Tijdelijk! Blijft de Deurneseweg zó liggen WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Thanks (or what you did De zachtste en mooiste badhanddoek die er in Nederland te koop is. Voor 50 DIJKzegels en bijbetaling van slechts f 1,25. Op ieder pakje Gouda's Glorie zit zo'n waardevolle DIJKzegel. Vraag uw winkelier een spaarkaart. Weer gebracht door Gouda's Glorie! Weer een extra voordeel! Gouda's Glorie zilver-margarine is samengesteld uit de beste grondstoffen die-daarvoor speciaal worden geïmporteerd. Daar om is Gouda's Glorie zo'n bijzonder fijne tafelmargarine. VRIJDAG 14 MEI 1965 No. 19 ZES EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 ADVERTENTIEPRIJS 8V« ct. p. mm. ABONNEMENTS PRIJS PER KWARTAAL 1.75 (buiten Venray 2.—) „Dankbaar voor infrastructuur- subsidie - toezegging doortrekking Beekweg stop. Ernstig teleurgesteld en verontrust over uitblijven subsidie-beslissing verbeteringsplan interprovinciale Deurneseweg stop. Bestaande toestand uit overwegingen van veiligheid, ver keerstechnische en infrastructurele aard onhoudbaar stop. Inge diend reconstructieplan hoogste urgentie stop. Dringen nogmaals aan op omgaande gunstige beslissing. Burgemeester en wethouders van Venray, Mr. M. M. L. G. M. Custers, burgemeester. H. P. L. Vorst, secretaris." Aldus de reactie van het Venrays gemeentebestuur op de krantenbe richten dat de staatssecretaris van Economische Zaken Drs. Bakker wel van plan is in het kader van de ver betering der infrastructuur gelden ter beschikking te stellen voor de doortrekking van de Beekweg over de Gasstraat, maar zijn beslissing aangehouden heeft voor wat betreft de verbetering van de Deurneseweg. Zoals bekend heeft de gemeente Venray voor beide projectenrijks- en provinciale subsidies aangevraagd in verband met het grote belang van beide wegen. Voor de doortrekking van de Beekweg, waarvan de kosten geraamd worden op 850.000,ver wacht men een rijksbijdrage van ruim 7 ton. Voor vergreding en ver betering van de Deurneseweg staat op de begroting een bedrag van ruim 4,7 miljoen guldens, waarbij de ver wachting werd uitgesproken dat men rijkssubsidies zou verkrijgen tot een bedrag van 4 miljoen. Intussen is bij de begrotingsbehandeling reeds duidelijk geworden, dat gezien de fi nanciële middelen van het rijk een dergelijk groot bedrag ineens niet te krijgen zou zijn, reden waarom de raad besloot tot gedeeltelijke uitvoe ring. Maar zelfs deze gedeeltelijke uitvoering komt nu in gevaar door het uitstel van de beslissing. We gaan niet zo ver als sommige lieden in onze gemeente, die menen, dat staatssecretaris Bakker „iets" te gen Venray heeft, ook al omdat hij indertijd bet v our stel gelanceerd heeft de hulp die Venray van rijks wege krijgt in het kader van de ont wikkelingshulp te laten verdwijnen. Integendeel, we kunnen ons voorstel len, dat ook op zijn departement de aanvragen om rijkssteun voor wegen' in het kader van economische hulp tot een ware berg zijn gegroeid. Een berg met vele financiële consequen ties, die niet in een-twee-drie te' slechten is. Maar van de andere kant doet het vreemd aan, dat deze belangrijke Zuid-West verbinding, die Noord- Limburg met Helmond-Eindhoven- Tilburg-Breda en andere plaatsen verbindt, vanaf Eindhoven tot de Venray se grens een model is, maar over de grens naar het Limburgse een levensgevaarlijke en uit-den- tijdse verkeersweg is gebleven. Een weg, die reeds vele doden-offers ge vraagd heeft en die men al door bo men-kap gepoogd heeft iets veiliger te maken, maar zonder resultaat. Be perking van de rij-snelheid mag dan een tijdelijke oplossing bieden,"maar is en blijft een tijdelijk iets, dat niet te lang mag duren, wil de automobi list deze weg niet gaan mijden. Hoe dankbaar Venray ook is met de Beekweek en de goede verbinding met de Midden Peelweg en daar door met Den Bosch en het noorden en westen van ons land, de oude verbinding naar het zuid-westen is en blijft een grote levensbehoefte. En heus niet alleen omdat Philips hier verschillende produkten ver vaardigt, en laat verpakken, heus niet alleen omdat Venrayse bedrij ven met vestigingen in België meer en meer gebruik van deze weg ma ken, maar doodgewoon omdat de to tale verkeersdrukte over deze weg naar, het zich snel industrialiserend Noord-Limburg steeds groter gewor den is en deze weg een levens-be hoefte voor Noord-Limburg gewor den is. Dat men dit van de Brabantse kant wel heel duidelijk heeft ge voeld, blijkt wel uit het feit dat de verbinding Limburgse grens - Eind hoven nu al enkele jaren een model- weg geworden is. Dat ook de provincie Limburg het levensbelang van deze verbinding in ziet blijkt uit de vrij kostbare plan nen voor doortrekking naar de al geheel verbrede en verbeterde Wans- sumseweg, die dan weer doorverbin ding geeft met verbeterde grenspos ten langs de Duitse grens en de gro te weg VenloNijmegen. Het wegenprobleem in Nederland is zwaar en de oplossing daarvan zal vele offers kosten. Daaraan twijfelt geen mens. Toch zal ondanks de enorme financiële offers hiervoor een oplossing gevonden moeten wor den, al is het alleen al om het steeds groeiend aantal dodelijke verkeers ongelukken, dat ieder jaar maar stijgt en Koningin Wilhelmina inder tijd al aanleiding gaf tot een extra beroep op Nederlands bevolking. En we durven te stellen dat bij die oplossing juist die plaatsen een voorrang moeten hebben, wier eco nomisch en maatschappelijke positie van goede verkeerswegen afhanke lijk is. We geloven met name dat Venray dit is. We hebben al meer betoogd dat industrievestiging op zich geno men geen zin heeft als men niet zorgt voor aansluitend onderwijs, voor goede af- en aanvoerwegen, voor culturele en andere voorzienin gen, die een plaats leefbaar maken, ook voor vreemden, die zich hier moeten vestigen Aan veel hiervan wordt gelukkig hard gewerkt. Maar men heeft het boere-durrep" van 40 jaren terug indertijd met boere-wegen „opge scheept". Wegen, die en daarvan liggen droeve doodstijdingen als ge tuigen tegen het moderne ver keer niet opgewassen zijn. Het is de taak van provincie en rijk hier de helpende hand te bieden aan een .ge meente, die zich toch in de loop der jaren vele extra offers heeft moeten opleggen voor het onderhoud van een kilometers lang wegennet. En we praten nog helemaal niet over de mogelijkheden, die juist de Deurneseweg biedt t.a.v. de recrea tie. Het wordt een van de grootste aanvoerwegen voor hen, die in het pas opgerichte recreatieschap die rust en ontspanning zoeken, die el ders niet te vinden is. Dit alles moge voor de Staatssecre taris aanleiding zijn om bij een vol gende beoordeling ook de Deurnese weg wellicht wat welwillender te be kijken. Men heeft hem jammer ge noeg bij zijn bezoek aan Venray in het afgelopen jaar niet over deze weg gevored. Het was misschien wat valèe schaamte, die daar aanleiding voor was. Maar een ding is zeker. Venray trok beslist niet zo hard aan de bel, als niet iedereen, van des kundige tot politieagent, van vracht rijders tot automobilist er echt van overtuigd was, dat het zo toch wer kelijk niet langer meer kan. Er zijn mensen, die zich beslist niet meer wagen met de fiets op deze weg te komen. Er zijn vrachtrijders, die van Eindhoven, via Veghel-Uden rijden om dan de Midden Peelweg te pak ken om tenminste niet over deze Deurneseweg te rijden Dat zijn tekens aan de wand. Ho- penlijk dat de Staatssecretaris deze tekens verstaat. NA TWINTIG JAREN OP EIJKENHOF Spaarook de Gloria-kopjes. Deze zegels zitten altijd op Gouda's Glorie margarine. Ze zijn geld waard, (200 Gloria-kopjes hebben een waarde van f 11,25) maar geven u ook, zo u dat wenst, een voorkeurspositie bij ons verkoopkantoor „Gouda's Glorie" Daar bespaart u 25 tot 40% op de aankoop van merkar tikelen. Voor een overzicht van deze artikelen verstrek ken wij u op aanvraag een gratis catalogus. Gouda's Glorie, postbus 62, Gouda. Telefoon 01820-6988. êloric Moeder van Staveren zoekt tussen oude oorlogsfoto's, die al wat geel beginnen te worden. Ze zoekt tussen brieven met vreemde postzegels en uit verre landen. Ze zoekt naar namen van piloten, van radiotelegrafisten, van boordwerktuigkundigen van mensen, die in de voorbije oorlog een schuilplaats vonden op de boerderij Eijkenhof, daar aan de Veulenseweg. Het is al weer dik twintig jaren geleden, toen daar op die witte boer derij in het Veulen, praktisch onder het zicht van de Duitsers, die daar een groot kamp hadden, Amerika nen, Engelsen, Polen, Russen, Aus traliërs in en uit gingen en er dagen waren dat er meer Engels gesproken werd dan Nederlands Er is in deze dagen van de bevrij dingsherdenking weer het nodige ge zegd en geschreven over het verzet. En waar we als Venrayse krant ook iets wilden schrijven over het verzet in Venray zelf zijn we weer eens ge gaan naar die witte ontginningsboer derij daar op het Veulen, die in de laatste oorlogsjaren een gewichtige schakel was in de verbindingsweg, die geallieerde piloten weer terug bracht naar Engeland. Moeder van Staveren, vriendelijk als altijd, wilde van geen ophef we ten. „WaaromIn die tijd waren er toch op iedere boerderij onder Venray een of meer onderduikers, die gevoed en gekleed moesten wor den. Dat gebeurde Zo simpel als zij het voorstelt is het echter allemaal niet geweest. Het is niet voor niets dat Generaal Eisen hower na de bevrijding in opdracht van de President der Verenigde Sta ten een oorkonde uitreikte aan Mar- tinus en Petronella v. Staveren waar in dank en erkenning wordt uitge sproken voor 't moedige gedrag en on betaalbare hulp, die zij gegeven heb ben bij de ontnappingspogingen van geallieerde soldaten. Het is niet voor niets dat hun zoon Cor, die moeder van Staveren liever Krelis noemt, een hoge_ Engelse en Amerikaanse onderschefding kreeg. HOE KOMT MEN ER TOE Later ,als we praten over Cor en Alie, de zoon en dochter, die intus sen naar Nieuw Zeeland zijn geëmi greerd, en daar gelukkige huishou dens opgebouwd hebben, dan komt een deel van de oude historie naar boven. Het is begonnen in 1942. Toen trok ken op een zomeravond de Britse bom-eskaders weer Duitsland in en de familie van Staveren ging zoals gewoonlijk een soort buurt-schuil- kelder in. Als dan het geweld in de lucht voorbij is en de familie huis waarts keert, staat daar op de weg, in het donker een man. Men is bang, want de Sperr-tijd is al aangebroken en men mag feitelijk niet meer op straat komen. Als het een Duitser is, dan geeft dat moeilijkheden. Maar de man loopt hen achterna en dan blijkt het geen Duitser te zijn, maar een Nieuw Zeelander, die al daags tevoren met zijn Halifax-bommen- werper is neergeschoten en die zich ternauwernood heeft kunnen redden met zijn parachute. Hij is een van zijn prachtige laarzen kwijt, die men later in Oirlo gevonden heeft. Ja, en daar zit dan zo'n vreemde man, Wil liam Hickson uit Nieuw-Zeeland in de verduisterde keuken van Eijken hof. Vader en moeder van Staveren hebben hem te eten gegeven en heb ben later zich afgevraagd, wat moe ten we ermee Zoon Cor heeft antwoord gegeven. Hij had gehoord van de Zwarte Plak in America en hij ging daar eens praten. Hij had kennis met een Deume's meisje en schoonpapa in spe v. d. Putten bleek ook al van wanten te weten. En voordat men het goed en wel besefte, zat de familie van Staveren tot aan de haren in het verzet. Want in Horst-America een bekende pilotenverzamelplaats was juist de bekendheid oorzaak, dat de piloten er weg moesten. Er werd teveel over gepraat 18 MAN En dan is op een nacht Cor naar Horst-America getrokken en heeft ze gehaald. 18 man, die men in een schuur nabij Eijkenhof onderbracht. Daar moest voor gekookt, gestopt en gewassen worden en moeder van Staveren was dat geren met potten en pannen naar die schuur gauw ge noeg moe en zei tegen de piloten, mecaniciëns en radiomannen, dat ze maar mee naar huis moesten komen. En terwijl de Duitsers voor om eieren kwamen vragen, zaten achter de kamerdeur 18 grote opgeschoten knapen, die weer terug moesten naar Engeland. GEEN ADRESSEN In een klein notitieboekje staan de namen. Ieder voor zich heeft zijn naam er in geschreven. Als souve nir. Maar zij mochten de naam van Eijkenhof nergens op schrijven, geen adressen, geen papiertjes. Want mochten ze eens gepakt worden, dan zou Eijkenhof misschien verraden worden door zo'n pietleutig papier tje. Het waren Engelsen. Amerika nen en een Pool Ze kregen eten, ze kregen hun val se persoonsbewijzen, waarvoor Deur- nese jongelui weer zorgden. Moeder van Staveren haalt twee bidprentjes uit haar kerkboek. Frits de Bruyn en Martien v. d. Eijnden zijn de namen van twee van deze jonge mensen, die de Duitsers later bij Griendts- veen gegrepen, doodgeknuppeld heb ben, toen ze een poging deden de lijn Helmond—Venlo op te blazen Hun namen zijn al weer vergeten, zoals van zovelen, die hielpen, die ri sico's namen, waarop hun leven stond. Verberg eens 18 van die grote ge zonde knapen, die soms zelf zich van geen gevaar bewust waren. Laad ze eens op een vrachtwagen en rij er mee naar de Belgische grens. Heb 't lef eens om als de motor afslaat, Duitse soldaten te vragen mee te du wen om de wagen weer aan het rol len te krijgen, tgfwijl onder het strak gespannen doek de 18 piloten liggen. EEN KWAM TERUG Een daarvan is terug gekomen. De PoolHij ging toen niet mee terug naar Engeland, maar had opdracht van zijn superieuren in deze con treien te blijven. En weer werd hij vriendelijk opgenomen bij de familie van Staveren Erik Wardzinski, deze Poolse vlie ger-kapitein, stuurt als enige nog jaarlijks een nieuwjaarswens uit Engeland, waar hij zich gevestigd heeft en dienst doet bij de R.A.F. Hij werd een lid van de familie, die niet eens meer verbaasd was als hij er 's nachts op uit ging, of mee ging met zoon Cor ANGST Moeder van Staveren erkent nu verschrikkelijke angst gehad te heh- ben. Angst om haar kinderen, om haar man, angst vooral om haar zoon die al langer hoe meer in dat ge heimzinnige en levensgevaarlijke werk verwikkeld werd. En haar dochter Alie niet te vergetenHet begon met bonnen te verzamelen voor krijsggevangen officieren. Het eindigde met het namaken van hand tekeningen, met koeriersdiensten tus sen verschillende verzetgroepen, met honderd-en-een gevaarlijke karwei tjes. Het is allemaal voorbij en men praat er niet meer over. Men kijkt wat weemoedig naar wat oude foto's en men wijst: kijk, dat was de dikke John, die eens langs een Duitser heen liep, in een kort broekje en ook nog rustig Helloh zei. Kijk, dat is William uit Californië, die het altijd aan de stok had met die Engelsman daar. die, hoewel zijp. broek zo ver sleten was, dat het meer gat dan broek was, toch altijd handschoenen droeg Het zijn de herinneringen aan ban ge dagen, met een tikkeltje wee moed. Want na de 18 kwam er weer een andere groep, die op het Veulen moest wachten tot ze verder konden, verder, de vrijheid tegemoet, verder, naar Engeland terug. Nu waren het er zeven. Moeder van Staveren zoekt in het oude notitieboekje naar hun namen. Vier kwamen er uit Amerika, 2 uit Engeland en 1 uit Australië. TAAL NOCH TEKEN Wat er van hen en van die vele anderen geworden is, ze weet het niet, evenmin als wat er verder ge beurd is met de 3 Amerikaanse pilo ten, die weer later kwamen. Men heeft nog wel eens geprobeerd na de oorlog dat te achterhalen, maar men heeft taal noch teken terugge kregen. En toch hebben die mensen op het Veulen een veilig onderdak gevonden, toch is er voor eten ge zorgd, voor'kleding, voor vervoer. Toch zijn er ook voor hen distribu tiekantoren overvallen, om aan bon kaarten te komen. Toch zijn er ge meentehuizen geplunderd om per soonsbewijzen voor hen te krijgen. De Pool Wardzinski werd Jan Klomp, volgens zijn persoonsbewijs en zo werd ieder van hen een Ne derlander Die groep van 7 werd per trein naar Maastricht gebracht. En hun begeleider had natuurlijk ver valste papieren dat het een stel letje gekken waren uit een van Venray's inrichtingen. „Daar is geen verstandig woord uit te krij gen zei hy tegen de contro lerende Duitsers. Ze kenden inder daad ook geen woord Hollands. STERKE SCHAKEL Zo is Eijkenhof in die jaren een sterke schakel geworden in de keten, die over heel Europa gespannen was om geallieerden weer terug te bren gen. Men heeft op Eijkenhof niet ge vraagd, waar kom je vandaan, wat is je geloof, hoe lang blijf je Daar kwamen mensen, die hulp no dig hadden, welnu, die kregen die hulp. Punt uit. Dat men daarbij eigen leven en goed riskeerde, daar aan werd mischien in een angstig ogenblik wel eens aan gedacht, maar even later was men het weer vergeten. Want iedere dag opnieuw bracht nieuwe dingen, waarvoor ge zorgd moest worden. Neem maar bv. die twee Russen. Eenvoudige krijgs gevangenen, die er in Duitsland tus- sen-uit gegaan waren. Stelt U zich dat maar eens even voor. Ze hebben geleefd als wilden, levend van wat ze op het veld vonden. Groene aard appelen, bieten En dan worden ze half verwilderd

Peel en Maas | 1965 | | pagina 13