TEHUIS in een vreemd land Kees, vlieg even naar Moskou... „Geeft u veel geld uit aan nylons?" van Opbergen VRIJDAG 29 MEI 1964 No. TACHTIGSTE JAARGANG 22 1 VIJF EN 1 PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY WPPfCRTAH VOOR VRNRAY FN OM^TRPTCPN ADVEKEBNTIEERUS 8V« ct p. mm ABQNNEMBNTS- GROTESTRAAT 28 PÖSTBUS 1 TÉL. 1512 GIRO 1.05.06.52 U V \JVJXV V QilAÜ I CrlV VSlVAO 1 ACIVUrll PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75 BIJ DE OPENING VAN HET TEHUIS VOOR SPANJAARDEN VAN BLITTA foto: Hoedemaekers - Venray Verleden week nog moest op deze plaats een artikeltje verschijnen dat het schrijnende opschrift droeg: „ALLEEN in een vreemd land". Be doelde bijdrage signaleerde enkele tekorten in verband met de Venray- se houding tegenover onze buiten landse werknemers. Wij zijn blij dit artikel, reeds na een week, te kun nen laten volgen door deze bijdra ge waarin het navrante „alleen" kan vervangen worden door een po sitief „tehuis". Is er in één week dan zoveel veranderd? Het zou pure dwaasheid zijn dit te stellen. Een tehuis voor Spanjaar den stampt men niet in één week uit de grond, al is die grond dan ook maar het mulle zand van het ter rein naast de Blitta N.V., fabriek voor stalen ramen en puien, op de Maasheseweg. Dat Franssen en Zn. uit Blitters- wijck a.s. zatérdag 30 mei, een goed geoutilleerd verblijf voor hun Span jaarden kan laten inzegenen is het resultaat van effectieve sociale zorg voor het personeel dat Madrid, San tander of Córdoba moest ruilen voor Venray. De directie en vooral de adjunct directeur, de heer C. J. P. Leurs uit Venray, hebben niet gerust voordat er een behoorlijke behuizing stond die nu plaats biedt menselijke woonruimte voor een veertigtal Spanjaarden. Er is een riante eet zaal en een allermodernste keuken die al schuchtere pogingen doet va ker iets Spaans op tafel te brengen. Naast een keurig ingericht nachtver blijf ligt een douche-lokaal dat zelfs een Spanjaard zich niet beter kan wensen. Een grote recreatiezaal met gezellige zitjes en een bescheiden TV maakt het de Spanjaarden mo gelijk na gedane arbeid eens huise lijk onder elkaar te zijn en te pra ten. Voor Spanjaarden is er wel al tijd iets te praten; ze doen niets lie ver; de taai-barrière is dan ook de meest onoverkomelijke grens tussen deze Spanjaarden en de Venrayse bevolking. Natuurlijk gaat de opening, zater dag aanstaande, gepaard met enige plechtigheid. Om elf uur worden de gasten verwelkomd onder wie een vertegenwoordiger van de Spaanse Ambassade uit Den Haag uiteraard de meeste belangstelling zal hebben voor dit nieuwe tehuis ten behoeve van zijn landgenoten. Om half 12 volgt dan de plechtige inzegening der gebouwen door P. Dr. Joannes Peter van de Smakt, die naast zijn gewone dagtaak van lektor ook de geestelijke zorg voor deze Spanjaarden in Venray op zich heeft genomen. Om twaalf uur bestaat er gelegenheid de fraaie gebouwen te bezichtigen. Natuurlijk zou men dan hierna te vreden naar huis kunnen gaan met de sussende overtuiging dat dan nu toch maar iets gedaan is in onze ge meente voor onze Spanjaarden. Ze ker, het is een begin. Het voornaam ste moet echter nog komen: het be grip en het menselijke medeleven met deze gast-arbeiders. Wij twijfe len er niet aan dat wij, met z'n allen, het klimaat willen scheppen dat de buitenlandse arbeider de moed geeft over de drempel van zijn tehuis of van zijn eenzaamheid te stappen; om niet langer het gevoel te hebben er toch niet bij te behoren en als een soort minderwaardig mens door de bevolking te worden bejegend; om niet langer alleen te zijn met zijn moeilijkheden, zijn twijfels, zijn verlangens, zijn heimwee. Misschien zal de vraag worden ge steld: „Hoe kunnen wij dit doen?" Allereerst door mee te helpen. En wel door contact te zoeken met en steun te geven aan alle personen en instanties die de buitenlandse werk nemers helpen bij hun dagelijkse gang door deze „andere samenle ving". Door onze houding, ons mee leven, ons begrip en meevoelen kun nen wij maken dat de buitenlandse arbeider geen eenzaam levende vreemdeling onder ons blijft. Wij mogen niet vergeten dat deze mensen op onze uitnodiging naar Neder land zijn gereisd; dan is het toch duidelijk dat zij minstens het gevoel krijgen bij ons ook „welkom" te zijn. Wij zijn dacht ik te gauw vol daan en menen dat deze mensen het best bij ons hebben en vinden hen alleen maar ondankbaar als zij eens buiten de gevestigde orde gaan. Zij zijn niet beter; niet slechter dan on ze Nederlandse medeburgers; zij zijn alleen maar anders. U en ik en wij allemaal zullen doen wat onze hand vindt te doen. Omdat het gaat om mensen zoals U en ik! Er is nog zo veel meer in het persoonlijke vlak dat zou kunnen gebeuren om een menselijk kontakt tussen „zij en wij" tot stand te bren gen. Leden van onze zangkoren, sportverenigingen, hengelclub, meis jesclubs (er zijn ook enkele meisjes bij Beeren's atelier!), hobbyclubs waarom ziuden zij eens niet probe ren hun collega uit het zuiden te betrekken in hun vrijetijdsbeste- waarom zouden zij eens niet probe- wanneer het pas geeft, deze gast arbeiders laten blijken dat wij ook buiten onze eigen vakantie op Mal- lorca of aan de Costa del Sol, be langstelling hebben in hun land, hun cultuur en geschiedenis? Zulke ak- tiviteiten zullen op de duur de bar rière slechten die het „anders zijn" heeft opgetrokken! Zij zullen ook 'n bres in de taalmuur kunnen slaan, zodat ons „welkom vreemdeling" duidelijk wordt verstaan en begre pen. I Onze houding ten opzichte van on- ;ze buitenlandse arbeiders, ons mee- leven met hen, ons begrip voor hen, onze bereidheid hen bij alle „anders zijn" te aanvaarden als werkelijke jmedemensen zoals U en ik, en die bij ons kunnen wonen en leven, heeft nog een diepere betekenis. Zo om streeks 1970 zal het Verenigd Euro pa wel een feit zijn. Dan zijn er geen echte „buitenlanders" meer; dan zal Piet Jansen uit Rotterdam, als hij daar goed, hem passend werk kan vinden, zich vrijelijk in Milaan kun nen vestigen; dan zal Pepe Gomez uit Madrid, zonder dat iemand een zijn gezin naar Amsterdam kunnen komen, als hij daar een voor hem geschikte baan heeft gevonden. Door onze houding tegenover de buiten landers van nu kunnen wij laten zien dat het ons ernst is met het perspectief dat Europa ons thans biedt: een gestage groei naar de één wording, van de noodzakelijkheid waarvan wij allen uit bittere erva ring zo diep zijn overtuigd. In dit perspectief biedt de opening voor een tehuis van Spanjaarden, zater dag aanstaande alle redenen om een beetje feest te vieren. Er is een eer ste stap gezet; nu zal er ook wel schot in komen. Het zal minstens onze belangstelling hebben. Een buitenlandse reis is tegenwoordig geen zeldzaamheid meer en ook een vliegreis behoort niet meer tot de onmogelijkheden. Maar als je baas op een gegeven moment tot je zegt: Kees vlieg maar even naar Moskou, is dat niet bepaald een alledaags gebeuren. Af gezien dan nog van het feit dat velen Moskou zo'n klein beetje beschouwen als het voorgeborchte van de hel, als een plaats met zwaar bewapende en dreigend uitziende Russen, die een doodge woon sterveling zonder verder commentaar maar van de straat kunnen halen. Is het een wonder dat Kees Rate- land, bedrijfsleider bij het aanne mingsbedrijf J. P. A. Nelissen alhier, even met de ogen knipperde toen hij deze opdracht kreeg. Zeker, hij had wel eens jaloers anderen na staan te kijken, die in opdracht van de baas „klusjes" ip te knappen hadden in Istanboel en andere plaatsen op de ze aardbol, maar aan Moskou had hij nooit gedacht. Wie komt er als ge wone sterveling nu achter het IJze ren Gordijn. NIEUWE KEUKEN Maar de keuken van de Neder landse Ambassade in Moskou had dringend een opknappertje nodig en moest nodig gemoderniseerd worden. Dat was een „klus" voor de Rijksge bouwendienst, die met hun Russi sche collega's hiervoor de nodige afspraken moest maken en uiteinde lijk verlof kreeg een nieuwe Bruyn- zeel-keuken met alles wat daaraan vastzit naar Moskou te laten komen. Daarbij moest dan een Nederlands vakman het toezicht houden en aan wijzingen geven, een opdracht die via het aannemingsbedrijf Nelissen uiteindelijk bij Kees Raateland te recht kwam, in de vorm van een groot en onbegrijpelijk visum in zijn pas. SNEEUW En voordat hij goed en wel ge realiseerd had, wat een en ander nu wel betekende dat hij al met 13 an dere passagiers in een grote Toepilef van de Russische Aeroflot, die 2 x per week van Amsterdam naar Mos kou v.v. vliegt. Een beetje verloren in deze reusachtige machine, waarin meer dan 80 mensen een plaats kun nen hebben. De boord-service mocht naar Russische begrippen kolossaal zijn, vergeleken bij die van de KLM op de terugweg, was ze zeer mager. In nog geen 5 uur overvloog Kees Nederland, Duitsland, Polen en kreeg toen te horen dat Moskou dicht zat en dat men uit moest wij ken naar Leningrad, waar de passa giers in een wachtkamertje geloodsd werden en maar af moesten wachten wat er verder gebeuren ging. Buiten lag alles nog dik onder de sneeuw, hoewel de kalender al 7 april aan wees. Na een paar uur wachten kon de reis worden voortgezet ,nu in een viermotorig schroefvliegtuig, dat zo afgestampt vol zat, dat het onze luchtreiziger wel wat benauwd werd. Maar om 10 uur was hij dan in Moskou, waar iemand van de Ambassade netjes al die tijd ge wacht had op de gast uit Holland. BIJ AVOND PRACHTIG Via een grote autobaan ging het dan door Moskou, dat bij avond een prachtig aanzicht bood. Grote ver lichte flats markeerden de weg en men kreeg op deze tocht inderdaad het beeld van een wereldstad, waar in 8 miljoen mensen leven. Hij kon de verleiding niet weer staan om deze eerste avond op zijn eentje al een wandeling te maken en kwam natuurlijk terecht op het grote Rode plein, dat grenst aan het Kremlin en waar o.m. het mauso leum van Lenin is. Staande op een stoep verwonderde hij zich over de enormiteit van gebouwen, paleizen en kerken aan dit plein en over het geringe verkeer dat hij gezien de ze wereldstad veel grootser ver wacht had. Hij werd op een gege ven moment door een Russische po litieagent verzocht van de stoep af te gaan, maar aangezien hij geen' Russisch verstond en ergens in zijn achterhoofd de gedachte speelde: daar begint het gedonder al, zouden er misschien moeilijkheden ontstaan zijn, als niet twee Russische studen ten hem in het Duits verteld hadden dat hij in de weg stond voor de af lossing van de wacht bij het Mau soleum. Die hele wacht-aflossing be stond dan uit het aan- en afmarche ren van twee soldaten, waarvoor veel publiek op de been was. Die twee studenten echter bleven onze reiziger de nodige vragen stellen. „Of er in Holland veel communisten waren, of er de arbeiders werden uitgebuit enz. enz. tot uiteindelijk de aap uit de mouw kwam, met de vraag of hij ook Nederlandse siga retten bij zich had. Dan wilden ze die wel kopen GEMOEDELIJK, MAAR GEEN INTERESSE 'sAnderdaags begon dan het werk, waarbij de oude keuken moest wor den gesloopt en de nieuwe spullen, die per boot en spoor gearriveerd waren, geplaatst moesten worden. Er waren de nodige Russische ar beiders, die de Ambassade had aan getrokken via een officiële Russische instantie, die voor ieder onderdeel een hele deftige functionaris stuur de, die dan eerst het betreffende onderdeel goed moest keuren. Dat gold zowel voor de brekerij, als voor het schilderen, de aanleg van water leiding en verwarming, electriciteit e.d. Telkens een andere deftige mijn heer, die eens rondkeek, in het Rus sische vragen stelde, die dan weer vertaald werden in het Engels en vandaaruit weer in het Nederlands, terwijl de antwoorden dan weer de omgekeerde weg gingen. Dan keek hij de tekeningen eens in (al had Kees de indruk, dat ze voor het me rendeel er niets van snapten), knikte genadig en dan kon de betreffende ploeg beginnen. Er waren veel vrouwen bij, die behalve sjouwwerk ook b.v. het schilderwerk deden. Gemoedelijke mensen, waarmede hij weinig kon takt had omdat hij de taal niet ken de, maar die toch wel meewerkten als hij met handen en voeten iets probeerde uit te leggen. Over hun vakkennis kon onze rei ziger moeilijk enthousiast zijn. Als men in Nederland zo de tegels durf de te plakken, vloog, ondanks de schaarste aan bouwvakkers, de te gelzetter onherroepelijk de keien op. De timmerman kwam met een flinke bijl in zijn gereedschapstas aan wan delen en een zaag van voor Christus. Dat was al zijn werkmateriaal. De electriciën frommelde zijn draden in een sleuf sloeg ze met wat spij kers vast en dan was het gebeurd. Geen buis, een voorzorgsmaatrege len. Aan de nikkelen mengkranen voor warm en koud water ging met men met reusachtige tangen te werk of men een hoofdleiding voor het aardgas aan moest leggen en dat uit de warm-waterkraan tenslotte het koud water kwam en uit de koude kranen het heet water, wie zou er zich sappel over maken. Men werk te zijn tijden (van 8.30 tot 12 uur en van 1.30 tot 4.30, zaterdags tot 3 uur) en men beurde zijn 7 Roebel per dag ofwel 28, ARMOEDIG Wat men nu met dit voor onze begrippen toch wel behoorlijke sala ris doet? De tijd was natuurlijk vrij kort om dat allemaal eens terdege te onderzoeken. Maar toch viel het op dat de eerste levensbehoeften vrij goedkoop waren. Alleen, het was er soms niet .Men stond voor aard appelen in de rij voor de staatswin kels, die over het algemeen een vrij sobere en grauwe indruk boden, ook wat betreft de spullen, die men ver kocht. Smaakvolle etalages zag men niet en de keuze was vrij beperkt. Een hele sobere regenjas hing ge prijsd voor 250,een paar schoe nen (die men hier beslist nooit dra gen zou vanwege de slechte kwali teit) 100,—. Men kreeg een ietwat trieste in druk, die nog versterkt werd in de grote staatswinkels, waar b.v. het personeel het totaal niets interes seerde of men wat of niets kocht. Trouwens de huizen zelf geven ook dat trieste, grauwe beeld. Bij avond mag de entree van Moskou prachtig zijn, komt men overdag in de flats, dan blijken die overvol te zitten met gezinnen. De afwerking is benedel? peil, zowel wat betreft het metsel- als het timmerwerk, hang- en sluit werk 3040 jaren achter. En achter de grote flatgebouwen de houten schuren, waarin ook al weer gezinnen zijn opgepakt, op een voor onze begrippen niet menswaar dige wijze. Grauw, armoedig, maar met een schijnbaar tevreden Russische mens, die dankbaar is voor de zon, voor alles om hem heen. Die tevreden is met zijn twee televisieprogramma's, waarop veel oost-duitse films ver toond worden, tevreden met zijn prachtige ondergrondse, waarin men voor enkele centen overal heen rei zen kan, tevreden met zijn Moskou, dat in zijn officiële gebouwen inder daad een pracht en een praal ten toonstelt, die voor ons onvoorstel baar is. MOSKOU Niet alleen in zijn oude tsaristische paleizen, maar ook in zijn officiële nieuwbouw, als b.v. de nieuwe con greshal, zijn fantastisch brede hoofd wegen zijn kerken en musea, zijn universiteitsstad en zijn openlucht zwembad. Dat zijn dingen, die men terecht vol trots zijn buitenlandse gasten toont, maar die men van de ander kant niet graag achter de fraaie facades laat kijken, want daar is voor onze begrippen onvoorstel bare armoede. Fotografeer dit „gri bus" niet, want dan is er zo een overigens vriendelijke Russische politieagent in de buurt, die het filmrolletje vakkundig vernietigt, maar die ook nog andere minder prettige maatregelen kan nemen. Zoek er geen café, want die is er niet. Men kan in kleine drankhuisjes een glas wodka krijgen, een vrij be hoorlijke borrel, maar waag U niet aan het Russische bier, dat evenmin smaakt als de Russische sigaret. Een katholieke kerk is er nog open in het 8 miljoen inwoners tellende Moskou, waar cp zonda gen wat oude vrouwtjes en man netjes de vrij armoedige dienst volgen. De rest zijn buitenlanders, die niet naar de katholieke kerk dienst gaan in de Argentijnse Am bassade, waar een Amerikaans priester zondaes de H. Mis leest. Ook vele van de Orthodoxe ker ken zijn musea's geworden, tot de grote Basiliuskathedraal in het Kremlin toe. OPERA EN BALLET „Wat heeft nu in Moskou de mees te indruk op je gemaakt", was onze nieuwsgierige vraag. „Ik ben er een goede maand ge weest, waarin ik vrij stevig door moest werken. Veel tijd om rond te sjouwen was er niet", aldus de heer Raateland. „Het meeste is me opge vallen de grote tegenstelling tussen het officiële en nieuwe Moskou en het oude, dat ai-moedig en grauw is. Voor onze begrippen is men er nog tientallen jaren achter. Er wordt ontzaggelijk gebouwd, maar ook hier weer ruw en met alle technische outillage, die er ontegenzeggelijk ook is, primitief en ruw. De meeste indruk op me heeft ge maakt een balletopvoering van de Stervende Zwaan in het nieuwe con gresgebouw in het Kremlin, een op voering, die mij met de duizenden andere bezoekers trof door het kun nen van deze balletgroep en de enscenering rondom. Een belevenis, die nog versterkt werd door een be zoek aan het grote Bolsjow-theater waar de opera Boris Godoenow zo groots en machtig was opgezet dat je je in een heel andere wereld waande. Voor de rest heb ik Moskou verkend via zijn prachtige onder grondse, waar men ook weer die ge weldige overdaad vindt, in een van de 10.000 vrij gammel taxi's of in de ook goedkope trolley-bussen. Angstige avinturen, waarvan men hier droomt, heb ik niet beleefd, wel heb ik mij braaf in de rij gevoegd bij de honderden anderen, die nog steeds langs Lenin's graf defileren. Ik heb er Koningins verjaardag met 400 andere gasten op de Ambassade meegemaakt en de officiële Russi sche 1 mei-viering, met de grote militaire parades en defilé's van de vakbonden. Ik heb er gegeten in restaurants, waar men daags tevoren een plaats moest bespreken en waar het eten duur, maar goed was en ik heb de beste herinneringen aan de Ambassade en de KLM, die mijn gastheren waren en mij het leven daar zo prettig mogelijk hebben ge maakt. De enige controle op deze lange reis was toen ik terugkwam in Hol land en men mij een beetje boos aan keek om de fles wodka, die ik had meegebracht Maar ik wist toen ten minste dat ik weer in Holland was, dat een wat best land is. Dat heeft die reis me wel geleerd NIEUWS UIT VENRAY EN OMGEVING Zondagsdienst huisartsen Van zaterdagmiddag 12 uur tot zondagnacht 2 uur Dr. L. COENEN Henseniusstraat Telefoon 1878 Uitsluitend voor spoedgevallen! ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS Zr. Janssen, Kard. van Rossum- straat, tel. 1504. GROENE KRUIS Dinsdag a.s. Zuigelingen-bureau voor de kerk dorpen. Voortaan op ieder zuigelingenburcau pokken zetten. ZIEKENAUTO Bel 04780-1562 b.g.g. 2118 ZONDAGSDIENST VERLOSKUNDIGEN Vroedvrouw Stevens-Heinen Merseloseweg 23 - Venray TeL 1152 (04780) b.g.g. 1061 TONEELEVENEMENTEN IN NOORD-LIMBURG OP 6 EN 21 JUNI Na de cursus voor amateurtoneel spelers, georganiseerd door „Kasteel Well" in samenwerking met het W.K.A. Limburg, vindt thans de eenacter-wedstrijd plaats als sluit stuk. In Horst werd op 9 mei de eerste wedstrijdavond gehouden waar door sommigen zéér goed spel te zien gegeven werd. In 't Gemeeenschapshuis te Mook zal op zaterdagavond 6 juni het tweed toernooi gehouden worden. Tenslotte zal op zondag 21 juni op „Kasteel Well" de prijswinnaar be kend gemaakt worden en zal met veel muzikale luister de Noord-Lim burgse Toneelprijs 1964 worden uit gereikt en de avond feestelijk wor den doorgebracht. Noteert u vast 6 en 21 juni. Nadere berichten vol gen nog. TEENAGERCLUB VENRAY Zaterdag 30 mei zal 't op de Teen agerparty in zaal Wilhelmina druk ker zijn dan gewoonlijk. Op die avond speelt het orkest „The Blue Strangers" uit Helmond. Tevens zal een groot aantal teenagers uit Hel mond deze avond te gast zijn bij Venrays jongeren. Besprekingen zijn gaande om met de Venrayse teenagers een tegenbe zoek te brengen aan Helmond en eventueel aan andere bevriende teenagerclubs in de omgeving. Over het hoe en wanneer volgen nog nadere mededelingen. Door de organisatoren van de teenagerclub is tevens in voorbereiding een boot tocht inclusief teenagerparty, ook hierover hoort u nog meer. Aan de „Amate"-missieweek zal medewerking worden verleend door de teenagerclub op zaterdag 13 juni door een teenagerparty te organise ren ten bate van de „Amate", waar op niet minder dan „Peter and his Rockets" (Koelewijn) en de jonge ster Trea v. d. Schoot zullen optre den. Een attractief optreden dus, wat niet minder geldt voor 't engage ment van de party op zaterdag 27 juni a.s., waarop beslag gelegd kon worden op 't Engelse orkest „Terry and his Magnets". MOOIE PRESTATIE Twee Venrayse leerling-banket bakkers: Huub Creemers Juliana- singel en Piet Hermans Leunen, zijn door de Nederlandse Vereniging ter Bevordering van de Opleiding in het Banketbakkersbedrijf uitverkozen tot deelneming aan de Nationale Be- roepenmanifestatie 1964, die van 26 t.m. 29 mei te Utrecht wordt gehou den. Beiden zijn werkzaam bij banket bakkerij Verheugen alhier. "Wij stonden samen te wachten bij het postkantoor, die jonge- huis vrouw en ik. Ze zag er modieus ge kleed uit. „Ach", zei ze, „dat gaat wel, vroeger had ik tenminste twee gulden per week nodig voor mijn nylons. Vaak'nog meer zelfs. Maar nu met die nieuwe nylons....'* „Nieuwe nylons?", vroeg ik ver baasd. „Ja, die extra sterke wandel nylons. Ze kosten iets meer, maar ik koop hu maar eenmaal per maand een paar nieuwe kousen. Ze zijn fantastisch sterk. Kijk, ik draag ze nu ook". Ik zag ze. Kousen, zoals ik ze zelf óók graag zou dragen. Die extra sterke wandelnylons (ein delijk de oplossing voor het pro bleem van de hoge nylon-rekening) heten: DANLON SOLID (met naad) of DANLON BOULEVARD (naad loos). Ze kosten f2.95. Verkrijgbaar bij uw textielhandelaar: Grotestraat 24

Peel en Maas | 1964 | | pagina 1