Dorps- en wijkraden Haal even 87 vakantie-ideeën bij de Boerenleenbank. Boerenleenbank Wïóninqêouui blijft een trieste zaak Politierechter P1JLS PULS l5uoVsKPrSAr,MScS?'S&v,!SS WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Een nieuwe dienstverlening van de f Boerenleenbank. VRIJDAG 13 FEBRUARI 1970 No. 7 EEN EN NEGENTIGSTE JAARGANG IS I GOEDKOPER I DAN U DENKT PEEL EN MAAS IS I GOEDKOPER I DAN U DENKT ADVERTENTIEPRIJS 13 ct. per mm. ABONNEMENTS PRIJS PER KWARTAAL 235 (buiten Venray f 230) De burgemeester heeft in zijn nieuwjaarsrede de suggestie op tafel gelegd om bepaalde groeperingen in onze ge meente te betrekken bij het bestuurlijk overleg en waar mo gelijk hen een eigen verantwoordelijkheid te geven. Hoe zulks allemaal gebeuren moest, zal de praktijk moeten leren, maar hij meent dat daardoor de burger meer betrokken kan worden bij het bestuur en daarnaast niet het gevoel krijgt in ons snelgroeiende Venray, dat wel over hem, doch zonder hem „geregeerd" wordt Een gemeente besturen is en was va oudsher de zaak van de gemeen teraad. Een raad, waarin de geko zen vertegenwoordigers van de bur gerij het beleid bepalen. Wie zich het college herinnert dat burgemeester Schols op de samen komst te Castenray hield, die weet dat dat beleid, in tegenstelling tot nog maar voor enkele tientallen ja ren terug, thans een heel wat groter .gebied bestrijkt, dan ooit tevoren Hadden de vroede vaderen vroeger praktisch alleen de zorg voor de openbare orde en veiligheid, thans hebben ze te beslissen over woning bouw, over nutsvoorzieningen, over hygiëne, over wegenaanleg en over onderwijs, over vrijetijdsbesteding en over werkgelegenheid, terwijl het probleem van de welzijnszorg o.m. al duidelijk om de hoek komt kij ken, nu bijv. de jeugd steeds harder op de deur komt kloppen voor aan gepaste subsidiëringSteeds nau wer wordt de mens in dat bestuur betrokken. INSPRAAK Want veel van zijn doen en laten, veel van zijn mogelijkheden om „mens" te zijn hangen af, van wat er op het gemeentehuis beslist wordt. Daarom wordt de eis naar een „goede" gemeenteraad steeds dringender, ook van onderuit, en daarom klinkt de roep om meer „in spraak" des te duidelijker. Het gevaar is niet denkbeeldig, dat juist doordat ook een gemeente lijke overheid zoveel taken meer heeft te vervullen, dan vroeger, het „hoe en waarom" niet zo duidelijk meer uit de verf komen. Het wordt allemaal ingewikkelder, ondoorzich tiger, terwijl op zijn beurt weer een gemeentebestuur als het onze voor problemen komt te staan, waarvan men enkele jaren geleden niet durf de dromen, desondanks toch moeten worden opgelost, waardoor weer de kans gelopen wordt dat andere in haar ogen minder dringende blij ven liggen. Dat alles geeft zowel de volwassen mens, maar ook de jonge mens, wel eens het idee van een soort bevoog ding, het idee dat over hem, doch zonder hem wordt beslist, geeft kerkdorpen het idee, dat ze niet meer meetellen, nu zoveel in dat cenrtum geconcentreerd wordt en in het centrum mensen het idee, dat „die van de kerkdorpen" toch wel overdreven eisen stellen, GOED IDEE We mogen gelukkig konstateren, dat de gemeentelijke overheid voor dit alles begrip heeft. Hoe goed dan misschien de rechten van de bur ger gewaarborgd schijnen door de gemeenteraad, het is de laatste jaren wel duidelijk geworden dat zij daar naast de inspraak van de burgers minstens op prijs stelt Aanvankelijk onder de grootste geheimzinnigheid werden tochten langs en door de kerkdorpen gehou den om daar eens van ver vereni- ginigsbestuurderen en particulieren wensen en verlangens te horen, doch dat is thans gelukkig uitge groeid tot openbare bijeenkomsten in kom en kerkdorpen. Bijeenkom sten waar iedereen welkom is en zijn mondje kan roeren. Was het vorig jaar nog zo dat men dan aan kwam dragen met wensen en verlangens* die leefden in het betrekkelijk kleine kringetje van de gemeenschappen, thans spreekt men zich uit over an dere, grote belangen. Men beperkt zich in Leunen niet meer tot de trot toirs langs de een of ander straat, die voor Leunen even belangrijk zijn als welke trottoirs in onze gemeente ook, maar spreekt ook over het grondgebruik voor bestemmings plannen, over een vliegveld. In Cas tenray kwam het natuurreservaat van de Boschhuizen op de proppen en kregen de toehoorders college in gemeentehuishoudkunde. De instelling van een jeugdraad, met vertakkingen in de verschillen de parochies en kerkdorpen is een ander facet van deze inspraak. Men heeft het van gemeentewege niet gelaten bij de stelling: „Eerst zelf maar eens op tafel leggen, wat no dig is.maar men heeft de mo gelijkheden daartoe gegeven in de jeugdraad. De financiering daarvan mag dan misschien wel heel moeilijk geweest zijn, maar alle begin is moeilijk. Waar het om gaat is, dat de jeugd hier een bepaalde inspraak krijgt en duidelijk haar wensen en verlangens naar voren kan brengen. De sportraad is een ander voor beeld. Het is allemaal wat moeilijk geweest in het verleden, de sport raad is zelfs al een keer in elkaar gezakt, maar thans wordt weer ge probeerd daar nieuw leven in te brenigen. En als dat lukt (waarom zou het niet lukkendan heeft ook hiervan de overheid niets dan plezier. Wijkraad Desselke en Veltum heb ben bewezen in deze nieuwe buur ten de mensen te kunnen opvangen. Er is in al dat nieuwe een soort sa menwerking en onderling overleg gekomen, die een nauwer kontakt bracht tussen de daar levende men sen en uit dat samen-doen is uiter aard weer een beter kontakt met de gemeente, met de woningvereniging en met andere instanties gekomen. GROEIEN Dit alles schijnt voor Venrays burgemeester dermate hoopvol te zijn geweest, dat hij nu het plan op tafel gelegd heeft om te komen tot wijkraden en dorpsraden. Instituten als we dat grote woord mogen ge bruiken waarin de mensen een eigen inspraak, een eigen inbreng hebben en zo mogelijk het gemeen tebestuur bij kunnen staan in de be stuurlijke taak met een eigen ver antwoording Het klinkt allemaal nog wat vaag en een en ander zal misschien nog wat moeilijk zyn bij de konkrete gestalte-geving, maar het is in ieder geval een poging om de Ven- rayse mens een kans te geven ook zijn eigen stem te laten horen. Als zodanig is het de moeite waard dat men poogt te komen tot dorpsra den en wijkraden. Ze kunnen nut tig zijn voor het onderling over leg en verkeer en zij kunnen ook een steentje bijdragen tot een be ter gesprek met de overheid, die deze stemmen uit de praktijk niet missen kan in haar beleid. Maar de vraag is, wie bindt de kat de bel aan Misschien dat de komende ge meenteraadsverkiezing een inleiding is om tot formering van een dorps raad te komen. Dan worden toch in verschillende kerkdorpen zgn. voor verkiezingen aan de orde gesteld. In andere plaatsen zouden kontakt- o'f werkcomité's, eventueel aangevuld, in deze richting goed werk kunnen doen. En wellicht heeft de stichting samenlevingsopbouw hier ook nog bepaalde sugesties voor. Zij kon de gedachte van de burgemeester mis schien met haar bijstand tot leven wekken in die plaatsen, waar tot heden nog niets is Venray herdenkt dit jaar dat het vcor 25 jaren aan zijn weder opbouw begonHet resultaat is nieuwbouw in vele bestemmings plannen, in kom en kerkdorpen. Het resultaat is 2000 woningwet woningen, maar ook nog een kleine 600 woingzoekenden. En dat terwijl Venray staat voor een minstens zo grote uitbreiding als we in de afgelopen 25 jaren gerealiseerd hebben. Alleen moet het tempo minstens verdubbeld wordenAls dat niet gehonnoreerd wordt met extra toewijzingen en met extra mogelijkheden dan zal woningbouw in Venray nog lang een trieste zaak blijven, ondanks alles wat bereikt is en waarop we terecht trots mogen zijn Onmiddellijk na afloop van de oorlog, dat is nu 25 jaar geleden, was een van de voornaamste zorgen van regering en volk om met spoed nieuwe woningen te bouwen. Juist als in Venray, stonden overal tien tallen of liever honderden paartjes te wachten om eindelijk te kunnen gaan trouwen. Maar vijf jaren lang was er praktisch geen huis gebouwd. Integendeel, oorlogsgeweld had en Venray was daar een goed voorbeeld van honderden woningen vernie tigd en de verkrotting was al die jaren doorgegaan. Nu, 25 jaar later, is die zorg er nog steeds in onver minderde mate. We herinneren ons nog hoe ene minister In 't Veld in de vijftiger ja ren verklaarde, dat in 1956 de wo ningnood opgeheven zou zijn. Hij is niet de enige minister van weder opbouw en volkshuisvesting geweest die de opheffing van de woningnood binnen een vrij kort aantal jaren durfde te voorspellen. Van al die ministers, uit verschillend gekleur de kabinetten, is zo'n voorspelling tot heden niet uitgekomen. Ze kon den ook niet uitkomen omdat men door het drukken van de huurprij zen voorkwam dat particuliere bou wers op rendabele wijze grote com plexen nieuwe woningen uit de grond konden stampen. Goedkope woningbouw bleef jammer genoeg afhankelijk van de subsidiebedragen die de regering ervoor disponibel kon stellen, plus nog enkele factoren van overheidszorg. Voor ieder nieuw kabinet was de woningbouw een grote zorg en voor de oppositie steeds een punt om de regering op aan te vallen. Dat poli tieke spel, direct na de oorlog be wust geboren, zogenaamd om de laagstbetaalden toch een betaalbare woonruimte te verschaffen, heeft men ijverig volgehouden. Het resul taat van het gevolgde systeem is, dat nu juist de laagstbetaalden het moei lijkst een geschikte woning kunnen verkrijgen. Ook daarvan zijn in Ven ray voorbeelden genoeg te vinden. Zo zien we ook dat men steeds blijft aandringen op de bouw van meer gesubsidieerde woningen. Ook nu weer wordt de minister van Volkshuisvesting, ir. Schut, ver weten dat hij er niet voor heeft kun nen zorgen, dat in het afgelopen jaar de toegezegde 125.000 woningen (wo ningwet plus anderen) niet alle zijn klaar gekomen. Er mankeren er een paar duizend aan. Dat is dan weer de schuld van de minister. Maar de zelfde oppositie, die de minister daarover nu aanvalt, heeft in haar regeringsjaren ook geen minister volkshuisvesting kunnen leveren die wel voldoende huizen wist te doen bouwen om de woningnood tot een einde te brengen. De wonignnood is en blijft een graag gebruikt demagogisch twist punt in de politieke strijd. Eerst was het honderdduizend woningen per jaar. Later zeiden de ministers te streven naar honderdvijfentwintig duizend woningen per jaar. Dat maakte dan weer meer indruk op de oppositie stelde het als een eis, zodat beide partijen met die hogere ge tallen gingen pronken. Maar zo iets is natuurlijk altijd gemakkelij ker gezegd dan gedaan. Men blijft ervoor afhankelijk van de voortvarendheid van gemeente besturen, bouwverenigingen en tal loze ambtelijke instanties die er, be halve dan de bouwers nog, bij be trokken zijn. Natuurlijk doet elke regering en iedere minister van volkshuisvesting zijn best om zoveel mogelijk'wonin gen te doen bouwen, mogelijk dan in de gegeven omstandigheden. Ver andering van die omstandigheden daaraan waagt niemand zich, dat is politiek namelijk niet haalbaar, om dat men andere verlangens er niet door benadeeld wil zien. Daarom kan ook geen enkele po litieke partij de andere verwijten niet voldoende zorg aan de woning nood te besteden. Als men die ver wijten eens wat minder liet horen, zou er wellicht beter aan gewerkt kunnen worden. Voor het grote pu bliek zijn alle politieke debatten daarover al lang oude koek. De bes te oplossing blijft nog altijd een zo gauw mogelijk terugkeren naar de vrije huizenmarkt, huren die aan de kostprijs zijn aangepast, zodat de ondernemingen weer zelf rendabel kunnen bouwen. En subsidie dan niet op de bouw, maar aan de be- Maak het u gemakkelijk. Boek uw vakantiereis bij de Boerenleenbank Om de vakantiereis van uw hart te reser veren hoeft u niet meer eerst 'n hele 'reis' te maken. U kunt er voortaan vlakbij voor terecht, bij de Boerenleenbank in de buurt. Waar een 180 kleurige pagina's dikke reisgids gratis voor u klaar ligt.Om' er 87 vakantie-ideeën uit op te doen. Kompleet verzorgde Hotelplan-reizen. Komfortabel per vliegtuig, trein of boot, of gerieflijk met uw eigen auto. U hebt het maar voor het kiezen - de Boerenleenbank maakt het verder voor u in orde. Kies zelf waar u heen wilt, Iaat de zorg aan de Boerenleenbank over Zet al vroeg de vakantiezorg van u af, bij de Boerenleenbank. Reisbiljetten, hotelreser vering, uitstapjes en al wat er verder bij komt: de Boerenleenbank zorgt er voor. U hoeft al leen nog maar uw koffers te pakken. Het enige waar u nog zorg over hoeft te hebben is dat u er op tijd bij bent. Daarom, stel niet uit, nu u nog de volle keus hebt. Haal maandag meteen zo'n gratis reisgids bij de Boerenleenbank. Het veiligste boekingskantoor dat u zich maar kunt wensen. En gmakkelijk dichtbij bovendien- de bank voor iedereen 11100 vestigingen Venray - Oostrum - Oirlo - Leunen - Yssels eyn - Merselo woners die dit nodig hebben en voor zolang zij dit nodig hebben. Maar dan stapt men af van het principe van socialisatie, laten we maar zeggen nationalisatie van het huizenbezt, welke weg men nu tracht te bewandelen, al bleven we daar door nu al 25 jaar in de woning nood zitten. Dat is een politiek brok je dat velen niet graag willen mis sen. Ja, theorie en praktijk zijn niet altijd met elkaar in overeenstem ming te brengen. Ten aanzien van de woningbouw geldt dat zeker. Met deze achtergrond staat Ven ray in de komende jaren voor de op gave een woningbou w-programma te brengen, dat aangepast is aan de nieuwe situatie, waarin het zich snel industrieel ontwikkelende Venray is komen verkeren. Dat betekent dat we in de komen de vijf, zes jaren hetzelfde aantal woningen zullen moeten realiseren, waar we voorheen vijftien tot twin tig jaren over gedaan hebben. Af gezien van het feit, wat dit vragen zal aan gerede bestemmingsplannen en het verderven van de gronden een niet geringe opgave overigens betekent zulks dat woningtoewijzin-' gen e.d. daar ernstig rekening mee zullen moeten houden. Want uit de cijfers, die de burgemeester gaf in zijn prognose over dit jaar, blijkt wel duidelijk dat Venray nog altijd een zeer groot kwantum woning wetwoningen nodig heeft en dus so ciale woningbouw moet plegen. Het heeft geen zin ons wijs te maken dat dat die behoefte wel zul len oplossen met de doorstromings regeling. Dit zal een deel van de nood wellicht kunnen lenigen, maar lang niet alle Maar juist de toewijzing voor so ciale woningbouw voor onze provin cie is dermate miniem dat zelfs niet gedeeltelijk voldaan kan worden aan de wensen, die Venray met recht en reden op tafel kan leggen. Enig sou laas zal op dit terrein de premie woning kunnen brengen en heeft dat ook al gelukkig gedaan, maar toch veel te weinig om ook maar eniger mate voldoende te zien. Maar ook hier is de toewijzing weer te klein om tegemoet te kunnen komen aan de eisen, die het nu eenmaal snel groeiende Venray stelt. Het is natuurlijk een prachtige zaak, als men stellen kan dat Rank Xerox in 5-10 jaren 2500 arbeids krachten denkt aan te trekken en Girvil en Hollandia ook nog eens ieder 500, om van de uitbreidingen van bestaande bedrijven maar niet te spreken, maar dan zal het zaak zijn dat er woningen komen voor deze mensen. Woningen, die be taalbaar en bewoonbaar zijn En nu raken we we er een heel teer punt aan. Hoogbouw, of het nu Hoge Beek is of Westsingel, of het nu de Neduco-flats zijn in Veltum of elders in onze gemeente zijn minder geliefd dan de eengezinswoning. En toch wordt om overigens begrij pelijke en verstaanbare redenen hoogbouw speciaal geprefereerd, juist voor de sociale woningbouw. Zo staat men dus voor een moei lijke en grootse opgave, met in het vooruitzicht feitelijk zo bitter wei nig. Het is begrijpelijk dat een ge meentebestuur alles zal doen om toe wij zingscijfers verhoogd en zelfs ver dubbeld te krijgen, maar waar hier nog zo weinig van naar buiten dringt, duidt er toch wel op, dat de mogelijkheden klein zijn en dat er hard, biterhard gevochten moet wor den om de stroom, die zich lang zaam maar zeker naarf Venray in beweging zet, goed te kunnen op vangen. „Ik wil er wel een eed op doen", riep de verdachte, „dat ik hier door de grond zak als het niet waar is wat ik zeg!" „Doe die eed maar niet", weerde de rechter af. „Als iedereen hier door de grond was gezakt die dat op deze plaats beloofde, hadden we hier nu een massagraf." Deze opmerking kalmeerde de verdachte echter geenszins. Hij bleef er bij dat hij de jongen niet had ge slagen. Hoewel de knaap, naar de rechter toegaf, wel een pak rammel had verdiend. Maar wie krijgt in de ze wereld wat hij verdient? De jongen had vieze liedjes gezon gen, dat staat vast. Niet één keer, wel honderd maal, zei de verdachte. De knaap placht zijn soli ten beste te geven als hij langs het huis van deze verdachte fietste. Als een snel- gedicht vlogen de versregels er dan uit. De kwaliteit van het gezongene was beslist niet lager dan de officiële teksten op dezelfde melodieën. Maar de jongen bedacht er lelijke woorden bij en dat moet natuurlijk niet. „Ik had al lang op hem staan loe ren", bekende de verdachte. De loer- derij werd aanvankelijk niet be loond. Maar op een dag stond de verdachte met zijn bromfiets in de gang van zijn woning. De voordeur stond open. Het been was over het zadel geslagen. De motor ronkte in de vrijstand. Op het moment dat een heldere jongenssopraan door de straat klonk, gaf de vrouw van de verdachte haar echtvriend een zet. Het lied brak poltseling af toen de jeugdige zanger de verbolgen ver dachte de voordeur uit en de stoep over zag razen. De knaap legde de neus op het stuur. Hij was evenwel nog buiten 'adem van het zingen, terwijl daar entegen de verdachte zo fris als een hoen was, en bovendien nog een hogere snelheid kon ontwikkelen dankzij de „hulpmotor" en het zetje van zijn vrouw. Er was geen houden aan. Zelfs een korte doch hevige spurt kon de knaap niet doen ont snappen. De jongen begon nu wanhopig te huilen. „Niet doen!" schreeuwde hij, terwijl hij zijn fiets liet vallen. „Ik zal het nooit weer doen!" riep hij toen hij op de straatstenen zat. „En toen", verklaarde de verdachte zal vend, „kon ik er niet toe komen hem te slaan. Ik dacht: zo'n arm kind. Wie weet hoe hij is opgevoed! En hoe angstig zat hij daar op de grond, als een ziek vogeltje ineen gedoken en trillend van angst voor mijn kas tijding! Neen, dacht ik, laat hem gaan. Doe dat kind geen pijn, dacht ik." „Hou maar op", zei de rechter, „de rest ken ik wel. Maar hoe verklaart u het dan dat die jongen met een bloedneus bij de buren is binnen ge vlucht?" „Dat weet ik niet", luidde het ant woord, „misschien heeft hij zichzelf per ongeluk tegen de neus geslagen." „En hoe komt het dat getuigen u hebben horen roepen: „Nou heb ik je eindelijk!" informeerde de offi cier. „Dat kunnen ze van mij niet heb ben gehoord, want zulke wraakzin- nige woorden spreek ik niet", ver klaarde de verdachte. Desondanks werd de mishandeling bewezen geacht. Dertig gulden boe te heeft hij gekregen. Maar hij zei dat hij het hogerop zou gooien. „Ik ben een gerechtelijke dwaling edel achtbare", riep de man tegen de deurwaarder. Maar die loodste hem de zaal uit.

Peel en Maas | 1970 | | pagina 5