orlogsgedeporteerden
te gast in Castenray
Duidelijk stankbeleid
maakt meer mogelijk
Lotgenotencontactdag
Bijeenkomst
bestuurskracht
Huid verjonging zonder injecteren
"LI PETTTSOLEIL'
TAXATIES
www.steja.nl
- Pai
HEL EN MAAS
Donderdag 6 oktober 2005 - Pagina 7
3 sla#
/verki c;tu
uwjaa
OOfa
lp zaterdag 8 oktober is de
:hting Heemkundig
.iootschap Castenray van
ng; loo tot 17.00 uur in gemeen-
iapshuis De Wis gastheer
de nog in leven zijnde
ove'lÊW Duitsland gedeporteerde
iord- en Midden-Limburgse
s en mannen.
lie werden in de nadagen van
jTweede Wereldoorlog in okto-
[r en november 1944 tijdens raz-
?s opgepakt en gedwongen te
In werken in de Duitse oorlogs-
(ustrie en op boerenhoeves. Ze
;sten, vaak onder de meest
erabele omstandigheden, de
idsplaatsen van de Duitse
jielijke bevolking innemen,
lat Hitier vrijwel alle nog
izins weerbare mannen naar
[frontlinie had gestuurd. Na de
log werden de gedeporteerden
volledig vergeten groep oor-
slachtoffers. Pas in 1994, bij
vijftigjarige herdenking van de
lra«' en portaties, trok een
■o/t leine groep mensen zich hun lot
rj* n en richtten de stichting
n wï :Portatie oktober 1944 Noord-
- Midden-Limburg op. Deze
[ting gaf aan de historicus dr.
ed Cammaert de opdracht om
geschiedenis van de razzia's en
iportaties vast te leggen. Dit
•sulteerde in het boek 'Sporen
bleven', waarvan het eerste
implaar in 1996 door gouver-
ur Van Voorst tot Voorst werd
ngeboden aan Sjaan Willemssen
91 Castenray, de op dat moment
idste nog in leven zijnde gede-
^^irteerde.In het boek, dat behal-
i uitgebreide historische achter-
1 iden, een reeks verhalen van
:porteerden bevat, is niet alles
-„getekend wat het vermelden
I fj bard was. Daarom zijn vorig jaar,
"«gelegenheid van de zestigjarige
leaking, door kinderen van de
sisscholen tal van gedeporteer-
en hun directe familieleden
iterviewd en zijn ook hun erva-
jen op schrift gesteld. In de
leente Venray ging het daarbij
mensen uit zes door razzia's
deportaties getroffen dorpen,
lehjk Castenray, Heide,
Oirlo, Oostrum en
ilen. Later bleek dat ook ande-
|in Venray woonachtige, maar in
iet boek onvermelde slachtoffers
?n de razzia's nog een ooggetui-
toifS ^verbaal hadden.
Hun verhaal, opgetekend door
'm Eibers, willen we u zeker
or2|tf onthouden.
wa( Evacuatie 27 september 1944
~n tuiRazzte 17 november 1944
Toen de oorlogsgevaren ten
ide liepen - de geallieerden
aren al doorgedrongen tot in het
bied rond Grave en de
iypolder - kwam in de Oost-
ibantse dorpen het bevel van de
litse bezetting om huis en haard
verlaten en zuidwaarts te trek-
n om, aldus de Duitsers, niet in
intlinie terecht te komen.
a~~De familie Eibers uit
peningen trok naar Maashees
[kreeg daar gastvrij onderdak bij
familie Piet Botden, wonende
been boerderij vlak aan de Maas.
jc weduwe Botden woonde daar
iet de nog thuiswonende kinde
in; drie dochters en een zoon.
ovendien woonde daar Harry
loemen, een nog zeer jeugdige
Migeman, als hulp op de boerde-
Omdat het de bedoeling is dat
et in dit verhaal specifiek gaat
ver datgene wat er in die periode
ebeurde ten aanzien van de raz-
ia 's, zullen we ons hier vooral
ezig houden met datgene, wat de
olgende twee personen hebben
eleefd. Het gaat hier om Harry
loemen, geboren 26 januari 1929
i Overloon en om Wim Eibers,
eboren 15 december 1924 in
brtum-Mullem, gemeente
ierlingsbeek.
Nadat bij de familie Botden in
laashees de stroom evacués
ndertussen was aangegroeid tot
[él 25 personen, moesten alle
ken
;amei
net lii
OOI
bewoners van Maashees en oms
treken op 2 oktober verder zuid
waarts trekken. Zo kwam de kara
vaan terecht bij de familie Poels
op de 'Gun' in Swolgen. De familie
Poels nam eenieder liefdevol op;
er werden noodslaapplaatsen
gemaakt op de stallen.
Ondertussen groeide de stroom
bij de familie Poels nog aan, omdat
de familie Hesen uit Oirlo, onder
zeer droeve omstandigheden, het
aantal evacués nog meer deed toe
nemen. De oudste zoon van de
familie Hesen was op 19 oktober
door een granaat getroffen en
voordat de familie kon evacueren,
moest zij zelf hun getroffen zoon
Harry begraven.
Het leven van alle dag zette zich
voort en men maakte van de
benarde omstandigheden maar
wat er van te maken viel.
Belangrijk was tot dan toe dat
eenieder zeer gelukkig was met
het liefdevolle onderdak.
Totdathet 17 november
1944 werd; een razzia, die alle
mannen die nog werk konden ver
zetten, met honderden bij elkaar
dreef.
MANTEL ANZIEHEN
Wim Eibers was met Toon
Poels, de oudste van de familie op
de Gun, in de boomgaard bezig,
toen Toon riep; "Wim, daar
komen ze." Ik zie nog dat Toons
klompen door de lucht vlogen en
weg was hij, het struikgewas in.
Wim Eibers had te laat in de gaten
dat de "Grünen" zo dichtbij waren,
en op het moment dat hij zich aan
het lopen zette, vlogen er een
paar kogels vlak langs hem heen.
Op zo'n moment heb je geen
keus meer. "Wie alt?" "Zestien en
een half", loog Wim. "Also, Mantel
anziehen, Essen für zwei Tage mit-
nehmen und auch eine Decke,
und schnell!".
Op de binnenplaats van huize
Poels hadden zich inmiddels al
een viertal mensen verzameld om
aan een droeve aftocht te begin
nen: Ger Poels, Lei Poels, een
ondergedoken jood uit de
Randstad, Siem geheten en de pas
vijftien jaar oude Harry Bloemen.
Hem hadden ze van de hooizolder
gehaald, ontdekt met behulp van
een zaklantaarn. Dat hij pas 15 jaar
was, maakte op die Germanen
geen enkele indruk.
Waarschijnlijk was zijn nogal rijzi
ge gestalte al voldoende om te ver
onderstellen, dat ook Harry in
staat was om werk te verzetten als
hij eenmaal over de grens was.
Moeder Botden, zich zwaar ver
antwoordelijk voelend voor de
jonge Harry, verzocffi met klem
aan Wim Eibers: ~"Wil je toch goed
op Harry passen, de jongen is nog
nooit ergens geweest." Dat werd
met klem beloofd. De dramatische
stoet zette zich in beweging rich
ting Swolgen. Ger, de tweede
zoon van de fkmilie Poels, werd
Harry Bloemen en Wim Eibers zijn zaterdag van de partij in
gemeenschapshuis de Wis in Castenray.
het allemaal te machtig en hij viel
bijna in zwijm, ofwel het was echt
ofwel hij speelde perfect theater.
De begeleidende Duitsers legden
hem op een kruiwagen en een
voor een 'mochten' wij de 'zie
lige' Ger voort kruien. Toen Ger in
de gaten kreeg dat hij hoe dan ook
mee moest, koos hij, in Swolgen
aangekomen, eieren voor z'n geld,
en stapte van de kruiwagen af.
Van diverse zijden kwamen de
Grünen aan met steeds meer man
nen. Jonge mannen, maar ook al
grijzende huisvaders.
In Broekhuizen ging er een hon
derdtal op de veerpont richting
Arcen. De verzamelplaats was een
opslagplaats voor kolen e.d. bij
een familie Knijpers, tegenover
het 'Maashotel'.
SPERRZEIT
Nadat de Grünen met genoegen
hadden vastgesteld dat het aantal
mannen dat ze die dag bij elkaar
gedreven hadden, was meegeval
len, werden we naar een oude
tractor geleid, waaraan enige open
wagons waren gekoppeld.
Intussen was het behoorlijk gaan
regenen en men probeerde zich
tegen de regen te beschermen
met een meegenomen deken of
iets dergelijks.
Het vervoermiddel was van
zodanige kwaliteit, dat het uren
duurde alvorens de trieste tocht
door Velden reed. De burgers van
die plaats kwamen naar buiten
met brood, worst en ja, met van
alles: voorwaar een geestelijke
aanmoediging, die tot gevolg had
dat er zelfs vaderlandslievende lie
deren uit onze kelen kwamen
Maar toch.... het NS-station
Venlo was de eindbestemming
van de tram, waar we, met enigen
minder, aankwamen. Een enkeling
had het aangedurfd om van de
tram te springen en hoopte met
de moed der wanhoop te ontsnap
pen; helaas heeft niet iedereen dit
er levend afgebracht.
Voor Harry Bloemen en Wim
Eibers (moeder Botden had iets
gevraagd) was nu het moment
aangebroken om goed uit te kij
ken. Dit echter viel niet mee; het
was aardedonker, men kon geen
hand voor ogen zien. De Duitsers
flitsten af en toe met schijnwer
pers en hadden ook nog een paar
herdershonden bij zich. Harry en
Wim hadden al talmend de staart
van de colonne bereikt en nog net
voordat we de poort van het sta
tionscomplex op moesten, sloe
gen we rechtsaf en zodoende
waren we aan het zicht van de
groene begeleiders onttrokken.
Dat was al goed gelukt, maar
waren we al vrij? Het geluk was
niet met ons. Het eerste stuk was
een weg met bomen richting de
Nu bij schoonheidssalon Le Petit Soleil
Voor veel mensen een bekend
probleem. De huid wordt ouder,
taaier en er komen meer rimpels.
Waar men ziet op tegen de pijn
lijke injecties die met huid
verjonging gepaard gaan. Dan
heeft schoon-heidssalon Le Petit
Soleil aan de Overbrouck 12 in
Well nu dé oplossing:
de Mikolaser!
'Ik krijg in mijn salon inderdaad
veel mensen die graag een huid-
veijongingskuur willen ondergaan",
tegt Ria Theunissen. "De gebrui-
kelijke manier was tot dusver het
toedienen van injecties maar veel
Mensen zagen daar toch tegenop.
Dan is de Mikolaser hét ideale
dternatief." De behandelingen van
ie Mikolaser zijn namelijk geheel
Pijnloos en voelen aan als een wel
dadige cosmetische behandeling.
Het geheim zit hem in het gebruik
van een speciaal hyaluronzuurgel in
combinatie met de unieke techniek.
Hoe gaat dit in zijn werk? Ria:
Om te beginnen wordt de natuur
lijke hypo-allergene gel in de huid
gemasseerd. Daarop volgt een
ontspannende behandeling met de
infrarood koud lasertechniek van de
Mikolaser. Al na één behandeling is
het resultaat zichtbaar. Het volume
van de huid neemt door de combi
natie van gel en infrarood plaatse
lijk toe met liefst 115 procent. En
na een kuur blijft het resultaat vier
tot-zes weken actief!" Inmiddels is
de Mikolaser ruimschoots beproefd
en enthousiast ontvangen door
veel schoonheidsspecialisten. Ook
dermatologen en wetenschappers
zijn erg te spreken over werking
en resultaat. Medisch specialisten
gebruiken de Mikolaser zelfs bij de
behandeling van huidziekten, zoals
acné, en littekens.
Perfectionist
In 1985 startte Ria met een zonne
bankstudio, even later gevolgd door
een schoonheidssalon. "Ik ben van
nature een perfectionist en wil het
beste voor mijn klanten. Geen op-
pervlakkige behandelingen, maar
juist doordringen diep in de huid.
Dat is écht een verschil." Met dit
nieuwe koud laserapparaat, de Mi
kolaser, is zij erg blij. "Op de eerste
plaats gaan we hier rimpels mee
bestrijden, maar er kan zoveel meer
mee. Misschien is het apparaat wel
geschikt voor de behandeling van
kalknagels. Als dit werkt zal ik
hier zeker meer van laten weten!"
En wat de toekomst betreft: "Mijn
dochter Cindy zal mij in de toe
komst gaan opvolgen. Ik hoop dat
zij dit vak net zo graag zal uitoe
fenen als ik jaren gedaan heb. Met
onze ervaring en haar opleidingen
moet dat lukken!"
Voor meer informatie:
Ria Theunissen van Le Petit Soleil,
Overbrouck 12 in Well, tel. 0478-
502625.
Parade; er lagen stukken van
omgevallen bomen en resten
draad van het elektriciteitsnet.
Daags tevoren was Venlo nog
weer eens gebombardeerd en we
vielen o.a. op de Parade af en toe
in een bomkrater. Harry heeft
Wim er een keer uit moeten trek
ken: hij zat tot aan de knieën in de
modder.
"Harry", zei Wim, "hier in de
stad heb ik een tante wonen, tante
Han, een zus van mijn grootvader,
ze verblijft in een oude mannen-
en vrouwentehuis tegenover de
Martinuskerk." Struikelend en val
lend, af en toe bijna in de modder
kruipend vanwege bewegende
gedaanten. Dat konden alleen
maar Duitsers zijn, het was
immers 'Sperrzeit'. Bij het tehuis
van tante Han aangekomen, zagen
we nog licht branden.
DRIJFNAT
We belden aan en op het
moment dat we het geluid van
laarzen hoorden aan de andere
kant van de voordeur, zetten we
het op een lopen. Tante was er
dus niet. Op het Nolensplein aan
gekomen, zagen we aan de andere
kant van het plein schaars licht
branden, naast een kerkje, Wé
renden er heen, het huis was ver
bonden met het kerkje. We bel
den en meteen hoorden we een
stem: "Wie is daar?" "Goed volk",
zeiden we. "Ja, ja, dat kan ieder
een wel zeggen." "We zijn aan een
razzia ontsnapt." De deur vloog
open en wij waren binnen. In het
huis van een dominee waren we
terechtgekomen; de dominee was
wegens zijn anti-Duitse gevoelens
gevlucht en de koster met zijn
vrouw pasten op het huis. En
vanaf dat ogenblik pasten ze op
Harry en op Wim.
We waren drijfnat en koud tot
op het bot. De kachel brandde
behaaglijk, het werd bijna gezel
lig. We kregen te eten. Onze red
ders hebben ons naar een warm
bed gebracht en vanwege comple
te vermoeidheid hebben Harry en
Wim een goede nacht gehad. De
volgende morgen stond er voor
ons een heerlijk ontbijt klaar en
het geweldige echtpaar had zich
een groot gedeelte van de nacht
bezig gehouden met het drogen
van onze kleding. Maar wat nu
Het was 18 november gewor
den en onze redders gaven ons de
raad om aan de oostkant van de
Maas via Genooi in noordelijke
richting te gaan; immers wij wil
den zo gauw mogelijk weer bij
onze families terechtkomen. Hier
en daar zagen we nog een gedeel
te van een tankgracht, opgewor
pen ter verdediging van de stad
Venlo. In snelle pas gingen we
richting Arcen. Even na Lomm
kwam ons een fietser tegemoet;
hij hield ons staande en zei: "Jullie
zijn zeker ontsnapt? Ik zie het, jul
lie hebben te veel haast, en dat
valt op. Ga naar de Maasstraat in
Arcen." Op het aangegeven adres
woonde de familie Cup. Daar trof
fen we Lei Poeh en de joodse
onderduiker. Hoe waren die daar
terechtgekomen?
In de loods bij de familie
Kuijpers stond een dorsmachine,
daar bovenin was Lei gekropen en
onder de machine had zich Siem,
de joodse onderduiker, genesteld.
Toen de razziakaravaan vertrok
ken was, hadden zij, zonder iets
van elkaar te weten, geprobeerd
zich aanvankelijk muisstil te hou
den. Als Siem zich zuchtend ver
roerde, dacht Lei dat de Duitsers
hem bijna te pakken hadden en
omgekeerd.
Harry en Wim waren in goed
gezelschap terechtgekomen. Een
ondergrondse verzetsgroep ried
hen aan om de volgende dag rich
ting Wellerlooi te gaan; daar had
den ze een geweldige relatie: Een
Duitse officier zou hen daar de
Maas overroeien en dan was het
naar de Gun nog maar een peulen
schilletje.
Weer een overnachting, weer
was het geluk aan onze zijde,
dankzij voortreffelijk werk van
echte vaderlanders.
Het werd 19 november. Tegen
de avond verlieten we, nu met zijn
vieren, Arcen en stapten enigszins
verspreid richting Wellerlooi. In
de avond arriveerden we bij de
familie Thijssen wonende aan de
Rijksweg. Weer een zeer gastvrij
onthaal; over een Duitse officier
werd geen gewag gemaakt. We
zouden er voor zorgen de volgen
de dag, nog voordat het licht
werd, gereed te staan voor de
overtocht. Door de spanning
kwam er van een behoorlijke
nachtrust niets terecht. Een groot
gedeelte van de nacht werd overi
gens doorgebracht met 'zwikken',
een nogal grof kaartspel, waarbij
op het eind van de kaartnacht
Siem, de jood, het financiële
slachtoffer was geworden. De
nacht is verder slapeloos verlo
pen.
Eindelijk was het 20 november;
weer een ontbijt en aan de achter
deur stond een heuse Duitse sol
daat. Over een bospad bracht hij
ons naar de oever van de Maas.
Onderweg werd nauwelijks
gesproken, hooguit wat gefluis
terd.
Zonder dat er aanwijzingen wer
den gegeven, stapten we in de
klaarliggende boot. De Duitser
roeide bijna geluidloos naar de
overkant; de spanning steeg meer
en meer. Zou het avontuur luk
ken?.
Op de plek, waar je vandaag de
dag aanlegt om bij Tante Jet een
consumptie te gaan kopen, zette
de officier ons aan wal.
We trokken onze beurzen om
onze grote hulp te belonen. Hij
accepteerde echter niets. Hij zei
nog:
"Ga maar snel naar jullie konin
gin Wilhelmina." Een dankbare
hand was het enige wat we aan
hem kwijt konden en de roeispa
nen doorkliefden weer zachtjes
het Maaswater: 'Unser Freund'
ging weer terug naar Wellerlooi.
Lei Poels kende van hieruit de
weggetjes binnendoor en in min
der dan drie kwartier waren we
met z'n vieren weer terug op de
Gun in Swolgen; de blijdschap
vanwege de snelle thuiskomst
werd natuurlijk getemperd door
het feit dat de andere zoon van de
familie Poels, Ger, er niet bij was.
(Gelukkig is hij maanden later
gezond en wel weer met zijn fami
lie verenigd.) Op 23 november
1944 werd Swolgen bevrijd, maar
het was toch pas in het begin van
december dat de geëvacueerden
het veilig genoeg vonden, om
terug te keren naar huis en haard.
Toch betekende deze terug
tocht voor velen dat ze op zoek
moesten naar een nieuw evacu
atieadres.
Voor de Noord-Brabanders bete
kende dit, dat het nog maanden
zou duren alvorens het in het
Land van Cuijk veilig genoeg was
om echt thuis te komen. Men
kwam er toen pas achter dat hun
huis, indien het er nog was, leeg
geroofd was en meestal ernstig
beschadigd.
Waarschijnlijk hebben de mees
te geëvacueerden de dan volgen
de jaren zo veel zorgen gehad in
verband met de wederopbouw,
dat er heel veel jaren voorbij zijn
gegaan, zonder dat men zich bezig
hield met het gebeurde rondom
de razzia 's.
In 2001 kwam Harry Bloemen
in gesprek met een Venraynaar,
Sjeng Janssen, afkomstig uit
Holthees. Deze vertelde dat hij in
1944 eveneens via een razzia
opgepakt was. Omdat de trein
waarmee hij vanuit Venlo naar
Duitsland vervoerd werd door een
geallieerde beschieting tot stil
stand was gebracht, had hij kans
gezien om te ontvluchten. Het
wonder wilde dat deze Janssen
met nog drie anderen door dezelf
de officier over de Maas was gezet
vanuit Wellerlooi.
Deze Janssen is in maart 1945
naar de familie Thijssen geweest.
De Wellerlooise Thijssen vertelde
toen dat de officier in de tuin van
de familie Thijssen geëxecuteerd
was wegens hulp aan ontsnapte
gevangenen. Harry Bloemen is
mét genoemde Janssen in 2001
naar Wellerlooi getogen om nade
re informatie te vergaren.
Uiteraard was de betreffende heer
Thijssen al lang overleden. Diens
zoon, destijds 9 jaar oud, wist van
de Duitser alleen dat hij Fritz zou
geheten hebben.
Meerdere onderzoekingen heb
ben er helaas niet toe geleid dat er
meer bekend is geworden,
omtrent de identiteit van onze
heldhaftige Duitser.
Waarom dit verhaal van twee
Brabantse 'jongens'? Wel, omdat
het in de loop der jaren twee
Limburgse jongens zijn geworden.
Harry Bloemen, sinds 2 februari
1952 woonachtig in Venray, was
37 jaar lang als verpleger verbon
den aan. Huize St. Servatius en
Wim Eibers sinds I november
1956 woonachtig in Venray en
werkzaam geweest als leraar aan
de Mulo (de latere Mavoschool).
De gemeente Venray heeft
deze week ingestemd met het
ontwerp Stankbeleid. Jan
Driessen, wethouder Milieu:
"Met de nieuwe stankbeoor
deling maken we meer moge
lijk voor bouwmogelijkheden
en bedrijfsontwikkelingen."
Driessen licht toe dat met het
nieuwe stankbeleid de stank
cirkels rond de kerkdorpen
kleiner worden en de moge
lijkheden voor de ontwikke
lingen van veehouderijen
worden verruimd. "Op basis
van de Stankwetgeving heb
ben we alle mogelijke ruimte
opgezocht." Het nieuwe
beleid is samen met andere
gemeenten in de regio Noord
en Midden-Limburg voorbe
reid.
In een agrarische gemeente als
Venray is het volgens de gemeen
te essentieel om een duidelijk
toetsingskader voor de beoorde
ling van stank van veehouderijen
te hebben. Driessen: "Zo kunnen
we functies als wonen en wer
ken in het buitengebied goed op
elkaar afstemmen." De gemeente
Venray schetst in het ontwerp
Stankbeleid veehouderij hoe zij
hieraan invulling geeft op basis
van de landelijke wetgeving. De
burgers worden uitgenodigd hun
mening te geven over het ont
werp Stankbeleid veehouderij.
Om de reconstructieplannen
te kunnen verwezenlijken is de
Stankwetgeving versoepeld. Op
1 juni 2004 werden de Wet stan
kemissie veehouderijen in land-
bouwontwikkelings- en verwe-
vingsgebieden en de Regeling
stankemissie veehouderijen in
landbouwontwikkelings- en ver-
wevingsgebieden in Venray
effectief. Dit hing samen met de
bekendmaking van het recon
structieplan. Daarmee verviel de
stankbeoordeling op basis van de
richtlijn 'veehouderij en stank-
hinder 1996' en de cumulatie. In
heel Venray geldt nu de nieuwe
wetgeving. Deze wet bevat een
verruiming voor de ontwikkeling
van veehouderijen. De wet is
onder meer van toepassing bij
milieuvergunningprocedures van
agrarische bedrijven en woning
bouwplannen
De stankemissie wordt bere
kend op basis van het aantal die
ren en het huisvestingssysteem.
Aan de hand daarvan wordt de
minimale afstand bepaald ter
voorkoming van stankhinder.
Daarmee kan worden beoordeeld
of de emissie op de betreffende
locatie acceptabel is en of een
milieuvergunning kan worden
toegekend. De wet legt geen
maatregelen of voorzieningen op
aan een veehouderij om stank-
hinder te beperken.
Het gemeentelijke stankbeleid
veehouderij zorgt voor een nade
re invulling van de wetgeving en
afstemming met lokale plannen
en ontwikkelingen. Zo zijn de
omgevingscategorieën van de
kern Venray en de kerkdorpen
bepaald op categorie 1 respectie
velijk 2. Daarmee worden de
stankcirkels rond de kerkdorpen
kleiner en dit biedt perspectie
ven voor woningbouw. Voor de
categorie-indeling van de ver
schillende recreatieve objecten is
een regeling in het stankbeleid
opgenomen.
Hoe lang dit huidige stankbe
leid kan worden toegepast in
Venray en de regio is afhankelijk
van aangekondigde nieuw te ont
wikkelen landelijke stankwetge
ving, waar nog geen enkele tijds
pad aan gekoppeld is.
Het ontwerp Stankbeleid vee
houderij ligt van 13 oktober tot
en met 24 november 2005 ter
inzage in het gemeentehuis.
Gedurende deze 6 weken kun
nen schriftelijk en mondeling
zienswijzen worden ingediend.
Op basis van de zienswijzen kan
de inhoud van de beleidsregel
worden bijgesteld.
Op woensdag 5 oktober
houdt de provincie Limburg in
het gemeentehuis van de
gemeente Venray de startbij
eenkomst voor de vervolgmo-
nitor bestuurskracht Noord-
Limburgse gemeenten. Net als
bij de eerste visitatieronde in
2000-2003 zal de bestuurs
kracht worden beoordeeld
door een onafhankelijke visi
tatiecommissie onder voorzit
terschap van dhr. mr. C.
Rutten, voormalig burgemees
ter van de gemeente Breda.
Deze vervolgmonitor is voor
zowel de provincie Limburg als
de deelnemende gemeenten inte
ressant omdat de vergelijking met
de eerste bestuurskrachtmonitor
inzicht in de ontwikkeling van de
bestuurkracht van de gemeenten
verschaft. Venray heeft met het
organisatieontwikkelingstraject,
de strategische visie, het ontwik
kelingsperspectief en gebiedsge
richt werken belangrijke stappen
gezet in de verbetering van de
bestuurskracht.
De vervolgmonitor is opge
deeld in twee fasen. Op 5 oktober
start de eerste fase: de opgavenbe-
paling. In deze fase worden de
opgaven vastgesteld waar iedere
gemeente zich voor gesteld ziet.
Ook wordt gekeken naar regiona
le opgaven.
In de tweede fase volgt de wer
kelijke bestuurskrachtmeting.
Vanwege de gemeenteraadsver
kiezingen in maart 2006 en de
daaropvolgende coalitie- en colle
gevorming zal deze fase starten in
het najaar van 2006. De definitie
ve eindrapportage wordt voor
zien in juli 2007.
- SNELLE SERVICE
PROFESSIONELE
VERWERKING
DE VOORDELIGSTE!
TARIEVEN
Tel. 0478-512772 Fax 0478-512768
Kerstpakketten
Op zaterdag 8 oktober vindt
in het gemeenschapshuis De
Wis in Castenray de jaarlijkse
Lotgenotencontactdag plaats.
Deze dag is speciaal bestemd
voor oorlogsgedeporteerden
en hun familie, maar ook
andere geïnteresseerden zijn
van harte welkom.
Om 14.00 uur wordt iedereen
ontvangen met koffie of thee en
een stuk Limburgse vlaai, waarna
Jan Strijbos, voorzitter van de
stichting Heemkundig Genoot
schap Castenray, de middag zal
openen met een kort welkomst
woord. Namens de stichting
Deportatie oktober 1944 Noord
en Midden-Limburg worden de
aanwezigen toegesproken door
Gerard Sonnemans en vervolgens
is het de beurt aan gastspreker
Jaap de Levie uit de Verenigde
Staten. Tussen de toespraken zul
len het Castenrayse Dameskoor en
de heren van het Kerkelijk
Zangkoor in een gezamenlijk
optreden enkele onderduikerslie
deren ten gehore brengen.
Aan het einde van het officiële
gedeelte zal de herdruk van het
boek 'Sporen die bleven' gepre
senteerd worden. In dit boek
belicht de historicus dr. Fred
Cammaert de achtergronden van
de razzia's en deportaties in okto
ber en november 1944.
Tot ongeveer 17.00 uur volgt
dan een ongedwongen samenzijn,
waarbij tevens een expositie
bezichtigd kan worden. Öm 17.00
uur wordt de Lotgenotencontact-
dag afgesloten met een korte bij
eenkomst bij het monument voor
de gedeporteerden op het
Castenrayse dorpsplein. Na een
korte toespraak worden bloemen
gelegd bij het monument en ver
volgens sluit Caro Versteegen op
trompet met een muzikaal eerbe
toon deze Lotgenotencontactdag
2005 officieel af.
Gastspreker Jaap de Levie, oor
spronkelijk afkomstig uit
Amsterdam, werd in mei 1943
door zijn vader naar Noord-
Limburg gebracht, waar hij moest
onderduiken. Zijn vader, een jood
se psychoanalyticus, kon hem niet
langer meer beschermen tegen
een oproep zich te melden bij de
Joodse Raad. Jaap de Levie kwam
als onderduiker in America
terecht en in oktober 1944 moest
hij samen met vele anderen eva
cueren naar Sevenum. Op zondag
8 oktober 1944 ging hij daar
's morgens nietsvermoedend
naar de kerk. Duitse SS-soldaten
omsingelden de kerk en bij deze
kerkrazzia werd hij net als de
andere grotere jongens en man
nen opgepakt en naar Duitsland
afgevoerd, om te worden tewerk
gesteld.
Over zijn belevenissen zal hij tij
dens de Lotgenotencontactdag in
Castenray uitgebreid vertellen.
Tijdens de oorlog verloor Jaap
de Levie al zijn ooms, tantes,
neven en nichten, maar zijn
ouders, broers en zussen overleef
den. Jaap ging in Amsterdam
geneeskunde studeren en na deze
studie emigreerde hij naar de
Verenigde Staten, waar hij zich
specialiseerde in de neurologie,
neurochirurgie en oogheelkunde.
Tot eind 1996 had hij in de
Verenigde Staten een eigen prak
tijk en inmiddels geniet hij van
zijn welverdiend pensioen.
De razzia en deportatieperiode
zijn hem als de dag van gisteren
bijgebleven en ongetwijfeld zullen
zijn belevenissen grote indruk
maken op zijn toehoorders.
De stichting Deportatie oktober
1944 Noord- en Midden-Limburg
heeft voor de Lotgenotencontact
dag dit jaar voor Castenray geko
zen, vanwege de goede herinne
ringen die ze heeft aan de
60-jarige herdenking van de raz
zia's en deportaties in oktober en
november 2004. De gemeentelijke
werkgroep, die onder auspiciën
van het Lokaal Historisch Platform
in de gemeente Venray de herden
king organiseerde, kreeg van de
stichting alle lof toegezwaaid voor
de manier, waarop aan de herden
king in zes door de razzia's getrof
fen Venrayse kerkdorpen vorm
werd gegeven.
Ook nu hoopt de stichting op
zaterdag 8 oktober om 14.00 uur
in het Castenrayse gemeenschaps
huis op veel belangstelling te
mogen rekenen. Iedereen vanaf
16 jaar is welkom.
Rijbewijzen
ingevorderd
De politie heeft vrijdag bij snel
heidscontroles op de
Middenpeelweg en de Puttenweg
drie rijbewijzen ingevorderd. Op
de Middenpeelweg in Evertsoord
werd een 48-jarige automobilist
uit Venray gesignaleerd met een
snelheid van 153 km per uur, op
dezelfde weg in America signal
eerde de politie een 48-jarige
automobilist uit Veulen met een
snelheid van 135 km per uur en
op de Puttenweg in Ysselsteyn
werd tenslotte een 59-jarige
bestuurder uit die plaats geklokt
met een snelheid van 160 km per
uur. Op deze wegen geldt een
snelheidslimiet van 80 km per
uur. Vanwege de excessieve snel
heidsovertredingen werd van alle
drie de bestuurders het rijbewijs
ingevorderd.
Flyers
U wilt een professionele website die
uw doelgroep aanspreekt?
Neem contact op met Flyers Internet Communicatie, voor:
communicatieadvies
ontwerp en bouw van websites
actualisering en onderhoud van websites
content management systemen
content creation
webpromotie
Uw interne communicatie kan beter?
Met behulp van een intranet optimaliseren
wij uw bedrijfsprocessen.
Bekijk alvast onze website: www.flyers.nl
Flyers Internet Communicatie
uw p@rtner in de virtuele wereld!
Grootdorp 89 - 5815 AN Merselo
Tel: 0478-516293 - info@flyers.nl
