DORPS BLAD
VOOR
CASTENRAY
joorganq nr. 10
WEEKBLAD
1981
Redaktie-adres: Castelostraat 4
Rabobank Oirlo: 13.87.93.867
Mr. 8
27 februari 1981
Ook het hier volgende verhaal behoort terecht by het archief van onze parcel
Ik heb heb het speciaal bewaard voor de Carnavalsdagen, Mogelyk dat iemand' 1
al kent. Het blyft toch interessant voor iedereen. -
rog HBE ABSHIEF YAH GHZE PJlEQCHIE.
Wörum den duuvel gènne Caselse jong ien de hèl wii
't Waor nog ien den tied, dat de Paus nog ien
Cósele* woonde. Toe waore ien Cèsele nog mer
èn haffei vol meense en énne bok.
Lucifer, den baas van hieronder, haj van alles
wat ien de hèl, van ieder plaats wat, en van
èllek sort, mèr enne Cóselse jong waor ie nog
noeït an 't lief kunnen korame.
En dao prakkezierde ie nou hieël daag over,
hoe dat ie dèn énne te pakke kós kriege. Hej
trok zich de haor uut de kop, en ie liep den
hieëlen daag rónd mit en zoer smoel en hej haj
schèl koppien van 't dinke.
Ma daor op enne goeie kieër, dao kiaorde zien
gezicht op.
„Jao," zei ie ien zien eige, „dèn zal ik hale."
Bej de Paus haj-je ze irine knech, Knotten
Toeën. Hieël erg slim was dèn nie. „Van zo'n,
dao gaon der zeuve van ien ieëne krintelcoek",
zeie de meense.
Ma op zien manier was ie toch ok wir nife dom.
Hej zaat zó vol streek as ennen bdk vol
keutels.
't Liefst van alles zaag ie jóng megjes. As die
ien de buurt waore was Toeën nie weg te slaón.
Worre d'r dan van die megjes bej, die dejte of ze
niks van de jonges wèjje wieëte, dan zei Toeën
altied: „Glöf 't nie, went alles moest* wat van
de katte kump."
En as ie dan mit de ander jónges uut was en
d'r kwaam zo'n lief bieësje nève, dan zei ie
altied: „Die haj ik nog liever gruun as enne
pastoeër gebraoje."
Zoeë waor ie; kwaod deej ie anders nie.
Ieërlik waor ie as gold. Eiken heilige gaaf ie
ziene was. De grutste fout die ie haj was, dat
ie zó lui was as enne wegkretser. As den boer
om nie achter de vère zaat, lei ie den hielen
daag mit zien lui gat ien 't gras.
Dat haj ie gelieerd as ie mit de schup nao de
Pieël mos. En lui meense, dat wette wel, dao
haj 't den duuvel op. Zoeë was 't zèmmer ge-
worre, en de proeme wasse riep.
Op inne middag lei Toeën bej den Paus onder
den proemeboeëm. Hej kós 't zoeë hebbe van
daag. 't Waor zónnen halve Zondag, zónder
schon himd an. De erm wied van zich aaf en
de bieën wied uutèn, zoeë lei ie dor te snurke
dat de grónd daverde.
Opèns viel d'r èn pröem nevve ziene kop aaf.
Dao wurd ie wakker van. Hej kreeg d'r zin
ien, want ie haj enen druëge kèl van 't
snurke.
Nog ieën viel d'r, en nog èn. Hieël lui rapte ie
ze op en staak ze ien de mond.
„Nou gin mer, as 'k d'r nog èn opraap, dan
mug den duuvel mej kómme hale."
Krek haj ie dac gezed, of dao viel d'r èn vlak
bej 'm, zè'n lekker dik, mit zó'n fijn roeëj
wengskes, dat 't water um uut de mond liep.
As van eiges ging zien hand nao de proem toe
èn vur dat ie 't eiges ien de gate haj, haj ie
ze al óp.
Toew ging ie mar wir lui ligge en net wój ie
beginne te snurke, toen ie gewaar wórd, dat er
iemand nèvven 'm stónd.
Hej duut de oeëge ope en wat zuut ie dor?
Enne uutgeschudde lèllike kèl, as énne netten
hieër angetrókke, mar mit roj oeëge, inne spitse
neus as énne klauw, en énne geitesik, stöt 'm
dao an te greze*. Toeën vuulde inne schuver
over ziene rug loeëpe, mer ie haj toch nóg de
kraasj um te vraoge: „Wie ziede?"
En 't antwoord kwaam prónt, mar 't kwaam
as uut innen haole poest*: „Ik ben den
duuvel."
De haor ginge Toeën rechtèp staon, en ie deej
ien de bóks van engst. Toch wój ie zich
groeët halde.
„Wat motte hier, verdomme?" vroeg ie strant*.
Mar den duuvel begós vals te grinneke en zei:
sshhis-
f