Het gehele
Oostfront in
2
„DE ZWIJGER"
Marieke waar ga-de naar toe?die deze
kwestie op zeer gevoelige manier behandelt.
Voordat wij onze mannelijke lezer aan het
woord laten, die ons hierover een brief
stuurde, willen wij eerst „de vrouw" haar
natuurlijk recht van voorrang ruet onthou
den
Annie Smulders stelt verschillende zijden
tegenover elkaar: „Het is geen tijd om plei-
zier te gaan maken en uit te gaan" „Egoïst
je moet de Tommies ook war gunnen", „Ik
ga niet als meisje alleen uit, je gaat niet al
leen uit, wij gaan met een heel stel bij el
kaar", „Het is op zijn minst genomen on
aardig tegenover Nederlandse jongens, om
pleizier te gaan maken op een terrein, waar
zij ons ten eenenmale niet kunnen volgen".
Doelende op de bal- en feestavonden
zegt de schrijfster dan: „Ik ken de soldaten
niet, die daar zijn en zij kennen mij ook
niet. Zij zien me zitten, in een hoek van de
zaai, en vragen me voor de volgende dans.
Waar praten wij over? is er iets wat ons
voor elkaar interesseert? waarom wil hij
juist met mij dansen? hij wil niet speciaal
mij alleen, hij wil een meisje om mee te dan
sen en dat meisje is hem volkomen
vreemd, hij wil haar alleen om de eigen
schappen, die haar tot meisje maken, en dat
alleen om zich te amuseren. Nou ben ik er
daarom doe ik het niet, Ik voel me te
goed om als één tussen de zo en zoveel an
deren te dienen voor het amusement van
mannen en jongens, die ik helemaal niet ken,
alleen omdat ik een meisje ben, dat strijdt
met mijn vrouwelijke waardigheid.
Na de bewering dat de soldaten nu juist
hun enige ontspanning vinden in dansen
etc. ontkend te hebben zegt schrijfster „Wij
jonge meisjes, die tenslotte allemaal over
een jaar of tien moeder hopen te zijn en
zonen en dochteren krijgen op te voeden
voor God en eigen Nederland, wij dienen
ons direct of indirect daarop voor te berei
den maar niet door alleen maar stomp
zinnig te dansen met een of andere, mis
schien wel getrouwd man.
Bewijzen wij onze bevrijders daarmee, wel
zo'n grote dienst? Schrijfster vraagt of het
niet beter is dat de Tommies. die toch ook
maar 'gewone jongens zijn. een thuis vinden
bij onze Nederlandse families?
Daarbij behoeven niet alleen onze meisjes
voor „vermaak" te zorgen.
Zij besluit met een echt vrouwelijk woord:
„Ik geloof, dat de vrouwen en moeders
overzee het prettiger zullen vinden als hun
zonen en mannen bij Nederlandse vrien
den gaan buurten, dan dat zij met de regel
maat van de klok in een danszaal hun heil
zoeken. En ligt het lot van deze soldaten
moeders en vrouwen ons niet zeer na aan het
hart. immers hoe gauw zal het misschien
al zijn, dat onze eigen jongens in den vreem
de moeten gaan vechten?
Wij hebben dit artikel weergegeven voor
al omdat het een stem geeft van een Neder
lands meisje, dat haar standpunt en laten
wij hopen van vele Nederlandse meisjes
zo fijn uiteenzet. Een volgende ke.er zullen
wij de beurt laten aan een mannelijke stem,
zou er veel overeenkomst zijn lezer, tussen
deze twee beschouwingen? Wat dunkt U?
In geval U mocht veronderstellen, dat
onze mannelijke briefschrijver misschien
persoonlijk enige „troubles" ondervonden
heeft, en onder invloed daarvan zou gene
raliseren, zij nu reeds volgens zijn stellige
bewering gezegd, dat „dit gelukkig niet het
geval is en hij geheel onpartijdig deze kwest-
tie beziet". Wij zijn benieuwd
Het streven van verschillende Duitse
staatslieden was er altijd op gericht, om
Duitsland tc vrijwaren voor een oorlog op
twee fronten.
Ook de Führer aller Germanen heeft aan
vankelijk getracht deze politiek te voeren.
Uit „Mein Kampf" en uit vele redevoerin
gen kunnen we opmaken, dat hij zijn oog
had laten vallen op Engeland. Duitsland
zou volgens zijn groots plan de Europese
aangelegenheden te verzorgen krijgen en
Engeland zou de vrije hand in de „wereld
hebben. Het „plutocratisch-decadente".
Grool-Brillanje voelde hiervoor echter niet
veel en dus wendde de „handige" intuïtie
maniak zijn politiek over een andere boeg.
Hij zocht contact met Moskou en inderdaad
de champagne-handelaar von Ribbentrop
werd naar Stalin gestuurd, om een verdrag
te ondertekenen. Jarenlang had de volksde
magoog zijn volk opgezet tegen het Russisch-
bolsjewisme, hetgeen natuurlijk een Joods
broedsel was en ineens was datzelfde Rus
land zijn grote vriend en bondgenoot ge
worden, Men ziet: 't Kan verkeren,
Typisch voor het onzelfstandige, ziel-loze
Duitse volk, dat dit fabeltje zó maar aan
nam.
Adolf geloofde thans aan de onmogelijk
heid van een tweefrontse oorlog. Hij voelde
zich sterk tegenover Engeland en zijn uit
dagende houding nam zuike vormen aan, dat
per slot van rekening de catastrophe komen
móést: September 1939 brak dc oorlog tus-
schen Duitsland en Engeland uit.
Rusland was door bovengenoemd verdrag
niet verplicht ook in de oorlog te gaan, maar
volgde met gespannen aandacht de ontwik
keling der geburtcnissen. Bijna twee jaar
bleef het toeschouwer, totdat in de zomer
van 1941 zijn tijd gekomen was, om hande
lend op te treden.
Door troepenconcentraties aan de grens
prikkelde het den Germanenleider zo. dat
deze in een ietwat nerveuze toestand ge
raakte. De Führer, die, aangemoedigd door
zijn successen in het Westen, nog meer aan
hoogmoedswaanzin was gaan lijden, dacht,
dat hij zich de luxe van een oorlogje met de
bolsjewieken nog wel erbij kon veroorloven.
In Juni 1941 gaf hij het bevél tot de aanval.
Evenals in het Westen werd ook in het
Oosten „gesiegt". Van de ene overwinnings
roes werd het Duitse volk ia. de andece roes
gebracht, Men vergat dat te veel „roes"
schadelijk voor de gezondheid kon zijn.
De wereld had niet anders verwacht,
want de Fins-Russische comedie lag nog te
vers in het geheugen, bij welke eglegenheid
het Sovjet-leger zo'n bedroevend figuur ge
slagen had. Hoe langer, hoe verder drongen
de Duitsers Rusland binnen, totdat hun een
definitief halt werd toegeroepen: Sint Pe-
tersburg hield zich staande, Moskou toonde
zijn koepels, maar gaf zich niet over. En
Stalingrad?
„Das nehmen wir auch", riep Hitier hys
terisch uit.
Maarhij heeft het niet genomen,
de olievelden heeft hij niet gekregen, een
contact door Azië met de legers uit Nooru-
Afrika is niet tot stand gekomen.
Integendeel: bij Stalingrad begon de fa
meuze distantiëringspolitiek. in gewoon Ne
derlands: de terugtocht.
Het had de Duitse Weermacht ongeveer
een jaar gekost, om het ontzaglijke Rus
sische terrein te bezetten. Stalin distantieer
de hoe langer, hoe verder, hetgeen inder
daad een tactiek van groot formaat geble
ken is. Immers hij bereikte twee grote doel
einden. In de eerste plaats de verspreiding
over een groot front en ten tweede bleef
hem ruimschoots tijd en gelegenheid over,
om zijn oorlogsindustrie te verhogen en in
veiligheid te brengen.