ZALE6 KÉRSTFIEËST YüR IEDERIEËNtU
'n Kerstverhaal ien Cassele (deel 4)
We zijn aangekomen in de laatste week van de Advent, de voorbereidingstijd op Kerstmis en vandaag
krijgt u het laatste deel van het door Jan Strijbos geschreven kerstverhaal.
Midden ien 't dörp sloëg Jozef de Straot ien. En dor was 't al krek ender. Twieë neej huüs, wor de
boerdereej van FlipsevSjaak stoont. De töjnbowloeëds weg en beej Ties de bekkereej dicht. En links
zó'n strötje ien, huüs en nog 's huüs. Wor was 't ope vaeld gebleve, de töjnderskasse van Kaös Tinus
en 't haöltere huuske van Cis en Smul Piet? Wies an 't Broek toe was 't bekant volgebowd mit huüs.
"Wat ennen hoeëp stieën beején! En wor betale ze dat toch allemól van?" vroeg Maria.
Ze liëpe drej dur öp Huusmans Petje en Waolteren Engel an. 't Ezelke stapte newe de waeg dur 't
gras, went zonder 't hoefiëzer liëp 't zich nie fejn öp dén verharde waeg. "Han ze nog mar allemól
van die karrespore", docht ie mit wieëmoëd trug an dén goejen, alden tied.
Ze liëpe newe Waoltere Kuuëb en Jozef zaag dat 't huus van de Pows ok al weg was. Mar d'n
hingstestal van Heuvelmans Hannes stoont d'r gelukkeg nog. 't Ezelke spitste de oeëre en luusterde
of ie Nico van Melo nie huuërde, mar d'r blafte nog génaens ennen hoond.
Ze trokke wieër nevve Jöppen Driek, Takke Wullem en Older Nades.
Doonbeej wor de Wienenboër zien boerdereej vroeger stoont, draejde ze rechs ien öp Pieëterke beej
de Gaelen Berg an. Beej 't kepélleke, wor altiedeg d'n emmer water mit de schöplepel vur de an d'n
Berg speulende kiender klaor stoont, won ze efkes raöste. Mar 't kepélleke stoont d'r ok al nie mér.
"Dit is krek wat vur ös, zó'n schón huus", zaej Maria, "en 't kiekt zó raösteg." Jozef stoont 't ok wel
an, die schón Saksiese boërdereej uut 't begin van de achtiende ieëw. Ze liëpe nor 't huus en keke dur
de rémkes nor binne. "Zun Koeëba of Bertus thuus zien?" vroëg Maria.
Binne brandde 'n groeët vuur ien d'n haard en d'r wón gén schaerpe lampe an. Dit was krek wat ze
zöchte. Mar ienaens zaag Jozef enne jonge kél en 'n jong vrow loeëpe. Oej, dat gove d'r ok wér gén.
Mar umdat Maria 't kiëndje vuulde kömme, zaej ze tigge Jozef dat 't hoeëg tied wiër, dat ze kös gón
ligge. Jozef trok d'n ezel nor de naeve gelaege schop en sprejde dor de deke uut ien 't ströj, beejnao
onder de snuut van ennen os, dén daor ien de stal stoont. Jozef zette 't ezelke nevve d'n os en same
keke ze hoe Maria eur aege öp de deke nérlaej en begös mit kraome. D'r liëpe ok nog 'n dél schaöp
ien de stal roond en die kwame neejsgiereg um Maria hin staon. Al die bieëste gove eur wérmte af en
dordur was 't lekker behaaglek ien de stal. Jozef haaj enne voërbak vol gemakt mit ströj en haaj dor
ziene mantel ovver hin geléd. Dat zeuj 'n moj bedje zien vur 't kiëndje.
En zoeë kwaam dor tusse die bieëste 't kiëndje ter wérreld. Zoeë mar ien Cassele ien 'ne stal aachter
ien de Straot bij Pieëterke an de Casselsen Berg. En d'n hemel lichtte gans öp van de veule heldere
sterre en groeëte engeleschare vloge uut um 't neejs an iederieën te gón vertelle. Ien Cassele kwame
alle meense nor bute. En de maeste han 'n kedootje beej eur. Aeges gebrejde, waerme zökskes,
lekkere wolle tröjkes, enne rammelaar en 'n bietringske, j ao zelfs wat haver vur 't ezelke.
De fanfaar stelde eur aege öp beej de kaerk en de koeëre en alle meense slote d'r achter an. En zoeë
trok de stoet al speulend en zingend de Straot ien, richting de Casselsen Berg.
Trots as 'ne pow stoont Jozef te kiëke nor Maria en 't kiëndje. Heej peenkte 'n traon van bliejdschap
weg en d'r kwaam 'n gevuul van groeëte raöst ower 'm hin. Vergaete wón alle veranderinge die ze
önderwaeg geziën han. Hiër laej 'n klaen höpke neej laeve; dor kös öp wieër gebowd werre. Dit was
de hoop vur de toekomst en dor haaj Jozef ienaens wér alle vertrowwe ien. En hieël wied weg
huuërde heej fanfareklaanke doonderbeej kömme en 'n koeër dat zong "Venite adoremus", "Komt
laat ons Hem aanbidden". En toen wis Jozef dat 't gans goëd zaat ien dat dörpke dat Cassele hiete.
Heej begreep ok dat nie alles beej 't aide kös bliëve en dat veranderinge nuuëdeg wón. En dat ok de
meense gans anders léfde dan vroeger. Mar heej vertrowde d'r öp dat mit de geboorte van dit kiëndje
de wérreld d'r allenneg mar öp veuruut zeuj gaon. En 'n ientaens waerm gevuul kwaam ovver 'm en
heej verheugde zien aege öp 't bezuük van al die goeje Casselse meense. Jao, heej wis 't now zeker,
't kiëndje haaj ien gén baeter dörp gebore kunne werre as hiër.