Tijdelijk!
Blijft de Deurneseweg
zó liggen
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN
Thanks (or
what you did
De zachtste en mooiste badhanddoek
die er in Nederland te koop is.
Voor 50 DIJKzegels en bijbetaling van slechts f 1,25.
Op ieder pakje Gouda's Glorie zit zo'n
waardevolle DIJKzegel. Vraag uw winkelier een spaarkaart.
Weer gebracht door Gouda's Glorie!
Weer een extra voordeel!
Gouda's Glorie zilver-margarine is samengesteld uit de beste
grondstoffen die-daarvoor speciaal worden geïmporteerd. Daar
om is Gouda's Glorie zo'n bijzonder fijne tafelmargarine.
VRIJDAG 14 MEI 1965 No. 19
ZES EN TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52
ADVERTENTIEPRIJS 8V« ct. p. mm. ABONNEMENTS
PRIJS PER KWARTAAL 1.75 (buiten Venray 2.—)
„Dankbaar voor infrastructuur- subsidie - toezegging doortrekking
Beekweg stop. Ernstig teleurgesteld en verontrust over uitblijven
subsidie-beslissing verbeteringsplan interprovinciale Deurneseweg
stop. Bestaande toestand uit overwegingen van veiligheid, ver
keerstechnische en infrastructurele aard onhoudbaar stop. Inge
diend reconstructieplan hoogste urgentie stop. Dringen nogmaals
aan op omgaande gunstige beslissing. Burgemeester en wethouders
van Venray,
Mr. M. M. L. G. M. Custers,
burgemeester.
H. P. L. Vorst, secretaris."
Aldus de reactie van het Venrays
gemeentebestuur op de krantenbe
richten dat de staatssecretaris van
Economische Zaken Drs. Bakker wel
van plan is in het kader van de ver
betering der infrastructuur gelden
ter beschikking te stellen voor de
doortrekking van de Beekweg over
de Gasstraat, maar zijn beslissing
aangehouden heeft voor wat betreft
de verbetering van de Deurneseweg.
Zoals bekend heeft de gemeente
Venray voor beide projectenrijks-
en provinciale subsidies aangevraagd
in verband met het grote belang van
beide wegen. Voor de doortrekking
van de Beekweg, waarvan de kosten
geraamd worden op 850.000,ver
wacht men een rijksbijdrage van
ruim 7 ton. Voor vergreding en ver
betering van de Deurneseweg staat
op de begroting een bedrag van ruim
4,7 miljoen guldens, waarbij de ver
wachting werd uitgesproken dat men
rijkssubsidies zou verkrijgen tot een
bedrag van 4 miljoen. Intussen is
bij de begrotingsbehandeling reeds
duidelijk geworden, dat gezien de fi
nanciële middelen van het rijk een
dergelijk groot bedrag ineens niet te
krijgen zou zijn, reden waarom de
raad besloot tot gedeeltelijke uitvoe
ring. Maar zelfs deze gedeeltelijke
uitvoering komt nu in gevaar door
het uitstel van de beslissing.
We gaan niet zo ver als sommige
lieden in onze gemeente, die menen,
dat staatssecretaris Bakker „iets" te
gen Venray heeft, ook al omdat hij
indertijd bet v our stel gelanceerd
heeft de hulp die Venray van rijks
wege krijgt in het kader van de ont
wikkelingshulp te laten verdwijnen.
Integendeel, we kunnen ons voorstel
len, dat ook op zijn departement de
aanvragen om rijkssteun voor wegen'
in het kader van economische hulp
tot een ware berg zijn gegroeid. Een
berg met vele financiële consequen
ties, die niet in een-twee-drie te'
slechten is.
Maar van de andere kant doet het
vreemd aan, dat deze belangrijke
Zuid-West verbinding, die Noord-
Limburg met Helmond-Eindhoven-
Tilburg-Breda en andere plaatsen
verbindt, vanaf Eindhoven tot de
Venray se grens een model is, maar
over de grens naar het Limburgse
een levensgevaarlijke en uit-den-
tijdse verkeersweg is gebleven. Een
weg, die reeds vele doden-offers ge
vraagd heeft en die men al door bo
men-kap gepoogd heeft iets veiliger
te maken, maar zonder resultaat. Be
perking van de rij-snelheid mag dan
een tijdelijke oplossing bieden,"maar
is en blijft een tijdelijk iets, dat niet
te lang mag duren, wil de automobi
list deze weg niet gaan mijden. Hoe
dankbaar Venray ook is met de
Beekweek en de goede verbinding
met de Midden Peelweg en daar
door met Den Bosch en het noorden
en westen van ons land, de oude
verbinding naar het zuid-westen is
en blijft een grote levensbehoefte.
En heus niet alleen omdat Philips
hier verschillende produkten ver
vaardigt, en laat verpakken, heus
niet alleen omdat Venrayse bedrij
ven met vestigingen in België meer
en meer gebruik van deze weg ma
ken, maar doodgewoon omdat de to
tale verkeersdrukte over deze weg
naar, het zich snel industrialiserend
Noord-Limburg steeds groter gewor
den is en deze weg een levens-be
hoefte voor Noord-Limburg gewor
den is.
Dat men dit van de Brabantse
kant wel heel duidelijk heeft ge
voeld, blijkt wel uit het feit dat de
verbinding Limburgse grens - Eind
hoven nu al enkele jaren een model-
weg geworden is.
Dat ook de provincie Limburg het
levensbelang van deze verbinding in
ziet blijkt uit de vrij kostbare plan
nen voor doortrekking naar de al
geheel verbrede en verbeterde Wans-
sumseweg, die dan weer doorverbin
ding geeft met verbeterde grenspos
ten langs de Duitse grens en de gro
te weg VenloNijmegen.
Het wegenprobleem in Nederland
is zwaar en de oplossing daarvan zal
vele offers kosten. Daaraan twijfelt
geen mens. Toch zal ondanks de
enorme financiële offers hiervoor
een oplossing gevonden moeten wor
den, al is het alleen al om het steeds
groeiend aantal dodelijke verkeers
ongelukken, dat ieder jaar maar
stijgt en Koningin Wilhelmina inder
tijd al aanleiding gaf tot een extra
beroep op Nederlands bevolking.
En we durven te stellen dat bij
die oplossing juist die plaatsen een
voorrang moeten hebben, wier eco
nomisch en maatschappelijke positie
van goede verkeerswegen afhanke
lijk is.
We geloven met name dat Venray
dit is. We hebben al meer betoogd
dat industrievestiging op zich geno
men geen zin heeft als men niet
zorgt voor aansluitend onderwijs,
voor goede af- en aanvoerwegen,
voor culturele en andere voorzienin
gen, die een plaats leefbaar maken,
ook voor vreemden, die zich hier
moeten vestigen
Aan veel hiervan wordt gelukkig
hard gewerkt. Maar men heeft het
boere-durrep" van 40 jaren terug
indertijd met boere-wegen „opge
scheept". Wegen, die en daarvan
liggen droeve doodstijdingen als ge
tuigen tegen het moderne ver
keer niet opgewassen zijn. Het is de
taak van provincie en rijk hier de
helpende hand te bieden aan een .ge
meente, die zich toch in de loop der
jaren vele extra offers heeft moeten
opleggen voor het onderhoud van een
kilometers lang wegennet.
En we praten nog helemaal niet
over de mogelijkheden, die juist de
Deurneseweg biedt t.a.v. de recrea
tie. Het wordt een van de grootste
aanvoerwegen voor hen, die in het
pas opgerichte recreatieschap die
rust en ontspanning zoeken, die el
ders niet te vinden is.
Dit alles moge voor de Staatssecre
taris aanleiding zijn om bij een vol
gende beoordeling ook de Deurnese
weg wellicht wat welwillender te be
kijken. Men heeft hem jammer ge
noeg bij zijn bezoek aan Venray in
het afgelopen jaar niet over deze
weg gevored. Het was misschien wat
valèe schaamte, die daar aanleiding
voor was. Maar een ding is zeker.
Venray trok beslist niet zo hard aan
de bel, als niet iedereen, van des
kundige tot politieagent, van vracht
rijders tot automobilist er echt van
overtuigd was, dat het zo toch wer
kelijk niet langer meer kan. Er zijn
mensen, die zich beslist niet meer
wagen met de fiets op deze weg te
komen. Er zijn vrachtrijders, die van
Eindhoven, via Veghel-Uden rijden
om dan de Midden Peelweg te pak
ken om tenminste niet over deze
Deurneseweg te rijden
Dat zijn tekens aan de wand. Ho-
penlijk dat de Staatssecretaris deze
tekens verstaat.
NA TWINTIG JAREN OP
EIJKENHOF
Spaarook de Gloria-kopjes.
Deze zegels zitten altijd op
Gouda's Glorie margarine.
Ze zijn geld waard, (200
Gloria-kopjes hebben een
waarde van f 11,25) maar
geven u ook, zo u dat wenst,
een voorkeurspositie bij ons
verkoopkantoor „Gouda's
Glorie"
Daar bespaart u 25 tot 40%
op de aankoop van merkar
tikelen. Voor een overzicht
van deze artikelen verstrek
ken wij u op aanvraag een
gratis catalogus. Gouda's
Glorie, postbus 62, Gouda.
Telefoon 01820-6988.
êloric
Moeder van Staveren zoekt tussen oude oorlogsfoto's, die al wat
geel beginnen te worden. Ze zoekt tussen brieven met vreemde
postzegels en uit verre landen. Ze zoekt naar namen van piloten,
van radiotelegrafisten, van boordwerktuigkundigen van mensen,
die in de voorbije oorlog een schuilplaats vonden op de boerderij
Eijkenhof, daar aan de Veulenseweg.
Het is al weer dik twintig jaren
geleden, toen daar op die witte boer
derij in het Veulen, praktisch onder
het zicht van de Duitsers, die daar
een groot kamp hadden, Amerika
nen, Engelsen, Polen, Russen, Aus
traliërs in en uit gingen en er dagen
waren dat er meer Engels gesproken
werd dan Nederlands
Er is in deze dagen van de bevrij
dingsherdenking weer het nodige ge
zegd en geschreven over het verzet.
En waar we als Venrayse krant ook
iets wilden schrijven over het verzet
in Venray zelf zijn we weer eens ge
gaan naar die witte ontginningsboer
derij daar op het Veulen, die in de
laatste oorlogsjaren een gewichtige
schakel was in de verbindingsweg,
die geallieerde piloten weer terug
bracht naar Engeland.
Moeder van Staveren, vriendelijk
als altijd, wilde van geen ophef we
ten. „WaaromIn die tijd waren
er toch op iedere boerderij onder
Venray een of meer onderduikers,
die gevoed en gekleed moesten wor
den. Dat gebeurde
Zo simpel als zij het voorstelt is
het echter allemaal niet geweest. Het
is niet voor niets dat Generaal Eisen
hower na de bevrijding in opdracht
van de President der Verenigde Sta
ten een oorkonde uitreikte aan Mar-
tinus en Petronella v. Staveren waar
in dank en erkenning wordt uitge
sproken voor 't moedige gedrag en on
betaalbare hulp, die zij gegeven heb
ben bij de ontnappingspogingen van
geallieerde soldaten.
Het is niet voor niets dat hun zoon
Cor, die moeder van Staveren liever
Krelis noemt, een hoge_ Engelse en
Amerikaanse onderschefding kreeg.
HOE KOMT MEN ER TOE
Later ,als we praten over Cor en
Alie, de zoon en dochter, die intus
sen naar Nieuw Zeeland zijn geëmi
greerd, en daar gelukkige huishou
dens opgebouwd hebben, dan komt
een deel van de oude historie naar
boven.
Het is begonnen in 1942. Toen trok
ken op een zomeravond de Britse
bom-eskaders weer Duitsland in en
de familie van Staveren ging zoals
gewoonlijk een soort buurt-schuil-
kelder in. Als dan het geweld in de
lucht voorbij is en de familie huis
waarts keert, staat daar op de weg,
in het donker een man. Men is bang,
want de Sperr-tijd is al aangebroken
en men mag feitelijk niet meer op
straat komen. Als het een Duitser is,
dan geeft dat moeilijkheden. Maar
de man loopt hen achterna en dan
blijkt het geen Duitser te zijn, maar
een Nieuw Zeelander, die al daags
tevoren met zijn Halifax-bommen-
werper is neergeschoten en die zich
ternauwernood heeft kunnen redden
met zijn parachute. Hij is een van
zijn prachtige laarzen kwijt, die men
later in Oirlo gevonden heeft. Ja, en
daar zit dan zo'n vreemde man, Wil
liam Hickson uit Nieuw-Zeeland in
de verduisterde keuken van Eijken
hof.
Vader en moeder van Staveren
hebben hem te eten gegeven en heb
ben later zich afgevraagd, wat moe
ten we ermee
Zoon Cor heeft antwoord gegeven.
Hij had gehoord van de Zwarte Plak
in America en hij ging daar eens
praten. Hij had kennis met een
Deume's meisje en schoonpapa in spe
v. d. Putten bleek ook al van wanten
te weten.
En voordat men het goed en wel
besefte, zat de familie van Staveren
tot aan de haren in het verzet. Want
in Horst-America een bekende
pilotenverzamelplaats was juist de
bekendheid oorzaak, dat de piloten
er weg moesten. Er werd teveel over
gepraat
18 MAN
En dan is op een nacht Cor naar
Horst-America getrokken en heeft ze
gehaald. 18 man, die men in een
schuur nabij Eijkenhof onderbracht.
Daar moest voor gekookt, gestopt en
gewassen worden en moeder van
Staveren was dat geren met potten
en pannen naar die schuur gauw ge
noeg moe en zei tegen de piloten,
mecaniciëns en radiomannen, dat ze
maar mee naar huis moesten komen.
En terwijl de Duitsers voor om
eieren kwamen vragen, zaten achter
de kamerdeur 18 grote opgeschoten
knapen, die weer terug moesten naar
Engeland.
GEEN ADRESSEN
In een klein notitieboekje staan de
namen. Ieder voor zich heeft zijn
naam er in geschreven. Als souve
nir. Maar zij mochten de naam van
Eijkenhof nergens op schrijven, geen
adressen, geen papiertjes. Want
mochten ze eens gepakt worden, dan
zou Eijkenhof misschien verraden
worden door zo'n pietleutig papier
tje. Het waren Engelsen. Amerika
nen en een Pool
Ze kregen eten, ze kregen hun val
se persoonsbewijzen, waarvoor Deur-
nese jongelui weer zorgden. Moeder
van Staveren haalt twee bidprentjes
uit haar kerkboek. Frits de Bruyn en
Martien v. d. Eijnden zijn de namen
van twee van deze jonge mensen,
die de Duitsers later bij Griendts-
veen gegrepen, doodgeknuppeld heb
ben, toen ze een poging deden de lijn
Helmond—Venlo op te blazen
Hun namen zijn al weer vergeten,
zoals van zovelen, die hielpen, die ri
sico's namen, waarop hun leven
stond.
Verberg eens 18 van die grote ge
zonde knapen, die soms zelf zich van
geen gevaar bewust waren. Laad ze
eens op een vrachtwagen en rij er
mee naar de Belgische grens. Heb 't
lef eens om als de motor afslaat,
Duitse soldaten te vragen mee te du
wen om de wagen weer aan het rol
len te krijgen, tgfwijl onder het
strak gespannen doek de 18 piloten
liggen.
EEN KWAM TERUG
Een daarvan is terug gekomen. De
PoolHij ging toen niet mee terug
naar Engeland, maar had opdracht
van zijn superieuren in deze con
treien te blijven. En weer werd hij
vriendelijk opgenomen bij de familie
van Staveren
Erik Wardzinski, deze Poolse vlie
ger-kapitein, stuurt als enige
nog jaarlijks een nieuwjaarswens uit
Engeland, waar hij zich gevestigd
heeft en dienst doet bij de R.A.F.
Hij werd een lid van de familie,
die niet eens meer verbaasd was als
hij er 's nachts op uit ging, of mee
ging met zoon Cor
ANGST
Moeder van Staveren erkent nu
verschrikkelijke angst gehad te heh-
ben. Angst om haar kinderen, om
haar man, angst vooral om haar zoon
die al langer hoe meer in dat ge
heimzinnige en levensgevaarlijke
werk verwikkeld werd. En haar
dochter Alie niet te vergetenHet
begon met bonnen te verzamelen
voor krijsggevangen officieren. Het
eindigde met het namaken van hand
tekeningen, met koeriersdiensten tus
sen verschillende verzetgroepen, met
honderd-en-een gevaarlijke karwei
tjes. Het is allemaal voorbij en men
praat er niet meer over. Men kijkt
wat weemoedig naar wat oude foto's
en men wijst: kijk, dat was de dikke
John, die eens langs een Duitser
heen liep, in een kort broekje en ook
nog rustig Helloh zei. Kijk, dat is
William uit Californië, die het altijd
aan de stok had met die Engelsman
daar. die, hoewel zijp. broek zo ver
sleten was, dat het meer gat dan
broek was, toch altijd handschoenen
droeg
Het zijn de herinneringen aan ban
ge dagen, met een tikkeltje wee
moed. Want na de 18 kwam er weer
een andere groep, die op het Veulen
moest wachten tot ze verder konden,
verder, de vrijheid tegemoet, verder,
naar Engeland terug. Nu waren het
er zeven.
Moeder van Staveren zoekt in het
oude notitieboekje naar hun namen.
Vier kwamen er uit Amerika, 2 uit
Engeland en 1 uit Australië.
TAAL NOCH TEKEN
Wat er van hen en van die vele
anderen geworden is, ze weet het
niet, evenmin als wat er verder ge
beurd is met de 3 Amerikaanse pilo
ten, die weer later kwamen. Men
heeft nog wel eens geprobeerd na
de oorlog dat te achterhalen, maar
men heeft taal noch teken terugge
kregen. En toch hebben die mensen
op het Veulen een veilig onderdak
gevonden, toch is er voor eten ge
zorgd, voor'kleding, voor vervoer.
Toch zijn er ook voor hen distribu
tiekantoren overvallen, om aan bon
kaarten te komen. Toch zijn er ge
meentehuizen geplunderd om per
soonsbewijzen voor hen te krijgen.
De Pool Wardzinski werd Jan
Klomp, volgens zijn persoonsbewijs
en zo werd ieder van hen een Ne
derlander
Die groep van 7 werd per trein
naar Maastricht gebracht. En hun
begeleider had natuurlijk ver
valste papieren dat het een stel
letje gekken waren uit een van
Venray's inrichtingen. „Daar is
geen verstandig woord uit te krij
gen zei hy tegen de contro
lerende Duitsers. Ze kenden inder
daad ook geen woord Hollands.
STERKE SCHAKEL
Zo is Eijkenhof in die jaren een
sterke schakel geworden in de keten,
die over heel Europa gespannen was
om geallieerden weer terug te bren
gen.
Men heeft op Eijkenhof niet ge
vraagd, waar kom je vandaan, wat
is je geloof, hoe lang blijf je
Daar kwamen mensen, die hulp no
dig hadden, welnu, die kregen die
hulp. Punt uit. Dat men daarbij
eigen leven en goed riskeerde, daar
aan werd mischien in een angstig
ogenblik wel eens aan gedacht,
maar even later was men het weer
vergeten. Want iedere dag opnieuw
bracht nieuwe dingen, waarvoor ge
zorgd moest worden. Neem maar bv.
die twee Russen. Eenvoudige krijgs
gevangenen, die er in Duitsland tus-
sen-uit gegaan waren. Stelt U zich
dat maar eens even voor. Ze hebben
geleefd als wilden, levend van wat
ze op het veld vonden. Groene aard
appelen, bieten
En dan worden ze half verwilderd