f
Koester uw monument
"We genieten van
de kleinkinderen"
ff
Honderdzevenentwintigste jaargang - week 44 - donderdag 2 november 2006
Gouden bruidspaar Versteegen-Linders in Ysselsteyn
Hij kan prachtig verhalen.
Mooi vertellen over hun eer
ste ontmoeting, zijn liefde
voor muziek, hun eerste huis
dat meer leek op een kippen
hok, carnaval, biljarten en het
tappen van een pilsje. Want
van die goudgele dorstlesser
heeft Jeu Versteegen (78) in
zijn leven heel wat glaasjes
getapt. Net als Dien (75), met
wie Jeu vijftig jaar geleden in
het huwelijksbootje stapte en
jarenlang het gemeenschaps
huis en een cafetaria runde in
hartje Ysselsteyn. Op vrijdag
10 november vieren Jeu en
Dien Versteegen-Linders hun
gouden bruiloft. Samen met
hun twee zonen, vier klein
kinderen, familie, vrienden en
bekenden. En dat zijn er veel,
heel veel....
Want iedereen in Ysselsteyn
kent Jeu en Dien. En Jeu en Dien
kennen iedereen in Ysselsteyn.
Natuurlijk, want beiden zijn erg
actief in het plaatselijke vereni
gingsleven en beheerden samen
jarenlang het gemeenschapshuis
en een cafetaria in het dorp. "Hard
werken, weinig verdienen", grapt
Jeu."Maar we hebben genoten van
die tijd. Het was altijd erg gezel
lig"
Genieten is het woord dat het
best bij Jeu en Dien past. Beiden
genieten volop van het leven. Ze
genieten bijvoorbeeld van hun
hobby's, die nogal verschillend
van aard zijn. Muziek is bijvoor
beeld dé passie van Jeu, die zo'n
35 keer per jaar met de Smelebro-
thers op pad gaat en al jaren lid
is van gemengd koor Vivace. Hij
drumt en zingt en houdt ervan om
anderen een lekker avondje uit te
bezorgen. Verder mag Jeu graag
een potje biljarten bij de KBO, de
vereniging waar beiden lid van
zijn. Het rijtje hobby's van Dien is
niet zo lang. Zij is wat vaker thuis,
behalve op zondag. Want dan is ze
vaak van 's morgens vroeg tot 's
avonds laat te vinden op het voet
balveld, om de verrichtingen te
volgen van de plaatselijk SV Maar
niet alleen de prestaties van het
eerste elftal volgt ze op de voet,
ook de lagere teams mogen zich
regelmatig in de warme belang
stelling van deze trouwe support
ster verheugen. Na afloop staat
ze steevast aan de ronde tafel'
in de kantine, om net voor het
begin van het voetballen op tele
visie weer huiswaarts te keren. De
vraag wat het geheim achter hun
gouden huwelijk is, is daarmee
eigenlijk al beantwoord."Ik zie Jeu
bijna nooit",grijnst Dien.
LIEFDESVONK
Ja, de tijd vliegt sinds Jeu en
Dien ruim vijftig jaar geleden voor
het eerst met elkaar uitgingen
na afloop van een ongetwijfeld
romantische toneeluitvoering in
café Bos in Ysselsteyn. Jeu her
innert zich die avond nog goed.
"Ik speelde met het Peeltrio voor
aanvang van het toneelstuk en
zie Dien nog op de eerste rij zit
ten. Ze was helemaal in het zwart
gekleed, een hele mooie meid. Ik
zei nog tegen mijn vrienden: 'Daar
ga ik vanavond mee uit... ja, ik
heb woord gehouden."
Sterker nog, het bleef niet bij
dat ene avondje uit. Jeu en Dien
kregen verkering, trouwden op
10 november 1956 in de kerk
en gingen daarna wonen aan de
Puttenweg, waar het kersverse
bruidspaar een nieuw huis aan
het bouwen was, maar het eerste
halfjaar in een veredeld kippen
hok woonde. Niet bepaald roman
tisch, maar 'ook daar hebben we
veel gelachen', zegt Dien.
TAPPEN
Dien, die opgroeide in een
gezin met twaalf kinderen, werkte
in haar jeugdjaren vooral thuis
op het eigen boerenbedrijf van
haar vader. Later ging ze met veel
plezier bij onder meer de familie
Slangen als manusje van alles aan
de slag en stak ze de handen uit
de mouwen in het restaurant van
Jeu Michels, eigenaar van hotel
De Zwaan in Venray. Ook werkte
ze jarenlang bij kok Vic Goumans,
die bruiloften en andere feesten
op locatie verzorgde. Jeu verkaste
op jonge leeftijd van Leunen naar
Ysselsteyn, waar de familie Ver
steegen een gemengd boerenbe
drijf begon. "We verhuisden met
zeven kinderen naar Ysselsteyn. Er
was alleen maar hei, de Peel moes
ten we nog echt ontginnen. Vanuit
het niets is dat bedrijf door mijn
vader Joep opgebouwd", weet hij
nog goed.
Na het trouwen ging Jeu aan
de slag bij de plaatselijke boeren
bond, een baan die hij in januari
1957 ging combineren met het
beheren van het spiksplinternieu
we gemeenschapshuis in Yssel
steyn, samen met zijn vrouw. Ruim
dertien jaar waren de twee hét
gezicht van het gemeenschaps
huis. Bruiloften, vergaderingen,
feesten, dansavonden, verenigings
activiteiten, carnaval: dagelijks
stonden Jeu, die in 1981 werd
uitgeroepen tot prins van car
navalsvereniging De Piëlreus en
ook jarenlang lid was van de raad
van elf, en Dien met veel plezier
en inzet voor de gemeenschap
klaar. Dat deden ze later weer, als
eigenaren van een drukbezochte
cafetaria aan de Puttenweg, een
eetzaak die ze ruim tien jaar run
den. Na het eigen ondernemer
schap beëindigde Jeu zijn werk
zame leven bij de boerenbond in
Ysselsteyn, waar hij nog jarenlang
actief was in de winkel.
OBEREN
Goede herinneringen bewaren
Jeu en Dien ook aan het oberen.
In Veulen in café 't Veule bijvoor
beeld en in de VIP-ruimte van
Jeu en Dien Versteegen-Linders
uit Ysselsteyn vieren op vrijdag
10 november bun gouden brui
loft.
profvoetbalclub Helmond Sport,
waar een zus van Dien de scepter
zwaaide.Ach, eigenlijk is het moei
lijk om het levensverhaal van het
energieke echtpaar samen te vat
ten in een verhaaltje van pakweg
800 woorden: want Dien en Jeu,
die inmiddels al een tiental jaren
in een prachtige seniorenwoning
aan de Timmermannsweg wonen,
hebben een rijk leven achter de
rug en zijn nog steeds erg actief
in de gemeenschap. Tijd om ach
ter de geraniums te gaan zitten,
vindt Jeu het nog lang niet. "Dat
is niks. Daarvoor is het leven veel
te mooi. Wij komen gewoon graag
onder de mensen."
De gouden bruiloftsdag begint
op vrijdag 10 november om 13-30
uur met een heilige mis in de St.-
Odakerk in Ysselsteyn. Van 19.00
uur tot 20.00 uur houdt het gou
den bruidspaar receptie in zalen
centrum Roelanzia.
Toon en Jo Boom-Hoex 50 jaar getrouwd
Op zaterdag 4 november is
het groot feest in zaal Back in
Time in Oostrum. In een beslo
ten feest met familie, vrien
den en bekenden vieren Toon
Boom (75 jaar) en Jo Hoex (74)
het feit dat zij 50 jaar geleden
samen in het huwelijksbootje
stapten.
De kermis in Geijsteren, begin
jaren vijftig. Jo Hoex uit Oostrum
en Toon Boom uit Venray leerden
zich kennen tijdens het koffie
drinken bij familie. Het leek een
eenmalige kennismaking, maar
een jaar later tijdens de Geijsterse
kermis sloeg de vonk opnieuw
over. Na enkele jaren verkering
werd het prille geluk op 3 novem
ber 1956 tijdens hun trouwdag
bezegeld. "En precies twee dagen
later kregen we de sleutel van
onze noodwoning aan de School
straat", weet Toon Boom zich als
de dag van gisteren te herinneren.
Het was in de na-oorlogse jaren
geen gemakkelijke tijd. Boom
werkte als 13-jarig mannetje al bij
zijn vader, die voerman was, om
de puin op te ruimen bij de Grote
Kerk.Tot zijn 21-ste levensjaar was
hij met zijn vader met paard en
wagen op stap om een bijdrage te
leveren aan de wederopbouw van
Venray. "Je leerde ontzettend veel
mensen kennen. Die tijd heeft me
enorm veel levenservaring opge
leverd. Op heel veel gebieden."
Het leven van Toon en Jo stond
vooral in het teken van hard wer
ken. Toon Boom leerde door veel
zelfstudie het vak van lasser bij
Custers aan de Maasheseweg. Met
veel plezier kijkt hij terug op de
25 jaren die hij bij Custers heeft
gewerkt. "Ik heb me goed weten
op te werken", zegt hij niet zon
der trots, "Ik was een deel van
het meubilair. Van zeg maar niks
heb ik door hard werken toch
een heel interessant en boeiend
leven gekregen. Met dank ook aan
Custers, want dat was een prima
werkgever. Een echt familiebedrijf
met belangstelling voor de men
sen die het in dienst had."
Het jonge paar verhuisde van de
Schoolstraat naar de Prinses Bern-
hardstraat en vervolgens naar de
Hatendonk in Oostrum.Vervolgens
ging het in het Venrayse kerkdorp
naar de Westerthienweg. "Daar
hebben we het langste gewoond,
22 jaar maar liefst", zegt Jo Boom.
De laatste verhuizing ging naar de
Van Broekhuizenstraat in Oostrum
waar het gouden bruidspaar nu
nog steeds woont. Uit hun huwe
lijk werden twee zoons geboren,
Will en Mario. Jo: "Die zijn allebei
heel goed terecht gekomen en zijn
ingenieurs geworden.'Trots zijn ze
ook op hun drie kleinderen, twee
jongens en een meisje.
In al die jaren had Jo Boom
de zorg over de beide kinderen.
Maar daarnaast wist ze ook van
aanpakken. "Ik heb altijd in grote
gezinnen gewerkt. De huishou
ding gedaan, wassen en poetsen.
Dat waren lange dagen. Daarnaast
heeft mijn moeder zestien jaar
bij ons ingewoond. Het was hard,
maar deugdzaam werken. Maar je
wist niet beter."
EVACUATIE
Van Custers stapte Toon Boom
over naar Kersten in Wanssum.
Veertien jaar lang was hij daar
nog werkzaam, voordat hij het uit
eindelijk rustiger aan ging doen.
Bij Kersten werden de werkne
mers ieder jaar getrakteerd op
een bedrijfsuitstapje. "Dan gingen
we drie dagen naar Engeland, of
Spanje en werden we echt in de
watten gelegd. Dat waren prach
tige uitstapjes." Maar zo genoten
ze ook altijd van het jaarlijkse
bezoek aan de familie in België
waar Jo Boom in de oorlogsjaren
een half jaar onderdak vond. In
een klein dorpje onder de rook
van Gerardsbergen in Oost-Vlaan-
deren. "We werden in de oorlog
geëvacueerd en kwamen uitein
delijk in België terecht", aldus Jo,
"Een half jaar hebben we met de
hele familie daar onderdak gehad.
We hadden niks in die tijd. We kre
gen zelfs kleding." Na de terugkeer
naar Nederland was het niet uit
het oog, uit het hart. Integendeel,
ieder jaar ging 'Jo de vluchteling',
zoals ze steevast door de zuider
buren werd genoemd, terug met
haar man. Ze verheugen zich er
ook enorm op als tijdens het gou
den bruiloftsfeest de dochters en
zoon van de Belgische familie aan
wezig zullen zijn.
Verenigingsmensen waren Toon
en Jo niet echt. De man des huizes
is wel lid geweest van Ruiterclub
Isidorus en handboogsportver
eniging Den Doel in Venray. Het
liefste deed hij echter thuis hand
smeedwerken. "Maar daar ben ik
pas geleden mee gestopt." Jo was
enkele jaren verbonden aan de
vrouwenbond en hield zich ver
der vooral bezig met breien en
kaarten maken. Vervelen doen
ze zich niet, al moet Toon na zijn
hartoperatie in april van dit jaar,
waarbij hij vijf omleidingen kreeg,
zich wel in acht nemen. Dat belet
hem echter niet om te fietsen,
computeren, tuinieren en bezig te
zijn in hun moestuintje. "Je moet
medicijnen slikken en je beper
kingen kennen, maar voor de rest
voel ik me prima."
Deze kapel, hoek Langeweg-
Kennedystraat, in Venray, is gewijd
aan St.Anna, de moeder van Maria.
Zij dateert in haar huidige vorm
uit het einde van de 19e eeuw.
Daarvoor moet er een andere
kapel hebben gestaan. Het beeld
van St. Anna dat oorspronkelijk
in de kapel stond, is zeker enkele
honderden jaren oud en staat in
het museum het Freulekeshuus
aan de Eindstraat in Venray.
De heer T. Litjens heeft een
kopie van dit beeld gemaakt die
in de kapel is geplaatst. Het is
een beeld van roodbakkende klei,
en geschilderd, het origineel is
van hout. Het toont St. Anna met
op haar arm Maria als volwassen
vrouw met een open geslagen
boek op haar schoot. De leerlin
gen van de toenmalige LTS hebben
in 1972 een opknapbeurt gegeven
en in 1984 heeft deze kapel een
volledige renovatie gekregen. Een
nieuw leien dak en de restauratie
van het stenen altaar kwam daar
bij ook een smeedijzeren hek die
het houten hek moest vervan
gen. Om dit beeld bescherming
te geven werd er een plexiglas
scherm geplaatst. Met medewer
king van schutterij St. Anna die
ook het geregeld onderhoud op
zich genomen heeft, werd deze
kapel in 1984 ingezegend. Heel
mooi in deze kapel is het prach
tig gerestaureerde en opnieuw
beschilderde plafond. Koester uw
monument.
Kent u ook zo n bijzondere
plek in Venray of een van de kerk
dorpen? Reacties graag via het
secretariaat van Stichting Venray
Monumentaal, p/a Groene Hart 7,
5801 SX in Venray, email venray-
monumentaal@kpnplanet.nl.
Gouden bruidspaar Theo en Annie Swemers-Thiessen
Op maandag 6 november
zijn Theo Swemers en Annie
Thiessen uit Oostrum 50 jaar
getrouwd. Dat wordt op vrij
dag 10 november gevierd met
een groot feest in Hotel Aste-
ria in Venray. Van 18.30 tot
20.00 uur is er een receptie,
aansluitend wordt het feest
voortgezet met familie, vrien
den en bekenden.
'Kom eens een keer bij ons
thuis langs', zei Gerrit Thiessen
tijdens zijn militaire diensttijd in
Amersfoort tegen Theo Swemers,
die ook in die plaats was gelegerd.
Swemers, wonend in Wellerlooi,
voegde de daad bij het woord
en ging op bezoek bij de familie
Thiessen in Meerlo. Daar leerde
hij dochter Annie kennen, de vonk
sloeg meteen over. "We troffen
elkaar daarna stiekem. Van een
officiële verkering was nog geen
sprake. Dat gebeurde pas na mijn
diensttijd", zegt Theo Swemers
als antwoord op de vraag waar ze
elkaar voor het eerst ontmoetten.
Na zijn diensttijd ging Swemers
in 1950 aan de slag bij de Zuid
ooster in Eindhoven. Een dag
per week had hij vrij. Alleen als
het een zondag was, zag het ver
liefd stelletje elkaar. "Dan gingen
we fietsen", lacht Annie Thiessen
veelbetekenend. Theo Swemers,
die in Eindhoven in een pension
woonde, probeerde tevergeefs
een huis te kopen in de lichtstad.
Met veel moeite slaagde het paar
er in om in de Mgr. Hanssenstraat
in Oostrum, niet voordat gouver
neur Houben van Limburg was
ingeschakeld, een huis te kopen.
"We hadden het huis al gekocht.
En toen mochten we er niet in.
Werd het huis aan iemand anders
gegeven. Een gezin. Dat moet je
je nu eens voorstellen. Gelukkig
kwam het allemaal, vooral door
toedoen van de gouverneur, goed."
In november 1956 stapten Annie
en Theo in hun huwelijksbootje,
niet veel later betrokken ze hun
huis in Oostrum.
Theo Swemers was inmiddels
overgeplaatst naar de Zuidooster
in Venray. Als chauffeur op de lijn
dienst. Niet lang, want al snel ging
hij met gezelschappen door het
hele land, België en ook Duitsland
toeren. Maar liefst 26 jaar. Alleen
dagtrips. De vele bedevaarten
naar Beauraing in België, vlakbij
de Franse grens, staan hem nog
helder bij. "Met veertig bussen
vertrokken we ieder jaar vanuit
Eindhoven. In totaal 700 kilome
ter op een dag. Maar daar draaiden
we onze hand niet voor om. Het
was een prachtige tijd." Enkele
jaren eerder maakte de waters
noodramp in 1953 al grote indruk
op hem. "Als chauffeur van de
lijndienst werd ik toen ook inge
zet in het personenvervoer. Al het
treinverkeer lag stil. Toen reden
we vanuit Bergen op Zoom 350
kilometer via Zeeland en België
weer terug."
Annie Swemers zat intussen ook
niet stil. Ze had de zorg over de
drie dochters, GerryTiny en Anne-
miek. Ze hielp aan handje mee in
de zuivelwinkel in Oostrum en
bij café Camps. Verder hadden
ze regelmatig twee of drie HBS-
studenten uit het hele land in de
kost. In het verenigingsleven liet
ze zich ook niet onbetuigd. Zo
was ze van 1968 tot 1976 voorzit
ter van de Oostrumse Vrouwen
Beweging (OVB) en was ze vijf
tien jaar actief als vrijwilligster
in het Welfarewerk van het Rode
Kruis. "Ik ging op ziekenbezoek
bij mensen in de regio Venray. Ver
der was er jaarlijks een bootreis
voor zieken en hulpbehoevenden
en een paar keer per jaar feest."
Verder was ze begeleidster van de
handwerkclub en 35 jaar lid van
het kerkkoor in Oostrum.
GEZOND EN GELUKKIG
Ook Theo Swemers heeft een
broertje dood aan stilzitten. Naast
zijn werk als chauffeur ging hij
met veehandelaar Camps iedere
twee weken op vrijdag naar de
veemarkt in Zwolle. "Dan kwam ik
's nachts thuis van de late dienst
en om vijf uur 's morgens zaten
we alweer in de auto naar Zwolle."
Actief was hij ook altijd. Al 26 jaar
doet hij aan competitiebowlen op
dinsdagavond. Op maandag gaat
hij al vanaf 1967 vrij zwemmen.
Eerst in Servaas, nu in zwembad
de Sprank. "Ik zwem na al bijna
veertig jaar iedere maandagavond.
Samen met een clubje, vanaf het
eerste uur samen met mijn kame
raad Leo Hoex." Sinds hij in 1986
in de VUT ging, onderhoudt hij
samen met een groepje van zo'n
vijftien vrijwilligers de kerk en het
kerkhof.
Samen met zijn vrouw geniet
hij nog steeds van het reizen en
vakanties. "We zijn altijd ieder jaar
een week naar een zomerhuisje
van de Zuidooster in Zeeland
geweest. Dat is heerlijk aan zee",
vertelt Annie, "Daarnaast zijn we
met de kinderen in Oostenrijk
geweest. De laatste jaren gaan we
vaker mee met bootreizen. Naar
Duitsland, Oostenrijk en Zwit
serland. Prachtig en heel netjes
verzorgd." "Dat is ons uitstekend
bevallen" vult Theo aan. "Als het
natje en droogje goed verzorgd
zijn, zijn we al tevreden.' Tevreden
mensen zijn ze."We hebben prach
tige kleinkinderen. Daar genieten
we ieder dag van. De oudste is 22
jaar, de jongste nog geen jaar. We
mogen ons in de handjes klappen.
We zijn gezond en gelukkig."
EL EN MAAS
Jeu en Dien houden
nog altijd van het leven
*1
Het was hard werken