Jeu-de-boulesbaan
feestelijk geopend
Opening
wandelroute
Koester uw
Monument
"Nooit gaan slapen met ruzie!"
Jan-Pieter Schols doet deur
tabakszaak voorgoed op slot
Honderddertigste jaargang - week 19 - donderdag 7 mei 2009
Afgelopen weekend is de nieu
we jeu-de-boulesbaan in de Venray-
se wijk Veltum officieel geopend.
Dit met dank aan het Fonds Leef
baarheid van Wonen Venray. In
een messing plaquette op de tafel
bij de jeu-de-boulesbaan, gele
gen nabij het winkelcentrum in
Veltum, is de betrokkenheid van
Wonen Venray bij de totstandko-
De knooppuntenwandelroute
Castenray wordt op zaterdag
16 mei om 14.00 uur feestelijk
geopend op het Dorpsplein in
Castenray. Na een openings
woordje door voorzitter Ben van
der Sterren van de dorpsraad
verricht wethouder Lei Heldens
de officiële opening. Tijdens de
opening wordt tevens de prijs
winnaar bekendgemaakt van
degenen die namen hebben inge
zonden voor de wandelroute. De
muzikale omlijsting is in handen
van het leerlingenorkest. Terwijl
ming van de baan te lezen. F. Aus-
sems van Wonen Venray verrichtte
de officiële openingshandeling.
De opening van de nieuwe baan,
in combinatie met een straatfeest,
is een initiatief om op de eerste
plaats de bewoners nader ken
nis met elkaar te laten maken
en dit een vervolg te geven door
regelmatig samen een balletje te
het gezelschap naar het informa
tiebord loopt, dat geplaatst is bij
gemeenschapshuis De Wis, vertelt
de heemkundevereniging over de
historie van Castenray. Vanaf het
informatiebord loopt de groep
vervolgens naar het fietstunnel-
tje waar de Commissie Kleur in
Castenray vertelt over het graffi
tikunstwerk. De kinderen krijgen
een kleine traktatie aangeboden
en de volwassenen een folder
van de knooppuntenwandelroute.
Aansluitend is er een samenkomst
in café De Köster.
gooien. "Het was een gezellige
dag met livemuziek, een barbe
cue met eten en dans voor alle
culturen die hier samen wonen.
Door het wijkplatform van Veltum
werd een setje boules aangebo
den die meteen werden ingewijd
en hopelijk nog heel vaak over
deze baan mogen rollen", aldus
Jan Lagarde.
Leefbaarheid
Onder de titel Een Rooij(s)e
zaterdagmorgen over Leefbaar
heid houdt de Partij van de Arbeid
van de afdeling Venray op zater
dag 9 mei een bijeenkomst. De
ochtend in wijkcentrum De Kiosk
in Brukske duurt van 9.30 tot
12.00 uur. Er zijn vertegenwoordi
gers uitgenodigd van de dorps- en
wijkraden, Synthese,Turkse-Marok-
kaanse gemeenschap, Wonen Ven-
ray, Stichting Poppodium, politie
Noord-Limburg, GGZ NML en de
gemeente. Deze bijeenkomst is
bedoeld om in gesprek te gaan
over de Venrayse situatie nu en in
de toekomst en de resultaten dra
gen bij aan de totstandkoming van
het conceptverkiezingsprogram
ma 2010-2013.
Gouden bruidspaar in Castenray
Na ruim een eeuw einde aan familietraditie in Schoolstraat
Het einde van de Stationsweg
met de Grote Kerk staat op de ach
tergrond. De bovenste foto dateert
van omstreeks 1914, de onderste
foto werd in februari van dit jaar
gemaakt. In 1850 telde Venray
ongeveer vijfduizend inwoners en
was bebouwd langs een kruispunt
van lokale en interlokale wegen.
Het merendeel van de bestaande
wegen in de uitgestrekte heide
gebieden van Noord-Limburg
bestond uit zandwegen, paden of
karrensporen. Pas na 1844 werd
begonnen met een verbinding
noordwestelijk van Venlo rich
ting Horst en Venray. De handel
in schapen, vanaf ongeveer 1850
gebundeld in de Venrayse Schaaps
compagnieën, de ontginning van
de Peel, het omzetten van woeste
heidegrond in bos en de komst
van de spoorlijn droegen bij tot
de groei en uitbouw van Venray.
Ook kloosterorden hebben hierin
een belangrijke rol gespeeld. Zij
hielden zich onder meer bezig
met onderwijs en de zorg voor
armen, zieken, bejaarden, wees
kinderen en psychiatrische patiën
ten. Vanwege de opkomst van de
spoorwegen, was er echter in de
tweede helft van de 19e eeuw
weinig aandacht voor uitbreiding
en onderhoud van de wegen. De
uitbreiding van Venray ontwik
kelde zich in die tijd voornamelijk
in oostelijke richting; aan de zuid
west kant lag het redelijk ontoe
gankelijke Peelgebied. In 1883
werd de spoorlijn Venlo-Nijmegen
gerealiseerd die over het grondge
bied van Venray liep. Het station
kwam in Oostrum. De gemeente
Venray (inmiddels ongeveer 8000
inwoners) opende in 1909 een
tramlijn voor het vervoer van pas
sagiers van Venray-Dorp naar Sta
tion-Oostrum. De Chemin de Ven
ray et Oostrum a Wanssum werd
de Stationsweg. De tramrails is
rechts op de oude foto duidelijk te
zien. De weg was sinds 1872 een
grindweg en werd in 1931 geasfal
teerd. De paardentram reed op 30
juni 1926 voor het laatst en werd
vanaf die datum vervangen door
een autobus. In 1939 telde Ven
ray 14.000 inwoners. De Stations
weg is een voorname straat met
een aantal grote fraaie vrijstaande
woonhuizen. Veel panden date
ren uit de periode tussen 1850
en 1940 en zijn ontworpen door
belangrijke architecten, onder
andere Alb. Martens, H. Oudenho
ven uit Venray en J. Wielders uit
Sittard. Het Servatius-complex bui
ten beschouwing gelaten, staan er
langs de Stationsweg in totaal elf
panden die bescherming genieten
als Gemeentelijk monument. Als
bouwstijl treft men voornamelijk
traditionalisme aan (nummers 26,
27, 29, 43, 119 en 201) en tradi
tionalisme met neorenaissance
(nummers 10, 22, 65) en jugend
stil (nummer 12, 142 en 142a) ele
menten. Met name in het gedeelte
binnen Venray-kom vormt het
straatbeeld een herkenbaar, samen
hangend, sfeervol en karakteristiek
geheel. Een aantal nieuwe panden
van latere datum zijn harmonieus
ingepast. Foto Frans de Roos
Gemeente Archief. Venray/tekst
Leonie Cals. Bron MIP Limburg.
Stichting Venray Monumentaal
(SVM): secretariaat: Beekweg 62,
5815 in CN Merselo, e-mail venray-
monumentaal@live.nl. Koester uw
monument 2009 - week 19; foto:
Frans de Roos Tekst: Leonie Cals
Jan Tacken (76) en zijn
vrouw Truus Tacken-Jennes-
kens (75) wonen tegenwoordig
samen in een prachtig afgele
gen huis in Castenray. Op 12
mei aanstaande zijn ze maar
liefst vijftig jaar getrouwd. Dit
gouden bruidspaar blikt samen
terug naar het verleden, leeft
volop in het heden en kijkt uit
naar de toekomst.(Door Sanne
Claessens)
Jan en Truus zijn beiden oor
spronkelijk afkomstig uit Meterik,
maar wonen al heel lang in Cas-
tenray. Ze leren elkaar kennen op
jonge leeftijd en komen elkaar
dan vaak tegen op het schaatswa-
ter in de winter als ze ongeveer
vijftien jaar zijn. Truus valt als een
blok voor Jan, herinnert ze zich
nog goed. "Ik voelde me altijd de
koningin te rijk als hij ook maar
één rondje met me wilde schaat
sen", lacht Truus. Later, op de ker
mis in Horst, klikt het van beide
kanten helemaal en krijgen ze ver
kering. Bijna tien jaar later stappen
ze samen in het huwelijksbootje.
Op 11 mei 1959 geven ze elkaar
het jawoord voor de gemeente
en een dag later staan ze voor het
altaar. Het duurt dan ook niet lang
voordat ze samenwonen en hun
zoon wordt geboren.
Jan was op één na de oudste
van de kinderen thuis en heeft
altijd zijn vader geholpen op de
boerderij. Truus was de oudste
van maar liefst negen kinderen
en hielp ook mee op de boerderij
en in het gezin. Na een tijd kopen
ze de boerderij van de vader van
Jan over en werken samen hard in
hun bedrijf. Het bevalt ze enorm
goed en hun zoon krijgt het boe
renleven dan ook met de paplepel
ingegoten. "Toen ik 65 werd, heb
ben we het bedrijf overgedragen
aan onze zoon", vertelt Jan, "en in
2001 zijn we in ons huidige huis
getrokken dat schuin tegenover
het bedrijf ligt." De familie woont
dus erg dicht bij elkaar en dat
vinden ze prima en fijn. "Het klikt
gewoon allemaal heel goed. Mijn
zoon woont tegenover ons met
zijn vrouw en inmiddels hebben
we vier kleinkinderen die heel
vaak over de vloer komen. Heer
lijk gewoon", aldus Truus.
De boerderij hebben ze dan wel
overgedragen aan hun zoon, maar
Truus en Jan zijn gastvrouw en
gastheer van de vakantieboerderij
naast hun eigen huis. Hier kunnen
groepen lekker tot rust komen en
het echtpaar vindt het heerlijk om
gasten te verwelkomen. Stilzitten
is overigens wel het laatste dat
ze doen. Jan is vaak te vinden in
de tuin rondom het huis die hij
bijhoudt. Hij geniet van een lek
kere fietstocht, is lid van de KBO
in Castenray en helpt mee met
het groenonderhoud in het dorp.
Jan: "Altijd gezellig, zo onder de
mensen. Net als bij het hand-
boogschieten, dat ik nog eens in
de week doe. Al die verhalen tus
sendoor, onder het genot van een
kopje koffie."
Truus houdt van flinke stukken
wandelen, maar dat is niet het
enige. "Fietsen, kaarten, schilderen,
borduren, lezen, genieten van de
natuur..en natuurlijk de kleinkin
deren!" Ook zij is lid van de KBO
in Castenray, sterker nog, ze is tot
voor kort met veel plezier voor
zitter geweest. Na tien jaar hield
ze dat voor gezien en nu geniet
ze vooral volop van alle leuke
activiteiten die ze samen met de
anderen doet. "We zijn de grootste
vereniging in de buurt. We onder
nemen van alles samen. Om de
veertien dagen is er op woensdag
altijd een excursie en dat is ook
altijd weer hartstikke gezellig",
volgens Truus.
Terugkijkend op het leven zijn
ze zeer tevreden en zijn ze het er
over eens dat ze niets missen. "We
wonen hier graag en zouden hier
graag blijven wonen. Als we het
zo kunnen houden zoals we het
nu hebben, zijn we erg tevreden,
meer willen we ook niet. We zijn
blij dat het zo goed gaat met ieder
een en zijn ons er ook bewust van
dat dit niet vanzelfsprekend is",
vertelt Jan. Nog steeds is de mens
op zoek naar het geheim van een
goed huwelijk. Jan en Truus heb
ben wel wat tips. "Overleggen met
elkaar, begrip voor elkaar opbren
gen en elkaar accepteren. Oh ja,
en geduld hebben. Problemen
echt proberen op te lossen. Weet
je wat het belangrijkste is.", zegt
Truus, ".nooit met ruzie gaan sla
pen! Daar komt alleen maar narig
heid van."
Op 22 mei geven Jan en Truus
een mooi feestje om te vieren
dat hun huwelijk tegenwoordig
goud (waard) is. Er is een heilige
mis in de kerk en daarna komt
er een mooi groot, maar besloten
feest voor familie, vrienden en de
buurt.
Zaterdagmiddag rond vier
uur is het een komen en gaan
van vaste klanten en toeval
lige voorbijgangers. Het laatste
uur heeft zojuist geslagen voor
de sigarenspeciaalzaak van de
familie Schols, die sinds 1905
op dezelfde plek is gevestigd
aan de Schoolstraat. Jan-Pieter
Schols heeft tussen alle bedrij
vigheid en gelukwensen toch
even tijd voor een interview
dat plaatsvindt in de aanpalen
de keuken.
Een stel komt met weemoed
voor de allerlaatste keer in het
winkeltje van zestien vierkante
meter. Ze waren vele jaren vaste
klant. "Dit zijn de allervriendelijk
ste verkopers van heel Venray. Zet
dat maar gerust in de krant", zegt
zij, terwijl haar man alvast afscheid
neemt van Pieter-Jan (62) en zijn
vriend en compagnon Udo (66).
"Hartelijk bedankt voor al die
gezellige jaren. We zullen jullie nog
missen." En zo gaat het al dagen
lang door. Bedankjes, bloemen en
veel welgemeende afscheidswoor
den.
Met het sluiten van de winkel
gaat alweer een echte Venrayse
traditie verloren in het winkel
centrum. In 1905 opende de
grootvader van Jan-Pieter, die ook
zo heette, de tabakszaak. In 1946
nam Tiny Schols de winkel over en
sinds 1986 drijft Pieter-Jan samen
met Udo de familiezaak. Slechts
drie generaties in 104 jaar tijd is
welhaast uniek. "Ja, helaas komt
er nu een einde aan", zegt Jan-Pie-
ter. "Een familietraditie verdwijnt.
Er zijn geen opvolgers. We zijn al
jaren bezig om de zaak te verko
pen. Velen toonden belangstelling,
alleen is het onmogelijk op deze
voet de winkel voort te zetten. De
zaak zal gemoderniseerd en uitge
breid moeten worden. En daarop
liep het telkens stuk. Want er moet
flink geïnvesteerd worden, terwijl
de winstmarges klein zijn. Het
duurt heel lang voordat het geld is
terugverdiend."
Het pand is inmiddels verkocht.
De nieuwe eigenaar wil er een
winkel gaan runnen. "Maar we
weten echt niet wat het gaat wor
den", vertelt Jan-Pieter. "Tot half
mei hebben we de tijd om hier
alles op te ruimen. Na de bouwvak
vakantie wordt het pand helemaal
verbouwd. Gelukkig blijft de tradi
tionele uitstraling behouden. De
nieuwe winkel wordt wel negen
keer zo groot." Vanuit het keuken
raam is er uitzicht op de binnen
tuin die straks bij de zaak wordt
getrokken. De oude bovenwoning
wordt verbouwd tot appartement.
"Mijn tante Tiny, die inmiddels 91
is, heeft tot drie jaar terug nog
boven de winkel gewoond. Totdat
ze haar heup brak en niet meer de
trap opkon."
In 1905 begon grootvader Schols
een kantoor van de arbeidsdienst
in de ruimte naast de winkel. De
tabakszaak werd gedreven door de
grootmoeder van Jan-Pieter. Men
sen die naar het kantoor wilden,
moesten door de winkel en koch-
ten dan vaak hun tabak, sigaren of
sigaretten. In 1936 verhuisde de
arbeidsdienst maar de tabakszaak
bleef bestaan. Tijdens de Tweede
Wereldoorlog werd het pand ver
woest. Grootvader Schols overleed
tijdens de evacuatie. "Hij is gestor
ven aan longontsteking. Dat heeft
hij opgelopen in die vochtige
schuilkelders. Medicijnen waren
er toen nog niet", vertelt Jan-Pieter.
Zijn tante Tiny pakte vlak na de
oorlog de draad weer op. Veertig
jaar lang was zij het gezicht van
de familiezaak. Op 68-jarige leef
tijd hield ze ermee op. Even was
er sprake van dat de winkel zou
verdwijnen vanwege de komst van
De Bleek. Het was de bedoeling
het Schoutenstraatje door te trek
ken naar de nieuwe wijk. Daarvoor
moest het pand gesloopt worden.
Later wijzigden de plannen weer
en kon de winkel toch blijven.
Jan-Pieter woonde destijds in
Hamburg waar hij werkte in een
modezaak. Hij heeft als schaatsster
van 'Holiday on Ice' een kleurrijk
leven achter de rug en zwierf de
hele wereld rond. Als kind droom
de hij ervan ooit op te treden in de
beroemde schaatsshow. Die droom
werd werkelijkheid en negen jaar
lang maakte hij deel uit van het
wereldberoemde rondtrekkende
schaatscircus. In 1976 nam hij
afscheid en ging weer werken in
de modebranche.Tien jaar later
kon hij de lokroep uit Venray niet
weerstaan en hij verruilde de Duit
se havenstad voor een terugkeer
naar zijn geboorteplaats. Samen
met zijn partner Udo, die werkte
bij Bauknecht, nam hij de fami-
liezaak over. "Het was een sprong
in het diepe, zoals ik dat al vaker
had gedaan. Nee, ik het er geen
moment spijt van gehad." Vier jaar
lang volgde hij cursussen om de
fijne kneepjes van het vak te leren.
De laatste jaren is het steeds meer
een speciaalzaak geworden met
luxere artikelen en rookwaren.
De ontmoediging van het roken
door de regering deerde de win
kel nauwelijks. Integendeel, steeds
meer klanten wisten de weg naar
de Schoolstraat te vinden. "We zijn
nu op een leeftijd dat we kunnen
stoppen. Het is met zijn tweeën
altijd hard werken geweest, zeven
dagen per week. We konden ook
hooguit veertien dagen op vakan
tie." Zijn zus Anny hoort het ver
haal aan. Tijdens hun afwezigheid
nam zijn met haar dochters de
honneurs waar. "Nee, ze konden
echt niet langer dan twee weken
op vakantie. Iedere dag kreeg ik
te horen 'zijn de jongens nog niet
terug'. Ik kon de klanten wel hel
pen, maar ik wist niet precies wat
iedereen rookte. En dat was soms
best lastig." Jan-Pieter haakt in: "Dat
kan ik me goed voorstellen. Tegen
mij of Udo zeiden de klanten 'doe
mij drie pakjes'. En dan wisten we
precies wat ze bedoelden."
De fijne, jarenlange contacten
met de vaste klanten maken het
afscheid moeilijk. Maar Jan-Pieter
ziet ook de keerzijde. De gemoe
delijkheid, die altijd zo vanzelfspre
kend was, is aan het verdwijnen. In
de afgelopen 23 jaar is er acht keer
ingebroken, maar het meest ingrij
pend was nog de grote ramkraak
van juli vorig jaar, toen de hele
voorpui aan diggelen lag.
De agressie is bij de jonge klan
ten toegenomen, vooral sinds het
verbod op verkoop aan jongeren
onder zestien. "We zijn gewoon
verplicht om een legitimatie te vra
gen. Als er zo'n groep in de winkel
staat, is dat moeilijk. Ze worden
dan snel agressief en dreigen met
verbaal geweld. Gelukkig is dat
steeds net niet gebeurd, maar het
is allesbehalve prettig. We waren
iedere keer blij dat we ze naar bui
ten kregen en de deur op slot kon
den doen. Nee, we voelen ons niet
meer zo veilig als voorheen. Het is
daarom ook een goed moment om
te stoppen."
EN
MAAS
L
SYNTHESE.
