ZATERDAG 1 APRIL 1905. EES EN TWINTIGSTE JAARGANG. W Uitgever W. A. Van den Munckhof, Venray. Landbouw. Een lastig onkruid. Mengelwerk. I)e Ruiteraanval der Dooden. Abonnementsprijs per kwartaal. voor Venray 50 c. franco per post 65 c. voor het buitenland bij vooruitbetaling 85 c. t afzonderlijke Dammer* q Ci Prijs der A.dvertentiën van 1 4 regels elke regel meer z. c' letters en vignetten naar plaatsruimte. Ad vertentiën, 3maal geplaatst worden 2maal berekend. VlQ fiPllPlQ TflO T HPIQ bidden om zijn verplichting in dezel telstok zal langzamerhand zijn kracht V ld UI Uvlö V1& JJUviu» dagen to kennen en te beoefenen. verliezen en eindelijk niet meer in slaat Daar gaat vroeger word reeds daarop gowezen daar gaat een opwekking lot boetvaardigheid door hot goheele openbare leven dor Kerk in de dagen van den vaantijd. In rouwe gaat haar zang, in rouwe spreekt haar taal, in rouwe verloopen hare ceremoniën. Een christen, die zijn roeping begrijpt, treedt ook in dien geest van boete, die zoo innig overeens'emt met de eischen van recht en rede in den zondiger nsch. In die laatste wor -ordt een groote waarheid uiige waar aan men juist noch och werkzaam denkt. Niet dikwijls Kijk zondigen doen wij allen. Maar ali -n tneenen ook, dat men met penitentie bidden na de oprechte biecht -seine schuidigkeit gethan hat" zegt de mof. Op z'en hollandsch: dat men dan van alles af is. En dat is heeleraaal niet waar. Een. welsprekende weerlegging van dit beweren vormen de pijnen en martelingen des vagevuurs. Voor éêne 11 zonde kan een lang loven van zware boete niet voldoen. En dan CÏ-nfë reivolging van die zedelijke misdaden Daarom denkt men ook niet werk- tJ u„a, UUU1 ,cl. zaam aan de verplichting der boetvaar- dienen; een onschatbare menigte ver- Daar is zoo weinig voor noodig om dit te doen. Zet U voor een statie. Bezie do voorstelling. Vraag u zeiven deze "eenvoudige dingen: Wie lijdt Wat wordt geleden Waarom En het antwoord kan niet anders zijn, dan een doordringende verlichting omtrent uw groote en heilige ver plichting tot boetvaardigheid. De groote missionaris der Francis- caansche orde, de heilige pater Leo- nardus a Porto Mauritio, die op zijne missiën 5/2 kruiswegen heeft inge wijd zegt: «liet bilden van den Kruisweg is alleen genoeg om eer.e parochie heilig te maken. De onder vinding hieromtrent heeft mij geleerd, dat op alle plaatsen, waar men de kruisweg heeft ingevoerd, eon opval lende verandering van zeden is inge treden." O indien wij het ernstig, ernstig probeerden; wij zouden het persoonlijk ondervinden, daar gaat een aandrang van liefde uit elke statie, die tot w eder liefde dwingt. Een wederliefde, die ons kracht tot volhardende boete scheukt. Verzuimen wij dan niet de hooge verlichting te zoeken, dio ons uif de kruiswegstaties tegenstraalt. Een onschatbare monigte aflaten, allen toepasselijk op de zielen ties vagevuurs, kunnen wij daardoor ver- digheid. Men sust zich zei ven in een slaap van gevoelloosheid, die eiken lust tot daadwerkelijke boete buiten sluit. O dat is jammerlijk jammerlijk We schrijven hierboven een latijnsch woord, dat letterlijk vertaald wil zeg gen» De weg des kruises een weg des lichts. Bij de toepassing van dit woord hebben wij een letterlijke zin op 't oog nl. De kruisweg, gelijk wij die kennen in onze kerken. Nu door de predikatiën onze aan dacht meer dan ooit gevestigd worden op het lijden en den dood van Chris tus, onzen Heer, is het wel passend even te wijzen op dien Kruisweg. In veertien tableaux worden ons daarin eenige herinneringen geboden van den smadelijkon en smartelijker) weg, die onze goddelijke Meester voor ons het laatst bewandeld heeft. Voor den zinnelijke mensch bevat de herinnering- weinig opwekkends. Die verkrachting van het recht bij de ter dood veroordeeling, die oninen- schelijke mishandeling, als Christus Zijn kruis voortsleept, die droevige ontmoeting van Moeder en Zoon, die beschamer.de ontmoeting met de weenende vrouwen, die wreede kruisiging, die troostelooze begrafenis, neen, neen voor den zinnelijke mensch is er niets wat opwekt. Maar voor den geloovige Ja, waarachtig, daar is die kruis weg en weg des lichtseen weg, die juist om zijn weergaloos lijden, om zijn naamlooze versmading, om zijn troostelooze smart een schokkende op wekking biedt tot hartgrondige boete Bij elke voorstelling van die lijdens weg komt ook de verplichting tot boetvaardigheid duidelijker uit. zijn bovenaardsche stengeldeelen te vormen zoo is hij ten doode opge schreven. Denk nu echter niet, dat één jaar krachtig mesten voldoende is, men moet volhouden om dit lastige onkruid geheel meester te worden. In de verslagen van wego het rijk gesubsidieerde proi fvelden lezen we over 't proefveld vin den heer Noord te Dwingelo, aangelegd om weinig opleverend natuurlijk hooiland te verboteren het volgende »Het proefveld is van boven moeras- veen, doch niet dik, zoodat uit de greppels voldoende zand is te verkrij gen voor een pl.m. 5 cM. dikke bezan- ding. Op dit proefveld komt veel roo- bol voor, wier wortelstokken eveneens vijand met hun dolk de halve Maan van Mahomet in den rug groefden. Pr ins Rouknine wist dit. I);,ai-°m begreep hij, dat zijn besluit, om de 0 laatste kozakken van het beroemde Oeral regiment tegen den vijand af te zenden, gelijk stond met lien in den dood te jagen geen hunner zou wederkeeren. Hij ontbood bun kapitein, een schoenen •jouden man, met diepblauwe ougen, Sergius Fnthiof geheelen, niet ouder dan 25 jaar. Op koelen toon zeide hij hem -Mijnheer, gij zult de eer hebben te ebargeeren. Met allen spoed zult gij met uwe ruiters het dorp Harkow bestormen, nu bezet door het vijandelijk voetvolk. N erovert gij die positie, dan is de opening gemaakt, langs welke ons leger zich redden kan. ier tegen óen zult gij staan en de mee-ten iwer zullen er dus het hven bij laten. Wordt l'arkow genomen en is de doortocht in massa i„ het grof korrelige welzand ,ri da, TT" de r n vr,J. mui zult gij de kerkklok doen luiden -en voorkomen. Na bezanding werd por II. A. ge- mest met 40 HL. U. Ik plus 1000 KG. da ouderb'nng van ons leger zeker zijn en lichtingen noodig voor onze onsterfe lijke zielen daardoor verdienen. Probeeren wij het eens zonder boek en aandachtig de kruisweg-staties af te loopen en wij zullen ondervinden hoe De weg des kruises is een weg des lichts. JAN. De paardenstaart (Equisetum) is zeker een der lastigste onkruiden. Vooral op natte slecht gemeste landen komt ze veelvuldig voor. De paardenstaart, ook wel roobol Iid- rusch hermoes genoemd, behoort tot de wortelonkruiden, evenals de kweek en 't hoefblad. Het zijn, die onderaardsche stengeldeelen wortel stokken genoemd waardoor genoem de planten zich in korten tijd zoo sterk kunnen uitbreiden. Nu gaat de wortelstok van de paar denstaart, verbazend diep, zoodat het moeielijk is, uit te roeien. Toch moet de landbouwer trachten dit onkruid baas te worden. Daar de paardenstaart vooral op natte weilanden veel gevonden wordt, is droogleggen van zoo'n perceel een eerste vereischte. Toch weet ieder landbouwer, dat dit volstrekt niet afdoende is. Als hij echter na gezorgd te hebben, voor goede afwatering ieder jaar zijn gras land een ruime volledige bemesting geeft, zal door do weelderige gras ontwikkeling do paardenstaart ver stikken. Dit onkruid, zoo tusschen het gras verscholen, kan niet genoeg van het zonlicht profiteeren eu is zoodoende slakkenmeel plus 800 KG. kainïet, waarna in 't voorjaar gezaaid werd: 2 kg. roodo 4 kg. zwcedsche bastaard en 6 kg. witte klaver, 10 kg. Engelsch zaaigraa 4 kg. bnrmdlangbloem, 2 kg. 4'uw eindg- kg. vossestaart 2 kg. kropaar, 4 kg. veidbeemgras en 2 kg. kamgras. Door deze betrekkelijk groote hoe veelheid zaden en verder eene over bemesting van 150 kg. chili per H. A werd getracht den grond weer zoo mogelijk volledig begroeid te krijgen. Het weder liep tegen, zoodat de roo- bolstengels bijna man aan man den grond bedekten. Begin December werd opnieuw per H. A. bemest met 800 kg, kainieten 600 kg. slakkenmeel en in 't voorjaar 100 kg. chili. Tot ieders verwonde ring was de gras-groei kolossaal, maar dat niet alleen, door de weelderigen grasgroei werd de roobol ook zoo ver drukt, dat het slechts dunne en korte stengeltjes bleven, die een zeer klein bestanddeel van het hooi uitmaakten. Hieruit zien we wat een volledige bemesting vermag. W. v—niet in staat het onderaardsche stengel- 0 de katholiek moot don kruisweg|deel van voedsel te voorzien. De wor Do avond spreidde zijne schaduwen over het slagveld, waar de strijd nog onbeslist bleef. Hachelijk, zeer hachelijk was de positie van het Russische leger. Pi ins Rouknine, aanvoerder van den lin kervleugel, bemerkte dat de omtrekkende beweging van den vijand veel kans van slagen had, on beval daarop als laatste wanhopig middel, dat do weinige hem restende kozakken een charge zouden uitvoeren. Do taak van dit handjevol ruiters was eone .y--.. zeer gevaarlijke bij deze episode uit den Turken in de straten uitgestrekt jongston Russisch Turschen oorlog(1877). - J-~ Zij moesten 2000 Turksche soldaten ver drijven, die zich sterk verschanst hadden met hunne kanonnen in het dorp Parkow. Zoo de Russen or niet in slaagden deze mikten vooral op het hart. mij aldus verwittigen. -Vernemen wij geen klokkeklank, dan zal tevens zullen wij weten, dat geen uwer meer in leven is." De kapitein bracht langzaam zijn sabel naar den grond, als teeken van toestemming. Een geducht krijger was Sergius Frithiof, al was zijn oogslag schier vrouwelijk-week. Daarna sprak hij schier fluisterend - -Do klok zal luiden Hot regende kogels rond de Kozakken wier paarden steigerden met schuim bedekt. Een ontzagwekkend schouwspel boden zij deze over hunne paarden gebogen mannen, de lans vooruit. Op bevel van hun aanvoerder haJden zij hunne gewone ruwe kreten gestaakt en men vernam enkel het doffe, geweldig stampen en den galop der paarden. Toen de soldaten der Turksche garde dien oikaan zagen naderen, voelden de kloeksten hunner, zelfs zij, die vrees zelfs niet bij name kenden, eene siddering door hunne leden gaan. Verschrikkelijk was de schok Iedere sabelslag hieuw een nieuw hoofd af, ieder geweerschot velde een man. Er vloeide een si'oom van bloed langs de huizen. Maar de kozakken waren geducht gedund. Desniettemin liet de Turksche aanvoerder die ook zijne troepen aanmerkelijk verzwakt wist, den terugtocht blazen, zoodat het dorp vrij kwam. Daarna liet hij ze post vatten op een K. M. afstand van het dorp, in de nabijheid van eene verlaten hoeve, waar liet geschut vrij spel hebben zou. Parkow was veroverd, maar de verlangde opening was er niet. Sergius Frithiof was bleek van woede, bij riep om den dood, en de dood weigerde te komen, -Door u is de redding van het leger mogelijk bad generaal prins Rouknine gezegd. Tot iedere» prijs moest dus de bloedige charge vernieuwd, die den vijand reeds deed afdeinzen. Doch hoe, nu het escadron tot op eenige ruiters was verminderd. I)e kapitein riep zyne kozakken op het hoofdplein van Parkow samen en teldo ze. 't Waren er nauwelijks GO. Meer dan 400 lijken lagen naast die der De paarden zonder ruiters dwaalden bij troepjes om. Slechts weinige hunner warea door de kogels getroffen, want de Turksche soldaten troepen van daar te verdrijven, was de omsingeling een voldongen feit. Ook om eene andere reden was die kracht toer noodzakelijk om het krijgsgeluk te doen keeren en den opmarsch naar Plewna te verzekeren. De poging was nog gevaarlijker, wijl de soldaten, die Parkow bezet hielden, allen behoorden tot de buitengewone lijfgarde van den sultan, booraen van kerels, zes voet hoog, De avond viel een rooskleurig licht ver spreidde zich over het afschuwelijk tooneel der slachting. Sergius bleef stom en treurig. In hem spookte een helsche toorn de wanhoop overviel hem, machteloos staande tegenover een vijand, die hij overwonnen wist. I'lo'soling kwam eene zonderlinge gedachte in hem op. een dwaas denkbeeld. In zijne diepblauwe oogen viel ais de weerschijn eener vlam te zien, en zacht fluisterde hij -De charge moet voortgezet!" Dan zich tot zijne mannen keerend, riep bij 1 »A1 de lijken der onzen in het dorp zult gij opnemen vangt de zwervende paarden op en zet daarna de gesneuvelde ruiters ia het zadel, ze aan hun paard stevig bevesti gend door middel van de riemen der lansen." Eene siddering doorliep de rijen- Wat verlangde de kapitein f Was hij krankzinnig geworden 1 Dooden te paard zetten, den eeuwigen slaap verstoren van soldaten, door den vijand gedood -Gehoorzaamt klonk het hevel, en de kozakken gehoorzaamden. Gemakkelijk viel het hun de paarden op te vangen zij beurden de bloedige lijken op en plaatsteu ze in de stijgbeugels. 't Was een afschuwelijk schouwspel, en de meeste kozakken, toch ovorigens zoo onvervaard, waren nog bleeker dan de bleeke dooden. -Te paard de overigen beval Sergius Frithiof, toen het escadron, maar een dooden escadron in hoofdzaak, zich opnieuw had gevormd. De 60 kozakken namen hunne plaats weder in aan het hoofd der andere. -Opnieuw zullen wij chargeeren sprak de aanvoerder. -Met deze docden waagde een der min deren te vragen. -Wij rijden voorop, de andeie paarden zullen volgen." Het escadron zette zich in beweging en op den afhellenden weg, van Parkow naar de hoeve, waar zich de Turken opstelden, begon de charge opnieuw. Deze laatsten, die de raeesfen der Russische ruiters hadden zien vallen, meenden nu in veiligheid te wezen. Zij waren niet weinig verbaasd, toen zij het naderend paardengetrappel vernamen. By het alarmsein der schildwachten ont plooide zich hunne strijdmacht en was hunne gansche linie ééne groote vuurstreep. Veertig kozakken rolden ter aarde die der voorste rijen, de levenden. De anderen vervolgden hun weg on kwetsbaar. Kapitein Sergius zwaaide ajjn sabel over de hoofden en de paarden, doi, razend, stormden voort. Wat gebeurt er Vanwaar die nieuwe troepen vroegen ze de Turken af. Wie waren die ruiters, welko, al werden zij getroffen in de volle bois', onverstoor baar bua weg vei volgden Bij 't vallend duister kon men de paarden niet teilen, het getal ruiters niet schatten 't moest een nieuw escadron we/.OD, dat plotseling do Russen kwain versterken. Do Turken werden bang voor de overmacht en meer nog voor de zonderlinge, onkwets bare aanvallers. Da voorste gelederen begonnen te wyken en weldra namen zij allen de vlucht, hunne wapens wegwerpend. De stelling was veroverd, de doortocht vrij. Andermaal was Sergius Frithiof door de vijandelijke kogels verschoond. Hij keerde zich om en bemerkte, dat de paarden in gewone orde achter hem aanlie pen. Halt 1" klonk het, en alles stond stil. De meeste ruiters zaten nog in het zadel, want de riemen der lansen waren stevig. Eenige oogenblikken later zond de dorps klok hare tonen door het luchtruim. De zegepraal was mogelijk, zeker zelfs, nu de doortocht vrij geworden was en dc Turken hunne positie prijs gaven. Toen prins Rouknine het gelui der klok hoorde, ontblootte hy zich het hoofd, begrijpend, dat zijne Gouwe Kozakken dapper gevochten en zich opgeofferd hadden, om het overige van hot leven ie redden. En deze man, die gedurende zijn leven zooveel veldslagen medemaakte schreide als een kind. Met zijn legerstaf begaf by zich onver- wij'd raar Parkow. Zijn hart was beklemd, PEEL MjriÉjli agjlgj* dij AXKTIEWnR MAAS i) r» n w I \il An niinf r» a 1> ha! h Ann I lOnt I n iv a n n n d o i'AAnlr AmAi» i n b' t.ij pccu «viuivfcCHutiJtt, uau zaï 1 l_l 1 i it.-* t tevftns 7n 1Ion «j»ï ..tA.A.a .1 j. -- - - o o -- -- -

Peel en Maas | 1905 | | pagina 1