Het PLEEGKIND, ZATERDAG 13 JUNI 1891. TWAALFDE JAARGANG No. 24 Uitgever: W. VAN DEN MUNCKHOF-Sasscn. Deze Courant verschijnt iedercn Zaterdag. Feuilleton. Wanneer het tijd is, om het gras te maaien. Stand der Maan. N.M. 5* Vrijdag E.K. 13 Zaterdag V.M. 21 Zondag L.K. 27* Zaterdag. Stand dei* Zon. 1, 11.21, Juni op 2.53; 3,47; 3.46; v/m.; onder 8.2; 8.11; 3.10; n/m. Abonnementsprijs per kwartaal, roor Vhhray 50 c. franco per post 65 c. ▼oor het buitonland 85 c. afzonderlijke nurnmerB 6 c. Prijs der Advertentién: ▼an I5 regels 80 c. elke regel meer 6 e. groote letters en rignetten naar plaatsruimte. Advertentiea, 3maal geplaatst, worden 2maai berekend. AdvertentlSn of Ingezonden Stukken gelieve men Vrijdag vóór 2 uur 's-middags te be zorgen aan het Bureau nPeel en Maas" te Venray. De Paus was vroeger Souverein van Rome, van de Romagna's, de Campagna, de Marken, kortom van de Kerkelijke provinciën, die eene bevolking hadden van 3,121,668 in woners. Het bezit dier Staten was op de zekerste eigendoms titels gegrond. Pepijn do Korte, Karei de Groote, Lodewjjk de Vrome, Hendrik III keizer van Duitsckland, Gravin Ma thilde schonken in den loop der tij den geheele landstreken aan den H. Stoel, die het «erfgoed van den H. Petrus uitmaakten." Al die schen kingen werden verschillende keeren door de Mogendheden, zelfs nog in 1801 en 1815 bij plechtige verdra gen erkend en bekrachtigd. Sinds 10 eeuwen verkeerde de Paus in het wettig bezit van een grondgebied, Hein door eer,e bijzondere beschikking der Goddelijke Voorzienigheid geschon ken, opdat Hij do veelvuldige bedienin gen van zijn H. ambt in volle vrijheid en onafhankelijkheid van alle vorsten, koningen, keizers, republikeinen, enz. zou kunnen uitoefenen. Maar juist daarom ook besloot de vrijmetselarij, verbonden met het libe ralisme en de revolutie den II. Vader van zijne tijdelijke macht te berooven, ten einde des te beter zijn geestelijk ge zag te kunnen vernietigen. Üe hoofden en handhangers der Italiaansche revo lutie, zooais: Mazzini. Garibaldi, Ca- vour, Napoleon III en tutti quanti, be raamde plannen, smeedden komplottpn 7. Alzoo kwamen zij in hun vaderland, België, terug, van alle vroegere vrienden en kennis sen om het zeerst met voorkomendheid beje gend, maar nog meer van de talrijke armen, welke ruimschoots schadeloos gesteld werden voor den tijd, dat zij de liefdegaven van den lieer Verdenne grootendeels hadden moeten ontberen. Maar het eenmaal opgevat plan ■werd daarom niet opgegeven, en eer het voor jaar aanbrak, was de heer Verdenne te Ant werpen gevesiigd. Drie jaren verliepen alzoo onder du genoe gens van liet huiselijk leven, iu de uitoefening van goede werken en de vergetelheid dei- wereld, eene vergetelheid, die Agnes en hare moeder des te aangenamer was, wijl zij zoo doende hunne sekoone deugden voor aller oog konden verbergen. Kvenwel bleven zij niet onopgemerkt. Agnes, reeds op een huwbaren leeftijd ge komen, bemind om hare innemendheid, maar nog meer door hare deugdon, had in korten tijd reeds drie aanzoeken om hare hand gehad, dio zij echter allen weigerde; zij voelde zich nog te jong om de lasten van dun huwelijken- staat te aanvaarden, en daarenboven verlang den de drie andere huisgenooten gce.i ander £eluk-, het vooruitzicht van sciitidmg stemde de anderen tot droefenis. stortten strooraeu van laster over het Pausdom uit; bereidden het verraad voor, namen hunne maatregelen, om de Italiaansche revolutie langzaam maar zeker in het bezit van de Pauselijke Staten en de stad Rome te stellen. Men vindt in de geschiedenis geen voorbeeld van schandelijker lastering, snooder verraad, hemeltergender eed breuk, helscher sluwheid, afschuwe lijker trouweloosheid, wraakroepende!* rechtsverkrachtiging dan die, waaraan de vijanden van den II. Stoel zich in de laatste helft der 19o eeuw schuldig ge maakt hebben. Mazzini de beruchte samenzweerder koos Garibaldi uit, om den aanval op de Pauselijke provinciën te beginnen, en riep der Italiaansche jongelingschap toe: volgt hem! Velen trokken het roode hemd aan en volgden den vrij buiter, die hen sprak van het vaderland, van Rome, het hart van Italië. Rome is uwe hoofdstad, zoo zeide hijzonder Rome hebt gij geen vaderland, want daar is liet heiligdom van ons volk. Rome is het hart, de tempel, het palla dium der natie; vallen moet het Rome der Pausen, zooals het Rome der Ce- sars is gevallen, en het Rome der vol keren moet zijne plaats innemen. Ver nietigt dan de huurlingen des Pausen, en weest vrij; vrij als uwe Alpenlucht, als de koelte uwer zeeën, vrij om te leven en te sterven voor het vaderland. «Rome ol de dood" klonk nu door ge heel Iialie; de revolutie brulde over het geheele schiereiland totdat zij eindelijk in 1870, een helschen triomf vierde, toen de troepen van Victor Emmanuel bres schoten in de wallen der H. Stad, bij de porta Pia en Rome overweldig den. De goddeloosheid had gezegevierd; het geweld overwon het recht. Petrus Opvolger viel in de handen zijner vijan- VIII. I>E BRIEF. Niets op deze wereld is echter bestendiger dan de onbestendigheidalles is onderworpen a m bet, bestuur eens Alwetenden Gods, die voor- en tegenspoed op zijn tijd zeudt Zoo kwam er ook oen keer in liet geluk van de familie Verdenne. Een lichte ongesteldheid van den heer des huizes had tot eene zwaardere aanleiding ge geven. en het was zijne afnemende gezondheid, die eiken dag de levendigste deelneming aan zijne vrouw en dochter inboezemde. Geduren de eenigeii tijd bleef hij nog in alles de ge woonten van hot huis volgen, ontving nu en dan zijne vrienden, gebruikte aan tafel het middagmaal, maar allengs werd hein dit te moeilijk, en weldra moest hij een en ander opgeven. Dit maakte beider ongerustheid gaande. Daarbij kwam, dat de eene haar ge voelen niet aan de andere kenbaar wilde maken. God was slechts haar beider vertrou weling. God alleen hoorde de gebeden, voor zijn hei stel opgezonden, en zag de tranen, in de stilte van den nacht geschreid. Het lijden bleef echter weerstand bieden nar. do pogingen van de wetenschap; liet oogenblik was weldra aangebroken, waarop hij zyno kamer niet meer kon verlaten, en het bed moest houden; niemand stelde zich dan ook gerust over den afloop der ziekte, en hij zelf vooral had geene droombeelden meer over den gang der wereldsehe zaken, llij onderwierp zicii aan den wil van den He melbollen Vader zooals een Christen betaamt. Hij ontving dan de ii. Teerspijze, en gesterkt den. Met Vaticaan werd eene gevange nis, het Quirinaal de verblijfplaats van een koning die den Paus in naam der revolutie moest bewaken, Met de inneming van Rome heeft de revolutie gevierd, en groote macht ver worven voor de toekomst. Alle regeerin gen zijn onvast en onduurzaam gewor den, en voor ieder ontwikkeld man, die de gebeurtenissen van onzen tijd gade slaat, is het dan ook duidelijk, hoe de vreeselijke verwarring op politiek en sociaal gebied met den dag toeneemt Van af het oogenblik dat de zege vierende revolutie Rome is binnenge trokken, heerscht er geen rust noch vrede meer in Italië en Europa. Al gemeen begint men in Italië, zoowel als buiten te erkennen, dat de toe stand van den Paus te Rome onhoud baar is: zelfs sommige Italiaansche liberale bladen vergen, dat men Ro me aan den H. Vari'-r teruggeve, en achter de Romeinse! Quaestie op dio wijze volkomen opg- ostdan, zij ver gissen zich: eene 3 Jedige oplossing volgt slechts wanm^Lalië het Quiri naal en de stad Rome niet alleen, maar elle provinciën aan den reeht- matigen eigenaar teruggeeft. Eer zulks zal gebeuren, heeft de lf. Vader waarschijnlijk nog veel te ver duren. Nu is Hij nauwelijks nog veilig in het Vaticaan; het hosanna der revo lutie weergalmt tot onder de vensters zijner gevangenis; triomfliederen, uit de hei gestegen, rollen door de straten van Rome, waar de Paus niet kan ver schijnen zonder beledigd en ontcerd te worden door het geboefte dat uit alle landstreken van het schiereiland op kosten van het Italiaansche gouverne ment naar Rome gestroomd is. De ge heiligde persoon des Pausen, zijne re geering, zijne waardigheid worden dagelijks door de revolutionaire pers door die hemelsche spijs, zag hij met levendig verlangen zijn uiteinde te gemoet, als ware hij gereed, tot zijn Schepper op te gaan. Eéue gedachte evenwel beangstigde hem, te meer daar hij gaarne de uitvoering er van verlangde, en deze alleen aan zijne dochter kon mededeelcn. En hiertoe vond hij de ge legenheid maar niet; immers zijne vrouw en dochter verlieten hem geen oogenblik meer, als gevoelden zij de waarde van elke minuut van zijn leven, dat weljra zou eindigen. Na een rustigen nacht dooi gebracht te heb ben, verzocht hij des morgens aan zijne vrouw, of zij ter zijner intentie naar de H. Mis wilde gaan; middelerwijl zou Agues bij hom blijven en hem verzorgen. Mevrouw aarzelde ochter. «Gij kunt geiuct gaan. Agnes zal bij mij blijven. Ga dan voor liet genadebeeld van de H. Maagd, en bid daar voor ons. Onze ge dachten zullen bij de uwen zijn; herhaal daar de litanie, die wij zoo dikwijls tot de Bedrukte Moeder hebben opgezonden, als wederwaar digheden ons trofl'eu." Tranen liepen haar langs de wangen, toen Bcrtha aan vervlogene tijden dacht. -Gij wilt het," sprak zij. »ik ga 011 zal aan Mana om horstel of uwe zaligheid vragen." -Doe dat," antwoordde hy glimlachende. Z«j ging. en weldra hoorde men het rollen van een rijtuig, dat zich verwijderde. Toen riep hij Agnes, en deed haar aan het hoofdeinde van zijn ledikant zitten, beschouw de haar met eene buitengewone vriendelijk heid, en na hare hand in de zijne genomen te hebben, begon hij -Mijn kind, ik heb u willen sprekon, en verguisd. Zoo kan het niet blijven: eene ver andering moot er koimn; de nood is ten top gestegen: en wio weet wat er in is aantocht? Eene lang verwachte zege praal of noggrooter verdrukking? Wat er ook geschiede, de 11. Vader is onwankelbaar in zijn vertrouwen op God en zijne katholieke kinderen. Van God verwacht hij redding uit alle geva ren, van de katholieken hulp en onder steuning in den nood der Kerk. Bij Leo geene wankelmoedigheid, geen bange vrees voor de toekomst. Hij leeft in de overtuiging, dat «hoe hoo- ger de nood is, des te nader de bevrij ding, hoe verschrikkelijker de schijn bare nederlaag, des te heerlijker de zekere triomf'. Ik ben met u tot aan het einde der eeuwen. De poorten der hel zullen Haar (de Kerk) niet overweldigen. Wanneer moet het gras voor den hooioogst gemaaid worden? Ziedaar een ooge n schijn lijk eenvou dige vraag; ja, en toch zal ze zeer zeker door veel boeren verkeerd worden he antwoord, want in acht van de tien keer zal het heeten; als er zooveel mogelijk gras op het land staat. Evenwel zij, die dat ineenen, hebben het glad mis, want ze letten alleen op do quantiteit gras en houden geen rekening met zijn qualiteit. Toch is aan do laatste veel gelegen, gelijk bij eenig nadenken gemakkelijk is te begrijpen. Wé zijn ten platten lande nu in den radijsjes en over een poosjes in den mci- knollefjestijd. Heerlijk zoo'n radijsje en zoo'n knolletje en geen wonder waarlijk beide zijn doortrokken met een inalsch sap, reden waarom, als't moest, men er niet tegen op zou zien zelfs een groen u mijn laatsten wil doen weten. Ik voel, dat ik sterven ga. Gij zult orer mijn dood be droefd zijn, dat begrijp ik, maar een hoogere hoop ondersteune u. Wij zullen niet altijd gescheiden blijven; ik laat aau de aarde wel een bederfelijk deel, het lichaam, dat nu lijdt en strijdt; maar hetgene u blijft beminnen en niet zal sterven, mijne ziel, ga u voor in de gewesten der gelukzalige eeuwigheid 1 Ik sterf, op Jezus Christus ver trouwende, die, gelijk Hij zelf gezegd heefr, de Opstanding en het Leven is. Ik geef u aan Jezus over; Hij zal uw vader, uw vriend en erfdeel zijn. Maar, vóór ik sterven ga, heb ik u een belangrijk geheim te openbaren 1" llij zweeg, Agnes lag met haar hoofd op het Russen van haren vader, dat zij wet hare tranen bevochtigde; hij riclilto haar evenwel op, kuste haar bleek voorhoofd, waarop de droefheid stond uitgedrukt, en vervolgde; -Mijn kind, hetgeen iR u nu te zeggen heb. zal u bedroeven, ik weet het; maar toch moet ik het u mededeelen de gerustheid van mijne laatste oogenblikken zal er grootelijks van afhangen. Welnu, geeft gij mij uwe toe stemming, dat ik het u mededeole?" Agues zag hem verwonderd aan. -O vader," zeide zij, -doe volgons uw verlangen. Ja, ik zal slechts luisteren en ge hoorzamen." Een teedere blik was het antwoord. Nu ging hij voort; -Mijn kind, mijne Agues, ik heb veel van u gehouden, on evenwel zijt gij mijne dochtermet." Hij hield op. Agnes sra u-de hem aan, als. wilde zij de woorden terughouden, die zijn blaadje dier gewassen op te peuzelen. In dien toestand zijn alle plantendeeloii malsch en bevatten veel oiwitsteden, waaruit, zooals bekond is, melk en vleesch voor een groot deel moeten ge vormd worden. En zou jong gras juist daarom niet zoo voedzaam zijn Eenigen tijd later zijn bedoelde knol letjes en hun stengels niet meer geniet baar; ze zijn houtachtig geworden. Maar waar is dan het sap gebleven Wel, 't is er als zoodanig niot meer, 't is gemetarnorphosoerd tot zaad. Het vloeibare sap is droog zaad gewor den. En dat dit workolijk zoo is, kun nen wo ook bij onze gi aangewassen zien. Als deze een voet boven den grond staan, zijn zo een ware ver- snappering voor 't vee, gesteld, dat we dit eens wilden tracteercu. Lang zamerhand groeit het koren en ten laatste krijgt het aren, waarin zich al meer en meer de zaden ontwik kelen. Onophoudelijk trekken de sap pen uit de stengels en de bladen naar boven, naar de aren, want uit her. dat is, uit die opslijgeude sappen, moet het zaad. de tarwe- of de rog- gekorrels gevormd worden. De waarde van de plant verhuist dus van beneden naar boven. De stengel wordt dicmengovolgo hard. Do ziel, zouden we kunnen zeggen, is er uit en we hebben dan ook met een geraamte, met atroo te doen. Zou het vee hiervan gretig happen als te yoren in de saprijke stengels? En kan 't er dan ook wel uien door, de paarden door den winter heen te brengen alleen met stroo, zooals toch heden ten dage nog wol geschiedt? En kan 't er eveneens mee door, mond sprak, ou brak toon in luid snikken uit. Bedaar," vervolgdo hij, -uu deuk, dal gij mijne dochter door loederue»d en auuueuiiug zyl, al /.ijl gij het ook met door het bloed. De tijd en de krachten ontbreken mij, Agnes; dus, luister." E11 nu verhaalde hij in het kort hare go- schiedems bij Margarctha VVeilers, en van het proces, tol hetwelk zij aanleiding had ge geven, -Ik bekou het, do twijftl drong in ij ti hart binnen: aldus echter met by my tie vrouw, die elk bodrog uiiaunueuieiyk waande. Hare ziel was te vod aan do uwe gehecht, en bij scheiding was zij zeker bezweken. In die moeilijke omstandigheden, vermeerderd door hot lijden van uwe goede moeder, nam ik het proces aan van do weduwe Wallers, en ondui wierp my aau de uitspraak der wot, fk kon toen mei juist over myuo eigen zaak uordeclen; bovend.eu was de zaak my met helder genoeg; de mogelijkheid, dat gy myno dochter met waart, was met genoegzaam aan getoond, en nu mijn eigen Kind verwoipen op eene aanklacht, dut mocht ik mot. Ifot nuf besliste in ons voordeel. Ik was meer dan ge lukkig. omdat dit vonnis u aan ons waarborg- de, en het geluk van mijne ariue vrouw ver zekerde, Wy trokken naar Italië; gedurende tien jaren smaakten wij daar een gejua, zoo- als slechts weinig op ue/.c woreld gevonden wordt; het was aan u, myno waarde dochter, dat wij grootendeels het geluk iu daiikeu had den, Wij keerden najJr België terug, en daar was het. dat ik, ongeveer twee jaren later een brief ontving, die mij licht gal' 111 de zaak en mijne overtuiging ten volle vestigde. Wqy'U venolyd,

Peel en Maas | 1891 | | pagina 1