'Probeer mij niet te
begrijpen, hou van mij'
"Je moet gewoon doorgaan"
Koester uw monument
Grote Kerk open
Veer vaart weer
MaasHopper
Honderdachtentwintigste jaargang - week 15-donderdag 12 april 2007
Sanne Claessens overwint strijd tegen depressie en eetstoornis
Sanne Claessens (22) uit
Venray strijdt al jaren tegen
een zware depressie en de eet
stoornis Boulimia Nervosa. In
haar boek 'Probeer mij niet te
begrijpen, hou van mij' ver
telt ze haar verhaal. Over de
aanloop naar, de herkenning,
de erkenning en de strijd die
ze nog steeds voert. Eerlijke
gedachtes over moeilijke peri
oden en situaties, voor en tij
dens deze strijd, geschreven
vanuit het diepste van de put.
Het is voor haar moeilijk om uit
te leggen wanneer de problemen
begonnen.'Toen ik 15,16 jaar was.
Maar ik wilde de problemen niet
zien, totdat ik uiteindelijk zwaar
depressief raakte en een eetstoor
nis kreeg." Ze was naar eigen zeg
gen lief, aardig en grappig. En vro
lijk, volgens haar naaste omgeving.
"Maar ik besefte opeens dat nooit
iemand zei dat ik mooi was.'Toen
knakte er iets bij haar. Ze ging voor
de spiegel staan, ze was ook niet
mooi, vond ze zelf. "Ik walgde van
me en raakte hier enorm van in
paniek. Ik was dik en lelijk." Iedere
keer als er iets mis ging, werd dit
gevoel bevestigd. "Als ik op school
in plaats van een acht een zeven
haalde, toen die leuke jongen na
enkele keren zoenen niet met me
verder wilde. Toen ik vier keer
zakte voor mijn rijbewijs, van het
vwo naar de havo ging. Alles ging
verkeerd door mijn uiterlijk." Con
crete oorzaken kan ze niet aange
ven. Ze had geen slechte jeugd,
het contact met haar familie was
prima, gepest werd ze niet. En ze
stond midden in het leven en had
veel vrienden en vriendinnen. Op
haar achttiende ging ze tijdens
haar studie Sociaal Pedagogische
Hulpverlening (SPH) op kamers
wonen in Nijmegen. Het werd van
kwaad tot erger: "Ik kwam mijn
bed niet meer uit. Een keer per
week ging ik naar buiten, ik sliep
zestien uur per dag, de rest lag ik
op de bank of in bed. Volgens de
huisarts was het een winterdipje.
Ik wist wel beter. Ik wilde nie
mand meer spreken, mijn sociale
contacten werden nul, ik huilde
veel en lang. Op mijn kamer."
Ze ging samenwonen met haar
vriend Dennis, ook uit Venray, die
eveneens in Nijmegen studeerde.
Dennis was en is in al die jaren
haar steun en toeverlaat. "Hij
moest voor me zorgen, ik deed
echt niks meer." Daarvoor moest
ze wel eerst een grote stap zet
ten. "Ik had nog niemand vertelde
over mijn problemen. Totdat het
me teveel werd. Als eerste heb ik
het Dennis verteld, daarna mijn
ouders." Het was de eerste belang
rijke stap op weg naar herstel. Ze
ging naar de GGZ in Eindhoven
om haar problemen te helpen
overwinnen. Pas zes maanden na
haar inschrijving bij de GGZ, werd
ze pas daadwerkelijk geholpen.
"Dat waren de ergste maanden,
fysiek en mentaal. Mensen wisten
niet hoe ze met me om moesten
gaan. Iedereen moest me vasthou
den, maar mocht me niet aanra
ken. Niemand begreep wat er in
me omging. Ik kon niet uitleggen
waarom ik me zo ellendig voelde,
waarom ik niks meer wilde doen.
Mijn sociale contacten bestonden
uit emailtjes of een enkel gesprek.
Altijd vrolijk. Niemand durfde te
zeggen wat er mis met me was,
terwijl ik daar juist behoefte aan
had. In die tijd ben ik ook begon
nen met schrijven. Om later te
weten hoe het nu zat."
Het boek dat ze schreef over
haar strijd tegen de depressie en
de eetstoornis is dan ook zeer
confronterend en verbloemt niets.
Ze zette de dingen neer zoals ze
die in haar eigen beleving heeft
gevoeld. Sanne kon maar een
manier bedenken om weer geluk-
Sanne Claessens (22) uit Venray strijdt al jaren tegen een zware
depressie en de eetstoornis Boulimia Nervosa,
kig te worden: afvallen. Ze stopte
met eten. Werd moe en futloos,
dat nam ze op de koop toe. Maar
daarnaast had ze enorme eetbui-
en. Toen ze na een avondje stap
pen met een vriendengroep de
frietkraam indook, pakte ze ook
een frietje. Ze vond dat ze dat
wel verdiend had. Eenmaal thuis
nam ze een ingrijpende beslissing.
"Ik stak mijn vinger in mijn keel,
stond te kokhalzen, maar alles wat
ik gegeten had, kwam er weer uit.
Ik heb mijn tanden gepoetst en
ben naar bed gegaan.'Het was het
begin van het einde. Ze beloofde
zich zelf plechtig dit nooit meer
te doen, maar kon niet meer terug.
De ene keer liet ze het eten staan,
hongerde ze zich uit. De andere
keer deed ze zich te goed aan
chocolade, een lekker gebakje
of chips. Ze hamsterde al dat lek
kere eten om een keer per week
in haar studentenkamertje 'toe te
slaan'. Dan vrat ze alles op wat
ze gekocht had. De deur op slot,
want niemand mocht iets merken.
"Je houdt je zelf en je omgeving
voor de gek. Je wordt ook heen
inventief om smoesjes te verzin
nen. Je belazert de boel, je liegt
tegen de mensen die om je geven.
Daar werd je steeds handiger in. Ik
was altijd even opgewekt als nor
maal." In een hele korte periode
viel ze maar liefst twintig kilo af.
"Ik vond dat heel goed van mezelf,
ik vond me knap, mooi. Ik heb
de hele kledingkast leeggehaald
en weggegooid. Ik had ook geen
eetbuien meer, maar kon zelfs het
avondeten niet meer binnen hou
den. Ik viel vaker flauw, had veel
hoofdpijn, maar nam dit alles op
de koop toe."
In augustus 2005 startte ze met
haar therapie. Ze kreeg ook anti
depressiva. Het klikte meteen met
haar therapeute.Tegelijkertijd was
het ook heel confronterend. "Ik
moest iedere week op de weeg
schaal. Precies vertellen wat ik
gegeten had. En hoeveel. Je komt
je eigen patroon tegen." Ze werkte
aan haar lichaamsbeeld, kreeg psy-
cho-motorische therapie ("licha
melijke oefeningen om te ervaren
hoe je echt bent") die direct resul
taat had."Het gaat er nu om hoe ik
me voel, niet wat ik denk. Al denk
ik nog vaker dat ik te dik ben,
of hoe een spijkerbroek zit. Dat
soort dingen moet ik van me afzet
ten." Het gaat inmiddels de goede
kant op. Het gebruik van medicij
nen wordt afgebouwd, eind juni
heeft ze het laatste gesprek met
haar therapeute. Hoewel ze geen
sportief type is, heeft ze zelfs de
sport opgepakt om zich lekker
te voelen. Spinning is haar ding.
"Het geeft me een goed gevoel en
maakt goede stoffen in je lichaam
aan. Daarom doe ik het."
Op de weegschaal staat ze niet
meer. Die staat inmiddels onder
het stof. Sanne Claessens heeft
inmiddels geaccepteerd dat ze
een maatje meer heeft. Ze denkt
ook weer aan de toekomst. Om
misschien in september haar stu
die weer op te pakken. "Als ik echt
wil, ga ik er weer helemaal voor."
'Officieel' is ze niet meer depres
sief en heeft ze geen eetstoornis
meer. "Maar het zal me altijd blij
ven bezig houden. De kunst is om
er mee om te gaan. Ik heb niet de
illusie dat ik er vanaf ben. Mijn
eetpatroon zal me altijd bezig
houden. Daar heb ik me bij neer
gelegd. Geaccepteerd. De schaam
te is nu voorbij. Ik geef zelfs gast
lessen op scholen. Nee, ik heb
geen moeite om mijn verhaal te
vertellen. Ik heb jaren geworsteld
met mijn eetstoornis, maar weet
nu dat je dat niet altijd in de hand
hebt."
Het boek Probeer mij niet te
begrijpen, hou van mij is uitge
bracht door uitgeverij Free Muske
teers en is te bestellen via www.
freemusketeers.nl Bestellen kan
ook via Sanne Claessens, www.
sanne-claessens.nl
Ongeval met letsel
De politie heeft donderdagmor
gen rond 9-00 uur geassisteerd bij
een verkeersongeval op de A73-
Bij dit ongeval raakten twee man
nen gewond. Door onbekende
oorzaak raakte de bestuurder van
een busje de macht over het stuur
kwijt en reed daardoor links tegen
de vangrail aan. Door tegen te stu
ren, kwam de auto vervolgens in
de rechterberm terecht en beland
de in een sloot. De twee slachtof
fers, twee mannen uit Blerick van
39 en 70 jaar, zijn met onbekende
verwondingen naar het zieken
huis in Venray vervoerd. Het ver
keer ondervond geen hinder van
dit ongeval.
Gouden bruidspaar Van den Heuvel geniet in Venray
HALTEHLAMi j
teugen van hun fraaie bungalow,
tuin, vogels en vissen. Ook zijn
ze licl van KBO Venray en oude-
renwijkvereniging Ons Genot.
Daarnaast gaat Piet een keer in
de week naar zorgboerderij De
Haam in Veulen, om bijvoorbeeld
eieren in te pakken. Leen, die voor
ze met Piet trouwde jarenlang in
de gezinszorg in Deurne werkte,
is tevens al dertig jaar lid van de
door haar opgerichte gehandicap
tenvereniging in Sevenum, waar
van ze ook jarenlang voorzitster
was. De lift in het gemeentehuis,
daar heeft ze jarenlang met hart
en ziel voor geknokt, vertelt ze.
"Want het is voor gehandicapten
zo belangrijk dat ze niet afhan
kelijk zijn van anderen. Als je bij
voorbeeld kijkt naar gebouwen
en wegen in Nederland, dan kan
daar voor gehandicapten nog veel
aan verbeterd worden."
Wat het geheim achter hun
huwelijk is? Piet begint te lachen.
"Misschien zijn wij wel ouder
wets." Leen vervolgt: "Ach, je moet
gewoon doorgaan. In alle huwe
lijken gebeurt wel eens iets, maar
het is zo gemakkelijk om dan maar
meteen te zeggen: 'Ik schei er nu
mee uit'." En dat is een waarheid
als een koe. Het is duidelijk: Leen
en Piet zijn voor elkaar geboren,
steunen elkaar door dik en dun
en hopen nog heel wat jaartjes
samen door te mogen brengen.
Maar eerst gaan ze feestvieren.
Vrijdag is de grote dag. "We kij
ken er samen naar uit", zegt Leen.
"Want is altijd weer fijn om met
de hele familie bijeen te zijn."
Heilige Mariakapel, hoek
Schaapskuil-Haag, Merselo. Deze
kapel is geplaatst bij de plek,
waar vroeger de schopskoel was.
Dit was een waterpoel, waarin
de schapen, voordat ze werden
geschoren, gewassen werden.Toen
deze kuil niet meer als zodanig in
gebruik was, werd zij gedempt en
heeft men de kapel er bij gezet. In
1954 is het bedehuisje gebouwd,
tamelijk groot voor een veldka-
pel. Binnen zijn twee knielbanken
geplaatst, die ruimte bieden aan
veertien personen. Er staat een
groot kaarsenplateau en boven
het altaar prijkt een gepolychro
meerd Mariabeeld met Jezus op
de arm. Dit beeld is geleverd door
het atelier G. Thissen uit Venlo.
De kapel is toentertijd gesticht
door pastoor Vercoulen uit dank
voor het feit dat Merselo en zijn
bevolking zonder al te veel schade
de oorlog doorgekomen was. Op
de eerste zondag in oktober van
1955 (rozenkranszondag) werd
deze kapel ingezegend door deken
Loonen. In de Mariamaand mei
organiseerde pastoor Vercoulen
elke week een processie om er de
rozenkrans te bidden. Op rozen
kranszondag werd er een predi-
catie gehouden met aansluitend
lof, met muzikale medewerking
van de fanfare. Nadat pastoor Ver
coulen was overleden, werd deze
traditie voortgezet tot in 1980 met
pastoor Jans.Tijdens de zeventiger
jaren had de jeugd meer interesse
in de kapel, echter niet uit religi
eus oogpunt. Toen het vandalisme
te groot werd heeft het kerkbe
stuur besloten de smeedijzeren
poort te sluiten. Enige tijd later is
men er weer er toe overgegaan de
kapel open te stellen, want wie
Maria wil eren moet daarvoor de
gelegenheid hebben. De banken
werden opgeknapt, een offerblok
geplaatst en kaarsen neergelegd.
Deze openstelling gaat tot op de
dag van vandaag goed. De kapel
ziet er goed uit, zo nu en dan
branden er kaarsjes en staan er
bloemen. Koester Uw Monument!
Reacties naar secretariaat SVM,
Groene hart 7, 5801 SX in Venray,
e-mail venraymonumentaal@kpn-
planet.nl.
De St.-Petrus' Bandenkerk
in Venray is van maandag tot
en met zaterdag weer openge
steld voor het publiek.
Circa veertig suppoosten zor
gen voor het toezicht, de muziek,
de informatie en de verkoop van
allerlei boeken, folders en kaarten
van de Grote Kerk. De Stichting
tot Behoud en Restauratie van de
Beeldenschat van de St.-Petrus'
Bandenkerk is maar wat blij met
dit grote aantal suppoosten. Zon
der hen zou deze openstelling
niet mogelijk zijn. Daarnaast zijn
er nog speciale mogelijkheden
voor groepsrondleidingen door de
Grote Kerk. Voor meer informatie
over deze rondleidingen kunt u
terecht bij Jan van Casteren (tele
foon 0478-584415) of Toon den
Brok (tel.0478- 669222). Het afge
lopen jaar is weer een succesvol
jaar geweest voor de stichting als
we het hebben over het kerkbe
zoek. Maar liefst 7500 bezoekers
bezochten de kerk waarvan circa
1500 met de kerstdagen. In de
achter in de kerk staande collec
tebus werd meer dan 1000 euro
gedeponeerd en er werd voor
meer dan 1300 euro verkocht.
Sinds 2006 presenteert de stich
ting een boekje waarin de belang
rijkste gegevens van de Grote Kerk
staan. Dit boekje in een handzaam
formaat en met prachtige foto's
kost slechts 3 euro. De stichting is
bijna klaar met de restauratie van
de apostelbeelden, die in het mid
denschip van de kerk aan de pila
ren hangen. In april 2007 komt het
beeld van de H.Thomas terug van
het Restauratie Atelier Limburg en
het laatste beeld van deze serie is
het beeld van de H.Andreas, dat in
juli 2007 klaar zal zijn. Daarmee
is een grote restauratieronde van
het Marianum en de tien apostel
beelden afgerond. Het bestuur van
de stichting is reeds met nieuwe
plannen bezig om de restauratie
te bewerkstelligen van zeker de
Calvariegroep in het Noordpor
taal, de koperen lezenaar, enkele
Zaterdagavond werd de toren van de Grote Kerk letterlijk in het
licht gezet. Vorig jaar koos oud-wethouder Jan Driessen de toren als
goede doel voor zijn politiek afscheid. De torenspits werd slechts aan
drie zijden verlicht en de wethouder had als wens dat ook de noord
zijde voorzien zou worden van een verlichting. De actie leverde een
bedrag van 5670 euro op. Voldoende om de verlichting aan te schaf
fen. Zaterdagavondna de paaswake, zette Jan Driessen de verlich
ting officieel in werking.
oude kazuifels, een oud vaandel
van St.-Petrus" Banden. De pen
ningmeester van de Stichting
Restauratie Beeldenschat kan nog
steeds fondsen gebruiken om de
restauratie mogelijk te maken.
Want zoals bekend kost de restau
ratie van die prachtige zaken in de
kerk geld. U kunt eventuele giften
overmaken op onze bankrekening
42.11.66.177 ten name van de
stichting.
Zij komt uit Deurne, hij uit
De Rips. Maar Leen Kuijten
(74) en Piet Van den Heuvel
(77) wonen nu al bijna zes jaar
in Venray. De twee Brabanders
voelen zich al jaren thuis in
het Limburgse land en vieren
op vrijdag 13 april hun vijftig
jarig huwelijksfeest met fami
lie, vrienden en bekenden.
Nee, van veel poespas houden
Leen en Piet niet. Dat ze hun
levensverhaal 'moeten' vertellen
in Peel en Maas, komt door hun
kinderen. "Die wilden dat graag.
Maak er dus maar een klein stukje
van", zegt Leen met een vrien
delijke glimlach op haar gezicht.
"Iedereen die ons kent, weet toch
wel wat wij allemaal gedaan heb
ben in ons leven."
Het voet-en fletsveer Blitters-
wijck-Wellerlooi is sinds vrijdag
weer in de vaart. Het veer zal
weer dagelijks van 10.00 uur tot
20.00 uur voetgangers en fietsers
de Maas overzetten. De veerboot
is in de vijfjarig bestaan voor toe
risten en mensen uit de regio een
niet meer weg te denken overzet-
punt.
Dat het fietstoerisme in deze
regio nog steeds in de lift zit, blijkt
uit het feit dat ondanks het slech
te voorjaar en de regenachtige
maand augustus het aantal over
zettingen tot een nieuw record
kwam van bijna eenenveertigdui
zend passagiers.
dat Limburgers gastvrijer zijn dan
Brabanders", aldus Leen. Maar het
bleef niet bij die ene verhuizing,
want na Sevenum verkaste de
familie Van den Heuvel-Kuijten
voor een periode van vijftien jaar
naar Deurne, omdat Leen voor
enkele familieleden wilde zor
gen. Zes jaar geleden vestigden ze
zich definitief in Venray, de plaats
waar een van hun twee dochters
met haar gezin woont. Honkvast
kun je het gouden bruidspaar dus
bepaald niet noemen. "Nee, wij
zijn echt niet gebonden aan een
plaats en passen ons gemakkelijk
Het gouden bruidspaar Piet en
Leen van den Heuvel,
aan", zegt Piet."Overal wordt toch
brood gebakken? Dat is toch het
belangrijkste?"
Maar dat een van hun dochters
om de hoek woont met hun jong
ste kleinkind, is wel zo gemakke
lijk, vindt Leen. "Want nu kunnen
we vaak voor oppas spelen." Piet
en Leen, die de trotse opa en oma
zijn van in totaal drie kleinkin
deren, zijn echte familiemensen.
Maar ze genieten ook met volle
Zo gezegd, zo gedaan. Het
'levensverhaal' in een notendop
van het bruidspaar begint in
Noord-Brabant, waar zowel Leen
als Piet opgroeit. In de geboor
teplaats van Leen, Deurne, ont
moeten de twee jonge twintigers
elkaar in een danstent. Piet was
eigenlijk op stap met een andere
dame, maar viel direct voor de
charmes van Leen toen ze beiden
wilden voorkomen dat hun jassen
werden gestolen. Het is een beet
je een gek verhaal, geeft Piet toe.
"Maar wij hingen samen aan een
jas. Zo is het eigenlijk begonnen."
Na drie jaar verkering stapten Piet
en Leen samen in het huwelijks
bootje. Piet was 27, Leen drie jaar
jonger. Ze bouwden een nieuwe
woning aan de Middenpeelweg
in De Rips, de geboorteplaats van
Piet, die in die jaren in dienst was
bij de provincie Noord-Brabant als
voorman voor het onderhoud van
de wegen. Toen hij zes jaar later
bij de gemeente Sevenum aan de
slag ging, verhuisden Piet en Leen,
samen met hun twee jonge doch
ters, naar het Limburgse land.
"In die tijd moesten ambtena
ren in de gemeente wonen waar
ze werkten. We hebben ook daar
een nieuw huis gebouwd. In Seve
num hebben we 23 jaar met veel
plezier gewoond. Ik vind sowieso
MAAS
EL EN
l'wf'CCI'
