T EG EL- EN M ETS ELBE D RIJ F';
LW. JACOBS:. £35?
HORSTERWEG 43.
5811 AB CAST EN RAY;-TT
TELEFOON0478-571834
GSM: 06-5.2442569
Er waren veel goede en snelle rijders, maar o.a. Jan Tacken was met zijn 'zwaaiers' een van de betere
korte baan rijders, terwijl de sportieve Dinghsen het beste de lange baan afstanden beheersten. Hein
Steeghs, alias 'Huusmans Hein', en Herman Dinghs hebben ooit de Elfstedentocht gereden.
De bezoekers waren overigens niet allemaal schaatsers, o nee. Veel mensen kwamen uit
nieuwsgierigheid, anderen omdat er elders niets te beleven viel.
Martien Strijbos, 'Pet ziene Mart', was een van de betere kunstrijders. Hij reed dan zwierend, met een
andere schaatser of schaatsster sierlijk over de baan. Het was een lust om hem bezig te zien.
Ook als een paartje over het ijs zwierde, zo sierlijk, zo rustig, zo harmonieus, dan was dat
oogstrelend. Een echte schaatskunst, zoals die in 't Casels Broek, werd geleerd en beoefend.
Denk niet dat er dubbele Rietbergers, of een of andere Pirouette werden uitgevoerd, maar toch.
Soms werd er ook wel eens gevallen. Niet zoals Hilbert van der Duim, over een vogelpoepje, maar
wel over andere obstakels. De meesten stonden na de val op het ijs weer op en reden verder. Een
enkeling echter smakte zo hard neer, dat hij of zij een van de ledematen brak, of met een
hersenschudding via thuis naar de dokter en het ziekenhuis moest. Voor die personen was dan de
ijspret wel voorbij.
Op een zekere zondagmiddag, de dooi was al eerder ingevallen, begon er langzaam water op het ijs te
komen. Het ijs begon hevig te deinen, vooral op plaatsen waar meerdere schaatsers bij elkaar waren.
Toen het zo erg werd dat de rijders moesten blijven rijden, om niet door het ijs te zakken, riep de
politie de schaatsers van het ijs af. De meesten beantwoordden aan die oproep, doch een stel
waaghalzen bleef rondrijden. De politie stond op de Broekweg, vlak voor de visheuvel. De jongens
reden dan tussen de weg en de visheuvel door, vlak langs de politiemannen, om ze te provoceren.
Ook daagden ze de agenten uit om op het ijs te komen, maar die durfden dat niet, omdat ze bang
waren door het ijs te zakken. Steeds duidelijker sommeerden de agenten de jongens, maar die riepen:
"Haal ons er dan maar af, als je durft!" De aanwezige massa mensen langs de kant koos de zijde van
de jongens en moedigde ze zelfs aan. De politie, die inzag dat het ze niet lukte de jongens van het ijs
te krijgen, toonde begrip voor het gebeuren en begon ook plezier te krijgen in de situatie, vooral
omdat ze bij navraag aan oudere mensen uit Casele te horen hadden gekregen, dat het water onder het
ijs heus niet al te diep was. Groot was het risico van verdrinking dus niet, maar een natte broek was
bij dit koude weer, zo tegen de avond, ook geen lolletje. Overigens had de politie haar
verantwoordelijkheid voor de veiligheid van iedereen, ook voor die van de schaatsers.
Tegël - JVtëtseibedr j f
