Martin Kuijpers neemt
afscheid van het onderwijs
PEEL EN MAAS
de Studio
1
Nieuwe stijl in uiterlijk en innerlijk
44 Jaar carnaval in Leunen
LEI bekijkt vestigingsprincipes
14
57
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMGEVING
<^>5
Jenniskens^
'Achter elk dossier zit een gezicht'
Nederland telt vijf regionale
kantoren van de Immigratie en
Naturalisatie Dienst. Aan het
hoofd van de nieuwste loot van de
IND-boom, de regio Midden staat
een inwoner van Venray. Zij kreeg
de opdracht om een IND-kantoor
op te zetten. Dat er vanwege de
snelle ontwikkelingen op vluchte-
lingengebied bij het van de grond
trekken meer sprake was van 'uit
de grond stampen' was toen niet
te voorzien.
Ietje Friesen werd geboren in
Meerlo, ging in Venray naar school
en woont daar, na wat omzwervin
gen, nu ook al weer een tijdje. Haar
werkzame leven leidde langs
RJC/Synthese, de asielzoekers
opvang centra Blitterswijck en
Stevensbeek en het Opvang
Centrum Asielzoekers Luttelgeest.
In maart 1998 werd ze gevraagd om
een nieuw IND-kantoor uit te den
ken. "Wij zijn opgericht omdat de
dienst zich moest voorbereiden op
een jaarlijkse instroom van 45.000
asielzoekers. De bestaande regio's
moesten consolideren," legt Ietje
Friesen uit, "en dus moest er een
nieuwe regio komen. Ik kreeg de
opdracht een regiokantoor op te
bouwen voor 160 mensen." De
bedoeling was slechts een categorie
asielzoekers in de nieuwe regio te
jehandelen, de Afghanen. "Het idee
was datje daarmee sneller deskun
dig was en snellere en betere beslis
singen kon nemen." Als je informa-
:ie op een plaats verzamelt, bundelt
;n verspreidt, zal dat leiden tot ver
hoging van de kwaliteit van besliss
ingen en het sneller opleiden van
grote groepen medewerkers. Binnen
zes weken werd een projectteam van
15 mensen opgezet dat accomodatie
noest zoeken, inrichting verzorgen,
nedewerkers werven en dat alle-
naal voor 1 juli van datzelfde jaar.
Gecombineerd
Friesen had helder voor ogen wat
e wilde met haar nieuyve kantoor:
le lange wachttijden voor de asiel-
oekers verminderen. "Elk dossier is
en gezicht en ik weet maar al te
oed hoe dat gezicht verandert,
aarmate een dossier langer blijft
ggen." In Arnhem worden de
ïedewerkers opgeleid om de ver-
chillende onderdelen van een asiel-
anvrage te behandelen. Zowel het
oren van een asielzoeker als het
eslissen over de aanvraag horen bij
et werk van een medewerker, ter
ijl dat in andere regio's meestal
og gescheiden is. Een medewerker
eemt nu geen beslissing over een
eval dat hij zelf gehoord heeft, dit
m een subjectieve beoordeling te
ermijden. Voordeel is dat de mede
erkers bij het verhoor beter weten
at er voor informatie verwacht
wordt bij het beslissen.
Een tweede, in het oog springend,
verschil is dat de ambtenaren niet
naar de asielzoekers toe reizen,
maar dat deze juist allemaal naar
Arnhem komen met als gevolg dat
97 procent van alle afspraken door
gaat. Daarvoor werken op dit regio
kantoor drie zogenaamde 'keten
partners* samen in een
gemeenschappelijk planningskan
toor. Mocht dus een gehoor uitval
len, dan kan de medewerker de dag
verder besteden aan een besliszaak.
Bovendien gaat er geen reistijd ver
loren. Het laatste" verschil is de
inrichting van het gebouw aan de
Groningenlaan. Het ziet er allemaal
heel warm uit, niet overdreven, maar
gewoon prettig. In de wachtruimte
staan koffie- en snoepautomaten en
kinderspeelgoed.
Database
Nieuwe medewerkers waren er
natuurlijk ook een heleboel nodig en
die werden vooral gevonden aan de
Universiteit van Nijmegen. Bij de
vervolg-opdracht om verder te
groeien ging men ook op zoek naar
mensen met werkervaring, onder
andere van de vreemdelingendienst,
vluchtelingenwerk of zelfs de
UNHCR. Vogels van diverse pluim
age dus. Ietje Friesen: "We zochten
snel goede mensen met een goed
denk- en doevermogen. Ze moesten
hoofd en hart kunnen combineren."
Gewerkt wordt er nu niet meer
alleen met de Afghaanse asielzoe
kers maar ook met mensen uit
Bosnië en de Federale Republiek
Joegoslavië. Ter ondersteuning voor
het controleren van de verhalen van
de asielzoekers is er een uitgebreide
Landendesk opgezet. Daar wordt
zelfstandig informatie over de lan
den verzameld, maar daar worden
ook alle gegevens uit de gesprekken
met asielzoekers in de computer
'geklopt'. Zo weet men de kleur van
de stadsbussen in Serajewo, de
namen van de clan-hoofden in
noord-Afghanistan en bijvoorbeeld
de plekken waar de postkantoren in
de Afghaanse dorpen staan. Deze
informatie wordt onder andere
gebruikt ter voorbereiding van de
'gehoren' en het het onderzoek van
het asielrelaas van de beslissing.
Procedure
In 1999 behandelde het IND-kan
toor in Arnhem 6669 'hoor'-geval-
len, op 4389 zaken werd een beslis
sing genomen en er werden 1366
bezwaren behandeld. "We zijn nog
niet op volle kracht," stelt Ietje
Friesen, "de mensen die hier in
opleiding zijn krijgen wat meer tijd
om dezelfde kwaliteit te leveren.
Het komend jaar wordt dat allemaal
beter." Regio Midden beslist dus
over een asielaanvraag, zij toetsen
de aanvraag aan de waarheid en
nemen daarna een beslissing. Komt
er een bezwaar op de beslissing dan
kan de procedure zes maanden lan
ger duren door de beroepsmogelijk
heid bij de rechter. Bij het IND is
men zich er echter terdege van
bewust dat achter elk dossier een
mens zit.
Van alle aanvragen per jaar in
Nederland is maar een klein gedeel
te politiek vluchteling. De rest kan
in twee grote groepen verdeeld wor
den. Het ene deel krijgt een voorlo
pige verblijfsvergunning op huma
nitaire gronden, of een voorlopige
vergunning tot verblijf (VVTV), en
een even groot deel wordt afgewe
zen en weer teruggestuurd.
Om de selectie van kansloze en
kasnrijke asielzoekers al zo vroeg
mogelijk te laten plaatsvinden, is de
procedure in de Aanmeldingscentra
verlengd van 24 naar 48 uur. Daar
controleert men de identiteit, natio
naliteit en reisroute van de asielzoe
ker.
Waarheid
De IND kan natuurlijk niet altijd
leveren wat de mensen willen, wat
iedere asielzoeker eigenlijk wil: de
A-status. Maar door het op een
goede manier informatie verstrek
ken, en op tijd, en de asielzieker met
respect te behandelen, verwerf je
vanzelf ook respect.
"Wij zijn hier om de waarheid van
elke asielaanvraag te vinden." bena
drukt Ietje Friesen, "Het gaat hier
wel om tienduizenden dossiers per
jaar, waar we heel zorgvuldig aan
dacht aan besteden. Wij willen de
echte vluchtelingen vinden." Dat
haar regio zo hard groeit, tegen de
oorspronkelijke plannen in, vindt ze
eigenlijk 'keileuk'. Aan de ene kant
bouwen en aan de andere kant con
solideren vergt van haar en haar
medewerkers veel creativiteit en
veel inventiviteit. "Je moet in alle
hectiek ruimte creeëren om nieuwe
ideeën te ontwikkelen. Maar ieder
een zet zijn schouders er onder.
Martin Kuijpers (60), lid van de
jintrale directie van het Raayland
pllege, maakt na een lange en
eiende loopbaan in het onder-
js gebruik van de mogelijkheid
per 1 maart 2000 vervroegd,
basis van de FPU-regeling, zijn
rkzaamheden op de Venrayse
ooi te beeindigen. Met hulp
Jan Hurenkamp, oud-rector
het Raayland College, kwam
:t volgende redactionele verslag
ter het 'Raayland'-leven van
lartin Kuijpers tot stand.
Kuijpers, geboren en getogen in
imbeek, kwam in 1939 in huize
)e Gouden Leeuw' als derde kind
t een gezin van negen ter wereld,
a onder andere de diploma's van
:t gymnasium in Stevensbeek, het
'mnasium IC en gymnasium A in
:nray en het diploma van de studie
uitse Taal en Letterkunde aan de
ïiversiteit Nijmegen op zak te heb-
;n, behaalde hij op 30 juni 1964
t doctoraal Duits. In 1964, het jaar
it hij als leraar Duits op het toen-
alige Boschveld aan de slag ging,
)uwde hij ook met Gerry
oppenreijs uit Eist. Ze kregen een
on (Ernest) en een dochter
larike).
KARAKTER
Op het Boschveldcollege was
artin Kuijpers degene die borg
)nd voor cultuur, voor de persoon-
ke relaties met docenten en leer-
igen en voor de rechtspositie,
sgeleiding en organisatie zaten
m in het bloed. Dat deed hij al in
n jeugd op het internaat toen hij
irgemeester' werd van Eymard-
le in Stevensbeek.
Kenmerkend voor hem is, dat hij
arbij niet zelf op de voorgrond
edt. Hij organiseert niet voor zijn
;en eer en glorie. Kuijpers doet
t voor de gemeenschap waarbin-
n hij leeft, heeft daarbij oog voor
individu en houdt tegelijkertijd
collectief in de gaten.
DEKENAAT
Kis vanzelf rolde hij in 1969 in
It nieuwe fenomeen: het dekenaat,
jet een collega die gelijkelijk
fcvlogen' was, werd hij tot dekaan
inoemd. Martin kreeg het VWO:
heneum en gymnasium. De
jkaan is de functionaris die leerlin-
i helpt en begeleidt op de weg
ir de vervolgopleiding en het late-
Jberoep. Martin bouwde de vak-
jnpakketkeuze uit tot een ontwik-
jlingsproces, dat zich afspeelt
nnen de jonge mens zelf, tussen
ttgene wat hij wil, wat hij op grond
jn zijn capaciteiten kan en uTat hij
lor de gewenst studie of beroep
Set. Met ontembare energie
Martin Knijpers neemt op 1 maart afscheid van het onderwijs.
stampte hij met zijn collega-dekaan
de organisatie uit de grond die voor
een groot deel nu nog overeind
staat. Zorg voor het individu is van
alle tijden.
CONRECTOR
Martin Kuijpers was niet alleen
creatief in het bedenken van de
organisatiemodellen rond de bege
leiding van leerlingen, evenzeer ook
van personeel. Zijn keuze tot con
rector was een logische stap in zijn
curriculum. Binnen die functie gaf
hij niet alleen richting aan het
onderwijs en de leerlingen binnen
zijn afdeling -in wezen was die taak
nog het meest vergelijkbaar met het
dekenaat dat hij tot dan vervulde-
maar hij werd ook beleidsmaker
binnen de school.
Het toenmalige Boschveldcollege
stelde zich als doel iedere leerling
de kans te geven zich op een zo
hoog mogelijk niveau te ontwikke
len. Voor zijn afdeling bracht hij het
'kansen geven' tot volle wasdom.
Dat leidde uiteindelijk tot een hoog
aantal VWO-kaniddaten. Dat kwam
niet vanzelf. Trouwens: Martin
gelooft er niet in, dat dingen vanzelf
gebeuren.
all-mag-inspr:Martin Kuijpers
heeft als waarnemend rector vanaf
1983 personeelszaken onder zich
gehad. Die taak was hem op het lijf
geschreven. Hij had oog voor ieders
wel en wee vanaf het moment van
de benoeming tot de dag van
afscheid met pensioen of anders
zins. Hij was de spil bij de lessen-
verdeling en de taaktoedeling met
een ongelooflijk nauwkeurig sys
teem van registratie. In een drie
manschap met de rector en adminis
tratie nam hij de personeelsplanning
en de formatie voor zijn rekening.
Dat betekende vacatures opvullen,
ook tijdens de grote vakantie. Voor
de docent die hij wilde hebben,
zocht hij net zolang totdat hij de
baan en de persoonlijke belangen
van de docent had verenigd
Voor Martin hield 'personeelsza
ken' niet op met de aanstelling en
het opvullen van een vacature. Hij
regelde ook de jaarlijkse personeels
feesten, de jubilea, en het afscheid
van collega's. Inventief als hij is,
verzon hij telkens weer varianten op
de vaststaande formule. Ontelbare
redactionele artikelen vervaardigde
hij, waarbij hij de mens in de jubila
ris scherp probeerde neer te zetten.
Reizen naar Berlijn in de herfstva
kantie, uitwisselingen naar Grefrath.
Bonn en Bad Godesberg. Martin
hield ervan om met groepen om te
gaan en iets - of beter nog- alles
voor de groep te regelen. Op de
Berlijnreizen kijkt hij nog steeds
met grote voldoening terug.
Aansturen van het derde wereld
project 'Money for Bonnie'.
Hiermee werd een schoolbouwpro-
ject ondersteund van de zuster van
een van de mentoren van VWO-5-6
die als religieuze werkte op de
Filippijnen. Voor dit project maakte
Marden zich persoonlijk sterk.
MUZIEKSCHOOL
Als jong docent was hij in 1968 al
medeoprichter van de muziekschool
in Venray. De realisatie van de
muziekschool en nog meer het in
stand houden van de jonge boreling
was een hele opgave. Vanaf 1975 tot
1980 was hij lid van het dagelijks
bestuur.
In 1985 werd martien voorzitter
van de bibliotheek. Onder zijn lei
ding kwam de aankoop van het
Torro-pand tot stand en de daarop
volgende verbouwing tot het huidi
ge pand. Tot 1999 is Martin
Kuijpers voorzitter geweest.
Gedurende meer dan tien jaar
heeft Martin de collecte voor de
Kinderhulp geregeld. Met inschake
ling van vijftig tot tachtig vrijwillig
medewerkende leerlingen werd er in
Venray gecollecteerd. Martin stuur
de dit gebeuren aan vanuit zijn con
rectorenkamer.
SLOT
De laatste jaren binnen het nieuwe
grote Raayland waren niet de
gemakkelijkste. Het botste nogal
eens tussen zijn voorkeur voor per
soonlijke benadering en de eisen
van de grote organisatie. Hij was af
en toe het geweten van de school en
hield vast aan wat volgens hem de
juiste benadering was.
Nu, op het einde van de loopbaan
van Martin staan er weer grote ver
anderingen in het onderwijs voor de
deur of zijn net gerealiseerd. Het
verschil met toen is, dat nu binnen
het VWO-HAVO de omwenteling
van de tweede fase en het studiehuis
gerealiseerd moet worden, deels nog
door dezelfde mensen die in de
jaren 70 de mammoetwet gestalte
gaven. Door de schaalvergroting
tengevolge van de scholenfusies
stroomt het jonge lerarenvolk
hoofdzakelijk in de onderbouw bin
nen.
Tot de laatste maand heeft Martin
voor het opvullen van de vacatures
gezorgd. De zorg voor goede docen
ten en pedagogen was bij hem in
voortreffelijke handen. Na een tien
tal jaren met een geweldige werk
loosheid onder de docenten
gekampt te hebben -rijen 'wachtgel
ders' ontkrachtten de sollicitatiepro
cedures- sloeg het in de laatste jaren
om in een gigantisch tekort. In beide
systemen is het vechten om de kwa
liteit te kunnen handhaven.
Na het afscheid gaat hij eerst een
jaar thuis genieten en afkicken. Hij
gaat het huis verbouwen, afgewis
seld met korte vakanties.
DONDERDAG 10 FEBRUARI 2000
HONDERD EENENTWINTIGSTE JAARGANG
Feestelijk jubileum Knöllekes
Mocht er ooit behoefte zijn aan
een inburgeringscursus voor nieu
we inwoners in Leunen, dan volgt
hier alvast een goeie tip: zet een
aantal oudere leden van de carna
valsvereniging bij elkaar, leg het
archief op tafel en laat ze maar
praten. Niet alleen het wel en wee
uit de geschiedenis van "t
Knölleke' komt naar boven, maar
ook de geschiedenis van het dorp
Leunen zelf. Verder leer je wat
over bijnamen, straatnamen, je
hoort heerlijke anecdotes en voor
je het vergeet ben je twee uur ver
der.
Om tafel bij de familie Martens
aan de Boodenstraat zaten Harrie
Claessens, Jan Martens, Gerrit
Verkoeijen en Bert Willems, alle
maal betrokken bij het carnavalsge-
beuren in Leunen, toen en nu.
Harrie Claessens was een van de
mensen van het eerste uur, samen
met Piet Bekkers van wie de gevleu
gelde uitspraak stamt carnaval
moetje niet vieren op je stoel, car
naval moet je vieren op tafel.'
Bekkers kon wegens gezondheidsre
denen helaas niet bij het gesprek
aanwezig zijn.
Knollenkermis
De Leunse carnavalsvereniging is
ontstaan uit de knollenkermisavond,
nu 45 jaar geleden. Bij de eerste ver
gadering over het onderwerp carna
valsvereniging was er van iedere
vereniging uit het dorp, ruim 40, een
afgevaardigde aanwezig. Het idee
van de toneelvereniging bleek aan te
slaan en de eerste prins. Jan I
(Reyntjes) kon een jaar later met een
tafellaken om aan de slag. de eerste
mutsen waren nog zelfgemaakt, van
papier.
Het idee van de carnaval werd niet
meteen door iedereen hoog gewaar
deerd. Meneer pastoor vond het
maar zo zo en de zalen waar gevierd
werd konden ten eerste niet echt
veel mensen herbergen en ten twee
de was het om half twaalf afgelo
pen. De vereniging zat ook zonder
geld en dus werd er een Beierse
avond georganiseerd. De winst
bleek aanzienlijk, 88 gulden en dus
werd de Beierse avond voortgezet.
Daaruit groeiden de knöllekes-
avond, narren-, prinsen-, ald-prin-
sen- en de liedjesavond. In 1959
werd het beroemde knollenlied voor
het eerst ten gehore gebracht. Het
'Knölleke dat blief léve' wordt sinds
dien bij alle activiteiten gespeeld.
Onmisbaar
Volgens Gerrit Verkoeijen was het
in het begin 'best wel moeilijk om
de raad van elf rond te krijgen'.
Harrie Claessens bevestigt dat en
vult aan dat het verloop vrij groot
was: "De helf was jong. en de helft
was oud." De manier van samenstel
len van het bestuur was in de begin
tijd ook wel aardig. De administra
teur van de plaatselijke boerenbond
werd secretaris, de kassier van de
rabo-bank werd penningmeester en
de beste prater werd vorst. In 1961
zat een van de bestuursleden, Thei
Vullings, in dienst. Dankzij een offi
cieel verzoek waarin met de hand op
het hart werd verklaard dat hij tot
echt onmisbaar was, lukte het hem
met carnaval een tijdje uit dienst te
krijgen.
Een van de acht vorsten die de
Knöllekes hebben gehad is Jan
Martens. Hij heeft deze functie maar
liefst 24 jaar vervuld, en hij was
inderdaad 'de beste prater'. Nu nog
gaan zijn ogen glimmen en kan hij
zijn enthousiasme in een waterval
van woorden met geuren en kleuren
naar buiten brengen. Hij kreeg voor
zijn verdiensten voor de vereniging
de hoogste onderscheiding van de
Vörstenraad.
Getallen
De Knöllekes zelf hebben ook een
hoogste onderscheiding, de Gouden
Knol. De eerste werd in 1975 uitge
reikt, en daar volgden er nog 32 op.
De omzet van 88 gulden uit het eer
ste jaar is inmiddels gestegen tot
20.000 nu. De 300 leden betalen
ieder vijf gulden lidmaatschap, en
daarmee is Leunen de goedkoopste
van heel Venray. In de vier en veer
tig jaar 'versleten' de Knöllekes 13
voorzitters, 8 secretarissen en 8 vor
sten. Maar er waren ook twee men
sen maar liefst 25 jaar actief in de
raad van elf.
Met z'n vieren rond de tafel komt
nog ter sprake dat er in het begin
vrij veel vrijgezellen actief waren,
terwijl dat tegenwoordig niet meer
zo is. Bert Willems, nu voorzitter,
verklaart hieruit ook een verschil
van vroeger en nu. "De binding is nu
heel groot met elkaar, de vrouw
moet echt achter je staan. We heb
ben tegenwoordig ook een aparte
avond voor de vrouwen." De ande
ren bevestigen dat beeld van vriend
schap voor het leven.
Een geanimeerd gesprek als dit,
met vier mensen die volop in het
carnaval en het leven staan, kun je
alleen eindigen met een fraaie anec
dote: Gerrk Verkoeijen werd prins
carnaval, de vorst (Jan Martens)
wilde hem verrassen en besloot door
de heg van Verkoeijen te kruipen.
De vorst had er echter niet op gere
kend dat Verkoeijen een nogal grote
hond had: "Als ik hem toen niet had
teruggeroepen, had Jan hier met een
stuk uit z'n bil gezeten!"
Receptie
Ter gelegenheid van het 4x11-
jarig jubileum houdt de
Carnavalsvereniging 't Knölleke een
receptie op zondag 13 februari. Dat
gebeurt in het Gemeenschapshuis in
Leunen, 'De Brink', van 14.11 uur
tot 17.1 1 uur. Dan wordt ook het
eerste exemplaar van de Jubileum-
CD officieel uitgereikt. De muzikale
omlijsting is in vaste handen van
Joekskapel,'Noeët Tuus'. In Leunen
hoopt men vooral dat er veel oud
leden zullen komen, deze zijn name
lijk extra van harte welkom.
Persoonlijk uitnodigen van alle oud
leden was helaas onmogelijk.
In 1961 werd de prins en zijn
gevolg nog heel sjiek in een open
auto door het dorp gereden.
M
INTERIEURSTYLISTEN
PATERSLAAN 5 580 1 AS
VENRAY 0478 - 582025
U -ukM Mïï tyf k
WK om
WK 10.00- tf.OOMMJT-
Varken waar gaat gij heen?
Het Landbouw-Economisch
Instituut (LEI) heeft in opdracht
van de provincies Limburg en
Noord-Brabant onderzocht waar
de varkenshouderij in deze
varkensrijke provincies het best
kan plaatsvinden. De vraag van
de provincies aan het LEI was:
werk een aantal ve^tigingsprinci-
pes uit en beoordeel ze op milieu
belasting, diergezondheid, dier-
welzijn en bedrijfsrentabiliteit.
Het LEI heeft eerst gekeken naar
de ruimtelijke mogelijkheden die
varkenshouderijen hebben om zich
te ontwikkelen tot het bedrijf van de
toekomst. Met andere wooorden: "Is
er nog ruimte?"
VARKENS
Het bleek dat van de ruim 6500
bedrijven met varkens in Limburg
en Noord-Brabant slechts 588
bedrijven niet belemmerd worden
door regels voor stankhinder of
Eindstraat 12, tel. 581553
gratis parkeren voor de deur
ammonniakbelasting. Als gevolg
van een toename van burgerbebou
wing in de agrarische gebieden wor
den de beperkingen alleen maar
groter. Uitbreiding van bedrijven
kan dan alleen nog maar door vesti
gingen elders te verwerven en zo op
twee of meer plekken varkens te
gaan houden. Reeds 15% van de
bedrijven werkt al zo.
GEBIEDEN
Er moeten dus andere vestigings
principes zijn te ontwikkelen. Het
LEI heeft onderzocht of er in
Limburg en Noord-Brabant nog
'maagdelijke' gebieden zijn: gebie
den waar de varkenshouderij geen
hinder veroorzaakt. Dat blijken
maar enkele gebieden te zijn die
grotendeels in Noord-West-Brubant
liggen. Ook heeft het Lei gekeken
naar gebieden waar nu veel varkens
houderijen zijn. Deze gebieden zijn
te beschouwen als bestaande var
kensclusters. Daarvan zijn er slechts
zes gevonden. Het LEI heeft daar
niet verder naar gekeken, maar
onderzocht of clusters van varkens
bedrijven op bijvoorbeeld een var
kensterrein soelaas biedt.
ERVARING
In Nederland is geen ervaring met
clusters van varkensbedrijven. Een
van de belangrijkste aspecten is de
ziektedruk. Het LEI komt tot de
conclusie dat hechte samenwerking,
gekoppeld aan een gesloten cluster,
omgeven door een varkensvrije cor
ridor betere mogelijkheden biedt om
een optimale gezondheidsstatus te
creëren dat een vrij gevestigd
bedrijf. Bedrijfseconomisch kan
samenwerking op bijvoorbeeld een
varkensterrein een kostprijsvoordeel
opleveren van 35 a 40 cent per kilo
gram karkas ter opzichte van een
bedrijf met meerdere vestitgingen
op vrije loctaies. Daar kan nog een
paar cent tot een dubbeltje bijkomen
door en verschil in afzetopbrengst.
Het eindadvies van het LEI aan de
provincies Limburg en Noord-
Brabant luidt dat de provincies niet
een bepaald vestigingsprincipe
moeten stimuleren. Het LEI vindt
het op samenwerkingsverbanden
tussen ketenpartijen te stimuleren.
PEEL EN MAAS
on line
www.vandenmunckhof.nl/
installatie
verwarming elektro
ventilatie sanitair
airconditioning
Oude Kerkstraat 3 5861 BM Wanssum
Tel. 0478-532441, fax 0478-532645
Email: Jenniskensinstallatie@Jewa.nl