ONTWIKKELEN en SANEREN OGcufe^ Veilig Meer... Politierechter Filmnieuws assiiBSèBH Nationale trekpaarden- tentoonstelling TAXIBEDRIJF P. ST0KS KEMPWEG 9 TEL. 1233 VRIJDAG 4 SEPTEMBER 1964 No. 36 VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WRRTfRÏ AFI VOOR VFNRAY RN OIW^TRRTCRN ADVERTENTIEPRIJS 8*/i ct p. mm ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05 06.52 d-jADLAU UUI\ V ErlllxAI CrlN VJIVIO 1 A\ uiiull PRUS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75 Twee instellingen maken, dat bo venstaande werkwoorden thans veelvuldig gebruikt worden. Het eerste is het Europese Oriëntatie- en Garantiefonds en het tweede is het (Nederlandse) Ontwikkelings- en Saneringsfonds voor de landbouw. Uit het eerst hoopt ons land 76 pro jecten ter waarde van 180 miljoen te financieren, zoals ruilverkavelin gen, uitbreiding van de veemarkt en een slachthuis in Den Bosch (19 mil joen!), een markthal voor de tuin bouw in Rotterdam (13 miljoen!) enz. plus 58 silo-projecten, van rond 100 miljoen gulden. Een deel van deze objecten ligt in de sfeer van de zelfstandige ondernemer. Meer discussie lokken de plannen van ons eigen Nederlandse O. en S.- fonds uit. Kort geleden heeft ïr. Wellen bekend gemaakt, dat nog dit jaar een begin zal worden gemaakt met de oprichting van tien voor beeldbedrijven voor de veehouderij Sevenum. Volgens ir. Wellen zijn er twee knelpunten in de landbouw: de veehouderij en de verbetering der bedrijfsgebouwen. In Nieuw-Zeeïand verzorgt één man vaak 60 tot 70 stuks vee en nu wil men laten zien, dat er hier in onze streken onder onze (geheel an dere) omstandigheden één man toch wel 20 stuks vee verzorgen kan, mits zijn bedrijf goed ingericht is. WIE DOET DAT? Twee opmerkingen moeten hier bij al dadelijk gemaakt worden. De eerste is, dat nergens ter wereld iemand 60 of 70 stuks vee verzorgt. Wél kan één man, met name met de melkleiding, zoveel dieren melken. Hij kan ze ook nog uitmesten (dat kan automatisch) en zelfs kan hij ze ook nog voederen. Maar dan moet dat voeder bij de stal gebracht wor den. Dat rekent men er ginds niet bij en wij doen dat hier wel, plus de huidverzorging, het stal schoon houden, klauwverzorging, het jong vee en nog zo wat. De tweede is, dat er al tal van bedrijven in Nederland zijn, waar per volwassen arbeidskracht twin tig melkkoeien aanwezig zijn en waar zelfs bijna geen loonwerker meer aan te pas komt. Dit kan via verschillende bedrijfssystemen en die kan men, zo men wil, nader on derzoeken. ZIJN DIT WEL DE KNELPUNTEN? Men gaat nu bij bestaande bedrij ven 'een staltype neerzetten, dat zal laten zien hoe men doelmatig kan werken, d.w.z. hoe men de hoogste arbeidsprestatie per man of man uur kan bereiken. Op zichzelf is dat natuurlijk zeer nuttig, alhoewel men zich toch begint af te vragen of wij ook op dit gebied niet wat te veel vna het goede krijgen. Men behoeft slechts de landbouwgids te raadple gen om te zien over hoeveel proef- boerderijen en voorbeeldbedrijven wij al beschikken. Nu gaat men over heel het land nóg eens een aantal bedrijven, voorbeeldbedrijven in dit geval, er aan toevoegen. De geogra fische verspreiding duidt er op, dat men de praktijk wil laten zien hoe het kan en moet. Nu twijfelen wij er niet aan, dat ook dit op zichzelf zeer nuttig is. Ir. Wellen heeft gezegd, dat teveel vee houders op de oude voet blijven voortboeren .Inderdaad is de vee houderij een sector van de land bouw, waarin niet zoveel grote ver anderingen zijn opgetreden in de laatste tien jaar, afgezien van de mechanisatie. Maar gaat het nu vooral om de arbeidsprestatie? Wie vee houdt, is gebonden. Men heeft enkele technieken ontwikkeld, zoals de vereenvoudigde voedering en de verzette melktijden, om die binding te verminderen. Ten dele is dat gelukt. De veereenvoudigde voe dering en de automatische of drijf- uitmesting kregen stellig betekenis. Het eenmaal melken op zondag en de verzette melktijden daarentegen bijna niet. DE KNELPUNTEN De melkprijs is gedurende vele jaren laag, te laag geweest. Uit de opbrengst konden geen nieuwe ge bouwen gefinancierd worden, aan gezien een stal al bijzonder slecht moet zijn, wil de koe er minder melk door gaan geven. Wanneer er een industrieel produkt was, dat zó veel werk op zulke „onaangename uren" ('s morgens vroeg en laat, ook op zondag) eiste, dan zou de prijs zeker een veelvoud van die van melk zijn. Het was dit feit, dat de veehouders bijzonder ergerde. Want zelfs volgens de zuiveree kost prijsberekeningen werd men van de melkwinning niet rijk en van de vetweiderij veelal nog minder. En dan is er beslist geen gunstig kli maat voor moderniseringen en in vesteringen. Andere knelpunten zijn nog steeds de grote chaos die in feite heerst bij de uitbetaling van melk naar kwa liteit en de bestrijding van uier- ziekten. Uniformiteit blijkt hierbij onmogelijk te zijn, en dat in een klein landje als Nederland is. Zo verloor men aan de ene kant wat men aan de andere won. Er waren zelfs proef- en voorbeeldbe drijven (Wogmeer bijv.) met een zó miserabele melkkwaliteit dat het verslag daarvan bij ieder welden kend veehouder alleen maar erger nis kon wekken. De synthese tussen efficiency en de voortbrenging van een kwaliteitsprodukt werd nog niet gevonden. Anderen wijzen op de sociale na delen van het eenmansbedrijf. Als men er dan al in slaagt te bewijzen, dat één man een bedrijf met twin tig stuks melkvee geheel alleen kan leiden, wat voor een leven heeft zo'n man dan? Ir. Wellen wees na tuurlijk op de verenigingen voor bedrijfsverzorging. Hij vergat ech ter, dat die alleen in geval van nood of bij vrijwillig verlof in aktie ko men. In gewone gevallen kan de veehouder de volle week uitdienen, zeven dagen lang. Hij is daartoe be reid, mits daarvoor dan ook een passende beloning wordt gegeven. Zo niet, dan daalt de belangstelling voor de veehouderij en de melkpro- duktie beide. De cijfers tonen het aan. WAT TE DOEN? Onderzoek en voorlichting staan in ons land los van prijs en prijs beheersing. Men stelt daarom, dat de eerste altijd tot taak hebben de beste werkwijzen ingang te doen vinden, ongeacht inkomen of renta biliteit. Dat is ook juist. Maar om dat er een nauwe samenhang is tus sen wërkwijze en rentabiliteit is er méér nodig dan het zoeken naar de werkwijze volgens welke één man zoveel mogelijk werk kan verrich ten. Er zijn vraagstukken van so ciale aard (de gebondenheid aan het bedrijf die te groot kan worden), van hygiënische aard (wordt vol doende eerste klas melk gewonnen?) en economische aard (rendeert het bedrijf inderdaad beter dan ande re?). Vóór alles zou er onderzocht moe ten worden of al deze vraagstukken werkelijk aan de hand van voor beeldbedrijven nader tot hun oplos sing gebracht kunnen worden. Tot dusver hebben wij nl. bijna uitslui tend proefbedrijven en voorbeeldbe drijven gehad die op één punt in orde waren, maar het op andere lieten zitten. Een deugdelijke ana lyse van reeds lang bestaande, ge wone bedrijven, zou de richting kun nen aangeven waarin men zou kunnen zoeken. Men krijgt de indruk, dat er maar zeer weinig specialisten zijn, die het gehele veehouderijbedrijf kennen. De melkhygiënisten zijn vaak geen bedrijfseconomen en de technici vaak geen van beide. Doordat de veehouder elke dag met de drie door hen behandelde onderwerpen in aanraking komt ziet hij de ontbre kende kennis te vaak en dat is één van de oorzaken waardoor betere werkwijzen geen ingang vinden. Voorlichting op veehouderij gebied is een bijzonder moeilijk onderwerp en de veehouder zal ook met een voorbeeldbedrijf in eigen omgeving de nieuwe vindingen zelfstandig moeten leren toepassen. INVALIDENBOND „ST. LIDUINA" AFD. VENRAY Zondag 30 augustus j.l. maakte, onder gunstige weersomstandighe den, de afdeling Venray van de In- validenbond „St. Liduina" haar jaar lijks uitstapje. Dit jaar had men Valkenburg op het programma ge plaatst. Na een mooie tocht door ons zon nige zuiden werden wij ontvangen door de nog jonge maar zeer ak- tieve afdeling Valkenburg, die ons verwelkomden in Hotel de Grot van Lourdes waar aan alle leden koffie werd aangeboden en waar men zijn brood kon gebruiken. Na de middag werd een bezoek gebracht aan de ijsrevue „Holliday on ice" met de grote attraktie, het optreden van Sjoukje Dijkstra. Van deze prachtige en kleurrijke show werd door alle aanwezigen met volle teugen genoten. Na afloop wachtte ons allen een heerlijk diner in Hotel de Grot van Lourdes waar wederom de afdeling Valkenburg haar opwachting maak te en gezorgd had dat alles tot in de puntjes geregeld was. Tegen 9 uur vertrok men weer naar huis en het was tegen elf uur toen allen zeer tevreden, mede door de hulp van de Roode Kruis colonne in Venray terugkeerden. olU «cmlfiringra J •t AKM *ypdu»k«» <-4 Uann'l f •fiwmturnseo JUUANASINGEL41 'tekf. 1061 (K4780) HUIVER NIET OP DE ZEBRA Toen men indertijd bepaalde, dat voetgangers voortaan op het zebra pad vrije doorgang zouden hebben, deed men dat met de bedoeling hen een redelijke bescherming bij het oversteken te garanderen. Het was beslist niet de bedoeling daarmee de zebrapaden te maken tot punten van verwarring in het verkeer. In de praktijd zien we echter ver warde situaties op en om zebra's veelvuldig ontstaan. Meestal is dat een gevolg van een onduidelijk ge drag van zowel voetgangers als. be stuurders van voertuigen. Soms zijn het de voetgangers, die huiverig om van hun voorrechten uringena nei sigareije uu ie uu - - ^dTToen de damp was opgetrokken ,'t Komt allemaal door die vita minen, meneer de rechter", zei de verdachte zenuwachtig, „als ik niet zo'n boel vitaminen had gegeten, dan was er niets gebeurd." De rech ter knikte bedachtzaam, want hij is veel gewend. Ook dat vitaminen- uitvlucht je schokte hem niet. „Hebt u deze getuige uitgeschol den voor koe?" vroeg hij streng, „en heb geslagen met de woorden „dit is de sla saus?" Nu haalde de beklaagde diep adem en begon aan zijn verdediging. Dat komt, omdat het Nederlandse volk hoewel ieder geacht wordt de wet te kennen nog zo weinig ge voel voor goede justitie 'neett.. Bijna iedere verdachte begint zich te ver dedigen, zodra hij de eerste stap in het kleine zaaltje heeft gedaan. Maar dat is mis. Dat is tegen de gang van het recht. Eerst komt de rechter aan het woord om uw iden titeit vast te stellen. Dat wil zeggen dat hij eerst uitmaakt of u u bent. Want al u niet u, maar iemand an ders bent, moet u op het bankje gaan zitten luisteren. Bent u wel u. dan verrijst de officier. Die vertelt wat hij u te verwijten heeft. Dan gaat de rechter zijn vragen stellen. En daar moet de ondervraagde op antwoorden. Zich verdedigen zolang er geen straf is geëist. Dat doet de officier in zijn requisitoir. Dan pas komt de tijd voor de schuldbekente nis, de tranen van spijt en niet te vergeten de verzachtende omstan digheden en zo, en daarna pas velt de rechter het vonnis. Deze debutant was niet op de hoogte en daarom besteedde hij de tijd die de rechter nodig had om even in de stukken te kijken voor het verhaal van zijn misdrijf, dat werd veroorzaakt door een mislukte verjaardag. Buurman was jarig, en hij had dit slachtoffer uitgenodigd. „We zullen eens gezónd feestvieren samen" had hij gezegd en in een stemming van blij afwachten stapte de verdachte de huiskamer binnen. Meteen echter kwam de eerste strubbeling. Want de buurvrouw zette terstond alle ramen open en buurman verzocht beleefd doch dringend het sigaretje uit te doen. de zebra gebruik te maken, Inge tij besluiteloos aan de kant staan te wachten. Wanneer ze zich eindelijk op het zebrapad wagen, zijn ze dan maar al te vaak geneigd door een naderende auto of bromfiets in twij fel te geraken en te aarzelen. Het overige verkeer weet dan niet meer waar het aan toe is en uit de ver warring die daarvan het gevolg is, kan gemakkelijk een ongeluk voort komen. Goed uitkijken voor het overste ken, en zodra de verkeerssituatie dat toelaat de zebra opstappen en op besliste wijze naar de overkant lo pen, dat is de enige manier voor dc- voetganger om onduidelijkheid en onbegrip te voorkomen. Daarbij is het dan niet de bedoeling om onver wacht en zonder uit te kijken als een verrassing voor het overige ver keer op het zebrapad te verschijnen. Ook moet de voetganger zich bewust zijn, dat de zebrastrepen bij duis ternis of een nat wegdek uitermate moeilijk door het rijdende verkeer zijn te zien. Houdt men met deze factoren geen rekening, dan is de kans groot dat de bestuurder van 'n naderend voertuig plotseling met een door „zebrastrepen beveiligde" over steker wordt geconfronteerd en plot seling sterk moet remmen, met een ongeluk als mogelijk gevolg. Voor het rijdend verkeer, in het bijzonder voor de automobilisten, geldt dat een beschermde voetgan gers-oversteekplaats nooit met een te hoge snelheid moet worden gena derd. Hard rijdende voertuigen kun nen bij de voetganger twijfel doen ontstaan, of hij al dan niet zijn tocht over de zebra veilig kan volbrengen. Het Verbond voor Veilig Verkeer adviseert tenslotte de bestuurders van auto's die voor een zebrapad, waar een voetganger aanstalten maakt over te steken, moet stoppen, geleidelijk en „pompend" met de remlichten snelheid te verminderen. Het achteropkomend verkeer wordt dan tijdig gewaarschuwd en de kans op botsingen wordt sterk vermin derd. er was nog helemaal geen damp zei de hoofdpersoon in dit drama gin gen de ramen dicht en schaarde men zich rond de tafel. Daarop begaf buurvrouw zich naar de kelderkast en haalde voor elk een appel. En terwijl de verdachte met lange tan den aan een appel zat te knagen be gon buurman citaten voor te lezen uit een boekje over moderne voe dingsmethoden. 't Was allemaal nogal barbaars, wat daar in stond, maar wat nu op de verjaardagsviering volgde was nog veel barbaarser. Buurvrouw kwam met een mandje noten en een nijptang ,die als notenkraker dienst moest doen. Het duurde maar even, of het verhemelte van de beklagens waardige beklaagde zag rauw van het noten kauwen en tussen zijn schaarse kiezen zaten allerlei stuk jes en velletjes hinderlijk bekneld. Op een verjaardag is men niet on beleefd. Daarom gaf hij de gastheer in alles gelijk en kwam tot de over tuiging dat hij al heel wat gezond heid had opgedaan door die appel en die paar noten. „En", sprak buur man joviaal, „wat zou je zeggen van iets in 't glas?" Nu, voor iets in 't glas bleek de getergde steeds te vin den en in zijn hart was hij blij dat buurman bij zijn bekering tot rauw- kosteter die goede gewoonte nog niet had laten varen. Er kwam een klein flesje op tafel, waarvan hij aanvan kelijk meende dat het elixer bevat te. Maar het bleek later Maggi te wezen. Daarop goot de gulle gast heer in de glazen een troebele sub stantie, die huisvrouwen spinazie- water noemen. De verdachte heeft er een klein slokje van genomen en toen heeft hij gezegd: „Hier heb je de sla saus ook nog!" waarop hij de daad bij het woord voegde en al slaande de jarige met de groentesaus doop te tot hij groen zag. „Na zes borrels overkomt me niet wat me na één slok spinaziewater Misschien zal men verwonderd zijn deze in .één adem genoemd te zien. Maar er is reden voor, want de Don Kozakken, die in alle landen waar zij zijn opgetreden een gewel dig succes hebben geoogst met hun onvoorstelbare rij kunstige acrobati sche toeren, uitgevoerd in volle ga lop op ranke supersnelle volbloeds, zullen het feest van de trekpaarden fokkers in Den Bosch komen opluis teren. ZoaJs elk jaar zijn de beste trek paardmerries en de beste trekpaard- hengsten uitgezocht om met elkaar te kampen in de overdekte prachtige markthallen van Brabants hoofd stad. Daarnaast zullen er ook Haflin- gers gekeurd worden, want de Haf- lingerfokkerij heeft in de korte tijd van haar bestaan hier te lande wel een zeer succesvolle ontwikkeling doorgemaakt! Het is bekend dat in 1961 voor het eerst deze charmante en edele bergpaardjes uit Oostenrijk werden ingevoerd met de bedoeling ze hier niet alleen te gaan gebrui ken in de landbouw en de ruiter sport, maar ook om ze hier te gaan fokken, omdat het stamland lang niet aan de enorme vraag kan vol doen. Welnu, in Den Bosch kan men zich een uitstekend beeld vormen van de ontwikkeling welke deze jon ge fokkerij doormaakt en van het peil waarop ze zich thans bevindt. Maar terugkomend op de trek paardfokkerij: de fokkers hebben dit jaar een bijzondere reden om bijeen te komen en om in een fees telijke stemming te zijn. Hun orga nisatie de Kon. Ver. „Het Neder- landsche Trekpaard" bestaat na melijk een halve eeuw. Dat is een hele tijd, maar het zegt nog meer wanneer men kan aantonen, dat zij in al die jaren nog niets van haar energie en kwaliteit heeft verloren. Van die energie en die kwaliteit kan men zich vooral de 2e dag, za terdag 19 september, overuigen. Dan zultlen de toppaarden zich in de open lucht laten zien en dan komen hun energieke en daverende gangen toch nog beter tot hun recht dan in de besloten ruimten van de over dekte hallen. En in dit kader nu komen naast vele andere feestelijke attracties ook de Don Kozakken als wilden zij demonstreren met welk een vaart 't stamboek altijd de trekpaardfokkerij heeft geleid. Hun optreden is dan eigenlijk ook symbolisch, want al laten die steppenruiters rijkunst uit een voorbij verleden zien, men kan niet ontkennen, dat ze zélf spring levend zijn en dus van déze eeuw. Zo is het ook met de fokkerij der machtige trekpaarden, die tezamen met de sierlijke Haflingerpaarden in één Grote Nationale Tentoonstelling te 's-Hertogenbosch aanwezig zullen zijn ter herdenking van het 50-jarig bestaan van hun Stamboekorganisa tie een machtige en stijlvolle Gou den Jubileum-Show ten beste zullen geven. THANS GEVESTIGD: is gebeurd!" zei de verdachte plech tig, daarmee aantonend dat de rauw- kostvraag wat hem betreft zeer ten nadele van het gezonde voedsel opgelost. Vijf gulden boete kreeg hij, c danks zijn gesputter. „Maar je moest zo'n vent, die je op z'n verjaardag spinaziewater te drinken geeft, eigenlijk levenslang kunnen geven", dacht de officier hardop, toen de verdachte al buiten stond. De conversatie is ken nelijk zo interessant, dat de man, die hier op de zebra staat, er niet mee kan ophouden. Hij laat het rijdende verkeer maar raden wat hij gaat doen: het gesprek abrupt afbreken en zijn tocht naar de overzijde van de straat voltooien, langzaam terugdrenlelen of zonder meer blijven staan. Zijn onduidelijke houding sticht verwar ring cn brengt daardoor de veiligheid van het verkeer in gevaar. DE GROTE STILTE van INGMAR BERGMANN Kortgeleden keerden we terug van vakantie. Verloren in een eindeloze file, eenzaam temidden der massa. Zo waren er velen op doorreis, die terugkeerden van een verblijf, waar van ze zich wellicht meer hadden voorgesteld, dan zij ervan kregen. Zo is het leven nu eenmaal Dit is het thema, wat Ingmar Bergmann tot onderwerp van zijn laatste film heeft gekozen. Deze Zweedse schouwburgdirecteur en filmregisseur is een boeiende figuur, die zijn stof zoekt op een hoog plan, in de spanning tussen tijd en eeuwigheid, tussen mens en God. Deze spanningen zoekt hij, na zijn middeleeuwse legende-film „De Maagdenbron" in onze eigen tijd. In zijn laatste drie films vooral, die als 't ware een triologie vormen, waarvan bovengenoemde het sluit stuk is, vragen wij ons al kijkend af, in hoeverre hij erin slaagt zijn eigen gedachten - eh ideeënwereld op ons over te brengen door middel van de film. Bergmann is een zoeker, die klaar heid wil in zijn worsteling om goed en kwaad, waarheid en leugen. Hij neemt de mens als middelpunt van zijn denken en is om het menselijk lot begaan. De keuze van zijn stof duidt hier herhaaldelijk op en steeds indrin gender. Zijnvormgeving verraadt dat hij jaarlijks balanceert tussen toneel en film ,maar dat van deze twee kunstvormen het filmen zijn grote voorkeur heeft. In „De grote stilte" wordt het le vensprobleem der menselijke een zaamheid, van de mens, die zich verlaten voelt door God en zijn naasten en zonder enig houvast in het leven staat, gepersonifceerd door een tweetal vrouwen, gezusters en een zoontje van een van hen. De ene vrouw is schrijfster en ongehuwd; zij toont een ziekelijke aanhankelijkheid tot haar jongere zuster en neemt in haar onbevredigd bestaan een toevlucht tot de drank. Haar verziekte lichaam braakt de walging en de verlatenheid letterlijk uit in de broeierige atmosfeer van haar hotelkamer. Haar zuster zoekt in dit onbestemde vakantie-oord een ander uitweg voor haar zinloos be staan, door het najagen van een louter animale erotiek bij een on bekende man. Het jongetje op zijn beurt ziet beide vrouwen aan, kent hun drijf veren niet, weet niet wat hem over komt in deze sombere, dreigende wereld, met zijn voorbijflitsende tanks in een trein. Het zwijgen in deze film is opmerkelijk. De gezusters hebben elkaar niet veel te vertellen en de schaarse per sonen, die zij ontmoeten spreken hun taal niet. Er is ook nauwelijks sprake van begeleidende muziek. Alles werkt samen om de mens af te zonderen. Daar is het fictieve land, waar een fictieve taal wordt gesproken, die alle menselijke kontakt uitsluit. Daar is het kille hotel, waar slechts een kelner verschijnt en een vreemd troepje dwergen. Daar zijn de lange lege gangen" in het hotel, waar het jongetje zich vermaakt in een droomwereld. Ook zijn daar nog de portier in zijn benauwende kamertje en zijn onmacht tot conversatie in een vreemde taal; alsmede de min naar, die zijn avontuur in een af wezig stilzwijgen ondergaat, zonder enig menselijk kontakt. Niemand mag van een eerlijk kunst'enaar, die zich aan deze pro bleemstelling niet heeft kunnen ontworstelen, verwachten, dat hij in zijn filmwerk wél een oplossing forceert; het zou een te goedkope oplossing zijn. Bergmann komt er niet uit. Het loopt allemaal uit op een volslagen niets: God is er nooit geweest. Hij zal er nooit zijn. Met de mens Bergmann staan we voor een verstrekkende leegte, een groot geopend gat, waarin de zin van het bestaan is verdwenen. Zo staat Bergmann hier met lege handen, om ons desalniettemin deze film te presenteren in zijn eigen meesterlijke vorm. In velerlei kringen heeft men zich afgevraagd, of dit nu wel een film is, om op het grote publiek los te laten. Het bovenstaande toont, dunkt mij,, duidelijk aan, dat dit filmwerk uitsluitend bedoeld is voor personen met voldoende onderscheidingsver mogen; een leeftijdsgrens biedt daarbij maar weinig houvast. De ware filmliefhebbers echter mogen zich gelukkig prijzen, dat de Ven- rayse bioscoopdirectie de moed heeft willen opbrengen, om deze veel-omstreden film aan hen te pre senteren. Zij behoren er kennis van te nemen. The rest is silence. Namens Werkgroep Filvorming, A. Noyens.

Peel en Maas | 1964 | | pagina 7