TEHUIS
in een
vreemd
land
Kees, vlieg even naar Moskou...
„Geeft u veel geld
uit aan nylons?"
van Opbergen
VRIJDAG 29 MEI 1964 No.
TACHTIGSTE JAARGANG
22 1 VIJF EN 1
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WPPfCRTAH VOOR VRNRAY FN OM^TRPTCPN ADVEKEBNTIEERUS 8V« ct p. mm ABQNNEMBNTS-
GROTESTRAAT 28 PÖSTBUS 1 TÉL. 1512 GIRO 1.05.06.52 U V \JVJXV V QilAÜ I CrlV VSlVAO 1 ACIVUrll PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75
BIJ DE OPENING VAN HET
TEHUIS VOOR
SPANJAARDEN VAN
BLITTA
foto: Hoedemaekers - Venray
Verleden week nog moest op deze
plaats een artikeltje verschijnen dat
het schrijnende opschrift droeg:
„ALLEEN in een vreemd land". Be
doelde bijdrage signaleerde enkele
tekorten in verband met de Venray-
se houding tegenover onze buiten
landse werknemers. Wij zijn blij dit
artikel, reeds na een week, te kun
nen laten volgen door deze bijdra
ge waarin het navrante „alleen"
kan vervangen worden door een po
sitief „tehuis". Is er in één week dan
zoveel veranderd?
Het zou pure dwaasheid zijn dit
te stellen. Een tehuis voor Spanjaar
den stampt men niet in één week uit
de grond, al is die grond dan ook
maar het mulle zand van het ter
rein naast de Blitta N.V., fabriek
voor stalen ramen en puien, op de
Maasheseweg.
Dat Franssen en Zn. uit Blitters-
wijck a.s. zatérdag 30 mei, een goed
geoutilleerd verblijf voor hun Span
jaarden kan laten inzegenen is het
resultaat van effectieve sociale zorg
voor het personeel dat Madrid, San
tander of Córdoba moest ruilen voor
Venray.
De directie en vooral de adjunct
directeur, de heer C. J. P. Leurs uit
Venray, hebben niet gerust voordat
er een behoorlijke behuizing stond
die nu plaats biedt menselijke
woonruimte voor een veertigtal
Spanjaarden. Er is een riante eet
zaal en een allermodernste keuken
die al schuchtere pogingen doet va
ker iets Spaans op tafel te brengen.
Naast een keurig ingericht nachtver
blijf ligt een douche-lokaal dat zelfs
een Spanjaard zich niet beter kan
wensen. Een grote recreatiezaal met
gezellige zitjes en een bescheiden
TV maakt het de Spanjaarden mo
gelijk na gedane arbeid eens huise
lijk onder elkaar te zijn en te pra
ten. Voor Spanjaarden is er wel al
tijd iets te praten; ze doen niets lie
ver; de taai-barrière is dan ook de
meest onoverkomelijke grens tussen
deze Spanjaarden en de Venrayse
bevolking.
Natuurlijk gaat de opening, zater
dag aanstaande, gepaard met enige
plechtigheid. Om elf uur worden de
gasten verwelkomd onder wie een
vertegenwoordiger van de Spaanse
Ambassade uit Den Haag uiteraard
de meeste belangstelling zal hebben
voor dit nieuwe tehuis ten behoeve
van zijn landgenoten. Om half 12
volgt dan de plechtige inzegening
der gebouwen door P. Dr. Joannes
Peter van de Smakt, die naast
zijn gewone dagtaak van lektor
ook de geestelijke zorg voor deze
Spanjaarden in Venray op zich heeft
genomen. Om twaalf uur bestaat er
gelegenheid de fraaie gebouwen te
bezichtigen.
Natuurlijk zou men dan hierna te
vreden naar huis kunnen gaan met
de sussende overtuiging dat dan nu
toch maar iets gedaan is in onze ge
meente voor onze Spanjaarden. Ze
ker, het is een begin. Het voornaam
ste moet echter nog komen: het be
grip en het menselijke medeleven
met deze gast-arbeiders. Wij twijfe
len er niet aan dat wij, met z'n allen,
het klimaat willen scheppen dat de
buitenlandse arbeider de moed geeft
over de drempel van zijn tehuis of
van zijn eenzaamheid te stappen;
om niet langer het gevoel te hebben
er toch niet bij te behoren en als
een soort minderwaardig mens door
de bevolking te worden bejegend;
om niet langer alleen te zijn met
zijn moeilijkheden, zijn twijfels, zijn
verlangens, zijn heimwee.
Misschien zal de vraag worden ge
steld: „Hoe kunnen wij dit doen?"
Allereerst door mee te helpen. En
wel door contact te zoeken met en
steun te geven aan alle personen en
instanties die de buitenlandse werk
nemers helpen bij hun dagelijkse
gang door deze „andere samenle
ving". Door onze houding, ons mee
leven, ons begrip en meevoelen kun
nen wij maken dat de buitenlandse
arbeider geen eenzaam levende
vreemdeling onder ons blijft. Wij
mogen niet vergeten dat deze mensen
op onze uitnodiging naar Neder
land zijn gereisd; dan is het toch
duidelijk dat zij minstens het gevoel
krijgen bij ons ook „welkom" te zijn.
Wij zijn dacht ik te gauw vol
daan en menen dat deze mensen het
best bij ons hebben en vinden hen
alleen maar ondankbaar als zij eens
buiten de gevestigde orde gaan. Zij
zijn niet beter; niet slechter dan on
ze Nederlandse medeburgers; zij zijn
alleen maar anders. U en ik en wij
allemaal zullen doen wat onze hand
vindt te doen. Omdat het gaat om
mensen zoals U en ik!
Er is nog zo veel meer in het
persoonlijke vlak dat zou kunnen
gebeuren om een menselijk kontakt
tussen „zij en wij" tot stand te bren
gen. Leden van onze zangkoren,
sportverenigingen, hengelclub, meis
jesclubs (er zijn ook enkele meisjes
bij Beeren's atelier!), hobbyclubs
waarom ziuden zij eens niet probe
ren hun collega uit het zuiden te
betrekken in hun vrijetijdsbeste-
waarom zouden zij eens niet probe-
wanneer het pas geeft, deze gast
arbeiders laten blijken dat wij ook
buiten onze eigen vakantie op Mal-
lorca of aan de Costa del Sol, be
langstelling hebben in hun land, hun
cultuur en geschiedenis? Zulke ak-
tiviteiten zullen op de duur de bar
rière slechten die het „anders zijn"
heeft opgetrokken! Zij zullen ook 'n
bres in de taalmuur kunnen slaan,
zodat ons „welkom vreemdeling"
duidelijk wordt verstaan en begre
pen.
I Onze houding ten opzichte van on-
;ze buitenlandse arbeiders, ons mee-
leven met hen, ons begrip voor hen,
onze bereidheid hen bij alle „anders
zijn" te aanvaarden als werkelijke
jmedemensen zoals U en ik, en die
bij ons kunnen wonen en leven, heeft
nog een diepere betekenis. Zo om
streeks 1970 zal het Verenigd Euro
pa wel een feit zijn. Dan zijn er geen
echte „buitenlanders" meer; dan zal
Piet Jansen uit Rotterdam, als hij
daar goed, hem passend werk kan
vinden, zich vrijelijk in Milaan kun
nen vestigen; dan zal Pepe Gomez
uit Madrid, zonder dat iemand een
zijn gezin naar Amsterdam kunnen
komen, als hij daar een voor hem
geschikte baan heeft gevonden. Door
onze houding tegenover de buiten
landers van nu kunnen wij laten
zien dat het ons ernst is met het
perspectief dat Europa ons thans
biedt: een gestage groei naar de één
wording, van de noodzakelijkheid
waarvan wij allen uit bittere erva
ring zo diep zijn overtuigd. In dit
perspectief biedt de opening voor
een tehuis van Spanjaarden, zater
dag aanstaande alle redenen om een
beetje feest te vieren. Er is een eer
ste stap gezet; nu zal er ook wel
schot in komen. Het zal minstens
onze belangstelling hebben.
Een buitenlandse reis is tegenwoordig geen zeldzaamheid meer en
ook een vliegreis behoort niet meer tot de onmogelijkheden. Maar
als je baas op een gegeven moment tot je zegt: Kees vlieg maar
even naar Moskou, is dat niet bepaald een alledaags gebeuren. Af
gezien dan nog van het feit dat velen Moskou zo'n klein beetje
beschouwen als het voorgeborchte van de hel, als een plaats met
zwaar bewapende en dreigend uitziende Russen, die een doodge
woon sterveling zonder verder commentaar maar van de straat
kunnen halen.
Is het een wonder dat Kees Rate-
land, bedrijfsleider bij het aanne
mingsbedrijf J. P. A. Nelissen alhier,
even met de ogen knipperde toen hij
deze opdracht kreeg. Zeker, hij had
wel eens jaloers anderen na staan te
kijken, die in opdracht van de baas
„klusjes" ip te knappen hadden in
Istanboel en andere plaatsen op de
ze aardbol, maar aan Moskou had hij
nooit gedacht. Wie komt er als ge
wone sterveling nu achter het IJze
ren Gordijn.
NIEUWE KEUKEN
Maar de keuken van de Neder
landse Ambassade in Moskou had
dringend een opknappertje nodig en
moest nodig gemoderniseerd worden.
Dat was een „klus" voor de Rijksge
bouwendienst, die met hun Russi
sche collega's hiervoor de nodige
afspraken moest maken en uiteinde
lijk verlof kreeg een nieuwe Bruyn-
zeel-keuken met alles wat daaraan
vastzit naar Moskou te laten komen.
Daarbij moest dan een Nederlands
vakman het toezicht houden en aan
wijzingen geven, een opdracht die
via het aannemingsbedrijf Nelissen
uiteindelijk bij Kees Raateland te
recht kwam, in de vorm van een
groot en onbegrijpelijk visum in zijn
pas.
SNEEUW
En voordat hij goed en wel ge
realiseerd had, wat een en ander nu
wel betekende dat hij al met 13 an
dere passagiers in een grote Toepilef
van de Russische Aeroflot, die 2 x
per week van Amsterdam naar Mos
kou v.v. vliegt. Een beetje verloren
in deze reusachtige machine, waarin
meer dan 80 mensen een plaats kun
nen hebben. De boord-service mocht
naar Russische begrippen kolossaal
zijn, vergeleken bij die van de KLM
op de terugweg, was ze zeer mager.
In nog geen 5 uur overvloog Kees
Nederland, Duitsland, Polen en
kreeg toen te horen dat Moskou
dicht zat en dat men uit moest wij
ken naar Leningrad, waar de passa
giers in een wachtkamertje geloodsd
werden en maar af moesten wachten
wat er verder gebeuren ging. Buiten
lag alles nog dik onder de sneeuw,
hoewel de kalender al 7 april aan
wees. Na een paar uur wachten kon
de reis worden voortgezet ,nu in een
viermotorig schroefvliegtuig, dat zo
afgestampt vol zat, dat het onze
luchtreiziger wel wat benauwd
werd. Maar om 10 uur was hij dan
in Moskou, waar iemand van de
Ambassade netjes al die tijd ge
wacht had op de gast uit Holland.
BIJ AVOND PRACHTIG
Via een grote autobaan ging het
dan door Moskou, dat bij avond een
prachtig aanzicht bood. Grote ver
lichte flats markeerden de weg en
men kreeg op deze tocht inderdaad
het beeld van een wereldstad, waar
in 8 miljoen mensen leven.
Hij kon de verleiding niet weer
staan om deze eerste avond op zijn
eentje al een wandeling te maken
en kwam natuurlijk terecht op het
grote Rode plein, dat grenst aan het
Kremlin en waar o.m. het mauso
leum van Lenin is. Staande op een
stoep verwonderde hij zich over de
enormiteit van gebouwen, paleizen
en kerken aan dit plein en over het
geringe verkeer dat hij gezien de
ze wereldstad veel grootser ver
wacht had. Hij werd op een gege
ven moment door een Russische po
litieagent verzocht van de stoep af
te gaan, maar aangezien hij geen'
Russisch verstond en ergens in zijn
achterhoofd de gedachte speelde:
daar begint het gedonder al, zouden
er misschien moeilijkheden ontstaan
zijn, als niet twee Russische studen
ten hem in het Duits verteld hadden
dat hij in de weg stond voor de af
lossing van de wacht bij het Mau
soleum. Die hele wacht-aflossing be
stond dan uit het aan- en afmarche
ren van twee soldaten, waarvoor
veel publiek op de been was. Die
twee studenten echter bleven onze
reiziger de nodige vragen stellen.
„Of er in Holland veel communisten
waren, of er de arbeiders werden
uitgebuit enz. enz. tot uiteindelijk de
aap uit de mouw kwam, met de
vraag of hij ook Nederlandse siga
retten bij zich had. Dan wilden ze
die wel kopen
GEMOEDELIJK,
MAAR GEEN INTERESSE
'sAnderdaags begon dan het werk,
waarbij de oude keuken moest wor
den gesloopt en de nieuwe spullen,
die per boot en spoor gearriveerd
waren, geplaatst moesten worden.
Er waren de nodige Russische ar
beiders, die de Ambassade had aan
getrokken via een officiële Russische
instantie, die voor ieder onderdeel
een hele deftige functionaris stuur
de, die dan eerst het betreffende
onderdeel goed moest keuren. Dat
gold zowel voor de brekerij, als voor
het schilderen, de aanleg van water
leiding en verwarming, electriciteit
e.d. Telkens een andere deftige mijn
heer, die eens rondkeek, in het Rus
sische vragen stelde, die dan weer
vertaald werden in het Engels en
vandaaruit weer in het Nederlands,
terwijl de antwoorden dan weer de
omgekeerde weg gingen. Dan keek
hij de tekeningen eens in (al had
Kees de indruk, dat ze voor het me
rendeel er niets van snapten), knikte
genadig en dan kon de betreffende
ploeg beginnen.
Er waren veel vrouwen bij, die
behalve sjouwwerk ook b.v. het
schilderwerk deden. Gemoedelijke
mensen, waarmede hij weinig kon
takt had omdat hij de taal niet ken
de, maar die toch wel meewerkten
als hij met handen en voeten iets
probeerde uit te leggen.
Over hun vakkennis kon onze rei
ziger moeilijk enthousiast zijn. Als
men in Nederland zo de tegels durf
de te plakken, vloog, ondanks de
schaarste aan bouwvakkers, de te
gelzetter onherroepelijk de keien op.
De timmerman kwam met een flinke
bijl in zijn gereedschapstas aan wan
delen en een zaag van voor Christus.
Dat was al zijn werkmateriaal. De
electriciën frommelde zijn draden
in een sleuf sloeg ze met wat spij
kers vast en dan was het gebeurd.
Geen buis, een voorzorgsmaatrege
len. Aan de nikkelen mengkranen
voor warm en koud water ging met
men met reusachtige tangen te werk
of men een hoofdleiding voor het
aardgas aan moest leggen en dat uit
de warm-waterkraan tenslotte het
koud water kwam en uit de koude
kranen het heet water, wie zou er
zich sappel over maken. Men werk
te zijn tijden (van 8.30 tot 12 uur en
van 1.30 tot 4.30, zaterdags tot 3 uur)
en men beurde zijn 7 Roebel per dag
ofwel 28,
ARMOEDIG
Wat men nu met dit voor onze
begrippen toch wel behoorlijke sala
ris doet? De tijd was natuurlijk vrij
kort om dat allemaal eens terdege
te onderzoeken. Maar toch viel het
op dat de eerste levensbehoeften
vrij goedkoop waren. Alleen, het was
er soms niet .Men stond voor aard
appelen in de rij voor de staatswin
kels, die over het algemeen een vrij
sobere en grauwe indruk boden, ook
wat betreft de spullen, die men ver
kocht. Smaakvolle etalages zag men
niet en de keuze was vrij beperkt.
Een hele sobere regenjas hing ge
prijsd voor 250,een paar schoe
nen (die men hier beslist nooit dra
gen zou vanwege de slechte kwali
teit) 100,—.
Men kreeg een ietwat trieste in
druk, die nog versterkt werd in de
grote staatswinkels, waar b.v. het
personeel het totaal niets interes
seerde of men wat of niets kocht.
Trouwens de huizen zelf geven ook
dat trieste, grauwe beeld. Bij avond
mag de entree van Moskou prachtig
zijn, komt men overdag in de flats,
dan blijken die overvol te zitten met
gezinnen. De afwerking is benedel?
peil, zowel wat betreft het metsel-
als het timmerwerk, hang- en sluit
werk 3040 jaren achter.
En achter de grote flatgebouwen
de houten schuren, waarin ook al
weer gezinnen zijn opgepakt, op een
voor onze begrippen niet menswaar
dige wijze.
Grauw, armoedig, maar met een
schijnbaar tevreden Russische mens,
die dankbaar is voor de zon, voor
alles om hem heen. Die tevreden is
met zijn twee televisieprogramma's,
waarop veel oost-duitse films ver
toond worden, tevreden met zijn
prachtige ondergrondse, waarin men
voor enkele centen overal heen rei
zen kan, tevreden met zijn Moskou,
dat in zijn officiële gebouwen inder
daad een pracht en een praal ten
toonstelt, die voor ons onvoorstel
baar is.
MOSKOU
Niet alleen in zijn oude tsaristische
paleizen, maar ook in zijn officiële
nieuwbouw, als b.v. de nieuwe con
greshal, zijn fantastisch brede hoofd
wegen zijn kerken en musea, zijn
universiteitsstad en zijn openlucht
zwembad. Dat zijn dingen, die men
terecht vol trots zijn buitenlandse
gasten toont, maar die men van de
ander kant niet graag achter de
fraaie facades laat kijken, want daar
is voor onze begrippen onvoorstel
bare armoede. Fotografeer dit „gri
bus" niet, want dan is er zo een
overigens vriendelijke Russische
politieagent in de buurt, die het
filmrolletje vakkundig vernietigt,
maar die ook nog andere minder
prettige maatregelen kan nemen.
Zoek er geen café, want die is er
niet. Men kan in kleine drankhuisjes
een glas wodka krijgen, een vrij be
hoorlijke borrel, maar waag U niet
aan het Russische bier, dat evenmin
smaakt als de Russische sigaret.
Een katholieke kerk is er nog
open in het 8 miljoen inwoners
tellende Moskou, waar cp zonda
gen wat oude vrouwtjes en man
netjes de vrij armoedige dienst
volgen. De rest zijn buitenlanders,
die niet naar de katholieke kerk
dienst gaan in de Argentijnse Am
bassade, waar een Amerikaans
priester zondaes de H. Mis leest.
Ook vele van de Orthodoxe ker
ken zijn musea's geworden, tot de
grote Basiliuskathedraal in het
Kremlin toe.
OPERA EN BALLET
„Wat heeft nu in Moskou de mees
te indruk op je gemaakt", was onze
nieuwsgierige vraag.
„Ik ben er een goede maand ge
weest, waarin ik vrij stevig door
moest werken. Veel tijd om rond te
sjouwen was er niet", aldus de heer
Raateland. „Het meeste is me opge
vallen de grote tegenstelling tussen
het officiële en nieuwe Moskou en
het oude, dat ai-moedig en grauw is.
Voor onze begrippen is men er nog
tientallen jaren achter. Er wordt
ontzaggelijk gebouwd, maar ook hier
weer ruw en met alle technische
outillage, die er ontegenzeggelijk ook
is, primitief en ruw.
De meeste indruk op me heeft ge
maakt een balletopvoering van de
Stervende Zwaan in het nieuwe con
gresgebouw in het Kremlin, een op
voering, die mij met de duizenden
andere bezoekers trof door het kun
nen van deze balletgroep en de
enscenering rondom. Een belevenis,
die nog versterkt werd door een be
zoek aan het grote Bolsjow-theater
waar de opera Boris Godoenow zo
groots en machtig was opgezet dat
je je in een heel andere wereld
waande. Voor de rest heb ik Moskou
verkend via zijn prachtige onder
grondse, waar men ook weer die ge
weldige overdaad vindt, in een van
de 10.000 vrij gammel taxi's of in de
ook goedkope trolley-bussen.
Angstige avinturen, waarvan men
hier droomt, heb ik niet beleefd, wel
heb ik mij braaf in de rij gevoegd
bij de honderden anderen, die nog
steeds langs Lenin's graf defileren.
Ik heb er Koningins verjaardag met
400 andere gasten op de Ambassade
meegemaakt en de officiële Russi
sche 1 mei-viering, met de grote
militaire parades en defilé's van de
vakbonden. Ik heb er gegeten in
restaurants, waar men daags tevoren
een plaats moest bespreken en waar
het eten duur, maar goed was en ik
heb de beste herinneringen aan de
Ambassade en de KLM, die mijn
gastheren waren en mij het leven
daar zo prettig mogelijk hebben ge
maakt.
De enige controle op deze lange
reis was toen ik terugkwam in Hol
land en men mij een beetje boos aan
keek om de fles wodka, die ik had
meegebracht Maar ik wist toen ten
minste dat ik weer in Holland was,
dat een wat best land is. Dat heeft
die reis me wel geleerd
NIEUWS UIT VENRAY
EN OMGEVING
Zondagsdienst huisartsen
Van zaterdagmiddag 12 uur tot
zondagnacht 2 uur
Dr. L. COENEN
Henseniusstraat Telefoon 1878
Uitsluitend voor spoedgevallen!
ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS
Zr. Janssen, Kard. van Rossum-
straat, tel. 1504.
GROENE KRUIS
Dinsdag a.s.
Zuigelingen-bureau voor de kerk
dorpen.
Voortaan op ieder zuigelingenburcau
pokken zetten.
ZIEKENAUTO
Bel 04780-1562 b.g.g. 2118
ZONDAGSDIENST
VERLOSKUNDIGEN
Vroedvrouw Stevens-Heinen
Merseloseweg 23 - Venray
TeL 1152 (04780) b.g.g. 1061
TONEELEVENEMENTEN
IN NOORD-LIMBURG OP
6 EN 21 JUNI
Na de cursus voor amateurtoneel
spelers, georganiseerd door „Kasteel
Well" in samenwerking met het
W.K.A. Limburg, vindt thans de
eenacter-wedstrijd plaats als sluit
stuk. In Horst werd op 9 mei de
eerste wedstrijdavond gehouden
waar door sommigen zéér goed spel
te zien gegeven werd.
In 't Gemeeenschapshuis te Mook
zal op zaterdagavond 6 juni het
tweed toernooi gehouden worden.
Tenslotte zal op zondag 21 juni op
„Kasteel Well" de prijswinnaar be
kend gemaakt worden en zal met
veel muzikale luister de Noord-Lim
burgse Toneelprijs 1964 worden uit
gereikt en de avond feestelijk wor
den doorgebracht. Noteert u vast
6 en 21 juni. Nadere berichten vol
gen nog.
TEENAGERCLUB VENRAY
Zaterdag 30 mei zal 't op de Teen
agerparty in zaal Wilhelmina druk
ker zijn dan gewoonlijk. Op die
avond speelt het orkest „The Blue
Strangers" uit Helmond. Tevens zal
een groot aantal teenagers uit Hel
mond deze avond te gast zijn bij
Venrays jongeren.
Besprekingen zijn gaande om met
de Venrayse teenagers een tegenbe
zoek te brengen aan Helmond en
eventueel aan andere bevriende
teenagerclubs in de omgeving.
Over het hoe en wanneer volgen
nog nadere mededelingen. Door de
organisatoren van de teenagerclub
is tevens in voorbereiding een boot
tocht inclusief teenagerparty, ook
hierover hoort u nog meer.
Aan de „Amate"-missieweek zal
medewerking worden verleend door
de teenagerclub op zaterdag 13 juni
door een teenagerparty te organise
ren ten bate van de „Amate", waar
op niet minder dan „Peter and his
Rockets" (Koelewijn) en de jonge
ster Trea v. d. Schoot zullen optre
den. Een attractief optreden dus, wat
niet minder geldt voor 't engage
ment van de party op zaterdag 27
juni a.s., waarop beslag gelegd kon
worden op 't Engelse orkest „Terry
and his Magnets".
MOOIE PRESTATIE
Twee Venrayse leerling-banket
bakkers: Huub Creemers Juliana-
singel en Piet Hermans Leunen, zijn
door de Nederlandse Vereniging ter
Bevordering van de Opleiding in het
Banketbakkersbedrijf uitverkozen
tot deelneming aan de Nationale Be-
roepenmanifestatie 1964, die van 26
t.m. 29 mei te Utrecht wordt gehou
den.
Beiden zijn werkzaam bij banket
bakkerij Verheugen alhier.
"Wij stonden samen te wachten bij
het postkantoor, die jonge- huis
vrouw en ik. Ze zag er modieus ge
kleed uit. „Ach", zei ze, „dat gaat
wel, vroeger had ik tenminste twee
gulden per week nodig voor mijn
nylons. Vaak'nog meer zelfs. Maar
nu met die nieuwe nylons....'*
„Nieuwe nylons?", vroeg ik ver
baasd. „Ja, die extra sterke wandel
nylons. Ze kosten iets meer, maar ik
koop hu maar eenmaal per maand
een paar nieuwe kousen. Ze zijn
fantastisch sterk. Kijk, ik draag ze
nu ook". Ik zag ze. Kousen, zoals ik
ze zelf óók graag zou dragen.
Die extra sterke wandelnylons (ein
delijk de oplossing voor het pro
bleem van de hoge nylon-rekening)
heten: DANLON SOLID (met naad)
of DANLON BOULEVARD (naad
loos). Ze kosten f2.95. Verkrijgbaar
bij uw textielhandelaar:
Grotestraat 24