Bereik van Peel en Maas
tot in Nieuw-Zeeland
"Achter de geraniums zitten,
dat is niets voor mij!"
EN MAAS
■W5)
Theo en Nora van Houdt de verste abonnees
Peel en Maas' oudste krantenbezorgster heeft er nog lang geen genoeg van:
LLÖJVA/^S
PEEL EN MAAS
125 jaar Peel en Maas
Zondag 27 maart 2005 - Pagina 29
Peel en Maas mag dan een
weekblad zijn voor de
gemeenten Venray en Meerlo-
Wanssum, dat betekent beslist
niet dat alle abonnees ook in
die twee gemeenten
woonachtig zijn. Nee, er zijn
tal van oud-Venraynaren die
nadat ze zich elders gevestigd
hebben, hun abonnement
aanhouden. Om maar op de
hoogte te blijven van wat zich
allemaal in de Parel van de
Peel afspeelt. Sommige abon
nees wonen zelfs in het bui
tenland. Zo gaat er al jaren
lang elke week per post een
exemplaar van Peel en Maas
helemaal naar het andere
einde van de wereld. Naar
Theo en Nora van Houdt-
Smedts, die wonen in het
Nieuw-Zeelandse Ranui (in de
buurt van Auckland). Het
spreekt voor zich dat ze daar
mee de verste abonnees van
Peel en Maas zijn.
De meeste mensen emigreren
op betrekkelijk jeugdige leeftijd
om in hun nieuwe vaderland een
(beter) bestaan op te bouwen. Bij
Theo en Nora van Houdt ligt dat
anders. Zij emigreerden tien jaar
geleden op zeventigjarige leeftijd
naar Nieuw-Zeeland omdat het
merendeel van hun kinderen en
Nora en Theo van Houdt lezen de Peel en Maas nog altijd trouw.
Het echtpaar woont al jaren in Nieuw-Zeeland.
kleinkinderen daar inmiddels
woonde. Tot ze in 1994 naar
Nieuw-Zeeland vertrokken,
woonden Theo en Nora van
Houdt in Venray. Theo werkte
meer dan dertig jaar bij Philips in
Eindhoven. Hij huwde op 16
januari 1958 met Nora Smedts uit
Urmond. Het echtpaar kreeg vijf
kinderen: drie jongens en twee
meisjes.
Nora's tweelingzus Martha emi
greerde al op jongere leeftijd naar
Nieuw-Zeeland. Theo en Nora
bezochten haar op het moment
dat de kinderen oud genoeg
waren om alleen thuis te blijven.
Ze beleefden er twee fantastische
maanden. Twee jaar later gingen
de kinderen op bezoek bij hun
tante in Nieuw-Zeeland. Ook zij
hadden er een prachtige tijd. Ze
waren zelfs zo onder de indruk
van het land, dat vier van de vijf
kinderen (Gerrit, Maria. Sophie
en Jan) van het echtpaar binnen
een jaar emigreerden naar
Nieuw-Zeeland! Theo en Nora en
zoon André waren de enige
gezinsleden die in Venray achter
bleven. Maar het bloed kruipt
waar het niet gaan kan. Zes keer
brachten Theo en Nora een
bezoek aan hun naasten aan de
andere kant van de wereld.
Omdat ze hun kinderen en klein
kinderen bleven missen, besloten
ze uiteindelijk ook zelf de stap te
wagen. Op 9 augustus 1994 arri
veerden ze in hun nieuwe vader
land
Ze genieten er van de
prachtige natuur, de schitterende
stranden en vooral van de uitstap
jes met de kinderen en kleinkin
deren. Dagelijks nemen ze de
trein naar het nabije Henderson.
Daar drinken ze een kopje koffie,
doen de boodschappen en
maken er een praatje met kennis
sen. Net als in Venray heeft Theo
wat kanaries en verzorgt hij de
tuin en doet Nora de huishou-
ding.
Aan contacten met voormalige
landgenoten hebben ze in hun
nieuwe vaderland geen gebrek.
Een keer per maand maken ze
met een bus vol Nederlanders
een dagtochtje. Om een fabriek
te bezichtigen of een bezoek te
brengen aan een tuin. Maar voor
al om contacten te leggen met
andere geëmigreerde
Nederlanders. Zo leerden ze
Huub en Liesbeth Verstegen uit
Venray kennen en Gerrit Martens
uit Leunen. Met hen zijn ze nu al
jaren bevriend; ze komen regel
matig bij elkaar over de vloer.
Verder zijn er nauwe contacten
met rozenkweker Fred van Berlo.
die in Venray nota bene buurjon
gen van Theo en Nora was!
ABONNEMENT CADEAU
André is de enige van de kinde
ren van het echtpaar Van Houdt
die in Venray is blijven wonen.
Hij w ilde zijn ouders in de gele
genheid stellen zich op de hoog
te te houden van het reilen en
zeilen in Venray en deed hen een
abonnement op Peel en Maas
cadeau. Theo en Nora zijn hem er
dankbaar voor. In Venray waren
ze al tientallen jaren abonnee en
ook in Nieuw-Zeeland lezen ze de
krant van a tot z. Doorgaans valt
Peel en Maas op dinsdag in de
bus, maar is dat niet het geval dan
moeten ze tot zaterdag wachten.
Theo's speciale aandacht gaat
altijd uit naar de sportpagina's,
die van Nora naar de actualiteit.
Zo blijft mede dankzij Peel en
Maas ook in Nieuw-Zeeland de
meer dan tachtigjarige band van
het echtpaar Van Houdt met
Venray bestaan.
merenoeei van nun Kinoeren en «.wuju i.««i ai om coniacien ie leggen mei venray Destaan.
Coenen
(Door Tamara van der Broek)
Ze gaat door weer en wind
om de Ysselsteyners te ple
zieren met de wekelijkse
Peel en Maas. Op zich niet zo
bijzonder, dat doen immers
alle bezorgers van onze
krant. Maar Stien Coenen
doet dit al elf jaar lang, en
wat misschien nog opmerke
lijker is: ze is al o7 jaar oud
en daarmee de oudste kran
tenbezorgster die de Peel en
Maas rijk is.
Ysselsteyn heb ik al weer
enige tijd achter me gelaten.
Met tachtig kilometer per uur
rijd ik de Puttenweg af, op zoek
naar nummer 99. Logisch is de
nummering niet. Er worden
grote sprongen gemaakt van bij
voorbeeld 63 naar een getal
ergens in de 70. De weg lijkt
eindeloos lang te zijn en ik moet
er zelf niet aan denken de kran
ten hier met de fiets te moeten
bezorgen. Nog net op tijd weet
ik de rem in te trappen, voordat
ik nummer 99 passeer. Het boer
derijtje waarin Stien Coenen
met haar zoon woont, ligt wer
kelijk ergens aan het einde van
Ysselsteyn!
Een kleine vrouw komt via de
achterdeur naar buiten als ik
aanbel. Binnen word ik begroet
door twee honden en enkele
minuten later komt er een jon
gen binnengelopen. Hij stelt
zich aan me voor als Ruud Arts
(13). "Dat is mijn hulpje", vertelt
Stien Coenen, "samen met hem
bezorg ik de kranten in de ene
wijk." In totaal heeft Coenen
twee wijken, maar de andere
wijk verzorgt haar zoon.
Coenen weet nog de exacte
datum waarop ze begonnen is
met bezorgen. "Op 5 januari
1994 ben ik begonnen met het
rondbrengen van de Peel en
Maas." Ze heeft de wijk overge
nomen van iemand anders. "En
rond diezelfde periode begon ik
ook met het uitdelen van recla
medrukwerk. Dat kon ik mooi
met elkaar combineren." Het
bezorggebied van Coenen strekt
zich eigenlijk uit over het hele
buitengebied van Ysselsteyn.
Een kleine selectie uit de straten
waar Coenen bezorgt: de
Puttenweg, de Paardenkopweg,
de Moostdijk, de
Timmermansweg, de
Zeilbergseweg, de Ringweg en
de Steegse Peelweg. Gelukkig
hoeft ze dit niet allemaal met de
fiets te doen. "Ik laad alles in de
auto en rijd dan van brievenbus
naar brievenbus", verklaart ze.
Om te fietsen is niet alleen te
ver, het is ook te zwaar, omdat
er toch behoorlijk wat kilo's bij
elkaar komen. "Ik heb het wel
eens geprobeerd op de brom
mer, maar die steigerde toen ik
wilde wegrijden."
BEZORGEN
"Op woensdag vouwen Ruud
en ik de folders in elkaar. Op
donderdag, meestal ergens in de
ochtend, wordt de Peel en Maas
gebracht. Vervolgens laden we
de auto vol en gaan we de boel
rondbrengen." 's Avonds, als
iedereen de krant heeft, kan
Coenen zelf met haar benen
omhoog gaan zitten en de krant
lezen. Meestal gaat alles zijn gan
getje, maar soms gaat er ook
eens iets mis. Zo valt het af en
toe niet mee om in het donker
de huisnummers of brievenbus
sen te vinden. "Vooral in het
begin was dit een probleem,
want je kent de wijk nog niet zo
goed." Maar ook nu is het soms
zoeken naar de brievenbus.
"Sommige mensen verplaatsen
hun brievenbus regelmatig", ver
telt Ruud. En ook grote honden
maken het werk er soms niet
plezieriger op.
En natuurlijk gebeuren er ook
grappige dingen. "Soms gaat
hier op woensdag de telefoon
en zeggen mensen. Ik heb de
Peel en Maas nog niet gehad.
Dan zeg ik: Ik ook niet. En ver
volgens schiet het de mensen te
binnen dat het woensdag is."
Heel Ysselsteyn weet Stien
Coenen wel te vinden als het
om het bezorgen van de krant
gaat. "Een keer werd de krant
pas om 18.00 uur bij mij gele
verd. De telefoon hier stond
roodgloeiend. Allemaal num
mers uit Ysselsteyn van mensen
die wilden weten waar de krant
bleef."
Het mooie van het kranten
bezorgen is volgens Coenen, dat
je er toch even uit bent. "Daar
blijf je fit van." Vooral met mooi
weer heeft ze veel plezier in
haar werk. "In een winkel staan
is dan ook niets voor mij. Daar
vind ik niets aan." Voorlopig
blijft Stien Coenen uit
Ysselsteyn nog wel even de oud
ste bezorgster van de Peel en
Maas. "Ik ga nog wel even door.
Achter de geraniums zitten is
niets voor mij en de extra cen
tjes zijn mooi meegenomen."
Dat Coenen niet goed kan stilzit
ten blijkt wel uit het feit dat ze
lid is van de Motor Cross Club
(MCC) en zo nu en dan nog een
ritje maakt op haar brullende
motor. Ook racet ze wel eens op
skates door Ysselsteyn. Ze lacht
als ik vraag of ze niet wat rusti
ger aan moet doen: "Rustig aan
doen? Je kunt altijd verkeerd val
len!"
Wanneer ik een uur later w eer
vertrek, is het voor Ruud en
Stien Coenen de hoogste tijd om
aan het werk te gaan De folders
liggen alweer klaar en moeten in
elkaar gevouwen worden. En
morgen... dan komt de Peel en
Maas weer!
We' 'Het
meer goed