VLIEGVELD DE PEEL Pantoffels - Bontlaarsjes - Schoenen - Lederwaren en Sportartikelen in hel geding WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Limburgse oudheidkundigen t.m. 5 dec. 10% gratis kopen voor nuttige st. Nicolaas geschenken naar gommans kleding -textiel-meubelen Huize Servatius en de arbeidstherapie Sint gaat voor: natuurlijk naar: VRIJDAG 25 NOVEMBER 1966 No. 47 ZEVEN EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1050652 PRIJS PER KWARTAAL 1.75 (bulten Venroy 2.—) ADVERTENTIEPRIJS 12 cL p. mm. ABONNEMENTS- Het feit dat de Nederlandse Lucht macht Freedom straaljagers, de F5, gaat krijgen, waarvan een deel ga- stationeerd wordt op het vliegveld Welschap bij Eindhoven, is voor de Eindhovense burgerij weer eens aanleiding geweest een burgerij - comité op te richten. Dit comité stelt zie hten doel een aantal argumenten bijeen te brengen, dat de regering van de noodzaak kan overtuigen, dat het vliegveld (althans de straalja gers) zo snel mogelijk uit Eindhoven weg moet. Nu de nieuwe Freedom-fighters zijn gekozen ter vervanging van de oude Thunderstreaks, is het zo, dat voor een reeks van jaren Eindhoven nog met de nieuwe straaljagers zal blijven opgescheept. De stad Eindho ven, zowel de Gemeente als de Ka mer van Koophandel, heeft daar een groot aantal bezwaren tegen. De lig ging van het vliegveld vlak bij de stad maakt stad en industrie in ge val van oorlog een gevarenzone voor atoomprojectielen. Men kan veilig aannemen, dat een dergelijk vlieg veld een atoombom waard is, al thans een atoomdoel is voor welk formaat aan tonnen tnt dan ook. Verder is er de geluidshinder en andere overlast, die de stad dwars zit. Ook belangrijk is, dat het veld, en zeker met deze miiltaire bestem ming, planologisch bijzonder verve lend ligt. En men wijst meteen maar naar het vliegveld De Peel in onze Vredepeel, als verhuisstation van Welschap. Tot nog toe had het vliegveld De ,Peel in de Vredepeel altijd de be stemming van uitwijkbasis voor Vol- kei en Eindhoven. Men kan veilig aannemen, dat een burgerij-comité zal trachten de operationele functie van Eindhoven in de toekomst on gedaan te maken. Als een vliegveld Eindhoven een functie als uitwijk- haven of reparatiebasis zou krijgen, zou de vliegoverlast al heel wat minder worden. Vooral omdat de frequentie van het vlieggebruik minder wordt. Een actie tegen Wel schap als straaljagerbasis zou dus wel eens de uitkomst kunnen heb ben, dat het stille vliegveld De Peel dat thans wel een uitwijkhaven ge noemd mag worden voor de takti- sche luchtstrijdkrachten in dit ge bied, dan wellicht een operationele bestemming zou kunnen krijgen of in elk geval meer gebruikt zou wor den voor een groot aantal oefenin gen, vluchten of andere zaken. Het Peelgebied is vrij dun be volkt. In plaats van enkele honderd duizenden mensen hebben dan lut tele tienduizenden mensen er last Het zijn inderdaad nog specula ties, maar de vraag van de Eindho vense burgerij of de Peel niet meer operationeel gemaakt moet worden en Eindhoven als uitwijkhaven kan gaan dienen, ligt voor de hand. Geen wonder dat men in Eindhoven de suggestie doet, desnoods een ande re militaire bestemming voor het vliegveld Welschap te vinden dat ook voor een opleiding van gepant serde wiel-voertuigbestuurders een ideale ligging en zelfs uitrusting heeft. De groeiende weerstand in Eind hoven als vliegbasis van straaljagers zou wel eens een echo in de Peel kunnen geven. Misschien zou een aantal gezinnen van militairen dan naar Venray moeten verhuizen of naar een andere omringend dorp. dat is best mogelijk. Maar ook hier zou het geluidshinder brengen, al zijn we intussen wel wat gewoon op dit gebied. De vraag is trouwens hoe de vel den zijn gesitueerd, ook in samen hang met de Belgische en Duitse vliegvelden, o.a. Laarbruch. Dat lijkt een gekke vraag, maar voor de luchtmachtdeskundigen, die in se- convliegafstand door de lucht reke nen, is deze straal jagersvogel vlucht een kleine afstand. De grote vraag is nog of Venray en trouwens alle Peelgemeenten wel zo gelukkig zijn met de eventuele uitbreiding van de taak van vliegveld De Peel, dat tot nog toe vooral de rijproeven van de nieuwe DAF personenwagens ver borg. De enige troost, die we hebben is, dat een overplaatsing van de basis op korte termijn bijvoorbeeld naar het vliegveld De Peel, dat verder geen accomodatie heeft, een bijzon der kostbare zaak is. Men schat de verhuurkosten op 100 miljoen. En dat is thans gelukkig geen haalbare kaart. En intussen moge Eindhovens bur gerij bedenken: Wat gij niet wilt dat U gescihedt, gunt dat ook een ander niet Voor alle reparaties (a. MARTENS Schoolstraat 30 Tel. 2389 BEZOCHTEN „HEIMATMUSEUM" IN KEVELAER De Geschied- en Oudheidkundige Kring Venray e.o. bracht zondag 'n bezoek aan het „Heimatmuseum' van de Kreis Geldern, in Kevelaer, alwaar een Archologische middag werd gehouden en 't streekmuseum bezocht werd. Deze middag werd bijgewoond door de „Archeologische Werkgroep Limburg", waarbij de vereniging Venray zich deze middag bij aangesloten had. De Kring Ven ray die de laatste maanden zeer sterk groeit onder voorzitterschap van Pastoor Driessen uit Well, was met ruim 50 personen aanwezig. Venray had als gast onder zich de bekende oudheidkundige Pater Jans sen uit Wittem. Prof. Rudolf Stampfusz van de universiteit van Bonn, hield hier 'n inleiding over „Archeologie tussen Maas en Rijn", die toegelicht werd met prachtige dia's. De rondleiding in het „Heimat" museum stond eveneens onder lei ding van prof. dr. Stamfusz. Verder werd aan de Limburgse gasten de prachtige film getoond van opgravingen van een vorsten- graf in Keulen. De ontvangstzaal te Kevelaer was deze middag te kleine om alle Oud heidkundigen uit Limburg te her bergen en het deed Prof. Dr. Rudolf Stamfusz goed te konstateren dat in het Hollandse Limburg zoveel be langstelling bestond voor de Ge schied- en Oudheidkunde. De Hollandse gasten werden op de hartelijkste wijze in Kevelaer ontvangen en de reeds bestaande sa menwerking tussen de Limburgse verenigingen en de Niederrheinse is zondag nog hechter geworden. V/H COOPMANS X X X LANGSTRAAT Een ongekende industrie Broeder Maturus van Huize Servatius heeft twee hobbies. De wandelsport en de arbeidstherapie. Voor de buitenstaander klinkt dat misschien vreemd, maar wandelen is ook een soort bewe gingstherapie. Een therapie, die men o.m. bijzonder aanbeveelt voor managers en fabrieksdirecteuren. En dat is Broeder Maturus feitelijk ook, al is zijn directiekantoor dan niet riant en rijdt hij op zijn fiets zijn „fabriekshallen" af, in plaats van met een wagen als te doen gebruikelijk INDUSTRIËLE ONTWIKKELING Als we over de industriële ont wikkeling van Venray praten, dan wijzen we trots op ons industrieter rein en op de leden van de Indus triële Club. De ene fabriek biedt werk aan 600 mensen, de andere aan 300 en ga zo maar door. Maar dat intussen op de terreinen van onze psychiatrische inrichtingen ook op dit gebied veel gebeurd en veran derd is, daar wordt o.i. te weinig over gepraat. En dus zijn we naar Broeder Maturus gegaan, die als hoofd van de arbeidstherapie in Huize Servatius alles weet over de ontwikkeling, die onze psychiatri sche centra op dit gebied doormaken en doormaakten. Hij vertelde ons o.m. ARBEIDEN HELPT Op zichzelf is het helemaal geen nieuwigheid dat psychiatrische pa tiënten arbeid verrichten. Sinds de psychiatrische centra zich in Venray vestigden werd evenals in andere dergelijke inrichtingen, door een aantal verpleegden meegeholpen bij de noodzakelijke werkzaamheden in de keuken, in de naaikamer, in de tuin- of in de landbouw. Natuurlijk was dit een positieve omstandigheid, want deze patiënten konden in dat werk een zekere vol doening vinden en bovendien kwa men ze niet in de verleiding om zich te laten gaan in allerlei ongewenste handelingen, die bij lediggang maar al te gemakkelijk optreden, zoals vernielen, lawaaimaken en knoeien. Ook voor hun gezondheid was het veel beter, dat zij lichaamsbeweging kregen en een normale dagindeling volgden, dan dat ze op bed zouden blijven liggen luieren of in het dag verblijf doelloos heen en weer dren telen, wat voor het merendeel der patiënten de gebruikelijke gang van zaken was. Immers, wie niet uit zichzelf tot moewerken bereid was liet men maar begaan, tenzij een al te luidruchtig gedrag ingrijpen ver eiste: toedienen van kalmerende middelen, in een rustbad stoppen of naar een isoleerkamer brengen, al naar de inzichten dat toen ver eisten. Zo bleef de toestand nog tot ver in de nieuwe tijd. Op dit gebied zou zich echter een grote verandering, een revolutie mag men wel zeggen, voltrekken met het toepassen van de zogenaamde ak- tieve therapie; dit was omstreeks het jaar 1925. Grondlegger van deze nieuwe be handelingsmethode was de Duitse psychiater dr. Simon uit Gütersloh. Konsekwent en met een bezielde overtuiging werkte hij een verpleeg- en behandelingssysteem uit, waar mee resultaten werden verkregen, die voordien beslist onbestaanbaar werden geacht. Hij toonde weten schappelijk het nut aan van de ar beidstherapie. Een arbeidstherapie, die op Huize Servatius bestond in het werken op de eigen boerderij, weverij, kleer makerij, wasserij en mattenmakerij. Dit bleek de meest effectieve me thode te zijn om de patiënten de door de geestesziekte verloren ge- gane maatschappelijke aanpassing te doen terugvinden. Allerlei onso ciale gedragingen van psychiatri sche patiënten zijn geen onvermijde lijke ziektegevolgen: voor het me rendeel zijn het onprettige aanwen sels, die men best kan opheffen, of waarvan men het ontstaan zelfs kan voorkómen! Wanneer de behandeling dit op doelmatige manier nastreeft, ziet men tot zijn verrassing, dat zelfs zwaar geestelijk gestoorden vaak nog zoveel normale resten bezitten, dat hierop weer kan worden ge bouwd en dat herstel van de per soonlijkheid te verkrijgen is. VERANTWOORDELIJK Zinvolle bezigheden voor allen, verricht in een aangename sfeer, betekent een krachtig hulpmiddel bij die „resocialisering". Het nuttig bezig zijn is evenwel niet het enig belangrijke; daarnaast gaat het er om de patiënten te doen beseffen dat zij, evengoed als ieder ander, verantwoordelijk kunnen zijn voor hun daden en dat men van hen mag verwachten dat zij hun medemensen niet nodeloos hinderen. UITBREIDING Het vooral na de oorlog snel groeiende aantal patiënten en de nieuwere geneesmethoden maakte uitbreiding van de werkgelegenheid noodzakelijk. Mocht men op het Brukske nog wat weiden in orde maken, waarbij de zgn. kruiwagen therapie volop toegepast werd en mocht men op St. Paschalis nog wat ontginningsarbeid kunnen doen, men begreep, dat er iets anders moest komen om de mensen te houden en te reactiveren. INDUSTRIËLE THERAPIE Zo is men dan 11 jaren geleden eens gaan praten met Philips en met andere fabrieken, met de vraag of de mensen van Huize Servatius niet ingeschakeld konden worden in de ze bedrijven. Toen Philips in 1955 de eerste opdrachten gaf voor simpel cartonnagewerk, toen is op Huize Servatius een industriële evolutie begonnen, waar de buitenstaander feitelijk te weinig van weet. Nu elf jaren daarna, staat er op de eerste plaats een centrale werk plaats, waarvan uit Broeder Matu rus en zijn mensen uit een te klein kantoortje gemiddeld 450 mensen per dag opdrachten geeft voor alle mogelijke soort werk. Dat kan zijn montagewerk voor televisie- en radiotoestellen, dat kan zijn het in elkaar zetten van badka merkachels, de afwerking van alle mogelij ke verlichtings-„instrumen- taria" van simpele hanglampjes tot prachtige bureau-lampen toe. Dat kan ook betekenen dat zijn mensen moeten zorgen dat Uw en mijn kerstboomverlichting goed in elkaar gezet wordt en keurig wordt ver pakt. Om nu maar een cijfer te noemen. Meer dan 100.000 kerstgarnituren zijn dit jaar door deze centrale werkplaats kant en klaar afgele verd aan Philips. Het feit dat 2 gro te opleggers per dag 2 x op en neer van Eindhoven naar Venray rijden volgeladen zegt genoeg. Want eerst moeten alle onderdelen worden aangevoerd naar de magazijnen van Huize Servatius. Op de zolders van de verschillende paviljoens liggen duizenden onderdelen voor miljoe nen waarden, die moeten worden geadministreerd, ingepakt, uitge pakt, verzorgd en vertransporteerd. Alleen dat al verschaft aan tiental len mensen werk. Er worden op drachtbonnen uitgeschreven, er is een voorraad-administratie, kortom het is een volledige fabriek, waar ieder zijn eigen taak en zijn eigen verantwoordelijkheid heeft. En dan ziet men de mensen zitten in deze centrale werkplaats, maar ook in de werkplaatsen, die bij de verschillen de paviljoens zijn bijgebouwd. De onderdelen worden aangevoerd en ze kunnen beginnen met het montage werk. In ruime lokalen, vol licht speelt de radio en sist de soldeer- machine. Ze zitten rustig hun werk te doen, terwijl het verplegend per soneel vriendschappelijk met de pa tiënten samenwerkt. Er is geen spra ke van dril of van commando-geve- rij. Er is een prettig samenspel. En buiten ziet men de laadborden vol met ingepakt materiaal, dat naar de expeditiehal wordt gebracht, waar het weer geadministreerd en verla den wordt. De grote wagens rijden op tijd en de patiënten kijken zelfs niet meer op als deze kolossen vol gepakt tot de nok het Servatiuster- rein afrijden. In elf jaren tijds is hier een in dustrie opgebouwd, waarin niet al leen voor miljoenen guldens waar den omgaan, maar waarin honder den mensen werk vinden. Goed werk al gaat het niet op de eerste plaats om de produktie, zoals we hierboven aantoonden. Goed werk, omdat de geestelijk gestoorde mens hierin aktiviteiten vindt nuttig voor lichaam en geest, kontakten houdt met een buitenwereld, die niet voor hem afgesloten wordt, als vroeger, integendeel ook hem in haar midden houdt en ook zijn aandeel hoe gering soms ook vraagt. EEN HEEL BIJZONDERE INDUSTRIE dus, die voor de buitstaander met zijn soms nog vreemde ideeën over psychiatrische inrichtingen, telkens opnieuw versteld doen staan. Broeder Maturus blijft er nogal vrij nuchter onder. Hij heeft „deze zaak" mee opgebouwd en weet de moeilijkheden. Moeilijkheden met de vrij vlotte doorstroming in zijn be drijven; moeilijkheden met mensen die - om wat voor reden dan ook - soms niet willen werken en voor 'n korte poos worden verwijderd van de werkzalen. Moeilijkheden met de rapporten aan de geneesheren, die willen weten hoe bepaalde patiën ten reageren op bepaald werk. En moeilijkheden ook met de conjunc tuur. Want als Philips een perso neelsstop invoert en verschillende bezigheden weer gaat concentreren dan loopt hij kans werk te verlie zen, en daarvoor moet ander werk terugkomen. We spraken hierboven over bedrij ven, want behalve deze laten we het Philips-afdeling noemen heeft hij de verantwoordelijkheid over de houtbewerkers-afdeling, die is on dergebracht in de oude boerderij, waar aan de modernste machines ook weer patiënten werken. Werken op de eerste plaats voor hun eigen terugkeer in de maatschappij. Maar ook daarvoor moet werk zijn. En dan is er de schoenmakerij. Ook weer een volledige fabriek, waar de schoenen voor alle mensen in de in richting kant en klaar gefabriceerd worden en vooral jonge mensen 'n vak leren, dat hen een goede toe komst geeft. Over deze laatste afdeling heeft hij dan niet zo'n grote zorg. Daar is voorlopig werk genoeg aan de win kel, maar in de houtbewerkers- en in de montageafdeling moet de zaak niet alleen marcheren, maar ook blijven marcheren. En ook dat is zijn taak. Broeder Maturus is optimist. Zo lang de grote Philips-wagens nog blijven rijden, zo lang zal het waar achtig wel gaanHij moet de cij fers in de gaten houden, al staat de produktie niet voorop. Maar iedere gulden, die binnenkomt door al dit werk drukt de exploitatievergoedin gen, die gemeenten en provincies moeten betalen. En ook dat is dus winst voor de maatschappij, die ech ter als grootste winstpunt kan boe ken dat door deze arbeidstherapie geestelijk gestoorde mensen sneller en beter de weg terug vinden En dat is naast alle zorgen, die dit nieuwe met zich brengt, toch ook wel een heel grote voldoening ariaens- kosman Grotestraat 6

Peel en Maas | 1966 | | pagina 1