Het Kasteel Montsabrey,
ZATERDAG 23 MAART 1889.
TIENDE JAARGANG.
No. 12.
Uitgever:
W. VAX DEN MUiVCKIIOF-Sasscn.
Deze Courant verschijnt iederen Zaterdag.
De politieke carneval in Servië.
Feuilleton.
Buitenland.
België
Shind «lor 3Sam>.
Maart: N.M. Vrijdag 1* H.K. 9* Zaterdag. V.M. .17® Zondag. L.K. 24* Zondag N.M. 01 Zondag,
§£:m«3 dor Zon.
10, 10, 22, 28 Jan. op 6.38, 0.2S, G.lö, ö.O 5.10; v m.; oiiJ m'5.10, 5.51. 0.3. 0.15, 0.25: n 'i
Abonnementsprijs per kwartaal.
voor Venray 50 c.
franco per post 05 c.
voor het buitenland 85 c.
afzonderlijke nummers 6 c.
Prijs der Advertentiën:
Tan 15 repels 30 c
elke regel meer g c>
groete letters en vignetten naar plaatsruimte.
Advertentie., 3mtul gep! i'ninai berekend.
dvertentiSn of Ingezonden
.Stukken gelieve men Vrijdag
'vóór 2 uur 's-middags te be
zorgen aan het Bureau «Peel en
Maas" te Venray.
Milantie «gcscheidene" gevoelt zich
niet meer bekwaam nog langer als
vorst van Servië lo tronenten gunste
zijns zoons deed hij afstand van den
ti 0011 en droeg het regentschap over
aan don onberekenbaren Ristisc met
twee anderen. I11 het vorige jaar zag
het cr in Setvië zeer treurig uit,
titans is er eeno komedie uit gewor
den. Vooreerst stort zich Milan met
een ongekende woede in de scheidings-
affaire, om zooals men zoide, te ver
hinderen, dat hij afgezet en zijn zoon
tot koning zou worden uitgeroepen.
Toen hij met geweld den Gordiaan
se lie knoop des echts doorgehakt had,
werpt hij zich met "evenveel woede
als een wilde, in de zaak der grond
wetherziening. Nadat deze eindelijk
klaar is, werpt hij plotseling de kroon
weg, knielt neder en zweert zijn 12
jarig zoontje den eed van trouwen
onderdaan. Oogenschijnlijk bezit de
ex-koning ziekelijke zenuwenhij lijdt
aan zenuwachtigheid. Wanneer hij
zegt, dat zijn abdicatie uit redenen
van gezondheid geschied is, dan schijnt
hiervan veel waar te wezen. "Inge
wijden" beweerendat de spieren var.
Milan reeds in hare jeugd do elastici
teit min of meer verloren hadden,
omdat de intigreerenden hem toen met
voorbedacht tot overmatige genotzucht
Ik heb u wel gezien, toen gij eenige
dagen geledon, terwijl ik met mevrouw en
mejuffrouw De Montsabrey op dien omgehou
wen boomstam zat, ons voorbij gingt, gaf de
grijsaard ton antwoord, Ik besefte zeer goed,
dat uwe kieschheid en bescheidenheid u aan
spoorden, u zoo snel ie verwijderen, en
ofschoon ik u voor de eerste maal van naby
zag, mijn jonge vriend, liadt gij toch daardoor
mijne achting verworven.
Het gesprek eenmaal op dit onderwerp
gekomen zijnde, behoefde Frederik om zijn
doel te bereiken, daarvan slechts den loop te
volgen. Hij schetste in zulke dichterlijke en
vurige bewoordingen de uitwerking, welke
Lucile's gelaat op hem gemaakt hadhij be
schreef met zooveel gevoel de sympathie,
welke dat meisje en hare moeder hem inboe
zemden; er straalden in al zijne vragen zoo
voel bescheidenheid, belangstelling en kiesch
heid door, dat doctor Vincent er onwillekeu
rig door getroffen werd. De avond begon te
vallenroeds was de zon achter do torens van
het oude kasteel verdwenen. De geneesheer
verzocht den schilder het middagmaal te blij
ven gebruiken, hetgeen deze, na lang aan
dringen, oindelyk aannam. Na den aüoop van
het maal, zette de doctor, die bijzonder in
zouden misleid hebben. In elk geval
ziet men hierin ook weer, dat het
lastig is, kroondrager en kroonkan-
didaat te zijn. Voor zulk een hooger
beroep dient men wel sterke spieren
te bezitten. Alexander von Batten berg,
die zich met Milan op 't oorlogsveld
gemeten heeft, bezit sterkere spieren,
dan zijn tegenstander uit die dagen.
E11 toch is Alexander ook al nerveux
geworden namelijk op de tweedaag-
sche vaart met de Russische spoor
treinen. Toen hij, na bevrijd te zijn
uit de handen zijner samenzweerders
de vroolijke tijding vernam, dat zijn
volk zich ten zijnen gunste uitliet,
schreef hij met bevende hand het
zoogenaamd «nederig tot vrede-stem-
mende" telegram aan den Czaar, waar
op liet antwoord volgde in echt
Russischen stijl. Het gevolg er van
was de abdicatie van Alexander, na
een statigen triomftocht. Of Alexander
vanaf den beginne het verloop van 't
schaakspel berekend had, weet ik
niet; doch hij scheen dra het even-
wicnt van zij u Versland-naast" Véer
gevonden te hebben. Ik geloof niet,
dat hij nog spijt heeft om 't vallen
van zijn kroontje.
De overwinnaar en de overwonnene
van Slivnitza leven thans, beiden als
vorsten, »an den schonen, blauen
Donau" neen in ledigheid en vrij
heid. De eene als jong gezel in de
honigzoete maanden (wittebroodswe
ken), de andere als een kniesoorige
gescheidene. Zoo iets heet bar!
De eene heeft bepaaldelijk alle poli
tieke beslommeringen over boord ge
worpen en is in den volsten zin des
woords een privaat man geworden
wicn alles, behoudens zijn huisje, nog
zijn schik was, dat hy eon toehoorder had, die
in staat zou zijn hem te begrijpen, zich op
zijn gemak in zijnen leuningstoel, en maakte
zich gereed om Frederik, onder het nuttigen
van een glas wijn, do geschiedenis der familie
De Montsabrey mede to doelen. De maan ver
toonde haar vaal aangezicht tusschen de reeds
gedeeltelijk ontbladerde boomen van den tuin;
een scherpe noordewind, welke intusschen
opgestoken was, gierde rondom het huis en
deed de ramen kletteren; eenige houtblokjes
vlamden knetterend aan den haard en ver
spreidden eene aangename warmte door het
vertrek, terwijl Frederik, insgelijks in eenen
leuningstoel zittende en met de voeten op het
haardijzer rustende, in gespannen verwachting
zat te luisteren.
Gij hebt mevrouw De Montsasrey naast
hare dochter zien zitten, aldus ving de doctor
aan; gij hebt kunnen opmerken, dat zij nog
schoon is, ondanks de smart, waaronder zij
gebukt gaat en de diepe rimpels, welke haar
voorhoofd doorploegen; doch gij kunt u geen
denkbeeld vormen van den' glans barer jeugd
eenige maanden na haar huwelijk. Eenige
erfgename zijnde van eene der grootste familën
des lands, maakte zy zich, door de beminne
lijkste eigenschappen der ziel ten toon te
spreiden, de gunsten waardig, welke het den
hemel behaagd had bij hare geboorte over
haar uit te storten. Zij was zoo goed, dat de
vrouwen hare buitengewone schoonheid
vergaven, en de afgunst zelve haar niets
ten laste durfde leggen. Toen zij achttien
jaren was, trad zij in het huwelijk met een
edelman, even schoon en jong als zij, en ik
kan u verzekeren, dat geen huwelijk in den
al iets is; maar tie andere wordt door
zijne gebate gemalin met zorg over
laden, welke hem zoowel des zomers
als des winters de vragen zal stellen
Hoe gaat het met uw gekroond zoon
tje? Wat doet het regentschap? Hoe
ontwikkelen zich de partijstrijden? En
vóór alles: wat zegt er uwe «geschei
dene" van? Arme Milan! Met één
krachtigen ruk kan men de kroon
afrukken, doch do koortsachtige be
slommeringen zeteirn vaster dan alle
ketenen. Tegenover zijn vermeenden
concurrent Alexander heeft Milan zeker
reeds de wisselvallige gevoelens '-'an
haat, nijd, enz. wei ondervonden;
voortaan zal dat gevoel van haat wel
blijven vóórtbestaan.
Of zou Milan veer gaan trouwen?
Best mogelijk; 't is of het 't gansche
jaai door Vastenavond is. Trouwen
is zeer gemakkelijk, maar zich inden
echt recht behageljjk te bevinden, is
de kunst, en ik l ij fel er aan of do
ex-koning van Servië die kunst nog
leeren kan. ieder fatsoenlijk
'iiiccu; - ar
broods, ruilt met zulk iemand niet.
Tot het S kat spel (écarté) behooren
drie personen. Waar zullen nu Alex
ander en Milan den derden speelnoot
vinden? Zou het prins Ferdinand v.
Coburg in Bulgarije zijn? De arme
Ferdinand is blij, als hij zich op zijn
troontje in evenmatige balans kan
houden en de Russische keizer verwijt
hem, dat hij de orthodoxe kerk en
de geestelijkheid in Bulgarije vervolgt.
Hoewel ik \eel, zeer veel van den
Coburger vorst houdt, kan ik toch
niet nalaten «le vraagWaarom ging
hij zich in dit garen verwarren? het
ging hem in 't geheel niet aan. Kan
beginne gelukkiger kan zijn dun het hunne,
doch moet u ook tevens verklaren, dat geen
geluk ooit méér verdiend was. Zij leidde te
Parijs een onbekommerd leven; alles lachtte
haar toe. Zij was nog geen moeder, doch op
het punt het te worden, toen men op zekeren
ochtend haren echtgenoot, doodelijk in een
tweegevecht gewond, op eene draagbaar te
huis bracht. Na verloop van drie dagen gaf
hij in hare armen den geest. De wonde was
zoo ernstig, dat hij niet moor by zijn bewust
zijn kwam; tot op den huidigon dag is men
nog onbekend met de aanleiding en de bijzon
derheden van dezen rampzaligen twist. Zes
weken later werd mevrouw De Montsabrey
eene dochter geboren, welke even schoon
beloofde te zijn als zij zelve. Naar mate deze
opgroeide, trok zy aller oogen tot zich; iedero
barer bewegingen kenmerkte zich door eene
innemende bevalligheid. Met geheel haar hart
gehecht aan deze op een graf ontlokene bloem,
dankte mevrouw De Montsabrey, met diepe
smart over het wichtje heengebogen, den
Almachtige voor deze weldaad, en de moeder
lijke trots droogde de tranen der troostclooze
weduwe. Weldra begon men echter in do
blikken van Lucile iets zonderlings op te mer
ken. Toen zij don ouderdom bereikt had,
waarin de rede ontwaakt en de lippen de
eerste klanken beginnen te stamelen, welke
alleen eene moeder verstaan kan en die hare
grootste vreugde uitmaken, scheen de rede
van Lucile in oenen ijzeren slaap gedompeld
hare lipjes bleven stom en beantwoordden een
kus slechts met een wezenloos lachje. Later,
toen men er in geslaagd was haar eenige
woorden te doen stamelen, scheen hare kin-
men dan zonder een kroontje niet ge
lukkig zijn? De zucht naar de heer
schappij op groote schaal b. v. Napo
leon I, werkt ten minste nogal kracht-
cladend, maar als een kroondrager
uit behoefte eene kroon gaat dragen in
een land, waar hij noch kracht, noch
schijn van heerschappij bezit, dan is
dit meer uit ijdelheid en eergierigheid.
Onder deze rubriek mag men de fa-
meuse Boulanger niet vergeten. In
weerwil van alle droeve ondervindin
gen, welke de bezitters der minder
soliede regeerings- en presidentcnsloe-
len bezaten, ontwaart men toch staag
motten, zwevende om het kaarslicht.
Als Boulanger slim was, dan moest hij
besluiten, om op hetzelfde oogenblik,
daf*hij op 't toppunt zijns roenis zou
aangeland zijn, zich in liet private
leven terug te trekken. Want het
streven naar de macht, zooals hij doet,
is immers eene amusante sport; doch
niet zoodra bezit hij die macht, of een
bittere ernst volgt hem achterna. Welk
gevolg zou het zijn, als hij in vermoo-
-de-ÜjkCre aajixang zijner regeerinj?. b.v.
eens de volgende proclamatie aan het
wispelturig volk verkondigde:
«Ik, Ernest Boulanger, de uitgeko
zene des volks, doe den Fransehen
kond en te weten: Gij waart dom
genoeg, mij tot uw heer te kiezen,
maar ik ben zoo dom niet, dat ik mij
door u zal laten verkoopen. Ik dank
u voor alles en gij kunt u een nieuwen
dictator uitzoeken. Stemt mede in
den kreet: Leve Frankrijk, leve Bou
langer!"
derlyke taal niet tot de wereld ie belmoren,
waarin wij leven. Er lag in hare plotselinge,
afgebrokene uitroepen, ik weet niet wat
bovennatuurlijks, en zij deed somtijds, zonder
eenige aanleidende oorzaak, eene ontsteltenis
blijken, welke dc teederste liefkozingen niet
konden verdrijven. Er was niet meer aan te
twijfelen, liet kind was simpel. De genees-
heeren weigerden een bepaalden uitspraak te
doen, alvorens het meisje haar zesde jaar be
reikt hadLucile werd zes jaren, en nogtans
was er geene de minste verandering in haren
toestand waar te nemen. Als de moeder het
kind, terwijl zij het met hare tranen besproei
de, aan haar hart drukte, dan zag Lucile haar
met eenen verstrooiden blik aan, als hadden
"nare gedachten zich met geheel iets anders
bezig gehouden. Zij had volstrekt geen ver
maak in de uitspanningen en spelen, waarnaar
andere kinderen van haren leeftijd zoo gretig
zijnzij vond alleen behagen in de eenzaam
heid en bracht gel.eele dagen in stille droome»
rijen verdiept door, waaruit men haar te ver-
geofs trachtte te doen ontwaken, De op nieuw
geraadpleegde geneeshceren verklaarden een
parig zonder aarzelen, dat Lucile simpel was.
Door deze vrceselijke uitspraak geheel tor
neder geslagen en vernietigd, voelde mevrouw
I)e Montsabrey in haar hart die onstuimige en
vurige liefde ontwaken, welke alle moeders
bunnen gebrekkigen kinderen toedragen. Zij
besloot plotseling Parijs te verlaten, om haar
ongeluk voor aller oogen in het kasteel Mont
sabrey te komen verbergen.
-Ik bewoonde omstreeks vijftien jaren deze
landstreek, toen zij er zich kwam vestigen.
Ik had haren echtgenoot gekend: mijnheer
I11 navolging van de DuitKclic katholieken
hebben ook de Delgen een St. Rafaels Broe
derschap opgericht, dat voor de geestelijke
en lichamelijke belangen der katholieke land
verhuizers zal zorgen en vooral hen behoeden
tegen gewelenlooze agenten van landvorhui-
zings-maatschappijen. Een comité is gevormd
onder presidium van den senator Ockerhout
to Brugge.
Een brutale inbraak beeft op klaarlich
ten dag vlak bij den Cenlralon Boulevard te
Brussel plaats gehad. Te half vijf hield een
rijtuig stil voor de woning van den pastoor
der Begynenkerk. Twee personen stapten
uit, schelden aan en verzochten den bewoner
te spreken. Toen de dienstbode zeido dat hij
van buis was, verzochten zij haar schrijfge
reedschap, daar zij een dringende boodschap
hadden aan den geestelijke. Terwijl het
muisje een en ander gereed zette, sloop óen
hunner achter haar om en velde haar met
een' slag op het hoofd ter aarde. Toen zrj
bijkwam, riep zij uit een venster om hulp en
een buurman schoot toe, maar de twee onbe-
kcr.Jcu. sfroiigA'i lwjti.ui.». in hun vyl.nifr
en reden in allerijl weg. In tiet voorhuis vond
men de kleine brandkast van den geestelijke,
die zij zeker in het rijtuig hadden willen
dragen. Zij hadden slechts dun tijd gehad
om een zilveren snuifdoos en een gouden
horloge huil te maken. De koetsier van het
rijtuig Heeft hun signalement aan de politie
medegedeeld.
De beide brutale inbrekers zijn Zatordug
en Zondag achtereenvolgens in de handen der
politie gevallen. Zij zijn twee broeders,
Jacques en Etnile Ellen, beiden zeer goede
bekenden der justitie. Het gestolen horloge,
hetwelk zij terstond na den grootendeels
mislukten diefstal te gelde gemaakt hebben,
beeft hen verradende kooper van bet hor
logo is, bij het lezen van het bericht van den
aanslag ia de dagbladen, 'daarvan terstond
De Montsabrey kwam telken jare met zijn
broeder en eenige vrienden in het jachtsaizoen
eene maand op het verlaten kasteel doorbren
gen. Ik ker.de ook mevrouw De Montsabrey;
ik had haar in al den glans van haar geluk
weinige dagen na haar huwelijk gezien: alvo
rens naar Parijs terug te koeren, Ie d do ver
rukte echtgenoot zijne beminnelijke en schoone
gade een blik 1 doen werpen in het
antieke verblijf zijner voorvaderen. Helaas!
ik moest haar, slechts weinige jaren later,
wederzien, doodsbleek, vermagerd, onder do
smart gebukt gaande en toch nog schoon in
bate sombere' rouwkleedercn. Ik was van
bare komst verwittigd geworden, alles was
tot hare ontvangst in gereedheid gebracht.
De kleinste bijzonderheden van dat zielroerend
tooncel staan mij nog levendig voor den geest.
Mij dunkt, ik zie haar nog uit het pos try' nig
stappen, hare dochter in hare armen nemen,
met haastige schreden de trappen van hot hor-
dos opklimmen en mot haren smartelijke»
schat het huis binnen snellen, als om dien
voor aller oogen te verhei gen. Myn broeder
was bij my. Don zelfden avond maakten wij
een aanvang met de gemeenschappelijke taak,
welke wij sedert onafgebroken voortgezet
hebben: mijn broeder lenigde de smart der
moeder door haar de troostwoorden der gods
dienst toe to spreken en ik bestudeerde de
kwaal van het kind. Ik gevoelde eenen
vromen eerbied voor den rampspoed van
mevrouw Dc Montsabrey. eene geheel vader
lijke liefde voor hare dochter, ik werd hun
huisvi iend.
Wordt vervolgd,