en omstreken. Een groot Man, De Missionnaris. ZATERDAG 26 JANUARI 1889. TIENDE JAARGANG. No. 4 Uitgever: W. VAX f)EX MIACKIIOF-Sassen. Deze Courant verschijnt iederen Zaterdag. AAS EN PEEL. N.M. den P Dinsdag Stand «Ier 3lann. E K. 0e Woensdag. V.M. 3.7* Donderdag. L.K. 31* Donderdag. 10, 10, 23, 33 Ja i. »p 3.10. 3 8. Stand «Ier Xoii. 8.3, 7.7)7, 7.10; v, :q.; onder 1.3. 4.8. 1.18. 4. Abonnementsprijs voor Vf.nr.ay franco per post voor het buitenland afzonderlijke nummers per kwartaal 50 c. 65 c. 85 c. 6 c. Prijs der A.dvertentiën ran 1t repels 30 c. elk© repel meer C c. proote letters en ripnetten naar plaatsruimte. Adrertentiën, 3moal geplaatst, worden 2maal berekend. Advertentlën of Ingezonden Stukken gelieve men Vrijdag vóór 2 uur 's-middags te be zorgen aan het Bureau «Maas en Peel" te Venray. Den 17 Januari 11. was het de dag, waarop de kleine Excellentie Dr. Windthorst zijn 77s"'jaar voleindde. Die dag is voor Uuilsehlands katho lieken vooral, maar ook voor menigeen ver over de grenzen een soort feestdag geworden. Dit bewijzen de talrijke gelukwenschenwelke den grijzen jubilaiis van alle zijden ten deel vie len en de vele giften, welke de liefde en de vereeiing hem schonken. Toen Windthorst dien dag in den Rijksdag verscheen, werd bij niet alleen door zijne intieme vrienden maar ook door de Afgevaardigden van alle fraction hartelijk begroet en toegejuicht. Im mers de kleine Excellentie geniet door zijn opgeruimd en innemend gemoed sedert lang de oprechte sympathie, zelfs bij zijne politieke tegenstanders. Ook ontbrak het niet aan geurige hloembouquetswelke den feestheld reeds in don rijksdag overhandigd werden. Het middenpunt, de kern van het feest was wel do feestmaaltijd in do groote zaal van 't keizerhof, welke de. vereenigde centrumsfractie van den Rijksdag en 't lluis van Afgevaardig den hun vereerden leider gaf, en waaraan beide fractiën schier voltallig met nog talrijke gasten der Poolsche fractie, der Elzassers en vrienden uit Feuilleton. i. Het onbekende eiland. In don loop der maand October 1835 voer een schip, de Franse he vlag in top, onder de scon van don keerkring, koeis zettende naai de Gezelschap» Eilanden. Het was middag. De diepsto rust., de grootste stilte heerschte aan boord. Officieren, matrozen en passagiers ondergingen den invloed van de verzengende hitte, en de algeiueene afgematheid was zoo groot, dat de onvermoeibaarste praters geeuo lust gevoelden om een gesprek aan to knoo- pen. Diegenen der matrozen, welke geene dienst behoefden te doen. lagen op liet dek uitgestrekt onder beschutting Van eenige zeilen; twee priesters, eonigzius ter zijde zittende, lazen hunne getijden, terwijl de kommandant, op een affuit gezeten, met onaf gewende blikken op eene groep rotsen staar de, welke men sedert een uur in het gezicht had. Zie eens, sprak hij eensklaps tot zijn' luitenant, hem te gelijker tijd den kijker toe reikende, men zou zeggen, dat daar rookwol ken opstijgen. Die rotsen zijn toch onbe woond! Hm! antwoordde de aangesprokene, na een oogenbhlc. aandachtige beschouwing, de meeuwen en zeezwaluwen maken geen rook, de katholieke kringen van Berlijn, deelnamen. Prachtige ruikers versier den de tafel; een elegant bloemen tafeltje, door den uit Coblenlz a/J R. geboortigen ruikerleverancier NVeijer uit natuurlijke Marschal-Niel-rozeu vervaardigd trok de algemeene aan dacht, terwijl een prachtige bloemkorf hem vóór 't begin der feestmaaltijd door vorst Radziwill overhandigd werd. De eerste toost op den jubilaris bracht de voorzitter der centrumsfrac tie in den Rijksdag, de vrijheer van en tot Franckenstein uit. Van Noord en Zuid en Oost en West, zeide spreker, waren de vertegen woordigers van het katholieke volk samen gekomen, om hun leider op zijn geboortedag geluk te wcnschen, hem hunne liefde en erkentelijkheid te betuigen. De wensch der aanwezi gen bepaalde zich meest daarop, dat hem zijn huiselijk geluk, het geluk zijner familie behouden bleve, ook koesterde het Centrum en't katholieke volk geen anderen v e.iochdan dat Windthorst in zijne nog frissche levens kracht des geestes nog lange jaren het behouden bleve. -Dat zijn optreden voor het ware en voor alle rechten met een gunstigen uitslag bekroond woide, dat de gevierde leider nog lange jaren aan 't hoofd der fractie verder strijde voor waarheid, vrijheid en recht." liet -hoch" waarmede do vrijheer v. Franckenstein eindigde, vond in de vergadering eeno daverende toe juiching. De voorzitter der centrumsfractie in het Pruisische Huis van Afgevaardig den, Frh. v. Schorlemer-AIst her innerde aan de gouden bruiloft, welke naar ik vermeen, en dat is wis en zeker rook. Misschien een of andere vuurspuwende berg. In dit geval zou hij van zeer kleinen omvang zijn. Farbleu! hernam do kommandant, ik wil er het naaste van weten. Wij zullen bij draaien. Neem eeno sloep on zos matrozen mot u en ga die rotsen verkonnen, maar keer vóór zonsondergang terug. De luitenant hoog zonder te antwoorden en tien minuten daarna was het bevel van den kommandant uitgevoerd. Vier uren later keerde de sloep terug on de luitenant maakte zijn rapport aan don gezag voerder. Hot eiland is bewoond, sprak hij, dat wil zeggen liet. bovenste gedeelte dor rotsen, dio eene bergvlakte vormen van ongeveer zes mijlen uitgestrektheid, welke bijna ongenaak baar is. I)e inboorlingen zijn zachtaardig en vreesachtig. Bij onze aannadering' hebben zij de vlucht genomen; zij droegen hoegenaamd geene wapenen en spreken eene taal, welke mij geheel en al onbekend is. Ik zou gaarno mijn onderzoek voortgezet hebben, maar gij had mij bevolen vóór zonsondergang weder aan boóvd te zijn. gingde otlicier voort, den arm naar den gezichteinder uitstrekkende, zonder er iets meer bij te voegen. Het was juist het oogenblik, dat sir Walter Scott zoo bewonderenswaardig beschreven heeft in zijn dichtstuk Roke.by, als hij, van de zon der keerkringen sprekende, zegt: -Geene damp verduisterd den glans van hare laatste stralen; gelijk aan een gloeiend schild, spoedt zij zich naar hare brandende den 29 Mei II. dooi- den afgev. Dr. Windthorst geuerd werd en waarbij de volmaakte gezonc-hèid en geestes kracht Van 't jubeipaar algemeene vreugde te weeg bracht. Wel was sinds dien de gezondheid van mevrouw des staatsministers eenigszins geschokt geworden, doch ge'ukkig was dit heden hersteld en het grijze paar kon dus in 't volle genot, der gezondheid de toekomst te gemoet gaan. Al is W indthorst ook de beminde, gevierde leider van 't Centrum toch wordt hij zelve nog geleid (hilariteit) en wel aan de gouden ketens van liefde en trouw. (Levendige toejuiching!) Excellentie Windthorst moge trots wezen op zijne kleine hand, welko lui iedereen toont, die haar nog niet gezien heeft. (Dr. Windthorst steekt onder daverende toejuiching zijne hand lier in de hoogte.) Deze kleine hand is tot 't uitdeelen van klappen, wel is waar min geeigend, maar daarvoor bezit Windthorst een ander orgaan, dat d ie krachtiger werkt. (Grüöle bijyarp-- none evenz o schoone als frissche, 'maar toch ster kere hand bezit de mevrouw van den staatsminister Windthorst, waarmede zij den gevierdcn cenlrumslcider leidt en richt. Dat God mevrouw Dr. Windthorst nog verder in 't leven behoude en dat God ook onzen leider nog lange jaren voor ons bespare. (Toejuiching.) De afgevaardigde van den Rijksdag en lid van 't Heerenhuis v. Kos- zie Is ki sluit zich namens de Polen bij de wenschen des vorigen sprekers en betreurt het, dat vorst Anton Rad ziwill, die de groeten der Polen zou overbrengen, door ziekte verhinderd is. Nadat Dr. Windthorst als leider kim, verwt de majestueuse golf met een bloe dig schijnsel, duikt wegen alles is in duisternis gedompeld." Inderdaad, juist toen de luitenant op het hemellichaam wees. wiens vurige schijf duide lijk aan den horizon zichtbaar was, verdween het eensklaps, en ontelbare sterron vonkelden als door eenen tooverslag aan het uitspansel en verhelderden den sluier van den nacht. Kommandant, liet de zachte en ernstige stem van den oudsten der twee priesters, die wij eenige uren te voren, hunne getijden lezende, verlaten hebben, zich booren ik wilde gaarne met mijnen reisgenoot aan laud gaan. Onmogelijk, mijn heer de abt. ant woordde de gezagvoerder op beleefden toon; hot doet mij leed; dat ik niet aan uw verlan gen kan voldoen, maar ik heb snikte orders; ik moet, zonder my op te houden, naar Taïti stevenen, en ik heb reeds vier uren verloren laten gaan, welke ik moot inhalen door alle zeilen bij te zetten. Gij behoeft ons slechts aan land te zet ten! hield de priester aan. L' aan land zettenik wierp liever met eigene handen mijnen besten mast over boord Dank, kapitein, voor uwe belangstelling, antwoordde de priester, vriendschappelijk do hand van de zeeman schuddende; maar heeft de luitenant u niet zoo even gezegd, dat er raenschen op die rotsen wonen Menscheneters misschien! God verhoede het! maar in dat geval zou het eene reden te meer zijn, om welke de abt Erailius en ik ons zouden haasten hen van die leelijke ondeugd af te brengen, hernam de en staatsman is gevierd geworden wenscht hij van zijn kant hem te vieren als pleitbezorger van 't recht en elke dringende zaak, kortom als de shoveling des ongeluks." (Toe juiching.) Namens deKIzas Lotharingers treedt de afgev. G ue rber op met de groeten zijner landslieden en huldigt den leider des centrums, die tot in 't diepste zijner ziel zwart is als roet en zich daarom ook het lot der zwarte slaven in Afrika aantrekt. (Hilariteit en toe juiching.) De afgev. Senestrey brengt de groeten over uit Beieren aan den Beiersclien landsman Windthorst, die als eereburger van Atnberg tot de Beieren behoort. (Toejuiching.) Aan 'i slot zijner rede overhandigt hij den «jubilaris" eene gift voor de Maria- kerk tc Hannover. Hierop nam de afgevaardigde Dr. Windthorst zichtbaar geroerd, het woord op, en dankte de vergaderde V I V-TIUI waarop zij zijn geboortedag herden ken. Het centrum beeft met hem droeve dagen beleefd en harde aanvallen te strijden gehad onder de leiding der bisschoppen cn onder toezicht der rechtsbeginselen onder strenge bewa ring der pariteit, tot het dezen strijd gelukkig doorstreden heeft. Het zou niet mogelijk zijn, het Ceutrum te betichtendat het ooit aan deze prin ciepen is te kort geschotenen God geve, dat het Centrum ten allen tijde deze beginselen met onwankelbaren trouw naïeve. Dit was in moeielijke dagen voorwaar, nog gemakkelijker geweest, dan thans, nu dezelfde oude geest in plaats der vroeger priester glimluclieiido. Maar als zij u opeten? merkte de kom mandant aan. Het schynt, dat ik te taai ben; want anderen hebben het reeds beproefd en bet niet kunnen gedaan krijgen, zeide de priester, ter wijl bij te gelijker lijd de mouw van zynen overrok opsloeg cn den bevelvoerder liet lid- teeken liet zien, hetwelk de beet van twee rijen scherpe tanden in zijnen arm had achter gelaten. Gij vergeet, sprak de abt Kmilius lachende, dat men ter naauwernood den tijd gehnd heeft u te proeven, en dat hij, dio op dien slechten inval gekomen is, reeds bij den eeisten mondvol een' kogel door het hoofd heeft gekregen. Helaas ja! rjitwoordde de oude priester zuchtende. God zij zijne arme ziel genadig! ilo, i.o! waarde abt, nu zijt gij al te goed, riep de kommandant uit; dat boet ik do christelijke liefde een weinig te ver uitstrek ken Gij wilt dus, dat ik nog wrok koesterc tegen dien rampzalige, die op hef. punt stond mij rogolredit naar de andere wereld te zen den, zonder dien ongelukkigen kogel? Ik zou eerder veistoord kunnen zijn op hem. die hot schot loste, als ik my niet overtuigd hield, dut do Voorzienigheid zijn' arm geleid hceff. Eerwaarde vader, hernam dc jonge priester, met eene zekere vrolykheid, waarin echter zy'no achting voor den grijsaard door straalde, het spijt mij voor u. maar ditmaal, als er iemand opgegeten wordt, zal ik het zijn; want die goede raenschen, hoe wild zij ook zijn mogen, zullen terstond opmerken, dreigende gebaren, thans een inne mend gebaar aangenomen heeft, dat men vast als ernstig gemeend zon dienen te beschouwen. Tegenover zulk een locstand heeft hij zich afgevraagd, of hij nog verder zou meegaan of wel «staken" cn do wapens in don strijd zou nederlcggcn. Doch met 't oog op deze dischgenooten cn na zoovele op beurende en vriendschappelijke woor den vernomen te hebbenis hem deze gedachte weder uit 'i hoofd gevaren. Hij zal verderop pal staanmaar verzoekt eenig inzicht te hebben met de afnemende krachten zijns oudor- doms. Immers epn grijsaard mag niet als een klein kind gekastijd worden. Als het Centrum één blijft, zooals tot hiertoe, en in volle eenheid, open hartigheid en waarheid, vasthoudt, dan zal zijn streven gesteund op de onverantwoordelijke grondslagen, door den zego bekroond wordcu. Daarop beantwoordt Dr. Windthorst de afzon derlijke heiiwenechen, deeU ernstig, «v II." v!.. - .w de giften zijner Ma na kerk, met de bemerking, dat hij nog lang niet ge noeg heeft, en dat hij ook de bijdra gen \au zijn collega Dr. Franz slechts beschouwt als zijnde betaling in kor ting. (Groote hilariteit.) Hij sluit met herhaalden dank en verzoek om vast tc houden aan waarheid, vrijheid en recht, onversaagd te strijden voor 't rcclu, of het valt of niet. (Stormach tige bijval.) De afgov. vrijheer van en tot Franckenstein toost op den senior der centrumsfractie van den rijks- en landdag, de afgev. Dr. P. Rcichen- sperger, en gaf daardoor dezer, laatste aanleiding tot een verheven loost op dat ik mulgcher ben dan gij'. Allo scherts ter zijde, mijne heeren, viel dc kommandant hem in de rede, is bet u wer kelijk ernst aan land fe gaan? Zonder twijfel; zwemmende als het zyn moet Maar wat zal er van u worden, zonder hulpmiddelen, zonder mondbehoeften, zonder wapenen? Watrtoe zou dat dienen? sprak de abt Kmilius: heeft de'Meester niet gezegdToen ik u zonder voedsel en zonder schoeisel uit zond, hebt gij loen ooit aan iets gebrek gohad? en op eeno andere plaatsZook eerst bet ryk Gods on zyno r egt vaardigheid, cn al het overige zal u als toemaat gegeven worden. Zie hier onze wapenen, ging de jonge priester met geestdrift voort, een kruisitix van uit zijne borst te voorschijn halonde, wat liet voedsel aangaat, wij zijn bot. dit» het Ituu brengen, cn hij woes mul eon indrukwekkend gebaar op hel evangelieboek, dat zijn lutg<K noot in dc band hield, cn als zij weigeren cm eenige geringe spijzen te vei ruilen tegen het hemelsche manna, welnu! dun zal God ii\ onze behoeften voorzien Goed gesproken! sprak de grijsaard mot eenon goedkeurenden glimlachdaarna bega ven beiden zich naar hunne hut, om hunne weinige bagaadjo bij elkander to pakken, ter wijl de konunandaut intusschen be vol gaf dei\ sloep uit te zetten. Toen de beide priesters weder op liet dek. verschenen, vonden zij de bernai iing onder do wapens. vervolgd-

Peel en Maas | 1889 | | pagina 1