Speeltuin Vlakwater heeft de poorten geopend BEDEVAART lanqs slachtuelden... Politierechter WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN fkü«TESTS fa. MARTENS Hei l AMATE-comité l Venray Zondagsdienst huisartsen VRIJDAG 15 MEI 1964 No. 20 VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52 Een Amboneesje peutert in zijn neusVol aandacht en over gave. Hij kijkt daar in dat gele zand naar de entree van de kin derspeeltuin Vlakwater, waar Piet de zaak aan het beredderen is. Van heel ver af klinkt de. muziek uit de speeltuin: Och, vaderlief, toe drink niet meer. Een door-de-weekse dag in Ven- ray's speeltuin. De zon die nog maar een paar dagen geschenen heeft, lokt de eerste kleine bezoekers al naar dit terrein en in het water van het grote bassin spelen al wat kinderen, terwijl de bezoeker de rilingen over het lijf lopen als hij bedenkt dat het water toch nog wel erg koud moet zijn. De radio is nog steeds met „vader lief" bezig, maar wordt over schreeuwd door de pauwhaan, die achterin bij de herten en de ganzen loopt. De zon blikkert op het zand rond het bad, waarop enkele kinderen hun spel spelen. Maar voor de rest is het er rustig. Het seizoen moet feitelijk nog beginnen. Het seizoen, waarvoor de vlaggen op de grote glijbaanmast uitnodigend wapperen. PARTICULIER INITIATIEF Zo rondwandelend langs al die speeltuigen, langs die grote roets- baan, langs het hertenkamp, bedenkt men dan, dat dit alles tot stand ge komen is, omdat er enkele mensen „zo gek waren" hier nu eens wat voor te doen. Men kreeg een stuk grond van de gemeente, men groef er een zwembassin in voor de peu ters, er kwamen caroussels en schommels, roetsbanen en klimhek- ken, er kwam een hertenkamp, een restaurant, kleedhokken en rustban ken en het recreatieoord Vlakwater was er. We kankeren wel eens in ons goe de Venray, dat er zo weinig initia tieven meer uitkomen. Het Vlak water is een van de bewezen dat die nog wel geboren en verwezen lijkt worden. amaTe In verband met de werldmissie- week AMATE in het dekenaat Ven ray zal er in de tijd van 18 tot 30 mei in de kerkdorpen een lekenspel in de kerk opgevoerd worden. Te vens zal er gedurende deze tijd als voorbereiding op de missietentoon stelling een filmvoorstelling op de verschillende kerkdorpen gegeven worden over een missionair thema. Tijdens de AMATE-week zal in Venray op maandag 8 juni om 20.00 uur in zaal Wilhelmina de bekende film „Un Missionair" (Beproeving van de nacht) vertoond worden. Ook zullen er een aantal avondconcerten worden gegeven waaraan de harmo nieën van Oostrum en Venray en de fanfares van Ysselsteyn, Merselo en Leunen hun medewerking zullen geven. Voor de geüniformeerde jeugd zal er een avondmis gehouden wor den, waarbij het gezang door een Molukkers-koor wordt verzorgd; de H. Mis wordt opgedragen door Cey- lonees priester. Verder zijn voor deze week ge pland een extra middag voor de be jaarden, een Jazz-avond, een mode show voor dames en een dansavond voor teenagers, waaraan enkele be kende artisten hun medewerking zullen geven. Een drietal AMATE-kranten zul len de Wereldmissieweek inleiden. Hierin zullen de verschillende attrac ties en festiviteiten uitvoeriger wor den bekend gemaakt. De AMATE-kranten zullen huis- aan-huis worden bezorgd. Maar we lopen daar achteloos aan voorbij, vragen ons niet af hoe dat allemaal kan, realiseren ons niet dat die speeltuin zo maar niet uit de grond is komen groeien, maar met veel kosten en moeiten, met veel tijd en narigheid tot stand is gebracht. „Men was zo gek....". Gelukkig echter dat er nog zo'n gekken zijn. En jammer dat er van dat soort niet meer rondlopen. Vlakwater draait al ettelijke ja ren en menig huismoeder zou niet weten wat te doen, als ze in de gro te vakantie haar kinderen niet wist onder de veilige hoede van Pietje Bottermelk, daar achter in 't Vlak water, waar zon en water, frisse lucht en speeltuigen de jeugd wach ten. CAMPING Een jochie komt met zijn vinger omhoog waarschuwen dat Jantje de mat van de roetsbaan in het water heeft gegooid. „Nog enne kiër", zegt Piet, „en dan vliegt ie d'r uut 't Joch gaat voldaan terug naar de zondaar. We vragen naar de drukte, die van de zon afhangt, ,,'t Begint langzaam te komen...." ,zegt Piet, die wijst op de camping, die al vol staat met tenten en caravans. Nog een paar zonnige dagen en dan is het terrein al te klein. „Wat dan?" „Ja, wat danis Piets weder vraag, maar de manier, waarop hij naar het Ambonezenkamp kijkt, spreekt boekdelen. Het is hem en vele anderen kennelijk een doorn in het oog dat dit kamp daar nog zo ligt. En inderdaad het is geen vrO' lijk gezicht. Zou men er toe kunnen komen om de daar nog altijd ver- blijvenden eens menswaardiger ver blijf- en woonplaats aan te bieden dan zou die plek buitengewoon ge schikt zijn voor de bouw van vakan tiehuisjes .waarvoor men al de toe stemming heeft en voor uitbreiding van de camping. Maar wanneer is het zo ver Er trekken al mensen weg uit het kamp, die elders een woning kunnen krijgen. Maar de barakken blijven nog en al gaat men van de speeltuin uit de afrastering rond dit kamp verbeteren en vernieuwen, het is geen oplossing en de „gribushoop" blijft. Jammer, want uit alles blijkt, dat Venray's camping een goede naam heeft. Niet duur, gemakkelijk met de kampwinkel bij de hand en voor de jeugd die magnifieke speeltuin. Er staan Duitsers en Engelsen, Hollanders en Belgen. Ze komen met de weekends en laten hun tent of caravan door-de-week rustig staan. Men is er tevreden over de rust, over de service en de bediennig en ze maken reclame overal in hun omgeving. Maar vol is vol en dat duurt geen weken meer Zo staan de initiatiefnemers weer voor nieuwe problemen. Uitbreiden maar hoe Hopenlijk vindt men een oplossing. Want wat hier particulier initiatief in samenwerking met de overheid tot stand wist te brengen, bljjkt een groot goed te zijn. Op de eer ste plaats voor Venray zelf, waar de jeugd nieuwe mogelijkheden kreeg zich te ontplooien. Op de tweede plaats voor honderden vreemden, die hier als dag jesmen sen een plezierig oponthoud vin den of in de camping hun vakan tie door komen brengen. Een troef die in het recreatieschap Peel en Maas door Venray terdege zal worden uitgespeeld. Maar dan moeten er uitbreidingsmogelijk heden komen Voor alle reparaties Schoolstraat 30 Tel. 23 Tante Ida was midden vijftig ge worden in eer en deugd, zonder ooit anders een politieman gesproken te hebben dan om de weg te vragen. En nu, op haar oude dag, kwam ze voor de groene tafel, wegens ver duistering nog wel. Een zenuwachtig dametje, helemaal niet overtuigd van eigen slechtheid. De oorzaak moet worden gezocht in tante Ida's liefhebbend hart. Het vorige jaar gebeurde het toen ze een eindje ging wandelen. Op straat vond ze een Pekingeesje, oud, ziek, naar en miserabel. Een toonbeeld van een meelijwekkend hondje. Haar warm hart begon te spreken, vooral toen allerlei voorbijgangers haar de schuld gingen geven en zeiden, dat het een schande was om met zo'n ziek dier op straat te komen. „En daar heeft-ie m'n vloerkleed hele maal bedorven, edelachtbare!" Een dag of vier later ging ze naar het politiebureau vertellen dat ze een hond had gevonden. De agent van de wacht gaf tante Ida goede raad, het zieke beest maar te laten afmaken. Hevig geschokt door het harteloos advies ging ze terug. De ter dood veroordeelde tapijtbederver werd nog heviger vertroeteld dan tevoren. En hij knapte zienderogen op. Hij gedroeg zich, alsof hij bij tante Ida thuis hoorde, en tante Ida raakte zo gewend aan het diertje, dat ze het voor geen geld meer wilde missen. „Elke morgen gaf ik hem een stukje van m'n ei .edelachtbare en dan moest u die ogen eens van 'm zien, hoe die glommen. En verstan dig! Net een mens! Alleen het pra ten mankeerde er nog maar aan!" zei ze, vergetend dat een hond op houdt hond te zijn zodra hij begint te praten. Veronderstel dat uw hond straks „Koest!" of „Af" tegen u roept. Na een maand of acht kwam er een juffrouw aan de deur, die zich ontpopte als de wettige eigenares van Plukkie. Ze had gehoord, dat het dier weer zo mooi was geworden zei ze, en nu wilde ze hem terug. Tante Ida had zich ondertussen zo aan het beest gehecht, dat ze het niet wilde afgeven. Maar de eige nares, die de zieke Plukkie de straat op had gestuurd ,die de kosten voor een advertentie in de krant er niet voor over had gehad, die het teveel moeite had gevonden om bij het politiebureau te informeren, eiste haar eigendom op. Omdat Plukkie zo mooi was geworden. Toen begon tante Ida de fout van haar leven. Ze verzon een leugentje. „Die hond?" zei ze, „die heb ik al twaalf jaar!" .,'t Is heel slecht en dom van u, om tegen de politie te liegen!" ver maande de rechter, ,,'t Was immers zo na te zien bij de hondenbelas ting!" Tante Ida begon in haar zakdoek te snuffelen. „Nou, zó erg is het nu ook weer niet!" suste de rechter ge schrokken. „Maar verduistering is het in ieder geval. U had die hond direct terug moeten geven." Het gesnuffel nam toe. „Had ik 'm maar niet teruggegeven. Nu is-t-ie dood!" „Dood?" vroeg de rechter ver baasd. „Ja", snikte ze, „toen dat mens met hem ben mij de deur uitging, stond ik ze na te kijken. Ze stak maar zó de straat over, zonder op Plukkie te letten. En midden op de weg is hij onder een auto gekomen. Bij mij in de gang is-t-ie doodge gaan. Hij had maar een beetje zijn hoofd stuk. En toen zei dat mens nou ja, zei ze, er zullen wel langer honden zijn dan wij er zijn. Maar 't is wel jammer, zei ze, want 't was zo'n mioi dier geworden. En nu is 't zo stil in mijn huis De officier krabde eens achter zijn oren. De rechter streek eens langs zijn kin. Maar de verduistering was bewezen. Eén gulden boete kreeg tante Ida. Huilend ging ze de zaal uit. Want bevredigd recht en bevre digd rechtsgevoel zijn twee heel ver schillende dingen. „Let's gozeide Engelsman, die zich voorgesteld had als Captain Fuller. En daar gingen we dan. Twee man in een Volks wagentje naar de Stevensbeekse bossen, van waaruit bijna 21 jaren geleden, de Suffolks opbraken om de operatie Entree, de verove ring van Overloon en Venray, te gaan beginnen. NA TWINTIG JAREN 21 jaren geleden was Captain Fuller nog doodgewoon soldaat, die zich van Normandië af naar Neder land gevochten had. Een land vol mist en regen, tot Generaal Wisthler hem en zijn kameraden van de Suf folks opriep om die speerpunt van de Duitsers op de grote Engelse ver binding van Eindhoven naar Am- hem op te ruimen. GEEN LOLLETJE Ze roken als het ware, daar in Stevensbeek dat het niet lekker zat, met dat opruimen van die speer punt. Als ze de beschermende bossen verlieten kon men de Amerikaanse tanks zien liggen, die zich tegen de onverwachte Duitse weerstand te pletter hadden gelopen. Wat zou er voor hen zijn weggelegd. Ze vertrouwden op Lt-kolonel Craddock hun commandant, een bij na legendarische figuur in het En gelse leger. Hij zou hen de weg wel wijzen Toen begon dan de opmars, ter wijl 200 kanonnen vanuit Oploo de bossen van Overloon, die in de ver te dreigend lagen, onder vuur na men. Het ene salvo over het andere. Voor hen lag de open vlakte tussen de Oploseweg en Overloon. Wat zandwegen, drassige weiden en vel den, wat ruines van boerderijen „Stoproep Fuller,, die zich :ï?:v?klaps terugkent in deze vlakte, jwaar een struik, een boom ternau wernood bescherming bood voor 't hevige Duitse vuur. We zijn bij de boerderij van Wienen. Hij wijst op een boerderij iets verder op Over loon aan. Hier hebben ze bijna een dag gelegen, want in die volgende boerderij zat een „sniper" een Duitse scherpschutter, die onher roepelijk ieder neerknalde, die ach ter de beschermende muren uit kwam. 26 graven van Engelse solda ten duiden zijn oogst aan, voordat hij zelf door vrijwilligers met de bajonet gedood werd. Captain Fuller vertelt van bran dende hooimijten, door de Duitsers in brand gestoken zodat ze geen be scherming zouden bieden aan de op trekkende Engelsen. Hij vertelt hoe uit iedere boerderij, uit ieder kip penhok de Duitsers met de bajonet er uit gehaald moeten worden en hoe men zelfs de tanks niet meer als beschutting kon gebruiken omdat de Duitsers met hun pantser-afweer meteen deze stalen kolossen buiten werking stelden. Neen, het was geen lolletje daarover waren alle soldaten het wel eens, die 's avonds in hun eigen gegraven putje ergens in dat niemandsland lagen. Ze had den vele van hun kameraden zien vallen en de terreinwinst was niet groot. VENRAYS TOREN Fuller ziet de nieuwe Venrayse to ren en is meteen weer vol. Want de ze toren heeft menig kameraad het leven gekost, was er oorzaak van dat de Duitsers iedere beweging van de Engelsen kenden en hun maatre gelen namen. Er is heel wat gevloekt in die put jes op de oude toren, toen men in de gaten kreeg dat de ontstellend goede Duitse vuurleiding daar hun gegevens van kregen. Overloon wordt genomen, mede door de Suffolks, die zich in drie groepen hebben gesplitst. Een trekt er naar de Overloonse molen, die bekend geworden is door een van de beste Engelse oorlogstekeningen. Een tweede groep vecht door naar de Venrayseweg (huize Fonck) en verliest evenals de derde groep, die naar de steenfabriek trekt ontzag gelijk veel mensen. In Overloon zelf hadden zich een kleine 400 Duitsers overgegeven, maar er waren er ge noeg in de bossen ontkomen, die zich verbazend snel hergroepeerden. En de stemming van de Engelsen was niet best. Want hun stafkaarten bleken niet te kloppen. Waar bossen op aangegeven waren, vond men een open veld en waar open veld moest zijn, waren bossen. De 200 kanonnen van Oploo bleven vuren. Iedere 5 minuten werd het spervuur een klei ne 100 meter naar voren gelegd. Maar als soldaat kijk je niet iedere 5 minuten op de klok en zo kon het gebeuren dat op een gegeven mo ment Engelse soldaten in Engels spervuur zaten, dat er niet om loog. INFANTRY ALONE Na dagen vechten heeft men Over loon, ligt de weg naar Venray open. Het regent en miezelt de hele dag en in de zelfgegraven putten liggen de Engelsen, murf door de gelever de gevechten, door de geleden ver liezen. Er wordt druk overleg ge pleegd en in de tentjes zitten de commandanten over hun kaarten gebogen. Generaal Wisthler in zijn caravan heeft beslist dat 16 oktober Venray in zijn handen moet zijn. Maar hoe vraagt men zich af in de bossen, langs de weg, terwijl de regen valt en de lucht van verwoes ting, bederf en rotting alles verpest. De brug in de Venrayse weg over de Molenbeek is kapot. Tanks kun nen niet naar voren deels omdat er te zware verliezen zijn geweest de afgelopen dagen deels ook omdat de weiden langs deze weg te drassig zijn voor hun opmars. En hulp uit de lucht is met dit weer niet te ver wachten. Het is geen Engelse gewoonte om de infanterie zonder dekking van uit de lucht of via tanks en ka nonnen op te laten rukken. Men speelt daar niet met mensenlevens. Maar het kan niet anders en zo klinkt het bevel uit Generaal Whistler's mond: Infantry alone. D.w.z. de infanterie moet het zon der hulp doen. Een bevel dat de Engelsen prak tisch nooit geven en dat ook nu schrik en ontsteltenis bracht bij de soldaten die bij de verovering van Overloon al zulk een zware offers moesten brengen. Maar dan trekt de infanterie, de Suffolks aan de kop en voor hen allen uit Lt. kolonel Craddock naar de MOLENBEEK - BLOEDBEEK We staan op de nieuwe brug in deze weg. En terwijl achter ons het verkeer voorbij snort, zegt Fuller niets. Hij kijkt en kijkt en wijst dan naar het zuiden: „The Brabander isn'tNa 21 jaren zegt hij die voor hem moeilijke naam met eer bied in zijn stem Het kostte moeite hem de geschie denis van de Molenbeek te laten vertellen. O, zeker die beek lag on- c^er zwaar Duits vuur, maar men moest. En zo kroop men van dekking naar dekking, steeds verder op deze beek aan. Tot de eerste gewonden vallen. En door Duits vuur, maar ook en vooral door Duitse mijnen. Sinds Normandië is men zulk een mijnenveld niet meer tegengekomen als bij deze beekovergang. Een zgn. brugtank moest komen om de ineen gestorte brug te kunnen vervangen. Ze komt, maar het mechanisme werkt niet. Een soldaat moet op de onder hevig Duits vuur liggende tank kruipen en het mechanisme herstellen. En zie het lukt. Zullen de goden de Engelsen dan toch bij staan? Als de tank de Loobeek in rijdt, kantelt het gevaarte en weer is alle moeite vergeefs. De Duitsers hebben op de Braban der en de Hiept menig machinege weer opgesteld en het is moeilijk om ook maar een stap te doen, zon der dat het in de verte begint te rik- ke-tikken. Er worden kapokmatras sen aangevoerd om de restanten puin van de brug begaander te ma ken. Maar de eerste vliegen de lucht in, zelfs tussen het puin liggen mij nen. De eerste Engelsen komen er over. Kameraden die in haast over steken, komen te vallen, en in het water terecht komen, vallen weder om op mijnen. Het water van de Molenbeek is rood van bloed. Maar men is er over, nu kan het maar naar Venray toe. Craddocks stem heeft van het begin der operatie zijn mannen aangevoerd en bevelen gegeven. Nu wil hij weer de leiding geven, maar als een der laatsten trapt hij op een voetmijn. De Suf folks zijn hun commandant kwijt. BRABANDER EN HIEPT zijn twee namen, die iedere Engelse soldaat, die in deze contreien ge vochten heeft, nooit vergeten zal. Fuller weet U op de dag van van daag nog precies te vertellen hoe hij gekropen is van boompje naar struik van oneffenheid naar oneffenheid. „Waarom", zo vraagt hij, „denkt U dat we twee dagen nodig gehad hebben vanaf deze beek tot Ven ray?" Het antwoord geeft hij zelf. De Duitsers hadden hier in het vlakke land tussen beek en Venray een prima verdedigingsgordel opgezet, waarbij vooral machinegeweervuur verzoekt alle inwoners van Venray en kerkdorpen die een naaste familielid in een missionerende orde of con gregatie hebben, en hier van over een goede foto beschikken, deze tijdelijk aan AMATE in bruikleen te willen geven. Sekretariaat AMATE: St. Ursulastraat 44, Venray, Tel. 2209. een grote rol speelde. De Engelsen die over de vlakten naar Venray moesten, waren prachtige doelwitten voor de zich fel verdedigende Duit sers. Fullers compagnie zwaaide de Brabander in en dat betekende dat men praktisch iedere meter kruipen de moest nemen. Kruipend en schie tend. In de bossen op de Hiept blij ken de Duitsers zich vast ingegraven te hebben en de bajonetten moeten er weer aan te pas komen als men op de 17e de laatste en voornaamste aanval op Venray inzet. Daar hingen de lakens niet buiten, zoals op de Overloonseweg, waar de Duitsers uit de huizen kwamen om zich over te geven. Beslist niet. Daar was het krupipen en vechten gebla zen, bijna tot aan de deur van het Venrayse ziekenhuis toe. Maar dan is Venray veroverd en loopt de aanval Entree ten einde. Een strijd, die honderden mensen levens gekost heeft en niet het re sultaat had dat men er van ver wachtte. Zeker de gevaarlijke be dreiging van de corridor naar Nij megen was voor een deel weggeno men, maar de Maas was niet bereikt en de Suffolks moesten overwinte ren in een kapot geschoten land. RAAR is het twintig jaren daarna in een Volkswagentje iemand terug te brengen naar de slachtvelden, waar op hij eens streed en vele van zijn makkers zijn gevallen. Is het een wonder, dat Captain Fuller stil is. als onze tocht eindigt voor het stadhuis. Het kapotgeslagen land van toen, waar de dood loerde en toesloeg, honderden malen, ligt er nu in het frisse groen van een jonge lente. De ellende is opgeruimd, de puin verdwenen. Op het Engelse kerkhof staat de wandeljeugd voor de graven en bidt een Onze Vader. Wat weten zij, van wat was. Ze luisteren naar woorden over vrijheid, over offers, die ge bracht moesten worden. En ze be grijpen ze niet. Wie ze wel begreep was Captain Fuller, die na 20 jaren ervoer, dat het leven weer overwint NIEUWS UIT VENRAY EN OMGEVING Van zaterdagmiddag 12 uur tot zondagnacht 2 uur DR. VAN THIEL Patersstraat 30 Telefoon 1887 Van zondagnacht 2 uur t.m. maan dagnacht 2 u. (Tweede Pinksterdag) DR. VERCAUTEREN Grotestraat 11 Telefoon 1335 Uitsluitend voor spoedgevallen! ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS Eerste Pinksterdag: Zr. T. TACKEN Landweertweg 22 Telefoon 1629 Tweede Pinksterdag: Zr. WILMSEN St. Antoniusveldweg 6 Tel. 1651 GROENE KRUIS Dinsdag a.s. Zuigelingen-bureau voor de kerk dorpen. Voortaan op ieder zuigelingenburcau pokken zetten. ZIEKENAUTO Bel 04780-1592 b.g.g. 2116 ZONDAGSDIENST VERLOSKUNDIGEN Eerste Pinksterdag: Vroedvrouw Kruijsen-Meesters Julianasingel 41-43 - Venray Tel. 1061 (04780) b.g.g. 1152 Tweede Pinksterdag: Vroedvrouw Stevens-Heinen Merseloseweg 23 - Venray Tel. 1152 (04780) b.g.g. 1061

Peel en Maas | 1964 | | pagina 1