Fooi voor Venray...! Geestelijk artikel Bij de geboorte van het Sportpark Op bezoek bij onze Ambonezen Zaterdag 11 maart 1961 No. 10 TWEE EN TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY AH VHHR VPTMRAV PM HMQTPPïfPN ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS- GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 150652 VY V V.C#1YI\/4.I 1Y VJIVIO 1 PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75) VENRAY KRIJGT 42 WONINGWETWONINGEN VOOR 1961. Men kan zich voorstellen dat bij dit bericht heel even met de ogen geknipperd is. 17 jaren na een bevrijding worden bijna 400 woningzoekenden „verblijd" met deze mededeling. Wordt een ge meente, volop in de evolutie, afgescheept met de fooi van 42 wo ningen. En het stel, dat nu zoveel jaren wacht, wacht nog maar een jaartje langer, voordat het kan gaan trouwen. Men begrijpe ons goed. Het is on ze bedoeling niet provinciale auto riteiten of wie ook eens even de oren te wassen. Daarvoor is de zaak te in-droevig en feitelijk belachelijk. Want, terwijl Venrayse bouwvak kers naar Duitsland gaan, ook om dat er hier soms geen werk voor hen te vinden is, staan onze eigen mensen soms jarenlang al op de wachtlijst voor een woning. OPTELSOM. Realiseren we ons feitelijk wel voldoende, wat er gaande is. Ieder jaar worden gemiddeld 120 huwelij ken gesloten. Een aantal dat beslist zal aangroeien, omdat Venray zelf groeit. Een aantal, dat bovendien zal aangroeien, omdat de geboorte- top van de eerste jaren na de oor log ook meer huwelijken na ver loop van jaren tengevolge zal heb ben. Betere werkgelegenheid, een grote mate van inkomstenzekerheid door een betere loonvorming en gro tere sociale zekerheid hebben hu welijken op jeugdiger leeftijd ten gevolge. En al deze paren tenmin ste het overgrote deel hiervan vraagt, om een woning. Dat betekent dat we tot 1975 moe ten bouwen minstens 15 x 150 wo ningen 2250. Een aantal dat ook het ETIL rapport aangeeft. Doch daarmede zijn we er niet. Ruim 100 noodwoningen en noodbehuizingen moeten vervangen worden door per manente woningen, terwijl in 1954 al meer dan 300 woningen door de desbetreffende instantie zijn afge keurd voor normale bewoning. Aan de opruiming van deze krotwonin gen is intussen mede dank zij de geweldige woningnood nog steeds niets gedaan. We praten dan niet over de 20°/o van de woningen, die al ouder zijn dan 50 jaren en waarvan sommigen al te grote ouderdomsver- schijnselen gaan vertonen. Evenmin over de oudere boerderijen (30% van al onze boerderijen). Een deel daar van moet ook nodig opnieuw ge bouwd worden. Maar die laten we buiten beschouwing. Evenals we buiten beschouwing laten de inko mende personen. Dat dit fout is, be wijst al het feit dat bv. de N.V. JANSON in Zuid nieuwe woningen moet bouwen alleen al voor de zgn. „.inkomers". Nu toont een doodgewoon optel sommetje, dat dan aan alle kanten geflatteerd is, de volgende uitkoms ten: aantal woningzoekenden thans minimaal 200 aantal huwelijken 2250 aantal krotwoningen 300 aantal noodwoningen 100 Totaal tot 1975 te bouwen woningen 2850 Dat betekent dat we per jaar min stens 200 woningen moeten bouwen, willen we in 1975 de mensen onder dak hebben. Of ze dan allemaal vol doende woonruimte hebben, blijve hier verder buiten beschouwing. Dat maakt de moeilijkheid nog maar groter. Van de 200 te bouwen wo ningen zullen een groot aantal huur woningen moeten zijn, omdat er nu eenmaal een bepaalde grote klasse mensen is die uit wat voor overwe gingen ook geen eigen huis kan of zal bouwen. Voor die bepaalde cate gorie hebben we er dan in 1961 vol gens de nieuwe verdeling 42 gekre genZelfs een klein kind kan op zijn vingers uittellen, dat we er dik, heel dik aan te kort komen PREMIEWONINGEN Ja maar, horen we zeggen, er zijn toch ook premie-woningen. Wonin gen, waarin het Rijk een deel der kosten subsidieert en het dus voor verschillende mensen mogelijk maakt om zelf te bouwen of een woning te kopen van een bepaalde firma die deze premiewoningen bouwt Op de eerste plaats is er niemand, die precies vertellen kan, hoeveel premiewoningen Venray krijgen zal. Maar zoals de berichten thans lui den, mag men tevreden zijn als dat aantal net zo groot is als het aantal woningwetwoningen. Dus ook een 40 stuks. En dat terwijl alleen al van Ven ray van particuliere bouwers meer dan 10 premie-aanvragen sinds jaar en dag in Maastricht liggen, om van de minimaal 100 premiewoningen- aanvragen voor fabrieken, make laars, bouwbedrijven enz. nog niet eens te spreken. Wat wil men dan in 's hemelsnaam doen met 40 premie woningen Zeker, zowel voor de industrie als uit andere potjes zullen links en rechts nog wel wat huizen zowel in de woningbouwsector als in de pre mie-sector aan ons worden toegewe zen, maar ten ene male onvoldoende om zelfs maar aan de helft van de door ons gestelde 200 woningen per jaar te komen. Trouwens hoe zit het met de pre mie-bouw. Zoals bekend, wordt de premie verstrekt om de onrendabele top van de bouwerij af te halen. D.w.z. die top, waarvan normaliter geen huur gevraagd kan worden. Maar de huren zijn in beweging en de Sociaal Economische Raad heeft al enkele voorstellen gedaan om de huren op zgn. „normaal" peil te brengen d.w.z. zodanig te stellen dat er geen onrendabele top meer is. Waaruit dan ook volgt dat er geen premie meer gegeven wordt PARTICULIERE BOUWER VOORRANG In dit verband mag ook wel eens de vraag gesteld worden of het niet de hoogste tijd wordt geen premie woningen meer weg te geven aan makelaars en andere instellingen. Deze bouwen weliswaar en bloc een flink aantal premiewoningen ei doen deze dan in huurkoop of an derszins weer van de hand. Goed koper worden de woningen deson danks niet. De kleine bouwer die wacht op zijn premiewoning grijpt er weer langs. Al is het zeker waar dat bovenge noemde instellingen het de mensen financieel gemakkelijker maken om een huis te krijgen, feit is en blijft dat deze wijze van financiering voor de betrokkene nog altijd een vrij dure kwesie is. De vraag mag gesteld worden of het niet de allerhoogste tijd wordt dat de gemeente garant kan bly- ven bij de bouw van woningen. Als het rijk wel toestemming geeft om bij verkoop van woningwet woningen garant te blijven voor 90%, dan moet zij de gemeente daartoe ook de kans geven bij de kleine premie-bouwers en ook bij de EIGENBOUWERS Want al mag het waar zijn dat de pap waarschijnlijk niet zo heet ge geten wordt als ze wordt opgeschept en dat er na verloop van tijd dan weer hieruit, dan weer daaruit extra woningen voor onze gemeente vrij komen, zeker is dat een groot deel van het door ons gestelde kwantum van 200 woningen zal moeten wor den opgebracht door eigen-bouwers. Eigen-bouwers, die zonder premie of wat ook, een woning bouwen en zo hun eigen woningnood of die van anderen oplossen. Op de eerste plaats moeten deze mensen kans hebben op een gemeentelijke garan tie, waardoor het voor hen gemak kelijker wordt kapitaal aan te trek ken. Op de tweede plaats moet er grond beschikbaar komen tegen re delijke en reeële prijzen. Op de derde plaats moet de voor lichting aan deze mensen goed zijn. En op de vierde plaats zullen ook andere dan gemeente, waarbij we b.v. denken aan instellingen, fabrie ken, werkgevers bereid moeten zijn faculteiten te geven. Geen eenvoudige zaak, maar zoals de situatie nu ligt een zaak van de grootste importantie. Als het nog 15 jaren moet duren voordat we onze woningnood hebben opgelost, dan moge ons de Hemel sparen. En toch ziet het er werkelijk nog niet naar uit. Dat vereist en we herhalen hier wat we reeds eerder schreven dat we niet alleen met de mond klagen over erge nood en zo meer, maar dat we alle krachten metter daad inzetten om vlugger van deze gesel verlost te zijn. CONTROLE HALVERWEGE HET TRAJECT! We zijn zo ongeveer op de helft van dit traject van onze reisroute aangekomen; er bestaat reden ons af te vragen of wij inderdaad in deze Vasten iets hebben gedaan, dat ons tot tevredenheid zou kunnen stem men. Hebben wij met name deze paar weken een ander cachet gege ven aan de dolle vaart, waarin wij gewend zijn te reizen, ons werk te doen en onze zaken af te wikkelen. Zo niet, dan zijn we in gebreke gebleven en hebben we deze korte tijd niet gebruikt in de zin, die de Kerk eraan heeft willen geven: een bezinning op ons eigen bestaan. Het is in de christelijke levensvisie niet onbelangrijk, dat wij de kleine din gen van ieder dag, die bij elkaar ons leven uitmaken, opvatten en verrichten in een bepaalde zin: zij behoren gericht te zijn. De christe lijke levensvisie, gepaard met de ge nade in ons, vergt, dat de kleine on gemakken en vrijwillige offers van de vastentijd, de eenvoudige tegenslag De bulldozer ronkte. En terwijl over de Leunseweg en over de nieuwe weg langs Stoks molen het verkeer onverdroten voortjaagt, overstemt het geronk van de bulldozer alle geluiden. Het is zwaar werk, ook voor deze machtige machine daar aan dat nieuwe sportterrein langs de Leunseweg. DUIZEND M3 GROND j half-harde velden gereed worden gemaakt. Hierop komt een flinke laag sintels en aroda, een soort rode steenstof. En verder op zullen te vens de volley velden klaar gemaakt worden. Vanaf de Leunseweg bekeken, ko men vanaf Venray de velden als volgt te liggen: Een voetbalveld, een half-hard veld, dan tussen deze twee velden en de volgende een kleedgelegen heid, dan weer een voetbalveld en Duizenden kubieke meters grond moeten verzet worden. En duizen den zijn er verzet sinds Burgemees ter Janssen de eerste, wat onhandi ge, poging gedaan heeft om zijn af scheidscadeau, het sportpark aan de Leunseweg, klaar te krijgen. Het werk op een bulldozer valt niet mee, dat merkten ook wij, toen we deze week door een vriendelijke bulldo zer-machinist werden uitgenodigd om „het" maar eens te proberen. We hadden geen notie van wat dat „het" nu feitelijk wel was. Dat heeft men ons later met heel veel moeite dui delijk kunnen maken. Het blijkt dat dit ogenschijnlijk vlakke terrein, zo als dat daar vroeger lag tussen Stoks Molen en de Leunseweg, he lemaal zo vlak niet is. Op de eerste plaats is er een hoogteverschil van practisch een meter. Die meter moet er uit, want de nieuwe sportvelden moeten zuiver horizontaal liggen. Nu kan men met een bulldozer die grond wel even vlak schuiven, maar daar zitten dan de nodige haken en ogen aan. Want de kostbare teelt- laag, rust op een zandbedding, die ook weer niet vlak ligt, maar een golvend patroon vertoont. Zou men die teeltlaag nu maar zonder meer verschuiven, dan had men kans dat men op een gegeven ogenblik op het zand kwam te zitten, waar dus praktisch niets groeit, terwijl op een ander plaats de teeltlaag meters dik kwam zitten Men heeft dus eerst al de teelt- aarde opzij geschoven. Toen is men de golvende onderlaag, dus de zand laag gaan egaliseren. Een karwei, waarbij zo ongeveer 6000 m3 zand verplaatst moest worden. Op deze geëgaliseerde zandlaag en dus vlak ke ondergrond, heeft men later weer de teeltaarde gebracht die nu na tuurlijk ook mooi vlak komt te lig gen en overal even dik isEen karweitje waarbij zo'n 10.000 m3 teeltaarde verzet moest worden. Dat is zo het werk van de bulldozer-ma chinist, die met een uitzonderlijk ge mak de zware grijper weet te han teren en zelfs op de milimeter nauwkeurig met dat logge apparaat kan werken. Wie nu een kijkje gaat nemen bij de werkzaamheden, die tussen haakjes wel wat gestagneerd hebben door de nattigheid zal zien dat boven beschreven operatie al geheel klaar is. We praten maar niet over piket-paaltjes en andere instrumen ten, die tientallen op dit bijna 6 ha grote terrein zijn uitgezet, maar al leen vaststellen, dat de egalisatie, het vlakmaken achter de rug is. Men is nu volop bezig met ploegen en woelen. De boeren, die in de om trek op het nog-boerenland bezig zijn met ploegen kijken soms jaloers naar de machtige bulldozer, die de zware ploeg diep door de grond trekt en vijf voren trekt, tegen zij eenAan de rand liggen de zwa re hopen kompost al klaar, die straks nadat alles geploegd is over dit terrein verspreid zullen worden, evenals de honderden kilo's kunst mest. Dan zal de hele zaak weer ge ëgaliseerd worden, maar nu met de schop. De bulldozer gaat dan ver dwijnen. En met de schop zal dan de grond zaaiklaar gemaakt worden. In april a.s. hoopt men de voet balvelden in te zaaien, die dan het volgend jaar bespeeld kunnen wor den. NIEUWE TERREINEN Tegelijkertijd zullen ook de twee een half-hard veld en achteraan dan twee volley-velden, die practisch over het bestaande kwezelspad ko men liggen. Een en ander hoopt men in mei a.s. klaar te hebben, mits het niet te veel regent, want dan zit men met een waterprobleem, dat de bulldo zer tot terugtocht dwingt. Maar loopt het met het weer goed, dan mag verwacht worden, dat in mei de twee half-harde velden en de volleyvelden beschikbaar komen en dat het eerste gedeelte van Venrays sportpark voltooid is. Men is nu bezig met de groenbe- planting langs de Leunseweg, Huize de Brier en het Kwezelspad te be kijken en waarschijnlijk wordt hier ook nog een bescheiden begin mee gemaakt. Een gedeelte van dit be gin zal dus al dit voorjaar in ge bruik kunnen worden genomen. Maar intussen ronkt de buldozer zijn lied en zet de opzichter zijn pi ketjes uitEen Horster opzichter, die wat spijtig bij het afscheid zegt: ik wou dat ze in Horst ook zo ver waren 10 JAREN AMBONEZEN IN VENRAY. Er hing een ondefinieerbare geurEen geur, die je doet her inneren aan de Duitse kampen van onder de oorlog, van de barak ken in de Peel. De geur van gecarboleumd hout, van eten, van kleding, van mensen.De Ambonese dominee ging in het stik volle kerkje van het kamp Vlakwater zijn kleine gemeente voor in gebed. En terwijl je luistert naar de onverstaanbare Maleise keelklanken, doezel je weg van de warmte en prakkizeer je over die geur, die alles doordringt en het lijden aanvaard worden als typische mogelijkheden. Want wij zijn nu eenmaal niet van de wereld, ook al staan we er midden in, ook al zijn wij genoodzaakt van het stof felijke en van de instellingen, van de maatschappelijke verhoudingen en mogelijkheden gebruik te maken. Zelfs het ritje per fiets, het waren huis en het wachten in de rij voor een loketje dingen van dit leven en deze aarde bezitten een ande re zin voor de gelovige christen dan voor de heiden. Voor de christen zijn zij hulpmid delen op weg betekenen zij, dat wij vertoeven in de wereld. Maar wij verheffen ze door ze met hun lasten te aanvaarden, totdat ho gere streven, tot dat niveau, dat on ze levens zinvol maakt. Zij dienen ons tot zelfheiliging. Ik geloof, dat dit de bedoeling der Kerk is, dat we zo de Vasten zullen beleven en daarbij het lezen in de H. Schrift en het bewegen van het Vastenoffer als extra herinneringen zullen gebruiken. Zoals langs de we gen de waarschuwingen ons telkens herinneren aan onze route. Half-Vasten biedt gelegenheid er nog eens over na te denken of wij ons toch wel de juiste manier van reizen hebben eigen gemaakt. Prakkizeer je ook over die bruine mensen, die daar nu 10 jaren lang wonen in die oude barakken, hier achter in het Vlakwater. Ambone zen, gekomen uit dat verre Indone sië. 125 mensen, die op een gegeven moment hun beetje goed bij elkaar gepakt hebben, de boot op zijn ge stapt en in dat Nederland terecht zijn gekomen, waarvan ze ternau wernood wisten, wat voor land en wat voor mensen het waren. Ze zijn weggetrokken van dat eiland daar onder Java, uit een voor ons zelfs vreemde aanhankelijkheid aan het koninklijk huis en uit vrees voor de Soekarno, de man die zij bevoch ten en bestreden hadden. Want ze waren soldaten, soldaten uit dat Ko ninklijke Nederlands Indisch leger, waarvoor men respect had. Gedis ciplineerd, vechtlustig en trouw aan het eens gegeven woord. Toen Ne derland Indië moest verlaten, ver lieten zij ook hun kampongs, hun dessa en trokken naar de kilte en de koude van het Noorden en kwa men na omzwervingen o.m. terecht in het kamp Vlakwater, leegstaande barakken van de vroegere arbeids dienst. ER IS VEEL GEBEURD. Er is in die 10 jaren veel, heel veel gebeurd. Wij, die een evacuatie mee gemaakt hebben, kunnen ons wel licht een klein idee vormen van wat er in deze mensen is omgegaan. Een halve aardbol ligt er nu al jaren tus sen hun geboorteplaats. In plaats van in een vrije en ruime dessa, kwamen ze in een kamp, kwamen ze temidden van mensen, die hen niet begrepen, niet kenden. Tussen mensen met een totaal andere le vensgewoonte, andere zeden, andere gebruiken Er is veel gebeurd in die 10 ja ren^ waarvan wij geen weet hebben, al was die kleine gemeenschap daar op het Vlakwater dan ook practisch midden tussen ons. Het leven is er zijn gang gegaan er zijn kinderen geboren met welluidende namen als Wilhelmina en JulianaEr zijn oudjes doodgegaan. Ze hebben daar jaren gezeten als onder militair ge zag met eten uit een gaarkeuken, met brood en belegsel, dat van ho gerhand werd uitgereikt. Men heeft er gezeten zonder iets te doen te hebben in de schrale zon van Nederland, in de kleine kamer tjes rond de gloeiend gestookte ka chel. En het leek allemaal zo uit zichtloos, want de terugkeer naar Ambon, naar de geboorteplaats, naar het oude vertrouwde leven, och, die week steeds verder terug. Soekarno liet duidelijk merken geen prijs te stellen op deze mensen, die zoveel blijken gegeven hadden van karak tervastheid en goede trouw Dan is de omschakeling gekomen. Voetje voor voetje is men begonnen met de aanpassing van dit „natuur volk" aan onze gewoonten, aan onze zeden. Er is een schooltje gekomen voor de kinderen, een werkplaats voor de ouderen met een cursus voor rotan-bewerking. Er zijn cur sussen voor de vrouwen gekomen om hen te leren huishouden, te le ren naaien en koken. Er zijn dui- zend-en-een dingen gebeurd, waar van we geen weet hebben en waar van we ook nu nog ternauwernood de draagwijdte zullen begrijpen. OMSCHAKELEN. Dan is op een gegeven moment de centrale keuken opgeheven. Daar is in sommige kampen hard om ge vochten. De dames moesten nu zelf aan de slag. Dat betekende dat ze zelf moesten inkopen, zelf eten moesten bereiden, zelf verantwoor delijkheid moesten dragen. De een kon dat direct, de andere had er gro te moeilijkheden mee, begreep niets, verstond niets De opgroeiende jeugd ging buiten het kamp naar school. Naar de christelijke school in Boxmeer, naar de ambachtschool in Venray, naar Mulo en huishoudschool. De meisjes gingen de wijde wereld in, naar ate liers en kantoren en dra was er een der oudere mannen, die buiten het kamp werken ging. Een proces, dat jaren duurde, dat van deze mensen enorm veel ge vraagd heeft, maar dat uiteindelijk toch zijn bekroning vond nu de eer sten het kamp verlaten hebben en in een eigen woning midden onder ons, als doodgewone mensen, een le ven leiden als U en ik. 50 mannen uit het kamp werken op alle moge lijke plaatsen. In fabrieken, in win kels op kantoor. Zij lopen met Ne- landse meisjes, die gewoon op be zoek komen net als de Nederlandse jongens van de Ambonese meisjes. Naast het Maleis klinkt het Neder lands en uit de Indische samen leving groeit langzaam maar zeker een Nederlandse gemeenschap, waar aardappelen met een stukje vlees, de rijsttafel gaat vervangenZe tob ben niet over hun terugkeer naar Ambon, zeker de jongeren niet. Want die kennen dat land ternau wernood meer, maar hebben meer belang in de sociale wetgeving, in de spaarregeling, in de mogelijkheid om buiten het kamp te komen GEEN TERUGKEER MEER? Praat men met de ouderen, dan merkt men als men over Ambon spreekt het stille heimwee naar dit eilandMaar de afgelopen tien jaren zijn aan hen niet zonder meer voorbij gegaan. Als oud-militairen vonden ze de discipline in een fa briek gewoon. Maar ze hebben nu behalve een vak ook vele andere dingen geleerd. En ook zij begrijpen dat een eventuele terugkeer naar Ambon niet eenvoudig zal zijn. „In die tien jaren hebben we de klok snel vooruit gedraaid, maar terug uit draaien kan niet meerzegt een in blauwe overall gestoken Am bonees. Hij was soldaat en gold dus voor Ambonese begrippen indertijd voor een heer met een goed salaris en met een goed huishouden. Maar nu heeft hij het naar diezelfde be grippen nog duizendmaal beter. Al mag het dan waar zijn, dat Ambon nog steeds lokt, zoals elke geboorte plaats lokt, van de andere kant is hier volop werk, is er sociale zeker heid, is er een goed loon, zijn er vrienden en kennissen gekomen en peinst ook moeder de vrouw al over een eigen huisje ergens hier in Ven ray Zal Ambon dat alles geven? Een vraag, die ook bij de ouderen klinkt. Ze disputeren hierover in het Maleis, dat ze samen in stand hou den, al komen er steeds meer Ne derlandse woorden in voor. En ze kijken peinzend naar een groepje kleuters, dat luid kakelend uit de Venrayse kleuterschool komt en waarvan er een ruzie heeft met de ander, die hij in plat Venrays uit scheldt voor „smèrlap" 1965 heeft Minister Klompé gezegd, moe ten de kampen leeg zijn.Moeten de bewoners allemaal in een eigen huis zijn ondergebracht. Of dit nu waarheid zal worden, moeten we af wachten. Maar de eerste zijn al het Venrayse kamp uitgevlogen. En de restDe meesten verlangen er naar om het kamp vaarwel te zeggen. Zeker de jongeren. De man nen verdienen goed, maken weinig op en sparen. Sparen voor het mo ment dat ook aan hen een eigen wo ning wordt toegewezen. Een gewich tig moment, voor henzelf, maar ook voor de gemeenschap, die nu zelfs meer dan in het verleden zal moeten bewijzen dat in Nederland geen ras sen-onderscheid is. Verschillende huisvrouwen zijn nog niet gereed voor deze stap. Maar zoals in de af gelopen 10 jaren bewezen is dat met goede wil en goede leiding veel te bereiken valt, zo zullen ook deze vrouwen steeds opnieuw weer ge leerd worden, hoe dit en dat gebeurt in Nederland. En vergeet niet de in vloed van de jongeren, die vrienden en connecties hebben in het dorp, die weten hoe gezellig een Neder landse huiskamer kan zijn. die links en rechts naar de televisie kijken, dansen gaan, kortom, die telkens op nieuw uit hun gemeenschap zijn gesprongen en meer dan de ouderen zijn gaan waarderen wat ze zagen in Nederlandse gezinnen. Ze oefenen onwillekeurig een lerende dwang uit op de ouderen en zo is het niet ver wonderlijk nu een bankstel te vin den in een gezellige barak-kamer, waar 7-8 jaren geleden een kale ta fel stond met een enkele stoel 10 jaren zijn voorbij gegaan. Het leven is er zijn gang gegaan ook in het Ambonezen-kamp. Maar als ooit een stille evolutie voltrokken is en nog volop bezig is, dan is het beslist in dit kamp, waar het aanpassings proces van 10 lange jaren zijn vruchten begint af te werpen. Tot heil van deze mensen, die eens het door hen gegeven woord gestand wilden doen, ongeacht de conse quenties voor hen persoonlijk NIEUWS UIT VENRAY EN OMGEVING Zondagsdienst huisartsen Vanaf zaterdagmiddag 4 uur tot maandagmorgen 8 uur, wordt de praktijk der huisartsen voor Venray e.o. waargenomen door Dr. VERCAUTEREN Grotestraat 11 Telefoon 1335 Uitsluitend voor spoedgevallen GROENE KRUIS Donderdag a.s.: Zuigelingen-bureau voor de Kom. ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS Zr. J. Janssen Leunen K 3 tel. 1361 OPENBARE BEKENDMAKING Het Hoofd van het Gemeentebe stuur van Venray brengt ter open bare kennis, dat de raad dezer ge meente in zijn vergadering van he den heeft besloten te bepalen, dat de vaststelling wordt voorbereid van een uitbreidingsplan in onderdelen genaamd „Plan Landweert", voor het deel der gemeente, begrensd door de Stationsweg, de Maashese- weg en de St. Servatiusweg Het Hoofd van het Gemeentebe stuur van Venray brengt ter open bare kennis, dat de raad dezer ge meente in zijn vergadering van he den heeft besloten te bepalen, dat de vaststelling wordt voorbereid van een uitbreidingsplan in onderdelen genaamd „Plan Veltum", voor het deel der gemeente, begrensd door de Hardeweg, de Vlakwaterweg, de Hoebertweg, de Langstraat en de Deumeseweg. Het hoofd van het Gemeentebe stuur van Venray brengt ter open bare kennis, dat de raad dezer ge meente in zijn vergadering van he den heeft besloten te bepalen, dat de vaststelling wordt voorbereid van een uitbreidingsplan in onderdelen .Plan Desselke en aan den Heuvel", voor het deel der gemeente, be grensd doqr de Hoenderstraat, het tracé van 'het gelegde stamriool, de Overloonseweg, de St. Jozef weg en de Langeweg. Venray, 28 februari 1961. Het Hoofd van het Gemeentebe stuur voornoemd, Mr. M. M. L. G. M. CUSTERS DERDE ORDE NIEUWS Dindsdagavond 14 maart a.s. (dus niet 21 maart) is er om 8 uur in San Damiano een Passieavond. Wij draaien een projectiefilm van 23 beelden, genomen uit het boek: The Passion in Africa. Dit boek, uit gegeven bij Chr. Kaiser te München, heeft zowel door zijn fascinerende foto's als door het inleidend woord van de Anglikaan John Tailor een diepe indruk gemaakt. Het spel is gespeeld door docenten en studenten van de theologische Hogeschool te Oeganda. Wij zullen dit Africaanse spel om lijsten met louter bijbelse woorden en met negro spirituals, gezongen door Ronald Hayes. Wij verwachten alle leden. Ook niet-leden zijn van harte welkom. MATTHEUS PASSION Wij vertrekken dinsdag 21 maart plm. 6 uur vanaf de Rectoraatskerk. De kosten (toegangskaart-goede plaats-bus) bedragen slechts 4,50. Willen de liefhebbers zich zo spoe dig mogelijk opgeven bij Broeder Portier, Leunseweg 1.

Peel en Maas | 1961 | | pagina 1