Een democratische Paus. De Photograaf. ZATERDAG 19 AUGUSTUS 1905. ZES EN TWINTIGSTE JAAItGANt No. 33. Uitgever W. A. Van den Mukckhop, Venray. Wanneer dienen de boo- men geveld te worden. Mengelwerk. Leven en laten leven. Abonnementsprijs per kwartaal. Prijs der Advertentiën: Onder dit opschrift vinden wij in het hooldblad der Nationaal demo- kratisehe Ligahet in ongeveer 300.000 exemplaren verspreidde weekblad van Reynolds Newspapers te Londen, een bericht van een aanvoerder der Engelsche werklieden, dat origineel en ioterressant genoeg schijnt om te worden vertaald. liet stuk geeft ons tevens hot ver schil van opvatting tusschen engelsche socialisten en zulken die helaas ook bij ons gevonden worden. Want de socialist van Engeland neemt zijn de mocratische beginselen aan slechts in verband met zij a vaderlandsche gezind heid, terwijl er op het vasteland maar al ts veel gevonden worden, die de vaderlandsliefde als iets overbodigs verwerpen. De verhaler van 't radikaal engelsch blad schrijft; «Te Rome, waar ik mij ophield voor de studie der Italiaansche ar- beiderstcestand, vooral ook van de spoorwegstaking, had ik een paar dagen over, toen een oude vriend mij vroeg of ik er.ook belang in. stelde eens deel te nemen aan eene audiëntie op liet Vaticaari. Zeker was mijn antwoord, als het niet te veel drukte vereischt en ik een uitnoodigingskaart kan machtig worden. Onmiddelijk telefoneerde Signor Giambettoni, die alle hoeken en gangen van het Vaticaan nauwkeurig kent, naar den dienstdoenden kamer heer des Pausen, die toestemmend antwoordde en* reeds den volgenden dag zat ik, in schoonen kraag en witte das in een der pauselijke ont vangstkamers met ongeveer dertig andere personen, heeren en dames, de eersten in zwaiten rok.de laatsten allen met donkere sluier afhangende van hel hoofd, en (Jio ouden en jongen goed kleedde, Wij behoefden niet lang te wachten. In dien tijd echter bewonderde ik de massieve meubelen, de met goud be dekte zoldering, do prachtige muur schilderijen als «hot vinden van Mozes" «de vlucht naar Egypte", de moord der onschuldige kinderen" «de afname van het kruis" en vele andere stukkon van onschatbare waarde. Het was verschrikkelijk warm in de kamel en ik dacht er juist aan of niet een der lakeien, als ik hem eon lire in de hand stopte, niet een venster zou willen openen om een mondjevol frissche lucht te happen; toen plotseling, zonder eenig gedruisch dan het lichte kraken van een der pauselijke pantoffels, de heilige Vader zonder eenig ceremonieel binnentrad, Daar waren geen gendarmen, geen hellebardieis, geen schare van pries ters rondom hem. Slechts een enkele jonge italiaanscho geestelijke volgde hem op eenige schreden afstands. Mij verraste deze verschijning in haar wit, van boven tot onder toe<re- knoopt gewaad en de liefdevolle een voud van manieren, waarmede hij op trad. Op het hoofd droeg de paus een hoog wit mutsje, aan do vinger, een schoonen grooten gouden ring, met diamanten gesierd. Ik kwam met mij zeiven in strijd. Zou ik, de gewone man, hem de handen (ken om do verwachtingen van ver-1 van do kroon) over een breedte, vol-1 Zooals in plaatsen, waar bijv. -een «as- drukken, hem wenschen, dat hij zoening op hot laats- '.uit, de liooge doende om te verhinderen, dat de verlichting is, zal men raoeielijk°een gas- spoedig uit zijn vaticaansche gevange nis zou bevrijd worden, opdat hij zich vrij zou kunne bewegen onder de romeinsche burgers, Italië bereizen en vrede maken met de autoriteiten in dien staat Of moest ik eenvoudig de gebruiken volgen en mij tevreden stellen zijne ring te kussen Maar er was niet veel tijd om te denken. Zich onderhoudend met zijne gasten kwam de Paus al dichter en dichter bij mij en plotseling werd ik voorge steld. Onwillekeurig en sprakeloos zonk ik op de knieen en kuste den ring. Mij boog zich fleer tot mij en hiel mij op tot zich en ik zag aan zijn gelaat aan de beweging zijner lippen, hoe hij wist slechts een eenvoudig werkman voor zich te hebben, die van hoogere gebruiken en huichelarij niets kende. En hij zeide, (gelijk voor mij ver taald werd) terwijl hij zijne zachte schoone oogen in de mijnen boorde, in het italiaansch »Mijn zoon, ik zegen U". In dat oogenblik gevoelde ik, hoe aarne ik geheel mijn weekloon had afgestaan, als ik hem in een paar italiaansche woorden had kunnen be danken. Maar helaas, ik kon die voldoening niet smaken. En zoo schouwde ik spra keloos in het gelaat van dien bfeedge- schouderden, gezetten, middelbaar grooten man, terwijl hij zich van mij af en naar een volgenden toewendde en de ontvangstzaal verliet om een wande ling te doen in de tuinen van het Vaticaan. Vijftien minuten duurde mijn verblijf in het Vaticaan, en het verheugt me den tegenwoordigen Paus gezien, zijn stem gehoord en zijn hand gekust te hebben. En waarom Wijl hij eeri man is, die de grootste sympathie heeft voor den werkman, de grootste kennis van sociale vragen, want hij heeft zijn leven voor en met ai inen en bedrukten geleefd. Hij streefde niet naar den pauso- 1 ij ken troon en werd daartoe geroepen tegen zijn wil; en toen zijn verkiezing zeker was, protesteerde iiij nog tegen zijn candidatuur, wijl hij niet gaarne scheidde van het Venitiaansch volk, wiens lief en leed hij gedeeld had. Deze Paus, dit staat vast, is ver heven boven zijn geheele omgeving en vijandig aan alle enghartige formali teiten. Maar zou ook hij zich moeten voegen naar don invloed zijner om geving Toch hoop ik, dat hij in de ge schiedenis een plaats zal innemen, misschien niet als groot geleerde en thoologant, dan misschien als vrede stichter tusschen het Koningrijk Italië en het College der Kardinalen. Dan heeft hij geleefd voor een grootsch doel In mijn hart ben ik overtuigd dat de tegenwoordige Paus socialist is." (Natuurlijk niet in den zin van onzen Troelstra en consorten De naïve weergeving van indrukken gelijk ze werd geschreven door een engelschen socialist en opgenomen door een der radikaalste bladen van een engelsch protestantschen werk- liedenbond heeft groote beteekenis. Wel mogen zij een glimlach wek- waardeering, waarin deze man uil het volk van Paus Pius X spreekt, zal on/e gehechtheid aan hen ver sterken en ook onze waardeering hooger en werkzamer maken. JAN. Anders zijn de verhoudingen, wan neer tegen den herfst de groei begint af te nemen dan worden door (he bladeren grootere hoeveelheden zetmeel en eiwitstoffen geproduceerd dan voor den oogenblikkelijken toestand noodig zijn en deze overmak wordt als zoo genaamde reservestoffen gebruikt. In den zomer is de halve het hout der boomeh niet gevuld met reserve- stoffen, maar treedt deze toestand des te meer in, naarmate de groei ver traagt. Het overvoeren der reservestoffen geschiedt door den bas de afzetting er van in het levende hout weefsel (spint) en in den bast Ze begint in n r< mortel en gaat lahgzainerhand van bén éden naar boven door het geheele organisme tot ten slotte al het hout tot in de uiterste twijgen met zetmeel opgevuld is. Hoe nu deze overgang van zetmeel precies plaats grijpt, zullen we maar buiten beschouwing laten, doch alleen aangeven, dat door een eenvoudige proef, door middel van jodium, kan aangetoond worden of het hout in den winter dan wel in den zomer is gekapt, daar jodium een uiterst gevoelig rea gens is op zetmeel en dit in zeer kleine hoeveelheden nog duidelijk blauw kleurt. Hoe beter deze kleuring intreedt, des te grootere waarde wordt aan het hout in 't algemeen toegekend. Daarentegenover staat intusschen 't feit, dat juist de afwezigheid van zet meel in het hout zijn duurzaamheid 1 gevolge heeft. Reeds langen tijd geleden is aan getoond, dat de oorzaak van worm in hout uitsluitend een gevolg is van hel zetmeelgehalte, want alleen om het zetmeel is het de borende insecten te doen. Zoo leert ook de ervaring, dat bijv. het kernhout van den eik dat zet- meelvrij is door den worm onaange tast blijft, terwijl het spint er van door de insecten vrijwel regelmatig wordt aangetast en wel bij uitgedroogd hout meer dan bij versche zoodat meu bels enz. uit eikenhout vervaardigd, dikwijls eerst na jaren door wormen aangetast worden. Steeds echter wordt het hout slechts zoover wormstekig en doorboord, als er zetmeel aanwezig is, in het poeder of wormmeel daarentegen zal men nooit een spoor van zetmeel ontdekken. Door proefnemingen is nu aange toond, dat door het afnemen van den bast van den stam 3 of 4 maanden voor het vellen, het zetmeel uit die plaatsen geheel verdwijnt en is tevens als middel ter voorkoming van worm aan de hand gegeven, een voorafgaande, dubbele ringsom uitgevoerde insnijding der stammen faan den voet en bij 't berrir. randen der wonden zich weer verbin den. Deze insnijdingen moeten ongeveer in Mei plaats hebben dan blijft de booin in t algemeen zetmeel vrij en kan hij geveld worden terwijl hij nog leeft, wat voor de kwaliteit van het hout niet zonder invloed is. Met het oog op c'e chemische eigen schappen en de daarmee in verband staande duurzaamheid van hel hout, zou dus de zomer do aangewezen tijd voor 't vellen zijn, terwijl de winter de voorkeur zou verdienen met betrek king tot de physische eigenschappen. Daar echter de laatste door geschikte behandeling bij zomerhout evengoed verkregen kunnen worden, zooals ze bij winterhout bekend zijn, zoo laten zich bijgevolg do gewonschlo chemische en physische eigenschappen van het liout op een bepaalden tijd voor het vollen vereenigen, dat wil zeggen, waar de zomervelling noodzakelijk is, doet men goed do stammen öf reeds voor of direct or na van den bast te ontdoen, terwijl, wanneer de winter- vellinf wordt, toegepast, de boomstam men '--tere vooraar beneden de kroon rin0<*om moeten worden inge sneden en de bast mot het weeke 'edeclte een handbreedte weggenomen om het moet worden indringen van zetmeel en andere ro- servestoffen uit do bladeren te verhin deren. De vrijwel algemeen aangenomen regel, dal de duurzaamheid van het in den zomer gevelde hout geringer zou zijn, is derhalve in 't algemeen niet waar en alleen enkele houtsoorten, als bijv, voor de beuk, bewezen. voor Vknkay 50 c. franco per post 65 c. voor het buitenland bij vooruitbetaling 85 c. afzonderlijke nummers 6 c. p;^.r j. m O *vói- f Aso TI N ail"'i-> van 1 4 regels 20 c. elke regel meer 5 c' letters en vignetten naar plaatsruimte. Advertentiën, 3maal geplaatst worden 2maal berekend. kroon kunnen koopen. Het kan tocli voorkomen, dat men bijv. er een ten geschenke wil geveü, dan zal men wijs doen zich daar voor lot eene groote firma te wanden. Dit is slechts een voorbeeld, maar zoo komt 't dikwijls voor. Onze bed eling is, dat ieder zich zal voornemen do gewone dageiijksche of jaar- lijkscho benoodigdhüden zooveel mogelijk van zijn eigen plaats te betrokken, om daar door den bloei der zaken en het algemeen welzijn in eigen omgeving op zekere wijze te bevestigen. ««rap-», li mui aam»».. i i| i i -Koopt in uw eigen pliats". Dat kan tegenwoordig niet moeelijk vallen, want in bijua alle kleino gemeenten zijn verreweg de meeste artikelen to krijgen. Vele lieden kunnen niet goed rekenen. Ze rekenen do reiskosten naar de groote steden waar zij bij voorkeur hunne in koopen doen. nut meJe. Zij bedenken niet, du er in do groote plaatsen, dikwijls onsolide wateu verkocht worden, artikelen, die wegens hJ te groote voorraad opgeruimd mouten worde, zij bedenken ook mordat bij reparatie v,u. een of ander artikel men bij zijn eigen winkelier liet best terecht kan, voordeeligei dan dat men zulks naar groote steden moet zenden, hetgeen allerlei kosten veroorzaakt En waarom koopt men met in zijn eigen plaats Om nietige reden. De een wil absoluut van deze of gene firma bediend worden, een ander gunt het zijn buurman niet uit afguust of iets derge lijks, een derde vindt het plezierig, noemt het een uitgaansdag in de stad (e gaan koopen, maar dat men zijn eigen stad of dorp schade doel, komt niet iu aanmerking. Dit staat vast: De welstand van één enkelen beteekent welstand voor het alge meen, daarom zegt een oud spreekwoord: -Leven en laten leven." Heeft de burger in een kleine stad een oed bestaan, dan zal hij zijne verplichtingen tegenover kerk en staat goed nakomen. Hij is dan eeu kracht, die meetelt, en draagt bij tot den bloei van 't algemeen. Deze opvatting moge eenieder helpen verspreiden, temeer, daar het koopend publiek geeu schade heeft, wanneer het in eigen gemeente koopt, en bezwaarlijk eenig nut of voordeel ondervindt van het koopen in groote steden. Wij meenen hier niet die zaken, die be paald slechts iu groote steden een bestaan kunnen lebben. In een hoog laud van het beijersch alpen land, ver van den grooten verkeersweg stond een eenzame herberg, welks bezitter nog uit oud, hait hout was gesneden. Hy dry ft zijn.handel en houdt daarby zijn herberg, en bekommert zich om hetgeen in de overige wereld voorvalt in 't geheel niet. Kranten leest hij zelden, wijl hem dat lozen zoo naar en vervelend toeschijnt, en veel liever laat hij zich een en ander vertel len door de gasten, die bij hem aanleggen. In den z.oraer is het zeer druk. i In groote getalen trekken de tourisieu doe ■r.*t iibrj.D-ty, cc- rn --* -n vd gevonden, die niet even bij Rauhbichler aan legt. omdat het overal bekend is, dat men daar een lekkeren pot en een stevige», maar goeden beet kan krijgen. Daarbij heeft de waard een eigenschap, die hem zeer interressant maakt hy is een grappenmaker van een bijzonder soort en kan zoo grof uitvallen, dat iedere naturalist daaraan pleizier heeft. Zelfs in de stad is hy bekend, en in de verzamelingen vau volkstypen uit 't gebergte prijkt ook zijn poitret, oens heimelijk door een amateur genomen. Bij dezen waard was eens een vroolijke schaar wandelaars neergestreken. Rauhbichler zat in het midden zijner gasten, die zich met zijn naiieve uitingen ten hoogste ver maakten. Het gesprek kwam ook op het photogta- feeren en omtrent dit vak had onze dikke waard niet de minste voorstelling. Een vroolijk gezel, Schrader genaamd, nam het op zich een voordracht over do knust der photografie te li-uilen, waarnaar Rauhbichler met open mond luisterde. Toen echter Schrader ten laatste betoogde dat hij hei zo-ver in die kunst had gebracht dat hij uil de onmogelijks!© zaken een pho- tografietoestel vervmrüig Je. waarmede hij iu weinige minuten een volmaakt afgewerkt portret vervaardigde, toen begon Riulibichler ernstiger na te denkenoen, zooals gewoonlijk in dergelijke gevallen op grove wijze uit te vallen Hij meeiiie, mijnheer moest nog dommer zijn dan hij hem aanzag, indien hij geloafJe iemand zooiots te kunnen wijsmaken. Schrader lachte en antwoordde, dat hij het bewijs zou leveren, wie van hen beiden de domste was. Rauhbichler hield hem by zijn woord en stelt hem merkbaar opgewonden deze wed denschap voorde verliezer, die zou op tien kan oud bojorsch trakteeren. Tot groote verwondeiing van zijne vrien den nam Schrader de weddenschap aaa en verzocht Rauhbichler zijn jas aan te trekken, wijl men iemand tocli moeilijk in zijn hemds mouwen kon photografeeren. De waard ging onmiddellijk heen om aan dit verzoek te voldoen en Schrader begon zijn toebereidselen te maken. Verbaasd vroegen hem zijne vrienden, hoe hy die grap leveren zou. Schrader legde zyn plan bloot. In de stad had hij een photografie van Rauhbichler gekocht, waarvan deze 't bestaan nog niet kende. Het was dus noodig Rauhbichler door allerlei voorbereidselen een loer te draaien en zyn aandacht bezig te houden tot op het oogenblik, dit ges-hikt scheen hem het

Peel en Maas | 1905 | | pagina 1