Yenrays jeugd danst...! Ontwikkeling en ontspanning in Venray Politierechter Uit Peel en Haas Geestelijk artikel Ingezonden Vrijdag 20 oktober 1961 No. 42 Twee en tachtigste jaargang PEEL EN MAAS GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 1050652 WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN 'E.'Z ABONNEMENT» - (buiten Venray 1.75) Een, twee, drieBeter aansluiten dames Jeanne van Rooy, de bekende danslerares, leidt met vaste band de eerste schreden van de dansleerlingen op het parket van Prinsenhof Het is er druk in deze stemmingsvolle zaal en het is opmerkelijk hoeveel meisjes de kans aangrijpen om via deze door het ouder comité geschapen mogelijkheid, goed dansen te leren. Men kan het aan de inschrijftafel niet af, zoveel liefhebbers zijn er Een, twee, drie Terwijl de danslerares haar aan wijzingen geeft, peinst men over dit alles even na Het was in 1939 dat voor het eerst in Venrays geschiedenis er behalve op de kermisdagen ook nog op een andere tijd gedanst mocht worden nl. met de vastelaovend. Een ge beurtenis, die alleen de moeite waard scheen om vastelaovend ge organiseerd te vieren. De 5 oorlogsjaren daarna deden dat alles weer teniet en het was 1946 voordat er en met de kermis en met vastelaovendmaandag en -dins dag weer gedanst kon worden. Voordien moest de jeugd maar zien dat ze dansen leerde. Hier of daar op een schuur, hier of daar op een kermis achteraf. Slechts een enkeling had de euvele moed een cursus te gaan volgen in Boxmeer of in Venlo. Dat dansen werd feitelijk be schouwd als' n noodzakelijk kwaad, De overheid moest de oude traditie van het kermis-dansen handhaven, daar kon ze moeilijk onderuit, maar meer gelegenheid tot dansen geven was taboeWaarom kon feitelijk niemand zeggen. Zelfs mijnheer pastoor niet, die feitelijk traditie getrouw tegen dansen moest zijn en het dus ook dikwijls was. Zeker zijn verschillende dingen, die tegen dansen pleitten. Overvolle tenten, waar ook nog flink gedronken werd. Weinig be grip van de schoonheid van de dans, die dikwijls door de jongelui alleen gezien werd als een manier om eens bij elkaar te kunnen komen en te zijn. en niet te vergeten de terug weg naar huis, die dikwijls veel langer duurde, dan strikt noodza kelijk was. NA DE OORLOG beleefden we een uitbarsting van danswoede, alsof de hele jeugd 5 jaren in wilde halen. Het feit, dat de bevrijders er ook zo over dachten was er oorzaak van dat er plotseling veel meer gedanst werd dan vroeger. Toen er weer wat meer normale tij den waren aangebroken hadden de- trokken autoriten handenvol werk om de teugels weer wat strakker aan te halen. Dat bleek echter niet zo heel gemakkelijk. De jeugd had de dans leren ken nen als een zeer gewilde ontspan ningsmogelijkheid en had, door wat voor oorzaken ook, begrepen, dat dansen ook iets fraais, iets moois kan zijn, dat vooral de jeugd aan spreekt En zo zagen we telkens opnieuw pogingen om nog meer dansen te krijgen dan alleen met een kermis en met een vastelaovend. Welnu, we weten allen, dat dit zij het lang zamerhand gelukt is. De dansvrijheid kwam er en maakte meteen een einde aan de danswoede. De overheid vierde lang zaam maar zeker de teugels en de jeugd profiteerde hiervan CURSUS Aanvankelijk nog op de oude wijze. Men moest hier of daar maar eens een partner vinden, die zijn te nen wou riskeren om je de eerste grondbeginselen bij te brengen en dan was men klaar. Het is echter veelzeggend dat een jeugdcomité in 1953 al zag, dat wil de men het dansen tot een werke- lijg degelijk goed amusement hou den, dat er dan een behoorlijke op leiding noodzakelijk was en is Zij hebben de spits afgebeten en zijn er in geslaagd inderdaad in Venray een danscursus te organise ren, die van het begin af aan grote belangstelling kreeg. De jeugd wilde dansen en wat meer zegt, wilde goed dansen. Zo zijn die jaarlijkse cursussen uitgegroeid tot een traditie, die ieder jaar opnieuw vele jeugdigen trekt We geloven dat hiermede een best initiatief is genomen. Een initiatief, waar jong en oud op velerlei ter rein voordelen aan heeft. Want men komt het nog te veel tegen in onze dansgelegenheden, dat de jongelui niet alleen niet kunnen dansen (al probeert men dat wel te verbergen achter swingen enz. enz.) maar dat ze zelfs de meest elemen taire fatsoensregels niet in acht ne men. Dikwijls alleen omdat ze ze niet kennen. De keren dat een meisje ten dans genodigd wordt met een priemende wijsvinger en de uitroep: Heéj geéj, komen nog al eens voor Over het dansen zelf zullen we dan maar niet praten. In deze cur sussen wordt ook daaraan alle aan dacht besteed en weet zowel de jon gen als het meisje hoe het hoort voor na en onder het dansen Ja, dat dansenWie de jeugd bezig ziet in alle ijver en toewij ding de eerste foxtrot-pasjes te leren, vraagt zich af of ze het vol zullen houden en niet van verveling gaan rennen. Want ze hebben alle maal al eens een keer gedanst. Stie- kum of thuis en gewoonlijk hebben ze het dan ook nog verkeerd aange leerd ook. Dat moet er eerst weer uit voor men verder kan Maar wie een paar maanden la ter terugkomt en deze leerlingen niet alleen de fox-trot, maar ook de wals, de engelse wals, de mambo, de cha-cha-cha, calypso en natuur lijk de tango ziet dansen, die merkt, dat ze volgehouden hebben. En die merkt ook, dat aan zijn eigen er gens geleerde danspassen nog wel het een en ander ontbreekt. Vorig jaar is er een amateur-test geweest, waarop men diploma dansen ook in fox-trot,tango en Engelse wals. Dat was een plezier om die leerlingen bezig te zien en heden ten dage haalt men ze in iedere dansgelegenheid zo uit al die dansers. Ze vallen op door hun beschaafd en sierlijk dansen.... DE OUDE DANSEN Men kan het betreuren, dat zij geen polka's mazurka's meer leren, de dansen van vroeger. Maar de nieuwe tijd vraagt andere dansen en zij zijn mits goed gedanst ook voor ouderen best om aan te zien en zelfs om ze zelf te dansen. De cursus, die men eenmaal eens gehouden heeft voor gehuwden was een groot succes en velen betreuren het, dat men met deze cursus niet is doorgegaan. Gelukkig wordt op deze cursus geen swing geleerd of wat daar voor door moet gaan. Dit noemen wij beslist geen dansen meer, maar een soort rugby, wat geen enkele dansliefhebber bevredigen zal en wat bovendien o.i. ook de zo nodige feestelijke stemming op iedere dansvloer kapot rabouwt. 15-JARIGEN Dan hebben verschillende oude ren met enige verbazing in ons blad kunn enlezen, dat voor de nieuwe cursus ook 15-jarigen deel kunnen nemen. Met de leeftijdsgrens van 18 jaren is men al een beetje aan het smok kelen geweest met de Instuif, die ook voor 17-jarigen in hun bals het dansen mogelijk maken. Maar nu zijn dan zelfs de meisjes van 15 ja ren aan de beurt. „Waar moet dat naar toezo vraagt menig ouder zich af. Het oudercomité van onze ver kenners, da sinds enkele jaren de organisatie van deze danscursus- sen van de jeugdverenigingen heeft overgenomen, heeft een dergelijk besluit natuurlijk niet zonder meer genomen. Daar is het nodige over leg over geweest en men kan hun argumenten billijken. Het is een bekend feit, dat meis jes eerder „rijp" zijn voor het dan sen als jongens. Terwijl de 15-jarige jongen nog in de verste verte niet aan dansen denkt smokkelt zich een 15-jarig meisje nog wel eens een dansgele genheid binnen. Het is algemeen bekend, dat de keren, dat er dansen is nog al heel wat 15-jarigen ergens binnen zitten. Ze horen echter in een dansgele genheid niet thuis. Al hebben ze nog zo'n zin in dansen, het leeftijds verschil is nog te groot en terecht worden ze, als ze gesnapt worden, op straat gezet. Bij de nieuwe danscursus-opgave, die vanaf 16 jaren geldt, bleek ook weer dat zich verschillende 15^-ja- rigen onder de meer dan 200opgaven hadden gesmokkeld. Kinderen dus, die van hun ouders verlof gekregen hadden om de cursus te volgen Men heeft toen eens zijn licht op gestoken in andere plaatsen endaar bleek het helemaal niet vreemd te zijn, dat voor 15-jarige meisjes danscursussen worden georgani seerd. Het oudercomité is met al die ge gevens eens ter bevoegder plaatse gaan praten en de gevolgen kent men; ook Venray heeft zijn dans cursus voor 15-jarige meisjes. Men kan deze meisjes echter niet leren dansen, zonder het geleerde1 in praktijk te brengen. Welnu ook hiervoor is gezorgd. Iedere maand zal apart voor deze meisjes een bal worden georganiseerd, dat on der leiding staat van het ouder comité dat hiervoor de verant woordelijkheid draagt Zo groeit Venray ook wat dansen betreftde tijd lijkt ons niet meer veraf, dat zelfs met een Verschillende plaatsen in onze buurt hebben hun culturele win- terprogramma's bekend gemaakt. Programma's die terecht de aandachtt vragen omdat zij toneelstuukken brengen door goede en bekende gezelschappen, deskundige sprekers laten horen en een goed orkest laten optreden. Oploo, Deume, Boxmeer, Horst, Cuyckhet zijn zo maar wat namen uit een veelheid, die ver rassend is. Niet ontkend kan worden, dat Venray hierbij maar een zeer po vere indruk maakt. Zo zij al indruk maakt is het omdat een enkel kerk dorp toch de moed heeft opgebracht om voor eigen plaats en eigen om geving een cultureel winterpro- gramma op stapel te zetten, toch aandacht verdient. Maar over het algemeen gespro ken, moet men ervaren, dat Venray schijnbaar het moede hoofd in de schoot heeft gelegd en er verder voor past op cultureel gebied ook nog maar iets te organiseren. HOE KOMT DAT Het antwoord op die vragen is te vinden in de teleurstelling, die men enkele jaren geleden heeft opge daan. Er was een O. en O. dat jarenlang een grote rol heeft gespeeld in het winterprogramma van onze ge meente. Maar de groei van Venray was niet evenredig met de groei van dit O. en O. Integendeel zelfs. Hoe gro ter Venray werd, des te minder ani mo was er bij de ingezetenen om lid te worden van deze organisatie, die als doelstelling had het culturele leven van Venray op hoger plan te brengen. De belangstelling werd minder, ondanks het feit, dat ieder lid een grote zeggenschap had in de samen stelling van het programma en on danks het feit, dat we hier alleen practisch le rangs artiesten en spre kers zagen optreden Aan de prijs kan het niet gelegen hebben, want voor een tientje per seizoen kreeg men 5-6 avonden aan geboden. Waaraan dan wel. Men zocht de schuld bij radio en televisie, bij het pocketboek en de betere verbindin gen naar elders, die schouwburgen concerten en andere culturele evenementen niet meer zo onbereik baar maken als voor 50 jaren terug. Maar wat er van zij, op een gege ven ogenblik is O. en O. zo niet ter ziele dan toch wel te rusten gegaan. En van deze rust is ze nog nimmer teruggekeerd Ze werkt bij de jeugd, waavoorze schoolconcerten verzorgt, om zo via de opgroeiende jeugd later weer beter contact te krijgen met de ouderen. Een moeilijke en lange opgave, waarvan de resultaten gezien de be langstelling nu wel de moeite waard is, maar nog afgewacht moet wor den of ze ook later resultaat zal hebben EIGEN GEZELSCHAPPEN Trouwens ook onze eigen toneel clubs, harmonieën, fanfares en mu ziekgezelschappen de culturele verenigingen van onze gemeente zijn bepaald niet tevreden over de belangstelling die zij krijgen. Ligt het op de kerkdorpen nog iets gunstiger dan in het centrum, over het algemeen wordt geklaagd. Geklaagd over daadwerkelijke hulp, over actief meedoen en over de be langstelling. Met veel ijver en toewijding werkt men in deze verenigingen aan een rechtstreekse deelname aan onze cultuur, maar het aantal is te klein, de belangstelling dikwijls te gering. Dat animeert natuurlijk niet, te meer waar juist zij, die hierbij van wege hun opvoeding of plaats in de samenleving een voorbeeld moeten geven, al te dikwijls schitteren door afwezigheid Nu is het zeker waar, dat de mo gelijkheden dikwijls o.a. door zaal gebrek beperkt zijn, maar zelfs daar, waar die volop aanwezig is, komen ook klachten. Radio, televisie en film maken het publiek zo verwend, dat men deze culturele bedrijvigheid niet zelden onvoldoende waardeert. NIET HOOPVOL Dit alles geeft bepaald geen hoop vol beeld, voor een toekomst, waar in we hopenlijk eens de trotse be- maandbal niet meer wordt volstaan. Er is dus in de afgelopen jaren ook op dit terrein veel verandert. Maar het feit dat al die jaren door meer dan 150-200 jonge mensen zich opgaven voor iedere danscursus, be wijst toch wel dat de jeugd dit dan sen als een beschaafd en fijn amu sement en ontspanning wil houden. En dat geeft ook die burger mped, die vreest, dat door al deze dans partijen voor het overige vereni gingsleven tijd noch belangstelling meer overblijft zitters zullen zijn van een cultu reel centrum. Dat het anders kan is in het ver leden gebleken toen O. en O. volle zalen wisten te trekken en onze eigen culturele verenigingen geen reden tot klagen hadden. Dat het anders kan bewijzen ook de programma's die andere plaatsen in onze eigen omgeving thans weer aankondigen. Voor dit seizoen is het al weer veel te laat, maar desondanks kan alsnog gepoogd worden om iets te bereiken. Men zal alles in het werk moeten stellen om de verflauwde belang stelling weer te doen opleven. Alles moeten doen om de wagen, die in het zand is blijven steken, weer op gang te brengen. Oi.. zijn de moge lijkheden daartoe niet uitgeput Wat onze eigen culturele vereni gingen berteft, geloven we dat veel gedaan kan worden met het komen de nieuwe subsidie-beleid. Het bedrag wat de gemeente Ven ray geeft aan ons eigen cultureel leven in de vorm van subsidies geeft, is beslist niet weinig. Er wordt steun gegeven aan onze muziekgezelschappen, die op hun beurt weer met opbare concerten, die steun tot gelding brengen. Er wordt steun gegeven aan onze koren en aan een bepaalde toneel vereniging. Maar anderen zijn uit gesloten. Geven muziekgezelschappen, ko ren of toneelclubs een uitvoering dan gaat een deel van de verdiens ten terug naar de gemeente via de vermakelijkheidsbelasting. Hier zit o.i. een tegenspraak in. Al te dikwijls zijn deze culturele verenigingen met deze subsidies al te weinig gebaat. We krijgen dan fancy-fairs, loterijen en andere ac ties om geld binnen te krijgen. Met dit geld zal iedere vereniging pogen om iets extra's te brengen, om iets te brengen, dat het door te levisie en andere communicatie middelen verwende publiek, toch naar de uitvoering trekt. Maar een deel van de zo nodige opbrengst wordt afgeroomd door de vermake lijkheidsbelasting, die op zijn beurt weer niet geheven wordt van een z.g. culturele film -aapuo qCqiaoui .xaaz uaa si werp, maar wat op andere plaatsen kan, moet ook hier kunnen. Willen we een actief cultureel leven in onze gemeente, dan moeten we die paar mensen, die hier hun kostbare tijd en moeite aan geven, ook daad werkelijk als gemeenschap steunen. Als in een gemeente als Deurne plannen worden beraamd om te ko men tot een culturele prijs van be duiding voor die plaatselijke cultu rele vereniging, die de beste presta tie in een bepaald jaar levert, dan blijkt, dat men op andere plaatsen dit onderwerp niet zo maar langs zich neer legt, maar actief poogt om hier een bevredigende oplossing te brengen. Nu men in Venray de subsidie kwestie weer ter sprake brengt, kan meteen eens bekeken worden of hierin niet voor een deel de oplos sing ligt van vele moeilijkheden. En daarbij zal o.i. ook de verma kelijkheidsbelasting-verordening in dit opzicht ook onder de loupe ge nomen worden Van het publiek kan en mag ver wacht worden, dat ook zij meer be langstelling op weet te brengen voor dit cultureel gebeuren, al ver helen we niet, dat ook hiervoor nog veel, veel werk verzet moet worden. GEEN TE HOOP GEDREVEN KUDDE, NOCH MET LEGE HANDEN Een paar weken geleden heeft 'n regent van een seminarie het woord gevoerd op een vergadering van de Nederlandse Bond voor Sexuele Hervorming, die vroeger meer be kend en berucht was als de Neo- malthusiaanse Bond. Die priester sprak daan nota bene ter gelegenheid van een vrij onbe nullig jubileum, nl. het 15-jarig be staan. Voor de oorlog was zo iets on denkbaar. Stelt u voor: een katho liek priester zou op een vergadering spreken van zulk een duivelse or ganisatie. Wat is er dan toch in ons en rond ons veranderd, dat zulke dingen nu wel mogelijk zijn? Vooreerst is er in onze eigen ka tholieke wereld een veel grotere openheid ontstaan, iets waarop het Mandement van 1954 heel duidelijk heeft aangedrongen. Wij hebben de vensters naar buiten wijder open gegooid. Het onmiddellijke voordeel daar van is geweest, dat wij twee din gen hebben leren zien: ten eerste, dat de niet-christen toch niet zo'n boosaardig mens is als men hem ons vaak uit angst afschilderde en ten tweede, dat wij christen of geen christen, mensen zijn op-zoek. Op zoek naar wat? Naar het geluk, naar het juiste handelen? Zelfs naar het goddelijke. Er is een tweede ding grondig aan ons veranderd. Wij hebben als christenen en als katholieken er eindelijk lucht van gekregen, dat we in de wereld van vandaag niet als een te hoop gedreven kudde schapen zijn gesteld, maar als een stuk gist, als een vat zout. Met dat gist en met dat zout moet iets gedaan worden in de wereld, in de wereld van vandaag en in die van morgen. Wij staan in deze wereld niet als mensen met lege briefjes, maar met een welomschreven opdracht. En wel zo, dat ons te zijner tijd ook re kenschap van ons doen en laten zal worden gevraagd, vooral hoe we die opdracht vervuld hebben. Wat we op onze schouders gelegd gekregen hebben is: gestalte te ge ven aan de wereld van nu, vooral de jeugd, dus aan de wereld van morgen. Niemand moet zich er dus over verwonderen, dat een priester zich op een vergadering van een Bond voor Sexuele Hervormingen ver toont. Het is juist gewoon, dat hij daar mensen, die met ons zoeken naar 't goede, die waarschijnlijk de zaak bij het verkeerde eind hebben en toch ook niet helemaal ermee tevre den zijn, eens vertelt van onze op vatting. En die ook bekent, dat wij katholieken de zaken ook wel eens scheefgetrokken hebben. Maar die vooral onze opvatting uiteenzet. Onze opvatting? Het is die van de Kerk, welke van Christus de waar heid ontvangen heeft. Men moet het nu ook spoedig heel gewoon gaan vinden, dat overal waar de niet-christelijke en niet- katholieke wereld beraadslaagt over eigentijdse vraagstukken, niet al leen de priester, maar ook de leek „getuigt". De keerzijde van deze tijd immers is, dat wij naar een getuigend ge loof uitgroeien. Daar zaten ze, de beide mannen, rustig en gezellig bij hun zoveelste glaasje. De gezelligheid was eigen lijk de oorzaak van alles. Daardoor waren ze in het café blijven plakken, terwijl de ene bor rel de andere volgde. Zoals het in zo'n geval gebruike lijk is, begon het in hun hoofden wat wazig te worden en met schrik telden ze de streepjes op het bier viltje. Achter op een enveloppe bereken den ze hoeveel ze zouden moeten betalen. Een tikkeltje ontnuchterd, beseften ze, dat ze meer geconsu meerd hadden dan het kapitaal in de gezamenlijke portemonnees be droeg. Nuchtere mannen zouden naar de caféhouder zijn gegaan om dat ronduit te bekennen. Maar deze mannen waren niet nuchter. Zij wa ren net in die toestand waarin de mens zich verbeeldt buitengewoon sluw en helder te kunnen denken. En dat is hun noodlot geworden. Zij besloten een uitvlucht te be denken om zonder betaling weg te kunnen komen. Als die smoes goed was, dachten ze, was alles in orde. Ze bestelden er nog maar een van wege het lumineuze idee, en ook om de fantasie wat aan het werk te zetten. Een goed verhaal is goud waard! Maar hoe kom je op hei juiste tijd stip aan het juiste smoesje? Dat is het probleem. Om beurten deden de beide man nen een voorstel. Tot ze op het de finitieve plan kwamen, dat de op lossing zou moeten brengen. Ze be sloten ruzie te gaan maken samen. Dan zouden ze allerlei bedreigingen aan elkanders adres uitend naar buiten gaan. En buiten zouden ze de fiets pakken en naar huis peddelen. Om alles vlot te laten verlopen, bestelden ze er nog eentje. En on dertussen begonnen ze luidkeels te gen elkaar te schelden, zodat ze de aandacht van de overige cafébezoe kers trokken. Tenslotte riep de een: ,Dat laat ik me niet zeggen! Kom maar eens mee naar buiten als je durft. Dan zullen we eens even af rekenen!" Aldus draafden de vrienden tie rend achtetr elkaar aan naar buiten. Maar niet om af te rekenen. Zij hadden hun rol echter zo na tuurlijk gespeeld, dat de caféhouder en de andere bezoekers ongerust mee gingen. En ook de buurtbewo ners gingen zich er mee bemoeien. Van op de fiets kon geen sprake zijn. Hoe graag de mannen het ook gewild hadden. Ze hadden hun spel iets te echt gespeeld. Er zat dus niets anders op, dan ten aanschou- we van de toegestroomde massa met elkaar op de vuist te gaan. Buurtgenoten kwamen de vech tenden scheiden. Maar zij deden hun vredelievende plicht wel wat te hardhandig, waardoor de vrienden echt gebelgd raakten. De aanvankelijk schertsend be doelde klappengeverij werd nu in het ernstige genre voortgezet, met als gevolg, dat enkele behulpzame vredestichters met een gezwollen oog huiswaarts keerden. In de verwarring van het moment heeft de caféhouder werkelijk ver geten naar het geld van de borrels te vragen. Wat dat betreft was de list gelukt, maar wegens mishandeling moesten de vrienden enige tientjes boete be talen, waardoor het nog een dure avond werd, duurder dan de reke ning van de caféhouder geweest zou zijn VERLICHTING TE LEUNEN Behalve de geboren en getogen bewoner van Leunen, zal iedereen zich verheugen over de nieuwe ver lichting vanaf 't kruispunt Deurne- seweg-Leunseweg tot de kom van Leunen. Is het niet jammer, dat men niet meteen deze verlichting doortrekt tot aan het nieuwe kruispunt met de Veulenseweg? Het klinkt misschien wat begerig, maar tot daar is nog altijd een be hoorlijke bebouwing om van de bochten maar niet te spreken, ter wijl men nu toch eenmaal aan het werk is. H.W. Redactie: In de laatste raadsver gadering is duidelijk gesteld gewor den, dat de Commissie van Open bare Werken, die zulke uitbreidin gen te beoordelen krijgt, deze wens ook had, maar dat die jammer ge noeg niet door de PLEM vervuld kon worden. Voor de heer Ponjee was zulks nog aanleiding te zeggen, dat B. en W. dit toch ook hadden moeten zien en reeds bij de eerste besprekingen bij de PLEM naar voren hadden moeten brengen. Toen het bij de Commissie kwam, was het te laat. Hier had eerder overleg moeten plaats hebbenWe geloven dat dit duidelijk genoeg is. De PLEM deelde desgevraagd mee, dat een en ander verband houdt met kabelaanleg en transfor mators en wat dies meer zij van 11 oktober 1911 Volgende week zondagavond zal alhier in de St. Petrus Banden de hernieuwing der Missie geopend worden. Op de maandag gehouden vee markt was de handel in biggen slecht. Men betaalde slechts van 3 tot 5 gulden per stuk en de aanvoer werd lang niet verkocht. Uit het jaarverslag van het zie kenfonds „St. Ludovicus" bleek dat deze thans in kas heeft de som van 1.060. De dief, die „in de gauwigheid" tussen 12-1 uur vier offerbussen forceerde in de kapel te Oostrum, is wel onvoldaan heengegaan, want al deze bussen waren net daags te vo ren gelicht. Zondagmiddag om half 2 daal de Oirlo een luchtballon neer, be mand met drie leden der vereniging voor luchtscheepvaart te Essen. Zij hadden een hoogte van 2000 m. be reikt en waren om 11 uur te Gelsen- kerchen opgestegen. Wekelijks worden te Oeffeit grote partijen rund- en varkens vlees naar Zwitserland verzonden. Verleden week werden daar 1174 stuks varkens en koeien geslacht. In de week van 13 tot 20 okto ber 1911 zijn geboren: Johannes W. M. van de Pasch; Maria P. Relouw; Hubertus W. Buissen; Peter J.L. van Rijswijck. van 31 oktober 1936 Bouwvergunning werd ver leend aan M.A. Vervoort te Oirlo, tot het bouwen van een woonhuis aldaar en aan de Eerw. Broeders van Liefde tot het bouwen van een transformatiehuisje aan de Wans- sumseweg. Het St. Antonius-patronaat, dat vanaf de oprichting in 1912 onder directie stond van de Eerw. Paters, is thans officieel overgegaan aan de parochie. Het Directeurschap zal nu worden waargenomen door kape laan Kuepers. Aanbesteed werd het timmer werk van een dubbele woning voor M. Arts, Maashezerweg. Er waren

Peel en Maas | 1961 | | pagina 9