Het gehele Oostfront in 2 „DE ZWIJGER" Marieke waar ga-de naar toe?die deze kwestie op zeer gevoelige manier behandelt. Voordat wij onze mannelijke lezer aan het woord laten, die ons hierover een brief stuurde, willen wij eerst „de vrouw" haar natuurlijk recht van voorrang ruet onthou den Annie Smulders stelt verschillende zijden tegenover elkaar: „Het is geen tijd om plei- zier te gaan maken en uit te gaan" „Egoïst je moet de Tommies ook war gunnen", „Ik ga niet als meisje alleen uit, je gaat niet al leen uit, wij gaan met een heel stel bij el kaar", „Het is op zijn minst genomen on aardig tegenover Nederlandse jongens, om pleizier te gaan maken op een terrein, waar zij ons ten eenenmale niet kunnen volgen". Doelende op de bal- en feestavonden zegt de schrijfster dan: „Ik ken de soldaten niet, die daar zijn en zij kennen mij ook niet. Zij zien me zitten, in een hoek van de zaai, en vragen me voor de volgende dans. Waar praten wij over? is er iets wat ons voor elkaar interesseert? waarom wil hij juist met mij dansen? hij wil niet speciaal mij alleen, hij wil een meisje om mee te dan sen en dat meisje is hem volkomen vreemd, hij wil haar alleen om de eigen schappen, die haar tot meisje maken, en dat alleen om zich te amuseren. Nou ben ik er daarom doe ik het niet, Ik voel me te goed om als één tussen de zo en zoveel an deren te dienen voor het amusement van mannen en jongens, die ik helemaal niet ken, alleen omdat ik een meisje ben, dat strijdt met mijn vrouwelijke waardigheid. Na de bewering dat de soldaten nu juist hun enige ontspanning vinden in dansen etc. ontkend te hebben zegt schrijfster „Wij jonge meisjes, die tenslotte allemaal over een jaar of tien moeder hopen te zijn en zonen en dochteren krijgen op te voeden voor God en eigen Nederland, wij dienen ons direct of indirect daarop voor te berei den maar niet door alleen maar stomp zinnig te dansen met een of andere, mis schien wel getrouwd man. Bewijzen wij onze bevrijders daarmee, wel zo'n grote dienst? Schrijfster vraagt of het niet beter is dat de Tommies. die toch ook maar 'gewone jongens zijn. een thuis vinden bij onze Nederlandse families? Daarbij behoeven niet alleen onze meisjes voor „vermaak" te zorgen. Zij besluit met een echt vrouwelijk woord: „Ik geloof, dat de vrouwen en moeders overzee het prettiger zullen vinden als hun zonen en mannen bij Nederlandse vrien den gaan buurten, dan dat zij met de regel maat van de klok in een danszaal hun heil zoeken. En ligt het lot van deze soldaten moeders en vrouwen ons niet zeer na aan het hart. immers hoe gauw zal het misschien al zijn, dat onze eigen jongens in den vreem de moeten gaan vechten? Wij hebben dit artikel weergegeven voor al omdat het een stem geeft van een Neder lands meisje, dat haar standpunt en laten wij hopen van vele Nederlandse meisjes zo fijn uiteenzet. Een volgende ke.er zullen wij de beurt laten aan een mannelijke stem, zou er veel overeenkomst zijn lezer, tussen deze twee beschouwingen? Wat dunkt U? In geval U mocht veronderstellen, dat onze mannelijke briefschrijver misschien persoonlijk enige „troubles" ondervonden heeft, en onder invloed daarvan zou gene raliseren, zij nu reeds volgens zijn stellige bewering gezegd, dat „dit gelukkig niet het geval is en hij geheel onpartijdig deze kwest- tie beziet". Wij zijn benieuwd Het streven van verschillende Duitse staatslieden was er altijd op gericht, om Duitsland tc vrijwaren voor een oorlog op twee fronten. Ook de Führer aller Germanen heeft aan vankelijk getracht deze politiek te voeren. Uit „Mein Kampf" en uit vele redevoerin gen kunnen we opmaken, dat hij zijn oog had laten vallen op Engeland. Duitsland zou volgens zijn groots plan de Europese aangelegenheden te verzorgen krijgen en Engeland zou de vrije hand in de „wereld hebben. Het „plutocratisch-decadente". Grool-Brillanje voelde hiervoor echter niet veel en dus wendde de „handige" intuïtie maniak zijn politiek over een andere boeg. Hij zocht contact met Moskou en inderdaad de champagne-handelaar von Ribbentrop werd naar Stalin gestuurd, om een verdrag te ondertekenen. Jarenlang had de volksde magoog zijn volk opgezet tegen het Russisch- bolsjewisme, hetgeen natuurlijk een Joods broedsel was en ineens was datzelfde Rus land zijn grote vriend en bondgenoot ge worden, Men ziet: 't Kan verkeren, Typisch voor het onzelfstandige, ziel-loze Duitse volk, dat dit fabeltje zó maar aan nam. Adolf geloofde thans aan de onmogelijk heid van een tweefrontse oorlog. Hij voelde zich sterk tegenover Engeland en zijn uit dagende houding nam zuike vormen aan, dat per slot van rekening de catastrophe komen móést: September 1939 brak dc oorlog tus- schen Duitsland en Engeland uit. Rusland was door bovengenoemd verdrag niet verplicht ook in de oorlog te gaan, maar volgde met gespannen aandacht de ontwik keling der geburtcnissen. Bijna twee jaar bleef het toeschouwer, totdat in de zomer van 1941 zijn tijd gekomen was, om hande lend op te treden. Door troepenconcentraties aan de grens prikkelde het den Germanenleider zo. dat deze in een ietwat nerveuze toestand ge raakte. De Führer, die, aangemoedigd door zijn successen in het Westen, nog meer aan hoogmoedswaanzin was gaan lijden, dacht, dat hij zich de luxe van een oorlogje met de bolsjewieken nog wel erbij kon veroorloven. In Juni 1941 gaf hij het bevél tot de aanval. Evenals in het Westen werd ook in het Oosten „gesiegt". Van de ene overwinnings roes werd het Duitse volk ia. de andece roes gebracht, Men vergat dat te veel „roes" schadelijk voor de gezondheid kon zijn. De wereld had niet anders verwacht, want de Fins-Russische comedie lag nog te vers in het geheugen, bij welke eglegenheid het Sovjet-leger zo'n bedroevend figuur ge slagen had. Hoe langer, hoe verder drongen de Duitsers Rusland binnen, totdat hun een definitief halt werd toegeroepen: Sint Pe- tersburg hield zich staande, Moskou toonde zijn koepels, maar gaf zich niet over. En Stalingrad? „Das nehmen wir auch", riep Hitier hys terisch uit. Maarhij heeft het niet genomen, de olievelden heeft hij niet gekregen, een contact door Azië met de legers uit Nooru- Afrika is niet tot stand gekomen. Integendeel: bij Stalingrad begon de fa meuze distantiëringspolitiek. in gewoon Ne derlands: de terugtocht. Het had de Duitse Weermacht ongeveer een jaar gekost, om het ontzaglijke Rus sische terrein te bezetten. Stalin distantieer de hoe langer, hoe verder, hetgeen inder daad een tactiek van groot formaat geble ken is. Immers hij bereikte twee grote doel einden. In de eerste plaats de verspreiding over een groot front en ten tweede bleef hem ruimschoots tijd en gelegenheid over, om zijn oorlogsindustrie te verhogen en in veiligheid te brengen.

De Zwijger | 1945 | | pagina 2