L' Wij leveren Esso motoroliën die geschikt zijn voor II Verder industrialiseren Het kan keren INGEZONDFN Politierechter Lecnenj Leenen WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Elektro Jacobs VRIJDAG 11 FEBRUARI 1972 No. 6 DRIE EN NEGENTIGSTE JAARGANG VOOR AL UW DRANKEN PEEL EN MAAS n DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 2727 GIRO 1050652 ADVERTENTIEPRIJS 15 ct per mm. ABONNEMENTS PRIJS PER HALFJAAR 6.75 (bij vooruitbetaling) Het is opmerkelijk hoe men zowel in de begrotingsbeschouwingen als in het antwoord van B. en W. op de ze beschouwingen een bepaalde aar zeling aantreft als het over verdere industrialisatie gaat. Er wordt geïnformeerd hoe het nu verder moet. Op de eerste plaats zijn door de regering de steun-maat- regelen ingetrokken, die het moge lijk maakten dat Venray op zijn beurt aspirant vestigings-liefhebbers goede voorwaarden voor vestiging bieden kan. Dat voordeel is dus weg gevallen. Op de tweede plaats heeft men handen-vol werk om de behoeften van de bestaande bedrijven qua wo ningbouw, onderwijs en infra-struc- tuur bij te benen. De lijst woning zoekenden is nog vrij lang en de achterstand is ook op andere ter reinen nog groot. Het is dus logisch dat het antwoord op deze vraag kort en bondig is, dat men pas inhoudt, tot men een beetje „bij" is en dat men dus voorlopig niet aanwerving voor industrie zal doen AARZELING Doch we dachten nog een andere aarzeling in deze vraagstelling te ontdekken. Een misschien wat die pere achtergrond. Het is of men ge schrokken is van de vaart, waarmee ineens alles gegaan is en gedaan moet worden. Men ontdekt hele stra ten, waar men de mensen niet van gezicht noch naam kent, men ziet een Venray uitdyen met een vaart, die niet bij te benen is. Er komen componisten- en muzikantenwijken, u kunt in Venray plotseling naar de Oeral en de Karpaten, maar velen zien door de bomen het bos niet meer. Het Venray van 1960 is alweer een heel ander Venray dan dat van 1972. Het is of achter de vraag van moe- ten-we-zo-doorgaan, de angst om hoog kruipt dat het te veel van het goede wordt, dat het te hard gaat, dat mien het niet 'bij kan benen Kranten, radio en t.v. komen op Venray af, dat namen krijgt als het Wirtschaftwunder van de Peel, maar velen vragen zich toch wel af, of dat nu allemaal wel moet. Of liever gezegd of het zoomoet PROCES Die aarzeling en die angst mis schien is heel goed te begrijpen. Het oude vertrouwde en misschien wat ingedommelde Venray van voor en onder de oorlog iis wel op keiharde wijze gewekt. Met puin.en ellende. Maar dat is dankzij de inzet van ieder van ons verleden tijd en voorbij. Maar toien in tegen de vijf tiger jaren dat punt bereikt was, moest men en dat wordt wel eens te veel vergeten een Vredepeel ontgonnen worden omdat we weer met werklozen zaten, mensen, die in eigen plaats en in eigen omgeving doodgewoon geen werk konden vin den, omdat het er niet was. De „slachtoffers" van die tijd als we zo zo mo^en noemen vindt men in Australië, Nieuw Zeeland, Brazilië, Zuid Afrika. Mensen, die als U en ik niet graag hun geboorte- en woonplaats verlieten, maar wel moesten, omdat ze hier niet vooruit konden. Venray heeft toen doelbewust ge kozen voor industrialisatie. Welbe wust heeft men toen Den Haag ge smeekt: mensen maakt het mogelijk dat industrie naar Venray komt, want anders gaat het fout Dat is een proces geworden van vallen en opstaan. De ouderen onder ons weten hoe de gemeente zelf in dustriehallen heeft gebouwd en hoe daar op een enkele uitzondering na fietelijk alle experimenten zijn mis lukt. Dan is Inalfa gekomen, Mulders en Nelissen dijden uit, Custers start te. Er kwam schwung in en de wijzer ging heel hard doorslaan toen Rank Xerox kwam. Wat opgezet was voor 500 mensen groeide in betrekkelijk korte tijd tot 1.000 en bergt nog gro te plannen voor de toekomst. Görvil en Nestlé kwamen en in plaats van arbeidexporterend, werd Venray arbeid-importerend, met alle gevolgen van dien. Het is logisch dat men zo niet door kan gaan, want juist die laatste 5, 6 jaren hebben een stroomversnelling teweeg gebracht, waar we nog dage lijks moeite hebben tegenop te zwem men. Zou die op korte termijn nog groter worden, dan kan het inder daad wel eens verzuipen worden. En dat is niemand van plan. Dat daarmede meteen een stuk oud vertrouwd Venray voorbij is, kan men betreuren, doch is niet anders. Dat heeft men in 1950 terecht gewild. Men kan het betreuren dat men alle gezichten in ons Venray niet meer kent, doch het was nog meer te be treuren geweest als Venrayse gezich ten overal ter wereld te vinden zou den zijn, behalve in Venray zelf Dat is de zaak wat zwart-wit stellen, doch het is wel degelijk de aanleiding tot wat we vandaag beleven. WELZIJN Natuurlijk brengt deze stormachti ge ontwikkeling zijn problemen met zich. We zien dat net zo goed in de huizenbouw, als in de stichting van openbare scholen. We zien dat in te korten aan speel- en sportvelden, evengoed als in een vloeiveld dat uit-de-tijd is. Maar we zien dat ook in den mentaliteitsverandering bij ouderen, nieuwkomers, jeugd. Aan de oplossing daarvan zullen we al lemaal het onze bij moeten dragen. En zelfs dan is men er nog lang niet, want de moderne mens eist tel kens meer naast verkregen welvaart, ook welzijn. De vertaling daarvan is: gewoon lekker leven kunnen, zoals hij of zij dat wil. Ook daar zijn we nog soms kilometers ver van af Want men zou zelfs kunnen stellen dat misschien de vraag juist daar door is ingegeven: Maken we ons niet te druk om al die materiële za ken, om die fabrieken en him uit breidingen, in plaats van om dat lek kere leven? Maar dan gaat men rol len omdraaien. Want eerst zullen de materiële dingen er moeten zijn wil er welvaart en dan welzijn komen. Aan de lene kani angst om het oude en vertrouwde dat in al dat nieuwe wegzinkt, aan de andere kant de vraag naar meer en lekker leven. LES GELEERD We zijn les aan het leren, want ook industrialiseren moet geleerd wor den. We zijn daar voor verrassingen geplaatst, wij hebben fouten ge maakt. Die verrassingen en die fou ten zullen ingecalculeerd worden voor een toekomstig beleid, dat mede afhangt van de ontwikkeling van de reeds 'in Venray gevestigde bedrij ven. We zullen daarnaast steeds meer oog moeten hebben dat de mens naast werken ook leven wil en ook die les hebben we geleerd 'en leren we nog dagelijks. Maar we kunnen geen klok meer terugdraaien. We 'kunnen wel kies keuriger worden en wat rustiger on ze keuze maken. En daarbij in ge dachte houden dat het oude dan mis schien als goud-omrande herinnering bepaalde emoties oproept, doch juist de kwalijke kanten van dat oude dwongen tot het nieuwe. Het nieuwe waar we nu mee worstelen Geachte redaktie. Ook in Uw blad worden nog al eens en terecht verwijten ge maakt aan onze landbouwers, die hun plastic kunstmestzakken maar overal laten liggen. Maar jammer ge noeg vergeet U altijd nog een grote plastic-zakken-verbruiker en dat is de gemeente. De gemeente dient, zo als in alles, het meest vooruit te zien en dient wel bijtijds maatrege len vast te stellen, die de vervuiling doen verminderen. Maar als we dan ziien dat ze het huisvuil op komt ha len in plastic zakken, die dan naar de vuilnisbelt vervoerd worden, dan klopt er iets niet. 't Is algemeen be kend dat deze plastic niet verteert. Men mag dan de zakken kapot trek ken in de vuilniswagen, feit is dat al die plastic een onverteerbare laag gaat vormen op de vuilnisbelt, waar geen water meer doorheen dringt, dat anders via de grond weer gezuiverd in de oppervlakte-wateren terecht komt Wilt U ook daar eens iets over zeg gen G. M. Antwoord: Dat willen we met alle liefde. Langzaam maar zeker begint nu toch wel door te dringen dat er be slist maatregelen genomen moeten worden om het milieubederf een halt toe te roepen en de situatie te ver beteren. Nadat aanvankelijk alleen enkele wetenschapsmensen op de toe nemende vervuiling van ons milieu en de daaruit voortvloeiende gevol gen voor ons bestaan hadden gewe zen, begonnen er steeds meer publi- katies over te komen .Het gevaar dat ons door de verscheidene soorten van vervuiling bedreigt, begint nu wat meer door te dringen tot de ge wone burger en ook tot fabrieks- direkteur en regeringen. Niet dat er al erg veel tegen de vervuiling gedaan wordt, noch van de zijde van regeringen, noch van fabrieken, noch van burgers. Mis schien dat in Nederland de burgerij, althans bepaalde groepen, zich er wel het meest mee bezig houdt in vergelijking tot andere landen. Maar hier, even als elders, bl'ijft het toch hoofdzakelijk nog bij waarschuwin gen, zonder dat de meeste burgers zelf nog hun bijdrage leveren aan verbetering van de situatie. En in in dustriële en politieke kringen is het al net zo. Er wordt bezorgd over ge keken, over gepraat en worden hier en daar wat lapmiddelien uitgevoerd, maar een stringent aanpak van de problemen blijft uit. Wellicht kunnen ingrijpende maatregelen ook pas ge nomen worden wanneer het overgro te deel van de burgerij de noodzaak ervan leert ervaren en ertoe wil bij dragen. Bijdragen niet alleen in geld doch ook door zelf na te laten al dat gene wat tot vervuiling van ons mi lieu bijdraagt. Zo ver Zijn we nog niet. Het is on voorstelbaar hoe de gewone man en ook de jeugd de straten, de plant soenen, de bossen en veilden en wate ren helpt vervuilen door er maar op weg te gooien wat men kwijt wil. Ook de meeste huisvrouwen trekken zich maar weinig aan van de waar schuwingen tegen het gebruik van middelen die de water- en grond- vervuiling doen verergeren. Gemeen goed is de strijd tegen de milieuver vuiling dan ook bepaald nog niet. Persoonlijk ondervinden velen de last ervan nog te weinig. Maar wanneer we het aan den lijve gaan ondervin- dien kon het wel eens te laat zijn om nog maatregelen te ondernemten, want die maatregleen kunnen pas na jaren effekt sorteren. Dat ook een gemeente meewerkt aan grondbederf en vervuiling van het gomdwater door het gebruik van plastic zakken is het zoveelste bewijs dat de strijd tegen milieu-vervuiling nog steeds geen gemeengoed is in de letterlijke zin van het woord. Beter zou zijn een vuilverbran dingsinstallatie maar dat kost, net als een vloeiveld-opruimen te veel geld. Het geld is schaars en daarom la ten we het nu na. Al krunnlen deskun digen nu reeds voorspellen, dat ieder uiteindelijk zal inzien dat die instal laties er toch moeten komen, terwijl er dan intussen reeds onnodig veel bedorven is. Zo is het ook ten aan zien van het nemen van wettelijke maatregelen tegen vervuilende in dustrieën. Het vergt allemaal veel geld en daarom blijven we de zaak maar aankijken, terwijl lucht, grond en water steeds meer vervuilfen. Er kan daarom niet genoeg op ge hamerd worden om het gehele volk steeds meer te overtuigen van de noodzaak om maatregelen tegen de vervuiling te nemen. We zullen daar, persoonlijk en via de overheidsgel den, veel voor over moeten hebben. Maar over tien jaar kan het te laat zijn. En in ieder geval zullen nu te nemen maatregelen goedkoper uit vallen dan die welke we over tien jaar inderhaast nog gaan nemen om de mensheid niet in zijn eigen vuil te laten onder gaan. KLEUREN TELEVISIES 56 cm voor 1575, TELEVISIES 61 cm voor 475, BANDRECORDERS en PLATENSPELERS met 25% korting WASAUTOMATEN reeds voor 395, KOELKASTEN met groot diepvries vak voor 195, DIEPVRIESKISTEN met kortingen van 20-25% Verder: stofzuigers, scheerapparaten, hoogte- zonnen, strijkijzers enz. KORTINGEN vanaf 20% Volledige garantie Eigen service Iedere vrijdagavond vanaf 6-9 uur demonstratie van het hele programma. SCHOOLSTRAAT 3 VENRAY TEL. 2329 Kwartelenmarkt 7 Venlo Kloosterstraat 37 Blerick „U hebt de boel maar weer vies toegetakeld!" viel de politierechter uit tegen de tengere student van nauwelijks negentien sombere herfs- ten. „Ik takelde niet, ik Wen niet vies geweest en ik deed 't voor de éérste keer, dus dan is er ook geen sprake van wéér!" kaatste die knaap terug. „ZozoU bekent dus, dat u het wél gedaan hebt." „Ik heb niets vies gedaan en niks toegetakeld." „U hebt die muur anders aardig volgeklad!" „Aardig, ja. Maar niet vies. Als u 't aardig vindt, moet u niet „vies" zeggen." Maar de magistraat achter hamer en wetboek vond er niets aardigs aan. Hij vond het zelfs zeer onsma kelijk, wat de verdachte allemaal had aangeplakt en handhaafde zijn om schrijving „vies toegetakeld". „Dan zijn heel wat papieren die u in de bus krijgt, óók vies toegeta keld", poneerde de plakker, „want sommige kranten en tijdschriften drukken voor mijn gevoel onsmake lijke artikelen af. Het gaat om de vrije-meningsuiting. Die is mij ge waarborgd door de wet. Ik mag laten drukken wat ik denk, dus ik mag ook m'n mening aan de muur han gen. Als kranten mogen, mag een muurkrant ook." „Maar pornografie mag niet. En een muur beplakken waar niet aan geplakt mag worden, mag ook niet. Die vrijheid van meningsuiting geldt slechts voor zover de wet die manier van meningsuiting toestaat." „Dus ik word gemuilkorfd als ik m'n eigen mening wil uiten." „Niet als u die mening op den nette manier kennbaar maakt. Er zijn aan plakborden waarop u wél mag plak ken. En u kunt ook fatsoenlijke woorden gebruiken om uw mede mensen aan te spreken. Waarom stuurt u geen ingezonden stukken naar de kranten?" „Die kanalen zi'tten al lang ver stopt door zakken die denken dat zij 't beter weten. Ze willen niet eens naar je luisteren als je om ruimte komt vragen.... Laat staan als je ze zo'n manifest stuurt." „Hebt u dan nooit nagedacht, of het misschien aan uw manier van op treden en aan uw woordkeus lag? Als direkteur van een krant was, zou ik zulke smerige taal ook niet in mijn kolommien opnemen „Dit is harde realiteit. Stinken die fabrieken soms niet? En stinken de rijke stinkerds niet? En stinken de vrouwen van die rijke stinkerds niet? Het stinkt hiér zelfs." „Het ging niet alleen om dat woordje stinken, dat weet u heel goed, maar om allerlei onsmakelijke uitdrukkingen en schuttingwoorden." „Omdat ik m'n woorden op een schutting aanplak, noemt u dat schut tingwoorden. Nou, ik kan u verzeke ren dat 't tegenwoordig gewoon spraakgebruik heet. Ik kan u liedjes voorzingen met dat soort woorden erin, die gewoon door de televisie worden uitgezondien. En door gozers van naam, meneer. Maar ik heb zo'n naam nog niet en dan ben ik daarom een vies klein mannetje, dat z'n woorden voor zich moet houden. Die niet mag zeggen wat-ie zonodig zeg gen moet." Hier kon de officier zich niet lan ger inhouden en hij ontplofte met: „Als u zonodig moet, kunt u dat be ter in de w.c. deponeren!" ,,'t Sinkt hier nog erger dan ik dacht', antwoordde de aanplakker. De zittende magistraat moest de ha mer hanteren om een oplaaiend twistgesprek tussenstaande magis traat en staande verdachte te beteu gelen. De officier eiste tenslotte 75,- ivaarvan 50,- voorwaardelijk met n proeftijd van één jaar. Het laatste woord van de student ontaardde in een uitvoerig betoog, waarin hij artikel 7 van de Grondwet citeerde en een uitleg gaf over het recht om de mensheid te informeren, zelfs over stinkende wantoestanden, veroorzaakt door rijke stinkers die van oordeel zijn dat geld niet stinkt maar dat stank hun veel geld kan opbrengen. Zijn muurkrant zag hij als een „mene tekel", een teken aan de wand. Daarom moest die muur krant aan de muren blijven hangen. Hij voelde 't heilig vuur in zich bran den om-^wantoestandlen te bestrijden. Dat kon een boete kosten, maar de rechter mocht hem niet door een proeftijd van die muur afhouden. Dat zou in strijd zijn met de Grondwet. „U hebt alleen maar een verkeerde muur uitgezocht en verkeerde woor den gebruikt", zei de politierechter. „U mag best uw mening uiten, maar dan wel in fatsoenlijke taal en op de juiste muur." En het werd 75,zon der proeftijd' TWEE BOTSINGEN MET ZELFDE OORZAAK OP DEZELFDE PLAATS In de bocht van de Maasheseweg nabij de Smakt was de gladheid oor zaak, dat de auto, bestuurd door de 21-jarige R. J. uit Den Helder in een slip geraakte en tegen een electrici- teitsmast botste. De bestuurder was net uitgestapt of de auto van de 20- jarige J. S. uit Deest geraakte even eens in een slip op dezelfde plaats en botste tegen de reeds eerder ge havende auto op. Het was behoorlijke materiële schade welke genoteerd moest wordlen. DIEFSTAL IN CAFé Door inklimming hebben onbe voegden zich toegang verschaft tot het café van de heer M. aan de Mer- seloseweg. Het moet de dieven be kend zijn geweest, dat in het café méér dan 1100 gulden voor het mee nemen lagen, want uit diverse laden welke afgesloten waren, werd door verbreking dit bedrag bij elkaar ge haald. De recherche stelt een onder zoek in. „Het kan verkeren, zei Bredero" is een algemeen bekende uitdrukking. Vaak wordt ze gebruikt om een onverwachte verandering in iemand weer te geven, iemand heeft bij voorbeeld nooit iets om voetballen gegeven en wordt door de televisieuitzendingen van de Europacup-wedstrijden op eens een vurig aanhanger van Ajax of Feyenoord. „Het kan verkeren" is dan de verzuchting van iemand die de omzwaai niet begrijpt. Nog anders wordt het als we in plaats van VERkeren alleen maar KEREN zetten: het kan keren. Dit lijkt de nuchtere vaststelling van een verandering, zo in de geest van „het kan vriezen en het kan dooien". Nu is het eigenaardig dat verandering meestal verschillen de gevoelens oproept: de één juicht de verandering toe, de ander wil er niets van weten. En daarmee is dan een tegen stelling opgeroepen die tot felle, ja zelfs onbarmhartige meningsuiting kan voeren. Er wordt van alles gedaan om het vóór en tégen te verscherpen en een onverkwikkelijke strijd is ontbrand. Het kan kéren wordt ineens van al zijn nuchterheid ontdaan en het kénkeren is daar. Ik weet wel dat taalkundig hier een spelletje wordt gespeeld met woorden, waarbij de regels van woord-afleiding of woord-vorming niet serieus worden genomen, maar het is wel zó, dat in onze samenleving heel wat kankeren ontstaat a|s iets kan kéren, als iets verandert. Zou het niet veel bijdragen tot begrip en tot vrede wanneer we alles wat kan kéren (en dat is heel veel) niet onmiddel lijk omgeven met kénkeren, maar overal de goede bedoe ling en de eerlijke betrokkenheid proberen te zien? Het is maar een kwestie van klemtoon en kan kéren wordt kankeren. Maardie klemtoon leggen we toch zelf! DEKEN THEUNISSEN Esso motoroliën beschermen uw kostbare landbouwwerktuigen op vijf verschillende manieren. Dat geeft zekerheid! Onze service is uw tweede zekerheid. Horst, tel. nr. 04709-1141 (3 lijnen). Tevens ESSO Gas Hoofddealer

Peel en Maas | 1972 | | pagina 13