HORSï en omstreken.
Wij lie rijmeren
LIEFDE EN PLICHT.
Buitenland.
ZATERDAG 24 NOVEMBER 18S8.
NEGEND
Uitgever:
JAARGANG.
No. 47.
W. VAN DEN Ml1
Deze Courant versehiji
,Ckl!öF-Sassen.
I iederen Zaterdag.
Ecu koude waterstraal naai' üosl
en Wesl.
Belgie
Frankrijk
MAASE
$tuiid dor .^laan.
N.M. den 5® Maandag. E K. 10° Zaterdag. V.M. 18® Zondag. L.K. 26® Maandag
Abonnementsprijs per kwartaal.
voor Venray 50 c.
franco per post 05 c.
voor het buitenland 85 c.
afzonderlijke nummers 6 c.
PEEL.
Stand (Ier %<m.
5, 10, 10, 22, 28 Oct. op 7.02, 7.12, 7.22, 7..'{3, 7.13; v m.; onder 4.24, 4.15, 4.0". 3.50. 3.53 nu
Ingezonden Stukken of
^Ad verten tien gelieve men
Vrijdag vóór 2 uur 's-
micldags te bezorgen aan het Bureau
wMaas en Peel" Venray.
Onze geachte abonné's aan de door
ons gemaakte bepalingen, dat zij
gedurende ieder kwartaal een ad
vertentie van 10 regels, voor
slechts TWEE CENT per regel,
en zij, die behoefte aan werk
hebben, kosteloos hunne aanbie
dingen of aanvrage om werk in
ons blad kunnen plaatsen.
Tevens verzoeken wij beleefd duidelijk
naam en woonplaats op te geven.
't Is bekend dat vorst Bismarck,
zooils bij meermalen in den Rijksdag
verklaard heeft, banger is voor Frank
rijk, dan voor Rusland, in zake de
vredesverstoring. Hieruit laat zich
süeidendat het kanzelierblad de
»Nordd" de Franschen scherper op de
vingers ziet, dan de Russen. Dat
ook deze laatsten niet uit 't oog ver
loren wordendaarvoor zorgen te
gelijkertijd wel andere gouvernement
bladen. Vandaar, dat heden het kan-
zeliersblad Frankrijk aanvalt, terwijl
do «Post" in veel zachteren vorm zich
tegen de deelneming van 't Duilsche
kapitaal aan de nieuwe Russische
lecning verzet.
Het kanzeüersblad vaart heftig uit
tegen de Fransohe regeering, wijl de
"Rappel" in een artikel er op gewezen
Feuilleton.
Max reikte liet, haar over; één blik slechts
en haar gelaat kleurde zich met een licht
rood. Of het onwillekeurig of vel om andere
beweegredenen was. kon men niet raden.
Met eene ernstige uitdrukking zeide zij:
»Waarom moet ik nu juist dit lied leeren,
dat is immers eer aan de Moeder van
den Messias?"
«Hoe gevat zijt gij sprak Max haastig.
Hij had niét verwacht, dat Sara den latijn-
eclten tekst van liet lied zou verstaan, doch
aanstonds voegde hij erbij: «Omdat gij nu
zoo slim zijt, moet gij ook weten, dat Maria
eene dochter uws volks is, daarom handelt
gy niet verkeerd, als gij te barer eere een
lied zingtprobeer het maar, het zal u zeker
niet berouwen."
«Als dat waarlijk zóó is, dan zal ik. aan
uw verzoek voldoen, er steekt immers anders
niets in; geef mij het lied maar en de noten
er bij en kom dan naar liet klavier.''
Max wierp Carola een zegevierenden blik
toe en de kinderen begaven zich naar de
muziekkamer om do oefening te beginnen.
Max speelde zijne leerlinge eerst het lied
voor; daarna maakte hij eenige akkoorden
als preludium en even als een zoet klokken
gelui, klonk de zilveren stem des kinds, als
had, dat 8000 Elsassers-Lotharingers
tot het zoogenaamde vreemdenlegioen
behooren en daarin eene wederleg
ging der bewering beschouwde, dat
het Frankforter verdrag hen als vijan
den van Frankrijk zou bestempeld
hebben. Men kan eenigszins verwon
derd zijn, dat de »Nordd" dit kran
ten-artikeltje zoo hoog opneemt, te
meer omdat immers vorst Bismarck
verklaard heeft niet veel waarde te
i hechten aan gedrukt papierl)e*Nordd"
tracht echter dit verwijt den kop in
te drukken, door te zeggen, dat de
minister Lockroy eigenaar is van 't
opruiend blad en voegt er ten slotte
aan toe: »dat de hedendaagsche Fran-
sche regeering de opruiing ten strijde
billijkt." Of het waar is?!
Intusschen de noodzakelijkheid van
deze gevolgtrekking zou dan bestaan,
als 't bewezen was, dat Lockroy niet
alleen, maar ook zijne collega's, de
ministers, een handje in 't spel gehad
hadden om 't opruiingsartikel de we
reld in te zenden. Maar dit bewijs
levert het kanzeüersblad niet. Zoo
iets komt ons onvergeeflijk voor, want
het is zeker dat ook vorst Bismarck
niet de verantwoordelijkheid op zich®
zou willen dragen, dit artikel in de
»Nörd" zoo min als derzeier nota
ingezonden te hebben. De »NordcT
schijnt echter ten minste een voorge
voel van de gewaagdheid barer ge
volgtrekking te hebben gehad, althans
zij verlangt geene tegen voorstellingen,
welke immers in elk geval gerecht
vaardigd waren, maar zij wil alleen't
bewijs vaststellen ?>dat iedereen kunne
inzien, op wien de schuld viele,
bij aldien de vrede niet zou kunnen
gehandhaafd worden."
een smeekgebed der lijdende menschlieid lot
de hooge Hemelkoningin. Max vergat de
begeleiding en in Carola's oogen parelden
tranen van aandoening. Zóó schoon had
Sara nog nooit gezongen. Zeker, dat zou
eene verrassing voor de oudei's zijn en tevens
eene verheerlijking van den eersten dag dor
Meimaand.
Eindelijk brak de met ongeduld verbeide
avond aan, wiens glanspunt het door Sara
alleen gezongen -Salve Regina" was. De
uitvoering was werkelijk glansrijk geslaagd;
diep bewogen drukten Helmbuscli en zijne
vrouw de kleine zangster aan het hart, doch
wachtten zich wel om liunne gevoelens in
woorden uit te drukken.
Sara was alles weldra vergeten, doch daar
entegen dacht zij dikweif met cone zekere
teederheid aan haar, die Max als de grootste
dochter haars volks genoemd had. Zij bemin
de immers het groote, het schoone en het
streven van den kinderlijken geest joeg daar
heen om eenmaal groote daden uit te voeren,
waarvan de nakomelingschap nog spreken
zou. I11 het harte des kinds lag- een rijke
schal verborgen, die .slechts de geheimzinnige
aanraking van eene tooverroede behoefde.
Of, en waar dit moest gebeuren, was voor
eerst nog eon onopgelost raadsel van de toe
komst,.
Hoewel oogenschynlijk de opvoeding van
Sara weinig moeielijklieden opleverde, ver
loren llelmbusch en zijne vrouw toch geens
zins hare gebreken uit 't oog, die haar te meer
verontrustten, wijl zij den oppervlakkigen
beschouwer veeleer als gebreken voorkwamen.
Sara bpzat een medelijdend hart, hetgeen
Prijs der A.d verten tiën:
▼an 15 rebels 30 c.
olke regel meer 6 c.
groote letter» en vignetten naai- plaat srnitnto.
Advertontien, Smaal geplaatat, worden Smaal berekend.
Als men inziet, lat het toch een
scet' Abalikelende vret e zou zijn, welke
tloor eene krantbem) king in getaar
zou gebracht worde- en eerst door
eeu herdruk der rddeutscheu" in
breedere kringen verspreid en bekend
werd, dan dient mei zich met recht
af te vragen, waaroit het kanzeüers
blad van elk Franscl opruiingsarlikcl
zoo naarstig nota ne sint? In de laatste
maanden heeft de »N .rddeutsche" veel
zulke artikeltjes ten leste gegeven, en
men zal zich toch we! niet vergissen,
wanneer men daariu niets anders be
merkt, dan eene waarschuwing aan 't
adres van Frankrijk. Wie echter
waarschuwt, geeft de hoop op zins-
verandering en verbetering niet op.
Ook zou men kunnen denken, dat al
deze uitingen slechts ten doel hebben
om nieuwe militairi che eischen en
vorderingen te stellen, zoodra de ope
ning van den rijksdag nabij is.
Een zelfde artikel, bevat de waar
schuwing van do voor dn deel
neming der Duilsctn. kapitalisten aan
de voorgestelde nieuwe Russische lee-
ning. Van den éénen kant wil het
blad de deelneming er aan, achter
waarts schuiven, van den anderen kant
ecliter ook de Russische regeering niet
voor 't hoofd stoeten. Vandaar dat de
.Post" zegt, dal «de toestand van het
Russisch rijk, stillekens gezegd, juist
dezelfde is, als die des vorigeu jaars."
Daardoor wordt dus 't finantieele risico
op den voorgrond geschoven, doch het
ontbreekt ook niet, aan politieke be
weegreden. En deze zijn het, welko
een licht werpen op Duitschlands Oos-
terlijke buren eD hunne wederzijdsche
verstandhoudingen. Het redeneeren
van de .Post" loopt hierop uit: .Laat
baar soms wel eens wat al te vrijgevig maak
te. Alle terechtwijzingen der pleegouders,
dat men zoo niet moest handelen, als men
met zijn rijkdom wezenlijk nut wilde stichten,
nam zij wel is waar voor juist aan, doch bij
de eerste gelegenheid de beste kon zij zich
niet onthouden, al het overtollige weg te
geven. Doch men kon haar onmogelijk be-
stralfenwanneer vader of moeder dan ook
al eens waarschuwend den vinger opstaken
en zeiden «Sara, nu zijt gij weder zeer on
verstandig geweest," dan staarde zy haar
vermaner met de heldere oogen zoo smeekend
aan en zeide met kinderlijke oprechtheid
«Wees niet boos, maar ik kan een bedelaar
onmogelijk iets weigeren."
In haars vaders huis had Sara als eene
kleine meesteres geheerscht, geen verzoek,
hoe groot ook, werd haar geweigerd en dus
had zij nooit geleerd, hare wenschen en ver
langens in de noodzakelijkheid te onderdruk
ken.
Verder openbaarde zich bij Sara bij wijlen
eene groote eigenzinnigheid. Zoo buigzaam
en gedwee zij anders was, gebeurde het toch
dikwerf, dat zij ipet ijzervast beid, op haar
punt stond en zich noch door bidden, noch
door vermaningen van haar sluk liet brengen.
Ontwikkelden zich deze begaafdheden ten
goede, tot karaktersterkte en medelijden met
den behoeftige, dan zouden zonder twijfel
daaruit heerlijke bloesems en vruchten voor
de toekomst ontspruiten. Doch onder de
aangehaalde omstandigheden was veeleer bet
tegendeel te duchten. Hierover spraken do
echtgenooten dikwerf met elkander, als zij
vertrouwelijk alleen zaten en over de toe
ons Rusland borgen, dan kan liet den
oorlog tegen ons met Duitsch geld
voeren, maar na de overwinning zal
echter Duitscliland spoedig daar zijn
om de Russische leeningen terug te
eiichen.
Dus ziet men dat de »Post" steeds
nog rekenschap met de mogelijkheid
van een Russischon oorlog houdt en
dat het bezoek te Petersburg volgens
hare meening bepaald geen borg voor
't behoud van den vrede gebracht heeft.
Ook deze uitingen kunnen ten doel
hebben eene grootere uitgave voor 't
miütairismus te vorderen. Wie weet?
Maar interessant is 't toch, zooals de
"Post" te zelfder ure deduceert, als zou
de sluiting eener Russische leening in
Frankrijk een waarborg voor den vrede
zijn. De Fransche schuldeischers zullen
dan, zegt het blad, om niet alles te
verliezen, het gewicht in de vredeschaal
leggen. Zoo iets is te verwachten,
zeer zeker, maar de groote bankiers
lasten de leening weldra op andermans
schouders, elfe zuïk een invluóu niet
bezitten. Meer dan dit bevestigt ons
in de hoop op 't behoud van den vrede,
het eenigste feit, dat noch Frankrijk,
noch Rusland thans in staat zijn. oor
log te voeren. Dat het land der ktioet
wel in staat is, leeningen te sluiten en
dat Frankrijk diep ia schulden steekt
zal niet bevestigd behoeven te worden.
In beide rijken ziet het erbarmelijk in
de beurs uit.
Bij de begrafenis van Jan van Beers op
het kerkhof te Antwerpen had een voorval
komst hunner kinderen beraadslaagden.
Daar hel tijdstip, waarop Sara haro pleeg
oudera verlaten moest, naderde, om in het
gesticht van mevrouw Cohnlield opgenomen
te worden, was zij meer dan ooit het voor
werp dezer gesprekken en als de moeder dan
dikwerf de ongerustheid over Sara's toekomst
niet kon verhelen, want Sara lag haai- na aan
het harte, zeide de vader geruststellend
«Wees zoo bevreesd niet, liefste, en iaat dezo
vraag aan den lieven God over; Hij heeft
elkeen de vatbaarheid en de bekwaamheden
gegeven die bij passend gebruik onfeilbaar
ten goede moeten leiden."
In don anders zoo lustigen huiselijke» kring
heerschte sedert eenigen tijd eene droeve
stemming, want de dag naderde, waarop Sara
voor eene tijdruimte van eenige jaren de wo
ning moest verlaten, die baar een tweede -to
huis" was geworden. Max en Carola zouden
eveneens weldra voor hunne verdere vorming
het ouderlyke huis voor een tijdlang moeten
vaarwel zeggen. Hoe stil en leeg zal het dan
iu de woning zijn, die tot lueitoezoo dikwerf
van de onschuldige vroolijkheid en het scha
terlachen der kinderen weerklonk.
De oudeis durfden er in 't geheel niet aan
denken, hoe eenzaam het dan bij hen zou zijn.
En de kinderen? Met de onbestendigheid
des kinderlijken leel'iyds gaven zij zich slechts
aan de indrukken van het tegenwoordige over.
Nu waren zij vol zorg over de aanstaande
scheiding en toch spiegelden zij zich i:i de
bontste kleurenmengeling hunne nieuwe om
geving voor met al liet schoone en nooit ge
kende, dat zy aldaar zouden aantreden.
Sara alleen, was stil en droefgeestig; liever
plaats, dat een drocvigrn indruk op alle aan
wezigen mankte. De burgemeester, de heer
Leopold de Wael, hield bm de geopende
proeve eene rode, waarin hij de verdiensten
van dcu overledene, ook in zijne hoed anigheid
van schepen der stad. herdacht. Plotseling
zag men den spreker bleek worden en wan
kelen, zoodat de omstanders hem in hunne
armen inoesien opvangen. De burgemef-sier
moest naar zijne woning gebracht worden,
eene beioerte had item getroffen. Zijn seci-o-
taris las de lijkrede voort, terwijl oen paar
vrienden en een geneesheer den lyder naar
huis voerden. Zondag was de spraak eenigs
zins terug gekomen, en de zieke bewoog
vrijelijk den rechterarm, die iu den nacht
verlamd was de genetslicercn koestelen de
beste hoop.
De moordenni ijon zijn in België wéér
aan de orde van den dag. Zoo vond men jl.
Zaterdag morgen te Welkenracdt nnl y Ver
viel s, zekere Caroline Lrunberis oud 50 jaren,
afgrijselijk verminkt, vermoord in hare wo
ning. In de sparrebosschen, liggende tusschcn
Eeolo en Balgcrhocke, heeft men het ziel
togend lichaam eener jonge vrouw gevonden.
Haar gelaat was ganscli doorkerfd en onken
baar geworden. YoorolcfcV den laatsten snik
te geven, kon zij nog een drietal woorden
.stamelen, waardoor zy aan de gendarr ep
don moordenaar bekend maakte.
De opschudding onder het volk over deze
gruwelijke gebeurtenissen is buitengewoon
groot.
Het Bulletin de 1'Oeuvre Anti- Fsrlavagiste
de France publiceert de lijst der giften, inge
komen bij kardinaal Lavigerie, en loopundo
tot het bedrag van 453625 francs.
Do 301)000 francs, door Z. IIden Bans
gesehonkon, zijn iu sommen van 5COOO francs
verdoold onder de Comités van het Anti-Sla-
vernij-Genootschap to Londen, Parijs en
Brussel, terwijl de overgeblevene 150000
francs bestemd blijven voor de Comités vnu
genoemd Genootschap te Mudiid, Lissabon
cu Rome.
Het Rijk beeft- de werkplaatsen van
Saint-E tien ne aangekocht voor de som van
had zij de gemoedelijke woning barer ploeg
ouders niet willen verlaten; want de vreemde
had voor haar geene bekoorlijkheid, doch
haais vaders laatste wil, was haar heilig en
iu den droom 20u het haar niet zyn ingevallen
hem niet te gehoorzamen, zelfs al was do be
ker nog zoo bitter om te drinken.
Eindelijk was de dag, dat Sara moest af
scheid nemen, aangebroken. Snikkend lag
zij in de armen barer pleegmoeder, die haar
ouder hittere tranen kuste en een stillen zege-
weiisch over het kind, dat haar zoo dierbaar
geworden was, uitsprak. Max en Carola
wilden niet van Sara scheiden en verstikten
haar schier tusschen hunne omhelzingen en
kussen. Eindeiijk maakte Hcimbusch cca
einde aan deze droevige afschcids-scène, door
Sara iu don reeds wachtenden wagen te hel
pen instijgen en zijne dierbaren m g even de
hand toreiken. Daarna slapte ook hij iu den
wagen, waar Sara haar lmofd wecnend en
snikkend tegen de kussens verborgen hield.
Vergeet ons niet, Sara; en bemin ons
steeds, wij ook zullen u nooit vergeten," rie
pen Max en Carola nog in den wagen, dio
zich reeds iu beweging stelde. Nog een paar
minuten en Sara was aan hunne blikken om
trokken.
-Dat zal oen genoeglijke-lag zyn. mama,
waarop wij or.s hier na eenige jaren scheidens
geheel volwassen, mogen terugzien.'1 meen
den do kinderen, toen zij met de moeder de
woning binnentraden.
ll'orrff vervolgd.