PEEL EN MAAS
Donderdag 30 augustus 2007 - Pagina 32
KANSEN BENUTTEN
Paspoort
Korfbalverenigingen wijken uit naar andere gemeenten door een tekort aan sporthallen
Nicole Tielen (De Peelkorf) mist opening buitenseizoen
Petra van der Haghen (Oranje Wit) aan de vooravond van dertiende seizoen
SNELLE DIAGNOSE
ONTLADING
Paspoort
zondag voor hun eerste competitie
wedstrijd aantreden, zal Nicole He
len ontbreken. Ze is zojuist samen
met haar vriend Freddy voor zes
weken naar Australië vertrokken en
mist dus bijna de gehele eerste helft
van de buitencompetitie. "Ik wilde
er na mijn studie altijd al even tus
senuit. Nu ik klaar ben, was dit een
goede gelegenheid. Anders komt het
er toch niet meer van. Australië is een
mooi, vriendelijk land waar heel veel
te zien is." Binnen de selectie van De
Peelkorf wordt ze niet met scheve
blikken aangekeken. "Nee, ben je gek.
De meiden gunnen het me. Iedereen
weet dat ik nu nog de kans heb om
te gaan. Anders komt het er toch niet
meer van. Dus we gaan met zijn twee
tjes heerlijk in een camper rondtrek
ken. Echt genieten. En als ik terugkom,
pak ik de draad gewoon weer op bij
De Peelkorf." Ondanks dat ze voor
zes weken ontbreekt, heeft Nicole
Tielen gewoon de hele voorbereiding
meegemaakt. "Ik had gewoon zin om
weer aan een nieuw korfbalseizoen te
beginnen. Ik was echt nog niet met de
reis bezig."
Ze heeft dan ook haar plekkie
gevonden binnen de Ysselsteynse
korfbalvereniging. En is evenals veel
andere speelster van de selectie
actief binnen de jeugdafdeling van
De Peelkorf. Samen met Marianne
Potten traint ze de B-jeugd. "De ver
eniging is bezig een jeugdplan op te
zetten waarbij alle jeugdteams op
dezelfde manier worden getraind. Ze
gaan dezelfde systemen en patronen
spelen waardoor de speelsters als ze
overgaan naar de senioren meteen
kunnen aansluiten op de speelwijze
van de selectieteams. Op die manier
wordt de doorstroming van jeugd-
speelsters naar de senioren een heel
stuk makkelijker."
In haar eerste seizoenen scoorde
Nicole Tielen aan de lopende band.
Het laatste seizoen lijkt ze iets minder
trefzeker. "Is dat zo?", kaatst ze de bal
terug. "Ik zou het echt niet weten of
ik nu minder scoor. Misschien lijkt het
wel zo omdat meer mensen binnen
het team scoren. We zijn niet afhan
kelijk van een of twee speelsters.
Ik vind het fijn als het vak waarin ik
speel goed draait. Wie er dan scoort,
maakt toch niet zoveel uit. Als de
kansen maar weten te benutten." Ze
snijdt daarmee wellicht ongewild een
gevoelig punt aan. In het voorbije sei
zoen was De Peelkorf vaak genoeg de
beste ploeg maar stond geregeld met
Nicole:"We gaan voor de titel"
lege handen aan het einde van een
duel. Het grote manco: kansen benut
ten. "Dat klopt, we hebben veel te veel
kansen laten liggen. Misschien ligt het
aan de concentratie bij de afwerking.
Ik weet het niet. We creëren altijd
meer dan genoeg kansen. Dat is weer
het positieve in ons spel. Het is denk
ik een periode waar je door heen
moet."
Nicole Tielen is dan oom opti
mistisch als het nieuwe seizoen ter
sprake komt. "We gaan voor de titel.
We weten dat we in principe iedere
tegenstander aan kunnen. We gaan er
dan ook voor. Als de vakken goed gaan
lopen en de groei, die aan het einde
van het vorig seizoen als zichtbaar
was, zich doorzet dan gaan we hoge
ogen gooien."
Klasse: hoofdklasse (veld en zaal)
Doelstelling: het kampioenschap
Trainer Erwin Dijkstra
Selectie: Sandra Smits, Mayke vanAss,
Nicole Tielen, Ellen Smits, Marianne
Potten, Loes Gommers, Tineke Ver
geldt, Kim Kusters, Moniek Peters.
Sportspreekuur voor
geblesseerde sporters
Sporten is gezond. Dat staat
buiten kijf. De andere kant van
de medaille is dat jaarlijks tal van
sporters te maken krijgen met
blessures. De fysiotherapie aan
de Helfriehstraat in Venray haakt
hier op in en start in oktober een
sportspreekuur.
Indoorkorfbal staat
De voorbeelden in de praktijk zijn
talrijk. De voetballers die op zon
dag de strijd moeten staken door
een enkelblessure, een zweepslag
of het welbekende 'knietje'. De ten
nisser die zijn arm heeft overbelast,
de motorcrosser die bij een valpartij
fikse kneuzingen oploopt. Sportbles
sures komen in nagenoeg alle sporten
voor, maar hebben wel meestal hun
specifieke kenmerken. Voor de fysio
therapie aan Helfriehstraat in Venray
reden om in oktober te starten met
een sportspreekuur. "In Venray is er
weinig op het gebied van professi
onele sportbegeleiding. Vandaar dat
we als fysiotherapie ook deze weg
inslaan. Kort gezegd komt het er op
neer dat we door de juiste weg te
kiezen de behandelperiode van een
sporter zo kort mogelijk houden",
aldus Brendan Rijsdijk, gecertificeerd
sportfysiotherapeut van de praktijk
aan de Helfriehstraat. Zijn collega Jan
van den Berg, eveneens erkend sport
fysiotherapeut, vult aan: "Per definitie
hebben sporters altijd haast. Die wil
len weer zo snel mogelijk sporten,
zeker als ze prestatief bezig zijn. Hoe
hoger het niveau, hoe sterker de drang
om zo snel mogelijk weer te kunnen
beginnen."
Brenda en Jan hebben beiden affini
teit met sport. Zo is Brendan Rijsdijk
als vervanger van Hay Beurskens de
komende maanden verzorger van het
eerste team van SV Venray. Ook bin
nen de ijshockey- en tenniswereld is
hij actief als fysiotherapeut en verzor
ger. Collega Jan van den Berg is als ver
zorger actief geweest bij SV Oostrum
en werkt nu 'op de achterhand' even
eens voor SV Venray. "Verbondenheid
met de sport is een eerste vereiste
om als sportfysiotherapeut te wer
ken", zegt Van den Berg. "Omgaan met
sportblessures vereist toch een heel
andere aanpak dan als je in de praktijk
een ouder iemand als patiënt krijgt
die last heeft van zijn rug."
Om de sporters weer snel terug
te laten keren, is een snelle diagnose
van een blessure een eerste vereiste.
Sporters die in het weekend een bles
sure hebben opgelopen, kunnen op
"Ik ga eerst heerlijk
genieten in Australië"
Nicole Tielen (24 jaar) is een
van de dragende krachten van De
Peelkorf in Ysselsteyn. De korf
balster zal echter het grootste deel
van de eerste helft van de buiten
competitie aan haar neus voorbij
zien gaan. Samen met haar vriend
Freddy is ze deze week vertrok
ken voor een vakantie van zes
weken in Australië. "We gaan
heerlijk genieten."
"We willen in de
onder
Nederlanders worden steeds
dikker en ongezonder. Het sti
muleren van sport, ook door de
overheid, wordt daardoor steeds
belangrijker. Bovendien willen
sportverenigingen maar al te
graag groeien. De gemeente zou
door het aanbieden van voldoen
de faciliteiten zo twee vliegen in
één klap kunnen slaan. Toch is er
in veel gemeenten een chronisch
gebrek aan met name zaalfacilitei
ten. Verenigingen met zaalspor
ten willen groeien, maar hebben
geen ruimte om nieuwe leden te
kunnen laten sporten. Ook voor
de korfbalverenigingen wordt het
steeds lastiger om een geschikte
zaal te vinden voor hun winter-
trainingen en -wedstrijden. Het
indoorkorfbal staat onder grote
druk.
grote druk
De sporthallen in de regio Ven
ray zijn vaak volledig volgeboekt. De
bezetting van de hallen is gemiddeld
eenderde keer hoger dan in andere
Nederlandse sporthallen. Vooral de
korfbalverenigingen in de regio kam
pen hierdoor met grote problemen.
De trainingen en wedstrijden wor
den op wisselende en 'onzalige' uren
gehouden. Sommige verenigingen
moeten soms zelfs naar hallen in Bra
bant uitwijken voor hun wedstrijden.
Marieëtte Nelissen, voorzitter van
de afdeling korfbal van SVOC, Theo
Smits, voorzitter van korfbalvereni
ging Oranje Wit en Rosemarie Smits,
wedstrijdsecretaris van de Peelkorf,
hebben zorgen over de toekomst van
het indoorkorfbal.
Speelt dit probleem alleen bij
korfbalverenigingen?
Marieëtte Nelissen: "Het is eigenlijk
een probleem waar veel sportvereni
gingen last van hebben. Er is gewoon
te weinig zaalcapaciteit in de regio.
Korfbal is een sport die in de zomer
buiten wordt gespeeld en in de win
ter binnen. We gebruiken de zaal
eigenlijk maar vijf maanden per jaar.
Bij het inplannen krijgen sportvereni
gingen die het hele jaar binnen spor
ten voorrang boven het korfbal of bij
voorbeeld een voetbalvereniging die
in de winter naar binnen wil."
Theo Smits: "Dit is wel een pro
bleem waar vooral de korfballers mee
te maken hebben, omdat we de zaal
maar een aantal maanden per jaar
nodig hebben. Maar ik heb ook wel
eens gehoord dat zaalvoetballers om
22.00 uur nog een wedstrijd moesten
spelen, gewoon omdat er eerder geen
ruimte was."
Rosemarie Smits: "Ik weet dat onze
korfbalvereniging, de grootste in de
regio, veel problemen heeft met het
huren van een sporthal, maar andere
verenigingen kampen met hetzelfde
probleem. We willen dit ook met alle
regioverenigingen samen aanpakken."
Is het alleen een probleem van
deze tijd, of speelt het al langer?
Nelissen: "Ik korfbal al 25 jaar en
zo lang ik me kan herinneren, is er
in de winter een zaalprobleem. Maar
de situatie is nog nooit zo nijpend
geweest als nu."
T.Smits:"De laatste jaren komen er
steeds meer zaalsporten bij, maar er
is geen nieuwe sporthal gebouwd om
deze sporten op te vangen. Hierdoor
is het probleem de laatste tijd steeds
groter geworden."
R.Smits "Het is al jaren een pro
bleem. Ik zit nu twaalf jaar in het
bestuur. In het eerste jaar konden we
één uur per week in de gemeente
terecht. Nu kunnen we helemaal niet
meer in Venray spelen. En dat terwijl
onze club alleen maar groter is gewor
den."
Wat zijn de gevolgen van het
tekort aan zaalruimte?
Nelissen: "Het meest vervelende
is dat we de trainingen en wedstrij
den ver weg en op onmogelijke uren
moeten houden. Ongeveer 90% van
onze wedstrijden wordt buiten de
gemeente Venray gehouden. Ik weet
dat bij een andere vereniging dit per
centage nog hoger is. Er zijn wedstrij
den van de midweek en recreanten
die niet gespeeld worden, omdat er
nergens een plekje vrij is. Verder moe
ten jeugdteams vaak al om 17 uur trai
nen. Dit is voor de jeugd niet zo erg,
maar onze trainsters zijn dan nog niet
thuis uit school. Ook wordt er vaak
geswitcht met de trainingstijden. Met
het drukke schema van de kinderen
tegenwoordig - denk aan scouting,
muziek, andere sportverenigingen - is
dit vaak erg lastig. Binnen het bestuur
is er iemand aangesteld die alleen
maar bezig is met zoeken naar zaal
ruimte voor alle teams. Vooral in deze
periode van het jaar kost dat heel veel
tijd. Ook krijgen bestuurders vaak te
maken met onbegrip van ouders en
spelers. We zijn gewoon vrijwilligers,
het is niet leuk om steeds uit te leg
gen dat we met de rug tegen de muur
staan."
T. Smits:"Op dit moment kunnen
alleen de junioren nog maar in Ven
ray trainen. De senioren moeten uit
wijken naar Meerlo-Wanssum en de
recreanten naar Panningen. Verder
zijn we aan het kijken naar een zaal
in Sevenum om de trainingen en wed
strijden te organiseren."
R. Smits: "We wijken uit naar Seve
num, park Loohorst, Deurne, Over-
loon en Helmond. Het is vervelend
dat iedereen zo ver moet rijden. Een
ander probleem is dat de grote jeugd
nu vaak in kleine zalen terecht komt.
Eigenlijk heb je een grote sporthal
nodig. Het trainen in die kleine, lage
zalen is niet goed voor het niveau van
de sport."
Verliezen jullie leden door dit
probleem?
Nelissen: "Tot nu toe hebben we
nog geen leden gehad die door dit
probleem zijn weggegaan. We kunnen
ze nog voldoenden andere dingen bie
den. Wel is het zo dat we de ambitie
hebben om te groeien. Zowel in kwa
liteit - meer trainingen - als in kwan
titeit - meer teams -. Door het gebrek
aan zaalaccommodatie kunnen we die
ambitie moeilijk waarmaken."
T. Smits:"Dat probleem komt er
helaas wel aan. Voor de leden is er
op een gegeven moment een grens
bereikt. Ook wordt het ons steeds
moeilijker gemaakt om te groeien.
Ik hoorde dat er al een handbalver
eniging is met een ledenstop. De
gemeente is juist bezig om het spor
ten te stimuleren, maar vergeet dat er
geen ruimte is om de sport te beoefe
nen."
Theo Smits, Marieëtte Nelissen en
Rosemarie Smits.
R. Smits: "Tot nu toe nog niet. Maar
het is wel de vraag hoe lang ouders
het nog volhouden om hun zoon of
dochter zo ver weg te brengen."
Hoe kan het probleem worden
opgelost?
Nelissen: "Er moet natuurlijk een
sporthal bijkomen. Dat staat ook al
in de planning van de gemeente,
maar een half jaar geleden is de start
van de bouw vertraagd. Die redenen
zullen ongetwijfeld goed zijn, maar
ondertussen wordt het probleem
steeds groter. Eerlijk gezegd betwij
fel ik zelfs of één nieuwe sporthal
genoeg is voor het grote tekort dat
we hebben. Tot een paar jaar geleden
hebben we trouwens zelfs nog in een
oude tuinbouwloods getraind. Deze
accommodatie is natuurlijk helemaal
ongeschikt. Momenteel proberen we
bij buurgemeenten een plekje te krij
gen, maar bij deze gemeenten gaan
de eigen verenigingen uiteraard voor.
Ondertussen hebben we samen met
de andere korfbalverenigingen wel al
gesprekken gehad met de wethouder
en de organisatie die de accommoda
tie beheert. Bij dit soort gesprekken
sta je als collectief van korfbalvereni
gingen sterker dan alleen."
T.Smits:"Er is een nieuwe sporthal
nodig. We hebben dit bij de gemeen
te aangekaard. De gemeente stond
er versteld van, dat het probleem zo
groot is. Maar nu wordt er wel werk
van gemaakt."
R.Smits: "Ja, er moet zeker een hal
bij komen. En zelfs dan betwijfel ik
of we genoeg ruimte hebben, want
iedere sportvereniging wil natuurlijk
op prime time sporten."
maandag meteen bellen met de Ven-
rayse fysiotherapiepraktijk. "Via een
eerste screening proberen we al aan
de telefoon de ernst van de blessure
te achterhalen. Is er een zwelling, kan
iemand op zijn benen staan, waar is
de blessure, wat is er gebeurd? Vragen
die we stellen om te kijken waar het
om gaat. Is het echt ernstig dan kan
iemand meteen nog dezelfde dag bij
ons terecht, zodat we geen tijd verlie
zen", aldus Rijsdijk. "Maar hulp bieden
kan ook betekenen dat we advies
geven. Hou drie dagen rust, of we
geven een hoogleg-advies, gebruik ijs,
ga fietsen in plaats van rennen. Ook
dat hoort er bij", vult Van den Berg
aan.
Door de goede contacten die beide
sportfysiotherapeuten hebben, kun
nen geblesseerde sporters ook sneller
worden doorverwezen naar bijvoor
beeld een orthopeed of sportarts. "De
mensen komen er dan makkelijker
tussen. Soms nog dezelfde dag. Al blij
ven we wel heel scherp bij het bepa
len van de ernst van een blessure. We
kunnen het ons niet veroorloven om
drie keer de mist in te gaan door zon
der gegronde reden de mensen naar
een orthopeed door te verwijzen."
Door de goede contacten in met
name de voetbalwereld komen al
veel sporters naar de fysiotherapie
aan de Helfriehstraat. Zo heeft de
praktijk afspraken met SV Venray dat
selectiespelers van de club zich bij
Van den Berg en Rijsdijk laten behan
delen. De specialisatie van beide
sportfysiotherapeuten geeft ze een
voorsprong op reguliere fysiothera
peuten. Jan van den Berg: "Natuurlijk
kan iedere fysiotherapeut iemand met
een zware enkelblessure of een afge
scheurde knieband behandelen. Maar
om iemand weer terug op het veld
te brengen, is een ander verhaal. Een
sporter kapt, draait, springt, komt neer,
allemaal specifieke handelingen. Daar
spelen we bij de revalidatie op in. Als
het weer het toelaat, gaan we ook
naar buiten. Dan werken we achter
de praktijk op het gras. Dat werkt ook
psychologisch naar de sporter toe."
"We trainen ook zo sportspeci-
fiek mogelijk", vult Brendan Rijsdijk
aan. "Een sporter die zijn armen veel
gebruikt is een heel ander verhaal
dan de voetballer, of hockeyer. We
houden er rekening mee welke belas
ting wordt gevraagd, maar geven ook
adviezen over voeding, schoeisel en
Nicole Tielen had eigenlijk jaren
geleden al afscheid genomen van de
korfbalsport. Op het moment dat ze
de studie rechten en management in
Nijmegen begon, besloot ze te stop
pen bij Erica in America. De huidige
trainer van De Peelkorf, Erwin Dijkstra,
wist haar over te halen een keer te
komen kijken in Ysselsteyn. "Volgens
Erwin was het een leuke vereniging
die bij mij paste. Bovendien was de
verbinding tussen Nijmegen en Venray
te doen, waardoor ik toch kon blijven
trainen.'Tielen nam de gok en staat nu
aan de vooravond van haar vijfde sei
zoen bij De Peelkorf. Ze is heel rustig
en bescheiden van aard, een karakter
eigenschap die haar bij de entree bij
De Peelkorf parten speelde. "Het was
heel vreemd. Ik kende niemand in de
selectie en was bang om de plaats van
een andere speelster in te nemen."
Joop Ouderland, destijds trainer/
coach van De Peelkorf, dacht daar
heel anders over en pakte Tielen met
een bij de eerste selectie. "Het ging
vanaf het eerste moment goed. Ieder
een stond open voor me. Ik moest
wel enorm aan het niveau wennen. In
mijn eerste seizoen speelde De Peel
korf topklasse, twee klassen verschil
met Erica. In het begin leek het wel of
ik niet kon korfballen.Technisch, maar
ook hoe ik moest lopen. Vooral verde
digend moest ik nog heel veel leren."
In vier jaar De Peelkorf beleefde ze
hoogte- en dieptepunten. Promoties
naar de topklasse, maar omgekeerd
ook weer degradaties naar de hoofd
klasse. Tielen: "Er zit een heel groot
verschil tussen de top- en hoofdklas
se. Het probleem is dat teams uit de
hoofdklasse die promoveren er vrij
wel altijd meteen ook weer uitvliegen.
Die teams krijgen geen kans om zich
aan het niveau aan te passen. De pro-
motie- en degradatieregels zijn nu aan
gepast, waardoor hoofdklasseteams
die promoveren meer kans maken om
zich in de topklasse te handhaven. Dat
is een goede zaak."
Als de speelsters van De Peelkorf
eindigen"
Zoals zo vele jonge meisjes koos
Petra van der Haghen op jonge leef
tijd voor de korfbalsport. Via de
diverse jeugdteams belandde ze al
op jonge leeftijd in de eerste selec
tie van Oranje Wit. De overstap naar
de senioren verliep moeiteloos. In
het jaar daarvoor speelde Petra dan
ook al 'Engelse weekends', zaterdag
bij de junioren en op zondag in het
eerste, tweede of derde team. Op zes
tienjarige leeftijd ging ze uiteindelijk
definitief naar de vaandeldrager van
Oranje Wit. "Er stopte een speelster en
zo werd ik meteen de nummer acht
van het team. Ik moest er meteen vol
tegenaan. Maar omdat ik daarvoor als
junior regelmatig bij de senioren had
meegedaan, verliep de aanpassing
zonder problemen."
Oranje Wit speelde destijds nog in
de overgangsklasse, maar deed vrijwil
lig een stapje terug toen verschillende
speelsters tegelijk stopten. "Het halve
team moest worden vervangen, van
daar dat de vereniging besloot om een
klasse lager te gaan spelen. Zo konden
we bouwen aan een nieuw team." Na
Petra van der Haghen kwamen ook
Annelie Reintjes, Loes Kateman en
Linda van Deurzen al snel in het eer
ste van Oranje Wit. Met die drie speel
sters vormt Van der Haghen nu nog
steeds de geroutineerde kern van de
huidige selectie.
Het was de afgelopen jaren een
beetje het verhaal van Joop Zoete
melk en Raymond Poulidor (Pou-Pou),
de eeuwigen tweeden in de wieler
sport. Oranje Wit verging het net zo
als de Nederlander en de Fransman
op de fiets. Altijd mee voorin, maar
nooit de kampioenstrui om mogen
hangen. Maar net zoals Zoetemelk
zijn jarenlange inspanningen uiteinde
lijk bekroond zag met de zege in de
Tour de France (1980) en het beha
len van de wereldtitel (1985), daar
pakte Oranje Wit vorig seizoen de
titel op het veld. "We hebben in de
afgelopen seizoenen vaker de pech
gehad dat een team telkens net iets
beter is. Bovendien verloren we twee
beslissingswedstrijden. Dat komt
hard aan. En een keer hebben we
een voorsprong van vijf punten uit
handen gegeven. Dat mag natuurlijk
niet gebeuren. Was onze eigen schuld.
Daar baal je natuurlijk enorm van, zes
keer tweede worden."
Petra van der Haghen heeft zelf
een mooie omschrijving voor haar
kwaliteiten op het korfbalveld: lui,
maar wel effectief. In haar team is ze
dan ook vaker de rustgevende factor.
"Onze kracht is dat we verschillende
type speelsters hebben. We vullen
elkaar goed aan. De kracht is ook dat
iedereen kan scoren. Als iemand zijn
dag niet heeft, staat iemand anders op
en neemt het voortouw. We hebben
afgelopen seizoen wedstrijden gehad
waarin alle speelsters scoorden. Dat
is redelijk uniek. Het houdt in ieder
geval in dat je niet van een of enke
le speelsters afhankelijk bent. Voor
het team is dat een geruststellende
gedachte. We weten precies wat we
aan elkaar hebben."
Die saamhorigheid heeft een voor
geschiedenis. Voor de komst van
Meine Jonkers had Oranje Wit geen
trainer en moesten de dames de trai
ningen zelf leiden. Een bijzonder
vervelende situatie. "We hebben toen
de koppen bij elkaar gestoken om
samen tot een oplossing te komen.
Uiteindelijk is toen besloten dat alle
speelsters om de beurt een training
zouden verzorgen. Bij de wedstrijden
werd de coaching gedaan door een
bestuurslid of een speelster van het
midweekteam. Dat liep boven ver
wachting goed. Als team zijn we toen
ook enorm naar elkaar toegegroeid."
Het aanstellen van Meine Jonkers als
trainer/coach was desondanks een
verademing. "Natuurlijk, dan staat
er iemand boven de groep. Hij geeft
goede trainingen en traint op de min
dere punten van iedere speelster, maar
benadrukt vooral de sterke. Sinds zijn
komst spelen we veel gevarieerder en
scoren ook makkelijker."
De spanning om de titel in de
wacht te slepen, leek Oranje Wit
steeds meer parten te gaan spelen.
De gedachte van iedere keer weer net
niet, begon te knagen aan de speel
sters van de Leunse korfbalclub. In de
buitencompetitie werd daar vorig sei
zoen op overtuigende wijze een einde
gemaakt. Op de voorlaatste speeldag
werd in de uitwedstrijd tegen DOT
op imponerende wijze het kampi
oenschap binnengehaald. En gevierd.
"De ontlading was natuurlijk enorm.
Je hebt jaren mee bovenin gedraaid
en als het dan eindelijk lukt, ga je uit
de bol." Haar ogen glinsteren als het
kampioensfeest ter sprake komt.Toch
zat er een klein smetje op het seizoen.
Op de slotdag werd de ongeslagen
status uit handen gegeven in de derby
tegen SVOC'01, waardoor ook de Cas-
tenrayse/Oirlose combinatie promo-
Petra van der Haghen in actie.
tie naar de overgangsklasse afdwong.
Niet dat SVOC'01 die promotie werd
misgund. "Nee, natuurlijk niet. Maar
ik wil iedere wedstrijd winnen. Zeker
tegen SVOC'01, er is toch onderlinge
rivaliteit tussen beide teams. De speel
sters kennen elkaar goed, dat is juist
een extra stimulans om te winnen."
Niet lang getreurd, de volgende
opdracht staat vanaf zondag op het
programma. Handhaving in de over
gangsklasse. "We willen in ieder geval
in de middenmoot eindigen. Maar
het is afwachten hoe sterk de andere
teams zijn. Er zijn vier teams uit de le
klasse naar de overgangsklasse gepro
moveerd. Dus denk ik dat we ons
zeker moeten kunnen handhaven."
In de zaalcompetitie is de doelstel
ling duidelijker: "Kampioen worden.
In de zaal willen we ook naar de over
gangsklasse", klinkt het overtuigend.
Klasse: overgangsklasse (buiten) en
eerste klasse (zaal)
Doelstelling: handhaving op het veld
en kampioen worden in de zaal
Trainer: Meine Jonkers
Selectie: Kristie Ambrosius, Linda van
Deurzen, Loes Kateman, Petra van
der Haghen, Linda Houben, Caroline
Michels,Annelie Reintjes, Inge Smits
en Rian Derikx.
Brendan Rijsdijk (l) en Jan van
den Berg starten in oktober het
sportspreekuur in Venray.
materialengebruik. Al die zaken zijn
een meerwaarde van sportfysiothera-
pie. Daarbij houden we rekening met
de noodzaak hoe snel iemand zijn
sport weer kan beoefenen."
Jan van den Berg haalt een voor
beeld aan. "Aan het einde van vorig
seizoen kwam hier een jongetje van
twaalf uit Venray, die voetbalt bij NEC,
met een knieblessure. We hebben de
hele zomer gehad om hem rustig op
zijn oude niveau te brengen. Er was
geen haast bij. Aan het begin van
dit seizoen was hij er opnieuw met
dezelfde blessure. Het plan van aan
pak is nu heel anders. We proberen
hem nu zo snel mogelijk weer terug
te brengen.Anders kan hij het hele sei
zoen vergeten. Het streven is meestal
om de sporter zo snel mogelijk terug
te brengen. Voor een sporter is het net
zo erg om niet te kunnen sporten, als
iemand die niet goed kan adem halen.
Iedere geblesseerde sporter probeert
weer zo snel mogelijk op het veld te
staan. Wij kunnen daar op een profes
sionele manier bij helpen."
middenmoot
Petra van der Haghen (28 jaar)
begint aan haar dertiende seizoen
in het eerste team van Oranje Wit.
Na talrijke tweede plaatsen in de
afgelopen jaren werd afgelopen
seizoen eindelijk het kampioen
schap in de eerste klasse behaald.
In de buitencompetitie start het
team van trainer Meine Jonkers
sinds lange tijd dan ook weer in
de overgangsklasse. "De eerste
doelstelling is handhaven. We
zien wel hoe ver we komen."