De Dorpsgeneesheer.
ZATERDAG 17 AUGUSTUS 1880.
TIENDE JAARGANG.
No. 33.
Uitgever:
W. VAX DEX lIL'XCKilOF-Sasscn.
Doze Courant verschijnt iederen Zaterdag.
_De Eiiropeesche pers over^
,het Vaticaan.
Augustus
K K. r-
Siamfl «Ier
V.M. .11° Zondag
KStean.
U.K. 18® Zondag. N.M. 2GC Maandag.
6.54; n/m.
Abonnementsprijs per kwartaal.
voor Vkniiay
franco per post
voor liet buitenland
afzonderlijke nummers
50 c.
G5 c.
6 c.
Prijs der Advertentiën:
▼an 15 regels 30 c.
elke regel meer 0 c.
groote letters on vignetten naar plaatsruimte.
Advertentiën, 3maal geplaatst, worden 2maal berekend.
dvertenti'ën of Ingezonden
Stukken gelieve men Vrijdag
"vóór 2 uur "s-middags te be
zorgen aan het Bureau »Peel en
Maas" te Venray.
Onder bovenstaand opschrift levert
The TabliH een overzicht van wat de
niet katholieke pers in verschillende
landen oordeelt over den toestand den
H. Vader door iiet Italiaansche pou-
verneinent bereid. De Times het def
tige 6'iVy-bl;i(l wordt wat verlegen met
zijn vroege*en beschermeling Crispi
en houdt hem daarom zooveel moge
lijk op den ^achtergrond. Toch laat
het blad door zijn Romeinschen cor
respondent verklaren dat de Brunn-
feesten cene geheel ongemotiveerde
provocatie aan het adres dee II. Vaders
jjelcekenden.
Maar vooral in do Fransche pers
hebben de jongste vijandige demon
straties van Crispi's regeering de open
bare meening wakker geroepen. Niet
lang geleden verklaarde Jules Ferry
en verhond zich er toe. dat hij, kwam
hij weder aan het bewind, zich ge
noodzaakt zou zien om zich met het
Romeinschc vraagstuk bezig te houden.
De Revue des Deux Alondes, liet
tijdschrift dat zooveel invloed oefent
op de openbare meening, verklaarde
in het nummer van 15 Juli dat dit
vraagstuk nog altijd onopgelost is en
dat de Italianen te vergeefs pogen dat
vraagstuk aan het oog van Europa
en de wereld te onttrekken, door van
eene hinnenlandsclie kwestie le spre
ken die niemand als hen zeiven aan
gaat. »De werkelijkheid, zoo gaat
de Revue voort, doet hunne illusies
verdwijnen. Het vraagstuk is niet
Feuilleton.
Over do wateren heenglijdende en in de
schaduw der groote zeiion op het verdek zit
tende, hebben wij gelukkige dagen gekend,
de vergiffenis onzer bloedverwanten druomen-
do en niets dan >reugdo in de toekomst ziende.
Helaas! het liep geheel anders, dan wij het
ons voorspiegeld haddon. Men wilde ons
achtervolgen, en met behulp van ik weet niet
welke onregelmatigheid in den vorm van ons
geheim huwelijk, koesterden de bloedver
wanten van William liet wrecde plan ons van
elkander te scheiden. Wij hebben in het mid
den dezer bosschen en bergen eene schuil plaats
gezocht. Onder oenen naam, die de onze niet
is, leven wij hier onbekend voort. Mijn
vader heeft mij nimmer vergiffenis geschon
ken hij heeft mij gevloekt
Zie daar de reden docter, waarom ik, zelfs
in het bijzijn mijns dierbaren Wilfinms, niet
altijd even blijmoedig kan zijn
-Mijn God! hoe vurig beminden wij elkan
der! Nooit heb ik eene ziel zich inniger aan
eene andere zien hechten dan Eva Meredith
aan haren echtgenoot! Welke ook de arbeid
ware, waarmede zij zich bezig hield, zij plaat
ste zich zoodanig, dat zij, de oogen opslaande,
haren William voor zich zag. Zij las in geen
ander boek dan dat, waarin hij las. Met het
hoofd gebogen op den schouder van William,
opgelost, hot blijft nog in zijn geheel
on elk toeval is voldoende om het
weer aan den dag le brengen met al
zijne karaktertrekken en al zijne ge
volgen
In hun ongeduld hebben de Italia
nen er geen acht op gegeven dat zij
het geheim hebben openbaargemaakt
van de onbestaanbaarheid van het
cene Italië met den Pauselijken Stoel,
eene onbestaanbaarheid die misschien
in den aard dor dingen ligt, doch die
het goed geweest ware niet op de
spits te drijven. Zij begrepen niet,
toen zij den Paus een deel zijner on
afhankelijkheid ontroofden, toen zij
hom de handen bonden en zijne waar
digheid trachtten te verkleinen, dat
zij een ondragelijkcn toestand schie
pen. Zij vergaten, dat zij niet enkel
maar te doen hadden met een Itali-
aanscli bisschop, maar tegelijk ook
met het Hoofd der Algemeone Kerk,
den souvereinen Herder van millioe-
iK-n katholieken en het was een vreem
deling, een bondgenoot, de souverein
van een prolestantschen staat, die hen
er aan herinnerde dat de groote en
eerbiedwaardige bewoner var. het Va
iicaan eene grooto en geëerbiedigde
zedelijke macht bleef." Wat de katho
lieke pers zoo dikwijls gezegd heeft
wordt hi'-r door de niet van clerica
lism e verdachte Revue herhaald.
Een ander artikel in dezelfde Revue
over «Frankrijk, Italië en het Drie
voudig Verbond" behandelt het vraag
stuk van oen internationaal oogpunt.
De schrijver gaat uit van het donkbeeld
dat het de vrees was voor dc Romein-
sche kwestie, die Italië wierp in de
armen van Duitséhland en dat Frank
rijk nooit den loop der dingen te Rome
met onverschillige oogen kan beschou
wen. «Een land, zoo gaat hij voort,
dat millioenen katholieken bevat, dat
door ecu concordaat mot den II. Stoel
volgde zij met de oogen de regels, op welke
William de zijnen vestigde; zij wilde, dat de
zelfde indrukken zich te gelijker tijd van hen
moester mankten, en als ik den tuin doorging
om naar huis te gaan, glimlachte ik bij mij
zeiven, daar ik altijd in het fijne zand het
afdruksel der kleine voet van Eva naast dat
der voeten van William vond. Welk een
onderscheid, dames, tusschen dat verlaten
oude huis, dat gij daar ginder ziet, en de
vriendelijke, nette woning mijner jonge vrien
den Hoe vele bloemen bedekten de muren
welk een aantal bloemruikers stonden er in do
vertrekken Hoe vele inderdaad schuone boe
ken stonden er in hunne biblioteekwelk een
hiir van vogelen zongen er niet in hunne
nabijheid! Hoe goed was het mij in hunue
vriendschap te doelen on een weinig bemind
te worden door hen, die elkander zoo innig
liet hadden! Maar, helaas! men heeft wel
gelijk te zeggen, dat het geluk op doze aarde
van korten duur is, en dat God het hier slechts
in kleine mate schenkt.
«Op zekeren ochtend, toen ik don echtge
noot-en een bezoek bracht, kwam het mij voor,
dat Eva Meredith ongesteld was. Ik onder
vroeg haar mot al de belangstelling, welke
ik voor haar gevoelde, toen zij eensklaps tot
mij zeide:
-Ach docter, zoek de oorzaak mijner
ongesteldhoid niet zoo ver; voel mij den pols
niet, het is mijn hart, dat te snel klopt. Zog
als gij wilt, docter, dat ik kinderachtig ben,
maar ik ben heden ochtend zeer verdrietig.
William gaat mij verlaten ja, hij gaat naar
de naburige stad, om geld te halen, dat men
ons zendt.
verbonden is en belangen te behartigen
beeft, in alle werelddeölen, zulk een
land kan den Paus niet beschouwen als
een qunnti.'ê nègligeable. Omdat het
genoodzaakt is niet den Paus te onder
handelen, mag liet de onafhankelijk
heid van den Paus niet uit het oog
verliezen. Dit is wat Frankrijk ver
langt en hierin stemt Frankrijk over
een met alle Christen staten, omdat zij
allen te Rome éénzelfde belang hebben,
dat hierin beslaat dat zij zich te Rome
bevinden in tegenwoordigheid van een
vrijen Paus. En op Italië rust de
bewijslast dat die viijbeid niet b< dreigd
wordt. Indien er nog ecneRomein-
sche kwestie is, dan kunnen Frankrijk
en de andere Mogendheden ze niet
oplossen, de oplossing hangt af van
het Quirinaal en het Vaticaan. Het
vraagstuk zal niet opgelost zijn vóór
den dag waarop deze twee tot over
eenstemming zijn gekomen, doch er
zijn 19 jaren voorbijgegaan en er is
nog geen enkel teeken dat de dageraad
van dien dag aanbreekt."
Hier wordt het Drievoudig Verbond
met al zijne voor- P: .li-noodlottige
gevolgen beschouwd als een incident,
eerie episode in den strijd met den
Paus, wiens harde noodzakelijkheden
Italië er toe gebracht hebben zich als
slaaf te verkoopen aan zijne bondge-
noolcn en het tot lijfeigene van Duitsch-
land hebben gemaakt.
Vervolgens tracht de schrijver met
zijn blik in de toekomst door te
dringen.
«De restauratic van de Pauselijke
souvereiniteit kan niet de oor/aak,
maar moet het gevolg zijn van eeu
oorlog. Het anders te zeggen zou zijn
de feiten en de waarheid in het aan
gezicht slaan. Geen Rijk zal den oorlog
gaan voeren om Rome weder onder
de heerschappij van den Paus te bren
gen; maar elke Mogendheid, die met
En wanneer komt hij terug? vroeg ik
haar zacht.
«Zij glimlachte, bloesde, en antwoordde
vervolgens met eeuen blik, die scheen te wil
len zeggen: lach er niet om; hedenavond.
"Ik kon mij niet onthouden te glimlachen
ondanks den smeekenden blik.
-Op dit oogenbük bracht een bediende het
paard, dat de heer Meredith moest bestijgen,
voor. Eva stond op, begaf zich naar don tuin,
naderde het paard en het over de golvende
manen strooiende, liet zij haar hoofd op den
hals van het edelo dier rusten, misschien om
eenigo tranen te verbergen, welke langs
hare wangen biggelden. William verscheen
en na het p iard bestegen te hebben, lichtte hij
zachtkens het hoofd zijner gade op.
Kind! duisterde hij, haar liefdevol
aanziende en een kus op haar voorhoofd druk
kende.
William, wij hebben elkander nog
nooit voor zooveel achtereenvolgende uren
verlaten
Mijnheer Meredith boog zich nogmaals naar
Eva, en kuste haar op de schoonc blonde
lokken; vervolgens drukte hij zijn paard de
sporen in de zijde en verwijderde zicli in eon
gestreklen galop. Ik ben overtuigd, dat ook
hij eenigzins ontroerd was. Niets is aan
trekkelijker dan de weekheid van hen, die
men bemint: tranen doen tranen geb >ren
worden en liet is geen prijzenswaardige moed,
die de oogen droog doet blijven bij eonen
weenenden vriend.
«Ik verwijderde mij, en in mijn huisje te.-ug
gekeerd, begou ik na te denken over liet geluk
van tc beminuen. Ik vroeg mij zeiven af, of
Italië in i orlog komt, zal gedwongen
zijn om deze kaart tegen Italië uit
tc spelen, welke dc beste kaart in
hare hand is. Die Mogendheid moge
katholiek of protestant of atheïst zijn,
zij zal Italië in zijn kwetsbaar punt
treffen en dat punt is Rome."
Een ander Parijsch blad, de Matin
wijst op den onhoudbaren toestand
voor den II. Stoel, die zou worden
in 't leven geroepen door bet deel
nemen van Italië in een Europeeschen
oorlog en verklaart dat in dit geval
de extra-territonaliteit van het Vaticaan
een ijdele klank zoude zijn. Het ver
trek van den Paus zou dan zeker eene
voor de hand liggende noodzakelijk
heid zijn, maar de bezittingen van
den II. Stoel, het heilig erfdeel der
wereld, zou, als eens dc Ark des
Verbonds in de hand der Philistijnon,
overgeleverd blijven aan de oorlogs
kansen of aan de willekeur van het
gepeupel en diens leiders in naam.
Als een voorbeeld van de straffe
loosheid die nu reeds in Rome aan
alle oproerige bewegingen ten deel
valt, kan gewezen worden op de vrij
spraak van de hoofden van het oproer
van 27 Januari, Duiten de Porta Pia,
eene vrijspraak die door de zich zelve
eerbiedigende pers wordt uitgekreten
als eene grove rechtsverkrachting.
Terzelfder lijd kan men in de ofE-
ciecle organen de vreezc vertolkt zien,
die de Italiaansche autoriteiten onder
vinden bij de gedachte aan het ver
trek des Pausen. Zoo zegt de Fanfulla,
na verklaard te hebben dat 's Pausen
herstel in zijne wereldlijke macht nooit
de aanleiding tot een oorlog kan zijn,
omdat de Paus zelf zoude weigeren
de oorzaak tc zijn van een vreeselijken
strijd: «Het is echter waar, dat met
den Paus buiten Rome' de hartstoch
ten van de katholieke lauden gemak
kelijk tegen ons in beweging zouden
ooit eene Eva mijne armoedige woning you
binnen treden om die met mij to deelenik
dacht er niet aan, om te onderzoeken, in hoe
verre ik waardig was bemind te worden.
Aldus was ik in mijn drooraeryen verdiept,
ofschoon het zeer te misprijzen is, dat het
zien van hot geluk van andoren ons doet
betreuren wat ons ontbreekt. Schuilt daar
niet een weinig wangunst onder En indien
het levensgeluk even als goud ontvreemd kon
worden, zou ons dan niet dc lust bekruipen,
dien diefstal te plegen?
-De dag verliep en neigde ten avond en ik
had juist mijn eenvoudig avondmaal genuttigd,
toen men mij, van wegc mevrouw Meredith,
kwam verzoeken, mij ten harent te begeven.
Eer er vijf minuten verloopen waren, schelde
ik reeds aan «le deur van het witte huis. Ik
vond Eva, nog alleen, doodsbleek en over
al hare leden bevende, op eene sofa zitten,
zonder dat zij zich niet eenigj arb« iJ bezig
hield. Hal docter, zijt gij daar, sprak zij
met eene zachte stem; ik kon niet langer
alleen blijven. Zie, hoe laat het reeds is! reeds
over twee uren had hij hier moeten zijn en
nog is hij niet teiug gekeerd!
«Ik werd inwendig bekommerd over het
uitblijven van den lieer Meredith maar om
zijne vrouw gerust te stellen, gaf ik haar be
daard ten antwoord: wij kunnen niet weten,
hoeveel tijd hij noodig heeft, om zijue zaken in
de stad af te doen. Men zal hem laten wachten;
de notaris was misschien afwezig. Er zullen
misschien acten opgemaakt of geieekend
moeten worden.
Ach! docter, ik wist wel, dat gij mij
eenige troostwoorden zoudt toespreken. Ik
te brengen zijn. Onze betrekkingen
met Oostenrijk en zijne vrijheid van
handelen ten onzen gunste zouden aan
banden gelegd worden en Spanje,
waarschijnlijk het toevluchtsoord van
Zijne Heiligheid, zou zich spoedig tot
Frankrijk aangetrokken gevoelen, hoe
zeer ook de staat van zaken de neu
traliteit als voor dat land gewenscht
mocht doen voorkomen." En het or
gaan van het Quirinaal gaat voort
met een beroep te doen op do groote
wijsheid en de grooto liefde tot Italië
van Zijne Heiligheid den Paus om
«verraderlijke inblazingen af te wijzen"
on beveelt aan, dat het gouvernement
zijn invloed aanwende ten einde den
H. Vader over te halen om van het
voorgestelde vertrek uit Rome af te
zien.
Het Journal des Dèbats beweert,
dat de schrik van het Italiaansche
gouvernement groot genoeg was om
vertoogen te doen richten tot de Spaan-
sche regeering, opdat deze haar invloed
zou bezigen op het Vaticaan.
De Per sever an za, het orgaan van
de gematigde liberalen erkent, dat «do
Paus binnen de grenzen lastig is, maar
dat de Paus over do grenzen nog
lastiger zou zijn."
Dat eene verzoening met den II.
Stoel eene volstrekte noodzakelijkheid
is voor Italië zelf, dit begint duidelijk
te worden voor alle waarachtige staats
lieden van dat land, doch ongelukkig
dragen zij do slavenketenen der Re
volutie welke zij eerst zelf hielpen
sterk maken.
heb niet geaarzeld, om u te laten roepen het
was mij een behoefte, van iemand te hooren
zeggen, dat het niet verstandig was, om mij
zoo ongerust te maken. Groote God! hoe lang
is mij deze dag gevallenZeg mij. docter,
zijn er mcnschen, die alleen kunnen leven?
Sterft men niet oogenbiikkelyk, even alsof
men u de helft van de lucht ontnam, wclko
gij noodig hebt, om tc blijven leven? Doch
hooidaar slaat liet reeds acht ureHot
sloeg inderdaad acht ure. Ik kon my volstieki
niet verklaren, waarom William niet huis
waarts gekeerd was. Ik wist niet wat te ant
woorden; eindelijk sprak ik, om toch iets tc
zeggen: mevrouw, de zou is ter nauwernr-od
ondergegaan; het is nog dag. en de avond
belooft uitmuntend tc zuilen zijn. Kom den
heerlijken geur uwer bloemen inademen; wij
zullen ons naar den kant begeven, waarlangs
hij moet komen. Uw echtgenoot zal u op zijn
weg ontmoeten.
«Zij leunde op mijnen arm en wij richtten
onze sollieden naar liet bek, dat. den tuin van
den openbaren weg afsloot. Ik poogde hare
aandacht af te leiden op de -nis omringende
voorwerpen. Zij antwoordde mij in den bo-
ginne even als een kind, dat aan de stem zijns
onderwijzers gehoorzaamt; maar ik bemerkte
dat hare antwoorden bijna werktuigelijk wa
ren en hare geest met slechts éene gedachte
vervuld was. Haar ongeruste blik bleef voort
durend op liet groene hek gevestigd, dat even
als bij het vertrek van William halfopen
stond.
Wordt vervolgd.