Speeltuin Vlakwater
heeft de poorten geopend
BEDEVAART
lanqs slachtuelden...
Politierechter
WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN fkü«TESTS
fa. MARTENS
Hei l
AMATE-comité l
Venray
Zondagsdienst huisartsen
VRIJDAG 15 MEI 1964 No. 20
VIJF EN TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1.05.06.52
Een Amboneesje peutert in zijn neusVol aandacht en over
gave. Hij kijkt daar in dat gele zand naar de entree van de kin
derspeeltuin Vlakwater, waar Piet de zaak aan het beredderen is.
Van heel ver af klinkt de. muziek uit de speeltuin: Och, vaderlief,
toe drink niet meer.
Een door-de-weekse dag in Ven-
ray's speeltuin. De zon die nog maar
een paar dagen geschenen heeft, lokt
de eerste kleine bezoekers al naar
dit terrein en in het water van het
grote bassin spelen al wat kinderen,
terwijl de bezoeker de rilingen over
het lijf lopen als hij bedenkt dat het
water toch nog wel erg koud moet
zijn.
De radio is nog steeds met „vader
lief" bezig, maar wordt over
schreeuwd door de pauwhaan, die
achterin bij de herten en de ganzen
loopt.
De zon blikkert op het zand rond
het bad, waarop enkele kinderen
hun spel spelen. Maar voor de rest
is het er rustig. Het seizoen moet
feitelijk nog beginnen. Het seizoen,
waarvoor de vlaggen op de grote
glijbaanmast uitnodigend wapperen.
PARTICULIER INITIATIEF
Zo rondwandelend langs al die
speeltuigen, langs die grote roets-
baan, langs het hertenkamp, bedenkt
men dan, dat dit alles tot stand ge
komen is, omdat er enkele mensen
„zo gek waren" hier nu eens wat
voor te doen. Men kreeg een stuk
grond van de gemeente, men groef
er een zwembassin in voor de peu
ters, er kwamen caroussels en
schommels, roetsbanen en klimhek-
ken, er kwam een hertenkamp, een
restaurant, kleedhokken en rustban
ken en het recreatieoord Vlakwater
was er.
We kankeren wel eens in ons goe
de Venray, dat er zo weinig initia
tieven meer uitkomen. Het Vlak
water is een van de bewezen dat
die nog wel geboren en verwezen
lijkt worden.
amaTe
In verband met de werldmissie-
week AMATE in het dekenaat Ven
ray zal er in de tijd van 18 tot 30
mei in de kerkdorpen een lekenspel
in de kerk opgevoerd worden. Te
vens zal er gedurende deze tijd als
voorbereiding op de missietentoon
stelling een filmvoorstelling op de
verschillende kerkdorpen gegeven
worden over een missionair thema.
Tijdens de AMATE-week zal in
Venray op maandag 8 juni om 20.00
uur in zaal Wilhelmina de bekende
film „Un Missionair" (Beproeving
van de nacht) vertoond worden. Ook
zullen er een aantal avondconcerten
worden gegeven waaraan de harmo
nieën van Oostrum en Venray en de
fanfares van Ysselsteyn, Merselo en
Leunen hun medewerking zullen
geven.
Voor de geüniformeerde jeugd
zal er een avondmis gehouden wor
den, waarbij het gezang door een
Molukkers-koor wordt verzorgd; de
H. Mis wordt opgedragen door Cey-
lonees priester.
Verder zijn voor deze week ge
pland een extra middag voor de be
jaarden, een Jazz-avond, een mode
show voor dames en een dansavond
voor teenagers, waaraan enkele be
kende artisten hun medewerking
zullen geven.
Een drietal AMATE-kranten zul
len de Wereldmissieweek inleiden.
Hierin zullen de verschillende attrac
ties en festiviteiten uitvoeriger wor
den bekend gemaakt.
De AMATE-kranten zullen huis-
aan-huis worden bezorgd.
Maar we lopen daar achteloos aan
voorbij, vragen ons niet af hoe dat
allemaal kan, realiseren ons niet dat
die speeltuin zo maar niet uit de
grond is komen groeien, maar met
veel kosten en moeiten, met veel tijd
en narigheid tot stand is gebracht.
„Men was zo gek....". Gelukkig
echter dat er nog zo'n gekken zijn.
En jammer dat er van dat soort niet
meer rondlopen.
Vlakwater draait al ettelijke ja
ren en menig huismoeder zou niet
weten wat te doen, als ze in de gro
te vakantie haar kinderen niet wist
onder de veilige hoede van Pietje
Bottermelk, daar achter in 't Vlak
water, waar zon en water, frisse
lucht en speeltuigen de jeugd wach
ten.
CAMPING
Een jochie komt met zijn vinger
omhoog waarschuwen dat Jantje de
mat van de roetsbaan in het water
heeft gegooid. „Nog enne kiër", zegt
Piet, „en dan vliegt ie d'r uut
't Joch gaat voldaan terug naar de
zondaar. We vragen naar de drukte,
die van de zon afhangt, ,,'t Begint
langzaam te komen...." ,zegt Piet,
die wijst op de camping, die al vol
staat met tenten en caravans. Nog
een paar zonnige dagen en dan is
het terrein al te klein. „Wat dan?"
„Ja, wat danis Piets weder
vraag, maar de manier, waarop hij
naar het Ambonezenkamp kijkt,
spreekt boekdelen. Het is hem en
vele anderen kennelijk een doorn in
het oog dat dit kamp daar nog zo
ligt. En inderdaad het is geen vrO'
lijk gezicht. Zou men er toe kunnen
komen om de daar nog altijd ver-
blijvenden eens menswaardiger ver
blijf- en woonplaats aan te bieden
dan zou die plek buitengewoon ge
schikt zijn voor de bouw van vakan
tiehuisjes .waarvoor men al de toe
stemming heeft en voor uitbreiding
van de camping. Maar wanneer is
het zo ver
Er trekken al mensen weg uit het
kamp, die elders een woning kunnen
krijgen. Maar de barakken blijven
nog en al gaat men van de speeltuin
uit de afrastering rond dit kamp
verbeteren en vernieuwen, het is
geen oplossing en de „gribushoop"
blijft.
Jammer, want uit alles blijkt, dat
Venray's camping een goede naam
heeft. Niet duur, gemakkelijk met
de kampwinkel bij de hand en voor
de jeugd die magnifieke speeltuin.
Er staan Duitsers en Engelsen,
Hollanders en Belgen. Ze komen met
de weekends en laten hun tent of
caravan door-de-week rustig staan.
Men is er tevreden over de rust,
over de service en de bediennig en
ze maken reclame overal in hun
omgeving. Maar vol is vol en dat
duurt geen weken meer
Zo staan de initiatiefnemers weer
voor nieuwe problemen. Uitbreiden
maar hoe
Hopenlijk vindt men een oplossing.
Want wat hier particulier initiatief
in samenwerking met de overheid
tot stand wist te brengen, bljjkt
een groot goed te zijn. Op de eer
ste plaats voor Venray zelf, waar
de jeugd nieuwe mogelijkheden
kreeg zich te ontplooien. Op de
tweede plaats voor honderden
vreemden, die hier als dag jesmen
sen een plezierig oponthoud vin
den of in de camping hun vakan
tie door komen brengen. Een troef
die in het recreatieschap Peel en
Maas door Venray terdege zal
worden uitgespeeld. Maar dan
moeten er uitbreidingsmogelijk
heden komen
Voor alle reparaties
Schoolstraat 30 Tel. 23
Tante Ida was midden vijftig ge
worden in eer en deugd, zonder ooit
anders een politieman gesproken te
hebben dan om de weg te vragen.
En nu, op haar oude dag, kwam ze
voor de groene tafel, wegens ver
duistering nog wel. Een zenuwachtig
dametje, helemaal niet overtuigd
van eigen slechtheid.
De oorzaak moet worden gezocht
in tante Ida's liefhebbend hart. Het
vorige jaar gebeurde het toen ze
een eindje ging wandelen. Op straat
vond ze een Pekingeesje, oud, ziek,
naar en miserabel. Een toonbeeld
van een meelijwekkend hondje. Haar
warm hart begon te spreken, vooral
toen allerlei voorbijgangers haar de
schuld gingen geven en zeiden, dat
het een schande was om met zo'n
ziek dier op straat te komen. „En
daar heeft-ie m'n vloerkleed hele
maal bedorven, edelachtbare!" Een
dag of vier later ging ze naar het
politiebureau vertellen dat ze een
hond had gevonden. De agent van de
wacht gaf tante Ida goede raad, het
zieke beest maar te laten afmaken.
Hevig geschokt door het harteloos
advies ging ze terug. De ter dood
veroordeelde tapijtbederver werd
nog heviger vertroeteld dan tevoren.
En hij knapte zienderogen op. Hij
gedroeg zich, alsof hij bij tante Ida
thuis hoorde, en tante Ida raakte zo
gewend aan het diertje, dat ze het
voor geen geld meer wilde missen.
„Elke morgen gaf ik hem een
stukje van m'n ei .edelachtbare en
dan moest u die ogen eens van 'm
zien, hoe die glommen. En verstan
dig! Net een mens! Alleen het pra
ten mankeerde er nog maar aan!"
zei ze, vergetend dat een hond op
houdt hond te zijn zodra hij begint
te praten. Veronderstel dat uw hond
straks „Koest!" of „Af" tegen u
roept.
Na een maand of acht kwam er
een juffrouw aan de deur, die zich
ontpopte als de wettige eigenares
van Plukkie. Ze had gehoord, dat
het dier weer zo mooi was geworden
zei ze, en nu wilde ze hem terug.
Tante Ida had zich ondertussen zo
aan het beest gehecht, dat ze het
niet wilde afgeven. Maar de eige
nares, die de zieke Plukkie de straat
op had gestuurd ,die de kosten voor
een advertentie in de krant er niet
voor over had gehad, die het teveel
moeite had gevonden om bij het
politiebureau te informeren, eiste
haar eigendom op. Omdat Plukkie
zo mooi was geworden.
Toen begon tante Ida de fout van
haar leven. Ze verzon een leugentje.
„Die hond?" zei ze, „die heb ik al
twaalf jaar!"
.,'t Is heel slecht en dom van u,
om tegen de politie te liegen!" ver
maande de rechter, ,,'t Was immers
zo na te zien bij de hondenbelas
ting!"
Tante Ida begon in haar zakdoek
te snuffelen. „Nou, zó erg is het nu
ook weer niet!" suste de rechter ge
schrokken. „Maar verduistering is
het in ieder geval. U had die hond
direct terug moeten geven."
Het gesnuffel nam toe. „Had ik 'm
maar niet teruggegeven. Nu is-t-ie
dood!"
„Dood?" vroeg de rechter ver
baasd.
„Ja", snikte ze, „toen dat mens
met hem ben mij de deur uitging,
stond ik ze na te kijken. Ze stak
maar zó de straat over, zonder op
Plukkie te letten. En midden op de
weg is hij onder een auto gekomen.
Bij mij in de gang is-t-ie doodge
gaan. Hij had maar een beetje zijn
hoofd stuk. En toen zei dat mens
nou ja, zei ze, er zullen wel langer
honden zijn dan wij er zijn. Maar 't
is wel jammer, zei ze, want 't was
zo'n mioi dier geworden. En nu is 't
zo stil in mijn huis
De officier krabde eens achter zijn
oren. De rechter streek eens langs
zijn kin. Maar de verduistering was
bewezen. Eén gulden boete kreeg
tante Ida. Huilend ging ze de zaal
uit. Want bevredigd recht en bevre
digd rechtsgevoel zijn twee heel ver
schillende dingen.
„Let's gozeide Engelsman, die zich voorgesteld had als
Captain Fuller. En daar gingen we dan. Twee man in een Volks
wagentje naar de Stevensbeekse bossen, van waaruit bijna 21 jaren
geleden, de Suffolks opbraken om de operatie Entree, de verove
ring van Overloon en Venray, te gaan beginnen.
NA TWINTIG JAREN
21 jaren geleden was Captain
Fuller nog doodgewoon soldaat, die
zich van Normandië af naar Neder
land gevochten had. Een land vol
mist en regen, tot Generaal Wisthler
hem en zijn kameraden van de Suf
folks opriep om die speerpunt van
de Duitsers op de grote Engelse ver
binding van Eindhoven naar Am-
hem op te ruimen.
GEEN LOLLETJE
Ze roken als het ware, daar in
Stevensbeek dat het niet lekker zat,
met dat opruimen van die speer
punt. Als ze de beschermende bossen
verlieten kon men de Amerikaanse
tanks zien liggen, die zich tegen de
onverwachte Duitse weerstand te
pletter hadden gelopen. Wat zou er
voor hen zijn weggelegd.
Ze vertrouwden op Lt-kolonel
Craddock hun commandant, een bij
na legendarische figuur in het En
gelse leger. Hij zou hen de weg wel
wijzen
Toen begon dan de opmars, ter
wijl 200 kanonnen vanuit Oploo de
bossen van Overloon, die in de ver
te dreigend lagen, onder vuur na
men. Het ene salvo over het andere.
Voor hen lag de open vlakte tussen
de Oploseweg en Overloon. Wat
zandwegen, drassige weiden en vel
den, wat ruines van boerderijen
„Stoproep Fuller,, die zich
:ï?:v?klaps terugkent in deze vlakte,
jwaar een struik, een boom ternau
wernood bescherming bood voor 't
hevige Duitse vuur. We zijn bij de
boerderij van Wienen. Hij wijst op
een boerderij iets verder op Over
loon aan. Hier hebben ze bijna een
dag gelegen, want in die volgende
boerderij zat een „sniper" een
Duitse scherpschutter, die onher
roepelijk ieder neerknalde, die ach
ter de beschermende muren uit
kwam. 26 graven van Engelse solda
ten duiden zijn oogst aan, voordat
hij zelf door vrijwilligers met de
bajonet gedood werd.
Captain Fuller vertelt van bran
dende hooimijten, door de Duitsers
in brand gestoken zodat ze geen be
scherming zouden bieden aan de op
trekkende Engelsen. Hij vertelt hoe
uit iedere boerderij, uit ieder kip
penhok de Duitsers met de bajonet
er uit gehaald moeten worden en
hoe men zelfs de tanks niet meer als
beschutting kon gebruiken omdat de
Duitsers met hun pantser-afweer
meteen deze stalen kolossen buiten
werking stelden. Neen, het was
geen lolletje daarover waren alle
soldaten het wel eens, die 's avonds
in hun eigen gegraven putje ergens
in dat niemandsland lagen. Ze had
den vele van hun kameraden zien
vallen en de terreinwinst was niet
groot.
VENRAYS TOREN
Fuller ziet de nieuwe Venrayse to
ren en is meteen weer vol. Want de
ze toren heeft menig kameraad het
leven gekost, was er oorzaak van
dat de Duitsers iedere beweging van
de Engelsen kenden en hun maatre
gelen namen.
Er is heel wat gevloekt in die put
jes op de oude toren, toen men in
de gaten kreeg dat de ontstellend
goede Duitse vuurleiding daar hun
gegevens van kregen.
Overloon wordt genomen, mede
door de Suffolks, die zich in drie
groepen hebben gesplitst. Een trekt
er naar de Overloonse molen, die
bekend geworden is door een van de
beste Engelse oorlogstekeningen.
Een tweede groep vecht door naar
de Venrayseweg (huize Fonck) en
verliest evenals de derde groep, die
naar de steenfabriek trekt ontzag
gelijk veel mensen. In Overloon zelf
hadden zich een kleine 400 Duitsers
overgegeven, maar er waren er ge
noeg in de bossen ontkomen, die zich
verbazend snel hergroepeerden.
En de stemming van de Engelsen
was niet best. Want hun stafkaarten
bleken niet te kloppen. Waar bossen
op aangegeven waren, vond men een
open veld en waar open veld moest
zijn, waren bossen. De 200 kanonnen
van Oploo bleven vuren. Iedere 5
minuten werd het spervuur een klei
ne 100 meter naar voren gelegd.
Maar als soldaat kijk je niet iedere
5 minuten op de klok en zo kon het
gebeuren dat op een gegeven mo
ment Engelse soldaten in Engels
spervuur zaten, dat er niet om loog.
INFANTRY ALONE
Na dagen vechten heeft men Over
loon, ligt de weg naar Venray open.
Het regent en miezelt de hele dag
en in de zelfgegraven putten liggen
de Engelsen, murf door de gelever
de gevechten, door de geleden ver
liezen. Er wordt druk overleg ge
pleegd en in de tentjes zitten de
commandanten over hun kaarten
gebogen. Generaal Wisthler in zijn
caravan heeft beslist dat 16 oktober
Venray in zijn handen moet zijn.
Maar hoe vraagt men zich af in
de bossen, langs de weg, terwijl de
regen valt en de lucht van verwoes
ting, bederf en rotting alles verpest.
De brug in de Venrayse weg over
de Molenbeek is kapot. Tanks kun
nen niet naar voren deels omdat er
te zware verliezen zijn geweest de
afgelopen dagen deels ook omdat de
weiden langs deze weg te drassig
zijn voor hun opmars. En hulp uit
de lucht is met dit weer niet te ver
wachten.
Het is geen Engelse gewoonte om
de infanterie zonder dekking van
uit de lucht of via tanks en ka
nonnen op te laten rukken. Men
speelt daar niet met mensenlevens.
Maar het kan niet anders en zo
klinkt het bevel uit Generaal
Whistler's mond: Infantry alone.
D.w.z. de infanterie moet het zon
der hulp doen.
Een bevel dat de Engelsen prak
tisch nooit geven en dat ook nu
schrik en ontsteltenis bracht bij de
soldaten die bij de verovering van
Overloon al zulk een zware offers
moesten brengen.
Maar dan trekt de infanterie, de
Suffolks aan de kop en voor hen
allen uit Lt. kolonel Craddock naar
de
MOLENBEEK - BLOEDBEEK
We staan op de nieuwe brug in
deze weg. En terwijl achter ons het
verkeer voorbij snort, zegt Fuller
niets. Hij kijkt en kijkt en wijst dan
naar het zuiden: „The Brabander
isn'tNa 21 jaren zegt hij die
voor hem moeilijke naam met eer
bied in zijn stem
Het kostte moeite hem de geschie
denis van de Molenbeek te laten
vertellen. O, zeker die beek lag on-
c^er zwaar Duits vuur, maar men
moest. En zo kroop men van dekking
naar dekking, steeds verder op deze
beek aan. Tot de eerste gewonden
vallen. En door Duits vuur, maar
ook en vooral door Duitse mijnen.
Sinds Normandië is men zulk een
mijnenveld niet meer tegengekomen
als bij deze beekovergang. Een zgn.
brugtank moest komen om de ineen
gestorte brug te kunnen vervangen.
Ze komt, maar het mechanisme
werkt niet. Een soldaat moet op de
onder hevig Duits vuur liggende
tank kruipen en het mechanisme
herstellen. En zie het lukt. Zullen de
goden de Engelsen dan toch bij
staan? Als de tank de Loobeek in
rijdt, kantelt het gevaarte en weer
is alle moeite vergeefs.
De Duitsers hebben op de Braban
der en de Hiept menig machinege
weer opgesteld en het is moeilijk
om ook maar een stap te doen, zon
der dat het in de verte begint te rik-
ke-tikken. Er worden kapokmatras
sen aangevoerd om de restanten
puin van de brug begaander te ma
ken. Maar de eerste vliegen de lucht
in, zelfs tussen het puin liggen mij
nen. De eerste Engelsen komen er
over. Kameraden die in haast over
steken, komen te vallen, en in het
water terecht komen, vallen weder
om op mijnen. Het water van de
Molenbeek is rood van bloed. Maar
men is er over, nu kan het maar
naar Venray toe. Craddocks stem
heeft van het begin der operatie
zijn mannen aangevoerd en bevelen
gegeven. Nu wil hij weer de leiding
geven, maar als een der laatsten
trapt hij op een voetmijn. De Suf
folks zijn hun commandant kwijt.
BRABANDER EN HIEPT
zijn twee namen, die iedere Engelse
soldaat, die in deze contreien ge
vochten heeft, nooit vergeten zal.
Fuller weet U op de dag van van
daag nog precies te vertellen hoe hij
gekropen is van boompje naar struik
van oneffenheid naar oneffenheid.
„Waarom", zo vraagt hij, „denkt
U dat we twee dagen nodig gehad
hebben vanaf deze beek tot Ven
ray?"
Het antwoord geeft hij zelf. De
Duitsers hadden hier in het vlakke
land tussen beek en Venray een
prima verdedigingsgordel opgezet,
waarbij vooral machinegeweervuur
verzoekt alle inwoners van
Venray en kerkdorpen die
een naaste familielid in een
missionerende orde of con
gregatie hebben, en hier
van over een goede foto
beschikken, deze tijdelijk
aan AMATE in bruikleen te
willen geven.
Sekretariaat AMATE: St.
Ursulastraat 44, Venray,
Tel. 2209.
een grote rol speelde. De Engelsen
die over de vlakten naar Venray
moesten, waren prachtige doelwitten
voor de zich fel verdedigende Duit
sers. Fullers compagnie zwaaide de
Brabander in en dat betekende dat
men praktisch iedere meter kruipen
de moest nemen. Kruipend en schie
tend. In de bossen op de Hiept blij
ken de Duitsers zich vast ingegraven
te hebben en de bajonetten moeten
er weer aan te pas komen als men
op de 17e de laatste en voornaamste
aanval op Venray inzet.
Daar hingen de lakens niet buiten,
zoals op de Overloonseweg, waar de
Duitsers uit de huizen kwamen om
zich over te geven. Beslist niet. Daar
was het krupipen en vechten gebla
zen, bijna tot aan de deur van het
Venrayse ziekenhuis toe.
Maar dan is Venray veroverd en
loopt de aanval Entree ten einde.
Een strijd, die honderden mensen
levens gekost heeft en niet het re
sultaat had dat men er van ver
wachtte. Zeker de gevaarlijke be
dreiging van de corridor naar Nij
megen was voor een deel weggeno
men, maar de Maas was niet bereikt
en de Suffolks moesten overwinte
ren in een kapot geschoten land.
RAAR
is het twintig jaren daarna in een
Volkswagentje iemand terug te
brengen naar de slachtvelden, waar
op hij eens streed en vele van zijn
makkers zijn gevallen.
Is het een wonder, dat Captain
Fuller stil is. als onze tocht eindigt
voor het stadhuis. Het kapotgeslagen
land van toen, waar de dood loerde
en toesloeg, honderden malen, ligt
er nu in het frisse groen van een
jonge lente. De ellende is opgeruimd,
de puin verdwenen.
Op het Engelse kerkhof staat de
wandeljeugd voor de graven en bidt
een Onze Vader. Wat weten zij, van
wat was. Ze luisteren naar woorden
over vrijheid, over offers, die ge
bracht moesten worden. En ze be
grijpen ze niet.
Wie ze wel begreep was Captain
Fuller, die na 20 jaren ervoer, dat
het leven weer overwint
NIEUWS UIT VENRAY
EN OMGEVING
Van zaterdagmiddag 12 uur tot
zondagnacht 2 uur
DR. VAN THIEL
Patersstraat 30 Telefoon 1887
Van zondagnacht 2 uur t.m. maan
dagnacht 2 u. (Tweede Pinksterdag)
DR. VERCAUTEREN
Grotestraat 11 Telefoon 1335
Uitsluitend voor spoedgevallen!
ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS
Eerste Pinksterdag:
Zr. T. TACKEN Landweertweg 22
Telefoon 1629
Tweede Pinksterdag:
Zr. WILMSEN
St. Antoniusveldweg 6 Tel. 1651
GROENE KRUIS
Dinsdag a.s.
Zuigelingen-bureau voor de kerk
dorpen.
Voortaan op ieder zuigelingenburcau
pokken zetten.
ZIEKENAUTO
Bel 04780-1592 b.g.g. 2116
ZONDAGSDIENST
VERLOSKUNDIGEN
Eerste Pinksterdag:
Vroedvrouw Kruijsen-Meesters
Julianasingel 41-43 - Venray
Tel. 1061 (04780) b.g.g. 1152
Tweede Pinksterdag:
Vroedvrouw Stevens-Heinen
Merseloseweg 23 - Venray
Tel. 1152 (04780) b.g.g. 1061