en Rusland en Oostenrijk. De Dorpsgeneesheer. Buitenland. ZATERDAG 10 AUGUSTUS 1889. TIENDE JAARGANG. No. 32. Uitgever: W. VAX 1)E.\ Sll'XCKlIOF-Sasscn. Deze Courant verschijnt iederen Zaterdag. U'euilleton. Op de beschuldiging, «lor ^süiïib. V..M. lle Zondag-. L.K. I8e Zondag. N.M. 20° Maandag. per kwartaal. 50 c. 05 c. 85 c. 0 c. S(»itd Zon. 10, 10. 22, 28 Aug. ap 4.20, 4.87. 4.17, 4.0 1.57; v/in.; onder 7.42, 7.82. 7.20. 7.7. 6.51: n'ra. Prijs der A.dvertentiëri: van k5 regels 80 c. elke regel meer 0 e. groote lettors on vignetten naar pinnfsruimtc. Advertontiön. 3nmal geplaatst, worden 2maai berekend. Angus'us: 12 K. 4* Zondag. Abonnementsprijs voor Ven rat franco per post voor hef buitenland afzonderlijke mimmei s Advertentfën of Ingezonden Stukken gelieve men Vrijdag vóór 2 uur 's-middags te be zorgen aan het Bureau »Peel en Maas" te Venray. I)e politieke toestand van Europa wordt dóór de diplomaliek-militnirisclie schaakzctten, zooals men dat sedert enkele jaren tusschon Rusland en Oos tenrijk ziet, nog veel meer aangetast, dan Duitschlands betrekkingen tegen over het trotsehe Frankrijk. Voor 't behoud van den algemeenen vrede is hot gelukkig, dat zich Oostenrijk door de Russische krijgstoerustingen en de aanliooping der troepen niet laat in slaap wiegen, maar kalm en bedaard zijne tegen-maatregelen treft. Zonder groot opzien te baren, heeft Oostenrijk nog een derde armeekorps en wel datgene, dat tot hieraan met het hoofdkwartier te Briinn lag, naar Galliciê verplaatst, alwaar de troepen met circa 00,000 man zijn versterkt geworden; ook is door eeuigo schijn baar onbeduidende nieuwe inrichtin gen het personeel en de bekwaamheid der Oostenrijk-Hougaarsche bataillons merkelijk verhoogd geworden. Instinctmatig gevoelt men in Rus land, «oowel als in Oostenrijk, dat men in de tegenwoordige richting de mi li taire-diplomatioke schaakzotten niet meer verder kan doorzetten, zonder een uiterst gevaarlijken argwaan te koesteren. Ooslemijk heeft er bepaald geen lust in, om evenals Rusland met geld en tijd op eene geheimzinnige wijze, liet grootste deel zijns legers naai' de grensprovinciën te verschui ven, om het daar voortdurend te laten liggen; nog eer zou dan Oostenrijk Een vervél' schilderde de vensterluiken groen, eene meid wasehte de glasruiten, een tuinman werkte in den tuin. "Zoo veel te beter, dacht ik bij mij zeiven, een goed huis, zoo als dat, hetwelk niet be woond wordt, is een dood kapitaal. «Met den dag kreeg het huis een bekoor lijker uitzien; allerlei bloemen en gewassen kwamen de naaktheid der muren verbergen. Voor den hoofdingang werd een sierlijk bloemperk aangelegd; de lanen gezuiverd van het, onkruid, werden met versch zand be strooid en sneeuwwitte mousselinen gordijnen kaatsten de stralen der zon af, als die op de ruiten scheen. Op zekeren dag eindelijk reed een postrijtuig door de straten van het dorp en hield voor do deur van het kleine huis stil. Wie waren die vreemdelingen? Niemand wist het, maar ieder in het dorp wcnschte het te Aveten. Langen tijd lekte er niets naar buiten uit hetgeen in die woning voorviel; men zag alleen de rozenstruiken bloeien en het gras welig tieren. Er liepen allerlei geruchten om trent de bewoners en hunne geheimzinnige levenswijze! Men veronderstelde alles, uitge nomen de waarheid. De waarheid is zoo een voudig, dat men niet altijd aan haar denkt; is de geest eenmaal gespannen, dan zoekt zij rechts en links, maar denkt er niet aan recht on waarschijnlijk ook Duitschlam! tegenover de aanwassende Russische troepen verschuivingen, als deze eene dreigende hoogte zouden bereikt heb ben, antwoorden met eene algeheele »mobilnnichung" d. i. de. troepen op voet van oorlog te brengen. liet meest bedenkelijke van deze d.plomatieke-militairiscbc zetten op T schaakbord schijnt men thans ook in de Russische regeeriiigskringen inge zien te hebben en de nfficioelö Rus sische dagbladen zijn ijverig: in de weer, den argwaan, die de Russische troepen verschuivingen destijds in Oos tenrijk verwekt hebhen; te verbreiden. Eene Petersburgsche correspondentie zegt zonder omwegen, dat Rusland met geen enkele grootmogendheid ver bonden is, terwijl Rusland aan zijne Westelijke grenzen twee verbonden mogendheden bezit en in geval van nood tegen beiden dient gewapend te wezen. Dit alléén toch eischt buiten gewone militaire maatregelen ten op zichte van de Russen. Ook in hot buitenland wordt maar al te weinig nota genomen van de gcograpliischo verhoudingen, zoowel als van Rus- lands klimaat bij de troepen verschui vingen. Rusland is bepaald niet in staat, zooals andere grootmogendheden, zijn leger binnen 14 dagen werkzaam aau de grenzen te stellenwanneer de enkele aftitelingen des legers over zijne provinciën verspreid liggen. Dit is toch zoo klaar als de zon, voor iemand, die de aardrijkskundige lig ging van Rusland bestudeerd en daar door kent. Bovendien zou liet in Zuid- Rusland wegens de droogte des zomers en in Noord-Rusland wegens de koude en de sneeuw des winters zeer na- deelig wezen, daar groote troepen massa's in te kwartieren. Manschap pen evenals paarden zouden daar op den duur van 't jaar geene genoeg- voor zich uit te zien. Ik voor mij gaf me hoe genaamd geen moeite. Het komt er weinig op aan, dacht ik bij mij zeiven, het zijn menscheh; dus zullen zij niet lang zonder ongesteldheden blijven en dan zal men mij laten roepen. Ik bleef geduldig wachten. «Inderdaad, op zekeren ochtend kwam men mij boodschappen, dat de hoer William Mere dith mij verzocht bij hem te komen. Ik trok mijne boste kleederon aan emmijn gelaat in den meest mogelijk ernstigen plooi zettende, ging ik het gelieele dorp door. niet zonder eenigen trots c-ver mijn gewicht te gevoelen. Dien dag had ik veel benijdersMen kwam aan de deur staan om mij na te oogen. "Hij gaat naar hét witte huis dit nieuws had zich als een loopend vuurtje door het dorp ver spreid; en ik, den schijn willende mijden, dat ook ik nieuwsgierig was, ging met langzame schreden voort, onderwijl ik mi jne buren de boeren groette en hun toeriep: tot straks, mijne vrienden, ik heb geenen tijd." Weldra schelde ik aan het witte huis. "Toen ik de huiskamer van dit geheimzinni ge verblijf binnentrad, werd ik verrukt door het schouwspel, dat zich aan mijne oogen vertoonde: alles was te gelijk eenvoudig en elegant. Ilct grootste sieraad van dat vertrek waren bloomen: deze waren zoo kunstig ge rangschikt, dat de kostbaarste edelgesteenten geenen grooteren luister daaraan konden bij zetten: wit mousselinen gordijnen voor de ramen, wit pcrkalen overtrekken om de stoe len, dit was niet alles; er stonden nog rozen, jasmijnen, in een woord, allerlei bloemen als in eenen tuin. Het daglicht werd getemperd door de gordijnen, een aangename geur der zaïnc verpleging vindon, daarom heeft men, om dit voor te komen, meerdere korpsen naar de Westelijke provinciën ve> plaatst, niet omdat zo daar dichter bij 't oorlogsveld staan zouden, maar meer om do verpleging, de moor guns tige verhoudingen ten opzichte van het klimaat. Dus geen vrees voor de Russische bewegingen: de tijd der Hunnen is verstreken. Toch dient men toe te geven, dat vele begrippen omtrent do verschuiving van het grootste deel der Russische troepen naar de Westelijke grenzen nu juist niet uit de. lucht gegrepen zijn, on in vele punten met de waarheid mogen stroken, doch wij nemen niet aan, dat door deze verklaringen de argwaan van Oostenrijk met 'c oog op Rusland op zij geschoven is, want nu staan er negen Russische armeekorp- sen in de Westelijke (listrikien (gou- vernements) en alle daarvan slaan op voet van hal ven oorlog. Indien Ruslands effecten wat beter gingen, zou het land goed doen. Men zegt ook. dat tie-4 den Duitseker. keizer, die nogal reislustig schijnt te wezen, naar Engeland geen bedoeling op diploinatieken weg heeft, Geloove, wie wil." die nog al eens wordt ingebracht, als zoude er op onze bijzondere scholen niet genoeg gedaan worden aan voor de maatschappij opvoedend onderwijs antwoordt dr. Schaepman in het Cen trum, door het leerplan eener gewone bijzondere school voor onvermogenden mede te doelen. Daarna schrijft hij: «Men pleegt nogal eens de vraag te stellen: wat belet toch eigenlijk de katholieke kinderen gebruik te maken van de openbare, school? Zij kunnen, bloemen verfrischte de lucht en eene jónge vrouw, zittende op. een rustbank, ontving ."frrsoh en bloeiend,even als al hot haar omrin gende, mij met oen glimlach op de lippen. Een schoon jongman, die op oen zitbankje aan hare zijde zat, stond op, toen men don geneesheer Barnabé aangediend had. Manheer! sprak hij tot mij met. eenen zeer merkbaren, vreemden tongval, men heeft hier zoo den mond vol van uwe kunde, dat ik mij verbeelde een giyjsaanl in u to zullen zien. Mijnheer, gaf ik hem ten antwoord, ik heb mij met geheel mijn hart op de studie toegelegd ik ben doordrongen van het hooge gewicht mijner stand on van de zware verant woordelijkheid, welke op mij rustgij kunt vertrouwen in mij stellen. Welaansprak hij, ik beveel mijne vrouw, wier tegenwoordige staat eenigo voor zorgen en raadgevingen véreischt. in uwe bijzondere zorg aan. Zij is verre van hier gebo ren en heeft bloedverwanten en vrienden verlaten, om mij te volgen. Ik bezit niets dan mijne liefde om haar te verplegen, maar vol strekt gcene ondervinding. Ik reken op uwe kunde en ervaring mijnheer, want zij is mij dierbaar. "Dit zeggende, vestigde de jonge man op zijne vrouw eenen zoo liefdevollen blik. dat de groote, blaauwe oogen van de vreemdelinge vol tranen van erkentelijkheid schoten. Zij liet het mutsje, dat zij borduurde, in haren schoot vallen en drukte de hand baars eclitge- noots tusschen de haren. ••Ik beschouwde lien met aandoening, en ik zou hebben moeten denken, dat hun lot benij- zoo hoot hot, hun gebed voor de school, hun Onze TVu/cj* oh hun Weesgegroet, óf te huis óf in de kerk óf, desnoods, in een van de schoollokalen afzonder lijk uitspreken; zij kunnen hun Gods dienstonderwijs, niet verwarming en verlichting, builen de schooluren inde schoollokalen ontvangen wat ont breekt er cog? Het antwoord kan eenvoudig zijn: Alles. Ieder, die weet wat de eenheid "an geest, wat de harmonie in liet nevel voor allen en voor ieder, voor de klein sten en de grootsten, voor de armslen en de rijksteu boteekencn, zal dit ant woord verslaan. Vooral voor liet kind is het van beteekenis, dat de éénheid van geest in zijn leven tot een tweede natuur worde en die eenheid van geest kan alleen gegeven worden door geloof en liefde. De handelingen, de woorden, de daden, waarin deze, geloof en liefde, zich openbaren, moéten daarom vooral voor het kind geen op zich zelve staande, geen van het overige gescheiden handelingen of daden zijn. Het gebed vóór en na de school moet tot de school behooren, liet onderwijs in den godsdienst moet niet een ander onderwijs zijn, dat met hot overig onderwijs eigenlijk in geen betrekking slaat, neen, het kind moet weten, dat dit alles behoort en op de beste plaats behoort tot hel leven en dat zonder dit alles het volle leven er niet is. Op later leeftijd kan men dit alles, indien men wil, door overweging en redencering verkrijgen, maar het kind moet dit gevoelen, moet dit zien, het kind moet hierin opgroeien en groot worden. Het moet opgroeien en groot worden in zijn gebondenheid aan God, den Schepper, don Verlosser, den Za ligmaker. Het moet op geene wijze toeren, dat men met die gebondenheid niet altijd en niet overal rekening denswaardig was; in geene dcele. Mijn hart was beklemd: ik zou onmogelijk hebben kun nen zeggen waarom. Ik bad dikwerf jongge trouwden zien weenen, van wié ik zeidezij zijn gélukkig! Ik zag William Meredith en zijne gade glimlachen, en- toch kwam de gedachte in mij op, dat zij met verdriet te kampen hadden. Ik ging naast mijne bekoor lijke zieke zitten. Nooit hob ik in mijn leven iets schooner gezien dan dit dour lange krul lende, blonde haarlokken omgeven fraaie, regelmatige gelaat. Hoe oud zijl gij, mevrouw? Zeventien jaar. Hcefi dat ver verwijderd land, waar gij geboren «zijt, een geheel ander klimaat dan het onze Ik ben geboren in Amerika, te Nieuw- Orleans. O! de zon is daar veel schooner dan hier! •Zij vreesde ongetwijfeld eene klacht geuit te hebben; want zij liet er onmiddelijk op volgen Maar ieder land is schoon, als men bij zijnen echtgenoot genoegelijke dagen in den huiselijken kring doorbrengt. "Haar oog zocht dat van William, daarna sprak zij in eene taal. welke ik niet verstond, hem eenige zoetvloeiende woorden toe, die de uitdrukkingen van liefde moeten geweest zijn. -Na een kort bezoek verwijderde ik mij, hun belovende terug te komen, «Ik kwam terug, en na verloop van twee maanden werd ik bijna als een huisvriend aangezien. Mijn lieer en mevrouw Meredith smaakten geen zelfzuchtig geluk, zij hadden nog den tijd, om aan andere menschel) te den- hc-Cfft te houden. De ouderwijze" moet niet ecu man zijn. die bij alles wat bidden is of wat de waarheden des hoils betreft als door oen luik in den vloer veidwijnt. Kinderoogcn zien dat ei kindo.roogoii houden lang de beelden vast. Op de Volksschool is liet maat schappelijk onderwijs niet alleen hoofd doel. maar éenig doel. Daarom is zij voor ons onvoldoen de. Ons maatschappelijk leven reikt ook op deze aarde boven de aarde uit. Deze overwegingen zijn de groote beweegredenen tot den strijd voor de bijzondere school. Wij willen men- scheu vormen, die geheel zijn en uit éen stuk. Niet, uit lust tot onver draagzaamheid, maar uit liefde tot zelfstandigheid. Ik zou tot het algemeene afdwalen. Wat ik nog meen te mogen zeggen, is dit: voor het wantmuweu tegen de bijzondere school zijn naar mijne mce lling geen voldingende feiten aan te voeren. Wel voor hot tegendeel." Belgie Voor eenige weken stierf te Luik ecno oude vrouw, die in de grootste onreinheid leefde. Eene voorbueldelonze wanorde heersehte in h u e woning en nog alle dngen doet men er ontdekkingen van .schatten in geld en papier. Men heeft reeds ongeveer 100,000 franken gevonden in bankpapier, goud, zilver en kopergeld. Op het einde der voorgaande week heelt men een bundel banknoten ont dekt. die nog niet schijnen gediond te hebhon, en een aantal goudstukken zoo nieuw alsof zij pas uit du munt -kwamen. De rechtbank te Bergen heeft de invrij heidstelling van Pourbaix bevolen, daar bet onderzoek geen voldoende gronden voor eeno strafrechtelijke vervolging beeft opgeleverd. ken. Zij beseften, dat de dorpsgeneesheer, geenen anderen omgang hebbende dan die der boeren, hot zich tot een onuitsprekelijk genoe gen rekende, om oen uurtje de taal der groote wereld tc kunnen spreken. Zij ontvingen mij met de moeste hartelijkheid, vertelden mij van hunne reizen, en weldra deelden /.ij mij, met die innemende vertrouwelijkheid, welke de jeugd kenmerkt, hunne levensgeschiedenis mede. liet was de jonge vrouw, welke het woord nam. Doctor! ving zij aan, daar ginds, aan gene zijde der zee, heb ik een vader, zusters, bloedverwanten en vrienden, die ik beminde tot .op den dag. dat ik William bemind heb; maar toen bob ik mijn hart gesloten voor hen, die mijn vriend verstootten. Williams vader verbood hem mij te huwen, daar hij van to hooge geboorte was voor een Amerikaanse] io planter. Mijn vader verbood mij William te beminnen, daar hij te trosch was. om zijne dochter te schenken aan een man, wiens familie haar niet met hartelijkheid en liefde zoude ontvangen hebben. Men wilde ons scheiden; maar wij beminden elkander. Lang hebben wij gesmeokt, geweend en oin de toe stemming gebeden van hen, aan wie wij gehoorzaamheid verschuldigd warenzij ble ven onverbiddelijk en wij beminden elkan der! Ducte:, hebt gij ooit bemind? Ik wensclito bet, opdat gij toegevender jegens ons gestemd zoudt zijn. Wij zijn in bet geheim gdiuwd cn hebben naar Frankrijk deu wijk genomen. O! hoe schoon kwam my de zee voor in de eerste dagen onzer liefde. Zij was gastvrij voor beide vluchtelingen. Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1889 | | pagina 1