VOOR LIMBURG
'Als we maar kunnen lachen'
Koester uw
monument
Gregoriusspeld
voor Joop Simons
"Ik ben geen dag met tegenzin
naar mijn werk gegaan"
7 MAART
Ik sta voor een sterken
leefbaar Noord-Limburg.
Het gaat om mensen stem D66
Martinet Roling
Lijst 7
Nummer 2
www.D66limburg.nl
Honderdachtentwintigste jaargang - week 9 - donderdag 1 maart 2007
cda-limburg.nl
Gouden bruidspaar Jo en Maria Cornelissen
Sjef Arts neemt afscheid van Rabobank
De Joriskapel. In het park op de
hoek Langeweg-Bevrijdingsweg
staat een opvallende witte veld-
kapel, toegewijd aan Sint Joris. De
oorspronkelijke kapel werd op
23 juli 1950 ingewijd door deken
W. Berden. Zij was een geschenk
van bouwbedrijf Nelissen bij het
voltooien van de nieuwbouwwijk
Desselke. Het oorspronkelijke
Jorisbeeld is in 1950 aangeboden
door architectenbureau Margry
en Lerou. De kapel was toen ver
sierd met twee gebrandschilderde
glas-in-loodramen, voorstellende
de Mexicaanse priestermartelaar
Miguel Pro en St.-Petrus' Banden,
vervaardigd door de glazenier H.
van de Burgt uit Arnhem.
De kapel heeft veel te verduren
gehad door vandalisme. Diverse
malen werd het beeld beschadigd.
Het jeugdvandalisme werd zo erg,
dat de gemeente in 1966 de kapel
sloopte.
In 1992 werd zij herbouwd,
toen er een nieuwe wijk ontwik
keld werd. De tegenwoordige
kapel staat ongeveer op dezelfde
plek als vroeger en is gebouwd
van de dezelfde soort en maat
(73,5x26,5x26,5 cm.) stenen als
de oorspronkelijke kapel. Deze
stenen werden door bouwbedrijf
Verhoeven in een speciaal daar
voor gemaakte vormmal gemaakt.
Een oorspronkelijk gebouw van
dergelijke systeemstenen uit de
jaren '50 is het voormalige kin
derpaviljoen van het oude zieken
huis. Het huidige beeld werd in
1990 aangeboden door architect
J.Colsen, die het beeld had gekre
gen van de oud-leiders en -leid
sters van de door hem in 1937
opgerichte RK Verkennersgroep
bij gelegenheid van zijn tachtig
ste verjaardag, met de bedoeling
dat dit beeld in de nieuwe kapel
geplaatst zou worden. Dit beeld
werd vervaardigd door Kerami
sche Industrie St.-Joris in Beesel
met behulp van een nog aanwe
zige mal van het beeld uit 1950.
Koester uw Monument! Kent u
ook zo' n bijzondere plek in Ven-
ray of een van de kerkdorpen?
Reacties naar SVM, p.a. Groene
hart 7,5801 SX inVenray.
Aansluitend aan de heilige mis
afgelopen weekend is de bijna
zestigjarige Joop Simons uit Ven-
ray gehuldigd in verband met zijn
25-jarige jubileum als dirigent van
het kerkkoor en het dameskoor
van de parochie in Castenray.
Deze koren luisteren iedere week
beurtelings de weekenddienst op
en treden als gemengd koor op
bij feestelijke diensten, zoals deze
zaterdagavond.Toen de toenmalige
dirigent, Tinus Kuijpers, als gevolg
van een noodlottig ongeval vlak
voor kerstmis 1981 kwam te over
lijden en de beide koren naarstig
op zoek moesten naar een nieuwe
dirigent kwam Simons na een tip
in beeld. Slechts één gesprek met
het kerkbestuur en een afvaardi
ging van beide koren gaf beide
partijen voldoende vertrouwen
om met elkaar in zee te gaan.Ach-
teraf dus geheel terecht, want de
relatie duurt nog steeds voort. In
zijn toespraak prees kerkbestuurs
voorzitter pastoor Te Boekhorst
de jubilaris mede namens de
beide koren voor zijn enthousi
aste werkwijze en dankte hii hem
voor zijn jarenlange en tomeloze
inzet. Als waardering voor deze
verdiensten speldde pastoor Te
Boekhorst hem de medaille van
de Gregoriusvereniging in zilver
op en reikte hem de daarbij beho
rende oorkonde uit. Daarmee trad
Simons in de voetsporen van zijn
hoogbejaarde vader, van wie hij
het klappen van de zweep leerde
kennen en die zelf ook drager is
van de Gregoriusmedaille in goud.
Simons sprak de hoop uit, dat hij
ook nog ooit zo ver zou komen.
Dat is echter noa een lanae wea.
Jo en Maria Cornelissen-
Jacobs vieren op woensdag 7
maart hun gouden bruilofts
feest in Westerbeek. Aanslui
tend aan de heftige mis van
18.00 uur wordt er in gemeen
schapshuis De Schans een
feest gevierd in het bijzijn van
ruim honderd familieleden,
vrienden en bekenden.
"In de box bij tante Mina." Jo
Cornelissen (76 jaar), geboren in
Leunen, lacht op de vraag waar
hij en Maria zich hebben leren
kennen. Ze waren beiden nog
geen jaar toen ze tijdens de ker
mis in Rijkevoort samen in de
box werden gestopt bij tante
Mina. "Ze heeft me nog aan de
haren getrokken. Dat hebben ze
me later verteld." Weer wordt er
gelachen aan de keukentafel van
de woning in het kleine centrum
van Westerbeek. Jo en zijn vrouw
Maria (75), geboren in Rijkevoort,
genieten nog met volle teugen
van het leven. En staan er ook
nog midden in. Veel, veel later na
die gedenkwaardige eerste ken
nismaking wordt het pas echt
wat. Tijdens een begrafenis in Rij
kevoort sloeg de vonk echt over.
Jo en Maria waren toen al ruime
twintigers. Na nog geen drie jaar
verkering stapten ze vervolgens
in het huwelijksbootje. "Daarvoor
moesten we nog dispensatie aan
vragen", herinnert Maria zich nog
als de dag van gisteren. "We trouw
den op de donderdag na aswoens-
dag. Dat mocht toen niet, trouwen
in de vastentijd."
Het jonge stel verkaste naar
Markenesse in de Noord-Oostpol
der. Jo werkte er negen maanden
op een boerderij. Omdat Maria
heimwee kreeg ('ik was het er
kotsmoe'), vertrok het jonge paar
naar Riel waar Jo bedrijfsleider
werd bij een veefokbedrijf. De
heer des huizes verwachtte wei
nig van zijn sollicitatie omdat er
bij zijn komst stapels brieven van
geïnteresseerden op tafel lagen.
"Zoek de beste koe maar uit", zei
de baas van het bedrijf. "Ik pikte
de op een na beste eruit en mocht
blijven. 'Jij hebt verstand van vee'
zei de man." Jo werkte er 4,5 jaar.
Met veel plezier. Toch zochten
Jo en Maria weer andere wegen.
"Mijn ouders verkochten hun
boerderij in Rijkevoort. We zijn
daar toen een gemengd bedrijf
gestart", aldus Maria. In 1967 ver
huisde het tweetal voor de laatste
keer. Naar hun huidige woning in
hartje Westerbeek. Jo ging werken
bij Dalland in Merselo. Tot zijn
59e levensjaar. Daarnaast runden
beiden aan huis nog een mestkui-
kenbedrijf. De kinderen, vijf doch
ters en drie zonen, moesten mee
helpen in het bedrijf. Iedere acht
weken kippen slachten. Maria
werkte verder nog veertien jaar in
het bejaardenwerk in de gemeen
te St. Anthonis. "De buurman was
hulpbehoevend en ik hielp een
handje bij hem. Zo ben ik er in
gerold. Ik heb bij heel wat oude
mensen gepoetst."
Ondanks hun drukke werk
zaamheden hadden beiden nog
genoeg tijd om zich verdienstelijk
te maken in het verenigingsle
ven van Westerbeek. Jo somt op:
oprichter en 25 jaar bestuurslid
van voetbalclub Westerbeekse
Boys, de ouderraden van scholen,
de dorpsraad, de Stichting Paas
vuur, de konijnenfokvereniging.
Aan het lijstje lijkt geen einde te
komen. Bij activiteiten in het dorp
van bijvoorbeeld de toneel- en
carnavalsvereniging bemant hij
steevast de entree. Zijn vrouw
doet nauwelijks voor hem onder.
Zij was onder andere als bestuurs
lid actief binnen de ziekenwerk-
groep, de Zonnebloem, het zang
koor en de KBO.Toen Jo en Maria
25 jaar hun eerste huwelijksfeest
vierden liep dan ook nagenoeg
heel Westerbeek uit om de twee
de hand te schudden.
"Het is hier altijd de zoete inval
geweest. En nog steeds", zegt Jo.
Als hij eenmaal op de praatstoel
zit, is er geen houden aan. Zijn
beide dochters manen hem om
niet teveel uit te weiden. De anek
dotes vliegen echter over de tafel.
Over de keer dat hij 's nachts bij
thuiskomst een jong vrijend stel
letje de stuipen op het lijf joeg, of
de raad van elf van de carnavals
vereniging op klompen midden
in de nacht aan hun bed stond.
"Als we maar kunnen lachen, dan
leven we ook. Iedereen is hier
altijd welkom geweest. De koffie is
hier altijd bruin." Ze genieten nog
steeds volop. Ondanks dat Jo het
na een hartinfarct, twaalf jaar gele
den, het rustiger aan moest gaan
doen. "Mijn schoonzoon heeft
toen met een slijpschijf meteen de
konijnenhokken omver gehaald."
Rustiger aan doen, zit echter niet
in het karakter van Jo en Maria.
Het is nog steeds een en al bedrij
vigheid in huize Cornelissen. Nog
steeds kaart Jo wekelijks enkele
keer met het clubje dat dertig jaar
geleden werd opgericht. Daarnaast
is biljarten een hobby van hem,
evenals het bewerken van hard
hout. Maria doet aan volksdansen,
borduurt heel graag en gaat regel
matig kienen. En gemiddeld twee
tot drie keer per week staat er een
verjaardag op het programma bij
familie, vrienden en bekenden.
"We vervelen ons in ieder geval
nooit", klinkt het tot slot bijna in
koor.
ze een beslissing nemen." Volgens
Arts is de Rabobank daar goed
op ingesprongen. "Voor particu
lieren en bedrijven hebben we
in samenwerking met dochter
onderneming Interpolis uitste
kende alternatieven in de vorm
van gebundelde pakketpolissen.
De Alles in Een Polis en de Bedrij
ven Compact Polis die voordelig
en compleet zijn." De uitstraling
als tussenpersoon blijft voor hem
echter een belangrijke factor rich
ting klant. "Ofschoon mensen nu
vaker vanwege de prijs een keuze
maken, blijft de meetwaarde van
de tussenpersoon, die wel steeds
meer achter de schermen werkt."
SOCIAAL BEWOGEN
Sjef Arts maakt gebruik van een
VUT-regeling. Hij was binnen het
Rabobank-concern ook verdien
stelijk in de ondernemingsraad en
personeelsvereniging, was lid van
de sponsorcommissie en leverde
zijn bijdragen aan personeelsblad
Venrode. Nu hij een stapje terug
doet, zal hij beslist niet in een
zwart gat vallen. Integendeel, de
sociaal bewogen Oostrumer is
al decennialang actief in het ver
enigingsleven in zijn woonplaats.
Hij is erelid van carnavalsvereni
ging De Karklingels en is al meer
dan 25 jaar nauw betrokken bij
voetbalvereniging SV Oostrum.
Elftalleider, wedstrijdsecretaris,
bestuurslid en sinds drie jaar voor
zitter. Ook was hij jarenlang lid
van de Dorpsraad Oostrum. Nu
hij meer vrije tijd krijgt, wordt
die echter niet gestopt in de voet
balclub. "Drie avonden per week
en het weekend zijn meer dan
genoeg. De voetbalclub is echt
een hobby, ik wil ook niet dat het
een verplichting wordt. Ik ben blij
dat mijn vrouw Gien me daarin
steunt. Ook zij is geregeld op de
voetbalclub te vinden. Boven
dien kunnen we ons uitleven in
onze tuin. Nee, vervelen zal ik me
beslist niet."
Na ruim 42 dienstjaren
neemt Sjef Arts afscheid van
de Rabobank Venray. Vrijdag
2 maart is er een besloten
feest in gemeenschapshuis
D'n Oesterham in Oostrum.
In een diep gat zal de 58-jarige
Oostrumer niet vallen, want
de verenigingsman pur sang
heeft nog genoeg om handen.
Hij zal het werk echter niet
missen. "Maar", benadrukt hij,
"Ik ben geen dag met tegenzin
naar mijn werk gegaan."
Na de mavo belandde de 15-
jarige Sjef Arts via zijn oom,
directeur Cox van toen nog de
Boerenleenbank in Merselo, op
het filiaal aan de lulianasinael in
Venray. In een tijd dat alles nog
met de hand werd geschreven en
het computertijdperk zijn intrede
nog niet had gedaan, leerde hij
de kneepjes van het vak kennen.
Na drie jaar werd hij vervangend
hoofd van de administratie om
zich daarna te bekwamen in het
verzekeringswezen van de bank.
Hij maakte fusies, naamsverande
ringen en verbouwingen mee, de
essentie van het werk veranderde
niet. Het verkopen van verzeke
ringen. Al veranderde in de loop
van de jaren wel de relatie tot de
klanten. "In het begin was er meer
gebondenheid met toen nog de
Boerenleenbank. Er was nog het
oorspronkelijke dorpsgevoel. Als
ie een verzekering afsloot in een
gezin, dan kwamen de kinderen
later als vanzelf ook bij je terecht.
Er was een veel nauwere band
met de mensen. Je kwam aan huis,
nu is alles op afspraak, meestal op
kantoor. Destijds was het gemoe
delijker, maar het is wel altijd een
kwestie van vertrouwen gebleven
met de klant. Dat is nooit veran
derd." In meer dan veertig jaar
tijd werd alles geautomatiseerd,
internet is nu niet meer weg te
denken. Dat betekende ook voor
Sjef Arts omschakelen. "De con
currentie werd ook steeds groter.
Vroeger had je een aantal verze
keringskantoren, nu kan de klant
uit veel meer mogelijkheden kie
zen. Dat merk je ook, de mensen
veraeliiken meer oriizen voordat
VERKIEZINGEN
MAAS
EL EN
PROVINCIALE STATEN
