in Indonesië Hoofdpijn ASPRO coilcqsmubeum Quedoon bMmrnB T Royale schenking aan JULIANA5ING[L41'^/e/1061 (IMTCO) X Uit Peel en Maas Nog geen voor ons kansen Politierechter neem Als de vrouw ook werkt Veilig verkeer Wie fietst blijft jong Vrijdag 31 augustus 1962 No. 35 Drie en tachtigste jaargang PEEL EN MAAS WPPIfRI A n VOOR VPWPAV PM OMQTPPïfPW ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1050652 I» uCdiOldAU V \J\JI\ V 1 WlVltJ 1 iVLtlVLfll PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (bulten Venray 1.' DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY .75) „Dat is umzeiden twee bejaarden, zaterdagmiddag in Over- loon en ze bedoelden er kennelijk niet de gepantserde Morris- geldtransportanto mee. die daar langzaam voorbijreed, voorafge gaan door de keurig geüniformeerde Overloonse fanfare en schut terij Neen, zij hadden, als AOW-mannetjes alleen maar oog vcor de voorzitter van het Curatorium van 't Nationale oorlogs museum Overloon, de minister van staat, Z.Ex. Dr. W. Drees, die met vele ander gasten zaterdagmiddag in Overloon de plechtig heden bijwoonden. „Dat is um...." waar ze hun pensioentje aan te danken hadden. Een pensioentje dat weliswaar geen geldtrans portauto nodig heeft, maar hen toch in de gelegenheid stelt zon der te grGte zorgen van dergelijke festiviteiten te genieten. En feest was het in Overloon j.l. zaterdag. Vele hoge gasten als de Adjudant van H.M. de Koningin, luitenant-kolonel Bischoff v. Heems- kerek, de Commissaris der Koningin van Brabant, mr. dr. Kortmann, de voorzitter van de Stichting Natio nale Oorlogsmonumenten jhr. dr. v. Hol the tot Echten en de penning meester van de Stichting, de burge meester van Amsterdam, Mr. G v. Hal, de president van de Nederland se Bank, dr. M. Holtrop en vele, ve le andere hoog geplaatste persoon lijkheden, vooral uit het voormalig verzet, waren aanwezig, die de heer Jans .voorzitter van dit museum welkom kon heten. Welkom bij twee uitzonderlijke gebeurtenissen. OVERDRACHT 105 852,61 Daar was op de eerste plaats de overdracht van de royale gift van 105.852,61. Een gift die natuurlijk door het nationaal Oorlogs- en ver zetsmuseum in grote dank aanvaard is, ook al omdat men nu de kans krijgt de schulden, die men heeft moeten maken bij de inrichting van het museum, af te lossen. Jhr. Dr. van Holthe tot Echten bood de heer Jans in het restaurant van het mu seum dit restant bedrag aan. OVERDRACHT PANTSERAUTO Dan was het de beurt van de pre sident der Ned. Bank, Dr. Holtrop, die de heer Jans de sleutels van de feestelijk ingehaalde pantserauto aanbood. Het is deze auto geweest waarmede op 12 mei 1940 het Ko ninklijk Gezin zich vanaf het Pa leis Noor-deinde in Den Haag naar de Engelse torpedojager te IJmuiden begaf om zich op verzoek van de Nederlandse regering in Engeland in veiligheid te brengen. En dezelfde chauffeur, t.w. de heer Th. Berg man, die toen in 1940 de pantser wagen reed, bracht hem nu naar zijn laatste rustplaats, net oorlogs museum in Overloon. Voordat Dr. Holtrop de heer Jans in het bezit stelde van de sleutels, bracht hij de bange tocht in herin nering, die de heer Bergman op 12 mei 1940 met de auto heeft gemaakt. „Dit transport is het kostbaarste geweest, dat de Nederlandse Bank ooit heeft volbracht", zei hij. De heer Jans verrastte vervolgens de heer Bergman en zijn familie met een kaartje, dat hun levenslang vrije toegang geeft tot het oorlogs museum, benevens een geldbedrag, voldoende om voor hem en zijn fa milie een reis naar Overloon te be kostigen. Thomas Bergman, die er 36 dienst jaren bij de Nederlandse Bank heeft opzitten en eind van dit jaar met pensioen gaat, wist zich nog nauw keurig te herinneren hoe het op die 12e mei in zijn werk was gegaan. ,,'s Morgens riep de directeur me en vroeg me of ik een gevaarlijk transport durfde uitvoeren', vertel de hij, „of ik Prins Bernhard, prin ses Juliana en de prinsesjes Beatrix en Irene van Den Haag naar IJrnui- den wilde vervoeren, 's Middags reed ik naar het paleis om de auto, die in feite ongeschikt is om mensen te vervoeren, enigszins bewoonbaar te maken. Behalve de cabine is er niet meer dan vierkante donkere cel met een paar hele kleine raampjes. De auto, die vierduizend kilo weegt, heeft extra stugge veren en hij bonkt behoorlijk op de weg. Prins Bern hard laadde een paar matrassen in om het stoten een beetje tegen te gaan. Behalve de prins en zijn gezin namen in de auto nog plaats twee verpleegsters en een mij tot op de dag van vandaag onbekende heer en dame. 's Avonds om half tien ver trokken we. Ik sloot de laadruimte van de auto aan dc buitenkant af en het zou voor de inzittenden in de gepantserde ruimte onmogelijk zijn geweest er eigener beweging uit te komen. Prins Bernhard nam Beatrix, die toen twee jaar oud was, op zijn schoot en prinses Juliana Irene, die toen amper negen maanden telde. De tocht was gevaarlijk, omdat we Duitse parachutisten konden krui sen. Op de Koninginnegracht m Den Haag werden we beschoten, zonder overigens geraakt te worden. Toen we in Velsen aankwamen en op het pont moesten wachten, doemde er 'n Duits vliegtuig boven hei kanaal op, Nederlandse militairen begonnen te vuren, maar de prins riep: „Niet schieten" en zo liep ook dit avontuur goed af. Niet lang nadien stapte de koninklijke familie over in een tor- pedobootjager. Alleen keerde ik te rug naar Amsterdam, .vaar Rost van Tonningen, de later NSB-directeur van de Nederlandse Bank, me nog eens bij zich heeft geroepen om te vragen of ik had meegewerkt aan deze vlucht. Ik heb het niet ontkend, maar moeilijkheden heb ik er tijdens de oorlog nooit door ondervonden". ■Qr van 24 augustus 1912 Pater Gerard Pouwels droeg zondag voor de eerste maal het H. Misoffer op in de kerk zijner ge boorteplaats, de St. Petrus-Banden. Duur varkensvlees In de Meijerij stijgen de prijzen der vette varkens schrikbarend. De ze week werd zelfs 74 cent per kilo besteed. van 31 augustus 1912 Te Leunen werd aanbesteed het bouwen van een boerderij enz. voor rekening van P. J. van Rens aan het Veulen. Inschrijvers waren: Maas- sen-Vollenberg 2279,Jac. van Dijck 1675,Het werk is niet ge gund, doch wordt uitgevoerd door de architect Martens. Maandag werden hier door No taris Esser een tweetal boerderijen verkocht van de Wed. Esser-vun Wijlick, gelegen aan het Hoogrie- broek. Eigenaar van beide boerde rijen werd Th. Geurts uit Horst voor 12.050,—. van 7 september 1912 'ot Prior in het Carmelieten- ooster te Boxmeer is gekozen Pa ter dr. J. van Rijswijck uit Venray. De verordening op de vee- en vleeskeuring in deze gemeente zal op 1 oktober a.s. in werking treden. Als iets abnormaals werd op de veemarkt woensdag een koe ver kocht voor de prijs van 360 gulden. In de afgelopen week overleed alhier de oudste inwoonster van Venray, nl. de Wed. Gerrits aan de Landweerd, in de ouderdom van 99 jaren en 4 dagen. De dag waarop het bericht de wereld werd ingezonden dat het bestuur op Nieuw-Guinea zal werden overgedragen aan Indonesië, stegen op de Amsterdamse beurs de aandelen van de maatschap pijen, die vroeger hun inkomsten voor een deel verkregen uit een vestiging in de „gordel van smaragd". Was dit een emotionele stij ging of bestaan er reeds concrete plannen om de economische betrekkingen tussen beide landen met een gemeenschappelijk ver leden weer op gang te brengen? Deze vraag is van het grootste be lang. De breuk tussen de eertijds gekoppelde westerse en oosterse economieën is voor beide zeer scha delijk geweest. In Nederland is dit van de aanvang der Oostindische li quidatie ook zo gesteld. Wie als za kenman de crisis rond de betrek kingen met Indonesië nuchter wil beoordelen, moet openlijk stellen dat wij in het konflikt vele miljarden hebben verloren. Kan er van deze fantastische verliezen in de toekomst een deel worden goedgemaakt? KAARTENHUIS IS INEENGEZAKT Wanneer wij geloven dat de rege ring van Soekarno ons alsnog scha deloos zal stellen voor eertijds gele den verliezen, komen wij bedrogen uit. Zeker, ook Soekarno zal spijt hebben dat hij bepaalde maatrege len heeft genomen, die als een boe merang op zijn eigen hoofd neerko men. Waarschijnlijk heeft de aange richte schade als gevolg van het domweg uitdrijven der Nederlanders zijn stoutste verwachtingen over troffen. Uit een oogpunt van natio nale en internationale politiek zal hij dit nooit kunnen toegeven. Intussen heeft de president van Indonesië sinds het vertrek van de Nederlanders kunnen kennis maken met de vakbekwaamheid van tro- pendeskundigen uit andere landen. Daar heeft hij op gerekend bij het uitdrijven van degenen, die zijn eco nomie droegen. Is hem de hulp van niet-Nederlanders zo tegen gevallen dat hij thans spreekt van de hand die uitgestoken blijft? Een dergelijk retalisme mag men van een ooster ling nauwelijks verwachten. Vervolgens moet de Nederlands gezinde zakenman in Indonesië ern stig rekening houden met de anti westerse wind, die nu al enige tien tallen jaren lang door Azië waait. Uit politieke hoek gezien mogen wij dus zonder meer zeggen dat ook een gering herstel van goede betrekkin gen nog jaren tot de onmogelijkheid zal behoren. EN UIT ECONOMISCH GEZICHTSPUNT? Wij constateerden reeds een enorm verlies, dat zelfs gelegaliseerd werd door de „nationalisatie" van alle voormalige Nederlandse eigendom men. Vergeten wij niet dat een der gelijke maatregel als een tweezijdig snijdend zwaard de kredietwaardig heid van een land doormidden splijt. Enerzijds doordat op een willekeurig moment aan de eigendommen van anderen de basis is ontnomen. Dat weerhoudt niet alleen de wederpartij ervan binnen een mensenleeftijd nog eens opnieuw bezit te vormen op de door onzekerheid besmette grond. Er is niets dat goede handelsbetrek kingen zozeer schaadt als gebrek aan vertrouwen. Anderszijds vernie tigt een dergelijke handelwijze de kredietwaardigheid van een land, niet alleen tegenover de getroffene, maar tegenover de gehel bona-fide handelswereld. Indonesië ervaart dit dagelijks. Het verkrijgt alleen leningen en hulp uit politieke motieven en die hulp is een aalmoes, maar geen ba sis voor de opbouw van een land. Nadat Soekarno de kredietwaardig heid van zijn land eigenhandig had vernietigd is zijn economie als een kaartenhuis ineengestort. Hij heeft niets aan te bieden dan waardeloos bankpapier. En wie zal hem daar voor machines en grondstoffen stu ren? ZOET GEFLUIT. Indonesië mist deskundigen om 't land financieel-economisch te her stellen. In Nederland zijn er velen die de archipel met kennis en erva ring kunnen en willen helpen. Zal het gezonde verstand hen te hulp roepen? Velen hopen het, weinigen durven eraan te geloven. Verwachtingen inzake betere eco nomische betrekkingen met Djakar ta zijn louter speculaties. Soekarno wil ons land de hand reiken, indien wij Nieuw-Guinea loyaal overdra gen. Verstaat deze onbetrouwbaar gebleken handelspartner daaronder dat wij hem een gebiedsdeel over dragen in vol bedrijf? Hij mag slechts rekenen op lege pakhuizen en een gevluchte wel vaart, voor zover deze in dit armste deel van de archipel ooit aanwezig is geweest. Bij hetgeen er opge bouwd was moest Nederland per jaar tientallen miljoenen a fonds perdu investeren. Verwacht Soekar no dat hij ons opnieuw zal kunnen lijmen met vage beloften tegen mil joenen-leningen zonder enige zeker heid? Moeten zijn woorden niet wor den beschouwd als het zoet gefluit van de vogelaar? GARANTIES GEWENST De Nederlands-Indonesische reke ning opmakend zien wij slechts te korten. De laatste vijftien jaar heeft het bewind op Java slechts blijk ge geven van totale economische on mondigheid. Wij boekten slechts verliezen en onze vele gekleurde vrienden in de oost eveneens. Aan degelijke economische banden met de Insulinde zullen garanties van Indonesische zijde moeten voor af gaan. En niet alleen papieren ga- Deze verdachte was achttien jaar en nog op de U.L.O. Hij droeg om zijn benen van die nauwe broeks pijpen, die een man op een merel doen lijken, en daaronder waren ro de sokjes zichtbaar, alsof hij per abuis in een plas menie was gestapt. In de wachtkamer had hij de wach tenden verontrust door het maken van schokkende bewegingen zodat men meende dat hier iemand zat die een mankement aan zijn zenuwstel sel had. Het bleek echter dat deze golvende bewegingen behoorden bij een liedje dat hij zat te neuriën. Deze knaap stond terecht omdat hij geduelleerd had. Het is een ta melijk verwarde geschiedenis, waar in drie jongens en één meisje een rol spelen. De eerste jongen had ver verkering met het meisje. Verder doet hij aan dit stuk niet mee. De tweede jongen zei dat het meisje een afgelikte boterham was. De tweede jongen zei dit tegen de derde jongen. En de derde jongen is de verdachte met de smalle broek. Tot zover hebben wij het vrij duidelijk verteld, menen wij in alle bescheidenheid te mogen opmerken. Nu geviel het echter dat op een avond de tweede jongen, die geen verkering had, werd aangetroffen terwijl hij op een muurtje zat. Naast hem op het muurtje bleek het meisje te zitten waarmee de eerste jongen verkering had en waarvan de tweede jongen tegen de derde jongen had verklaard dat zij een afgelikte boterham was. U ziet dat het nu moeilijk wordt de gang van zaken zuiver in het oog te hou den. Maar omwille van de waarheid mogen wij hier geen vereenvoudigin gen aanbrengen. Terwijl de tweede jongen met het meisje, waarvan hij had gezegd dat zij geen vers brood was, op 't muur tje zat passeerde de derde jongen, die de verdachte is met de menie benen. En nu riep de verdachte dat het niet aanging dat de tweede jon gen, die geen verkering had met het meisje, op het muurtje ging zitten met de beminde van de eerste jon gen, terwijl hij kort tevoren nog had verklaard tegen de passerende derde jongen, dat zij een onsmakelijk sneetje van een bakkersprodukt was. De tweede jongen achtte hierdoor de eer aangetast van een vrouwsper soon die op dat ogenblik onder zijn hoede op het muurtje vertoefde, al had hij er dan geen verkering mee. Hij liep op de derde jongen de verdachte toe en daagde hem uit tot een duel. Zo zijn die knapen aan het vech ten gegaan, en enige tijd later kwam de tweede jongen bij de dokter met een neus, die dwars tegen zijn ge zicht scheen geplakt, in plaats van fier recht uit te steken. Het neus- beentje was gebroken. En deze mis handeling bracht de derde knaap voor de balie. „Ik moest wel", zei hij ferm, „want de hele buurt zou me hebben uit gelachen als ik die uitdaging niet had aangenomen". Het kind was doodsbenauwd zich belachelijk te maken. Waaruit blijkt dat hij hele maal niet in de gaten had, hoe be lachelijk hijzelf eigenlijk was. En dat is het leerzame van deze ge schiedenis rondom de aangeklede boterham. „Maar volgens de inlichtingen sta je bekend als een vervelend jochie", zei de rechter. „Je verdoet je fijd met dansplaatjes draaien en cafébe zoek. Voor iemand die in zijn leven nog nooit iets heeft gepresteerd komt het niet te pas, zo de vrije lijd te besteden." „Het is per slot van rekening een aframmeling op verzoek", zei de of ficier, die daarom zijn eis beperkte tot tien gulden boete. Het bleef een tientje en opgelucht hipte het melk muiltje de deur uit. ranties. Niet wij moeten het sein geven, maar Djakarta. Door het open stellen van de havens voor onze schepen; door een gulle ontvangst van onze adviseurs; door het herstel van de produktenhandel; door sane ring van de Indonesische financiën. En wie dat alles uitrekent tegen de achtergrond van een anti-Neder lands opgevoed volk die zal zich wel tien keer bedenken alvorens hij een kreet van commerciële hoop uit de Indische Oceaan verwacht. Wij leven wel in een tijd waarin de man als regel een behoorlijk sa laris geniet, doch niettemin blijkt 't soms nodig te zijn, dat de vrouw meewerkt om de touwtjes aan el kaar te kunnen binden, of wanneer men zich extra luxe wil veroorlo ven. Een „krantenwijk" is dikwijls een geliefde bijverdienste, hoewel 't ons uit de pen moet, dat 't bezorgen van ochtendbladen toch wel een beden kelijk werkje is. Men moet er zo vroeg voor op staan! Meestal doet de man of de vrouw het er bij tot hij of zij een zeker bedrag heeft verdiend, voldoende om een begeerd artikel te kunnen kopen tegen contante betaling. Daarna legt men het bijltje er bij neer en hoeft men niet meer om 4 uur het bed uit. Hoe zit dit nu met de belastingen wanneer er op de een of andere manier wordt bijverdiend? Ingaande 1 januari 1962 is er een verbeterde regeling in 't leven ge roepen. Werkt de man in loondienst en heeft hij geen ander inkomsten op grond waarvan hij in de in komstenbelasting valt, dan kan de echtgenote kranten gaan bezorgen of iets anders doen zonder dat de man hiervoor een aanslag in de in komstenbelasting zal ontvangen, al thans wanneer de vrouw met dit werk niet meer dan 700,per jaar verdient. Deze bepaling geldt dus alleen voor die gevallen waarin de vrouw niet in loondienst werkt en indien de man met zijn verdien sten niet in de inkomstenbelasting valt. Dit bijverdienen door de vrouw behoeft nu bepaald niet alleen te be staan uit kranten of tijdschriften EEN ZAAK VAN HET GEVOEL Eerbied voor ouderen en voor de ouderdom. Ziedaar een vorm van wellevendheid, die zo oud is als de mensheid en die zelfs bij de meest primitieve volken wel in de een of andere vorm is terug te vinden. Dat is goed. Levenswijsheid en levens ervaring vragen om ontzag en het is dat ontzag dat door de eeuwen heen kenmerkend is geweest voor de wij ze waarop de bejaarde door zijn jongere medemens is tegemoet ge treden. Wij vergeten dat maar al te gemakkelijk in het turbulente ver keer van onze twintigste eeuw. Maar is het zo verwonderlijk, dat zij die ten dele nog met de postkoets en de stoomfiets zijn opgegroeid, ons wel willend „tegemoettreden" in de let terlijke zin des woords juist zo hard nodig hebben? Voor ieder weggebruiker ligt hier een prachtige gelegenheid om nu eens te tonen wat wellevendheid in het verkeer eigenlijk betekeni. Want tegenover de bejaarde weggebruiker zullen wij meer dan waar ook ons geduld en begrip voor andermans te kortkomingen kunnen demonstreren. Het Verbond voor Veilig Verkeer doet in het kader van zijn vakantie- aktie voor meer wellevendheid op de weg een beroep op iedere weg gebruiker in Nederland om ook in het verkeer, juist in het verkeer, eer bied voor de bejaarde medemens aan de dag te leggen. Er zijn veel manieren om van die eerbied te ge tuigen: door overstekende bejaarden de tijd te geven dat rustig te doen; door te stoppen voor bejaarden die graag de zebra willen betre- ^/cien, maar daartoe de moed niet K kunnen opbrengen; door als voetganger een bejaarde behulpzaam te zijn die misschien wat slecht ter been, of wat slecht van gehoor of gezicht is; door snelheid te minderen bij het zien van bejaarden op de rijbaan en onnodig en schrikaanjagend claxon eren of bellen na te laten; door bejaarde fietsers en brom fietsers bij het passeren extra ruimte te geven (zij horen u wel licht niet aankomen!); door bij bus- of tramhalte extra voorzichtig te zijn wanneer een bejaarde gaat in- of uitstappen :n daarbij het overige verkeer ergeet"; door meer nog dan bij andere weggebruikers rekening te hou den met fouten of onverwachte handelingen van bejaarden. Een wijsgerig man heeft eens ge zegd, dat ouderdom een zaak is van het gevoel, niet van de jaren. Is het niet een dankbare taak voor iedere weggebruiker om de bejaarde te kunnen helpen zich in het moderne verkeer veilig en dus jong te voe len bezorgen, ook als deze gehuwde vrouw een ander thuiswerk verricht, kan zij dit belastingvrij doen, tot 700,per jaar, echter alleen dan wanneer de man niet uit andere hoofde in de inkomstenbelasting valt. BEZWAARSCHRIFTEN Nu de belastingaanslagen uw brie venbus weer gaan sieren, willen wij er nog even op wijzen, dat u er goed aan zult doen u rekenschap te geven van het bedrag waarmede u belast wordt en dit na te gaan. Bent u het er niet mee eens, ga dan niet rustig eerst met vakantie en dien eerst uw bezwaarschrift in, want anders bestaat de mogelijkheid dat de termijn van twee maanden reeds verstreken is en dan hebt u rechtens niets meer te zeggen, al zal de inspecteur in voorkomende ge vallen wel rekening willen houden met uw gegronde bezwaren. BELASTINGMOEILIJKHEDEN Hebt u om de een of andere re den moeilijkheden met het betalen van de aanslag, wacht dan niet tot (de) termijn(en) verstreken zijn, maar leg bijtijds uw moeilijkheden voor aan de ontvanger (niet aan de inspecteur) en vraag om een rege ling. Als de ontvanger uw verzoek gegrond vindt, hebt u grote kans op een gunstige regeling. WANNEER BETALEN? Ook komt het nog voor dat een belastingbetaler de aanslag gaarne zo spoedig mogelijk wil betalen, maar dit niet durft, omdat hij in de mening verkeert, dat dat aanleiding zou kunnen zijn tot wantrouwen, nl. of de inkomsten wel eerlijk werden opgegeven. Een ontvanger en een inspecteur der belastingen zitten heus niet naast elkaar op een stoel, zodat de eerste de laatstgenoemde gauw een tip kan geven dat meneer zus of zo, zijn belasting nu reeds betaald heeft! Betaal gerust direct als u dit wenst Uit de produktiestatistieken van de rijwielindustrie is komen vast te staan dat het stalen ros ondanks de stormachtige motorisering, zijn plaats zeer zeker heeft kunnen handhaven. Zelfs in Duitsland, het land dat toch bekend staat om zijn vele auto's en andere gemotoriseer de vervoersmiddelen, zijn de pro- duktiecijfers van 1961 en 195 gelijk gebleven, hoewel er zeven jaar ge leden nog een zeer grote behoefte aakn fietsen was vast te stellen, die voortkwam uit het tekort in de laat ste wereldoorlog. Wij moeten daar bij ook niet vergeten, dat het zo ge roemde „Wirtschaftswunder" toen nog in zijn kinderschoenen stond. Het aantal in 1961 geproduceerde motoren steeg weer ten opzichte van voorafgaande jaren; alleen bij de brommers en scooters is de z.g. haus se van enkele jaren geleden toch wel voorbij. Natuurlijk, er worden nog zeer veel brommers en scooters ver kocht, maar de langzaam teruglo pende cijfers wijzen erop, dat er bij velen het streven naar het bezit van een eigen auto bestaat. De fiets beleeft echter nog steeds een bloeitijd en naast eindeloze rijen auto's ziet men steeds meer enthou siaste fietsers, hele gezinnen, school klassen, trekkers en in het bijzonder veel oudere mensen, maar ook scho lieren en arbeiders, die dagelijks de weg naar school of de fabriek met 't „volksvervoermiddel" afleggen. In München bestaat zelfs 'n „Club van oudjes", waarvan niet alleen vroegere wielrenners uit de tijd rond de eeuwwisseling lid zijn, maar ook vele gepensioneerden die tot het ogenblik dat zij niet meer werkten, nauwelijks of helemaal niet op een fiets gezeten hadden. Zij durven er op te zweren, dat fietsen de mens jong houdt. Het beste bewijs hier voor is wel ,dat zij met hun 75, 80 en zelfs 85 jaren urenlange fietstochten maken en in de vakantie 500 en meer k.m.'s onder zich wegpeddelen. Zuiver technisch gezien is er aan de allernieuwste fietsen nauwelijks iets veranderd. Dit bleek wel op de tentoonstellingen op de „Dag van tweewieler" die in München en Neu renberg werden gehouden en waar aan dit keer ook zeer vele buiten landers deelnamen. Behalve de pro- dukten van de Franse rijwielindus trie genoten vooral de produkten van de Japanse motorrijwiel fabriek „Honda" zeer veel belangstelling. De kleuren van de diverse tweewielers worden steeds feller. Men ziet de meest zonderlinge kleurennuances, die gaan van zacht rose tot hard violet. Ook komen er steeds meer ac cessoires in de handel die naar men zegt, het fietsen tot een waar genoe gen maken. Zo bestaat er al een vul- kaniseermiddel, waardoor een lekke band binnen enkele seconden kan worden gerepareerd. Daarbij dient nog te worden opgemerkt, dat de prijs van het merkrijwiel in de laat ste 30 tot 40 jaren niet noemens waard is veranderd. Eenieder die er lust toe gevoelt kan een fonkelnieuw rijwiel kopen tegen 'n redelijke prijs.

Peel en Maas | 1962 | | pagina 5