De Dorpsgeneesheer. ZATERDAG 17 AUGUSTUS 1880. TIENDE JAARGANG. No. 33. Uitgever: W. VAX DEX lIL'XCKilOF-Sasscn. Doze Courant verschijnt iederen Zaterdag. _De Eiiropeesche pers over^ ,het Vaticaan. Augustus K K. r- Siamfl «Ier V.M. .11° Zondag KStean. U.K. 18® Zondag. N.M. 2GC Maandag. 6.54; n/m. Abonnementsprijs per kwartaal. voor Vkniiay franco per post voor liet buitenland afzonderlijke nummers 50 c. G5 c. 6 c. Prijs der Advertentiën: ▼an 15 regels 30 c. elke regel meer 0 c. groote letters on vignetten naar plaatsruimte. Advertentiën, 3maal geplaatst, worden 2maal berekend. dvertenti'ën of Ingezonden Stukken gelieve men Vrijdag "vóór 2 uur "s-middags te be zorgen aan het Bureau »Peel en Maas" te Venray. Onder bovenstaand opschrift levert The TabliH een overzicht van wat de niet katholieke pers in verschillende landen oordeelt over den toestand den H. Vader door iiet Italiaansche pou- verneinent bereid. De Times het def tige 6'iVy-bl;i(l wordt wat verlegen met zijn vroege*en beschermeling Crispi en houdt hem daarom zooveel moge lijk op den ^achtergrond. Toch laat het blad door zijn Romeinschen cor respondent verklaren dat de Brunn- feesten cene geheel ongemotiveerde provocatie aan het adres dee II. Vaders jjelcekenden. Maar vooral in do Fransche pers hebben de jongste vijandige demon straties van Crispi's regeering de open bare meening wakker geroepen. Niet lang geleden verklaarde Jules Ferry en verhond zich er toe. dat hij, kwam hij weder aan het bewind, zich ge noodzaakt zou zien om zich met het Romeinschc vraagstuk bezig te houden. De Revue des Deux Alondes, liet tijdschrift dat zooveel invloed oefent op de openbare meening, verklaarde in het nummer van 15 Juli dat dit vraagstuk nog altijd onopgelost is en dat de Italianen te vergeefs pogen dat vraagstuk aan het oog van Europa en de wereld te onttrekken, door van eene hinnenlandsclie kwestie le spre ken die niemand als hen zeiven aan gaat. »De werkelijkheid, zoo gaat de Revue voort, doet hunne illusies verdwijnen. Het vraagstuk is niet Feuilleton. Over do wateren heenglijdende en in de schaduw der groote zeiion op het verdek zit tende, hebben wij gelukkige dagen gekend, de vergiffenis onzer bloedverwanten druomen- do en niets dan >reugdo in de toekomst ziende. Helaas! het liep geheel anders, dan wij het ons voorspiegeld haddon. Men wilde ons achtervolgen, en met behulp van ik weet niet welke onregelmatigheid in den vorm van ons geheim huwelijk, koesterden de bloedver wanten van William liet wrecde plan ons van elkander te scheiden. Wij hebben in het mid den dezer bosschen en bergen eene schuil plaats gezocht. Onder oenen naam, die de onze niet is, leven wij hier onbekend voort. Mijn vader heeft mij nimmer vergiffenis geschon ken hij heeft mij gevloekt Zie daar de reden docter, waarom ik, zelfs in het bijzijn mijns dierbaren Wilfinms, niet altijd even blijmoedig kan zijn -Mijn God! hoe vurig beminden wij elkan der! Nooit heb ik eene ziel zich inniger aan eene andere zien hechten dan Eva Meredith aan haren echtgenoot! Welke ook de arbeid ware, waarmede zij zich bezig hield, zij plaat ste zich zoodanig, dat zij, de oogen opslaande, haren William voor zich zag. Zij las in geen ander boek dan dat, waarin hij las. Met het hoofd gebogen op den schouder van William, opgelost, hot blijft nog in zijn geheel on elk toeval is voldoende om het weer aan den dag le brengen met al zijne karaktertrekken en al zijne ge volgen In hun ongeduld hebben de Italia nen er geen acht op gegeven dat zij het geheim hebben openbaargemaakt van de onbestaanbaarheid van het cene Italië met den Pauselijken Stoel, eene onbestaanbaarheid die misschien in den aard dor dingen ligt, doch die het goed geweest ware niet op de spits te drijven. Zij begrepen niet, toen zij den Paus een deel zijner on afhankelijkheid ontroofden, toen zij hom de handen bonden en zijne waar digheid trachtten te verkleinen, dat zij een ondragelijkcn toestand schie pen. Zij vergaten, dat zij niet enkel maar te doen hadden met een Itali- aanscli bisschop, maar tegelijk ook met het Hoofd der Algemeone Kerk, den souvereinen Herder van millioe- iK-n katholieken en het was een vreem deling, een bondgenoot, de souverein van een prolestantschen staat, die hen er aan herinnerde dat de groote en eerbiedwaardige bewoner var. het Va iicaan eene grooto en geëerbiedigde zedelijke macht bleef." Wat de katho lieke pers zoo dikwijls gezegd heeft wordt hi'-r door de niet van clerica lism e verdachte Revue herhaald. Een ander artikel in dezelfde Revue over «Frankrijk, Italië en het Drie voudig Verbond" behandelt het vraag stuk van oen internationaal oogpunt. De schrijver gaat uit van het donkbeeld dat het de vrees was voor dc Romein- sche kwestie, die Italië wierp in de armen van Duitséhland en dat Frank rijk nooit den loop der dingen te Rome met onverschillige oogen kan beschou wen. «Een land, zoo gaat hij voort, dat millioenen katholieken bevat, dat door ecu concordaat mot den II. Stoel volgde zij met de oogen de regels, op welke William de zijnen vestigde; zij wilde, dat de zelfde indrukken zich te gelijker tijd van hen moester mankten, en als ik den tuin doorging om naar huis te gaan, glimlachte ik bij mij zeiven, daar ik altijd in het fijne zand het afdruksel der kleine voet van Eva naast dat der voeten van William vond. Welk een onderscheid, dames, tusschen dat verlaten oude huis, dat gij daar ginder ziet, en de vriendelijke, nette woning mijner jonge vrien den Hoe vele bloemen bedekten de muren welk een aantal bloemruikers stonden er in do vertrekken Hoe vele inderdaad schuone boe ken stonden er in hunne biblioteekwelk een hiir van vogelen zongen er niet in hunne nabijheid! Hoe goed was het mij in hunue vriendschap te doelen on een weinig bemind te worden door hen, die elkander zoo innig liet hadden! Maar, helaas! men heeft wel gelijk te zeggen, dat het geluk op doze aarde van korten duur is, en dat God het hier slechts in kleine mate schenkt. «Op zekeren ochtend, toen ik don echtge noot-en een bezoek bracht, kwam het mij voor, dat Eva Meredith ongesteld was. Ik onder vroeg haar mot al de belangstelling, welke ik voor haar gevoelde, toen zij eensklaps tot mij zeide: -Ach docter, zoek de oorzaak mijner ongesteldhoid niet zoo ver; voel mij den pols niet, het is mijn hart, dat te snel klopt. Zog als gij wilt, docter, dat ik kinderachtig ben, maar ik ben heden ochtend zeer verdrietig. William gaat mij verlaten ja, hij gaat naar de naburige stad, om geld te halen, dat men ons zendt. verbonden is en belangen te behartigen beeft, in alle werelddeölen, zulk een land kan den Paus niet beschouwen als een qunnti.'ê nègligeable. Omdat het genoodzaakt is niet den Paus te onder handelen, mag liet de onafhankelijk heid van den Paus niet uit het oog verliezen. Dit is wat Frankrijk ver langt en hierin stemt Frankrijk over een met alle Christen staten, omdat zij allen te Rome éénzelfde belang hebben, dat hierin beslaat dat zij zich te Rome bevinden in tegenwoordigheid van een vrijen Paus. En op Italië rust de bewijslast dat die viijbeid niet b< dreigd wordt. Indien er nog ecneRomein- sche kwestie is, dan kunnen Frankrijk en de andere Mogendheden ze niet oplossen, de oplossing hangt af van het Quirinaal en het Vaticaan. Het vraagstuk zal niet opgelost zijn vóór den dag waarop deze twee tot over eenstemming zijn gekomen, doch er zijn 19 jaren voorbijgegaan en er is nog geen enkel teeken dat de dageraad van dien dag aanbreekt." Hier wordt het Drievoudig Verbond met al zijne voor- P: .li-noodlottige gevolgen beschouwd als een incident, eerie episode in den strijd met den Paus, wiens harde noodzakelijkheden Italië er toe gebracht hebben zich als slaaf te verkoopen aan zijne bondge- noolcn en het tot lijfeigene van Duitsch- land hebben gemaakt. Vervolgens tracht de schrijver met zijn blik in de toekomst door te dringen. «De restauratic van de Pauselijke souvereiniteit kan niet de oor/aak, maar moet het gevolg zijn van eeu oorlog. Het anders te zeggen zou zijn de feiten en de waarheid in het aan gezicht slaan. Geen Rijk zal den oorlog gaan voeren om Rome weder onder de heerschappij van den Paus te bren gen; maar elke Mogendheid, die met En wanneer komt hij terug? vroeg ik haar zacht. «Zij glimlachte, bloesde, en antwoordde vervolgens met eeuen blik, die scheen te wil len zeggen: lach er niet om; hedenavond. "Ik kon mij niet onthouden te glimlachen ondanks den smeekenden blik. -Op dit oogenbük bracht een bediende het paard, dat de heer Meredith moest bestijgen, voor. Eva stond op, begaf zich naar don tuin, naderde het paard en het over de golvende manen strooiende, liet zij haar hoofd op den hals van het edelo dier rusten, misschien om eenigo tranen te verbergen, welke langs hare wangen biggelden. William verscheen en na het p iard bestegen te hebben, lichtte hij zachtkens het hoofd zijner gade op. Kind! duisterde hij, haar liefdevol aanziende en een kus op haar voorhoofd druk kende. William, wij hebben elkander nog nooit voor zooveel achtereenvolgende uren verlaten Mijnheer Meredith boog zich nogmaals naar Eva, en kuste haar op de schoonc blonde lokken; vervolgens drukte hij zijn paard de sporen in de zijde en verwijderde zicli in eon gestreklen galop. Ik ben overtuigd, dat ook hij eenigzins ontroerd was. Niets is aan trekkelijker dan de weekheid van hen, die men bemint: tranen doen tranen geb >ren worden en liet is geen prijzenswaardige moed, die de oogen droog doet blijven bij eonen weenenden vriend. «Ik verwijderde mij, en in mijn huisje te.-ug gekeerd, begou ik na te denken over liet geluk van tc beminuen. Ik vroeg mij zeiven af, of Italië in i orlog komt, zal gedwongen zijn om deze kaart tegen Italië uit tc spelen, welke dc beste kaart in hare hand is. Die Mogendheid moge katholiek of protestant of atheïst zijn, zij zal Italië in zijn kwetsbaar punt treffen en dat punt is Rome." Een ander Parijsch blad, de Matin wijst op den onhoudbaren toestand voor den II. Stoel, die zou worden in 't leven geroepen door bet deel nemen van Italië in een Europeeschen oorlog en verklaart dat in dit geval de extra-territonaliteit van het Vaticaan een ijdele klank zoude zijn. Het ver trek van den Paus zou dan zeker eene voor de hand liggende noodzakelijk heid zijn, maar de bezittingen van den II. Stoel, het heilig erfdeel der wereld, zou, als eens dc Ark des Verbonds in de hand der Philistijnon, overgeleverd blijven aan de oorlogs kansen of aan de willekeur van het gepeupel en diens leiders in naam. Als een voorbeeld van de straffe loosheid die nu reeds in Rome aan alle oproerige bewegingen ten deel valt, kan gewezen worden op de vrij spraak van de hoofden van het oproer van 27 Januari, Duiten de Porta Pia, eene vrijspraak die door de zich zelve eerbiedigende pers wordt uitgekreten als eene grove rechtsverkrachting. Terzelfder lijd kan men in de ofE- ciecle organen de vreezc vertolkt zien, die de Italiaansche autoriteiten onder vinden bij de gedachte aan het ver trek des Pausen. Zoo zegt de Fanfulla, na verklaard te hebben dat 's Pausen herstel in zijne wereldlijke macht nooit de aanleiding tot een oorlog kan zijn, omdat de Paus zelf zoude weigeren de oorzaak tc zijn van een vreeselijken strijd: «Het is echter waar, dat met den Paus buiten Rome' de hartstoch ten van de katholieke lauden gemak kelijk tegen ons in beweging zouden ooit eene Eva mijne armoedige woning you binnen treden om die met mij to deelenik dacht er niet aan, om te onderzoeken, in hoe verre ik waardig was bemind te worden. Aldus was ik in mijn drooraeryen verdiept, ofschoon het zeer te misprijzen is, dat het zien van hot geluk van andoren ons doet betreuren wat ons ontbreekt. Schuilt daar niet een weinig wangunst onder En indien het levensgeluk even als goud ontvreemd kon worden, zou ons dan niet dc lust bekruipen, dien diefstal te plegen? -De dag verliep en neigde ten avond en ik had juist mijn eenvoudig avondmaal genuttigd, toen men mij, van wegc mevrouw Meredith, kwam verzoeken, mij ten harent te begeven. Eer er vijf minuten verloopen waren, schelde ik reeds aan «le deur van het witte huis. Ik vond Eva, nog alleen, doodsbleek en over al hare leden bevende, op eene sofa zitten, zonder dat zij zich niet eenigj arb« iJ bezig hield. Hal docter, zijt gij daar, sprak zij met eene zachte stem; ik kon niet langer alleen blijven. Zie, hoe laat het reeds is! reeds over twee uren had hij hier moeten zijn en nog is hij niet teiug gekeerd! «Ik werd inwendig bekommerd over het uitblijven van den lieer Meredith maar om zijne vrouw gerust te stellen, gaf ik haar be daard ten antwoord: wij kunnen niet weten, hoeveel tijd hij noodig heeft, om zijue zaken in de stad af te doen. Men zal hem laten wachten; de notaris was misschien afwezig. Er zullen misschien acten opgemaakt of geieekend moeten worden. Ach! docter, ik wist wel, dat gij mij eenige troostwoorden zoudt toespreken. Ik te brengen zijn. Onze betrekkingen met Oostenrijk en zijne vrijheid van handelen ten onzen gunste zouden aan banden gelegd worden en Spanje, waarschijnlijk het toevluchtsoord van Zijne Heiligheid, zou zich spoedig tot Frankrijk aangetrokken gevoelen, hoe zeer ook de staat van zaken de neu traliteit als voor dat land gewenscht mocht doen voorkomen." En het or gaan van het Quirinaal gaat voort met een beroep te doen op do groote wijsheid en de grooto liefde tot Italië van Zijne Heiligheid den Paus om «verraderlijke inblazingen af te wijzen" on beveelt aan, dat het gouvernement zijn invloed aanwende ten einde den H. Vader over te halen om van het voorgestelde vertrek uit Rome af te zien. Het Journal des Dèbats beweert, dat de schrik van het Italiaansche gouvernement groot genoeg was om vertoogen te doen richten tot de Spaan- sche regeering, opdat deze haar invloed zou bezigen op het Vaticaan. De Per sever an za, het orgaan van de gematigde liberalen erkent, dat «do Paus binnen de grenzen lastig is, maar dat de Paus over do grenzen nog lastiger zou zijn." Dat eene verzoening met den II. Stoel eene volstrekte noodzakelijkheid is voor Italië zelf, dit begint duidelijk te worden voor alle waarachtige staats lieden van dat land, doch ongelukkig dragen zij do slavenketenen der Re volutie welke zij eerst zelf hielpen sterk maken. heb niet geaarzeld, om u te laten roepen het was mij een behoefte, van iemand te hooren zeggen, dat het niet verstandig was, om mij zoo ongerust te maken. Groote God! hoe lang is mij deze dag gevallenZeg mij. docter, zijn er mcnschen, die alleen kunnen leven? Sterft men niet oogenbiikkelyk, even alsof men u de helft van de lucht ontnam, wclko gij noodig hebt, om tc blijven leven? Doch hooidaar slaat liet reeds acht ureHot sloeg inderdaad acht ure. Ik kon my volstieki niet verklaren, waarom William niet huis waarts gekeerd was. Ik wist niet wat te ant woorden; eindelijk sprak ik, om toch iets tc zeggen: mevrouw, de zou is ter nauwernr-od ondergegaan; het is nog dag. en de avond belooft uitmuntend tc zuilen zijn. Kom den heerlijken geur uwer bloemen inademen; wij zullen ons naar den kant begeven, waarlangs hij moet komen. Uw echtgenoot zal u op zijn weg ontmoeten. «Zij leunde op mijnen arm en wij richtten onze sollieden naar liet bek, dat. den tuin van den openbaren weg afsloot. Ik poogde hare aandacht af te leiden op de -nis omringende voorwerpen. Zij antwoordde mij in den bo- ginne even als een kind, dat aan de stem zijns onderwijzers gehoorzaamt; maar ik bemerkte dat hare antwoorden bijna werktuigelijk wa ren en hare geest met slechts éene gedachte vervuld was. Haar ongeruste blik bleef voort durend op liet groene hek gevestigd, dat even als bij het vertrek van William halfopen stond. Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1889 | | pagina 1