Stichting Heemkundig Genootschap
Castenray
Woensdag 11 mei: Vergadering bij Jan Strijbos. Aanvang 19.30 uur. Deze vergadering komt in
plaats van de voor vandaag geplande vergadering.
Maandag 30 mei: Vergadering Lokaal Historisch Platform Venray in ontmoetingsruimte 'De
Kemphaan' te Venray. Aanvang 20.00 uur. Tijdens deze bijeenkomst zal het
historisch boekwerk 'Venrays Verleden' deel 2 worden gepresenteerd.
Boerengezegden
't Kumt te paerd en 't göt te voet. (Iets wat plotseling komt, heeft soms lange tijd nodig om te
verdwijnen.)
©Van keuntjes en kaorste kriede flinke baorste.
Dat duurt mar ennen kersentied en dan is 't wér aover!
Enne gekieërde rok is nie veul werd! (Wanneer men zijn stand met een andere verwisselde.)
De keutel kort bij 't hart hebbe zitte. (Kortaf zijn.)
Oorlogsherinneringen
De jeugdherinneringen najaar 1944 van oud-inwoner Toon Vollebergh uit Helvoirt. De verhalen
worden gepubliceerd in het kader van 60 Jaar Bevrijding van Nederland.
NAJAAR 1944 - 6
Eind oktober 1944, gingen de Duitsers over tot een krachtige aanval bij Meijel, dat al de eerste
dag, vrijdag 27 oktober werd heroverd. De aanval kwam volkomen onverwacht voor het Tweede
Britse leger onder generaal Dempsey, wiens hoofdkwartier toen in Helmond lag. Noch de Engelsen
noch de Amerikanen hadden daar in de drassige Peel een aanval verwacht, sterker nog ze hadden
helemaal geen aanval verwacht en de Duitse troepen weer eens schromelijk onderschat. De Duitsers
slaagden erin het Defensiekanaal op meerdere plaatsen over te steken en door te dringen tot Liessel
op hun weg naar Asten.
Bij westenwind konden we in Castenray de tanks al horen rijden. Onze geoefende oren
kenden intussen de geluiden van het front: Een korte droge knal was van een schietend kanon,
scherper naarmate het kanon meer in je richting schoot en de granaat dichterbij zou inslaan. Een
naderende granaat maakte een sissend geluid als de inslag dichtbij zou neerkomen. Dan moest je vlug
dekking zoeken, want meestal volgden er nog meer granaten. Een fluitend geluid betekende dat de
granaat over je heen zou gaan en datje door kon lopen. We waren altijd op onze hoede, wisten waar
een sloot of een schuttersputje was, of waar we dekking konden vinden achter een muur of een boom
en daarbij moest je bedenken, dat het gevaar uit het westen kwam. 's Avonds als het donker was,
zagen we in de verte de lichtspoormunitie van beide partijen door de lucht zweven. In donkere
maanloze nachten werd het front verlicht door 'Monties Moonlightzoals het licht van de
zoeklichten werd genoemd, dat de laaghangende bewolking bescheen en de kracht had van de volle
maan.
Diezelfde dag, vrijdag 27 oktober rond een uur of acht kwam een Duitse militair de evacuatie
van Castenray aanzeggen. Om twaalf uur moest iedereen weg zijn. Hij had wel begrip voor onze
protesten, maar de situatie was te gevaarlijk, zei hij. Zuster Damase, kennelijk de overste van de
zusters, probeerde de man nog te overtuigen, dat evacueren met twee zwaar gewonden riskanter was
dan in de veilige kelders blijven. Hij gaf dat graag toe, maar daar ging hij niet over en verwees naar
zijn commandant. Ik moest mee om de zuster de weg te wijzen. Hij moest ergens in de richting van
Venray zitten. Hoe verder we kwamen, hoe stiller het werd. Af en toe klonk van dichtbij geweervuur
of geratel van een mitrailleur, maar nergens was een spoor te vinden van de commandant. In een wei
lagen de kadavers van enkele koeien met de poten omhoog en in de verte klonken de hoeven van een
-6-
ticfiting fjeemfïunöi'g ©enootscfia
Castenray
