Grad van den Beuken
Jan Classens
Wim Daniels
aJan Fleuren
aThei Geurts
aJan Janssen
aJan Peeters
Piet Peeters
Toon Roelofs
Trennes Strijbos
a Jan Vollenberg
Sjaan Willemssen
Piet van den Beuken
Piet Classens
Teng Dinghs Gzn.
Teng Friesen
Lei Heidens
Jeu Josten
Chris Peeters
aSef Peeters
Louis Roelofs
Grad Versteegen
Teng Vollenberg
Thei Wismans
Louis Calon
Thei Classens
Teng Dinghs Mzn.
Jan Geerets
Thei Heidens
BAlex van Leeuwen
Grad Peeters
aGer Philipsen
Thei Strijbos
Sjef Voermans
Bart Wiersma
aHandrie Wismans
Wim Classens
aWiel Classens
Jeu Emonts
Wim Geerets
Handrie Hermans
BWiel Muyres
aJeu Peeters
Jan Rambags
Toon Strijbos
aJos Vollebergh
Sef Willemse
a Nog in leven
Liefst 47 mannen en jongens werden in oktober en november 1944 met de bevrijding in zicht op
brute wijze in Castenray en Klein Oirlo door de Duitse bezetters opgepakt. Onder hen inwoners van
ons dorp, maar ook onderduikers en boerenknechten. Als beesten werden ze in veewagons gestouwd,
om vervolgens per trein naar nazi-Duitsland te worden gebracht. Wat hen daar wachtte is nauwelijks
te beschrijven. Reeds tijdens de treinreis vielen de eerste doden en gewonden, toen geallieerde
jachtvliegtuigen de treinen bestookten. Degenen die de reis overleefden, kwamen in de meest
erbarmelijke omstandigheden terecht. Zwaar en vies werk, knagende honger, bittere kou, slechte
hygiëne en gebrekkige onderkomens vielen hun ten deel. Maar het ergste van alles was de psychische
pijniging. Door de gedachte aan thuis werden velen overmand door hartverscheurend verdriet. Hoe
zou het met vrouw en kinderen zijn en met familie en vrienden? En dan de onzekerheid over het
eigen overleven. Dit alles was voor de meesten ondraaglijk en sommigen stortten volledig in en
overleden aan alle ontberingen.
Pas zes maanden nadat onze gemeente geheel bevrijd was, kwamen de overlevenden weer thuis.
Broodmager, geheel vervuild, onder de luizen en met de last van een zwaar trauma.
Tijd voor de psychische verwerking was er niet. De uitgemergelde lichamen, de meesten waren 20 tot
25 kilo lichter dan bij hun vertrek, moesten meteen aan de slag, want er moest weer opgebouwd
worden. Het was de generatie die aan de basis stond van een land in welvaart.
De belevenissen werden niet verteld, verdrongen, maar de traumatische stoornissen bleven. Vergeten
werd deze groep oorlogsslachtoffers. Tot op de dag van vandaag, zestig jaar nadien.
En het is daarom dat we zo blij zijn, dat we door de oprichting van herdenkingsmonumentjes in de
getroffen dorpen voortaan blijvend worden herinnerd aan deze vergeten oorlogsepisode.
Een genoegdoening en eerherstel voor deze groep dwangarbeiders en hun familieleden. En we praten
dan over vele honderden in onze gemeente.
