Dorps- en wijkraden
Haal even
87 vakantie-ideeën bij
de Boerenleenbank.
Boerenleenbank
Wïóninqêouui
blijft een trieste zaak
Politierechter
P1JLS
PULS
l5uoVsKPrSAr,MScS?'S&v,!SS WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
Een nieuwe
dienstverlening
van de f
Boerenleenbank.
VRIJDAG 13 FEBRUARI 1970 No. 7
EEN EN NEGENTIGSTE JAARGANG
IS
I GOEDKOPER I
DAN U
DENKT
PEEL EN MAAS
IS
I GOEDKOPER I
DAN U
DENKT
ADVERTENTIEPRIJS 13 ct. per mm. ABONNEMENTS
PRIJS PER KWARTAAL 235 (buiten Venray f 230)
De burgemeester heeft in zijn nieuwjaarsrede de suggestie
op tafel gelegd om bepaalde groeperingen in onze ge
meente te betrekken bij het bestuurlijk overleg en waar mo
gelijk hen een eigen verantwoordelijkheid te geven. Hoe
zulks allemaal gebeuren moest, zal de praktijk moeten leren,
maar hij meent dat daardoor de burger meer betrokken
kan worden bij het bestuur en daarnaast niet het gevoel
krijgt in ons snelgroeiende Venray, dat wel over hem, doch
zonder hem „geregeerd" wordt
Een gemeente besturen is en was
va oudsher de zaak van de gemeen
teraad. Een raad, waarin de geko
zen vertegenwoordigers van de bur
gerij het beleid bepalen.
Wie zich het college herinnert dat
burgemeester Schols op de samen
komst te Castenray hield, die weet
dat dat beleid, in tegenstelling tot
nog maar voor enkele tientallen ja
ren terug, thans een heel wat groter
.gebied bestrijkt, dan ooit tevoren
Hadden de vroede vaderen vroeger
praktisch alleen de zorg voor de
openbare orde en veiligheid, thans
hebben ze te beslissen over woning
bouw, over nutsvoorzieningen, over
hygiëne, over wegenaanleg en over
onderwijs, over vrijetijdsbesteding
en over werkgelegenheid, terwijl het
probleem van de welzijnszorg o.m.
al duidelijk om de hoek komt kij
ken, nu bijv. de jeugd steeds harder
op de deur komt kloppen voor aan
gepaste subsidiëringSteeds nau
wer wordt de mens in dat bestuur
betrokken.
INSPRAAK
Want veel van zijn doen en laten,
veel van zijn mogelijkheden om
„mens" te zijn hangen af, van wat
er op het gemeentehuis beslist
wordt. Daarom wordt de eis naar
een „goede" gemeenteraad steeds
dringender, ook van onderuit, en
daarom klinkt de roep om meer „in
spraak" des te duidelijker.
Het gevaar is niet denkbeeldig,
dat juist doordat ook een gemeente
lijke overheid zoveel taken meer
heeft te vervullen, dan vroeger, het
„hoe en waarom" niet zo duidelijk
meer uit de verf komen. Het wordt
allemaal ingewikkelder, ondoorzich
tiger, terwijl op zijn beurt weer een
gemeentebestuur als het onze voor
problemen komt te staan, waarvan
men enkele jaren geleden niet durf
de dromen, desondanks toch moeten
worden opgelost, waardoor weer de
kans gelopen wordt dat andere in
haar ogen minder dringende blij
ven liggen.
Dat alles geeft zowel de volwassen
mens, maar ook de jonge mens, wel
eens het idee van een soort bevoog
ding, het idee dat over hem, doch
zonder hem wordt beslist, geeft
kerkdorpen het idee, dat ze niet
meer meetellen, nu zoveel in dat
cenrtum geconcentreerd wordt en in
het centrum mensen het idee, dat
„die van de kerkdorpen" toch wel
overdreven eisen stellen,
GOED IDEE
We mogen gelukkig konstateren,
dat de gemeentelijke overheid voor
dit alles begrip heeft. Hoe goed dan
misschien de rechten van de bur
ger gewaarborgd schijnen door de
gemeenteraad, het is de laatste jaren
wel duidelijk geworden dat zij daar
naast de inspraak van de burgers
minstens op prijs stelt
Aanvankelijk onder de grootste
geheimzinnigheid werden tochten
langs en door de kerkdorpen gehou
den om daar eens van ver vereni-
ginigsbestuurderen en particulieren
wensen en verlangens te horen, doch
dat is thans gelukkig uitge
groeid tot openbare bijeenkomsten
in kom en kerkdorpen. Bijeenkom
sten waar iedereen welkom is en zijn
mondje kan roeren. Was het vorig
jaar nog zo dat men dan aan kwam
dragen met wensen en verlangens*
die leefden in het betrekkelijk kleine
kringetje van de gemeenschappen,
thans spreekt men zich uit over an
dere, grote belangen. Men beperkt
zich in Leunen niet meer tot de trot
toirs langs de een of ander straat,
die voor Leunen even belangrijk zijn
als welke trottoirs in onze gemeente
ook, maar spreekt ook over het
grondgebruik voor bestemmings
plannen, over een vliegveld. In Cas
tenray kwam het natuurreservaat
van de Boschhuizen op de proppen
en kregen de toehoorders college in
gemeentehuishoudkunde.
De instelling van een jeugdraad,
met vertakkingen in de verschillen
de parochies en kerkdorpen is een
ander facet van deze inspraak. Men
heeft het van gemeentewege niet
gelaten bij de stelling: „Eerst zelf
maar eens op tafel leggen, wat no
dig is.maar men heeft de mo
gelijkheden daartoe gegeven in de
jeugdraad.
De financiering daarvan mag dan
misschien wel heel moeilijk geweest
zijn, maar alle begin is moeilijk.
Waar het om gaat is, dat de jeugd
hier een bepaalde inspraak krijgt en
duidelijk haar wensen en verlangens
naar voren kan brengen.
De sportraad is een ander voor
beeld. Het is allemaal wat moeilijk
geweest in het verleden, de sport
raad is zelfs al een keer in elkaar
gezakt, maar thans wordt weer ge
probeerd daar nieuw leven in te
brenigen. En als dat lukt (waarom
zou het niet lukkendan heeft
ook hiervan de overheid niets dan
plezier.
Wijkraad Desselke en Veltum heb
ben bewezen in deze nieuwe buur
ten de mensen te kunnen opvangen.
Er is in al dat nieuwe een soort sa
menwerking en onderling overleg
gekomen, die een nauwer kontakt
bracht tussen de daar levende men
sen en uit dat samen-doen is uiter
aard weer een beter kontakt met de
gemeente, met de woningvereniging
en met andere instanties gekomen.
GROEIEN
Dit alles schijnt voor Venrays
burgemeester dermate hoopvol te
zijn geweest, dat hij nu het plan op
tafel gelegd heeft om te komen tot
wijkraden en dorpsraden. Instituten
als we dat grote woord mogen ge
bruiken waarin de mensen een
eigen inspraak, een eigen inbreng
hebben en zo mogelijk het gemeen
tebestuur bij kunnen staan in de be
stuurlijke taak met een eigen ver
antwoording
Het klinkt allemaal nog wat vaag
en een en ander zal misschien nog
wat moeilijk zyn bij de konkrete
gestalte-geving, maar het is in
ieder geval een poging om de Ven-
rayse mens een kans te geven ook
zijn eigen stem te laten horen. Als
zodanig is het de moeite waard dat
men poogt te komen tot dorpsra
den en wijkraden. Ze kunnen nut
tig zijn voor het onderling over
leg en verkeer en zij kunnen ook
een steentje bijdragen tot een be
ter gesprek met de overheid, die
deze stemmen uit de praktijk niet
missen kan in haar beleid. Maar
de vraag is, wie bindt de kat de
bel aan
Misschien dat de komende ge
meenteraadsverkiezing een inleiding
is om tot formering van een dorps
raad te komen. Dan worden toch in
verschillende kerkdorpen zgn. voor
verkiezingen aan de orde gesteld. In
andere plaatsen zouden kontakt- o'f
werkcomité's, eventueel aangevuld,
in deze richting goed werk kunnen
doen. En wellicht heeft de stichting
samenlevingsopbouw hier ook nog
bepaalde sugesties voor. Zij kon de
gedachte van de burgemeester mis
schien met haar bijstand tot leven
wekken in die plaatsen, waar tot
heden nog niets is
Venray herdenkt dit jaar dat het vcor 25 jaren aan zijn weder
opbouw begonHet resultaat is nieuwbouw in vele bestemmings
plannen, in kom en kerkdorpen. Het resultaat is 2000 woningwet
woningen, maar ook nog een kleine 600 woingzoekenden. En dat
terwijl Venray staat voor een minstens zo grote uitbreiding als
we in de afgelopen 25 jaren gerealiseerd hebben. Alleen moet het
tempo minstens verdubbeld wordenAls dat niet gehonnoreerd
wordt met extra toewijzingen en met extra mogelijkheden dan zal
woningbouw in Venray nog lang een trieste zaak blijven, ondanks
alles wat bereikt is en waarop we terecht trots mogen zijn
Onmiddellijk na afloop van de
oorlog, dat is nu 25 jaar geleden,
was een van de voornaamste zorgen
van regering en volk om met spoed
nieuwe woningen te bouwen. Juist
als in Venray, stonden overal tien
tallen of liever honderden paartjes
te wachten om eindelijk te kunnen
gaan trouwen. Maar vijf jaren lang
was er praktisch geen huis gebouwd.
Integendeel, oorlogsgeweld had en
Venray was daar een goed voorbeeld
van honderden woningen vernie
tigd en de verkrotting was al die
jaren doorgegaan. Nu, 25 jaar later,
is die zorg er nog steeds in onver
minderde mate.
We herinneren ons nog hoe ene
minister In 't Veld in de vijftiger ja
ren verklaarde, dat in 1956 de wo
ningnood opgeheven zou zijn. Hij is
niet de enige minister van weder
opbouw en volkshuisvesting geweest
die de opheffing van de woningnood
binnen een vrij kort aantal jaren
durfde te voorspellen. Van al die
ministers, uit verschillend gekleur
de kabinetten, is zo'n voorspelling
tot heden niet uitgekomen. Ze kon
den ook niet uitkomen omdat men
door het drukken van de huurprij
zen voorkwam dat particuliere bou
wers op rendabele wijze grote com
plexen nieuwe woningen uit de
grond konden stampen. Goedkope
woningbouw bleef jammer genoeg
afhankelijk van de subsidiebedragen
die de regering ervoor disponibel
kon stellen, plus nog enkele factoren
van overheidszorg.
Voor ieder nieuw kabinet was de
woningbouw een grote zorg en voor
de oppositie steeds een punt om de
regering op aan te vallen. Dat poli
tieke spel, direct na de oorlog be
wust geboren, zogenaamd om de
laagstbetaalden toch een betaalbare
woonruimte te verschaffen, heeft
men ijverig volgehouden. Het resul
taat van het gevolgde systeem is, dat
nu juist de laagstbetaalden het moei
lijkst een geschikte woning kunnen
verkrijgen. Ook daarvan zijn in Ven
ray voorbeelden genoeg te vinden.
Zo zien we ook dat men steeds blijft
aandringen op de bouw van meer
gesubsidieerde woningen.
Ook nu weer wordt de minister
van Volkshuisvesting, ir. Schut, ver
weten dat hij er niet voor heeft kun
nen zorgen, dat in het afgelopen jaar
de toegezegde 125.000 woningen (wo
ningwet plus anderen) niet alle zijn
klaar gekomen. Er mankeren er een
paar duizend aan. Dat is dan weer
de schuld van de minister. Maar de
zelfde oppositie, die de minister
daarover nu aanvalt, heeft in haar
regeringsjaren ook geen minister
volkshuisvesting kunnen leveren die
wel voldoende huizen wist te doen
bouwen om de woningnood tot een
einde te brengen.
De wonignnood is en blijft een
graag gebruikt demagogisch twist
punt in de politieke strijd. Eerst was
het honderdduizend woningen per
jaar. Later zeiden de ministers te
streven naar honderdvijfentwintig
duizend woningen per jaar. Dat
maakte dan weer meer indruk op
de oppositie stelde het als een eis,
zodat beide partijen met die hogere
ge tallen gingen pronken. Maar zo
iets is natuurlijk altijd gemakkelij
ker gezegd dan gedaan.
Men blijft ervoor afhankelijk van
de voortvarendheid van gemeente
besturen, bouwverenigingen en tal
loze ambtelijke instanties die er, be
halve dan de bouwers nog, bij be
trokken zijn.
Natuurlijk doet elke regering en
iedere minister van volkshuisvesting
zijn best om zoveel mogelijk'wonin
gen te doen bouwen, mogelijk dan
in de gegeven omstandigheden. Ver
andering van die omstandigheden
daaraan waagt niemand zich, dat is
politiek namelijk niet haalbaar, om
dat men andere verlangens er niet
door benadeeld wil zien.
Daarom kan ook geen enkele po
litieke partij de andere verwijten
niet voldoende zorg aan de woning
nood te besteden. Als men die ver
wijten eens wat minder liet horen,
zou er wellicht beter aan gewerkt
kunnen worden. Voor het grote pu
bliek zijn alle politieke debatten
daarover al lang oude koek. De bes
te oplossing blijft nog altijd een zo
gauw mogelijk terugkeren naar de
vrije huizenmarkt, huren die aan de
kostprijs zijn aangepast, zodat de
ondernemingen weer zelf rendabel
kunnen bouwen. En subsidie dan
niet op de bouw, maar aan de be-
Maak het u gemakkelijk.
Boek uw vakantiereis bij de Boerenleenbank
Om de vakantiereis van uw hart te reser
veren hoeft u niet meer eerst 'n hele 'reis' te
maken. U kunt er voortaan vlakbij voor terecht,
bij de Boerenleenbank in de buurt. Waar een
180 kleurige pagina's dikke reisgids gratis voor
u klaar ligt.Om' er 87 vakantie-ideeën uit op te
doen. Kompleet verzorgde Hotelplan-reizen.
Komfortabel per vliegtuig, trein of boot, of
gerieflijk met uw eigen auto. U hebt het maar
voor het kiezen - de Boerenleenbank maakt
het verder voor u in orde.
Kies zelf waar u heen wilt,
Iaat de zorg aan de Boerenleenbank over
Zet al vroeg de vakantiezorg van u af, bij
de Boerenleenbank. Reisbiljetten, hotelreser
vering, uitstapjes en al wat er verder bij komt:
de Boerenleenbank zorgt er voor. U hoeft al
leen nog maar uw koffers te pakken. Het enige
waar u nog zorg over hoeft te hebben is dat u
er op tijd bij bent. Daarom, stel niet uit, nu u
nog de volle keus hebt. Haal maandag meteen
zo'n gratis reisgids bij de Boerenleenbank. Het
veiligste boekingskantoor dat u zich maar kunt
wensen. En gmakkelijk dichtbij bovendien-
de bank voor iedereen
11100 vestigingen
Venray - Oostrum - Oirlo - Leunen - Yssels eyn - Merselo
woners die dit nodig hebben en voor
zolang zij dit nodig hebben.
Maar dan stapt men af van het
principe van socialisatie, laten we
maar zeggen nationalisatie van het
huizenbezt, welke weg men nu tracht
te bewandelen, al bleven we daar
door nu al 25 jaar in de woning
nood zitten. Dat is een politiek brok
je dat velen niet graag willen mis
sen. Ja, theorie en praktijk zijn niet
altijd met elkaar in overeenstem
ming te brengen. Ten aanzien van
de woningbouw geldt dat zeker.
Met deze achtergrond staat Ven
ray in de komende jaren voor de op
gave een woningbou w-programma
te brengen, dat aangepast is aan de
nieuwe situatie, waarin het zich snel
industrieel ontwikkelende Venray is
komen verkeren.
Dat betekent dat we in de komen
de vijf, zes jaren hetzelfde aantal
woningen zullen moeten realiseren,
waar we voorheen vijftien tot twin
tig jaren over gedaan hebben. Af
gezien van het feit, wat dit vragen
zal aan gerede bestemmingsplannen
en het verderven van de gronden
een niet geringe opgave overigens
betekent zulks dat woningtoewijzin-'
gen e.d. daar ernstig rekening mee
zullen moeten houden. Want uit de
cijfers, die de burgemeester gaf in
zijn prognose over dit jaar, blijkt
wel duidelijk dat Venray nog altijd
een zeer groot kwantum woning
wetwoningen nodig heeft en dus so
ciale woningbouw moet plegen.
Het heeft geen zin ons wijs te
maken dat dat die behoefte wel zul
len oplossen met de doorstromings
regeling. Dit zal een deel van de
nood wellicht kunnen lenigen, maar
lang niet alle
Maar juist de toewijzing voor so
ciale woningbouw voor onze provin
cie is dermate miniem dat zelfs niet
gedeeltelijk voldaan kan worden aan
de wensen, die Venray met recht en
reden op tafel kan leggen. Enig sou
laas zal op dit terrein de premie
woning kunnen brengen en heeft dat
ook al gelukkig gedaan, maar toch
veel te weinig om ook maar eniger
mate voldoende te zien. Maar ook
hier is de toewijzing weer te klein
om tegemoet te kunnen komen aan
de eisen, die het nu eenmaal snel
groeiende Venray stelt.
Het is natuurlijk een prachtige
zaak, als men stellen kan dat Rank
Xerox in 5-10 jaren 2500 arbeids
krachten denkt aan te trekken en
Girvil en Hollandia ook nog eens
ieder 500, om van de uitbreidingen
van bestaande bedrijven maar niet
te spreken, maar dan zal het zaak
zijn dat er woningen komen voor
deze mensen. Woningen, die be
taalbaar en bewoonbaar zijn
En nu raken we we er een heel
teer punt aan. Hoogbouw, of het nu
Hoge Beek is of Westsingel, of het
nu de Neduco-flats zijn in Veltum of
elders in onze gemeente zijn minder
geliefd dan de eengezinswoning. En
toch wordt om overigens begrij
pelijke en verstaanbare redenen
hoogbouw speciaal geprefereerd,
juist voor de sociale woningbouw.
Zo staat men dus voor een moei
lijke en grootse opgave, met in het
vooruitzicht feitelijk zo bitter wei
nig. Het is begrijpelijk dat een ge
meentebestuur alles zal doen om toe
wij zingscijfers verhoogd en zelfs ver
dubbeld te krijgen, maar waar hier
nog zo weinig van naar buiten
dringt, duidt er toch wel op, dat de
mogelijkheden klein zijn en dat er
hard, biterhard gevochten moet wor
den om de stroom, die zich lang
zaam maar zeker naarf Venray in
beweging zet, goed te kunnen op
vangen.
„Ik wil er wel een eed op doen",
riep de verdachte, „dat ik hier door
de grond zak als het niet waar is
wat ik zeg!"
„Doe die eed maar niet", weerde
de rechter af. „Als iedereen hier
door de grond was gezakt die dat
op deze plaats beloofde, hadden we
hier nu een massagraf."
Deze opmerking kalmeerde de
verdachte echter geenszins. Hij bleef
er bij dat hij de jongen niet had ge
slagen. Hoewel de knaap, naar de
rechter toegaf, wel een pak rammel
had verdiend. Maar wie krijgt in de
ze wereld wat hij verdient?
De jongen had vieze liedjes gezon
gen, dat staat vast. Niet één keer,
wel honderd maal, zei de verdachte.
De knaap placht zijn soli ten beste
te geven als hij langs het huis van
deze verdachte fietste. Als een snel-
gedicht vlogen de versregels er dan
uit. De kwaliteit van het gezongene
was beslist niet lager dan de officiële
teksten op dezelfde melodieën. Maar
de jongen bedacht er lelijke woorden
bij en dat moet natuurlijk niet.
„Ik had al lang op hem staan loe
ren", bekende de verdachte. De loer-
derij werd aanvankelijk niet be
loond. Maar op een dag stond de
verdachte met zijn bromfiets in de
gang van zijn woning. De voordeur
stond open. Het been was over het
zadel geslagen. De motor ronkte in
de vrijstand. Op het moment dat een
heldere jongenssopraan door de
straat klonk, gaf de vrouw van de
verdachte haar echtvriend een zet.
Het lied brak poltseling af toen de
jeugdige zanger de verbolgen ver
dachte de voordeur uit en de stoep
over zag razen.
De knaap legde de neus op het
stuur. Hij was evenwel nog buiten
'adem van het zingen, terwijl daar
entegen de verdachte zo fris als een
hoen was, en bovendien nog een
hogere snelheid kon ontwikkelen
dankzij de „hulpmotor" en het zetje
van zijn vrouw. Er was geen houden
aan. Zelfs een korte doch hevige
spurt kon de knaap niet doen ont
snappen.
De jongen begon nu wanhopig te
huilen. „Niet doen!" schreeuwde hij,
terwijl hij zijn fiets liet vallen. „Ik
zal het nooit weer doen!" riep hij
toen hij op de straatstenen zat. „En
toen", verklaarde de verdachte zal
vend, „kon ik er niet toe komen hem
te slaan. Ik dacht: zo'n arm kind.
Wie weet hoe hij is opgevoed! En
hoe angstig zat hij daar op de grond,
als een ziek vogeltje ineen gedoken
en trillend van angst voor mijn kas
tijding! Neen, dacht ik, laat hem
gaan. Doe dat kind geen pijn, dacht
ik."
„Hou maar op", zei de rechter, „de
rest ken ik wel. Maar hoe verklaart
u het dan dat die jongen met een
bloedneus bij de buren is binnen ge
vlucht?"
„Dat weet ik niet", luidde het ant
woord, „misschien heeft hij zichzelf
per ongeluk tegen de neus geslagen."
„En hoe komt het dat getuigen u
hebben horen roepen: „Nou heb ik
je eindelijk!" informeerde de offi
cier.
„Dat kunnen ze van mij niet heb
ben gehoord, want zulke wraakzin-
nige woorden spreek ik niet", ver
klaarde de verdachte.
Desondanks werd de mishandeling
bewezen geacht. Dertig gulden boe
te heeft hij gekregen. Maar hij zei
dat hij het hogerop zou gooien. „Ik
ben een gerechtelijke dwaling edel
achtbare", riep de man tegen de
deurwaarder. Maar die loodste hem
de zaal uit.