Filmnieuws
Politierechter
DE JAGERS
schieten Kokk
en
Belasting
verlaging
VERZOENING
over de graven Keen
Handels
avondschool
Eigen
woningbouw
voor invaliden
in Mariannhill
VRIJDAG 28 AUGUSTUS 1964 No. 35
VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WPPïTRT AT\ VOOR VP\RAY FTO OIVARTRPJCFN ADVERTENTIEPRIJS 8*/i ct p. mm ABONNEMENTS-
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 LLlVDLAU V VJUlV V IwllAri 1 dl V-flVlO 1 IX UIVun PRUS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75
Er is een tijd geweest dat in Ven-
geray het jagen een tijdverdrijf was
van enkele bevoorrechten, die daar
tijd en geld voor over hadden en die
zich „deze luxe" konden permiteren.
Die nodigden dan enkele malen per
jaar soort- en lotgenoten uit, en dan
werd er danig huisgehouden onder
de hazen en konijnen in deze con-
tereien. Voor het overige was het 'n
vrij kalme bedoening, men liep el
kaar niet in de weg en men had in
de uitgestrekte peel vlakten het rijk
alleen. En voor het overige zorden
stropers ,dat de wildstand in Ven
ray op peil bleef.
In de crisisjaren kwam het zelfs
onder peil, omdat er toen bijna net
zoveel stropers waren als konijnen.
Dat is allemaal na de oorlog danig
veranderd. Er kregen meer mensen
gelegenheid een geweer te kopen en
te gaan jagen. Het bleek geen luxe
sport meer, want een jachtvergun
ning kostte geen kapitalen en was
voor iedereen te betalen. De boeren
hadden het jachtrecht op hun lan
derijen veelal overgedaan aan de
plaatselijke boerenbonden of het
kerkbestuur, en die vroegen nu ook
bepaald geen kapitaal voor de ver
pachting van dit jachtrecht. Dus
groeide het aantal jagers, terwijl 't
wild minder talrijk werd, omdat er
ook al verschillende onontgonnen
gebieden in cultuur werden gebracht.
De jagers begrepen dat men er met
het afschieten van het wild niet was.
Er moest een vereniging komen, die
in groter verband kon zorgen dat er
geen misstanden kwamen, die hier en
daar iets kon doen om jong wild in
het jachtgebied kon brengen, en die
ook met de gemeente - een der al
lergrootste verpachters van jacht
gebied - zou kunnen onderhandelen.
Zo ontstond de jagersvereniging
St. Hubertus, waarvan het grootste
deel der jagers lid was.
Dat intussen ook jagers van bui
ten Venray interesse kregen in 't
Venray se jachtgebied zal duidelijk
zijn. Combinaties van hen kregen
de rechten op het grootste gedeelte
der gemeentegronden in de Peel en
zij deden daar veel voor de verede
ling en vergroting van de wildstand,
waarvoor 2 jachtopzieners werden
aangetrokken.
De nieuwe jachtwet bracht enkele
jaren geleden complicaties met zich.
In deze wet staat o.m. voorgeschre
ven dat men eerst dan een jacht
vergunning krijgt als men jacht
recht heeft over 40 aan-een-gesloten
hectaren grond. En daarmee begon
de rommelarij. De gemeente ver
pachtte het jachtrecht op al haar
gronden aan een inmiddels opge
richte Stichting Venrays Jachtbe-
lang, in de hoop dat ook particu
lieren hun jachtrecht aan de Stich
ting zouden verpachten. Deze zou
dan op haar beurt in overleg met
de Jagersvereniging St. Hubertus er
voor zorgen dat alle Venrayse jagers
aan hun trekken zouden komen.
Die hoop bleek ij del. Want terwijl
sommige particulieren dit goede
voorbeeld der gemeente volgden,
bleken andere reeds hun recht ver
pacht te hebben aan Venrayse ja
gers, die zo „handig" waren geweest
om de jachtrecht-bezitters af te
gaan en met geld en prachtige voor
spiegelingen dit recht, te pachten.
Dat daardoor een oplossing: hoe
kan iedere Venrayse jager aan de
gevraagde 40 ha. komen, onmoge
lijk werd, zal duidelijk zijn. Even
zo goed zal duidelijk zijn, dat deze
„handigheid" niet bepaald de goede
verstandhouding van de jagers on
derling bevorderde. Immers, de een
had nu tientallen hectaren pacht
in zijn zak, een ander zag zijn „ge
bied" plotseling in het bezit van
een concurrent en voelde zich zwaar
bedrogen door de: Stichting Jagers-
belang, die aanvankelijk gedane toe
zeggingen niet kon honoreren.
Er moesten geweren in de kast
blijven staan, van mensen die sinds
jaar en dag gejaagd hadden en die
met verbeten woede toe moesten
zien, hoe anderen „hun" jachtgebied
bejaagden. De stemming in de Ja
gersvereniging en jegens de Stich
ting was verre van vrolijk. Ook niet
toen vorig jaar een nieuwe poging
gedaan werd- om het werk van de
Stichting resultaat te doen krijgen.
Weer verpachtte de gemeente na
melijk haar jachtrechten aan deze
Stichting en werd een dringend be
roep gedaan op particulieren om de
jachtrechten ook een alleen aan de
Stichting over te geven, om zo een
betere verdeling van de jachtgron-
den mogelijk te maken. Een com
missie van goede diensten uit de
Raad zou proberen om „geslagen
wonden" te herstellen en samen met
de Stichting en de- Jagers vereniging
zorgen dat elke Venrayse jager zijn
deel kreeg.
Het resultaat was weer pover. On
danks het feit dat de Stichting meer
zeggenschap kreeg over particuliere
jachtrechten en dus meerdere men
sen kon helpen. Toch kon aan som
mige jagers weer geen jachtvergun
ning gegeven worden.
Gevolg: weer opnieuw herrie en
weer opnieuw krakeel. Nu begon de
wind echter uit een wat andere hoek
te waaien. Men stelde van Venrayse
jagerszijde dat de Stichting tot taak
had, iedere Venrayse jager aan een
jachtgebied te helpen. Als zij dat
niet kan, dan komt dit mede door
vreemde jagers die rond Ysselstéyn
en de Vredepeel nog altijd maar
grote gemeentelijke pacfïten krijgen
toegewezen. Zo was hun redenatie.
„Neen" zeie de Stichting, „deze
mensen hebben reeds jaren die pacht
en het is niet billijk ze nu af te ne
men, temeer waar in deze bewaakte
jachten veel wordt gedaan voor de
verbetering en vergroting van de
wildstand, iets waarvan alle Ven
rayse jagers profiteren, die zulk 'n
„aanpoot" nimmer zelf kunnen
brengen
Van het ene woord kwam het an
dere, en wie gedacht had dat de
jachtsport een edele sport is, moet
niet in deze contereien komen, want
zo nu en dan krijgt men het idee,
dat deze sport oude lang onderdruk
te hartstochten oproept. Men ziet er
geen been in het Stichtingsbestuur te
beschuldigen van vriendjespolitiek,
van onrechtmatige verdeling van de
jachtgronden; men betrekt er gees
telijken bij, kortom: „edel" kan men
zo iets nog moeilijk noemen.
Daarbij komt dat de Stichting Ven
rayse Jagersbelangen de laatste ja
ren vrijwel geen controle op haar
doen en laten mogelijk maakte. En
hoewel de Venrayse jagers via zgn.
commisarissen deel uit maken van
deze Stichting, weet feitelijk nemand
goed hoe ze in elkaar zit; wie de
voorzitter is; welk aandeel de bui
ten Venrayse jagers hebben; wat
haar doen en laten is geweest in de
laatste jaren. Er is namelijk al ge
ruime tijd geen vergadering meer
geweest van de Stichting, zodat de
klachten der leden schijnbaar niet
behandeld worden. Dat is nu voor
de leden van de Jagers vereniging
St. Hubertus aanleiding geweest om
een kort geding aan te spannen te
gen de Stichting, en daarin ophelde-
rin te vragen over genoemde kwes
ties. Een kort geding dat bij de
kantonrechter in Roermond aan
hangig is gemaakt en waarvan men
hoopt dat deze week de uitslag nog
komt. Of dat de nodige klaarheid
zal brengen
In ieder geval is zeker, dat het
aantal ha jachtgrond hierdoor niet
toe zal nemen; dat het aantal jagers
in Venrays steeds groeit; dat zgn.
vreemde jagers hun eens verworven
rechten niet op wilen geven; en dat
de onderlinge verstandhouding nog
steeds niet van dien aard is dat men
gezamelijk aan tafel kan gaan zitten
om met geven en nemen een billijke
verdeling voor allen voor de ko
mende jacht klaar te maken.
En dat leidt langzaam maar zekér
naar de situatie dat men op 'n gege
ven ogenblik (deze rommelarij moe)
de jachten zal gaan uitgeven aan de
meest biedenden. Dat mag dan mig-
schrien niet sociaal zijn, maar als
de heren geen orde in eigen hujs
kunnen scheppen en zelf niet voqr
een redelijke en billijke verdeling
zorg kunnen dragen, dan is dat de
enige weg die open blijft.
Dit standpunt schijnt zelfs de
commissie van goede diensten inge
nomen te hebben, die haar belang
loos werk van vele maanden nog al
tijd niet gehonoreerd ziet met een
betere verstandhouding van de ja
gers onderling. En o.i. zal zelfs dit
kort geding daartoe de stoot niet
kunnen geven.
Minister Witteveen van Financiën
heeft een flinke belastingverlaging
voorgesteld. Deze komt voornamelijk
ten goede aan de lage en de mid
den-inkomens. Een prettig geluid,
natuurlijk, want belasting betalen
is een onaangename bezigheid.
Het zal de schatkist per jaar een
miljard gulden gaan schelen, doch
aangezien de belasting opbrengsten
sinds de jongste loonronde met een
miljard waren gestegen, maakt het
de regering toch niet zo gek veel
uit
Voor de belastingverlaging, al zal
die dan iet direct en misschien in
twee stukken geëffectueerd worden,
zeggen we graag: dank u wel, mi
nister»
Maar er is een ander facet in de
belastingpolitiek, welke minder pret
tig aandoet. Feit is namelijk, dat el
ders in Europa de belastingen in
veel grotere mate indirect ge-ind
worden dan in Nederland, waar de
directe belastingen een belangrijke
bron van staatsinkomsten vormen.
Minister Witteveen heeft al laten
dootrschemeijen, dat Nederland bij
de groeiende Europese eenheid zijn
belastingpolitiek zal moeten aanpas
sen. Dat betekent in de toekomst dus
een verhoging der indirecte belas
ting, naast een daling van de direc
te belastingen. Maar dat betekent
ook, dat het sociale element uit de
belastingen in belangrijke mate ver
dwijnt. De indirecte belastingen
werken door op de prijzen. Dit wil
dus zeggen dat het leven duurder
wordt, vooral voor die volksgroepen
die het minst draagkrcahtig zijn.
Een gewaarschuwd man telt voor
twee
De laatste weken attendeerden wij
op films als „De Kardianal", „The
Bridge on the River Kwai" en "van
de brug af gezien". Deze week kun
nen wij weer uw aandacht vestigen
op een bijzonder filmwerk. Het is
een Britse film van de nieuwe golf
die reeds meerdere grote films af
leverde. Het begon met „Room at
the Top" - „Saturday night, sun-
day morning" en wordt thans voort
gezet met ,THE L SHAPED ROOM,
onder de nederlandse titel Het
meisje van de zolderkamer".
De filmpers was unaniem in haar
oordeel. Subliem perfect en bewon-
dereniswaardiig, werd zelden meer
door critici geuit.
Deze film is inderdaad klassewerk
waarvoor men respect moet hebben.
Na de goede films van de afge
lopen weken, de films die voor de
komende weken nog op het pro
gramma staan, en deze week weer
„het meisje van de zolderkamer"
mag men concluderen, dat er weinig
plaatsen in Nederland zullen zijn,
waar de filmcultuur zo goed aan
haar trekken komt. Wanneer het
gegoede Venrayse publiek zulks 'ns
kon waarderen, zou een kunst-cyclus
traditie kunnen zijn. Tot op heden
lieten de culturelen verstek gaan.
AFSCHEID VOOR 1964
Volgende week vrijdag vertrekken
de laatsten van de 250 jonge Duit
sers, die in hun vacantie 14 dagen
lang zijn komen werken op het zg.
Duitse kerkhof te Ysselsteyn. Jonge
mannen uit Beieren, die een stuk
van hun vacantie opgeofferd hebben
om op dit kerkhof de twee vijvers
keurig netjes in orde te brengen en
te maken.
Wat bezielt deze jongelui om zich
hier 14 dagen moe te komen maken?
Ze hebben immers met de oorlog
niets te maken, want toen waren ze
nog niet geboren. En misschien dat
er van een enkele een familielid op
dit grote kerkhof rust, maar daarom
komt men toch geen 14 dagen van
uit Beieren naar hier, waar men op
vrij primitieve wijze gehuisvest is
op een verlaten boerderij aan de
Rouwkuilenweg. Terwijl hun land
genoten elders hun heil zoeken en
onze badplaatsen veranderen in
Duitse steden, brengen zij hun va
cantie door met het uitdiepen van
vijvers, het kruien van modder en
waterplanten, en slapen ze in een
oude varkensstal. Als men er met
hen over praat, dan weten ze ook
niet goed een antwoord te geven.
Het klinkt misschien ook wat
protserig als men zeggen moet, dat
men door persoonlijke inzet op de
soldatenkerkhoven iets wil doen
voor de nagedachtenis van die vele
Duitse mannen, die daar begraven
Jiggen. Ook iets terug wilt doen
voor de zorgen, die anderen zich
voor deze graven gegeven hebben.
Iets wil doen - op deze manier -
om toch te zorgen dat door betere
kennis van elkaar, het zinloze van
de oorlog voorkomen wordtAls
men dit uit moet spreken, dan
klinkt dat zó idealistisch, zó heel
erg vreemd
Daarom praat men er zo weinig
mogelijk over. Maar men doet Ze
sparen hun zakcenten en offeren 14
dagen om naar Venray te kunnen
komen. En de bakkersleerling uit
Beieren, even goed als de hoge
school-student, kruien met modder
zoals hun voorgangers 't vorige jaar
met betonnen palen voor de om
rastering kruiden. Ze kankeren er
over de ligging, die hun wel wat is
tegengevallen, maar ze zijn vol lof
over Herr Huybrechts, directeur van
de Regionale Werkplaats in Blerick,
die als oud-verkenner op verzoek
van pastoor Janssen zijn vacantie
heeft gegeven om van dit kamp
toch iets goeds te maken. Ze kanke
ren over de taaie waterplanten, de
rotzooi in de vijvers, die schoon,
groter en beter moeten worden.
Maar ze staren ook dikwijls over
de duizenden en duizenden kruisen
van dit kerkhof, waar zovelen uit
hun land een laatste rustplaats heb
ben gevonden. Het zijn geen heili
gen, die jongens. Integendeel haast,
want als goede Beiersen drinken ze
een stevig glas, en de Duitse kok
uit het legerkamp Budel - die voor
hun eten zorgt - heeft er weet van
als hij de Nudels eens 'n keer laat
aanbranden. Het zijn doodgewone
Duitse jongens, die op deze manier
ons Nederlanders een hand willen
geven en willen zeggen: Wat er is
gebeurd, is toch zo'n waanzin ge
weest, heeft toch zoveel gekost aan
dierbare mensenlevens, aan materi
ele offers en had toch zo weinig zin.
Laten wij jongeren proberen het
beter te doen. Laten wij door el
kaar beter te leren kennen, meer
waardering voor elkaar krijgen,
mee begrip voor elkaar opbrengen
Zij van hun kant poberen zulks.
Ze luisteren naar wat de kapiteins
Havermans en Timmermans hun
vertellen over het werk ten bate
van de Duitse gevallenen in Neder
land. Ze gaan naar Overloon om er
meer te weten te komen over de oor
log en zijn verschrikkingen in ons
land. Ze leren Nederland kennen
door trips in de weekends naar Am
sterdam en andere plaatsen, maar
ook door gewoon menselijk contact
met de bewoners van Ysselsteyn,
die - en dat mag tot hun eer gezegd
worden - uitstekende gastheren wa
ren en zijn.
Zo is nu de laatste ploeg bezig
met het laatste werk. 250 Beierse
jongeren zijn dan op vacantie ge
weest, zoals zij zelf zeggen, maar
hebben hier een hoop werk verzet
en hebben veel geleerd. Veel ge-
Kent Ude Middelbare Han
delsavondschool? Een 3-jarige op
leiding onder Rijkstoezicht, uitslui
tend door bevoegde leraren.
Een opleiding voor ieaer die in
de handel of in de administratieve
sektor van het bedrijfsleven werk
zaam is of wil zijn.
Een springplank voor degenen die
verder willen.
Wie kan worden toegelaten?
Jongens en meisjes die teminste
6 klassen der lagere school met goed
gevolg hebben doorlopen of 1 a 2
jaar Mulo of H.B.S. hebben genoten.
Leerlingen die in het bezit zijn
van een Mulo- of 3-jarige H.B.S.
diploma worden toegelaten tot de
3e klas.
Het onderwijs wil zijn zinvol op
de praktijk gericht en wordt gege
ven op 4 avonduren per week, nl.
maandag, dinsdag, donderdag er
vrijdag.
Het einddiploma 3-jarige Handels
avondschool geeft vrijstelling voor
het Middenstandsdiploma.
Er wordt een zeer matig lesgeld
geheven. Voor aanmelding, zie de
advertentie in deze krant.
geleerd over Nederland, over zijn
geschiedenis, over zijn doen en laten
en over de oorlog. Zij hebben er
vrienden gemaakt en begrip gevon
den voor wat zij willen. En hun
toegestoken hand van verbroedering
over de graven heen is van Neder
landse zijde gepakt en geschud.
Daarvan geeft o.m. de officiële
ontvangst blijk, die Venrays Ge
meentebestuur de laatste groep aan
biedt op donderdag 3 september a.s.
Hierbij zullen van Duitse zijde te
genwoordig zijn - behalve de jonge
lui van de laatste groep - Dr. Hartl,
Landrat van Neder-Beieren, Dr.
Schenk, Landtagsabgeornete; Amt-
man Rudolph van de Duitse Bun
des wehr uit Budel; het Duitse Kon-
sulaat en de Volksbund Deutscher
Kriegsgraberfürsorge.
Om 4 uur zal dit gezelschap een
krans leggen op het Duitse kerkhof,
waarna een zelfde plechtigheid zal
volgen op het Engelse Kerkhof aan
de Hoenderstraat. Om 5 uur is dan
de officiële ontvangst ten gemeente
huize, waarbij Burgemeester Custers
de gasten zal toespreken. 'sAvonds
is er dan in het gemeenschapshuis
te Ysselsteyn wederom een verbroe
deringsfeest. Op vrijdag vertrekt de
ze laatste groep terug naar huis.
Voor alle reparaties
ia. MARTENS
Schoolstraat 30 Tel. 2389
Er zijn collega's in de grote steden,
die op de plattelandsverslaggevers
neerzien, als bevonden wij ons nog
in het stenen tijdperk en als hielden
wij ons onledig met het beitelen van
het laatste nieuws in zerken, die dan
per kruiwagen naar de abonnees
worden gebracht. Hoe wreven wij
ons daarom de handen, toen een
journalist uit een grote stad in het
westen voor de balie moest komen.
En nog wel wegens diefstal.
Dit feit was gepleegd na het duel,
dat aan de schaking van de schone
jonkvrouw vooraf ging .Trompetge
schal klonk door het maagdelijk
woud van ijlings op kruislatjes ge
plaatste kerstbomen en werd weer
kaatst door de dreigende transen
van cartonnen kasteel, de ruiterij
van de landelijke rijvereniging voer
de charge na charge uit, zodat de
kluiten modder bijna op het zwarte
pak van de burgemeester terecht
kwamen, vooraan op de ere-tribune.
Het voetvolk marcheerde weg en de
vreselijke strijd op leven en dood
begon. Kortom, het openluchtspel
was in volle gang.
De wapens kletterden en de har
nassen deden hun best te glimme
ren in het zonlicht, dat moeizaam
trachtte bleekjes langs de waterige
wolken te glimlachen. Dit was een
spannend en groots moment. De bo
ze ridder, Winnibald of zoiets gehe
ten, wist van geen wijken. Maar
steeds opnieuw vuurde de edele rid
der zonder vrees of blaam zijn ros
aan, zodat het beest tenslotte blij
was dat het de volgende dag weer
voor de ploeg liep. Tenslotte volgde
wat wij tegenwoordig een kopstoot
zouden noemen. De edele ridder
dreef om zo te zeggen het verzil
verde lemmet van zijn houten lans
in het vuige lichaam van zijn te
genstander. Die sneefde, gelijk in de
tekst stond. En zijn gebroken oog
was nog een wijle gevestigd op het
karton, waarachter zich de schone
jonkvrouw verborgen hield.
Nu wordt het tijd om onze collega
te laten optreden. Hij had alles se
cuur opgeschreven, zoals dat goede
verslaggevers betaamt, en hij had er
met zijn neus vlak bovenop gestaan,
toen de zondige vuigaard zijn ver
diende loon kreeg. Helm en pruik
waren de gesneefde ontvallen. De
pruik lag in de modder. De verslag
gever raapte hem op en stak hem in
zijn zak.
Toen de dode ridder tenslotte z'n
zondags pak weer aantrok, bemerkte
hij het verlies van zijn pruik, die
35.waard was. Boze en goede
ridders, mitsgaders burchtvrouwen,
landsknechten, pages en de wacht
meester werden gealarmeerd. Aan
vankelijk bleef de pruik zoek. Er
werd recherchewerk verricht alsof
het een geheimzinnige moord betrof,
want als wij, hier buiten, iets aan
pakken, dan doen we het goed ook.
Het spoor leidde tenslotte naar dat
redactiebureau in de grote stad,
waar onze collega argeloos zijn ver-
slgen schreef, onwetend van de be
wijzen betreffende diefstal subsidi
air verduistering, die zich tegen hem
opstapelden.
„Ik heb aan die hele pruik niet
meer gedacht", zei hij.
„Maar toen u 'savonds uw broek
uittrok ,toen hebt u het toch moe
ten merken, dunkt me", vond de
officier. „U kunt nooit een vouw in
uw broek houden als u de zakken
vol pruiken hebt. Zo kan geen mens
zijn broek keurig op een latje hang
en". Maar het feit werd bewezen
geacht, ondanks de verklaring van
een getuige, dat de journalist nogal
slordig is. Dat schijnt trouwens een
beroepsziekte te zijn, waarin de so
ciale wetgeving echter niet voorziet.
Met deernis aan het adres van de
gescalpeerde ridder vorderde de of
ficier vijf gulden boete.
De verdachte was daar wel tevre
den mee, maar de rechter niet. Die
achtte het oogmerk van wederrech
telijke toe-eigening niet bewezen,
zodat de verdachte werd vrijgespro
ken. Toen hebben we ons maar in
de handen gewreven. Per slot van
rekening is het altijd prettig als 'n
collega wordt vrijgesproken, ook al
komt die uit de stad.
Burgemeester en wethouders van
Venray brengen ter kennis van be
langhebbenden dat enige wijzigingen
zijn aangebracht in de voorwaarden
waaronder door de Stichting Inter
communaal Bouwfonds Noord-Lim
burg te Venlo bouwvoorschotten on
der verband van eerste hypotheek
kunnen worden verstrekt voor de
bouw van een eigen woning.
Een van deze wijzigingen houdt in
dat bij het indienen van het verzoek
om verstrekking van een bouwvoor-
schot een aanvang dient te worden
gemaakt met maandelijkse storting
van een bedrag voor de vorming va
een eigen kapitaal, dat uiteraard
eigendom blijft van de deelnemer en
wordt verrekend bij betaalbaarstel
ling van de laatste termijn van het
eventueel toegekende bouwvoorschot
Over de bedoelde stortingen zal de
gebruikelijke spaarrente worden ver
goed.
Bouwvoorschotten kunnen thans
wederom verleend worden voor de
bouw van woningen waarvan de
stichtingskosten maximaal 50.000.
bedragen.
Voor het verkrijgen van nadere in
lichtingen kunnen belanêhebbenden
zich vervoegen op afdeling IV ter
gemeentesecretarie.
Burgemeester en Wethouders vnd.
Mr. M.M.L.G.M. Custers. burgem.
H.P.L. Vorst, secretaris.
Wij vragen "<og steech
PERSONFFL
geschoo'd en
ongeschoold
Aanmelden dagelijks -
li ook na werktijd - aan
I de fabriek, bij de portier
N.V. INALFA VENRAY
STUDIE-WEEKEND
Een 100-tal gehandicapte mensen,
leden van de R.K. Invalidenbond St.
Lidwina afd. Limburg, hebben een
zgn. studieweekend doorgebracht in
het convict van de Paters van Ma
riannhill alhier.
Een studie-weekend dat bedoeld
was om die mensen niet alleen een
paar goede dagen te bezorgen, maar
ook om hen weer eens een hart on
der de riem te steken.
Vrijdagavond kwamen de mensen
aan, die dank zij de goede zorgen
van de Roode Kruis-colonne Venlo
spoedig op hun gemak waren.
Pater Lutte van Mariannhill ver
zorgde zaterdag enkele lezingen over
de H. Schrift en het Bijbellezen, ter
wijl in de avonduren het duo Her
mans-Janssen uit Veldhoven voor de
nodige ontspanning zorgde.
Zondagmiddag was er een bezoek
van Mgr. P. Moors. Ongetwijfeld 't
hoogtepunt van dit weekend. Mgr.
droeg voor de deelnemers een pon
tificaal lof op in de prachtige kapel
van dit convict..
De Bisschop werd welkom gehe
te door de voorzitter van de dioce
sane Bond, de heer Hovens uit Ven
lo. In zijn welkomswoord legde de
spreker er de nadruk op dat deze
organisatie alles in het werk stelt
om de emancipatie van de invaliden
goed te doen verlopen. De invalide
heeft door zijn handicap de neiging
zich zelf af te zonderen, maar „Sint
Lidwina" zorgt met alle middelen er
voor dat de krachten die in deze
groep van mensen ongetwijfeld zul
len schuilen, tot gelding komen, en
hen zelf uit hun isolement te halen.
Daartoe wordt ondermeer de sport
gebruikt, als zwemmen e.d., en ook
dienen daartoe excursies, handen
arbeid enz. Maar ook studie-week
ends als deze, waarin de invalide
zich weer eens even bezinnen kan
op zijn geestelijk heil.
Dat de invalide daarbij niet de
noden buiten eigen kring vergeet,
mocht blijken uit de enveloppe die
Mgr. Moors werd aangeboden na
mens de deelnemers, als een tege
moetkoming in de kosten van het
Groot Seminarie.
Mgr. Moors bleek zeer tevreden
over het werk van de Invalidenbond.
Hij vertrouwde dat dit studie-week
end in het prachtige huis van Mari
annhill de deelnemers nieuwe kracht
zou hebben gegeven om de voor hen
soms zware moeilijkheden te over
winnen en met elkaar de situaitie
waarin zij geplaatst zijn te aanvaar
den. Dankbaar was hij ook dat zij
naast hun eigen nood ook andere
noden zagen en hem nog wat voor
het Groot Seminarie hadden kun
nen aanbieden. Hij vroeg hun spe
ciaal gebed wanneer in september
a.s. het Concilie weer wordt voort
gezet, om Gods zegen over het werk
van meer dan 3000 priesters en le
ken die dan in Rome samen komen.
Behalve Mgr. Moors waren nog
gast bij de invaliden de H.E. Heer
Deken, loco-burgemeester van Dijck
en de heer Seelen, voorzitter van de
Bond van Militaire Oorlogsslachtof
fers in Noord en Midden Limburg.
De invaliden hebben dit bezoek
zeer o prijs gesteld, getuige ook
hun dank aan de Paters van Mari
annhill, de Venrayse afdeling van
St. Lidwina, de Venlose Roode Kruis
colonne, de kok en het keukenperso-
neel o.Lv. adjudant Wiersma, die
allen gezorgd hebben dat deze da
gen inderdaad prachtige dagen voor
deze mensen waren.