sche politici, die hun roem toch ma.ax die nog al eens een spelt^bBöit te dkuken uan dezen wtfüe, 5a. driemaal was ter dood veroordeeld. Vandaar dat Romannetti's roem ver uitging buiten Corsica en dal telkens weer zijn naam werd genoemd in het Fransche parlement, dat de Parijsche bladen speciale vertegenwoordigers naar Corsica zonden om daar den rooverhoofdman te interviewen. Romanetli was een vondeling. Een kapitein van de gendarmerie had zich over hem ontfermd, maar al spoedig toonde het kereltje zich zoo onhandel baar, en zoo driftig, dat men hem liet loopen. Als veehoeder kwam hij aan den kost, hij leefde uiterst sober, maar op zekeren dag ontstond er ruzie over een stuk vee en Romanetli in drift, stak zijn tegenstander dood Van dat oogenblik af begon de groote strijd, welke meer dan een kwart eeuw zou duren. Hij verwilder de hoe langer hoe meer en om hel minste begaat hij een moord. Om gelijk te krijgen bestaat er vol gens hem maar één middel: dooden Op één dag legt hij vier gendarmes neer eh als versterking komt, is Ro manelti allang verdwenen in de bergen waar hij elk schuilhoekje kent. En deze bandiet heeft toch iels aan trekkelijka zouden we bijna zeggen. Als er verdrukten waren, bemoeide en er stukken uit te knippen. Nu, ik denk, dat het wel nage gaan zal kunnen worden, zeide Hether wick, hardop denkend. Daarna keek hij naar de voorbereidselen, welke Rhona voor haar vertrek trof Ge gaat zeker met uw tante Uven? Ja, voor een tijdje, was het ant woord. Ik hoop, dat ge mij zult toestaan u te komen bezoeken,zeide Hetherwick. Ik ben ernstig met deze zaak bezig en ik denk er u van tijd tot tijd wel iets van te kunnen vertellen. Het zal mij aangenaam zijn, was het antwoord. Ik zal u het adres geven. Ik ben niet van plan mijn tijd werke loos door te brengen, tenzij ge dus des avonds komt, zult ge mij waarschijnlijk zelden thuis treffen. Wat zijt ge van plan te gaan doen vroeg hij. Ik denk, dat ik secretaresse ga worden, zeide zij. Destijds heb ik mij daarvoor te Sellithwaite bekwaamd. Machireschrijven, correspondentie boek houden, Fransch, Duitsch.... ik ben daarvoor geknipt. Denk niet, dat ik nieuwsgierig ben, viel Hetherwick plotseling in Ik hoop, dat uw grootvader u in zijn tes tament niet vergelen heeft. Ik hoorde, dat hij er een opgemaakt had. Dank u, antwoordde Rhona. Hij heeft het niet. Integendeel. Hij heeft mij alles nagelaten. Ik krijg ongeveer vierduizend gulden per jaar, eerder meer. Maar dat is geen reden, waarom ik zou gaan luieren en niets doen, vindt u niet Romanetli er zich mede en de zaak kwam onmiddellijk in orde. Een voorbeeld: een employé bij een rijken econoom werd op schandelijke wijze uitgebuit. Maar de klerk moest er in berusten, wijl er maar één keuze voor hem overbleef: ontslag. En daar mee zouden hij en zijn gezin op straat slaan. Romanelti hoorde van dat geval trouwens hij was op de hoogte van alles wat zijn eiland geschiedde. De snorkende econoom vond ineens een donkere verschijning voor zijn bed. De rooverhoofdman dreigde alles te zullen plunderen, als de man er niet voor zorgde, dat zijn employé een betere positie kreeg en ging niet weg voor het zwart op wit stond. De bibberende patroon schreef wat de rooverhoofdman hem dicteerde. Een ander voorbeeld: Arme pachters konden hun pacht niet opbrengen en men dreigde hen, bij niet betaling het eenige stuk vee dat ze bezaten, in beslag te zullen nemen en hun inboedeltje te verkoo- )en. Romanetli kwam tusschenbeide.. Viet alleen teekende de landheer een papier, waarbij hij voor drie jaren de oachters met rust zou laten, zonder te setalen, maar hij moest nog twee van zijn beesten afstaan aan de arme lieden Op een anderen dag kreeg hij de mededeeling, dat een van zijn trawanten want langzamerhand had Romanelti een heele bende om zich heen slaags was geraakt met een gendarme. Spoorslags reed de chif heen om zijn kameraad zoo noodig hulp te bieden, maar toen hij op de plaats aankwam zag hij, dat zijn trawant het alleen wel afkon en den schreeuwenden gendarme meesleepte naar den afgrond met de bedoeling hem er in te gooien. Roman nelti haalde de twee vechtenden van elkaar. Ben je getrouwd Heb je kinderen? snauwde hij den gendarme toe. Da ongelukkige knikte. SaIi mI H.*> n»»1 Q n f ffq 1» \u tx mol gaf hij hem een funken trap... en jemoei je nooit meer met onze zaken. Was het wonder, dat deze «bandiet" evenveel vrienden als vijanden had? Het verklaart ook waarom hij zoo lang vrijuit kon gaan. Dreigde hem gevaar, dan waren er altijd, die uit erkentelijk heid een poging deden om hem te redden. En... de gendarmerie, deels uil vrees, deels uit sympathie spaarde hem. Een poging doen om hem neer te schieten, moet absoluut met succes zijn verzekerd, anders zou men het niet aandurven, te beducht voor zijn wraak. Romanetti kende zijn macht en van daar zijn ongelooflijke brutaliteit. Ge heel in zijn eentje daalde hij soms naar de stad af. Hij was zoo lang zamerhand een attractie van het eiland geworden Op zekeren dag hadden een paar Engelsche toeristen zich de wonderlijke geschiedenis van den rooverhoofdman laten vertellen in een café te Ajaccio. De gids had ook gezegd, dat Romanelti overal ooren had... Als dat zoo is, dan hoop ik dat hij vanavond bij ons in het hotel komt en dan houd ik 10.000 francs tot zijn beschikking, zei een der Engelschen. En 's avonds, terwijl de toeristen rustig bij elkaar zaten in de veranda, Goedl zeide Hetherwick. Maar.... indien die verzegelde enveioppe gevon den kon worden? Die was hem meer dan een millioen waard, en zou dus ook meer dan een millioen voor zijn eenige erfgename beteekenen. Wel de moeite waard om ze te vinden. Ik vraag mij af, of er ooit iets zal gevonden worden, meende Rhona. Die heele zaak is een mysterie, waar van ik niet de minste notitie heb Tijdl zeide Hetherwick. En.... geduld. Hetherwick ging zitten en stak zijn pijp aan. Gij kent Selithwaite, niet waar? vroeg hij, toen hij een paar flinke trekken gedsan had. Uw stad, niet Ben daar geboren en getogen en ook geëngageerd met een lief meisje, antwoordde Kenthwaite. Ken het door en door. Wat wilt ge over Sellitwaite weten Waart ge daar tien jaar geleden? Tien jaar geleden? Neen., behal ve in mijn vacantia. Tien jaar geleden was ik nog op school. Waarom? Kunt ge uit dien tijd te Sellith waite een politiezaak herinneren, waar bij een zeer elegante dame was be trokken waarschijnlijk als verdach te Neen. In die dagen interesseerde ik mij meer voor sport en cricket dan voor politiezaken. Denkt ge nog steeds aan de dame, waarover Hannaford in den trein tot den kerel sprak, dien ze maar niet kunnen vinden Juist. Het schijnt mij toe, dat daarin meer zit, dan de politie wel wil sprong er ineens een donkere figuur over de balustrade, nam met een breed gebaar zijn villhoed af en stelde zich voor Romanetti... Toen hij de premie had, stapte hij op 'n telefoon toestel toe en belde op - Hallo, het bureau van de gendar merie? Romanetti hier. A!s u gauw uw mannetjes hier aan het hotel zendt, vinden ze me... Vervolgens stak hij kalm een sigaar op, dronk een glas whisky, slingerde zich op zijn paard en toen de gendar mes kwamen, was hij natuurlijk al weg. Als er kermis in een dorp was ver scheen Romanetli er. Dan dronk hij als een tempelier, maar zoodra het snerpende fluitje klonk van een van zijn zeven trawanten, die altijd onzicht baar bleven, maar hem overal verge zelden, was hij ineens weer nuchter en stormde heen, zoodat de gendarmes te laat kwamen. Romanetli, die lezen noch schrijven kon, oefende op alles pressie uit. Bij verkiezingen voor de Fransche Kamer stemde men als één man op den can- didaat, door Romanetti aangewezen. Coly, de Parijsche multi millionair, is zoo bij de laatste verkiezingen ge komen en heeft de zaak zelfs heel veel herrie teweeggebracht. Of hem dat alles iets opleverde, durven we niet te zeg gen, maar het is in elk geval een £eit, dat hij rijk i3 gestorven. Misschien ook hebben de talrijke beroovingen en in braken hem dit kapitaal opgeleverd. Hij roofde en stal slechts daar, waar volgens hem le veel rijkdom was; hij hield er do idee op na, dat onze maat schappij absoluut verkeerd is ingedeeld: de één rijk en de ander arm. En hierin was hij consequent, want hij verdeelde zijn buit onder de armen rnisdeelden... Het eenige wat hij nooit heeft bezeten, was: een huis. Daar achtte hij zich niet veilig. Al die jaren K8f' nrfetn kgèklSpetT. minste geluid. M'. Campinchi, de beroemde Parij sche advocaat, die als kind met Roma netli op school heeft gegaan en die jaarlijks zijn vacantie op Corsica door brengt, vertelde ons het volgende Eiken keer dat ik er kwam, kreeg ik 's nachts onaangediend bezoek van Romanetti Dan kwam hij een uurtje babbelen met me. De laatste maal dat we elkaar spraken, beklaagde hij zich voelde hij wel dat hij dit harde leven niet altijd zou kunnen volhouden. Geef je maar over, Romanelti, zei ik hem. Verdedig u mij Natuurlijk. En krijgt u me vrij Hm, dat weet ik niet... driemaal ter dood veroordeeld... hoeveel moorden heb je begaan Hij haalde de schouders op. Ik weet 't niet precies meer... maar nee, dan is 't toch maar beter dat ik zoo blijf als ik ben... De officieele lezing luidt dat de gendarmes Romanetti hebben doodge schoten. Maar men gelooft algemeen dat hij verraden is en dat één van zijn trawanten den chef heeft neerge- 'egd. Zeker is het dat deze groote roman* toegeven. Het zou me niets verwonderen. Laat eens zien. Hannaford sprak over die dame als wat Dat ze hem tien jaren geleden ontglipt was. Wel, dan is de zaak eenvoudig. Indien ze aan Hannaford ontglipte, als commissaris van politie, tien jaar ge leden, dan moet dat te Sellithwaite gebeurd zijn. En daar zult ge dan registers en alle bijzonderheden vinden, welke ge noodig kunt hebben. Hetherwick knikte en trok enkele oogenblikken zwijgend aan zijn pijp. Ik denk, dat ik er heen zal gaan zeide hij ten slotte. Kenthwaite keek hem verwonderd aan. Een scherpzinnig besluit, riep hij uit. Een ingewikkelde zaak, was het tegenwoord, welke ik wif oplossen. Nu, goed, het is slechts vier uur sporen van Kings Cross, merkte Kenthwaite op. Een interessante stad, bovendien. Oud als de heuvelen en zoo modern, als de menschen haar konden maken. Een uitstekend hotel: de Witte Beer. En de broer van mijn verloofde is daar advocaat, Michael Hollis. Ik zal u een aanbevelingsbrief voor hem meegeven en hij zal je rondleiden en u elke hulp verleenen, welke ge noodig kunt hebben. Gaarne, zeide Hetherwick. En schrijf hem gauw. Kenthwaite ging aan zijn schrijfbureau zitten en schreef. Dan overhandigde hij Hetherwick den brief. Wat wilt ge nu precies te weten komen vroeg hij, toen Hetherwick hem bedankt had en opstond om te vertrekken. Alles omtrent die vrouw en waar om Hannaford haar portret uit de krant knipte. Doch ik kom u alles wel ver tellen, als ik weer terug ben. Hij ging naar zijn eigen kamers, pakte een koffertje en ging naar King's Cross om des middags den trein naar hel Noorden te nemen. Om half acht was hij dien avond in Sellithwaite een grijze, met rook beladen stad te midden van riante, groenende heuvels, waar de bevolking een dialect sprak, dat in Hetherwick's Zuidelijke ooren als iets barbaarsch klonk. Maar de Witte Beer waar hij zich nu geïnstalleerd had, had alle comfort en luxe, welke men maar in een eerste klas hotel kan vin den. De diner zaal, waarheen Hether wick zich begaf, zoodra hij zich op zijn kamer wat opgefrist had, scheen gevuld met een echt cosmopolilisch gezelschap; hij hoorde er de voornaamste talen van Europa sprekenlater vernam hij, dat zijn medegasten voornamelijk handels lieden van het vasteland waren om daar in de groote magazijnen en fabrie ken hun uitgeputte voorraden weer aan te vullen. Dat alles was ongetwijfeld zeer interessant, doch hij dacht er toch niet aan zijn avond zoek le brengen door de bedrijvigheid uit zijn eenzaam hoekje zitten waar te nemen. Nauwe lijks had hij zijn diner genuttigd, toen een der kellners hem kwam waar schuwen, dat mr. Hollis naar rar. Hetherwick vroeg.

Peel en Maas | 1926 | | pagina 5