Martin Kuijpers neemt afscheid van het onderwijs PEEL EN MAAS de Studio 1 Nieuwe stijl in uiterlijk en innerlijk 44 Jaar carnaval in Leunen LEI bekijkt vestigingsprincipes 14 57 WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMGEVING <^>5 Jenniskens^ 'Achter elk dossier zit een gezicht' Nederland telt vijf regionale kantoren van de Immigratie en Naturalisatie Dienst. Aan het hoofd van de nieuwste loot van de IND-boom, de regio Midden staat een inwoner van Venray. Zij kreeg de opdracht om een IND-kantoor op te zetten. Dat er vanwege de snelle ontwikkelingen op vluchte- lingengebied bij het van de grond trekken meer sprake was van 'uit de grond stampen' was toen niet te voorzien. Ietje Friesen werd geboren in Meerlo, ging in Venray naar school en woont daar, na wat omzwervin gen, nu ook al weer een tijdje. Haar werkzame leven leidde langs RJC/Synthese, de asielzoekers opvang centra Blitterswijck en Stevensbeek en het Opvang Centrum Asielzoekers Luttelgeest. In maart 1998 werd ze gevraagd om een nieuw IND-kantoor uit te den ken. "Wij zijn opgericht omdat de dienst zich moest voorbereiden op een jaarlijkse instroom van 45.000 asielzoekers. De bestaande regio's moesten consolideren," legt Ietje Friesen uit, "en dus moest er een nieuwe regio komen. Ik kreeg de opdracht een regiokantoor op te bouwen voor 160 mensen." De bedoeling was slechts een categorie asielzoekers in de nieuwe regio te jehandelen, de Afghanen. "Het idee was datje daarmee sneller deskun dig was en snellere en betere beslis singen kon nemen." Als je informa- :ie op een plaats verzamelt, bundelt ;n verspreidt, zal dat leiden tot ver hoging van de kwaliteit van besliss ingen en het sneller opleiden van grote groepen medewerkers. Binnen zes weken werd een projectteam van 15 mensen opgezet dat accomodatie noest zoeken, inrichting verzorgen, nedewerkers werven en dat alle- naal voor 1 juli van datzelfde jaar. Gecombineerd Friesen had helder voor ogen wat e wilde met haar nieuyve kantoor: le lange wachttijden voor de asiel- oekers verminderen. "Elk dossier is en gezicht en ik weet maar al te oed hoe dat gezicht verandert, aarmate een dossier langer blijft ggen." In Arnhem worden de ïedewerkers opgeleid om de ver- chillende onderdelen van een asiel- anvrage te behandelen. Zowel het oren van een asielzoeker als het eslissen over de aanvraag horen bij et werk van een medewerker, ter ijl dat in andere regio's meestal og gescheiden is. Een medewerker eemt nu geen beslissing over een eval dat hij zelf gehoord heeft, dit m een subjectieve beoordeling te ermijden. Voordeel is dat de mede erkers bij het verhoor beter weten at er voor informatie verwacht wordt bij het beslissen. Een tweede, in het oog springend, verschil is dat de ambtenaren niet naar de asielzoekers toe reizen, maar dat deze juist allemaal naar Arnhem komen met als gevolg dat 97 procent van alle afspraken door gaat. Daarvoor werken op dit regio kantoor drie zogenaamde 'keten partners* samen in een gemeenschappelijk planningskan toor. Mocht dus een gehoor uitval len, dan kan de medewerker de dag verder besteden aan een besliszaak. Bovendien gaat er geen reistijd ver loren. Het laatste" verschil is de inrichting van het gebouw aan de Groningenlaan. Het ziet er allemaal heel warm uit, niet overdreven, maar gewoon prettig. In de wachtruimte staan koffie- en snoepautomaten en kinderspeelgoed. Database Nieuwe medewerkers waren er natuurlijk ook een heleboel nodig en die werden vooral gevonden aan de Universiteit van Nijmegen. Bij de vervolg-opdracht om verder te groeien ging men ook op zoek naar mensen met werkervaring, onder andere van de vreemdelingendienst, vluchtelingenwerk of zelfs de UNHCR. Vogels van diverse pluim age dus. Ietje Friesen: "We zochten snel goede mensen met een goed denk- en doevermogen. Ze moesten hoofd en hart kunnen combineren." Gewerkt wordt er nu niet meer alleen met de Afghaanse asielzoe kers maar ook met mensen uit Bosnië en de Federale Republiek Joegoslavië. Ter ondersteuning voor het controleren van de verhalen van de asielzoekers is er een uitgebreide Landendesk opgezet. Daar wordt zelfstandig informatie over de lan den verzameld, maar daar worden ook alle gegevens uit de gesprekken met asielzoekers in de computer 'geklopt'. Zo weet men de kleur van de stadsbussen in Serajewo, de namen van de clan-hoofden in noord-Afghanistan en bijvoorbeeld de plekken waar de postkantoren in de Afghaanse dorpen staan. Deze informatie wordt onder andere gebruikt ter voorbereiding van de 'gehoren' en het het onderzoek van het asielrelaas van de beslissing. Procedure In 1999 behandelde het IND-kan toor in Arnhem 6669 'hoor'-geval- len, op 4389 zaken werd een beslis sing genomen en er werden 1366 bezwaren behandeld. "We zijn nog niet op volle kracht," stelt Ietje Friesen, "de mensen die hier in opleiding zijn krijgen wat meer tijd om dezelfde kwaliteit te leveren. Het komend jaar wordt dat allemaal beter." Regio Midden beslist dus over een asielaanvraag, zij toetsen de aanvraag aan de waarheid en nemen daarna een beslissing. Komt er een bezwaar op de beslissing dan kan de procedure zes maanden lan ger duren door de beroepsmogelijk heid bij de rechter. Bij het IND is men zich er echter terdege van bewust dat achter elk dossier een mens zit. Van alle aanvragen per jaar in Nederland is maar een klein gedeel te politiek vluchteling. De rest kan in twee grote groepen verdeeld wor den. Het ene deel krijgt een voorlo pige verblijfsvergunning op huma nitaire gronden, of een voorlopige vergunning tot verblijf (VVTV), en een even groot deel wordt afgewe zen en weer teruggestuurd. Om de selectie van kansloze en kasnrijke asielzoekers al zo vroeg mogelijk te laten plaatsvinden, is de procedure in de Aanmeldingscentra verlengd van 24 naar 48 uur. Daar controleert men de identiteit, natio naliteit en reisroute van de asielzoe ker. Waarheid De IND kan natuurlijk niet altijd leveren wat de mensen willen, wat iedere asielzoeker eigenlijk wil: de A-status. Maar door het op een goede manier informatie verstrek ken, en op tijd, en de asielzieker met respect te behandelen, verwerf je vanzelf ook respect. "Wij zijn hier om de waarheid van elke asielaanvraag te vinden." bena drukt Ietje Friesen, "Het gaat hier wel om tienduizenden dossiers per jaar, waar we heel zorgvuldig aan dacht aan besteden. Wij willen de echte vluchtelingen vinden." Dat haar regio zo hard groeit, tegen de oorspronkelijke plannen in, vindt ze eigenlijk 'keileuk'. Aan de ene kant bouwen en aan de andere kant con solideren vergt van haar en haar medewerkers veel creativiteit en veel inventiviteit. "Je moet in alle hectiek ruimte creeëren om nieuwe ideeën te ontwikkelen. Maar ieder een zet zijn schouders er onder. Martin Kuijpers (60), lid van de jintrale directie van het Raayland pllege, maakt na een lange en eiende loopbaan in het onder- js gebruik van de mogelijkheid per 1 maart 2000 vervroegd, basis van de FPU-regeling, zijn rkzaamheden op de Venrayse ooi te beeindigen. Met hulp Jan Hurenkamp, oud-rector het Raayland College, kwam :t volgende redactionele verslag ter het 'Raayland'-leven van lartin Kuijpers tot stand. Kuijpers, geboren en getogen in imbeek, kwam in 1939 in huize )e Gouden Leeuw' als derde kind t een gezin van negen ter wereld, a onder andere de diploma's van :t gymnasium in Stevensbeek, het 'mnasium IC en gymnasium A in :nray en het diploma van de studie uitse Taal en Letterkunde aan de ïiversiteit Nijmegen op zak te heb- ;n, behaalde hij op 30 juni 1964 t doctoraal Duits. In 1964, het jaar it hij als leraar Duits op het toen- alige Boschveld aan de slag ging, )uwde hij ook met Gerry oppenreijs uit Eist. Ze kregen een on (Ernest) en een dochter larike). KARAKTER Op het Boschveldcollege was artin Kuijpers degene die borg )nd voor cultuur, voor de persoon- ke relaties met docenten en leer- igen en voor de rechtspositie, sgeleiding en organisatie zaten m in het bloed. Dat deed hij al in n jeugd op het internaat toen hij irgemeester' werd van Eymard- le in Stevensbeek. Kenmerkend voor hem is, dat hij arbij niet zelf op de voorgrond edt. Hij organiseert niet voor zijn ;en eer en glorie. Kuijpers doet t voor de gemeenschap waarbin- n hij leeft, heeft daarbij oog voor individu en houdt tegelijkertijd collectief in de gaten. DEKENAAT Kis vanzelf rolde hij in 1969 in It nieuwe fenomeen: het dekenaat, jet een collega die gelijkelijk fcvlogen' was, werd hij tot dekaan inoemd. Martin kreeg het VWO: heneum en gymnasium. De jkaan is de functionaris die leerlin- i helpt en begeleidt op de weg ir de vervolgopleiding en het late- Jberoep. Martin bouwde de vak- jnpakketkeuze uit tot een ontwik- jlingsproces, dat zich afspeelt nnen de jonge mens zelf, tussen ttgene wat hij wil, wat hij op grond jn zijn capaciteiten kan en uTat hij lor de gewenst studie of beroep Set. Met ontembare energie Martin Knijpers neemt op 1 maart afscheid van het onderwijs. stampte hij met zijn collega-dekaan de organisatie uit de grond die voor een groot deel nu nog overeind staat. Zorg voor het individu is van alle tijden. CONRECTOR Martin Kuijpers was niet alleen creatief in het bedenken van de organisatiemodellen rond de bege leiding van leerlingen, evenzeer ook van personeel. Zijn keuze tot con rector was een logische stap in zijn curriculum. Binnen die functie gaf hij niet alleen richting aan het onderwijs en de leerlingen binnen zijn afdeling -in wezen was die taak nog het meest vergelijkbaar met het dekenaat dat hij tot dan vervulde- maar hij werd ook beleidsmaker binnen de school. Het toenmalige Boschveldcollege stelde zich als doel iedere leerling de kans te geven zich op een zo hoog mogelijk niveau te ontwikke len. Voor zijn afdeling bracht hij het 'kansen geven' tot volle wasdom. Dat leidde uiteindelijk tot een hoog aantal VWO-kaniddaten. Dat kwam niet vanzelf. Trouwens: Martin gelooft er niet in, dat dingen vanzelf gebeuren. all-mag-inspr:Martin Kuijpers heeft als waarnemend rector vanaf 1983 personeelszaken onder zich gehad. Die taak was hem op het lijf geschreven. Hij had oog voor ieders wel en wee vanaf het moment van de benoeming tot de dag van afscheid met pensioen of anders zins. Hij was de spil bij de lessen- verdeling en de taaktoedeling met een ongelooflijk nauwkeurig sys teem van registratie. In een drie manschap met de rector en adminis tratie nam hij de personeelsplanning en de formatie voor zijn rekening. Dat betekende vacatures opvullen, ook tijdens de grote vakantie. Voor de docent die hij wilde hebben, zocht hij net zolang totdat hij de baan en de persoonlijke belangen van de docent had verenigd Voor Martin hield 'personeelsza ken' niet op met de aanstelling en het opvullen van een vacature. Hij regelde ook de jaarlijkse personeels feesten, de jubilea, en het afscheid van collega's. Inventief als hij is, verzon hij telkens weer varianten op de vaststaande formule. Ontelbare redactionele artikelen vervaardigde hij, waarbij hij de mens in de jubila ris scherp probeerde neer te zetten. Reizen naar Berlijn in de herfstva kantie, uitwisselingen naar Grefrath. Bonn en Bad Godesberg. Martin hield ervan om met groepen om te gaan en iets - of beter nog- alles voor de groep te regelen. Op de Berlijnreizen kijkt hij nog steeds met grote voldoening terug. Aansturen van het derde wereld project 'Money for Bonnie'. Hiermee werd een schoolbouwpro- ject ondersteund van de zuster van een van de mentoren van VWO-5-6 die als religieuze werkte op de Filippijnen. Voor dit project maakte Marden zich persoonlijk sterk. MUZIEKSCHOOL Als jong docent was hij in 1968 al medeoprichter van de muziekschool in Venray. De realisatie van de muziekschool en nog meer het in stand houden van de jonge boreling was een hele opgave. Vanaf 1975 tot 1980 was hij lid van het dagelijks bestuur. In 1985 werd martien voorzitter van de bibliotheek. Onder zijn lei ding kwam de aankoop van het Torro-pand tot stand en de daarop volgende verbouwing tot het huidi ge pand. Tot 1999 is Martin Kuijpers voorzitter geweest. Gedurende meer dan tien jaar heeft Martin de collecte voor de Kinderhulp geregeld. Met inschake ling van vijftig tot tachtig vrijwillig medewerkende leerlingen werd er in Venray gecollecteerd. Martin stuur de dit gebeuren aan vanuit zijn con rectorenkamer. SLOT De laatste jaren binnen het nieuwe grote Raayland waren niet de gemakkelijkste. Het botste nogal eens tussen zijn voorkeur voor per soonlijke benadering en de eisen van de grote organisatie. Hij was af en toe het geweten van de school en hield vast aan wat volgens hem de juiste benadering was. Nu, op het einde van de loopbaan van Martin staan er weer grote ver anderingen in het onderwijs voor de deur of zijn net gerealiseerd. Het verschil met toen is, dat nu binnen het VWO-HAVO de omwenteling van de tweede fase en het studiehuis gerealiseerd moet worden, deels nog door dezelfde mensen die in de jaren 70 de mammoetwet gestalte gaven. Door de schaalvergroting tengevolge van de scholenfusies stroomt het jonge lerarenvolk hoofdzakelijk in de onderbouw bin nen. Tot de laatste maand heeft Martin voor het opvullen van de vacatures gezorgd. De zorg voor goede docen ten en pedagogen was bij hem in voortreffelijke handen. Na een tien tal jaren met een geweldige werk loosheid onder de docenten gekampt te hebben -rijen 'wachtgel ders' ontkrachtten de sollicitatiepro cedures- sloeg het in de laatste jaren om in een gigantisch tekort. In beide systemen is het vechten om de kwa liteit te kunnen handhaven. Na het afscheid gaat hij eerst een jaar thuis genieten en afkicken. Hij gaat het huis verbouwen, afgewis seld met korte vakanties. DONDERDAG 10 FEBRUARI 2000 HONDERD EENENTWINTIGSTE JAARGANG Feestelijk jubileum Knöllekes Mocht er ooit behoefte zijn aan een inburgeringscursus voor nieu we inwoners in Leunen, dan volgt hier alvast een goeie tip: zet een aantal oudere leden van de carna valsvereniging bij elkaar, leg het archief op tafel en laat ze maar praten. Niet alleen het wel en wee uit de geschiedenis van "t Knölleke' komt naar boven, maar ook de geschiedenis van het dorp Leunen zelf. Verder leer je wat over bijnamen, straatnamen, je hoort heerlijke anecdotes en voor je het vergeet ben je twee uur ver der. Om tafel bij de familie Martens aan de Boodenstraat zaten Harrie Claessens, Jan Martens, Gerrit Verkoeijen en Bert Willems, alle maal betrokken bij het carnavalsge- beuren in Leunen, toen en nu. Harrie Claessens was een van de mensen van het eerste uur, samen met Piet Bekkers van wie de gevleu gelde uitspraak stamt carnaval moetje niet vieren op je stoel, car naval moet je vieren op tafel.' Bekkers kon wegens gezondheidsre denen helaas niet bij het gesprek aanwezig zijn. Knollenkermis De Leunse carnavalsvereniging is ontstaan uit de knollenkermisavond, nu 45 jaar geleden. Bij de eerste ver gadering over het onderwerp carna valsvereniging was er van iedere vereniging uit het dorp, ruim 40, een afgevaardigde aanwezig. Het idee van de toneelvereniging bleek aan te slaan en de eerste prins. Jan I (Reyntjes) kon een jaar later met een tafellaken om aan de slag. de eerste mutsen waren nog zelfgemaakt, van papier. Het idee van de carnaval werd niet meteen door iedereen hoog gewaar deerd. Meneer pastoor vond het maar zo zo en de zalen waar gevierd werd konden ten eerste niet echt veel mensen herbergen en ten twee de was het om half twaalf afgelo pen. De vereniging zat ook zonder geld en dus werd er een Beierse avond georganiseerd. De winst bleek aanzienlijk, 88 gulden en dus werd de Beierse avond voortgezet. Daaruit groeiden de knöllekes- avond, narren-, prinsen-, ald-prin- sen- en de liedjesavond. In 1959 werd het beroemde knollenlied voor het eerst ten gehore gebracht. Het 'Knölleke dat blief léve' wordt sinds dien bij alle activiteiten gespeeld. Onmisbaar Volgens Gerrit Verkoeijen was het in het begin 'best wel moeilijk om de raad van elf rond te krijgen'. Harrie Claessens bevestigt dat en vult aan dat het verloop vrij groot was: "De helf was jong. en de helft was oud." De manier van samenstel len van het bestuur was in de begin tijd ook wel aardig. De administra teur van de plaatselijke boerenbond werd secretaris, de kassier van de rabo-bank werd penningmeester en de beste prater werd vorst. In 1961 zat een van de bestuursleden, Thei Vullings, in dienst. Dankzij een offi cieel verzoek waarin met de hand op het hart werd verklaard dat hij tot echt onmisbaar was, lukte het hem met carnaval een tijdje uit dienst te krijgen. Een van de acht vorsten die de Knöllekes hebben gehad is Jan Martens. Hij heeft deze functie maar liefst 24 jaar vervuld, en hij was inderdaad 'de beste prater'. Nu nog gaan zijn ogen glimmen en kan hij zijn enthousiasme in een waterval van woorden met geuren en kleuren naar buiten brengen. Hij kreeg voor zijn verdiensten voor de vereniging de hoogste onderscheiding van de Vörstenraad. Getallen De Knöllekes zelf hebben ook een hoogste onderscheiding, de Gouden Knol. De eerste werd in 1975 uitge reikt, en daar volgden er nog 32 op. De omzet van 88 gulden uit het eer ste jaar is inmiddels gestegen tot 20.000 nu. De 300 leden betalen ieder vijf gulden lidmaatschap, en daarmee is Leunen de goedkoopste van heel Venray. In de vier en veer tig jaar 'versleten' de Knöllekes 13 voorzitters, 8 secretarissen en 8 vor sten. Maar er waren ook twee men sen maar liefst 25 jaar actief in de raad van elf. Met z'n vieren rond de tafel komt nog ter sprake dat er in het begin vrij veel vrijgezellen actief waren, terwijl dat tegenwoordig niet meer zo is. Bert Willems, nu voorzitter, verklaart hieruit ook een verschil van vroeger en nu. "De binding is nu heel groot met elkaar, de vrouw moet echt achter je staan. We heb ben tegenwoordig ook een aparte avond voor de vrouwen." De ande ren bevestigen dat beeld van vriend schap voor het leven. Een geanimeerd gesprek als dit, met vier mensen die volop in het carnaval en het leven staan, kun je alleen eindigen met een fraaie anec dote: Gerrk Verkoeijen werd prins carnaval, de vorst (Jan Martens) wilde hem verrassen en besloot door de heg van Verkoeijen te kruipen. De vorst had er echter niet op gere kend dat Verkoeijen een nogal grote hond had: "Als ik hem toen niet had teruggeroepen, had Jan hier met een stuk uit z'n bil gezeten!" Receptie Ter gelegenheid van het 4x11- jarig jubileum houdt de Carnavalsvereniging 't Knölleke een receptie op zondag 13 februari. Dat gebeurt in het Gemeenschapshuis in Leunen, 'De Brink', van 14.11 uur tot 17.1 1 uur. Dan wordt ook het eerste exemplaar van de Jubileum- CD officieel uitgereikt. De muzikale omlijsting is in vaste handen van Joekskapel,'Noeët Tuus'. In Leunen hoopt men vooral dat er veel oud leden zullen komen, deze zijn name lijk extra van harte welkom. Persoonlijk uitnodigen van alle oud leden was helaas onmogelijk. In 1961 werd de prins en zijn gevolg nog heel sjiek in een open auto door het dorp gereden. M INTERIEURSTYLISTEN PATERSLAAN 5 580 1 AS VENRAY 0478 - 582025 U -ukM Mïï tyf k WK om WK 10.00- tf.OOMMJT- Varken waar gaat gij heen? Het Landbouw-Economisch Instituut (LEI) heeft in opdracht van de provincies Limburg en Noord-Brabant onderzocht waar de varkenshouderij in deze varkensrijke provincies het best kan plaatsvinden. De vraag van de provincies aan het LEI was: werk een aantal ve^tigingsprinci- pes uit en beoordeel ze op milieu belasting, diergezondheid, dier- welzijn en bedrijfsrentabiliteit. Het LEI heeft eerst gekeken naar de ruimtelijke mogelijkheden die varkenshouderijen hebben om zich te ontwikkelen tot het bedrijf van de toekomst. Met andere wooorden: "Is er nog ruimte?" VARKENS Het bleek dat van de ruim 6500 bedrijven met varkens in Limburg en Noord-Brabant slechts 588 bedrijven niet belemmerd worden door regels voor stankhinder of Eindstraat 12, tel. 581553 gratis parkeren voor de deur ammonniakbelasting. Als gevolg van een toename van burgerbebou wing in de agrarische gebieden wor den de beperkingen alleen maar groter. Uitbreiding van bedrijven kan dan alleen nog maar door vesti gingen elders te verwerven en zo op twee of meer plekken varkens te gaan houden. Reeds 15% van de bedrijven werkt al zo. GEBIEDEN Er moeten dus andere vestigings principes zijn te ontwikkelen. Het LEI heeft onderzocht of er in Limburg en Noord-Brabant nog 'maagdelijke' gebieden zijn: gebie den waar de varkenshouderij geen hinder veroorzaakt. Dat blijken maar enkele gebieden te zijn die grotendeels in Noord-West-Brubant liggen. Ook heeft het Lei gekeken naar gebieden waar nu veel varkens houderijen zijn. Deze gebieden zijn te beschouwen als bestaande var kensclusters. Daarvan zijn er slechts zes gevonden. Het LEI heeft daar niet verder naar gekeken, maar onderzocht of clusters van varkens bedrijven op bijvoorbeeld een var kensterrein soelaas biedt. ERVARING In Nederland is geen ervaring met clusters van varkensbedrijven. Een van de belangrijkste aspecten is de ziektedruk. Het LEI komt tot de conclusie dat hechte samenwerking, gekoppeld aan een gesloten cluster, omgeven door een varkensvrije cor ridor betere mogelijkheden biedt om een optimale gezondheidsstatus te creëren dat een vrij gevestigd bedrijf. Bedrijfseconomisch kan samenwerking op bijvoorbeeld een varkensterrein een kostprijsvoordeel opleveren van 35 a 40 cent per kilo gram karkas ter opzichte van een bedrijf met meerdere vestitgingen op vrije loctaies. Daar kan nog een paar cent tot een dubbeltje bijkomen door en verschil in afzetopbrengst. Het eindadvies van het LEI aan de provincies Limburg en Noord- Brabant luidt dat de provincies niet een bepaald vestigingsprincipe moeten stimuleren. Het LEI vindt het op samenwerkingsverbanden tussen ketenpartijen te stimuleren. PEEL EN MAAS on line www.vandenmunckhof.nl/ installatie verwarming elektro ventilatie sanitair airconditioning Oude Kerkstraat 3 5861 BM Wanssum Tel. 0478-532441, fax 0478-532645 Email: Jenniskensinstallatie@Jewa.nl

Peel en Maas | 2000 | | pagina 11