"anoniem "-ianiet bepaald een woord dat in alle gevallen een
gunstige klank heeft Toch zijn er gevallen waarin anonimiteit,
het onbekend blijven ten opzichte van anderen, een eerste voor
waarde is om mogelijk tot iets goeds te komen.
Ik hoor in gesprekken nog al eens, "dit onder ons". Heel begrij
pelijk, en ik zou zeker ook niet anders doen. Want er zijn meer
mensen die lijden, als we vanuit buitenaf denken of kunnen zien.
Zeker in onze welvarende streken lijkt het er oppervlakkig gezien
vaak op, dat het de meeste mensen rooskleurig gaat. Maar wat er
in de mens leeft, datgene wat niet zichtbaar is of opzettelijk ver
huld wordt, dat is soms het best in de omschrijving treurnis
te vangen. Die mensen kunnen of willen hun verhaal in eigen
omgeving niet aan de klok hangen, waardoor de problemen alleen
nog maar groter worden. Als ze maar eens iemand hadden, tegen
wie zo konden aanpraten, die als een klankbord zou willen fungeren,
zonder de dreiging dat het besprokene aan derde wordt overge
briefd. Dat alleen al kan menigeen weer op het góede spoor helpen,
wat nieuwe levensadem geven, of verlichten. Een dergelijk klank
bord ben ik heel vaak, daarvoor ben ik opgeleid, en dit is sterk
verbonden aan het ambt "diaken". Denk maar aan het woord
"diakonie". En lees maar eens het leven van de heilige diakens;
Stefanus, Vincentius, Laurentius, of de limburgse diaken Otgerus.
Het is niet zo van belang welk probleem er speelt, of waar hij of zij
mee kampt. Als ze de spanning maar eens kunnen ontlasten, of
hun hart eens goed kunnen uitstorten Waar het hen om gaat is
om een persoon tegenover zich te hebben, die met een open oor en
hart naar hun luistert, hun vragen zo mogelijk beantwoord, of
samen proberen uit hun probleem te komen. Heel vaak echter,
steken zij hun gelovige overtuiging daarbij niet onder stoelen of
banken. Waarschijnlijk ook, omdat ik vanuit de kerk kom, of
hopen vanuit mijn geestelijk ambt hun te kunnen volgen en met
hen mee ga denken, om er samen uit te komen. Ergens ervaar
