Het Kasteel Montsabrey, ZATERDAG 23 MAART 1889. TIENDE JAARGANG. No. 12. Uitgever: W. VAX DEN MUiVCKIIOF-Sasscn. Deze Courant verschijnt iederen Zaterdag. De politieke carneval in Servië. Feuilleton. Buitenland. België Shind «lor 3Sam>. Maart: N.M. Vrijdag 1* H.K. 9* Zaterdag. V.M. .17® Zondag. L.K. 24* Zondag N.M. 01 Zondag, §£:m«3 dor Zon. 10, 10, 22, 28 Jan. op 6.38, 0.2S, G.lö, ö.O 5.10; v m.; oiiJ m'5.10, 5.51. 0.3. 0.15, 0.25: n 'i Abonnementsprijs per kwartaal. voor Venray 50 c. franco per post 05 c. voor het buitenland 85 c. afzonderlijke nummers 6 c. Prijs der Advertentiën: Tan 15 repels 30 c elke regel meer g c> groete letters en vignetten naar plaatsruimte. Advertentie., 3mtul gep! i'ninai berekend. dvertentiSn of Ingezonden .Stukken gelieve men Vrijdag 'vóór 2 uur 's-middags te be zorgen aan het Bureau «Peel en Maas" te Venray. Milantie «gcscheidene" gevoelt zich niet meer bekwaam nog langer als vorst van Servië lo tronenten gunste zijns zoons deed hij afstand van den ti 0011 en droeg het regentschap over aan don onberekenbaren Ristisc met twee anderen. I11 het vorige jaar zag het cr in Setvië zeer treurig uit, titans is er eeno komedie uit gewor den. Vooreerst stort zich Milan met een ongekende woede in de scheidings- affaire, om zooals men zoide, te ver hinderen, dat hij afgezet en zijn zoon tot koning zou worden uitgeroepen. Toen hij met geweld den Gordiaan se lie knoop des echts doorgehakt had, werpt hij zich met "evenveel woede als een wilde, in de zaak der grond wetherziening. Nadat deze eindelijk klaar is, werpt hij plotseling de kroon weg, knielt neder en zweert zijn 12 jarig zoontje den eed van trouwen onderdaan. Oogenschijnlijk bezit de ex-koning ziekelijke zenuwenhij lijdt aan zenuwachtigheid. Wanneer hij zegt, dat zijn abdicatie uit redenen van gezondheid geschied is, dan schijnt hiervan veel waar te wezen. "Inge wijden" beweerendat de spieren var. Milan reeds in hare jeugd do elastici teit min of meer verloren hadden, omdat de intigreerenden hem toen met voorbedacht tot overmatige genotzucht Ik heb u wel gezien, toen gij eenige dagen geledon, terwijl ik met mevrouw en mejuffrouw De Montsabrey op dien omgehou wen boomstam zat, ons voorbij gingt, gaf de grijsaard ton antwoord, Ik besefte zeer goed, dat uwe kieschheid en bescheidenheid u aan spoorden, u zoo snel ie verwijderen, en ofschoon ik u voor de eerste maal van naby zag, mijn jonge vriend, liadt gij toch daardoor mijne achting verworven. Het gesprek eenmaal op dit onderwerp gekomen zijnde, behoefde Frederik om zijn doel te bereiken, daarvan slechts den loop te volgen. Hij schetste in zulke dichterlijke en vurige bewoordingen de uitwerking, welke Lucile's gelaat op hem gemaakt hadhij be schreef met zooveel gevoel de sympathie, welke dat meisje en hare moeder hem inboe zemden; er straalden in al zijne vragen zoo voel bescheidenheid, belangstelling en kiesch heid door, dat doctor Vincent er onwillekeu rig door getroffen werd. De avond begon te vallenroeds was de zon achter do torens van het oude kasteel verdwenen. De geneesheer verzocht den schilder het middagmaal te blij ven gebruiken, hetgeen deze, na lang aan dringen, oindelyk aannam. Na den aüoop van het maal, zette de doctor, die bijzonder in zouden misleid hebben. In elk geval ziet men hierin ook weer, dat het lastig is, kroondrager en kroonkan- didaat te zijn. Voor zulk een hooger beroep dient men wel sterke spieren te bezitten. Alexander von Batten berg, die zich met Milan op 't oorlogsveld gemeten heeft, bezit sterkere spieren, dan zijn tegenstander uit die dagen. E11 toch is Alexander ook al nerveux geworden namelijk op de tweedaag- sche vaart met de Russische spoor treinen. Toen hij, na bevrijd te zijn uit de handen zijner samenzweerders de vroolijke tijding vernam, dat zijn volk zich ten zijnen gunste uitliet, schreef hij met bevende hand het zoogenaamd «nederig tot vrede-stem- mende" telegram aan den Czaar, waar op liet antwoord volgde in echt Russischen stijl. Het gevolg er van was de abdicatie van Alexander, na een statigen triomftocht. Of Alexander vanaf den beginne het verloop van 't schaakspel berekend had, weet ik niet; doch hij scheen dra het even- wicnt van zij u Versland-naast" Véer gevonden te hebben. Ik geloof niet, dat hij nog spijt heeft om 't vallen van zijn kroontje. De overwinnaar en de overwonnene van Slivnitza leven thans, beiden als vorsten, »an den schonen, blauen Donau" neen in ledigheid en vrij heid. De eene als jong gezel in de honigzoete maanden (wittebroodswe ken), de andere als een kniesoorige gescheidene. Zoo iets heet bar! De eene heeft bepaaldelijk alle poli tieke beslommeringen over boord ge worpen en is in den volsten zin des woords een privaat man geworden wicn alles, behoudens zijn huisje, nog zijn schik was, dat hy eon toehoorder had, die in staat zou zijn hem te begrijpen, zich op zijn gemak in zijnen leuningstoel, en maakte zich gereed om Frederik, onder het nuttigen van een glas wijn, do geschiedenis der familie De Montsabrey mede to doelen. De maan ver toonde haar vaal aangezicht tusschen de reeds gedeeltelijk ontbladerde boomen van den tuin; een scherpe noordewind, welke intusschen opgestoken was, gierde rondom het huis en deed de ramen kletteren; eenige houtblokjes vlamden knetterend aan den haard en ver spreidden eene aangename warmte door het vertrek, terwijl Frederik, insgelijks in eenen leuningstoel zittende en met de voeten op het haardijzer rustende, in gespannen verwachting zat te luisteren. Gij hebt mevrouw De Montsasrey naast hare dochter zien zitten, aldus ving de doctor aan; gij hebt kunnen opmerken, dat zij nog schoon is, ondanks de smart, waaronder zij gebukt gaat en de diepe rimpels, welke haar voorhoofd doorploegen; doch gij kunt u geen denkbeeld vormen van den' glans barer jeugd eenige maanden na haar huwelijk. Eenige erfgename zijnde van eene der grootste familën des lands, maakte zy zich, door de beminne lijkste eigenschappen der ziel ten toon te spreiden, de gunsten waardig, welke het den hemel behaagd had bij hare geboorte over haar uit te storten. Zij was zoo goed, dat de vrouwen hare buitengewone schoonheid vergaven, en de afgunst zelve haar niets ten laste durfde leggen. Toen zij achttien jaren was, trad zij in het huwelijk met een edelman, even schoon en jong als zij, en ik kan u verzekeren, dat geen huwelijk in den al iets is; maar tie andere wordt door zijne gebate gemalin met zorg over laden, welke hem zoowel des zomers als des winters de vragen zal stellen Hoe gaat het met uw gekroond zoon tje? Wat doet het regentschap? Hoe ontwikkelen zich de partijstrijden? En vóór alles: wat zegt er uwe «geschei dene" van? Arme Milan! Met één krachtigen ruk kan men de kroon afrukken, doch do koortsachtige be slommeringen zeteirn vaster dan alle ketenen. Tegenover zijn vermeenden concurrent Alexander heeft Milan zeker reeds de wisselvallige gevoelens '-'an haat, nijd, enz. wei ondervonden; voortaan zal dat gevoel van haat wel blijven vóórtbestaan. Of zou Milan veer gaan trouwen? Best mogelijk; 't is of het 't gansche jaai door Vastenavond is. Trouwen is zeer gemakkelijk, maar zich inden echt recht behageljjk te bevinden, is de kunst, en ik l ij fel er aan of do ex-koning van Servië die kunst nog leeren kan. ieder fatsoenlijk 'iiiccu; - ar broods, ruilt met zulk iemand niet. Tot het S kat spel (écarté) behooren drie personen. Waar zullen nu Alex ander en Milan den derden speelnoot vinden? Zou het prins Ferdinand v. Coburg in Bulgarije zijn? De arme Ferdinand is blij, als hij zich op zijn troontje in evenmatige balans kan houden en de Russische keizer verwijt hem, dat hij de orthodoxe kerk en de geestelijkheid in Bulgarije vervolgt. Hoewel ik \eel, zeer veel van den Coburger vorst houdt, kan ik toch niet nalaten «le vraagWaarom ging hij zich in dit garen verwarren? het ging hem in 't geheel niet aan. Kan beginne gelukkiger kan zijn dun het hunne, doch moet u ook tevens verklaren, dat geen geluk ooit méér verdiend was. Zij leidde te Parijs een onbekommerd leven; alles lachtte haar toe. Zij was nog geen moeder, doch op het punt het te worden, toen men op zekeren ochtend haren echtgenoot, doodelijk in een tweegevecht gewond, op eene draagbaar te huis bracht. Na verloop van drie dagen gaf hij in hare armen den geest. De wonde was zoo ernstig, dat hij niet moor by zijn bewust zijn kwam; tot op den huidigon dag is men nog onbekend met de aanleiding en de bijzon derheden van dezen rampzaligen twist. Zes weken later werd mevrouw De Montsabrey eene dochter geboren, welke even schoon beloofde te zijn als zij zelve. Naar mate deze opgroeide, trok zy aller oogen tot zich; iedero barer bewegingen kenmerkte zich door eene innemende bevalligheid. Met geheel haar hart gehecht aan deze op een graf ontlokene bloem, dankte mevrouw De Montsabrey, met diepe smart over het wichtje heengebogen, den Almachtige voor deze weldaad, en de moeder lijke trots droogde de tranen der troostclooze weduwe. Weldra begon men echter in do blikken van Lucile iets zonderlings op te mer ken. Toen zij don ouderdom bereikt had, waarin de rede ontwaakt en de lippen de eerste klanken beginnen te stamelen, welke alleen eene moeder verstaan kan en die hare grootste vreugde uitmaken, scheen de rede van Lucile in oenen ijzeren slaap gedompeld hare lipjes bleven stom en beantwoordden een kus slechts met een wezenloos lachje. Later, toen men er in geslaagd was haar eenige woorden te doen stamelen, scheen hare kin- men dan zonder een kroontje niet ge lukkig zijn? De zucht naar de heer schappij op groote schaal b. v. Napo leon I, werkt ten minste nogal kracht- cladend, maar als een kroondrager uit behoefte eene kroon gaat dragen in een land, waar hij noch kracht, noch schijn van heerschappij bezit, dan is dit meer uit ijdelheid en eergierigheid. Onder deze rubriek mag men de fa- meuse Boulanger niet vergeten. In weerwil van alle droeve ondervindin gen, welke de bezitters der minder soliede regeerings- en presidentcnsloe- len bezaten, ontwaart men toch staag motten, zwevende om het kaarslicht. Als Boulanger slim was, dan moest hij besluiten, om op hetzelfde oogenblik, daf*hij op 't toppunt zijns roenis zou aangeland zijn, zich in liet private leven terug te trekken. Want het streven naar de macht, zooals hij doet, is immers eene amusante sport; doch niet zoodra bezit hij die macht, of een bittere ernst volgt hem achterna. Welk gevolg zou het zijn, als hij in vermoo- -de-ÜjkCre aajixang zijner regeerinj?. b.v. eens de volgende proclamatie aan het wispelturig volk verkondigde: «Ik, Ernest Boulanger, de uitgeko zene des volks, doe den Fransehen kond en te weten: Gij waart dom genoeg, mij tot uw heer te kiezen, maar ik ben zoo dom niet, dat ik mij door u zal laten verkoopen. Ik dank u voor alles en gij kunt u een nieuwen dictator uitzoeken. Stemt mede in den kreet: Leve Frankrijk, leve Bou langer!" derlyke taal niet tot de wereld ie belmoren, waarin wij leven. Er lag in hare plotselinge, afgebrokene uitroepen, ik weet niet wat bovennatuurlijks, en zij deed somtijds, zonder eenige aanleidende oorzaak, eene ontsteltenis blijken, welke dc teederste liefkozingen niet konden verdrijven. Er was niet meer aan te twijfelen, liet kind was simpel. De genees- heeren weigerden een bepaalden uitspraak te doen, alvorens het meisje haar zesde jaar be reikt hadLucile werd zes jaren, en nogtans was er geene de minste verandering in haren toestand waar te nemen. Als de moeder het kind, terwijl zij het met hare tranen besproei de, aan haar hart drukte, dan zag Lucile haar met eenen verstrooiden blik aan, als hadden "nare gedachten zich met geheel iets anders bezig gehouden. Zij had volstrekt geen ver maak in de uitspanningen en spelen, waarnaar andere kinderen van haren leeftijd zoo gretig zijnzij vond alleen behagen in de eenzaam heid en bracht gel.eele dagen in stille droome» rijen verdiept door, waaruit men haar te ver- geofs trachtte te doen ontwaken, De op nieuw geraadpleegde geneeshceren verklaarden een parig zonder aarzelen, dat Lucile simpel was. Door deze vrceselijke uitspraak geheel tor neder geslagen en vernietigd, voelde mevrouw I)e Montsabrey in haar hart die onstuimige en vurige liefde ontwaken, welke alle moeders bunnen gebrekkigen kinderen toedragen. Zij besloot plotseling Parijs te verlaten, om haar ongeluk voor aller oogen in het kasteel Mont sabrey te komen verbergen. -Ik bewoonde omstreeks vijftien jaren deze landstreek, toen zij er zich kwam vestigen. Ik had haren echtgenoot gekend: mijnheer I11 navolging van de DuitKclic katholieken hebben ook de Delgen een St. Rafaels Broe derschap opgericht, dat voor de geestelijke en lichamelijke belangen der katholieke land verhuizers zal zorgen en vooral hen behoeden tegen gewelenlooze agenten van landvorhui- zings-maatschappijen. Een comité is gevormd onder presidium van den senator Ockerhout to Brugge. Een brutale inbraak beeft op klaarlich ten dag vlak bij den Cenlralon Boulevard te Brussel plaats gehad. Te half vijf hield een rijtuig stil voor de woning van den pastoor der Begynenkerk. Twee personen stapten uit, schelden aan en verzochten den bewoner te spreken. Toen de dienstbode zeido dat hij van buis was, verzochten zij haar schrijfge reedschap, daar zij een dringende boodschap hadden aan den geestelijke. Terwijl het muisje een en ander gereed zette, sloop óen hunner achter haar om en velde haar met een' slag op het hoofd ter aarde. Toen zrj bijkwam, riep zij uit een venster om hulp en een buurman schoot toe, maar de twee onbe- kcr.Jcu. sfroiigA'i lwjti.ui.». in hun vyl.nifr en reden in allerijl weg. In tiet voorhuis vond men de kleine brandkast van den geestelijke, die zij zeker in het rijtuig hadden willen dragen. Zij hadden slechts dun tijd gehad om een zilveren snuifdoos en een gouden horloge huil te maken. De koetsier van het rijtuig Heeft hun signalement aan de politie medegedeeld. De beide brutale inbrekers zijn Zatordug en Zondag achtereenvolgens in de handen der politie gevallen. Zij zijn twee broeders, Jacques en Etnile Ellen, beiden zeer goede bekenden der justitie. Het gestolen horloge, hetwelk zij terstond na den grootendeels mislukten diefstal te gelde gemaakt hebben, beeft hen verradende kooper van bet hor logo is, bij het lezen van het bericht van den aanslag ia de dagbladen, 'daarvan terstond De Montsabrey kwam telken jare met zijn broeder en eenige vrienden in het jachtsaizoen eene maand op het verlaten kasteel doorbren gen. Ik ker.de ook mevrouw De Montsabrey; ik had haar in al den glans van haar geluk weinige dagen na haar huwelijk gezien: alvo rens naar Parijs terug te koeren, Ie d do ver rukte echtgenoot zijne beminnelijke en schoone gade een blik 1 doen werpen in het antieke verblijf zijner voorvaderen. Helaas! ik moest haar, slechts weinige jaren later, wederzien, doodsbleek, vermagerd, onder do smart gebukt gaande en toch nog schoon in bate sombere' rouwkleedercn. Ik was van bare komst verwittigd geworden, alles was tot hare ontvangst in gereedheid gebracht. De kleinste bijzonderheden van dat zielroerend tooncel staan mij nog levendig voor den geest. Mij dunkt, ik zie haar nog uit het pos try' nig stappen, hare dochter in hare armen nemen, met haastige schreden de trappen van hot hor- dos opklimmen en mot haren smartelijke» schat het huis binnen snellen, als om dien voor aller oogen te verhei gen. Myn broeder was bij my. Don zelfden avond maakten wij een aanvang met de gemeenschappelijke taak, welke wij sedert onafgebroken voortgezet hebben: mijn broeder lenigde de smart der moeder door haar de troostwoorden der gods dienst toe to spreken en ik bestudeerde de kwaal van het kind. Ik gevoelde eenen vromen eerbied voor den rampspoed van mevrouw Dc Montsabrey. eene geheel vader lijke liefde voor hare dochter, ik werd hun huisvi iend. Wordt vervolgd,

Peel en Maas | 1889 | | pagina 1