Ie schrijver Herman Maas opnieuw belicht En Pius trok naar het sterreveld... De bomen ijn binnen. Harmonie Leunen gepromoveerd Ex-leraar Interven College ging te voet naar Santiago de Compostella PEEL EN MAAS f :L EN MAAS Donderdag 3 december - Pagina 7 fenrayse auteur Herman Maas p 24 februari 1877 geboren in im. Op 23 juni 1903 is hy te getrouwd met Henriëtte in. Hy is op 27 januari 1958 gleden te Eindhoven. Henriëtte i is op 18 april 1875 geboren sen en overleden op 17 februa- 1 te Vught Omstreeks 1910 e fotograaf G. Op 't Root te Ne- >ert, waar het gezin toen inde, enkele fraaie foto's van het ge echtpaar en hun kinderen, erman Maas was onderwyzer beroep, maar schyver in hart nieren. Veel Venrayse lezers van is, en van dit weekblad, weten hij in Peel en Maas debuteerde schrijver in 1896. Hy zou in zijn e leven biyven publiceren in i en ook zestig jaar later zyn jverscarrière erin beëindigen. onder andere het feuilleton Zat Daarmee is niet gezegd dat Ischrijvery hem veel geld heeft feleverd, in tegendeel zelfs, fier volgen enkele fragmenten een lang artikel van by na veer- na's dat ik heb gepubliceerd 1 drie van de reeks Horster ën. Het artikel is geïl- »erd met een aantal deels on- le foto's. Het boek is ook in iray verkrygbaar by Boekhandel |iden Munckhof, Grotestraat 68. VAN ONDERWIJZER TOT SCHRIJVER lp 15 november 1895 werd H.H.J. i benoemd als onderwyzer aan - ^lagere school te Oirlo, waar G.H. Ponti hoofd was. Hy zou hem in i de School Hagee noemen. Als ;g onderwyzer speelde Maas id 1900 in Venray een niet onbe- grijke rol in een fusie-polemiek i de in 1896 opgerichte de Roomskatholieke Onder- )ond in het Bisdom Roer- Zyn onderwijsloopbaan geen sukses. Hy was onder- er in Oirlo, Nederweert, Nyme> jen Eindhoven en direkteur van jzersopleidingen te Venlo etinchem. Deze betrekkingen gden met ontslag, gewoonlyk alleen vanwege opheffing van 1 trekking of zijn werk als on- (jzer, maar vooral vanwege zyn ischoolse aktiviteiten als jjver. In de dagelykse omgang hij een rustige, weinig spraak- of anderszins opvallende q, Na zyn laatste ontslag in 1933 5-jarige leeftyd heeft hij geen 1de onderwijsbetrekking ir gevonden en moest hy met geesteszieke vrouw en zyn drie 'eren, intussen volwassen maar [•verdienende zoons, zien rond omen van een klein wachtgeld, gevuld met bescheiden inkom- lals boekhouder, vertaler en pu st. II y werkte hard. Overdag I hy boekhouder en 's avonds jver. Zyn vrouw, Henriette n, en zoon Willy werden opge- èen inrichting voor zinnigen. Een begaafde zoon, [Herman H.J. Maas junior, over- in 1940 op 36-jarige leeftyd, i klein oeuvre achterlatend. Zijn le zoon, Harry, in 1906 gebo- in Nederweert, werd kunst-. schilder. Hij zou als enige gezinslid zijn vader overleven. De drie zoons zijn kinderloos gebleven. Maas werd een verbitterd man. Iemand die Maas heeft gesteund door dik en dun, was 'pater J. van Well S.J. Dank zij deze relatie 'heeft Maas kunnen schrijven voor het door de Jezuïten uitgegeven tijd schrift De Heraut van het Heilig Hart. SCHRIJVER Maas zwierf tydens zijn jonge ja ren in een crisistyd waarin het de boeren slecht ging, te voet door de hele streek. Hy werd als het ware doordesemd met de sfeer van de oude Peelstreek. In zyn correspon dentie wyst hij later by herhaling, in relatie met het werkelijkheidsge halte van zijn werk, op die zwerf tochten. Het literaire én het journalistieke werk van Maas vor men ook een uitstekende bron voor vergelijkend dialektonderzoek. Het is jammer dat de samenstellers van het Venrays Woordenboek het werk van Maas niet hebben uitgeplozen Henriëtte Maas en Herman Maas rond 1910. toen het echtpaar met hun kinderen in Nederweert woonde. op typische dialektwoorden. Het woordenboek geeft bijvoorbeeld het woord tekst waar het volgens my teks moet zijn (ze brengt me van miene teks af: ze leidt me van myn onderwerp al). Bij Maas staat in Om de school op pagina 17 het woord kinderteks, zonder t Men zei al snel na de eerste publi- katies van Maas dat hij slechte boe ken schreef. Bedoeld werd dat ze in moreel opzicht verwerpelijk waren, terwijl hijzelf vond dat ze de reali teit schilderden. Geschriften waar in strijdige zaken voorkwamen, dienden voor 'gewone mensen' te worden verboden, naar de mening van de wereldlijke en kerkelijke overheid van die tyd. Uiteindelijk hebben die 'autoriteiten' de onder wyzer Maas in de verdomhoek ge kregen, maar niet de schrijver. Na de invoering van de Lager On derwijswet van 1920 moesten de meeste openbare scholen als gevolg van de financiële gelijkstelling van het openbaar en het bijzonder on derwijs him deuren sluiten. De meeste openbare plattelandsscho- len veranderden van signatuur en werden bijzonder. De dienstdoende onderwijzers werden ontslagen en in de regel benoemd aan de nieuwe school. De pastoor nam de plaats in van de burgemeester als voorzitter van het schoolbestuur. 'Lastige' on derwijzers. zoals Maas en zijn oude re vriend Ouwerling, konden in die jaren evenwel op die manier nog van hun broodwinning worden beroofd. Herman Maas heeft zyn leven en dat van zyn gezin opgeofferd voor een ideaal dat de meeste mensen, wier onderdrukking en uitbuiting hy aan de kaak wilde stellen, niet hebben gekend! PLATTELAND EN STAD Maas heeft op het platteland en in de stad gewoond. Dit heeft invloed gehad op de keuze van de onder werpen voor zyn romans en novel len, waardoor men grofweg een tweedeling kan aanbrengen. Tbt zijn 26e jaar heeft Maas in zijn ge boorteplaats Oostrum gewoond, van 1903 (direkt na zyn huwelyk) tot 1911 in Nederweert, in 1911 een halfjaar in Venlo. van 1912 tot 1923 in Roermond, van 1923 tot 1925 in Doetinchem, 1925 tot 1931 in Nij megen en van 1931 tot zijn dood op 27 januari 1958 te Eindhoven. Zyn plattelandsromans spelen in Noord-Limburg (inclusief de Bra bantse kant van de Peel) en Midden- Limburg (Verstooteling), terwijl zijn stadsromans in Eindhoven en om geving gesitueerd kunnen worden. Maas laat zyn figuren graag spre kend optreden. In de romans van het land heeft Maas een voorkeur voor het dialekt. In zijn stadsro mans lykt Maas dit taalgebruik te hebben gemist en maakt hij soms gebruik van het Duits. Op het platteland spelen de vol gende romans en novellen: - Jan van Houtum's schetsen van over de Peel, Helmond 19011. - Verstooteling, Amersfoort 19071, 19082, Laren 19163, 19244. - Het Goud van de Peel. Amersfoort 19091, Laren 19172, 19453. - Landelijke eenvoud en andere no vellen, Roermond/Maastricht 19101, Laren 19152, 19193. - Om de school, een roman uit den schoolstrijd, Zaltbommel/Rotter- dam 19131. - De hoofdzonden van het land, Roermond 19301; omwerking on der nieuwe titel: - De dochters van de nieuwe Witjes- boer, 's G raven hage 19701. - Menschen van het gehucht, Laren zj. (19301). - Het verraad aan de Peelkant, in: Elf, de elf beste verhalen van Ne derland van het jaar 1942, Am sterdam 19421. - In 1969 verscheen in een deel on der de titel Peelomnibus by uitge verij De Fontein te De Bilt een bewerking van Verstooteling, Lan delijke eenvoud en Het Goud van de Peel, die werd verzorgd door Tbon Kortooms. Tbt de stadromans kunnen we rekenen: - De hamerslagen. Laren 19341. - Een hoekje stad. Laren 19361. - Onder de Gloeilamp. Deel I: De liefde van Jo Faro, Laren 19461. SCHRIJVERSLEVEN Er zyn reeds een aantal publika- ties over H.H.J. Maas verschenen. Van den Dam en Lucassen wijzen in de inleiding van hun biografie uit 1976 H.HJ. Maas, 1877195a Onderwijsman, literator en journa list) op het emotionele gevecht nu eens vóór en dan weer tegen hun hoofdpersoon, een verschijnsel dat zijn positie van underdog vaak opriep. Misschien is het mogelijk dat die ambivalentie door de tijd wordt opgeheven, zodat we Maas af standelijker kunnen gaan benade ren. De titel van een andere belangrijke studie over Maas, van Karei Reynders, wijst in dezelfde richting: 'H.H.J. Maas. Kroniek- schrijvend pamflettist' en in een bewerking van deze scriptie voor het tijdschrift Brabantia getiteld: 'H.H.J. Maas, kroniekschrijver van misstanden'. Maas heeft zijn positie als schrij ver niet ten eigen bate kunnen ge bruiken, zoals bijvoorbeeld een W.F. Hermans of Gerard Reve. Hij was bloedemstig en bepaald geen ac teur. vandaar mogelijk een verkla ring voor het ontbreken van poëzie en toneel. Die levensernst is hem lelijk op gebroken. Er zyn niet veel interpel laties over schrijvers te vinden in de Handelingen van de Tweede Ka mer. Over Maas werd op 6 februari 1917 in de Kamer gesproken. Aan leiding was diens benoeming in 1915 tot direkteur van de Rijksdag normaalschool voor onderwijzers te Venlo. Hij stond toen op het top punt van zijn maatschappelijke carrière. De kamerleden mr. baron Van Wijnbergen uit Eist en mgr.dr. No- lens uit Venlo hadden hun vragen betreffende de benoeming en het funktioneren van Maas te Venlo vergezeld laten gaan van een aantal citaten die de vermeende zedeloos heid van zyn boeken moesten il lustreren. Deze passages waren aan de toenmalige minister van onder wijs Cort van der Linden ter hand gesteld. K. ter Laan verdedigde Maas met sukses. Hij gebruikte een uitspraak gedaan door een katho liek kamerlid: 'zijn er geen midde len om die man het leven in Venlo zo onmogelijk te maken dat hy weg moet?' Ter Laan gaf als zyn mening dat hy zo'n opmerking onzedelijk vond. De meerderheid van de Ka mer was het hierin met hem eens. Na aandrang van vrienden en zijn uitgever A.G. Schoonderbeek reageerde Maas in 1919 met een ver weer Naschrift by de 2de druk van 'Landelijke eenvoud'. In 110 pagi na's, volgens de schrijver een selek- tie uit een veel groter manuscript, geeft Maas hierin zijn visie. Het stuk draagt de titel: 'De 'zedeloos heid' in de Tweede Kamer.' Maas: 'Myn literaire arbeid heeft met myn onderwijzersschap hoege naamd niets te maken. Ik ben niet alleen onderwijzer, maar ook staats burger.' Maas wyst in dit kader op professor R Geurts van het Groot- Seminarie te Roermond, die kort daarvoor zou hebben verklaard, dat hy kranteartikelen schreef als jour nalist en niet als priester. Maas ge bruikt in dit stuk nergens schuil namen. Van Tiel heet werkelijk Van Tiel en Horst is geen Haarst. Zo per soonlijk als Maas hier is. zou hy daarna in literair werk nooit meer worden. Het Meterikse schoolhoofd RA. van Tiel. die zelf kweekschooldirek- teur hoopte te kunnen worden - en ook zou worden!- heeft in de strijd tegen Maas een belangrijke rol gespeeld. Van Tiel noemde Maas 'een schrijver van boeken a la Zola, min het talent natuurlijk'. Maas wast de man de oren. Weet die Van Tiel dat Zola talent heeft. Heeft hij soms werk van Zola gelezen? Mocht hij dat? Ach, zegt Maas, die man kletst maar wat en leeft geestelijk vèr boven zijn stand. Hy noemt hem ook: 'Petrus Snottius, hoog leraar in het a-b-c aan de universi teit van Meterik,' en dat was niet mis te verstaan. Maas kon het niet laten de lezer ook nog te herinne ren aan een geheel andere aktivi- teit van de man. Van Tiel had ook nog de strijd aangebonden met de pastoor-deken van Horst: 'om, tegen diens wil en wensen in, zijn verla ten oord een kerk te verschaffen'. Maas werd dan wel niet ontsla gen, maar als gevolg van de intus sen opgerichte bijzondere kweek school in Venlo liep de openbare Rij ksdagnoimaal school aldaar langzaam leeg. Maas kreeg welis waar eenzelfde funktie te Doetin chem, maar hij heeft dit als een verbanning uit Limburg ervaren. Voor Maas betekende dit alles in feite het einde van zyn maatschap pelijke carrière. Vandaar ook de bit terheid van zijn aanklacht in genoemd Naschrift bij Landelyke Eenvoud. Hij wist wat hem in zijn verdere leven te wachten stond. Hy is blijven schrijven tot het einde van zijn dagen. Het schrijverschap betekende voor hem geluk en onge luk tegelijkertijd. H.H.J. Maas werd op 30 januari 1958, het weer was triest, begraven op het Sint Joriskerkhof in Eindho ven. Er stonden weinig mensen aan het graf, wat familie en enkele vrienden. De Eindhovense dichter Frans Babyion las zijn grafdicht 'In Memoriam H.H.J. Maas 24 februari 1877 - 27januari 1958'. De eerste re gel luidt: 'Groot hekelaar van kleine potentaten' en de laatste: 'God zal hem meten met zyn eigen maten'. Nabij de Deumesexceg, op de grens van Venray en Deume. slaat een boom met een gedenksteen, die nog herinnert aan de schrijver Herman Maas. De boom werd geplant op 24 november 1970 door vriende n en fa milieleden van de schrijver. De ge denksteen werd geplaatst in 1976. H.HJ. MAAS-KRING i.o.7 De Venrayse schrijver Herman Maas is al vierendertig jaar dood. Wie nu een boek van H.H.J. Maas wil lezen, zal het by een vriend moeten lenen,-want in de openbare bibliotheken zal men geen werk van Maas meer vinden. Wie een boek van Maas wil kopen, kan al leen in antiquariaten en op boeken beurzen soms nog een exemplaar vinden, meestal de derde druk van Het Goud van de Peel uit 1945. Men vraagt er slechts een paar tientjes voor. Andere titels, vooral die met de originele stofomslagen, zyn zeer zeldzaam. Hoe kan men een schrij ver beter levend houden dan door zyn boeken te herdrukken? Er is een onvindbaar Maas monumentje in een particuliere tuin in de Peel, een initiatief van oude vrienden. Een onbekend aan tal mensen blykt nog steeds in Maas als persoon en schrijver geïn teresseerd te zyn. Men kent elkaar niet. Misschien is het zinvol om een H.H.J. Maas-kring op te richten, die zich als taken zou kunnen stellen: het verzorgen van herdrukken en publikaties, correspondentieonder- zoek, bestudering van de Maas archieven in het Katholiek Docu mentatie Centrum te Nymegen en het Letterkundig Museum te 's Gra- venhage, de uitgave van een tijd schrift en het organiseren van lezingen. Wie belangstelling heeft voor het leven op het Noordlimburgse platte land uit het nabye verleden, kan niet om het werk van Herman Maas heen. Hy heeft aangetoond dat er geen 'goeie, ouwe tijd' heeft be staan. De bevolking was zich ervan bewust dat ze hard moest werken en desondanks arm bleef. G.F. Verheyen Al jaren spookte het door het ?d van Pius van Loon (59) om de pelgrimage naar het te Santiago de Compostella maken. Na het beëindigen van loopbaan in het onderwijs het er van en vertrok de in Ithees wonende leraar te voet iting Spanje. Twee weken gele- keerde h(j terug, na een wan ing van dertien weken, vol •ukken en met het gevoel nu it een periode in z'n leven te 'ien afgesloten, in pelgrimstocht is symbolisch for de levenstocht van de mens. Ik eb met deze tocht echt een fase in i'n leven afgesloten. Nu begin ik *n de 'eeuwige vakantie', zegt Pi us. Achter hem ligt nu een periode mi zestien jaar in het Venrayse on- erwij s. Als leraar katechese, wat ïgenwoordig levensbeschouwely- vorming heet. Eerst aan het Ma- knym, na de fusie aan het Inter ven College. Voor z'n stap naar het Noordlimburgse en het onderwijs was de Westbrabander priester en pater Norbertijn, maar in 1974 trad hy uit. Waarmee eveneens een le vensfase werd afgesloten. 'Twee stappen waarvan ik nooit spijt heb gehad', zegt Pius van Loon, thuis op de bank. SCHELP Toen vorig jaar het punt dichter bij kwam dat Pius van Loon de klas deuren achter zich moest sluiten, nam de idee van een pelgrimstocht steeds vastere vormen aan. Hij be gon te trainen, volgde een kursus Spaans en vergaarde informatie over de bedevaart naar Santiago de Compostella. Hij koos voor de Noordspaanse stad omdat daar al sinds de vroege middeleeuwen pel grims naar toe trekken. Vanuit heel Europa zyn de afgelopen eeuwen honderdduizenden naar de plaats getrokken waar volgens de legende de stoffelijke resten van de heilige Jacobus bewaard worden. Boven dien houdt Pius van de Romaanse kunst en architectuur en daarvan zyn in Frankryk en Spaiye meer dan voldoende voorbeelden te vinden. Santiago de Compostella is een plaats vol mystiek, historie en sym boliek. Santiago is de Spaanse naam voor Jacobus. De Fransen noemen hem St Jacques. Volgens de overlevering brachten zeelieden de relieken van de heilige naar de stad, vandaar de relatie met de zee. Het symbool van Jacobus is de schelp, dezelfde die door de olie maatschappij als vignet wordt ge bruikt Het schynt dan ook. maar Pius weet dat niet zeker, dat Shell in Spaiye een stevige sponsor van de bedevaartplaats is. Maar dat ter zijde. De tweede helft van de naam van het bedevaartoord is overigens een samenvoeging van de Latijnse woorden 'campus' dat veld betekent en 'stella' (ster). St Jacobus van het sterrenveld dus in het Nederlands. ALLEEN Voor Pius van Loon was het alleen lopen van de tocht essentieel. Hy wilde door het wandelen, de rust en de natuur definitief loskomen van school en de luxe thuis. 'Ik houd van de stilte', zegt hy. Omdat hy toch tijd genoeg had om na te den ken had hy in z'n rugzak het laatste boek van theoloog Edward Schille- beekcx. 's Avonds of tydens een rustpauze las hy een stukje om dat onderweg nog eens geestelijk te herkauwen. De inwoner van Holthees wilde ook persé van huis uit starten. Eveneens vanwege de symboliek en simpelweg omdat de pelgrims in voorbye eeuwen dat ook deden. Vanuit z'n woonplaats voerde de route via België en Noord-Frankryk naar Vézelay, een plaats in de Li mousin, ten oosten van Bourges. 'Vézelay is van oudsher één van de vier plaatsen in Frankryk vanwaa- ruit de pelgrims via vaste routes richting Spaanse grens vertrokken', vertelt Pius. 'Ik heb me daar trou wens vergaapt aan de prachtige ka thedraal. Als je ooit in de buurt komt, moetje er zeker binnengaan', raadt hij enthousiast aan. Sinds hy Frankrijk te voet heeft doorkruist is hy trouwens helemaal verkocht- 'Ik kan me nu helemaal voorstellen dat mensen helemaal francofiel zyn'. zegt hy. 'De natuur, de cultuur en de mensen, allemaal even schit terend'. BEZOEK UIT VENRAY Ondanks de vaak mooie omge ving en de soms hartverwarmende ervaringen met mensen onderweg had Pius het de eerste weken van z'n tocht moeilyk. Heimwee naar z'n vrouw Addy en het loslaten van thuis en de luxe van de Nederland se samenleving brachten hem op de rand van omdraaien. "Iben heb ik mezelf eens toegesproken. Har dop, onderweg. De waffel open. Ik moet zeggen dat ik zó nog nooit te keer ben gegaan tegen een leerling', zegt hy nu lachend. Andere onverwachte hulp kwam uit Venray. Een dagmars voor Véze lay werd hfj op een zaterdagavond verrast door vyf leden van de culi naire kookclub. Via echtgenote Ad dy hadden ze z'n verblijfplaats achterhaald en vergastten ze hem op een lekkere maaltyd en een ge zellige avond. 'Dat was .de laatste duw die ik nodig had. Vanaf dat mo ment ging het alleen maar steeds leuker', dankt Pius z'n culinaire vriendenclub. Ondanks de goede zorgen is de Holthese bedevaartgan ger trouwens wel zeven kilo afge vallen... CAMINO Vanaf de Frans-Spaanse grens in de Pyreneeën is het nog ongeveer 750 km naar Santiago de Compos tella. De route heet dan in de volksmond 'camino', in het Neder lands 'de weg', en staat helemaal in het teken van de pelgrims. Met overal schilderachtige plaatsjes, kruizen voor verongelukte pel grims, ruïnes en hospitalen. Bij voorbeeld in Logrono. Daar is een bron langs het wandelpad waaruit geen water maar wyn stroomt. Al leen voor pelgrims en met de waar schuwing niet te veel te drinken. Eén van de vele verhalen wil Pius van Loon niemand onthouden: 'In het dorp San Domingo de Calzada hangt in de kerk een kooi met daar in een levende haan en hen', vertelt Pius van Loon. "Een oude legende vertelt dat in de herberg in die plaats een echtpaar en hun zoon, op weg naar Santiago, wilden over nachten. De dochter van de herber gier werd ter plekke smoorverliefd op de zoon, maar die wilde niets van haar weten. Uit rancune stopte ze een zilveren beker in z'n koffer en gaf de 'diefstal' door aan de poli tie. De jongen werd gepakt en opge hangen en de ouders gingen bedroefd alleen verder. Op de terug weg kwamen langs de galg waaraan hun zoon was opgeknoopt toen ze de stem van him dode zoon hoord en. 'Ik ben niet dood', sprak hij. Zy gelukkig en op weg naar de burge meester. Die zat net te eten en ge loofde hen niet. 'Jullie zoon is net zo levend als deze haan en deze kip', zei de burgervader. Waarop deze bei den van z'n bord wegfladderden. En sindsdien zitten er een haan en een hen in de kerk', zegt Pius, glim lachend door de volle gryze baard. CULTUURSHOCK En dan, na 1807 km wandelen, al leen en een tijdje met een Franse compagnon, bereikt Pius het doel van z'n pelgrimage. De torens van de kathedraal kun je door de oprukkende nieuwe stad niet meer zien als je uit de bergen komt. Gesprekken met Santiago-pelgrims hebben hem gewaarschuwd voor te leurstellingen. Na zolang gewan deld te hebben kan het alleen maar tegenvallen. Tbch is Pius van Loon onder de indruk. 'In de poort van de kathedraal zit een versiering waarin je de vijf vingers van een hand kunt stoppen. Ik voelde me verbonden met die honderdduizen den voor my, die eeuwenlang het zelfde hebben gedaan. Datzelfde gevoel krijg je als je achter het manshoge beeld van Jacobus staat en de armen om hen heen slaat, zo als ook elke pelgrim doet', zegt hy. De cultuurshock was voor hem veel meer de terugkeer naar z'n oude leefwijze, na drie maanden uiterst sober leven en wandelen. Daarom is hij nog zes dagen bij z'n oude Spaanse buren uit Holthees gebleven alvorens het vliegtuig te rug naar huis te pakken. Op 15 no vember was Pius van Loon weer thuis. Hij vertrok op 23 augustus en is dus dertien weken van huis ge weest. Een kwartaal weg en bijna 2000 km wandelen om een periode in het leven af te sluiten. Dat doet hy geen tweede keer. Ondanks het gevoel van vrijheid dat het wande len hem heeft gegeven. Pius van Loon gaat nu eerst genieten van 'z'n eeuwige vakantie'. Nee, we laten u niet in de kou staan. Al onze kersverse kerstbomen staan binnen voor u klaar. Van fijnspar, Nordmann spar, Korea spar tot blauwspar en Servische spar. En of u nu kiest voor mét of zonder kluit, we pakken hem keurig voor u in. Van top tot teen. Service van de zaak. langstraat 133. tel. C478088585. Afgelopen zondag was het feest in Leunen. De plaatselijke harmonie St. Catharina had tydens een con cours in Veldhoven de eerste plaats behaald met promotie naar de afde ling uitmuntendheid. Een prima resultaat van dit in leeftyd van mu zikanten nogjonge korps. Ongeveer de helft van de muzikanten is jon ger dan 18 jaar. De Leunse harmonie staat sinds 1989 onder leiding van de 23-jarige Eric Swiggers. Deze werd toen voor gedragen door de voormalige diri gent. Toon Schellens. Eric Swiggers volgde toen nog het conservatori um en heeft daarvan inmiddels zijn diploma op zak. Sinds 1989 heeft deze jonge dirigent, waarvoor overi gens veel belangstelling bestaat vanuit andere korpsen, de Leunse harmonie uit een muzikaal dal ge haald. Eerst nu wilde men, gezien de jeugde leeftyd van velen, pas op concours gaan en met sukses. Tbt in de late uurtjes vierde muziek- minnend Leunen het sukses van haar harmonie in zaal Martens en ging dirigent Eric Swiggers nog me nigmaal op de schouders. uw weekblad

Peel en Maas | 1992 | | pagina 7