S3) PETROLEUM BEHAAGLIJKE WARMTE Jachtrit in Yenray Venrayse industrie tegen vertrek der Ambonezen Politierechter Yan «baby-boom" tot »huwelijks-boom BASKETBALL voor moderne mensen natuurlijk een oliehaard gestookt met OLIESERVICE K. VAN ELSEN Geestelijk artikel SCHOON ZUINIG WARM Prins Hendrikstraat 18 - VEN RAY - TeL 1834 Zaterdag 8 december zal Venray een primeur meemaken, die be slist de moeite waard zal zijn. De particulier Ruiterclub „De Vrije Teugel" uit Venray heeft namelyk het initiatief genomen om hier een jachtrit te organiseren, dat een sportief gebeuren belooft te worden van de eerste rang. winding zijn natte handen langs zijn zondagse pak streek. „Als je maar niet denkt, dat ik bang ben voor zo'n stuk surrogaat cowboy. Je kunt nog niet eens fat soenlijk op een fiets zitten en dan op een paard. Ha, ha!" Deze laatste klanken werden niet geuit op de toon, die argeloze vrolijkheid aan duidt. Integendeel, zuster Pauline lustte broer Pieter, zoals men dat noemt. Deze sprong op alsof hij het ijzeren gordijn op zijn tenen had gekregen. „Ik zal je...." schreeuwde hij. Doch zuster Pauline kwam hem hal verwege tegemoet en kletste hem met de kale jonge haantjes om de oren. Briesend greep Pieter de schaal met veren en andere haan- tjesr-onderdelen en plaatste die met kracht op Paulines hoofd. De veren stoven rond en weldra leek het ge heel veel op de indiaanse krijgsdans om in de termen te blijven. Alleen de tomahawk mankeerde en de vre despijp was ver te zoeken. De verklaringen liepen overigens nogal uiteen. Zuster Pauline be weerde dat zij met gekruiste armen had gestaan, gelaten wachtend op hetgeen de broercowboy haar zou aandoen. Pieter daarentegen tracht te de rechter wijs te maken dat hij was doorgegaan met handen wassen terwijl zijn zus hem allerlei blauwe pieken bezorgde. Slechts in één ding stemden beider verklaringen overeen: na afloop zaten de haan tjesveren teg enhet plafond geplakt. „De keuken is in lichtgroene kleur geverfd", voegde het proces-verbaal daar ter verduidelijking aan toe. De rechter kon er niet uitkomen: Ook in een tweed ronde gaven broer en zus elkaar de schuld. Zus zei, dat broer haar had geslagen en dat zij niets had gedaan. Broer beweerde, dat hij hoogstens uitgegleden over haantjesresten en zo tegen zus aan geglibberd kon zijn. Zus vertelde nog, dat broer als kleine jongen al een pik op haar had en broer zei tenslotte alleen nog maar waardig: „Deze persoon, edelachtbare, is een sadiste." Tenslotte werden beiden van mis handeling vrijgesproken. Het wettig bewijs was niet geleverd. En of „sa- diste" nu een scheldwoord was, daar repte men wijselijk niet over. De paardensport heeft in Venray een grote vlucht genomen. De lan delijke rij verenigingen doen al het mogelijke om deze prachtige sport te propageren en in het centrum hebben verschillende paardensport liefhebbers zich aangesloten bij de Vrije Teugel, die een half jaar ge leden o.a. een keurige stalling heb ben ingericht bij Hotel De Gouden Leeuw. Deze club heeft nu de Veluwe Hunt gevraagd om in Venray een jachtrit te organiseren, wat deze vereniging dan ook heeft toegezegd. Om 2 uur zullen de ruiters zich verzamelen op het Henseniusplein, waarna met het tamboercorps van het patronaat voorop de stoet ver trekt naar de Boshuizen, waar de Fieldmaster intussen de jacht heeft uitgezet. Zoals bekend wordt een vossen- spoor uitgelegd, in dit geval in de Boshuizense bergen en in de Geys- terse bossen. De bedoeling is nu dat de ruiters met hun paarden de vos opjagen. Ze Broer Pieter en zuster Pauline waren beiden getrouwd. Maar de woningnood bracht hen met hun echtgenoten weer in één huis. Pau line woonde beneden, Pieter zat boven, en de keuken gebruikten ze samen. In die keuken had het tref fen plaats, dat hen voor de groene tafel bracht. Midden in de zomer, om precies te zijn op 8 juli des namiddags om streeks 19 uur 30 want zo stond het in het proces-verbaal wilde Pieter naar de bioscoop. Er draaide een Wild-West-film en misschien was hij daardoor al een beetje in 'n opgewonden stemming. Maar tevo ren ging hij nog even zijn handen wassen. Want een mens behoort met schone handen naar de bioscoop te gaan. Nu was Pauline op dat tijdstip net bezig haantjes te plukken in de kunnen hierbij mede gebruik maken van de meute, de troep jachthonden. Het is echter een vraag of in ver band met de hondsdolheid en de voorschriften die gegeven zijn t.a.v. de verplichte inenting deze meute mee kan werken. Men hoopt van wel. De jacht wordt gereden in 4 runs en zal zeer snel gaan. Eventuele be zoekers vna het jachtterrein moeten er dus rekening mee houden dat van alle kanten paarden op kunnen dui ken, die in volle charge door het terrein razen, waarin bovendien nog kleine hindemissen zijn opgesteld. De start van dit. gebeuren „meet" is daarvoor de technische uitdrukking zal omstreeks drie uur geschieden en ook verschillende Venrayse ruiters zullen aan dit eve nement deelnemen. Het belooft een zeer sportieve wedstrijd te worden, die daarnaast ook de aandacht zal trekken door costumering e.d. Een initiatief van de Venrayse ruiters dat èn voor deze unieke sport èn voor Venray zelf de nodige reclame zal maken. keuken. Het zou iets geweest zijn voor Van Meegeren: de haantjes- plukkende zuster en de handenwas sende broeder, maar het werd iets voor de politierechter. „In het wilde westen gaat dat al lemaal heel anders", zei Pieter. „O ja?" antwoordde Pauline al plukkende. „Daar bouw je een blokhut en dan is een mens vrij. 's Avonds zit je bij een knappend kampvuur en met samenwonen heb je niks te maken." „Ga dan naar het wilde westen." „Als ik de kans maar kreeg", zei Pieter en hij wreef nog een beetje zeep op zijn handen. „In ieder ge val zou je er niet de kans krijgen om de zeep van je zuster te ver knoeien", merkte Pauline op, ver woed aan een haantje rukkend. „Zoek je soms ruzie, mislukte Cas tro?" kreet Pieter, terwijl hij in op- HET EEUWIGE WAAROM Waarom leven wij? Waarom is er ellende in de wereld? Waarom is er oorlogsdreiging? Waarom sterft een moeder van een groot gezin in de kracht van haar leven? Waarom gaat er één kind „het slechte pad" op? Ieder mens staat voor die vraag. Men hoort hem stellen in huis, in gesprekken op straat, in de tram., Het is de eeuwenoude vraag van de mens naar het waarom van al les? Waarom sterven dagelijks dui zenden mensen van honger en el lende? Waarom is de wereld ver deeld in machtsblokken. Waarom zucht de mensheid onder de drei ging van een atoomoorlog? En vlak bij die vraag naar het waarom, richt zich een beschuldi gende vinger naar God, die dat al les maar toelaat. God is toch almachtig. Hij kan toch de hongerenden en lijdenden helpen. Hij kan toch de strijdenden de wapenen uit de handen slaan. Hij hoeft je moeder toch niet te laten sterven, want Hij is immers de Heer van leven en dood! Het is de eeuwige verzuchting van de mensheid, die met het kwaad in de wereld geen raad weet. Er zijn inderdaad veel dingen in de wereld, die ons onbegrijpelijk voorkomen. Waarom moest je vader b.v. onder een auto komen? Waarom is dat kind zo tegen het heil in? Inderdaad in vele dingen staan wij voor een zwarte muur. Wij we- het antwoord niet. Maar hij die ge looft, neemt Christus' woord ernstig, dat God een Vader is, die zijn kin deren lief heeft. Hij die gelooft, weet, dat dit leven hem de weg geeft naar het leven in eeuwigheid. Maar er zijn veel vragen die de mens stelt, omdat hij huivert op de kern van de zaak in te gaan. Vele rampen, die de wereld teiste ren, hebben wij in eigen hand. De hongerende mensheid behoeft God niet te helpen, want Hij heeft an dere mensen overvloed bezorgd om mee te delen. Oorlog wordt door mensen voorbereid, veroorzaakt en kan ook door mensen tegen gehou den worden. De mens, die zovele vragen stelt, vergeet, dat hij zelf oorzaak is van vele trieste dingen door zijn hard heid, zijn kortzichtigheid, zijn ego isme. Door God verantwoordelijk te stel len voor de ellende op de wereld, verwijten wij Hem, dat hij ons men sen een vrije wil heeft gegeven, waarmee wij goed kunnen handelen of slecht. Met andere woorden, wij slingeren Zijn grootste geschenk on-, dankbaar terug in Zijn gezicht. Wij vragen nog steeds PERSONEEL geschoold en ongeschoold Aanmelden dagelijks - ook na werktijd - aan de fabriek, bij de portier N.V. INALFA VENRAY De babies, die in de eerste na oorlogse jaren in ons land ter we reld kwamen, hebben heel wat pro blemen opgeroepen. Terwijl hun moeders met enkele rijksdaalders de voeding konden betalen, kosten deze onschuldige wezentjes het rijk vele tonnen. Talloze deskundigen moesten worden ingeschakeld om de gevolgen van de geboortepiek van 1946 te berekenen, er verschenen lij vige rapporten, kortom deze kinde ren waren al belangrijk lang voor dat zij volwassen waren. Inmiddels bezorgde de baby-boom" ons land al heel gauw vele problemen. Over volle scholen maakten het onderwij zerstekort tot een nijpend probleem. Thans heeft de generatie van 1946 voor een belangrijk deel reeds de schoolbanken verlaten en wordt nu opgenomen in het arbeidsproces. Volgens Economisch-Statistische Be richten zou dit op de arbeidsmarkt reeds te bespeuren zijn. Het blad verstrekt ter staving van zijn betoog enkele gegevens over de geboortegolf van 19461950. In deze periode werden in ons land 1.265.000 kinderen geboren, dat was 255.000 meer dan in de voorafgaande 5- jaarlijkse periode 1941-1945. Een deel van deze kinderen heeft thans zijn entree in het arbeidsproces ge daan, een veel groter deel volgt momenteel nog voortgezet onderwijs en zal pas over enkele jaren zijn plaats in het arbeidsproces opeisen. De werkgelegenheid in ons land is echter op het ogenblik zo ruim en een malaise nog zover weg, dat men zich over dit facet van de „baby boom" momenteel niet zoveel zor gen maakt. Volgens Econmisch Statistische Berichten hebben de demografen en ook de huisvestingsautoriteiten ech ter nu al zorgen over de volgende konsekwentie van de „baby-boom". Immers, zo redeneren zij, over en kele jaren zullen belangrijk grotere aantallen jonge mensen dan nu tot een huwelijk besluiten, woonruimte vragen, kinderen krijgen etc. DE HUWELIJKSINVLOED Over enkele jaren zullen de in.de periode 19461950 geboren jongens en meisjes in de huwelijksleeftijd komen, die in 1961 voor vrouwen ge middeld lag op 23.7 jaar en voor mannen op 26,3 jaar. De in 1946 ge boren meisjes komen in 1968 in de huwelijksleeftijd en de jongens in 1970. Hierbij is uitgegaan van het feit, dat de meest favoriete huwe lijksleeftijd voor vrouwen globaal op 2226 jaar en die voor mannen op 24—28 jaar gesteld kan worden. Het aantal geboren jongens in be doelde periode (19461950) bedraagt (waarmee met sterfte en migratie rekening is gehouden) 615.000, het aantal meisjes 584.000. Dit houdt volgens E.S.-B. in, dat in de eerstkomende jaren ongeveer evenwicht is tussen het aantal 22 26-jarige vrouwen en het aantal 24 28 jarige manen. Te beginnen met het einde 1965 komt er een vrouwen overschot oplopend tot 63.000 in 1969 en daarna snel afnemend, waarna er een mannenoverschot ontstaat tot ruim 69.000 eind 1974. Dit impliceert dat in de jaren 19681971 een aan tal vrouwen geen partner zal vin den van 2428 jaar en voor de keus staan een man van gelijke leeftijd te kiezen dan wel ongehuwd te blijven. Na 1972 is deze situatie juist omge keerd. Zowel sociologisch als demo grafisch heeft deze divergentie tus sen aantallen vrouwen en mannen bijzonder aspekten. Al deze facetten en de hiermee samenhangende in vloed op de geboorten laten zich moeilijk becijferen. In de tot dus ver gepubliceerde prognoses is met bovenstaande divergentie te weinig rekening gehouden. Voor de huis vestingsautoriteiten betekent een en ander wellicht een verademing. Na de opheffing van de woning nood krijgt men enige jaren de ge legenheid een kleine woningreserve te kweken om na 1970 de verhoogde huwelijksfrekwentie op te vangen. In zijn uitgave van verleden don derdag heeft De Gelderlander een artikel opgenomen over het Ambo nezenkamp Venray. Dit blad ver telt daarin dat de opheffing van het Ambonezenkamp Venray, evenals dat van Tienrdy binnenkort te ver wachten is. Tegen de opheffing van dit kamp, wat automatisch betekent dat zijn huidige inwoners naar el ders moeten vertrekken, hebben, aldus De Gelderlander, verschillen de Venrayse industrieën ernstig be zwaar en het blad noemt dan met name N.V. Inalfa. Op dit bedrijf werken verschillende Ambonezen, die zich daar hebben doen kennen als goede en vlijtige vakmensen, die men daar moeilijk missen wil. Daar om heeft Inalfa en we citeren weer genoemd stuk ernstig ge protesteerd bij de betrokken Minis teries. Wat is er nu de oorzaak van, zo vraagt De Gelderlander, dat deze mensen niet in Venray kunnen blij ven. Men wijt dit op de eerste plaats aan de gemeente i.c. de oud- burgemeester, die dit „volkje" liever kwijt zou zijn dan rijk, ook al om dat ze een andere godsdienst belij den dan de bewoners van Venray. Wie degene is geweest, die een dergelijk stuk naar de Gelderlander heeft gezonden, weten we niet. Maar tegen deze onjuiste voorstelling van zaken moe toch worden geprotes teerd. Want de zaken liggen wel een heel stuk anders, dan hier zo maar even gesteld wordt NAAR VENRAY Toen in de dagen van de over dracht van Indië aan Soskarno en de zijnen duizenden Ambonezen lie ver hun eiland en hun vaderland verlieten dan onder deze „bevrijder" te leven, toen stond Nederland voor de opgave deze duizenden mensen, van ander ras, met een heel andere volksaard hier te herbergen. Men is toen o.a. daarvoor de oude kampen van de arbeidsdienst gaan gebrui ken en zo werd ook een groep van deze Ambonezen naar Venray ge zonden, waar zulk een kamp op het Vlakwater leeg stond. Zo kreeg Venray zijn Ambonezen, rustige, eenvoudige mensen, waaraan men betrekkelijk gauw gewend was. Ze vormden binnen in dat kamp een vrij gesloten gemeenschap, waarvan weinig naar buiten uit ging, maar van de andere kant ook van buitenuit weinig kontakt, zeker in de eerste tijd niet gezocht werd. Deze mensen leidden hun eigen le ventje, zoals dat overal elders ge beurde en ze hadden hun tijd hard nodig om te leren „Hollands" te leven.om van het Hollands spre ken niet te praten. Bovendien verkeerden toender- tijd velen van hen en van ons in de overtuiging dat een en ander een kwestie van enkele jaren zou zijn en dat het dan terug naar Ambon ging.... Trouwens, de zorg voor deze men sen lag niet bij de gemeente, maar bij het Rijk dat via zijn commissie Ambonezen-zorg voor de nodige dingen zorgde. GESCHIEDENIS Dit „aanpassings-proces" heeft en kele jaren geduurd, was trouwens ook niet eenvoudig, want bij de Am bonezen speelden bepaalde politieke en/of andere dingen ook nog mee. Bekend is bijv. de kwestie dat een deel van hen niet wilde gaan wer ken omdat ze militair waren en dus in dienst wilden Wat er van zij, hier in Venray hebben we weinig last van deze mensen gehad. Ze zijn gaan werken en hebben zich de jaren door ge toond goed arbeiders te zijn, die mits men rekening hield met hun mogelijkheden en moeilijkheden ge waardeerde krachten werden in vel bedrijven. Dat gold zowel voor de mannen als voor de vrouwen Een ander factor die het „aanpas sings-proces" had kunnen vertragen was het feit dat het merendeel van de kampbewoners protestant waren. Maar hiervan is niets gebleken, on danks het feit dat bijv. hun jeugd het toch niet zo gemakkelijk had, omdat ze in Boxmeer naar de chris telijke school moest. Op gezette tij den waren er godsdienstoefeningen in hun kamp en niemand had er last vanWaarom trouwens ook? De vestiging van een Christelijke School in Venray is bovendien aan hun verlangens een stuk tegemoet gekomen. De jaren gingen en met de jaren groeide een nieuwe generatie, die het ideaal van Ambon niet zo strak meer aanhingen als hun ouders en de ouderen. Waarom ook? Ze volg den hier onderwijs, konden hier gaan werken, keken als eens naar een Venrays meisje, hadden hier hun plezier en als men hun de vraag gesteld had Ambon of Venray, dan was bijna 90 pet. de keus op Ven ray gevallen. Er zat maar een maar- tje aanMen wilde uit dat kamp. Per slot van rekening hebben ook deze mensen ogen in hun hoofd en zien ze hun mede-arbeider in een aardige woning zitten, met. prettige meubeltjes, met een eigen gezin en dan steekt dat kamp met al zijn goede dingen toch wel erg af Trouwens de meeste kampen waaronder ook het Venrayse waren niet op deze langdurige en intensieve bewoning berekend en beginnen allemaal langzamerhand te verslijten. Men moest so wie so óf nieuwe kampen bouwen óf hui zen. Nu komen we weer bij die Com missie Ambonezenzorg terecht, die inderdaad mogelijkheden wist te krijgen dat voor Ambonezen extra woningen toegewezen werden en ge bouwd. Via het Ministerie van Maatschappelijk Werk konden ge meenten bouwvolumen aanvragen.... De vraag is nu of de gemeente Venray pogingen in die richting heeft gedaan. Voordat we hierop 'n antwoord geven, mogen we nog eerst iets anders aan de orde stellen. Het blijkt namelijk dat de Commis sie Ambonezenzorg „ergens" een be- paalde politiek volgt en liefst deze mensen, uit politieke en andere overwegingen bij elkaar houdt Een en ander is moeilijk te bewij zen, maar feit is dat b.v. het stre ven van deze Commissie onder an der als resultaat heeft gehad dat in enkele plaatsen zeer grote wooncom plexen voor Ambonezen zijn ge bouwd, die voor het daar aanwezige percentage Ambonezen feitelijk veel te groot waren. Die moeten nu wor- den aangevuld met mensen uit an dere kampen. O.a. uit Venray. Zo lost de Commissie het kamppro bleem op, op haar manier, houdt anderzijds haar mensen bijeen en heeft juist door die concentratie er gens een bepaalde betekenis op de arbeidsmarkt(om van politieke en ander dingen maar te zwijgen). Dat daarbij deze mensen onttrokken worden aan de industrieën van an dere plaatsen i.e. Venray deert haar in deze tijd van arbeiderstekorten weinig Maar zal de lezer vragen, kan men dit soort „handel" met deze mensen dan zo maar drijven Als men hierover begint, dan zal men te horen krijgen dat de Ambo nees vrij is te gaan en te staan waar hij wil Maar als hij hier geen woning kan krijgen, maar wel in Wormerveer, dan is die vrijheid al heel wat in geperkt. En als hij desondanks toch hier blijft en ergens in de kost zou gaan, dan heeft hij niet meer de voordelen, die genoemde Commissie deze mensen ongetwijfeld nog biedt. Wat blijft er dan feitelijk over van vrijheid?? AMBONEZEN TE TIENRAY Het kamp der Ambonezen, dat tien jaren bevolkt was, ligt thans leeg. De Ambonezen zijn naar Wor merveer vertrokken. Nieuwe Massey-Ferguson Tractoren voor landbouw en industrie leveren wij met extra korting. (a. Slrijbosch - Venray Tel. 04780-2037 BIC UIT VENRAY NOG ONVERSLAGEN Donderdag 222 november j.l. ver trok het eerste team van B.I.C. uit Venray richting Eindhoven, om daar de derde competitiewedstrijd, die voor hen op het programma stond, in winst om te zetten, zodat de Ven rayse ploeg nu samen met Badjings uit Den Bosch nog onverslagen aan kop gaan van de heren 2e klasse. Deze keer was Tantalus 2 de te genstander. Met liefst 5018 werd aan de Eindhovense studenten dui delijk gemaakt hoe men moet bas ketballen. Dat de score slechts tot 50 beperkt bleef, lag niet zo zeer aan de tegenstand van Tantalus, dan wel aan de enorme mate van pech, waarmee B.I.C. te kampen had. Al in de eerste minuut kwam Schouten in een goed positie, kreeg de bal toegespeeld en schoot. De bal verdween via het bord in de ring, draaide daar een keer rond en vond het toen schijnbaar beter om maar weer in het veld terug te springen, resultaat dus nihil. In de tweede mi nuut kwam Bertands, die ook nu weer B.I.C. voortreffelijk gecoached heeft, in een soortgelijke positie en deze keer was het gelukkig raak: B.I.C. leidde met 20. Maar Tan talus kwam terug. Profiterend van het nog té onzekere spel van B.I.C. en stond een minuut later voor met 42. Dit kon B.I.C. zich niet laten welgevalen en het antwoord was dan ook niet mis. Na vier minuten was de stand radicaal gewijzigd: 164. De gewijzigde grote hinderpaal voor de B.I.C.-aanvallers vormde het pechduiveltje, dat nu hier, nu daar opdook en de B.I.C.-supporters haast tot wanhoop bracht. Of Jet ten nu doelde of dat Schouten het deed, of Schellekens het nu pro beerde of dat Bert Lerou de Tan- talus-verdediging voor raadsels stel de, steeds weer maakte de bal de meest grillige bewegingen. Pas na negen minuten onophoudelijk pech gehad te hebben, kreeg *B.I.C. ein delijk de meer dan verdiende pun ten en het was hard nodig ook! ontreddering in de B.I.C.- gebruik makend was Tan- teruggekomen op 1610, minuut voor tijd slaagde er dan eindelijk weer eens scoren, zodat de rust in- 20-10 in het voordeel van Van de gelederen talus al maar één Schouten in om te ging met B.I.C. In de tweede helft ging B.I.C. wat zelfverzekerder van start. Met goe de break-outs en korte passes werd de verdediging van Tantalus totaal uit elkaar gerukt, zodat de punten niet uit zouden blijven, hoewel pech B.I.C. dan ook had. Haast systema tisch werden de punten gescoord en slechts een enkele keer konden de aanvallers Tantalus door de zeer soliede B.I.C.-verdediging breken. Het eindresultaat was dus 50-18 voor B.I.C. waarmee Tantalus heel gelukkig mocht zijn. Topscorers van B.I.C. waren Schouten (8-12), Schellekens (6-6) en Jetten (4-8).

Peel en Maas | 1962 | | pagina 6