Eerbetoon aan Thei Böddiger
Op zondag 15 september 2002 werd op het pleintje voor café Hesen een monumentje onthuld, dat
blijvend moet herinneren aan de in juli 2001 met DIS Oirlo gefuseerde Sportvereniging Castenray.
Deze voormalige Castenrayse sportclub had voor dit herinneringsmonument natuurlijk van alles
kunnen kiezen, maar dat men uitgerekend koos voor een buitengewoon eerbetoon aan een
hondstrouwe supporter doet ons heel veel deugd- In het jubileumboek van 4x11 Jaor
Schanseknuppels gaven we reeds de wens te kennen dat Thei mit d'n Trekbuul met een dergelijk
monument in Castenray geëerd zou moeten worden en dat we 2 jaar later deze wens reeds
gerealiseerd zien, stemt tot grote tevredenheid.
Thei werd op 8 februari 1915 als elfde kind van de familie Büddiger in Siebengewald geboren. Op
jonge leeftijd leerde hij van een oom de trekbuul te bespelen, zonder ook maar één noot te kunnen
lezen. Vanaf die tijd werd muziek maken en zingen een grote passie van Thei en toen hij in 1932 als
jongeman op het boerenbedrijf van Bernard Janssen in Oirlo ging werken, werd hij hier in de regio
veel gevraagd als bruilofts- en kermismuzikant.
Een tweede grote passie van Thei was voetballen en door zijn loeihard schot kreeg hij al gauw de
bijnaam van '°t Kanon".
In 1947 trouwde Thei en kwam als zelfstandige boer in Klein Oirlo terecht. Hij stichtte een gezin en
moest hard werken om zijn vrouw en 7 kinderen te onderhouden. Het muziek maken kwam enigszins
in de verdrukking, maar na een leven van noeste arbeid kon Thei uiteindelijk gaan genieten van zijn
pensioen. Hij gaf zich weer volledig over aan zijn trekbuul en werd veel gevraagd voor bruiloften,
braderieën, markten, ouderenmiddagen, volksfeesten en wat dies meer zij. Het liefst speelde hij
echter voor gehandicapten, waar hij de warmte, spontaniteit en ontwapenende eenvoud ondervond,
die hem dankbaar en opgewekt stemden. Want vrolijkheid, eenvoud en spontaniteit waren ook voor
Thei zeer kenmerkend. Hij maakte muziek en zong met een geestdrift en levensblijheid, die ook bij
gevestigde musici niet onopgemerkt bleef. De blinde zanger/pianist Jules de Corte introduceerde Thei
bij radio en tv, waar hij enkele optredens verzorgde.
Samen met de Zangeres zonder Naam ontving Thei in 1987 in Kronenberg de "Zilveren Vlegel" voor
zijn verdienste voor het Limburgse lied en enkele jaren later viel hem zelfs een koninklijke
onderscheiding ten deel.
De roem steeg Thei echter niet naar het hoofd, integendeel zelfs. Hij bleef de eenvoud zelve en zette
zich naar vermogen in voor eigen dorp. Vrijwel vanaf de oprichting van de carnavalsvereniging in
1956 trok Thei met de club mee bij optochten, buutavonden, kinderbals, recepties, boerenbruiloften,
ziekenbezoek, enz., enz.
Thei zijn humor, die doorspekt was met zelfspot, sloeg aan bij jong en oud en zijn aanstekelijke lach
kende zijn weerga niet. Waar hij ook was, altijd zong hij uit volle borst met de blijheid van een kind
en nergens vond hij meer voldoening in dan anderen aan het lachen te maken. Als trouwe supporter
van SV Castenray, waar ook zijn zoons voetbalden, amuseerde hij de mensen langs de lijn met zijn
zang en muziek, zowel bij uit- als thuiswedstrijden. Hij kon zo in het spel opgaan, dat hij aan de kant
stond mee te trappen en een enkele keer kon hij zijn enthousiasme zelfs niet meer beteugelen en
rende het veld op om de bal een loei in de goede richting te geven te geven.
Thei was een bijzonder mens, die als geen ander de kunst verstond, om anderen in moeilijke
momenten op te vrolijken. Voor zijn grote verdiensten voor onze dorpsgemeenschap ontving hij in
1989 de Orde van Verdienste "Beste Knuppel" en als waardering voor 40 jaar trouwe dienst als
hofinuzikant van de carnavalsvereniging ontving hij tevens een door kunstenaar/keramist Piet
