Filmnieuws Politierechter DE JAGERS schieten Kokk en Belasting verlaging VERZOENING over de graven Keen Handels avondschool Eigen woningbouw voor invaliden in Mariannhill VRIJDAG 28 AUGUSTUS 1964 No. 35 VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WPPïTRT AT\ VOOR VP\RAY FTO OIVARTRPJCFN ADVERTENTIEPRIJS 8*/i ct p. mm ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 LLlVDLAU V VJUlV V IwllAri 1 dl V-flVlO 1 IX UIVun PRUS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75 Er is een tijd geweest dat in Ven- geray het jagen een tijdverdrijf was van enkele bevoorrechten, die daar tijd en geld voor over hadden en die zich „deze luxe" konden permiteren. Die nodigden dan enkele malen per jaar soort- en lotgenoten uit, en dan werd er danig huisgehouden onder de hazen en konijnen in deze con- tereien. Voor het overige was het 'n vrij kalme bedoening, men liep el kaar niet in de weg en men had in de uitgestrekte peel vlakten het rijk alleen. En voor het overige zorden stropers ,dat de wildstand in Ven ray op peil bleef. In de crisisjaren kwam het zelfs onder peil, omdat er toen bijna net zoveel stropers waren als konijnen. Dat is allemaal na de oorlog danig veranderd. Er kregen meer mensen gelegenheid een geweer te kopen en te gaan jagen. Het bleek geen luxe sport meer, want een jachtvergun ning kostte geen kapitalen en was voor iedereen te betalen. De boeren hadden het jachtrecht op hun lan derijen veelal overgedaan aan de plaatselijke boerenbonden of het kerkbestuur, en die vroegen nu ook bepaald geen kapitaal voor de ver pachting van dit jachtrecht. Dus groeide het aantal jagers, terwijl 't wild minder talrijk werd, omdat er ook al verschillende onontgonnen gebieden in cultuur werden gebracht. De jagers begrepen dat men er met het afschieten van het wild niet was. Er moest een vereniging komen, die in groter verband kon zorgen dat er geen misstanden kwamen, die hier en daar iets kon doen om jong wild in het jachtgebied kon brengen, en die ook met de gemeente - een der al lergrootste verpachters van jacht gebied - zou kunnen onderhandelen. Zo ontstond de jagersvereniging St. Hubertus, waarvan het grootste deel der jagers lid was. Dat intussen ook jagers van bui ten Venray interesse kregen in 't Venray se jachtgebied zal duidelijk zijn. Combinaties van hen kregen de rechten op het grootste gedeelte der gemeentegronden in de Peel en zij deden daar veel voor de verede ling en vergroting van de wildstand, waarvoor 2 jachtopzieners werden aangetrokken. De nieuwe jachtwet bracht enkele jaren geleden complicaties met zich. In deze wet staat o.m. voorgeschre ven dat men eerst dan een jacht vergunning krijgt als men jacht recht heeft over 40 aan-een-gesloten hectaren grond. En daarmee begon de rommelarij. De gemeente ver pachtte het jachtrecht op al haar gronden aan een inmiddels opge richte Stichting Venrays Jachtbe- lang, in de hoop dat ook particu lieren hun jachtrecht aan de Stich ting zouden verpachten. Deze zou dan op haar beurt in overleg met de Jagersvereniging St. Hubertus er voor zorgen dat alle Venrayse jagers aan hun trekken zouden komen. Die hoop bleek ij del. Want terwijl sommige particulieren dit goede voorbeeld der gemeente volgden, bleken andere reeds hun recht ver pacht te hebben aan Venrayse ja gers, die zo „handig" waren geweest om de jachtrecht-bezitters af te gaan en met geld en prachtige voor spiegelingen dit recht, te pachten. Dat daardoor een oplossing: hoe kan iedere Venrayse jager aan de gevraagde 40 ha. komen, onmoge lijk werd, zal duidelijk zijn. Even zo goed zal duidelijk zijn, dat deze „handigheid" niet bepaald de goede verstandhouding van de jagers on derling bevorderde. Immers, de een had nu tientallen hectaren pacht in zijn zak, een ander zag zijn „ge bied" plotseling in het bezit van een concurrent en voelde zich zwaar bedrogen door de: Stichting Jagers- belang, die aanvankelijk gedane toe zeggingen niet kon honoreren. Er moesten geweren in de kast blijven staan, van mensen die sinds jaar en dag gejaagd hadden en die met verbeten woede toe moesten zien, hoe anderen „hun" jachtgebied bejaagden. De stemming in de Ja gersvereniging en jegens de Stich ting was verre van vrolijk. Ook niet toen vorig jaar een nieuwe poging gedaan werd- om het werk van de Stichting resultaat te doen krijgen. Weer verpachtte de gemeente na melijk haar jachtrechten aan deze Stichting en werd een dringend be roep gedaan op particulieren om de jachtrechten ook een alleen aan de Stichting over te geven, om zo een betere verdeling van de jachtgron- den mogelijk te maken. Een com missie van goede diensten uit de Raad zou proberen om „geslagen wonden" te herstellen en samen met de Stichting en de- Jagers vereniging zorgen dat elke Venrayse jager zijn deel kreeg. Het resultaat was weer pover. On danks het feit dat de Stichting meer zeggenschap kreeg over particuliere jachtrechten en dus meerdere men sen kon helpen. Toch kon aan som mige jagers weer geen jachtvergun ning gegeven worden. Gevolg: weer opnieuw herrie en weer opnieuw krakeel. Nu begon de wind echter uit een wat andere hoek te waaien. Men stelde van Venrayse jagerszijde dat de Stichting tot taak had, iedere Venrayse jager aan een jachtgebied te helpen. Als zij dat niet kan, dan komt dit mede door vreemde jagers die rond Ysselstéyn en de Vredepeel nog altijd maar grote gemeentelijke pacfïten krijgen toegewezen. Zo was hun redenatie. „Neen" zeie de Stichting, „deze mensen hebben reeds jaren die pacht en het is niet billijk ze nu af te ne men, temeer waar in deze bewaakte jachten veel wordt gedaan voor de verbetering en vergroting van de wildstand, iets waarvan alle Ven rayse jagers profiteren, die zulk 'n „aanpoot" nimmer zelf kunnen brengen Van het ene woord kwam het an dere, en wie gedacht had dat de jachtsport een edele sport is, moet niet in deze contereien komen, want zo nu en dan krijgt men het idee, dat deze sport oude lang onderdruk te hartstochten oproept. Men ziet er geen been in het Stichtingsbestuur te beschuldigen van vriendjespolitiek, van onrechtmatige verdeling van de jachtgronden; men betrekt er gees telijken bij, kortom: „edel" kan men zo iets nog moeilijk noemen. Daarbij komt dat de Stichting Ven rayse Jagersbelangen de laatste ja ren vrijwel geen controle op haar doen en laten mogelijk maakte. En hoewel de Venrayse jagers via zgn. commisarissen deel uit maken van deze Stichting, weet feitelijk nemand goed hoe ze in elkaar zit; wie de voorzitter is; welk aandeel de bui ten Venrayse jagers hebben; wat haar doen en laten is geweest in de laatste jaren. Er is namelijk al ge ruime tijd geen vergadering meer geweest van de Stichting, zodat de klachten der leden schijnbaar niet behandeld worden. Dat is nu voor de leden van de Jagers vereniging St. Hubertus aanleiding geweest om een kort geding aan te spannen te gen de Stichting, en daarin ophelde- rin te vragen over genoemde kwes ties. Een kort geding dat bij de kantonrechter in Roermond aan hangig is gemaakt en waarvan men hoopt dat deze week de uitslag nog komt. Of dat de nodige klaarheid zal brengen In ieder geval is zeker, dat het aantal ha jachtgrond hierdoor niet toe zal nemen; dat het aantal jagers in Venrays steeds groeit; dat zgn. vreemde jagers hun eens verworven rechten niet op wilen geven; en dat de onderlinge verstandhouding nog steeds niet van dien aard is dat men gezamelijk aan tafel kan gaan zitten om met geven en nemen een billijke verdeling voor allen voor de ko mende jacht klaar te maken. En dat leidt langzaam maar zekér naar de situatie dat men op 'n gege ven ogenblik (deze rommelarij moe) de jachten zal gaan uitgeven aan de meest biedenden. Dat mag dan mig- schrien niet sociaal zijn, maar als de heren geen orde in eigen hujs kunnen scheppen en zelf niet voqr een redelijke en billijke verdeling zorg kunnen dragen, dan is dat de enige weg die open blijft. Dit standpunt schijnt zelfs de commissie van goede diensten inge nomen te hebben, die haar belang loos werk van vele maanden nog al tijd niet gehonoreerd ziet met een betere verstandhouding van de ja gers onderling. En o.i. zal zelfs dit kort geding daartoe de stoot niet kunnen geven. Minister Witteveen van Financiën heeft een flinke belastingverlaging voorgesteld. Deze komt voornamelijk ten goede aan de lage en de mid den-inkomens. Een prettig geluid, natuurlijk, want belasting betalen is een onaangename bezigheid. Het zal de schatkist per jaar een miljard gulden gaan schelen, doch aangezien de belasting opbrengsten sinds de jongste loonronde met een miljard waren gestegen, maakt het de regering toch niet zo gek veel uit Voor de belastingverlaging, al zal die dan iet direct en misschien in twee stukken geëffectueerd worden, zeggen we graag: dank u wel, mi nister» Maar er is een ander facet in de belastingpolitiek, welke minder pret tig aandoet. Feit is namelijk, dat el ders in Europa de belastingen in veel grotere mate indirect ge-ind worden dan in Nederland, waar de directe belastingen een belangrijke bron van staatsinkomsten vormen. Minister Witteveen heeft al laten dootrschemeijen, dat Nederland bij de groeiende Europese eenheid zijn belastingpolitiek zal moeten aanpas sen. Dat betekent in de toekomst dus een verhoging der indirecte belas ting, naast een daling van de direc te belastingen. Maar dat betekent ook, dat het sociale element uit de belastingen in belangrijke mate ver dwijnt. De indirecte belastingen werken door op de prijzen. Dit wil dus zeggen dat het leven duurder wordt, vooral voor die volksgroepen die het minst draagkrcahtig zijn. Een gewaarschuwd man telt voor twee De laatste weken attendeerden wij op films als „De Kardianal", „The Bridge on the River Kwai" en "van de brug af gezien". Deze week kun nen wij weer uw aandacht vestigen op een bijzonder filmwerk. Het is een Britse film van de nieuwe golf die reeds meerdere grote films af leverde. Het begon met „Room at the Top" - „Saturday night, sun- day morning" en wordt thans voort gezet met ,THE L SHAPED ROOM, onder de nederlandse titel Het meisje van de zolderkamer". De filmpers was unaniem in haar oordeel. Subliem perfect en bewon- dereniswaardiig, werd zelden meer door critici geuit. Deze film is inderdaad klassewerk waarvoor men respect moet hebben. Na de goede films van de afge lopen weken, de films die voor de komende weken nog op het pro gramma staan, en deze week weer „het meisje van de zolderkamer" mag men concluderen, dat er weinig plaatsen in Nederland zullen zijn, waar de filmcultuur zo goed aan haar trekken komt. Wanneer het gegoede Venrayse publiek zulks 'ns kon waarderen, zou een kunst-cyclus traditie kunnen zijn. Tot op heden lieten de culturelen verstek gaan. AFSCHEID VOOR 1964 Volgende week vrijdag vertrekken de laatsten van de 250 jonge Duit sers, die in hun vacantie 14 dagen lang zijn komen werken op het zg. Duitse kerkhof te Ysselsteyn. Jonge mannen uit Beieren, die een stuk van hun vacantie opgeofferd hebben om op dit kerkhof de twee vijvers keurig netjes in orde te brengen en te maken. Wat bezielt deze jongelui om zich hier 14 dagen moe te komen maken? Ze hebben immers met de oorlog niets te maken, want toen waren ze nog niet geboren. En misschien dat er van een enkele een familielid op dit grote kerkhof rust, maar daarom komt men toch geen 14 dagen van uit Beieren naar hier, waar men op vrij primitieve wijze gehuisvest is op een verlaten boerderij aan de Rouwkuilenweg. Terwijl hun land genoten elders hun heil zoeken en onze badplaatsen veranderen in Duitse steden, brengen zij hun va cantie door met het uitdiepen van vijvers, het kruien van modder en waterplanten, en slapen ze in een oude varkensstal. Als men er met hen over praat, dan weten ze ook niet goed een antwoord te geven. Het klinkt misschien ook wat protserig als men zeggen moet, dat men door persoonlijke inzet op de soldatenkerkhoven iets wil doen voor de nagedachtenis van die vele Duitse mannen, die daar begraven Jiggen. Ook iets terug wilt doen voor de zorgen, die anderen zich voor deze graven gegeven hebben. Iets wil doen - op deze manier - om toch te zorgen dat door betere kennis van elkaar, het zinloze van de oorlog voorkomen wordtAls men dit uit moet spreken, dan klinkt dat zó idealistisch, zó heel erg vreemd Daarom praat men er zo weinig mogelijk over. Maar men doet Ze sparen hun zakcenten en offeren 14 dagen om naar Venray te kunnen komen. En de bakkersleerling uit Beieren, even goed als de hoge school-student, kruien met modder zoals hun voorgangers 't vorige jaar met betonnen palen voor de om rastering kruiden. Ze kankeren er over de ligging, die hun wel wat is tegengevallen, maar ze zijn vol lof over Herr Huybrechts, directeur van de Regionale Werkplaats in Blerick, die als oud-verkenner op verzoek van pastoor Janssen zijn vacantie heeft gegeven om van dit kamp toch iets goeds te maken. Ze kanke ren over de taaie waterplanten, de rotzooi in de vijvers, die schoon, groter en beter moeten worden. Maar ze staren ook dikwijls over de duizenden en duizenden kruisen van dit kerkhof, waar zovelen uit hun land een laatste rustplaats heb ben gevonden. Het zijn geen heili gen, die jongens. Integendeel haast, want als goede Beiersen drinken ze een stevig glas, en de Duitse kok uit het legerkamp Budel - die voor hun eten zorgt - heeft er weet van als hij de Nudels eens 'n keer laat aanbranden. Het zijn doodgewone Duitse jongens, die op deze manier ons Nederlanders een hand willen geven en willen zeggen: Wat er is gebeurd, is toch zo'n waanzin ge weest, heeft toch zoveel gekost aan dierbare mensenlevens, aan materi ele offers en had toch zo weinig zin. Laten wij jongeren proberen het beter te doen. Laten wij door el kaar beter te leren kennen, meer waardering voor elkaar krijgen, mee begrip voor elkaar opbrengen Zij van hun kant poberen zulks. Ze luisteren naar wat de kapiteins Havermans en Timmermans hun vertellen over het werk ten bate van de Duitse gevallenen in Neder land. Ze gaan naar Overloon om er meer te weten te komen over de oor log en zijn verschrikkingen in ons land. Ze leren Nederland kennen door trips in de weekends naar Am sterdam en andere plaatsen, maar ook door gewoon menselijk contact met de bewoners van Ysselsteyn, die - en dat mag tot hun eer gezegd worden - uitstekende gastheren wa ren en zijn. Zo is nu de laatste ploeg bezig met het laatste werk. 250 Beierse jongeren zijn dan op vacantie ge weest, zoals zij zelf zeggen, maar hebben hier een hoop werk verzet en hebben veel geleerd. Veel ge- Kent Ude Middelbare Han delsavondschool? Een 3-jarige op leiding onder Rijkstoezicht, uitslui tend door bevoegde leraren. Een opleiding voor ieaer die in de handel of in de administratieve sektor van het bedrijfsleven werk zaam is of wil zijn. Een springplank voor degenen die verder willen. Wie kan worden toegelaten? Jongens en meisjes die teminste 6 klassen der lagere school met goed gevolg hebben doorlopen of 1 a 2 jaar Mulo of H.B.S. hebben genoten. Leerlingen die in het bezit zijn van een Mulo- of 3-jarige H.B.S. diploma worden toegelaten tot de 3e klas. Het onderwijs wil zijn zinvol op de praktijk gericht en wordt gege ven op 4 avonduren per week, nl. maandag, dinsdag, donderdag er vrijdag. Het einddiploma 3-jarige Handels avondschool geeft vrijstelling voor het Middenstandsdiploma. Er wordt een zeer matig lesgeld geheven. Voor aanmelding, zie de advertentie in deze krant. geleerd over Nederland, over zijn geschiedenis, over zijn doen en laten en over de oorlog. Zij hebben er vrienden gemaakt en begrip gevon den voor wat zij willen. En hun toegestoken hand van verbroedering over de graven heen is van Neder landse zijde gepakt en geschud. Daarvan geeft o.m. de officiële ontvangst blijk, die Venrays Ge meentebestuur de laatste groep aan biedt op donderdag 3 september a.s. Hierbij zullen van Duitse zijde te genwoordig zijn - behalve de jonge lui van de laatste groep - Dr. Hartl, Landrat van Neder-Beieren, Dr. Schenk, Landtagsabgeornete; Amt- man Rudolph van de Duitse Bun des wehr uit Budel; het Duitse Kon- sulaat en de Volksbund Deutscher Kriegsgraberfürsorge. Om 4 uur zal dit gezelschap een krans leggen op het Duitse kerkhof, waarna een zelfde plechtigheid zal volgen op het Engelse Kerkhof aan de Hoenderstraat. Om 5 uur is dan de officiële ontvangst ten gemeente huize, waarbij Burgemeester Custers de gasten zal toespreken. 'sAvonds is er dan in het gemeenschapshuis te Ysselsteyn wederom een verbroe deringsfeest. Op vrijdag vertrekt de ze laatste groep terug naar huis. Voor alle reparaties ia. MARTENS Schoolstraat 30 Tel. 2389 Er zijn collega's in de grote steden, die op de plattelandsverslaggevers neerzien, als bevonden wij ons nog in het stenen tijdperk en als hielden wij ons onledig met het beitelen van het laatste nieuws in zerken, die dan per kruiwagen naar de abonnees worden gebracht. Hoe wreven wij ons daarom de handen, toen een journalist uit een grote stad in het westen voor de balie moest komen. En nog wel wegens diefstal. Dit feit was gepleegd na het duel, dat aan de schaking van de schone jonkvrouw vooraf ging .Trompetge schal klonk door het maagdelijk woud van ijlings op kruislatjes ge plaatste kerstbomen en werd weer kaatst door de dreigende transen van cartonnen kasteel, de ruiterij van de landelijke rijvereniging voer de charge na charge uit, zodat de kluiten modder bijna op het zwarte pak van de burgemeester terecht kwamen, vooraan op de ere-tribune. Het voetvolk marcheerde weg en de vreselijke strijd op leven en dood begon. Kortom, het openluchtspel was in volle gang. De wapens kletterden en de har nassen deden hun best te glimme ren in het zonlicht, dat moeizaam trachtte bleekjes langs de waterige wolken te glimlachen. Dit was een spannend en groots moment. De bo ze ridder, Winnibald of zoiets gehe ten, wist van geen wijken. Maar steeds opnieuw vuurde de edele rid der zonder vrees of blaam zijn ros aan, zodat het beest tenslotte blij was dat het de volgende dag weer voor de ploeg liep. Tenslotte volgde wat wij tegenwoordig een kopstoot zouden noemen. De edele ridder dreef om zo te zeggen het verzil verde lemmet van zijn houten lans in het vuige lichaam van zijn te genstander. Die sneefde, gelijk in de tekst stond. En zijn gebroken oog was nog een wijle gevestigd op het karton, waarachter zich de schone jonkvrouw verborgen hield. Nu wordt het tijd om onze collega te laten optreden. Hij had alles se cuur opgeschreven, zoals dat goede verslaggevers betaamt, en hij had er met zijn neus vlak bovenop gestaan, toen de zondige vuigaard zijn ver diende loon kreeg. Helm en pruik waren de gesneefde ontvallen. De pruik lag in de modder. De verslag gever raapte hem op en stak hem in zijn zak. Toen de dode ridder tenslotte z'n zondags pak weer aantrok, bemerkte hij het verlies van zijn pruik, die 35.waard was. Boze en goede ridders, mitsgaders burchtvrouwen, landsknechten, pages en de wacht meester werden gealarmeerd. Aan vankelijk bleef de pruik zoek. Er werd recherchewerk verricht alsof het een geheimzinnige moord betrof, want als wij, hier buiten, iets aan pakken, dan doen we het goed ook. Het spoor leidde tenslotte naar dat redactiebureau in de grote stad, waar onze collega argeloos zijn ver- slgen schreef, onwetend van de be wijzen betreffende diefstal subsidi air verduistering, die zich tegen hem opstapelden. „Ik heb aan die hele pruik niet meer gedacht", zei hij. „Maar toen u 'savonds uw broek uittrok ,toen hebt u het toch moe ten merken, dunkt me", vond de officier. „U kunt nooit een vouw in uw broek houden als u de zakken vol pruiken hebt. Zo kan geen mens zijn broek keurig op een latje hang en". Maar het feit werd bewezen geacht, ondanks de verklaring van een getuige, dat de journalist nogal slordig is. Dat schijnt trouwens een beroepsziekte te zijn, waarin de so ciale wetgeving echter niet voorziet. Met deernis aan het adres van de gescalpeerde ridder vorderde de of ficier vijf gulden boete. De verdachte was daar wel tevre den mee, maar de rechter niet. Die achtte het oogmerk van wederrech telijke toe-eigening niet bewezen, zodat de verdachte werd vrijgespro ken. Toen hebben we ons maar in de handen gewreven. Per slot van rekening is het altijd prettig als 'n collega wordt vrijgesproken, ook al komt die uit de stad. Burgemeester en wethouders van Venray brengen ter kennis van be langhebbenden dat enige wijzigingen zijn aangebracht in de voorwaarden waaronder door de Stichting Inter communaal Bouwfonds Noord-Lim burg te Venlo bouwvoorschotten on der verband van eerste hypotheek kunnen worden verstrekt voor de bouw van een eigen woning. Een van deze wijzigingen houdt in dat bij het indienen van het verzoek om verstrekking van een bouwvoor- schot een aanvang dient te worden gemaakt met maandelijkse storting van een bedrag voor de vorming va een eigen kapitaal, dat uiteraard eigendom blijft van de deelnemer en wordt verrekend bij betaalbaarstel ling van de laatste termijn van het eventueel toegekende bouwvoorschot Over de bedoelde stortingen zal de gebruikelijke spaarrente worden ver goed. Bouwvoorschotten kunnen thans wederom verleend worden voor de bouw van woningen waarvan de stichtingskosten maximaal 50.000. bedragen. Voor het verkrijgen van nadere in lichtingen kunnen belanêhebbenden zich vervoegen op afdeling IV ter gemeentesecretarie. Burgemeester en Wethouders vnd. Mr. M.M.L.G.M. Custers. burgem. H.P.L. Vorst, secretaris. Wij vragen "<og steech PERSONFFL geschoo'd en ongeschoold Aanmelden dagelijks - li ook na werktijd - aan I de fabriek, bij de portier N.V. INALFA VENRAY STUDIE-WEEKEND Een 100-tal gehandicapte mensen, leden van de R.K. Invalidenbond St. Lidwina afd. Limburg, hebben een zgn. studieweekend doorgebracht in het convict van de Paters van Ma riannhill alhier. Een studie-weekend dat bedoeld was om die mensen niet alleen een paar goede dagen te bezorgen, maar ook om hen weer eens een hart on der de riem te steken. Vrijdagavond kwamen de mensen aan, die dank zij de goede zorgen van de Roode Kruis-colonne Venlo spoedig op hun gemak waren. Pater Lutte van Mariannhill ver zorgde zaterdag enkele lezingen over de H. Schrift en het Bijbellezen, ter wijl in de avonduren het duo Her mans-Janssen uit Veldhoven voor de nodige ontspanning zorgde. Zondagmiddag was er een bezoek van Mgr. P. Moors. Ongetwijfeld 't hoogtepunt van dit weekend. Mgr. droeg voor de deelnemers een pon tificaal lof op in de prachtige kapel van dit convict.. De Bisschop werd welkom gehe te door de voorzitter van de dioce sane Bond, de heer Hovens uit Ven lo. In zijn welkomswoord legde de spreker er de nadruk op dat deze organisatie alles in het werk stelt om de emancipatie van de invaliden goed te doen verlopen. De invalide heeft door zijn handicap de neiging zich zelf af te zonderen, maar „Sint Lidwina" zorgt met alle middelen er voor dat de krachten die in deze groep van mensen ongetwijfeld zul len schuilen, tot gelding komen, en hen zelf uit hun isolement te halen. Daartoe wordt ondermeer de sport gebruikt, als zwemmen e.d., en ook dienen daartoe excursies, handen arbeid enz. Maar ook studie-week ends als deze, waarin de invalide zich weer eens even bezinnen kan op zijn geestelijk heil. Dat de invalide daarbij niet de noden buiten eigen kring vergeet, mocht blijken uit de enveloppe die Mgr. Moors werd aangeboden na mens de deelnemers, als een tege moetkoming in de kosten van het Groot Seminarie. Mgr. Moors bleek zeer tevreden over het werk van de Invalidenbond. Hij vertrouwde dat dit studie-week end in het prachtige huis van Mari annhill de deelnemers nieuwe kracht zou hebben gegeven om de voor hen soms zware moeilijkheden te over winnen en met elkaar de situaitie waarin zij geplaatst zijn te aanvaar den. Dankbaar was hij ook dat zij naast hun eigen nood ook andere noden zagen en hem nog wat voor het Groot Seminarie hadden kun nen aanbieden. Hij vroeg hun spe ciaal gebed wanneer in september a.s. het Concilie weer wordt voort gezet, om Gods zegen over het werk van meer dan 3000 priesters en le ken die dan in Rome samen komen. Behalve Mgr. Moors waren nog gast bij de invaliden de H.E. Heer Deken, loco-burgemeester van Dijck en de heer Seelen, voorzitter van de Bond van Militaire Oorlogsslachtof fers in Noord en Midden Limburg. De invaliden hebben dit bezoek zeer o prijs gesteld, getuige ook hun dank aan de Paters van Mari annhill, de Venrayse afdeling van St. Lidwina, de Venlose Roode Kruis colonne, de kok en het keukenperso- neel o.Lv. adjudant Wiersma, die allen gezorgd hebben dat deze da gen inderdaad prachtige dagen voor deze mensen waren.

Peel en Maas | 1964 | | pagina 7