"Er is
maar
één
club en
dat is..."
Monique Litjens, het jeugdige
elan van de damesafdeling
Het hoofdklasse-tijdperk van SV Venray
Nous Tomasoa,
Liefde, Lol en Lolly's
PEEL EN MAAS
Karei van Daal, trainer van de 'recreatieve sector':
Clubmensen heb je in alle soor
ten en maten. Je hebt de stille, de
hardwerkende, de afwachtende,
de 'blieje' en ga zo nog maar even
door. Iemand die wel hard
'kwekt', maar volgens eigen zeg
gen toch maar 'en kJèn Venrods
menneke' is, is Karei van Daal.
Hij is al zolang lid als mogelijk en
is 't boegbeeld van de seniorenaf
deling, waar hij met ingang van
dit seizoen de training van de
lagere elftallen, ook wel de recre
atieve sector genoemd, verzorgt.
Karei van Daal is 32 jaar en
gelukkig getrouwd met Carina, met
wie hij twee kinderen heeft. "De
kinderen komen op de eerste
plaats", aldus Karei. "Ik dacht bij-
Ivoorbeeld eerst dat het doelpunt van
Marco van Basten in de finale van
het EK van '88 het mooiste was op
deze wereld, maar toen Manon en
daarna Sem geboren werd, zag ik
toch het betrekkelijke van voetbal
wel in".
Spelen met de kinderen is dan
ook, naast sport op TV kijken en
zelf voetballen, z'n favoriete hobby.
Toch sluipt het voetbal ook lang
zaam de kinderkamer binnen. Sem
moet volgens Karei een echte links-
poot worden, want daar is een chro
nisch tekort aan op de voetbalvel
den. "Daarom wordt alles links in de
Karei van Daal, voetballer, en voor
al SW-er in hart en nieren, die dit
jaar mede de training van de lagere
elftallen heeft overgenomen
wieg gekegeld; de teddybeer, de
speen, alles".
BILJARTLAKEN
Vroeger volgde Karei alle sporten
en hield hij alles bij. Met z'n vrien
den ging hij naar alle thuiswedstrij
den van Oranje, nou ja tenminste als
ze tevoren niet onder een biervat
waren gekomen! Meteen toen.hij lid
mocht worden werd Kareltje door
'ziene Pap', de alombekende Ben
van Daal, op SVV gezet.
Eén van de eerste dingen die hij
zich van SV Venray weet te herinne
ren was in de jaren '71-'72, toen
SVV een uitwisseling had met
Waddinxveen. Ook herinnert hij
zich de clubavonden nog. "Ik won -
zowat elk jaar het winterklasse-
ment", aldus Karei. "Het was toen
niet alleen de sport om met biljarten
te winnen, maar nog meer wie er de
grootste scheur in het biljartlaken
kon maken", grijnst hij.
Vervolgens doorliep Kareltje, die
langzaam maar zeker Karei werd en
een bekende van Bacchus, de Cl,
BI en Al van SV Venray. Hij had in
die jaren trainers als Verleijsdonk,
Versleijen en Beerendonk. Mannen
die vandaag toch topclubs trainen.
Eenmaal bij de senioren koos Karei
bewust voor de lol en had hij nooit
de ambitie Venray 1, 2 of 3 te halen.
Aan z'n jaren bij de senioren heeft
Karei ook een stapel mooie herinne
ringen. De kampioenschappen met
Venray 4 en 5, inclusief de maanda
gen bij Hulsman. Of die keer dat hij
scoorde in een beslissingswedstrijd
in Vierlingsbeek, waarop het elftal
de 'pieperplak' in rende met de
hoekvlag. De reisjes naar België en
Duitsland, vooral de eerste keer met
Bernd Gude als reisleider. "Daar
zou je een bestseller over kunnen
schrijven", zegt Karei zonder over
drijven.
STRANDBAL
Tegenwoordig is hij dus trainer
voor het recreatieve voetbal. Toen
hij werd benaderd moest hij wel
even nadenken. "Maar het is erg ple
zierig en vooral de doelgroep, de
lagere elftallen, die is perfect. Veel
lol en veel partijtjes spelen, dat is
wat die gasten willen. En dat is ook
wat ik wil, dus dat komt goed uit",
volgens Karei.
Deze winter is, in tegenstelling tot
voorgaande jaren, elke training
doorgegaan omdat er voldoende
opkomst was en dat is toch een fijn
gevoel als trainer. "We hebben
samen bereikt dat er gemiddeld 20
man komen en dat is fantastisch. En
als je dan ziet dat er spelers zijn die
eerst nog geen strandbal hoog kon
den houden en nu aardig richting
aan een balletje kunnen geven, dan
geeft dat een enorme voldoening.
Wel vindt hij dat er voor de lagere
teams een apart bestuur mag komen,
zoals er ook een jeugdbestuur is.
"Nu komt alles op Peter Fleuren
neer en zeg nou zelf, dertien elftal
len voor één man, dat is toch veel te
veel".
Al met al vindt Karei SV Venray
wel 'en moi clubke'. "Er is wel eens
wat kritiek, maar ondanks dat genöl
is er maar één club en dat is SVV".
Als iemand bij SV Venray tegen je
zegt dat je zo gek bent als Nous, dan
betekent dat dat je op zijn minst
prettig gestoord bent. Nous
Tomasoa hoort praktisch tot de
inventaris van de voetbalclub. Hij
steekt bijna al zijn vrije tijd in SVV
en houdt wel van een dolletje. Je
kunt gerust stellen dat SV Venray
zijn grote liefde is. Hijzelf zegt hier-
over:"Als ik op dit moment moest
kiezen tussen een vriendin en SW,
dan zou de vriendin een blauwtje
lopen". Hij beschouwt de kantine
van de voetbalclub dan ook als zijn
tweede huiskamer. Nous is 42 jaar
en komt uit een groot gezin. Hij
heeft 9 broers en 2 zussen. Vader en
moeder Tomasoa kwamen in 1951,
meteen na de oorlog naar
Nederland. Kleine Nousje werd
geboren in Westerbork, een voorma
lig concentratiekamp in de buurt van
Assen. Daar woonden ze met 1200
Molukse gezinnen bij elkaar. Toen
Nous 1 jaar oud was verhuisde het
gezin al naar Venray. "Daar kan ik
me niet veel van herinneren, want
toen zaten mijn oogjes nog dicht".
"Het hebben van een grote familie
ziet Nous als een voordeel. Er heerst
veel gezelligheid en de onderlinge
families bezoeken elkaar regelma
tig. Dit is toch wel iets anders bin
nen de traditionele Nederlandse
families. Voor mij is het ondenkbaar
dat er ergens een neef of nicht rond
loopt dier ik niet ken. aldus Nous.
Als er ergens een doopfeest is,
iemand een belijdenis viert dan is
iedereen uitgenodigd. Het is niet
nodig om op een uitnodiging te
wachten.
Hoewel Nous zegt dat zijn vader
vroeger redelijk streng was, heeft hij
Nous nooit tegengehouden om zich
voor SVV optimaal in te zetten. Ons
pap zei altijd als je iets doet moet je
het niet half doen. je moet je er
100% voor inzetten cn dat ben ik
wel met hem eens. Ik ben momen
teel leider van D6 en Venray 8 en
elftalcoördinator van Al. Bij oefen
en bekerwedstrijden van Venray 1
treedt ik op als vlagger en last but
not least zit Nous in de toernooi-
commissie. Alles bij elkaar besteed
Nous ongeveer 30 uur per week aan
SV Venray. Hij zegt zelf helemaal
ingeburgerd te zijn bij SV Venray.
Hoe kan het ook anders, hij is al
ruim 17 jaar jeugdleider. Met name
zijn huidige werk bij de D6 noemt
Nous fantastisch, het speelse, het
eenvoudig laten voetballen, zonder
teveel tactische tips. Nous geeft zijn
spelers eigenlijk maar 1 advies:
"niet teveel pingelen en de bal naar
elkaar toe spelen". Ik laat lekker
aanklooien. als het er maar sportief
aan toe gaat. En of ze nu winnen of
met 30-0 verliezen, ze komen alle
maal weer met even veel plezier
naar de training. Het mooie van alles
is dat degene die ik nu in de D's
begeleid straks bij de A-jeugd en de
senioren weer tegenkom. Ik ben er
ook trots op dat vroeger leider ben
geweest van jongens zoals Norbert
van Haren, Edward Linskens, Bert
Spee en John Beerkens. Niet dat ze
het voetbal van hem geleerd hebben,
maar toch. Nous beaamt dat Venray
in het verleden fantastische jeugd
trainers heeft gehad en met name
torn Tullcmans en de helaas overle
den Geert Laurensse waren in zijn
ogen echte toppers. Hard maar eer
lijk en geen ruimte voor vedettenei
gingen. Een goede leider moet altijd
voor zijn jongens opkomen vindt
Nous. Daar hoort ook bij dat je na de
wedstrijd met de jongens nog even
naar de kantine gaat, da ze hun ei
kwijt kunnen, ook als het iets min
der leuk is. Ze noemen me wel
zwarte piet, omdat ik vaak op lolly's
trakteer. Hij zegt ook wel in te zijn
voor een lolletje; jaren geleden
motiveerde hij een Dl elftal van SV
Venray met de woorden: "Als we
vandaag kampioen worden, gaan we
meteen door naar Spanje voor een
internationaal toernooi". We werden
kampioen en iedereen had zijn
koffer al bij zich. Als ik nu nog
iemand van dat team tegenkom
vraag ik nog altijd of hun koffer al
gepakt is. We gingen niet naar
Spanje maar we werden wel kam
pioen. Behalve lid van SV Venray is
Nous ook lid van de supportersver
eniging van Feyenoord en Real
Madrid. Feyenoord trekt hem vooral
omdat het een arbeidersploeg is.
Geen gezeik, voetballen. Doe maar
gewoon dan doe je gek genoeg is het
motto van Feyenoord en ook van
Nous. Naar voetbalwedstrijden kij
ken doet hij zelden, daar heeft hij
geen tijd voor. Hij moet of zelf voet
ballen of hij gaat stappen, veelal met
vrienden die ook actief zijn binnen
SV Venray.
Ze zeggen wel eens wie de jeugd
heeft de toekomst. Als dat zo is dan
gaat het eerste damesteam van
Venray een gouden toekomst tege
moet. Monique Litjens moet het
gezicht van het Ven ray se dames
voetbal worden. Spelend op het
middenveld, liefst achter de spitsen
moet zij het volgend jaar de lijnen
uit gaan zetten in dit jeugdige elftal.
Monique is een speelster die altijd
voetballende oplossingen
zoekt in elke voorkomende
situatie. Daardoor komt ze
op de mid-mid positie ook
erg goed tot haar recht.
Monique is 17 jaar jong en
is leerling van HAVO 5 van
het Boschveldcollege. Ze
bekent wel te zullen zijn als
ze de examens met succes
kan afronden. Een paar
onvoldoendes zullen echter
nog wel weggewerkt moe
ten worden. Haar plannen
voor de toekomst zijn ech
ter vastomlijnd. Volgend
jaar hoopt ze in Nijmegen
naar de school voor soci
aal-pedagogische hulpver
lening te gaan. Het liefst
wil ze kinderen met alco
hol- of drugsproblemen
helpen. Ze denkt dat haar
studie is te combineren met
twee keer in de week trai
nen. Verhuizen naar
Nijmegen ziet ze niet zit
ten. Ze woont in Leunen,
samen met haar vader,
moeder, broer Eddy en zus
Yvonne, die ook allemaal gek van
voetbal zijn. Ze is dol op starten. Het
liefst in de kleine winkeltjes in
Eindhoven of Nijmegen. Om dit
allemaal te kunnen bekostigen werkt
ze 's avonds in een supermarkt en
plukt ze radijzen op de zaterdag.
Verder houdt ze van squash, zwem
men, darten en tafelvoetbal. Vooral
de laatste twee sporten zegt ze veel
te beoefenen. Haar vriendje Arjan
voetbalt in de Al van SV Venray. Ze
gaat vaak kijken. Behalve op voetbal
heeft Monique, zoals praktisch elke
kerkdorpbewo(o)n(st)er, op korfbal
gezeten en ook nog enkele jaren
heeft ze geturnd. Vroeger trainde ze
ooit weieens mee bij de plaatselijke
BI. Bij SV Venray schijnt ze echter
haar stekkie gevonden te hebben.
"Het is een harde, maar gezellige
teamsport" aldus Monique. "Ik voet
bal al vanaf mijn twaalfde en vond
het meteen vanaf het begin super, ik
heb er nog nooit aan gedacht om te
stoppen". Ze is het ook niet eens met
het gegeven dat zij het spel moet
bepalen, voetbal is en blijft een
teamsport, aldus Monique. Ze zegt
in eerste instantie te zijn gaan voet
ballen omdat enkele vriendinnen
van haar dit ook deden, en zo kon
den ze gezamenlijk naar de trainin
gen en wedstrijden. In tegenstelling
tot vroeger is het scoren bij de seni
oren veel moeilijker dan bij de juni
oren. Ook het vroege opstaan van
wege de interregionale competitie
was in het begin niet Monique haar
favoriete bezigheid. Nu in de eerste
klasse is Monique niet geheel tevre
den over het afgelopen seizoen,
maar heeft ze goede verwachtingen
over het komende. Ze hoopt nog
eens kampioen te worden en in ieder
geval van Overloon te winnen.
Venray is op zoek naar een
nieuwe trainer, Monique
hoopt stiekem op een
jonge knappe vent maar
nog meer dat ze veel kan
leren.
De fijnste trainingen en
wedstrijden zijn die lekker
pittig zijn, die waarvan je
daags erna nog voelt dat je
gisteren gevoetbald hebt.
Dat het volgend seizoen
enkele oudere speelsters
stoppen ziet Monique niet
als een probleem. Met een
jonger elftal kun je veel
meer kanten op. Alleen het
feit dat de keepster stopt
ziet ze wel als een groot
probleem en ze hoopt dan
ook dat daar snel een
oplossing voor komt.
Idolen heeft ze legio:
Baggi, Litmanen en
Stoichkov. Overmars en
Kluivert omdat ze er zo
goed uitzien. Als ze zich
zelf met een van hen moet
vergelijken dan kiest ze voor
Stoichkov. Die pit, dat driftige. Het
lijkt Monique het einde om voor
geld in het buitenland te voetballen
maar ze weet ook dat dit bij het
damesvoetbal haast onmogelijk is.
Het Nederlands elftal ziet ze ook
wel zitten, goed voetballen en veel
reizen. Dan kan ze later tegen haar
kleinkinderen zeggen dat ze met het
Nederlands elftal in China heeft
gespeeld.... Dat lijkt haar het einde.
Gesprek met drie direct betrokkenen
SV Venray viert dit jaar haar
50-jarig bestaan. Uitgerekend in
het jubileumjaar vecht het vaan
delteam tegen degradatie. Of de
ploeg nu wel of niet een stap moet
terugdoen, een terugblik op negen
jaar voetbal in de hoofdklasse met
drie direct-betrokkenen lijkt op
z'n plaats. Achtereenvolgens een
gesprek met Jan Poels, Wim
Vievermans en Rogier Peters, alle
drie direct betrokken bij Venray
1, maar met verschillende achter
gronden.
Jan Poels, 30 jaar, achtereenvol
gens speler, leider en trainer bij SV
Venray; een rijke historie bij hoofd
klasser SV Venray kan hem niet ont
zegd worden.
Debuteerde en promoveerde op
17-jarige leeftijd respectievelijk in
en met Venray 1. Degradeerde twee
jaar later, om vervolgens seizoen
'86-'87 wederom terug te keren in
de hoogste klasse bij de amateurs.
Veroverde de Nederlandse beker,
werd kampioen in '88-'89, speelde
in alle KNVB-bekerwedstrijden,
werd meermalen uitverkoren voor
het Nederlands amateurteam, maar
vond zichzelf niet 'a-sociaal'
genoeg voor betaald voetbal.
Kortom een 'voetbaldier' in hart en
nieren.
MENTALITEIT
Poels constateert dat er in de loop
der jaren, met name na de successen
van SV Venray, veranderingen zijn
opgetreden in de beleving van de
sport en in de betrokkenheid bij een
vereniging. "Het gegeven dat de
betrokkenheid bij de vereniging is
afgenomen en dat de beleving van
de sport is veranderd is geen kritiek
naar de huidige jeugd, maar zie ik
als een maatschappelijk probleem.
Daar kun je heel weinig aan doen.
Vroeger was voetbal en alles er
omheen meer een sociale aangele
genheid. Tegenwoordig is het meer
individueel gericht. Mensen willen
met zo min mogelijk inspanning zo
hoog mogelijk eindigen. Ze hebben
het tegenwoordig te gemakkelijk
mijns inziens. Te veel gaat vanzelf.
Een hand in eigen boezem steken is
er derhalve niet meer bij. Zelfkritiek
kent men nauwelijks nog.
Mentaliteit is het sleutelwoord in
deze", verzucht de Venray-trainer.
Om vervolgens wat relativerend
eraan toe te voegen dat naar zijn
mening dat de gemiddelde voetbal-
aanhanger onderschat wat een spe
ler van Venray 1 allemaal moet doen
en laten om op het hoogste amateur
niveau te acteren. "Veel jeugdige
spelers zijn met een zware studie
bezig en combineren dat met het
voetbal op niveau. Een loodzware
combinatie".
TWINTIG JAAR
Wim Vievermans, 32 jaar, fysio
therapeut. Momenteel bezig aan z'n
laatste seizoen bij Venray 1Speelde
zelf dertien jaar in de hoofdmacht
en samen met zijn broers is
Vievermans goed geweest voor een
krappe 20 jaar Venray 1. Hij wijst er
dan ook op dat Venray het komend
seizoen voor het eerst sinds twee
decennia aan zal treden zonder een
Vievermans.
Ook Wim beleefde de grote
Venrayse successen zoals hierboven
reeds vermeld. Genoten heeft hij
van het kampioenschap, van de
bekerwedstrijden tegen Vitesse,
Dordrecht, PEC Zwolle,
Wageningen, AZ en Roda JC.
Een ander memorabel moment
voor Wim is de bekerfinale tegen
Rijnsburgse Boys om het
Nederlands kampioenschap in
Groesbeek. Hij scoorde vanaf 35
meter met links, strak in het kruis.
De beslissende treffer waardoor
Venray kampioen werd.
Naast de glorietijden bij Venray 1
heeft Wim z'n indrukwekkendste
tijd eigenlijk meegemaakt tijdens
zijn jeugd. In totaal speelde tussen
z'n veertiende en achttiende twaalf
interlands met het Nederlands jeug-
delftal. Gullit en Rijkaard waren
destijds teamgenoten.
OVERGANGSKLASSE
Wim omschrijft het verschil in
benadering van voetballen in het
eerste herenteam, vroeger en nu, als
volgt: "Vroeger was het een eer om
in het eerste van
Venray te spelen,
tegenwoordig is W
het gewoon leuk. k.
Onze generatie -
was veel fanatie- M
ker. Verder sluit ik .-
me aan bij de f
woorden van Jan".
De centrale mid-
denvelder plaatst
enkele kritische
kanttekeningen bij
het hoofdklasse
systeem. In zijn
ogen is het een
systeem dat ten
dode is opgeschre
ven. "Prestatie
moet beloond wor
den. Prestatie
en. Een overgangsklasse zou een
goed alternatief zijn", aldus Wim.
Voor de aanvoerder van Venray
breekt er na dit seizoen een tijd aan
waarin hij meer aandacht kan gaan
schenken aan z'n gezin, z'n praktijk
en aan z'n studies. Verder zal hij
blijven voetballen, zij het op een
lager plan, in de hoop aan de jeugd
iets van zijn rijke ervaring door te
geven.
In de toekomst kijkend voor
Venray 1, hoopt hij natuurlijk dat
hoofdklassevoetbal voor Venray
behouden blijft. Los daarvan wenst
hij dat zich een jong Venrays team
aandient dat voor nieuwe successen
gaat zorgen.
'UT URST'
Rogier Peters, 19 jaar, eerstejaars
economie-student is één van de jon
geren die moet gaan zorgen voor de
nieuwe Venrayse successen. Samen
met enkele andere generatiegenoten
brak hij dit seizoen door in de basis
van Venray 1. Het bereiken daarvan
is voor hem nooit zozeer een wens
maar meer een doel geweest. Van
kleins af aan is hij altijd naar 'ut
urst' gaan kijken, zag de successen
en wil dat zelf ook ooit meebeleven.
Hij betreurt het dan ook dat de
resultaten dit seizoen erg tegenval
len.
Als voornaamste oorzaak noemt
Rogier het grote gemis aan ervaring.
Te veel jonge spelers in een keer
waarbij hijzelf de overgang van
vraagt om meer.
Promotie is in de
hoofdklasse echter
niet mogelijk.
Gevolg: verzadi
ging. Je speelt
steeds tegen
dezelfde tegen
standers.
Doorstromen naar
de eerste divisie
had er voor ons
zeker in gezeten.
Als club en als
speler heb je dan
de mogelijkheid
om door te groei-
pupillen naar senioren als erg groot
ervaren heeft. Hij acht zijn team niet
echt geschikt voor vechtvoctbal,
hoewel hijzelf meestal voorop gaat
in de strijd. Tenslotte voert hij aan
dat het relatief jonge team te weinig
veerkracht heeft. "Bij tegenslagen
teten we te snel het koppie hangen",
zegt Rogier.
EIGEN KWEEK
Rogier, lid van de spelersraad,
wordt in het veld met name
gecoacht door Wim Vievermans.
"Van Wim leer ik in tactisch opzicht
heel veel. Hij leert mij hoe ik me bij
bepaalde spelsituaties op moet stel
len. Voor een jonge speler is dat
belangrijk, datje gecoacht wordt,
niet alleen vanaf de zijlijn maar ook
in het veld".
De middenvelder hoopt zometeen
deel uit te maken van een nieuwe
jonge Venrayse ploeg die straks
weer bovenin de hoofdklasse mee
kan. Hij benadrukt dat SV Venray
voornamelijk met eigen spelers door
moet gaan. Het laatste woord is aan
hem: "SV Venray is gewoon een
leuke gemoedelijke club waar ik
nog menig jaartje hoop te slijten en
vele successen hoop te vieren".
Daarmee lijkt de toon voor de toe
komst van SV Venray gezet.
Voor trainer Jan Poels is er ondanks
het jubileum weinig reden lot jui
chen.