De terechtstelling.
ZATERDAG 16 FEBRUARI 1907.
ACHT EN TWINTIGSTE JAARGANG
No. 7
Uitgever W. A. Van den Munckhof, Venray.
I>e stichter van
de Missionarissen van
hetH. Hart uitgedreven
Meng'elwerk.
Kenmerken
van hondsdolheid.
Abonnementsprijs per kwartaal
Ad vertentiën
Prijs
In de Annates de Notre Dame du
Sacré Coeur te Issoudun vinden wij
het volgende treffende verhaal van
de brutale uitdrijving van den hoog-
eerw. pater Chevalier, een eerbied
waardiger! grijsaard van 83 jaar,
ook in ons land welbekend. Pater
Chevalier is de stichter der Congre-
ga tie van hel II. Hart, in ons land
gevestigd ie Tilburg en Arnhem.
Het terhaal van een ooggetuige
luidt, veiiaaldals volgt:
Daar de wet van 2 Januari 1907
aan het kerkbestuur van Issoudun
de pasloiie had ontstolen, waarvan
het de onhetwistbai e eigenaar was,
haastte de socialistische gemeente
raad dezer slad zich dm aai ispries-
ter het onrechtvaardige bevel fe doen
geworden, binnen 48 uren zijn
woning te ontruimen.
Door rheumatiscïié pijnen in zijn
leunstoel gekluisterd, verzocht de
eerbiedwaardige priester den burge
meester in naam der menschelijkheid
zijn besluit ten minste te willen ver
dagen, om hem in staat testellen,
een voor zijn gezondheid gunstiger
seizoen af te wachten om te ver
huizen, en ook, om een huis te
vinden, waar hij niet zijn secretaris
sen zijn intrek kon remen, daar in
het huis, dat men voor hem in ge
reedheid bracht, nog werklieden
bezig waren met h*t aanbrengen
van herstellingen.
Wij schamen ons het te zeggen
maar degenen, die een dergelijke
schanddaad bedreven hebben, ver
dienen niet meer den naam van
menscher., noch van Franschen
maar met algemoene stemmen wei
gerde de raad het verzoek van den
eerbiedwaardigen zioke toe to slaan.
Wij zonderen niet den burgemees»
ter uit 1 evolutionair socialistisch
afgevaardigde die, uil politiek,
hem scheen te verdedigen, want het
is waar, wat Mgr. Delamaire eens
zei;
»Ik zou vertrouwen stellen in het
woord van een republikein progessist
in een radicaal, in een socialist,
vooral, indien het een werkman is,
maar ik zal nooit vertrouwen hebben
in liet woord van een vrijmetselaar,
war t de logeman is leugenaar van
beroep. Kr zijn woorden, die niet
tellen.''
En dit bewees ons personnage, de
burgemeester. Op den dag zelf,
waarop hij met één hand den eer»
biedwaardigen pater Chevalier ver»
dedigde, bracht hij hem met de
aiulero een nog veel pijnlijker stoot
in het hart toe dan het bevel dei-
uitdrijving, ok door een sectarisch
besluit, dat elke uitwendige betoo»
ging, van den katholieken eeredienst
in de stad Issoudun verbood en het
luiden der kerkklokken eigendunke»
lijk regelde.
Maandag 21 Januari om acht uur
in den morgen komt de commissaris
van politie aan de deur der pastorie
en klopt vergeefs aan de deur.
daarna een derde maal en geen ant-j tegenover een burger, die nooit, dt j De
woord krijgend, verklaart hij, dat
hij om tien uur woei' zal terugkomen
met de werktuigen, om met geweld
binnen te dringen.
Getrouw aan zijn woord, keerde
hij terug, vergezeld door drie politje»
agenten en twee veldwachteis, die
gevolgd werden door een workman,
een vroegeren koorknaap, door een
onwaardigen patroon gezonden en
gewapend met valsche sleutels, een
breekijzer en een geweldigen slach»
tershamer.
Verscheidene honderden sympa«
thieke personen hadden zich om het
hek geschaard om getuigen te zijn
van deze weerzinwekkende schen»
ding. terwijl een vijftigtal tegenbe»
loogers zich op korten afstand hielden
Zij hadden ten minote de schaamte
te zwijgen voor deze misdaad en
stelden zich tevreden, te grinneken,
toeneenige vrome personen het Paree
Domine (Spaar Meer Uw volltj be»
gonnen te zingen.
Toen onze commissaris door het
hek was, bevond hij zich voor een
stevige en goed gegrendelde deur.
Driemaal schopte hij bij wija» van
sommatie tegen de deur. Geen ant»
woord ontvangend, geeft hij den
smid bevel zijri werk te doen.
De ongelukkige, die doodsbleek is
beproeft tevergeefs al de sleutels die
hij aan zijn ring heeft. Op bevel van
den commissaris neemt de werkman
zijn grooten hamer en beukt uit alle
macht op de deur, die echter niet
wijkt, terwijl uit de aanwezigen
kreten van verontwaardiging opgaan.
Toen die slagen dot en akelig
weerklonken op de deur van het huis
des vredes. was er niemand die zijn
tranen kon inhouden, bij de gedachte
aan de droefheid, die die hamerslagen
hel hart van den doorluchtigen zieke
moesten veroorzaken.
Inderdaad, een van de personen,
die in de kamer van den hoogeerw.
pater Chovalier vertoefden, vertelde
ons later, dat bij den eersten slag de
eerbiedwaardige grijsaard doods
bleek opsprong, en daarna diep
ontroerd in zijn leunstoel terugviel.
Eindelijk wijkt een paneel dei
deur, eenige slagen nog en een bres
is open. De smid trekt de grendels
van de deur en deze gaat open.
De openbare macht kan binnen
treden. Maar alvorens in de zaal te
komen, waar zich de eerbiedwaar
dige tachtigjarige bevindt, moet er
nog een deur worden ingebeukt en
nieuwe kielen van verontwaardiging
antwoorder, op do nieuwe bijlslagen,
die akelig weerklinken als op een
doodskist.
Nog een deur moest worden ge
opend, maar deze was niet gegren
deld, en de agenten staan tegenover
den eerbied waardige» priester en
zijn assistenten.
Mijnheer do aartspriester, zegt
de commissaris, ik heb bevel ont
vangen, u uit de pastorie te drijven
on ik kom mijn opdracht vervullen."
Toen, verhaalt een getuige, pro
testeerde pater Chevalier kracht
dadig en mot verontwaardiging tegen
dien hatolijken maatregel, waaraan
Een tweedo maal keert hij terug, i de regeering zich schuldig maakt
wetten van zijn land heeft over
treden; de regeering ontsteelt hem
zijn woning, zij durft de hand slaan
aan een grijsaard die zioli dit ge
tuigenis kan geven zijn leven lang
al hot goed te hebben gedaan dat hij
kon, door God en zijn vaderland te
dienen.
De hoogeerw. pater verklaarde
verder, dat hij, zeker van zijn eigen
domsrecht over de pastorie, en sterk
door zijn geweien en don steun van
alle eerlijke lieden, niet vrijwillig
dit huis zou verlaten en dal de com
missaris, indien hij erbij Uieef hem
weg te jagen, hem zou moeten
dragen.
Twee priesters lieten op hun beurt
een krachtig protest hoeren tegen
een dergelijke monsterachtigheid.
De commissaris verklaarde, acte
te zullen nemen van'deze protesten,
maar dat hij moest gehoorzamen aan
de bevelen hem door den gemeente
raad gegeven.
Welnu, doet het dan, zei de
eerbiedwaardige aartspriester.
En op een teeken van oen com
missaris droegen two a ?■<- den
grijsaard in zijn leunstoel tot op de
straat.
Toen op den drempel der ver
brijzelde deur de droevige stoet
verscheen, toen de menigte het
bleeke gelaat, de witte haren van den
eerbiedwaardigen en beminden pater
zag, toen weende iedereen.
Daarna barstte de menigte in een
en dezelfde opwelling des harten los
in den kreet, die door de lucht weer
galmde
Leve pater Chevalier Leve
onze goede pater Chevalier, en bij
dien kreet dorst zich geen enkels
wanklank mengen.
En de goede grijsaard, diep ont
roerd, tranen in zijn oogen en nog
steeds zijn beminnelijken glimlach
om de lippen, groette met zijn ver»
magerde üand zijn kinderen, wier
kinderlijke lietde voor hem op dat
oogenblik balsem was voor zijn
bloedend hart.
Ik zag wel eenige tegenbetoogers
die nog grinnikten, zij konden lachen
dc huichelaars, zij zagen een grijs»
aard lijden en weenen
En van dien grijsaard had zonder
twijfel meer dan één onder hen
weldaden ontvangen
Want wie zal ze tellen, wien hij
in deze stad, waar pater Chevalier
sedert 53 jaren woont, goed gedaan
heeft, wiens groot hart steeds voor
alle ongelukkiger» steeds geopend
was.
Een rijtuig stond gereed. De
agenten duwden het edele slacht
offer der vrijheid'' van Briand er
in, terwijl do menigte den pater naar
zijn nieuwe woning volgde, hem
onderweg nog steeds toejuichende.
Toen de eerbied waardige priester
uit het rijtuig steeg, wilde hij de
menigte danken.
Dames en hoeren., riep hij, mot
nog krachtige, maar diep ontroerde
stem, ik dank u voor dit treffend
bewijs van sympathie. Dc goede God
zal u zegenon
Hij kon niet meer zeggen.-
ontroering
benam hem de K» vooi tij»
spraak. Maar zijn tranen afdrogend tn-'ven
wilde hij al de personen, die, hein!
uit genegenheid gevolgd waren, de
hand drukken.
Zwijgend defileerden de mannen
en vrouwen voor den ouden priester,
maar niemand kon zijn tranen be
dwingen.
Het was drie uur.
De vrijmetselarij kon een nieuwe
„roemrijke'' overwinning optoékenen
voor Vknray 50 c.
franco per post 65 c.
voor het buitenland bij Vooruitbetaling 85 c.
afzonderlijke nummers 6 c
van 1 4 regels 20
elke regel meer 5
letters en vignetten tiaar plaatsruimte.
Ad vertentiën, 3maal geplaatst worden 2uiaal berekend.
\adci d*t hij hun zou ver-
Grnuw bleekten, als witte dnodsscliim-
men, de hooge gepleisterde gevangenis
muren uit liet nacht Ruiker op. Een kille
triestige Novembermorgen grauwde door
de hooge tralievensters dei- cellon.
In den hoek van éón zoq'ii cel zat, met
het hoofd in de handen, een krachtig ge
bouwde jqi ge man voorovergebogen er.
met een strak, wanhopig gelaat somber
voor zicli uit starend.
Vandaag zou het zijn lieuit zijn te ster
ven. Zijn gelaat kreeg een wilde uitdruk
king.
Sterven Tig Maar hij wilde niet sterven
hij W33 nog zoo jong: Toen rees voor
zijn geest de gedaante van zijn slachtoffei
op-
Hij huiverde en bedekte zijn g-'liat met
zijn handen. Moordenaar
Buiten hoorde hij, hé een rilling
voerde hem door de leden buiten hoor
de hij de doffe hamerslagen dor timmer
lieden. die het ssliavol in elkaar timmer»
den. dat een einde zou maken aan zyn
jong leven. Al den geheelen ochtend war ei
zij bezig geweest. Voor hém. o God.
voor tièin
Plots een dreunende slag.
De beul probeerde de machine dat wist
hij. Vroeger had hij het eens gehoord,
toen er een berucht moordenaar geguillo
tineerd weid. E11 nu was het voor lèm.
Het was nu stil geworden buiten. Het
mes hing in de hoogte te wachten op zijn
slachtoffer Hij hoorde voetstappen in
don gang, 0 God, daar zullen ze zijo. 1 f
was het misschien zijn vader, die hem op
het laatst nog zou vergeven.
Het slot knarste, De veroordeelde ver
borg zijn gelaat nog dieper in zyn handen...
Do deur ging open, 't Was de oude
cipier. Hij bracht een tafel met een kiuis-
beeld en kandelaars binnen. In den gang
liepen twee soldaten met revolvers in do
hand, De oude cipier zag hem meewarig
aan en ging hoofdschuddend heen. Het slot
knarste weer en 't was weer stil.
De veroordeelde stond met zijn hran-
dersgezicht tegen den kouden vochtigen
muur. E11 hartstochtelijk begon hy te
weenen.
-O, vader, vergeef mij," snikte hij,
maar slechts de wanden weerkaatsten zijn
droevige klacht, niemand zou hij meer
teiugzien. Zijn moeder was doodziek en
zou er wel niet meer van opkomen en
dat door hóra.
In den gang hoorde hy opeens een
zacht klingelen van een schel. Voetstap-
pén naderden. Wat zou 't zijn 't Was
nog geen tyd, neen. neen De deur
werd geopend.
Een priester trad binnen, stil biddend,
dragend Ons Heer. Vol liefde zag de
priester haa»' den ougolukkige. Hij beurde
het hoofd van den veroordeelde op
«Vriend, arme jongen" Hij troostte
hem God kwam hem versterken op di-11
tocht, dien hij ging doen en do dood, dien
hij ging sterven, zou hem den blijdes
hemel doen binnengaan. Nogmaals hoorde
hij zyn biecht. Toon gal hij hem de II.
Communie. Lang bleef hij nog nabidden,
bad ook voor zijne zioke moedor.
Dat God toch modelijdon mocht hebben,
Kom. mijn vriend,", sprak de priester
eindelyk. »'i fs zoo goed geweest, krater
nog eens naar mij." Eu hij sprak met
hem over God en over den Hemel. Hij
beloofde hem, zijn vader voor hem ver
giffenis te zullen vragen
Eensklaps klinken buiten d« afgemeten
passen van een afdeeling soldaten, en do
stem van den commandeerenden officier,...
Daar dreunt de stadsklok negeri sla»
gen.
»'t Is tijd, mijn vriend," zegt de pries
ter, medelijdend, ontroerd, In den gang
klinken zware stappen Het slot ki.ar>t.
De deur gaat open. Een scherprechter,
en twèe soldaten treden binnen. Do ver
oordeelde knielt neer en ontvangt den
zegen van den priester.
De soldaten beduiden hem zwijgend van
mee te gaan en voeren hem d»Q' de
eroote holle gangen naar de binn°n-
plaats.
Daar in het midden, 0 God daar
staat het.
Huiverend blijft hij staan. Hij slaat da
handen voor de oogen. De soldaten duwpn
hem vooruit.
Ffaar op eens. Wat is dit? Een
jammerend gsroep-Willen, Willem
on vooi dat de soldaten het kunnen belet
ten, dringt heftig zich een man naar voren
en snelt toe. en omhelst hem onstuimig.
-Vader -Jongen - -Vader ver»
gaef niD." 0. £>oed»r -J- m»j«
jongen ik vergeef je
De soldaten staan daar met afgewend
gelaat. De offic;ei bijt hevig op zijn "kne
vel.
-Kom vader, maar niet lang martelsn,
't moet toch gebearea," zegt met doffe
stens de officier.
Nog een laatste omhelzing en op «en
wenk wordt de vader door eenige soldaten
weggeleid.
-O God. ik dank U, snikt de veroor-
deelde. Hy woidi tegen de plank gebonden
De priester hou it hem het kiuisbecid voor
dat hij met innige liefje kust. Men bindt
liein een doek voor de oogen. De plank
wordt achterov-ergeweiiteld. De beul haalt
met afgewend gelaat den kruk oih
Een slag een bloedstraal «God,
wees zijne ziel g< nutig," bi tf, de p jester.
A S. slttd.
Het Dev. Dagblad, haalt aan, watdr.
A. W. 11. WirU, directeur der veeartse
uyschooi te U rcc'i', indetTyd ovoi de
kenmerken vari hondsdolheid beeft mede
gedeeld,
Geheel ten onrechte stelt men zich voor,
dut een dolle hond bijzonder woest of wild
is. Juist hel tegendeel is liet geval.
Een dier door dolheid aangetast, wekt
111 den aanvang en bij vela honden ge
durende het heele ziekteverloop meer
medelijden dan vrees.
Het is een hond, waarvan men kan
zeggen, dat hy 't overal zoekt maar
't net geus vinden kan.
Het beest is ongeduldig, zoekt het .nu
bier dun daar, is angstig en gejaagd,
kruipt ergens onder, maar komt spoedig
weer voor don dag, woelt in zijn nest,
en geeft allerlei teekenen van een gevoel
van angst en onrust.
Die toestand duurt urenlang, en kan
vooral bij honden, die niet kwaad zijn.
een dag, soms wel twee dagen en langer
aanhouden.
M011 bomoeit zich allicht met zulk een
dier, te meer, omdat het niet alleen niet
kwaadaardig is. maar zelfs nog meer aan
hankelijkheid toont dan anders.
Do gejaagdheid gaat eindelyk over in nog
sterker verschyisseleu.
Laat men het dier aan zichzelf over. dan
dommelt hy in, laat liet hoofd zakken, syn«
