Stichting Heemkundig Genootschap
Castenrav
NAJAAR 1944 - 4
Maandag 2 mei: Foto- en filmavond 'levende kruisweg'.
Woensdag 4 mei: Vergadering bij Jan Strijbos. Aanvang 19.30 uur.
Boerengezegden
"Baeter is baeter", zaej de jong en hij strowde soeker öp d'n hönning.
Al 't bakke en 't browwe valle nie alt aeve goed uut. (Al hetgeen men maakt, is niet altijd even
goed.)
Epril mot an mej de aore levere.
Epril waerm, mej nat, juni nat, vuile de schuur en ok 't vat.
Daor zit 'n haör ien de botter. (Daar is onenigheid.)
Foto- en filmavond 'levende kruisweg'
Vorige week werd abusievelijk een verkeerde datum vermeld in het korte stukje over de 'levende
kruisweg'. De foto- en filmavond vindt niet vanavond plaats, maar op maandag 2 mei vanaf 20.00
uur.
Schenkingen
Van Annie Peeters-Steeghs uit Horst ontvingen we een schenking van 100,-. Omdat we de
afgelopen maanden nogal wat uitgaven hebben gehad, is dit een zeer welkome verrassing, waarvoor
onze allerhartelijkste dank.
Van Jan Martens kregen we weer diverse historische voorwerpen en curiosa. Jan, zeer bedankt!
Oorlogsherinneringen
De jeugdherinneringen najaar 1944 van oud-inwoner Toon Vollebergh uit Helvoirt. De verhalen
worden gepubliceerd in het kader van 60 Jaar Bevrijding van Nederland.
Vroeg in de morgen van donderdag 12 oktober maakte een moordend artilleriebombardement
Overloon vrijwel met de grond gelijk. Wat later namen de Engelse kanonnen ook Venray onder vuur
en meteen daarna volgde het bombardement, dat meer dan 200 burgerslachtoffers kostte. In de
vroege middag werd het centrum van Horst door 27 Engelse Typhoons verwoest. De duikvlucht
werd boven Castenray ingezet. We konden door de grote oude eikenbomen langs de provinciale
weg niet zien wat het doelwit was. Dat hoorden we pas later. Zo begon het Engelse offensief, dat een
einde moest maken aan het Duitse bruggenhoofd ten westen van de Maas. De dreiging in die dagen
was beklemmend, mede door de geluiden van het slagveld, die steeds dichterbij kwamen en waarin
nu ook geweervuur en geratel van mitrailleurs duidelijk herkenbaar waren.
Zaterdag 14 oktober bereikten de Engelsen ten koste van zware verliezen de Loobeek,
waarachter de Duitsers zich hadden verschanst. Drassige, ondergelopen weiden en de hoge
waterstand maakten de Loobeek vrijwel onneembaar voor tanks. De infanterie maakte hier voor het e
eerst kennis met de nog onbekende houten voetmijnen, die veel moeilijker op te sporen waren, omdat
mijndetectors alleen reageren op metaal. Het heeft veel soldaten een voet gekost. Ook lang na de
oorlog maakten ze in onze streek nog veel slachtoffers. Die zaterdag werd Venray de hele dag hevig
gebombardeerd. Doelwit van de Typhoons en van de artillerie was de toren van de Sint Petrus
Bandenkerk, die door de Duitsers gebruikt werd als waarnemingspost. Veel bommen en raketten
troffen de kerk en de naaste omgeving. Tegen de avond stond niet alleen de kerk, maar ook de
Hofstraat en Jerusalem in lichter laaie. Wij stonden geschokt op zolder naar de brand te kijken. Later
kwamen de Duitse officieren, die nog steeds ons huis gevorderd hielden, ook naar de zolder. Ze
bleken vooral geïnteresseerd in het lot van de zusters en de weeskinderen van het Sint Josephgesticht,
waar ze eerder ingekwartierd waren geweest. Ze gaven me een verrekijker, zodat ik hen kon uitleggen
waar de brand precies woedde. Een van de officieren, die wel zag dat wij diep onder de indruk waren,
-6-
ticfjting fje«mfiun6t'g Cenootscfia
Casttnray
