EVACUATIE HERDBNKUVG... Oe derde zitting van het Concilie Overpeinzingen Veilig Verkeer... en maar afwachten.. Filmnieuws Politierechter VRIJDAG 2 OKTOBER 1964 No. 40 VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WPPlfRT AH VHOP VPWPAY PM HMQTPPïfPW ADVERTENTEEPRU8 8«/« ct p. mm ABONNEMENT8- H TEL 1512 GIRO 1.05.06.52 W CEjlVDLAU V V-JUK VE#IN1\AÏ CriN UMO 1 KCrliClN PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75 GROTESTRAAT 28 POSTBUS Oktober nadert en daarmede de dag van Venray's bevrijding. Een dag, die we de laatste jaren hebben herdacht met een plechtige H. Mis van Requiem in de Petrus-Banden- kerk en met een stille tocht naar het herdenkingskruis op het Hense- niusplein ,waar in de stille avond de namen klinken van de Venrayse mensen ,die door oorlogshandelin gen in of buiten onze gemeente, in concentratiekampen of in Indonesië de dood gevonden hebben. Er gaan stemmen op om deze bevrijdings herdenking af te schaffenr. sT We leven, zo zegt men, 20 jaren na de bevrijding en een hele gene ratie is intussen opgegroeid, die van oorlog en bevrijding toeten noch blazen weet. Honderden nieuwe in woners van onze gemeente zo ver telden anderen, zegt dit alles niets, omdat ze tijdens verschrikelijke ge beuren van oktober 1944 elders wa ren. Hen doen de namen van de honderd-en-meer gevallen niets, want ze hebben deze mensen niet gekend. Bovendien is er om de zoveel jaar een nationale herdenking en daar mede sluiten we ons dan aan bij een nationaal gebeuren, dat een plaat selijke herdenking onnodig maakt. Dat zijn in het algemeen de argu menten der tegenstemmers. Mogen we allereerst over dit laat ste iets zeggen. De bevrij dings viering in nationaal verband is ,wat Venray en over het algemeen in het zuiden betreft, niet bepaald een succes. Dat is ook niet verwonderlijk, want her denken is herinneren .En wij, in de ze contreien brengen ons nu een maal andere omstandigheden in herinnering als die welke door een voor ons willekeurige meidag kunnen worden opgeroepen. Daarbij komt dat grote delen van ons vader land bevrijd zijn zonder slag of stoot, zonder dat een der inwoners om kwam, zonder dat er een sol daat sneuvelde. Voor velen is de be vrijding geen verlossing geworden - zoals bij ons - van vrees voor dood of verminking, maar een verlost worden van honger en gebrek. An ders gezegd, er is een duidelijk ver schil in de bevrijdingsherdenking van de Nederlander, die zonder meer onder de Duiste laars is uitgekomen, en vna de Venrayse mens. Als wij onze bevrijding niet op een gepas ter tijd kunnen herdenken, dan her denken wij, eerlijk gezegd, niets. Een nationale herdenking zegt ons op die dag helemaal niets. En hoe is het dan met ons plaat selijke herdenking? Wij voor ons geloven, dat men van een verkeerd begrip uit gaat, als wij deze plaatselijke herdenking alleen maar zien in een opsomming van namen van gevallenen. Natuur lijk moeten wij in dankbaarheid hun namen in onze herinnering terug roepen; voor velen zij het immers de namen van ouders, van familie leden, van vrienden en kennissen. Maar ook de mensen die hen niet gekend hebben, die toen nog niet geboren waren, moeten deze namen iets zeggen .namelijk dat zij de of fers waren, waardoor wij de vrij heid terug kregen. Burgemeester van Walsum van Rotterdam gaf bij de opening van de Duitse week in deze juist door Duisters zo zwaar mishandelde stad nog eens duidelijk weer dat wij nooit mogen vergeten, bevrijd te te zijn. Het is, aldus deze bewinds man, zedelijk goed en vruchtbaar bij het verjaren van oorlogsfeiten zich te bezinnen op de waarde van de vrijheid en die van de gerechtheid, op wiens bodem alleen maar de vrijheid gedijen kan. Bij het doorlezen van oorlogsver halen ,bij de herinnering aan alles wat in die 4 jaren gebeurde, toen wij onder dictatuur leefden, slaven werden ,soms zelfs in de letterlijke zin van het woord, vraagt men zich wel eens af ,of de mens-van-nu zich het grote goed van de vrijheid en van de rechtvaardigheid nog wel be wust is .Bewust ondanks een Ber- lijn.se muur, ondanks dictators in vele landen ter wereld. Het zijn de namen van de geval lenen ,het herdenken van de bevrij ding ,die ons moeten doen bezinnen op de waarde van dit grote goed, dat met zoveel duizenden mensen levens voor ons mensen van 1964 o.a. in de oktoberdagen van 1944 gekocht is. Slechts zo heeft herden ken zin. Daarom moeten wij blijven doorgaan met deze stijlvolle plech tigheden, daarom moeten op die dagen zelfs de schooljeugd nog eens even stilstaan bij de zin van de ge brachte offers, die oo de betekenis van de herdenking is. VOOR ALLE RIJBEWIJZEN NAAR autorijschool garner. Langstraat 33 - Overioor.seweg 18 Venray - Telefoon 04780-1351 Ons nieuwe telefoonnummer: 16 0 0 VOOR 20 JAREN Het einde van september 1944 was gekomen met het bombarde ment van St. Anna, met de eerste granaten. Voor het eerst zocht Venray de min of meer veilige kelders op, waarin het later prak tisch geheel zou moeten levenMaar gelukkig beseften slechts zeer weinigen wat er feitelijk te wachten stond. Men wist dat de geallieeerden de corridor van Eindhoven naar Nijme gen langzaam breder gingen maken. Men wist dat de Engelsen het plan hadden om de Duitsers ten oosten van die corridor terug te dringen, de Maas over, om zo hun kwetsbare flank te beschermen, maar niemand realiseerde zich, wat daar allemaal bij kon gebeuren. Zelfs niet toen bleek dat er steeds meer goed uit geruste Duitseers door Venray trok ken zelfs met nieuwe tanks. Men hoqrde in het westen de doffe dreu nen van 't schieten en zag 's nachts de kunstmatige verlichting tegen de hemel. Maar dat de stoomwals, die de geallieerden in beweging hadden gezet ook onze plaats, ook deze streek neer zou walsen, daaraan dacht slechts een enkeling. Wie er wel aan dacht was Gene raal Whistier de commandant van het Tweede Britse L^ëer, die de aanval op het bruggenhoofd Venray in moest zetten. De mensen, die daar het eerste slachtoffer van werden, waren de butgers van Over- loon en omstreken. Hier, in deze bosrijke omgeving, zagen de Duit sers de kans zich vast te bijten en van ieder huis ,iedervbos, een zwaar bewapende stelling te maken. De bewoners moesten „heraus" in zo kort mogelijke tijd. Wat we van fo to's en verhalen uit vroegere oor logsdagen gezien en gehoord had den, werd nu barre werkelijkheid. Men zag ze komen de mensen van Brabant ,met een schamel beetje kleding met wat dekens, met een koffer met wat spullen. De een duwde een kruiwagen ,de ander een kar. Daar schreide een kind, daar bad een moeder. Een troosteloos uitzicht van moede, bange mensen, die huis en haard in de steek had den moeten laten ,vee en goed had den achtergelaten en nu de onze kerheid in moesten sjokken. Waar heen? Het zal Venray altijd tot eer strekken dat deze honderden ge dwongen evacuee's byna auto matisch een plaats kregen, een onderdak by Venrayse men sen, in Venrayse instellingen. Niet alleen gaven vrienden en kennis sen onderdak, maar ook vreemden werden een plaats aangeboden, 'n plaats aan tafel, een bed Het ontbrak niet aan eten, want het niet geroofde vee werd geslacht en de zuinig bewaakte inmaak ter tafel gebracht. En met de oogst, die pas binnen was was er genoeg graan voorhand,en, dat toch niet meer kon worden weggevoerd. En ging het ook zo niet met de aardappelen? Wat is er van- die eerste oktober dagen 1944 nog te vertellen? Mis schien het verhaal van die jonge man, die op het Henseniusplein luid moest lachen, toen daar een oudere man, een evacuee uit Overloon, zich plat ter aarde wierp toen een Duitse vrachtwagen luid piepend remde. De man meende dat er een granaat over kwam huilen. Diezelf de jongeman lachte later niet meer, toen hij praktisch "op dezelfde plek dekking moest zoèken voor toen werkelijk overfluitende granaten. Hij wist toen oo-k hoe het moest. Misschien het vefhaal van de paar mensen, die vanuit hun dakkamer een pracht uitzicht hadden op de telkens neerschietende Typhoons in de Overloonse bossen en die elke klap, welke deze machines daar de Duitsers uitdeelde, toejubelden, tot enkele dagen daarna dezelfde Ty phoons niet alleen de dakkamer, maar hun hele huis vernielden? Misschien het verhaal van de eer ste dode, die dóór granaatsplinters getroffen, leegbloedde op straat; van de eerste jongeman die zijn voet verloor en voor z^jn leven verminkt werdMisschien van de dwazen, die naar de Overloonseweg gingen kijken, hoe daar de Tigertanks ston den opgesteld achter St. Anna en schoten in de richting van Over loon. Hoe ze enkele minuten daar na doodsbang tegen een huis ge drukt lagen toen de Engelse kanon niers dit vuur beantwoordden en de granaten daar links en rechts los barstten Iedere Venrayse mens had in die dagen zijn eigen avonturen, avontu ren met onderduikers, avonturen met familieleden, met Duitse solda ten .En in de verte rommelde de strijd om Overloon doken de Ty phoons naar. dg bosgemeruvlogen de. perste 'grahatèn^r5vëï^^nrey.;_ Men" leerde de jggltMlfëfe: eHsSi* -hou den, begon té besëffën dat er nog van alles gebeuren kon en ging de fcelder^ inrichten op een langer ver blijf.... Jé kón immers niet weten. Radio Oranje mocht dan al een paar keren verteld hebben dat Overloon genomen was, de Loobeek zou nog eerst Bloedbeek moeten worden en de Engelse kranten zou den nog eerst het verhaal van Ven- ray's toren moeten schrijven, Ven- ray-centrum zou eerst nog gebom bardeerd moeten worden en Jeruza lem in vlammen opgaan, voordat we aan bevrijding konden gaan denken. Maar met de dag werd het aan tal inslaande granaten in Venray zelf hoger, met de dag steeg 't aan tal gewonden. De oorlog rolde lang zaam maar zeker op Venray toe En onder aan de voet van de Pe- trus-Banden-toren werden de eer ste slachtoffers begraven.... (Wordt vervolgd) SATURDAY-NIGHT AND SUNDAY-MORNING De opleving die de Engelse speel film de laatste te zien geeft, mani festeert zich vooral in het weergeven van de levensomstandigheden in de arbeidersklasse. Verschillende jonge Engelse ac teurs, zoals in deze film Albert Finney, tonen een bijzondere aanleg tot het op een sterke en persoonlijke manier weergeven van figuren uit deze werkende stand. De regisseur Karl Reisz laat deze" befaamde Shakespeare-vertolker (we zagen hem onlangs nog op de T.V.) overduidelijk aantonen, dat hij ook een arbeider kan spelen. Hij krijgt daartoe naar onze smaak wat al te veel kans zodat de filmvorm herhaaldelijk verzandt in spelen, acteren, praten. Het filmverhaal bepaalt zich tot het drama van de volwassenwording van een harde arbeidersknaap, die zijn levensgevoelens niet kwijt kan in de verstikkende atmosfeer van zijn werk- en woonmilieu: een door televisie en welvaart overwoekerde fabriekshal in de Engelse Midlands. Hij werkt alleen om zijn geld je te verdienen ,dat hij i eder weekend gaat omzetten in bier en liefde, of wat daarvoor moet doorgaan. De camera laat ons kritisch, met de ogen van deze rauwe knaap, de werkelijke leegheid zien van zo'n Engelse provinciale zondagmorgen met zijn door kwezels bezochte ver vallen kerken en zijn voorraad sen sationele zondagsbladen, die de ver veling moeten verjagen. Op zulke momenten is de in de film verwerk te maatschappelijke kritiek vlijm scherp en vertoont het filmbeeld 'n woon- en leefklimaat ,dat er niet om liegt. Ook de kritieke levens periode van deze jonge arbeider wordt aanvaardbaar getekend: we weten met wie we te maken heb ben! Zijn spel met de liefde is uiter mate unfair; het kan echter ook ge nezende krachten hebben, zo zien wij op het eind. Films als deze zijn aanvaardbaar, omdat ze qua vorm en inhoud door eerlijkheid worden gekenmerkt; zij plaatsen ons in de werkelijkheid van een mensenbestaan en rekenen daarmee af met de valse romantiek, waaraan zovele produkten mank gaan. Ondanks de boven geschetste toneelmatigheid blijft men er ge boeid naar kijken in de overtuiging, dat men ons geen geforceerde ilu- satie voor ogen draait. Een goede keus van de bioscoop directie en door ons aanbevolen voor ouderen. Werkgroep Filmvorming A. N. MIDDEN BRABANT RIT TE ST. OEDENRODE Op zondag 4 oktober a.s. organi seert. ROM AC te St. Oedenrode haar welbekende Midden Brabant Rit, uitgezet door de heren de Wit en Raeven en goed gecontroleerd. De lengte van de rit is 70 km., KNMV reglement 1963, gemiddelde snelheid 30 km. Inschrijving op zon dag 4 oktober bij A. v. d. Rijt, Har moniezaal ,van 12.30 uur. Start eer ste-deelnemer-om 1.00 uur op de Markt. Hoofdprijzen; -gasfornuis, centri fuge, stofzuiger radio mixer en nog vele andere prijzen. De rit gaat door het mooi gelegen gebied van Brabant. DE OMMEKEER Het oordeel, dat de Concilievaders afgelopen week hebben uitgespro ken over het schema over de Kerk en met name over de hiërarchische structuur van de Kerk, toont een grote ommekeer aan, welks beteke nis lang niet genoeg doorzien wordt. Wanneer die ommekeer in staatkundige termen uitgedrukt wordt, wordt de betekenis al iets duidelijker: door zijn stemming heeft het Concilie van de Kerk in plaats van een absolute monarchie een constitutionele monarchie ge maakt. De vergelijking klopt niet hele maal ,maar de enorme verandering binnen de Kerk wordt er toch aar dig goed mee aangeduid. De Concilievaders hebben daar mee een halt toegeroepen aan een ontwikkeling, welke reeds eeuwen lang gaande was, namelijk de voort durende centralisatie van alle macht in Rome. Dit maakte de bisschoppen tot een soort zetbazen van de Paus. De praktijk was dat, de centrale macht in Rome, d.w.z. de Curie, een overweldigende macht in de Kerk uitoefende met alle gevolgen van dien goede gevolgen, maar nog meer kwade. Nu de verhoudingen in principe recht getrokken zijn, komt er echter nog een moeilijke tijd. De bisschop pen zien thans hun wezenlijke rech ten erkend. Met de Paus vormen zij samen één college, dat voor de we reldkerk verantwoordelijk is. Het is nu zaak het juiste even wicht te kiezen in het bestuur van de Kerk. De Kerk zal immers niet ontkomen aan de tendenz, die in de gehele wereld merkbaar is en die weer wijstin de richting der centralisatie. Wij zien dat b.v. in Europa, dat langzaam op weg is naar zijn eenheid. Deze groei ver onderstelt een geleidelijke af kave ling van de macht der nationale re geringen ten gunste van één Euro pese regerig. Uit de recente uitlatingen van de Paus over de betekenis van het pri maatschap is al duidelijk, dat de H. Vader de praktische betekenis en het praktische effect van de colle gialiteit voorzichtig wil doorvoeren. Na het Concile zal dan ook een moeilijke tijd komen, waarin de grenzen van het gezag van primaat en van bisschoppen opnieuw moet worden afgebakend. Een moeilijke taak, die alleen tot een goed einde zal kunnen worden gevoerd in voortdurend overleg tus sen Paus en bisschoppen. Alleen aan deze taak zou een internatio nale raad van bisschoppen rond de Paus al een flinke kluif hebben. DE VRIJHEID Een zeer belangrijke zaak is vo rige week in het Concilie in behan deling genomen: de godsdienstvrij heid. De verklaring over deze zaak (vroeger een apart hoofdstuk van 't schema over het oecumenisme, nu een aparte verklaring) pleit voor vrijh.eid van alle mensen en ge meenschappen. Er wordt in het stuk gewezen op de vrijheid van geweten, ook op de vrijheid om te dwalen. De contro verse over verschillende punten van het stuk spitsten zich weer toe tus sen de Italiaanse behoudzuchtigen, waarvan de kardinalen Ottaviani en Ruffini als woordvoerders optraden en de progressieve richting waarvan ditmaal o.a. de Amerikaanse kardi nalen Cushing, Ritter en Meyer het woord voerden. De conservatieven zijn tegen. De Kerk heeft nu eenmaal de waarheid en moet deze dus aan alle mensen kunnen verkondigen ,op welke ma nier dan ook. Aleen dee Kerk ,zo zei kardinaal Ruffini, zou vrijheid van missione ring moeten bezitten. Kardinaal Ot taviani kon niet begrijpen hoe ook de onwaarheid eervol kan zijn en achting verdient. Hoe kan men aan het atheisme vrijheid laten tot propaganda? zo vroeg hij het Con cilie. Van Amerikaanse zijde werd er op gewezen dat de wereld heeft ge wacht op deze verklaring. Als we op de bres staan voor de vrijheid van de Paus en de bisschoppen dan moeten we dat ook doen voor de vrijheid van het volk Gods, riep de Amerikaanse kardinaal Cushing uit, tijdens zijn eerste interventie in het Concilie. Hij doorspekte zijn latijnse inter ventie met talrijke Engelse opmer kingen, maar dat verhinderde niet, dat zijn toespraak met applaus werd begroet. Ware rechtvaardigheid, liefde en vrijheid zijn de voorwaarden voor het vinden en het dienen van God. Men dient eerbied te hebben voor de vrijheid van een redelijk mens, zoals ook Paus Joannes in Pacem in Terris heeft gezegd, het recht nl. dat de Kerk voor zich opeist komt ook toe aan alle anderen, zo zei de kardinaal uit Boston. Het is begrijpelijk, dat van de zij de der niet-katholieke waarnemers de debatten over de godsdienstvrij heid met grote interesse worden ge volgd. Hoewel er nog al wat oppositie tegen het stuk bestaat, meent men toch dat het, na aanbrenging van verschillende verbeteringen, door het Concile zal worden goedgekeurd. W.A. Binnenkort zullen alle berijders van motorrijtuigen en bromfietsen verplicht zijn een verzekering tegen aansprakelijkheid af te sluiten. De wet ,die daartoe in het leven geroe pen is, voorziet in een grote leegte. Er waren nog al te veel mensen, die meenden dat hun toch niets kon overkomen met alle gevolgen van dien voor hun slachtoffers en even tuele nabestaanden. Bovendien zal de wet voorzien in een snelle afwik keling der schadegevallen. Opnieuw een goed stuk werk van minister Veldkamp en zijn deskun digen. BETALINGSBALANS Nederland is aan het potverteren, heeft de minister van Financiën ge zegd, toen hij z'n mededelingen deed over het tekort in de betalings balans weer in evenwicht te bren gen. Nu komt het Nationaal Plan bureau met de mededeling, dat wij ons helemaal geen zorgen hoeven te maken omdat het economisch even wicht zichzelf in 1965 zal herstellen. Wie moeten wij nu geloven? Of kunnen wij voorzichtigheidshalve beter ook eens luisteren naar wat buitenlandse deskundigen zeggen, zoals de Franse econoom Marjolin, die van mening is, dat Nederland er van de zes EEG-laden het minst voorstaat. Misschien kunnen wij ook bedenken ,dat het Nationaal Plan bureau zich al eens eerder heeft vergist in zijn prognoses. Zou de man, die door de grote zwarte auto naar de middenberm wordt gedrukt zijn wagen nog in bedwang kunnen houden? Het is te hopen van wel, anders wordt er weer een middenberm-ongeluk aan de lange lijst toegevoegd. Veel van dergelijke ongelukken op de auto snelwegen vinden er hun oorzaak in, dat inhalende auto's van de weg worden gedrongen door plotseling naar links uitwijkende voertuigen. „Links uitwijken bij ingehaald worden" is één van de ernstige fou ten ,die het Verbond voor Veilig Verkeer en de Surveillance-groep Auto Snelwegen van de Rijkspolitie (beter bekend als de „witte Porsche patrouilles") in hun gezamenlijke Aktie Zwarte Zes bestrijden. Om ongelukken te voorkomen, is het noodzakelijk alvorens men gaat inhalen er zich door middel van zijn spiegels goed van te overtuigen dat de achterliggende linkerweghelft vrij is. Het had een griezelige spookge schiedenis voor de voorpagina kun nen worden, maar het werd een ge woon politierechterzaakje. En dat allemaal omdat die boerin zo gauw weer bij haar positieven kwam. Op een schemerige avond in het voorjaar haalde Janna, de dienst bode het wasgoed binnen. Want je kunt nooit weten wat er 's nachts langs de wegen zwerft. De wind liet de witte kledingstukken spook achtig in het bleke maanlicht heen en weer zwaaien. Maar Janna kwam er hoegenaamd niet van onder de indruk. Ze greep een kussensloop, maar tegelijk trok ze met een vreemd hikje haar hand terug. Ge schrokken keek ze rond. Er was niets meer te zien. Weer stak ze haar hand uit naar het kussensloop. Maar toen kreeg ze zo'n oplababber dat ze gillend het huis weer instoof. Even later kwam er een hele pro cessie naar buiten: de boer met een riek; de knecht met een schop; de boerin met een pook; en helemaal achteraan de dienstbode, die in de deuropening bleef staan en haar pas gesteven schort verfrommelde. De big three, die naar de waslijn wa ren opgemarcheerd, keken naar links en naar rechts, voor en achter het wasgoed en vervolgens naar de deuropening ,waar Janna nog steeds haar schort stond op en af te rol len vanwege de zenuwen. „Geej ziet nie goed" ,riep de boer. „D'r is hier gen meens. Kom hier ,dan zudde 't zien!" Schoorvoetend voerde ze het be vel uit. Onder de driedubbele be waking van schop, riek en pook stak ze aarzelend opnieuw de hand uit naar het wasgoed. „Oei", riep de knecht, toen ze bijna bij de was knijper was. Geschrokken trok ze terug. De boer zei er het een en an der van, dat echter niet voor publi catie geschikt is. Daarna vermande ze zich, greep naar het kussensloop en rende even later gillend de keu ken weer in. De boer begon nog harder te mop peren en de knecht stak zijn schop in de grond. Hij zou dat wel even opknappen. Maar nauwelijks had hij zijn hand uitgestoken naar het wasgoed ,of ook hij begon bleek te worden en vreemd te stamelen. De boerin, die dacht dat de knaap de zaak bedotte, sloeg eerst met de pook naar de knecht en toen naar het wasgoed. Vervolgens viel ze flauw. Tegelijk klonk uit het struikgewas eeen zacht gegrinnik. Nu liet de baas zijn echtgenote aan haar onbewuste lot over. Met de riek voerde hij een charge uit naar het struikgewas. Maar hij raakt de draad van de electrische weiafrastering. De schok die hij toen kreeg ,deed het plotse ling licht worden in zijn achter hoofd. Het geval werd bekeken en inderdaad, de waslijn bleek met een draadje aan het schrikdraad ver bonden. Boer en knecht rukten nu in ge spreide formatie op naar het struik gewas. Er was daar even wat gerit sel, waarna een duistere gedaante uit de schaduw oprees en tussen de aanvallers door wegflitste. Maar de duistere gedaante had niet gerekend op de boerin .Die lag nog steeds op de grond en toen hij langs wilde glippen, greep ze hem bij een been. Hij struikelde, sloeg haar een oog dicht en rende verder. Maar met het andere oog had ze hem herkend. Vandaag kwam hij voor de groe ne tafel wegens mishandeling. Een opgeschoten boerenjongen met sok ken van eén vreselijk blauw en te hoog opgetrokken broekspijpen. „Hoe kom je toch tot zoiets?" wilde de rechter weten. „Janna het nej gezeed", antwoord de hij. En daar bleef het bij, wat de magistratuur ook deed om hem aan het praten te krijgen. Alleen na de eis herhaalde hij het motief nog eens: Janna het nej gezeed." Het werd een tientje boete omdat het toch eigenlijk een liefdesdrama was en daar heeft de rechter nog wel gevoel voor. Blijkbaar viel de straf nogal mee. Want na enige aarzeling knoopte de verdachte uit een rode zakdoek een bankbiljet. „Hedde trug van vief entwintig?" vroeg hij.

Peel en Maas | 1964 | | pagina 9