Er dreigt veel moois verloren te gaan
in het Venrayse Jerusalem Gemeentehuis
Woningen voor bejaarden
Het kan
straks
niet meer
Amak Venray bv
met Amak
goed onderdax
Met de bouw van bejaard enwoningen en
service-flats zijn we er nog niet
Al'UütVy
KI PEEL EN MAAS IS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF B.V. VENRAY WFFKRI AD VOOR VFMRAY FM nMQTRCI/CM ADVERTENTIEPRIJS 24 ct per mm. ABONNEMENTSPRIJS
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 2727 GIRO 1050652 EEIVDI.MU VUUR V t IN RAI tIN UMj I KfcKfcN PER HALFJAAR 10,(uitsluitend bij vooruitbetaling)
MAKELAARSKANTOOR
VRIJDAG 8 JULI 1977 No. 27 ACHT EN NEGENTIGSTE JAARGANG
Nog leven we in ons land vrij on
bekommerd. We kunnen onze ruim
200.000 officiële werklozen, plus het
bijna even grote aantal in de WAO
lopenden, plus de zieken, plus de
bejaarden èn de overige trekkers
van onze sociale voorzieningen nog
aan een redelijk inkomen helpen.
We menen nog alijd dat we dit maar
kunnen blijven betalen zonder dat
we ons behoeven te bekrimpen.
Mede daardoor echter ziet de naas
te toekomst er bijzonder slecht uit,
zoals de directeur yan het Plan
bureau uit de doeken heeft gedaan.
Het aantal werklozen zal niet dalen.
Zelfs niet als we ook nog een vrije
vrijdagmiddag instellen. Met een
beetje geluk houden we het de ko
mende twee a drie jaren nog enigs
zins op het huidige peil, maar van
af 1980 zal het aantal werklozen
weer een flinke stijging vertonen.
We moeten dan nog maar hopen dat
de produktde met vier procent per
jaar groeit, anders wordt het nog
erger. En als ons bedrijfsleven niet
beter opgewassen raakt tegenover de
konkurrentie uit het buitenland, dan
halen we die vier procent 'groei in
derdaad niet, op z'n mooist drie pro
cent. En dat betekent dan nog meer
werklozen, vooral ook onder de ho
ger opgeleiden. En wie behoort daar
dan langzamerhand niet toe? Voor
het werk dat ook ongeschoolden
kunnen doen trekken die geschool
den de neus op, zodat men daarvoor
buitenlandse arbeiders blijft impor
teren, wat voor de nationale econo
mie een kostbare aangelegenheid is.
De prijs van de energie wordt steeds
hoger. Het aardgas, dat nu onze be
talingsbalans nog zo sterk houdt, zal
in 1990 nog maar 65 procent opleve
ren van wat er nu uitkomt en in het
jaar 2000 nog maar 20 procent
Bij dit sombere toekomstbeeld is
het duidelijk dat een en ander ge
volgen moet hebben voor de wel
vaart. We kunnen dan niet blijven
doorgaan met voor iedereen goed te
zorgen en het zelf ook nog erg goed
■te hebben. Dat alles moet verdiend
ikunnen worden. En dat verdienen
moet komen uit en door het bedrijfs
leven. Uit veel opdrachten en dopr
hard werken. Als echter aan beide
factoren niet wordt voldaan, dan be
tekent dat automatisch een achter
uitgaan, een verarming. Met onze
hoge levensstandaard van nu kun
nen we de konkurrentie tegen het
buitenblad, zeker dat van buiten
Europa, niet meer aan.
Ons levenspeil zal en moet dus zak
ken. In hoeverre dat het geval zal
zijn, hangt mede van de politieke
omstandigheden af. Hoe stelt ons
volk zich ten aanzien van die voor
spelde crisisjaren op?
Maj* ook wat dat betreft zijn de
perspectieven niet zo gunstig. Een
grote massa meent nog altijd, dat ze
maar voort kan gaan met het blij
ven stellen van eisen voor hoger
loon, betere sociale voorzieningen,
meer subsidies, betere voorzieningen
voor dit en voor dat. Maar daarmee
brengt men de slechtere situatie des
te sneller' nader, wordt die ook ver
diept en daardoor des te moeilijker
weer op te lossen.
Natuurlijk wil niemand dat ons
land in zo'n slechte situatie terecht
komt, doch het inzicht en de wil ont
breekt om door eigen inspanning eni
bescheidenheid te helpen het ergste
te voorkomen. Daar zou een menta
liteitsverandering voor nodig zijn.
Ieder zou moeten gaan beseffen, dat
wat men wil hebben eerst met wer
ken verdiend moet worden, uit de
nationale produktie moet komen,
daar waar men iets met de hand en
met de machines produceert of waar
men iets uit de grond laat groeien.
Wie van de huidige werknemers is
daar volkomen van doordrongen?
Als we ons al de schone beloften
van de verkiezingsstrijd en de eisen
van de politieke partijen herinneren,
en die leggen tegenover het geschil
derde economische toekomstbeeld
voor de komende twintig jaar. dan
komt daar nog alleen uit tevoor
schijn, dat men méér wil, het de
mensen nóg beter wil geven. Terwijl
het al duidelijk is. dat het uiteinde
lijk niet zal kunnen. Dat we in ieder
geval op het gebied van lonen en
voorzieningen een stap achteruit zul
len moeten doen inplaats van voor
uit. Nu kunnen we dat nog vrijwil
lig. Doen we dat echter niet, dan zal
het straks toch gedwongen moeten
geschieden. Dan zijn we nu al bezig
om straks wederom een stuk vrij
heid van ieder van ons te offeren op
het staatsaltaar van de kortzichtig
heid.
Tijdens de laatste vergadering van
de gemeenteraad werd het zo even
tussen „neus en lippen" door burge
meester Defesche verteld, dat tussen
de noordvleugel van het voormalige
klooster Jerusalem (Saint Michel) en
de kapel een noodbestuurspost zou
worden aangelegd. Volgens het ka-
pitaaluitgavenplan 1977 t.m. na 1980
zal hiermee een bedrag zijn gemoeid
van 150.000,— dat in 1977 en 1978
zal moeten worden uitgegeven.
Tot veler verbazing werd als het
ware voor kennisgeving aangenomen
de mededeling van de burgemeester,
dat hiervoor een stuk tuin zou moe
ten sneuvelen, inclusief een daarop
staande ceder. „Het is onze bedoe
ling om straks, als de ondergrondse
bestuurspost is aangelegd, ter plaat
se een nieuwe tuin aan te leggen",
was de geruststellende mededeling.
En hiermee nam de raad genoegen.
Anders ging het evenwel met
de ramen van de voormalige kapel.
Zoals wij reeds eerder hebben be
richt, speelt de architekt met de ge
dachte om van de voormalige kloos
terkapel een raadzaal met ontvangst
ruimte te maken.
Enerzijds wil men daarbij het sa
crale van de ruimte handhaven, an
derzijds wordt het nodig geacht om
de glas-in-lood-ramen te vervangen
door gewoon glas om meer licht in
de nieuwe ruimten toe te laten.
Na de raadsvergadering hebben
wij hierover uitvoerig geschreven
omdat de gemeenteraad bepaald niet
gelukkig was met het .onzalige" idee
van de architekt dat door een van
de raadsleden zelfs als „beelden
storm" werd betiteld.
In ieder geval werd bereikt, dat
de hele kwestie glas in lood ramen
nog eens nader wordt bestudeerd.
We willen graag toegeven, dat uit
1954 daterende glas-in-lood-ramen
(nog) geen cultuur-historische waar
de hebben en dat de maakster, Me
vrouw Mies van Oppenraay uit Nij
megen een oud-leerlinge van Je
rusalem voor zover ons bekend
De gemeente Venray, zich
bewust van de nopdzaak om
ook voor de bejaarden passen
de woningen te creëren, heeft
al enige tijd de problematiek
van de bejaardenhuisvesting
bekeken.
Op dinsdag 2 augustus a.s.
zal de commissie voor de ruim
telijke ordening zich hier ook
mee bezig houden.
De gemeente geeft aan, dat
bejaardenbouw eventueel mo
gelijk zou zijn op een terrein
aan de Noondsingel, oostelijk
van de Hoge Beek; en op een
gedeelte van het huidige par
keerterrein aan de Patersstraat.
In het eerste geval is dus
kennelijk bedoeld de hoek
OverloonsewegNoordsingel,
naast het Mobil-station. Zoals
bekend heeft de Stichting Psy
chiatrisch Centrum Venray (St
Anna en St. Servaas) plannen
om op de andere hoek op
het terrein van St. Anna een
verpleegtehuis te bouwen voor
psychisch gestoorde bejaarden.
Men heeft deze plek gekozen
in verband met het (visuele)
kontakt met de buitenwereld,
dat daar volledig tot zijn recht
komt. Deze zelfde gedachten-
gang zal ook bij de keuze van
het perceel naast het Mobil-
station voor de Venrayse be
jaarden wel een rol gespeeld
hebben.
Hoe men bejaardenwoningen
wil realiseren op het parkeer
terrein aan de Patersstraat
(voorbeen Patronaat) is ons
niet helemaal duidelijk. Aan de
Patersstraat zelf kunnen uit
oogpunt van welstand c.q.
de schoonheidscommissie na
tuurlijk geen laagbouwwonin-
gen gebouwd worden. Even
tueel zou dit wel kunnen als
kleine flats in 2 of 3 bouw
lagen. Laagbouw zou wel mo
gelijk zijn aan de andere kant
van het terrein, aan de Hen-
seniusstraat, maar daar lijkt
ons die plek minder gunstig
gekozen i.v.m. het drukke café-
en barbezoek dat zich in deze
buurt nogal manifesteert.
Hoe het ook zij, de bejaar
den worden in Venray niet ver
geten. Of alles wel zo zal wor
den, als het noodzakelijker
wijze moet zijn, hopen we van
harte. Er is nog al wat proble
matiek bij de bejaardenbouw.
Het nevenstaande artikel heb
ben wij daar geheel aan ge
wijd.
LIEFST ZELFSTANDIG, MAAR DAN WEL GOEDE HULP
Het zou de moeite toch wel waard
zijn om het advies van die bedrij
ven eerst eens in te winnen, voordat
„onherstelbare" schade aan de boom
wordt aangericht.
Overigens hebben we vernomen
dat het omhakken van de boom niet
zonder meer zal lukken:. Enkele
honderden leerlingen van Jerusalem
hebben plannen om het omhakken
van deze boom te voorkomen.
Ruim anderhalf jaar geleden
heeft de door de gemeente aange
zochte landschapsarchitekt Ir. Wil
Thijssen in de schouwburg een plan
ontvouwd over zijn ontwerp „Hart
van Venray". Volgens dit plan zou
voor het gebied tussen de Grote Kerk
en het voormalige kloostercomplex
een plantsoen gebied een wandel
en rustgebied, zoals het werd ge
noemd komen. In het ontwerp
van de landschapsarchitekt zou de
binnentuin, waarin de ceder staat,
gehandhaafd blijven.
Sinds de presentatie, van dit
plan aan Venrays bevolking heeft
men echter niets meer gehoord
over het groots aangekondigde wan
del- en rustgebied.
Nu men zonder meer een we
zenlijk onderdeel van de voormalige
kloostertuin wil opofferen aan de
bouw van een ondergrondse nood-
bestuurspost, mag men met alle
recht vrees hebben voor een ander
deel van de tuin.
We bedoelen dé z.g. „Engelse tuin"
van het kloostercomplex tussen de
Kapel en de Maasheseweg, waarin
het voormalige atelier van de schil
deres Mère Ancilla is gelegen.
Nóg is deze tuin grotendeels door
muren omsloten. Maar we houden
ons hart vast wanneer straks de
verbouw van de Saint Michelvleu-
gel tot gemeentehuis begint. Als dan
maar niet Weer vergeten wordt, dat
dit unieke stukje groengebied in het
plan van de landschapsarchitect als
beeldentuin is opgenomen.
GOEDE ORGANISATIE,
OPEN BEJAARDENWERK
EERSTE VEREISTE
Aangepaste woonvormen voor be
jaarden zijn in vele gevallen hard
nodig, maar dat wil nog geenszins
zeggen dat het overgrote deel van
de Nederlandse bejaarden van die
woonvormen gebruik maakt, c.q. ge
bruik zou wiLlen maken.
Veruit de meeste 65-plussers wo
nen in een gewone eengezinswoning,
waar zij veelal een groot deel van
hun leven vertoefd hebben. Het be
treft hier dikwijls tamelijk oude wo
ningen met de daaraan verbonden
problemen .woningen die vaak geen
hoge huur doen, maar die wel tal
van gebreken vertonen en boven
dien belangrijke voorzieningen als
badgelegenheid en centrale verwar
ming missen. Soms zijn de woningen
ook te groot voor een echtpaar of
een alleenstaande. Een groot deel
van deze woningen staan bovendien
in wijken, die voor sanering in aan
merking komen. Enerzijds hebben,
de bejaarde bewoners het hier best
naar de zin, want de omgeving is
hen zeer vertrouwd, maar anderzijds
roept de huisvesting in deze oude
woningen zoveel (praktisch) proble
men op dat de noodzaak naar meer
aangepaste woonvormen zich duide
lijk opdringt.
Verhuizing naar een bejaardente
huis is veelal niet nodig en wordt
(nog) geen klinkende naam heeft in
de wereld van de glazeniers.
Feit blijft echter, dat de ramen
een wezenlijk onderdeel uitmaken
van de kapel en dat het doodzonde
is en blijft, wanneer zonder meer
deze toch wel bijzonder mooie ramen
moeten plaats maken voor heden
daagse, meer aan de toekomstige
funktie van de ruimte aangepaste,
ramen moeten plaatsmaken. Maar
gelukkig is het nog niet zover. En
als het aan de raad ligt althans
zo kwam het bij ons over zullen
ze er wel in blijven.
Geheel anders ligt het echter
met de prachtige, metershoge ceder
op het binnenterrein van de vleugel
Saint Michel. Informatie bij de zus
ters Ursulinen leerde ons dat het
hier niet gaat om een eeuwenoude
boom. Integendeel, de ceder is on
geveer vijfendertig jaar geleden ge
plant en heeft zich mogen verheu
gen in een bijzonder snelle groet
Wel gaat het hier om een bijzon
der zeldzaam exemplaar. In geheel
Venray en waarschijnlijk in wijde
omgeving treft men een dergelijk
exemplaar niet aan.
Het -gemeentebestuur laat als
motief voor het verdwijnen van de
boom gelden, dat nergens anders
op het uitgestrekte Jerusalem terrein
een betere plaats voor het bouwen
van een ondergrondse noodbestuurs
post kan worden gevonden.
Door de bouw wordt geen „onher
stelbare schade" aan de omgeving
aangericht zo werd van bestuurszij
de gezegd. Als de kelder is gebouwd,
wordt een nieuwe tuin aangelegd.
Zonder ceder echter, want deze zou
volgens deskundigen niet te ver
plaatsen zijn. Volgens andere des
kundigen zo hebben we ons laten
vertellen zijn er speciale bedrij
ven in ons land, die gespecialiseerd!
zijn in het verplaatsen van oude(re)
bomen.
In een land, tvaar rond li*/# van de bevolking 65 jaar of ouder is,
wordt de huisvesting van bejaarden een sociaal probleem van de eer
ste orde. Dat is dan ook zo in Nederland, dat bovendien sinds de laat
ste wereldoorlog nog steeds kamt met een woningprobleem, althans in
de dichtbevolkte streken zoals de Randstad Holland.
Dat er in de afgelopen decennia hard gewerkt is aan voorzieningen
ten behoeve van het wonen en leven van bejaarden, kan ondertussen
niemand ontkennen. Ook staat vast, dat er een grote variatie aan
woon mogelijkheden voor oudere mensen bestaat. We hebben bejaar
dentehuizen, bejaardenwoningen, service-flats en verpleegtehuizen,
maar al deze speciale voorzieningen ten spijt, is de huisvesting van
bejaarde mensen nog steeds een groot probleem, ook al omdat de be
staande voorzieningen onvoldoende op elkaar zijn afgestemd of ont
breken op die plaatsen, waar ze het hardste nodig zijn.
s, thans ook minder gepropageerd dan
een jaar of tien geleden, sinds het
(vervolg op eerstvolgende tekstpag.)
5