Fooi voor Venray...!
Geestelijk artikel
Bij de geboorte van
het Sportpark
Op bezoek bij onze Ambonezen
Zaterdag 11 maart 1961 No. 10
TWEE EN TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS
DRUK EN UITGAVE VAN DEN MUNCKHOF N.V. VENRAY AH VHHR VPTMRAV PM HMQTPPïfPN ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm. ABONNEMENTS-
GROTESTRAAT 28 POSTBUS 1 TEL. 1512 GIRO 150652 VY V V.C#1YI\/4.I 1Y VJIVIO 1 PRIJS PER KWARTAAL 1.50 (buiten Venray 1.75)
VENRAY KRIJGT 42 WONINGWETWONINGEN VOOR 1961.
Men kan zich voorstellen dat bij dit bericht heel even met de
ogen geknipperd is. 17 jaren na een bevrijding worden bijna 400
woningzoekenden „verblijd" met deze mededeling. Wordt een ge
meente, volop in de evolutie, afgescheept met de fooi van 42 wo
ningen. En het stel, dat nu zoveel jaren wacht, wacht nog maar
een jaartje langer, voordat het kan gaan trouwen.
Men begrijpe ons goed. Het is on
ze bedoeling niet provinciale auto
riteiten of wie ook eens even de
oren te wassen. Daarvoor is de zaak
te in-droevig en feitelijk belachelijk.
Want, terwijl Venrayse bouwvak
kers naar Duitsland gaan, ook om
dat er hier soms geen werk voor
hen te vinden is, staan onze eigen
mensen soms jarenlang al op de
wachtlijst voor een woning.
OPTELSOM.
Realiseren we ons feitelijk wel
voldoende, wat er gaande is. Ieder
jaar worden gemiddeld 120 huwelij
ken gesloten. Een aantal dat beslist
zal aangroeien, omdat Venray zelf
groeit. Een aantal, dat bovendien
zal aangroeien, omdat de geboorte-
top van de eerste jaren na de oor
log ook meer huwelijken na ver
loop van jaren tengevolge zal heb
ben. Betere werkgelegenheid, een
grote mate van inkomstenzekerheid
door een betere loonvorming en gro
tere sociale zekerheid hebben hu
welijken op jeugdiger leeftijd ten
gevolge. En al deze paren tenmin
ste het overgrote deel hiervan
vraagt, om een woning.
Dat betekent dat we tot 1975 moe
ten bouwen minstens 15 x 150 wo
ningen 2250. Een aantal dat ook
het ETIL rapport aangeeft. Doch
daarmede zijn we er niet. Ruim 100
noodwoningen en noodbehuizingen
moeten vervangen worden door per
manente woningen, terwijl in 1954
al meer dan 300 woningen door de
desbetreffende instantie zijn afge
keurd voor normale bewoning. Aan
de opruiming van deze krotwonin
gen is intussen mede dank zij de
geweldige woningnood nog steeds
niets gedaan. We praten dan niet
over de 20°/o van de woningen, die al
ouder zijn dan 50 jaren en waarvan
sommigen al te grote ouderdomsver-
schijnselen gaan vertonen. Evenmin
over de oudere boerderijen (30% van
al onze boerderijen). Een deel daar
van moet ook nodig opnieuw ge
bouwd worden. Maar die laten we
buiten beschouwing. Evenals we
buiten beschouwing laten de inko
mende personen. Dat dit fout is, be
wijst al het feit dat bv. de N.V.
JANSON in Zuid nieuwe woningen
moet bouwen alleen al voor de zgn.
„.inkomers".
Nu toont een doodgewoon optel
sommetje, dat dan aan alle kanten
geflatteerd is, de volgende uitkoms
ten:
aantal woningzoekenden
thans minimaal 200
aantal huwelijken 2250
aantal krotwoningen 300
aantal noodwoningen 100
Totaal tot 1975 te bouwen
woningen 2850
Dat betekent dat we per jaar min
stens 200 woningen moeten bouwen,
willen we in 1975 de mensen onder
dak hebben. Of ze dan allemaal vol
doende woonruimte hebben, blijve
hier verder buiten beschouwing. Dat
maakt de moeilijkheid nog maar
groter. Van de 200 te bouwen wo
ningen zullen een groot aantal huur
woningen moeten zijn, omdat er nu
eenmaal een bepaalde grote klasse
mensen is die uit wat voor overwe
gingen ook geen eigen huis kan of
zal bouwen. Voor die bepaalde cate
gorie hebben we er dan in 1961 vol
gens de nieuwe verdeling 42 gekre
genZelfs een klein kind kan op
zijn vingers uittellen, dat we er dik,
heel dik aan te kort komen
PREMIEWONINGEN
Ja maar, horen we zeggen, er zijn
toch ook premie-woningen. Wonin
gen, waarin het Rijk een deel der
kosten subsidieert en het dus voor
verschillende mensen mogelijk
maakt om zelf te bouwen of een
woning te kopen van een bepaalde
firma die deze premiewoningen
bouwt
Op de eerste plaats is er niemand,
die precies vertellen kan, hoeveel
premiewoningen Venray krijgen zal.
Maar zoals de berichten thans lui
den, mag men tevreden zijn als dat
aantal net zo groot is als het aantal
woningwetwoningen. Dus ook een 40
stuks.
En dat terwijl alleen al van Ven
ray van particuliere bouwers meer
dan 10 premie-aanvragen sinds jaar
en dag in Maastricht liggen, om van
de minimaal 100 premiewoningen-
aanvragen voor fabrieken, make
laars, bouwbedrijven enz. nog niet
eens te spreken. Wat wil men dan in
's hemelsnaam doen met 40 premie
woningen
Zeker, zowel voor de industrie als
uit andere potjes zullen links en
rechts nog wel wat huizen zowel in
de woningbouwsector als in de pre
mie-sector aan ons worden toegewe
zen, maar ten ene male onvoldoende
om zelfs maar aan de helft van de
door ons gestelde 200 woningen per
jaar te komen.
Trouwens hoe zit het met de pre
mie-bouw. Zoals bekend, wordt de
premie verstrekt om de onrendabele
top van de bouwerij af te halen.
D.w.z. die top, waarvan normaliter
geen huur gevraagd kan worden.
Maar de huren zijn in beweging en
de Sociaal Economische Raad heeft
al enkele voorstellen gedaan om de
huren op zgn. „normaal" peil te
brengen d.w.z. zodanig te stellen dat
er geen onrendabele top meer is.
Waaruit dan ook volgt dat er geen
premie meer gegeven wordt
PARTICULIERE BOUWER
VOORRANG
In dit verband mag ook wel eens
de vraag gesteld worden of het niet
de hoogste tijd wordt geen premie
woningen meer weg te geven aan
makelaars en andere instellingen.
Deze bouwen weliswaar en bloc een
flink aantal premiewoningen ei
doen deze dan in huurkoop of an
derszins weer van de hand. Goed
koper worden de woningen deson
danks niet. De kleine bouwer die
wacht op zijn premiewoning grijpt
er weer langs.
Al is het zeker waar dat bovenge
noemde instellingen het de mensen
financieel gemakkelijker maken om
een huis te krijgen, feit is en blijft
dat deze wijze van financiering voor
de betrokkene nog altijd een vrij
dure kwesie is.
De vraag mag gesteld worden of
het niet de allerhoogste tijd wordt
dat de gemeente garant kan bly-
ven bij de bouw van woningen.
Als het rijk wel toestemming geeft
om bij verkoop van woningwet
woningen garant te blijven voor
90%, dan moet zij de gemeente
daartoe ook de kans geven bij de
kleine premie-bouwers en ook bij
de
EIGENBOUWERS
Want al mag het waar zijn dat de
pap waarschijnlijk niet zo heet ge
geten wordt als ze wordt opgeschept
en dat er na verloop van tijd dan
weer hieruit, dan weer daaruit extra
woningen voor onze gemeente vrij
komen, zeker is dat een groot deel
van het door ons gestelde kwantum
van 200 woningen zal moeten wor
den opgebracht door eigen-bouwers.
Eigen-bouwers, die zonder premie
of wat ook, een woning bouwen en
zo hun eigen woningnood of die van
anderen oplossen. Op de eerste
plaats moeten deze mensen kans
hebben op een gemeentelijke garan
tie, waardoor het voor hen gemak
kelijker wordt kapitaal aan te trek
ken. Op de tweede plaats moet er
grond beschikbaar komen tegen re
delijke en reeële prijzen.
Op de derde plaats moet de voor
lichting aan deze mensen goed zijn.
En op de vierde plaats zullen ook
andere dan gemeente, waarbij we
b.v. denken aan instellingen, fabrie
ken, werkgevers bereid moeten zijn
faculteiten te geven.
Geen eenvoudige zaak, maar zoals
de situatie nu ligt een zaak van de
grootste importantie. Als het nog 15
jaren moet duren voordat we onze
woningnood hebben opgelost, dan
moge ons de Hemel sparen. En toch
ziet het er werkelijk nog niet naar
uit. Dat vereist en we herhalen
hier wat we reeds eerder schreven
dat we niet alleen met de mond
klagen over erge nood en zo meer,
maar dat we alle krachten metter
daad inzetten om vlugger van deze
gesel verlost te zijn.
CONTROLE HALVERWEGE HET
TRAJECT!
We zijn zo ongeveer op de helft
van dit traject van onze reisroute
aangekomen; er bestaat reden ons af
te vragen of wij inderdaad in deze
Vasten iets hebben gedaan, dat ons
tot tevredenheid zou kunnen stem
men. Hebben wij met name deze
paar weken een ander cachet gege
ven aan de dolle vaart, waarin wij
gewend zijn te reizen, ons werk te
doen en onze zaken af te wikkelen.
Zo niet, dan zijn we in gebreke
gebleven en hebben we deze korte
tijd niet gebruikt in de zin, die de
Kerk eraan heeft willen geven: een
bezinning op ons eigen bestaan. Het
is in de christelijke levensvisie niet
onbelangrijk, dat wij de kleine din
gen van ieder dag, die bij elkaar
ons leven uitmaken, opvatten en
verrichten in een bepaalde zin: zij
behoren gericht te zijn. De christe
lijke levensvisie, gepaard met de ge
nade in ons, vergt, dat de kleine on
gemakken en vrijwillige offers van de
vastentijd, de eenvoudige tegenslag
De bulldozer ronkte.
En terwijl over de Leunseweg en over de nieuwe weg langs Stoks
molen het verkeer onverdroten voortjaagt, overstemt het geronk
van de bulldozer alle geluiden.
Het is zwaar werk, ook voor deze machtige machine daar aan dat
nieuwe sportterrein langs de Leunseweg.
DUIZEND M3 GROND j half-harde velden gereed worden
gemaakt. Hierop komt een flinke
laag sintels en aroda, een soort rode
steenstof. En verder op zullen te
vens de volley velden klaar gemaakt
worden.
Vanaf de Leunseweg bekeken, ko
men vanaf Venray de velden als
volgt te liggen:
Een voetbalveld, een half-hard
veld, dan tussen deze twee velden
en de volgende een kleedgelegen
heid, dan weer een voetbalveld en
Duizenden kubieke meters grond
moeten verzet worden. En duizen
den zijn er verzet sinds Burgemees
ter Janssen de eerste, wat onhandi
ge, poging gedaan heeft om zijn af
scheidscadeau, het sportpark aan de
Leunseweg, klaar te krijgen. Het
werk op een bulldozer valt niet mee,
dat merkten ook wij, toen we deze
week door een vriendelijke bulldo
zer-machinist werden uitgenodigd
om „het" maar eens te proberen. We
hadden geen notie van wat dat „het"
nu feitelijk wel was. Dat heeft men
ons later met heel veel moeite dui
delijk kunnen maken. Het blijkt dat
dit ogenschijnlijk vlakke terrein, zo
als dat daar vroeger lag tussen
Stoks Molen en de Leunseweg, he
lemaal zo vlak niet is. Op de eerste
plaats is er een hoogteverschil van
practisch een meter. Die meter moet
er uit, want de nieuwe sportvelden
moeten zuiver horizontaal liggen.
Nu kan men met een bulldozer die
grond wel even vlak schuiven, maar
daar zitten dan de nodige haken en
ogen aan. Want de kostbare teelt-
laag, rust op een zandbedding, die
ook weer niet vlak ligt, maar een
golvend patroon vertoont. Zou men
die teeltlaag nu maar zonder meer
verschuiven, dan had men kans dat
men op een gegeven ogenblik op
het zand kwam te zitten, waar dus
praktisch niets groeit, terwijl op een
ander plaats de teeltlaag meters dik
kwam zitten
Men heeft dus eerst al de teelt-
aarde opzij geschoven. Toen is men
de golvende onderlaag, dus de zand
laag gaan egaliseren. Een karwei,
waarbij zo ongeveer 6000 m3 zand
verplaatst moest worden. Op deze
geëgaliseerde zandlaag en dus vlak
ke ondergrond, heeft men later weer
de teeltaarde gebracht die nu na
tuurlijk ook mooi vlak komt te lig
gen en overal even dik isEen
karweitje waarbij zo'n 10.000 m3
teeltaarde verzet moest worden. Dat
is zo het werk van de bulldozer-ma
chinist, die met een uitzonderlijk ge
mak de zware grijper weet te han
teren en zelfs op de milimeter
nauwkeurig met dat logge apparaat
kan werken.
Wie nu een kijkje gaat nemen bij
de werkzaamheden, die tussen
haakjes wel wat gestagneerd hebben
door de nattigheid zal zien dat
boven beschreven operatie al geheel
klaar is. We praten maar niet over
piket-paaltjes en andere instrumen
ten, die tientallen op dit bijna 6 ha
grote terrein zijn uitgezet, maar al
leen vaststellen, dat de egalisatie,
het vlakmaken achter de rug is.
Men is nu volop bezig met ploegen
en woelen. De boeren, die in de om
trek op het nog-boerenland bezig
zijn met ploegen kijken soms jaloers
naar de machtige bulldozer, die de
zware ploeg diep door de grond
trekt en vijf voren trekt, tegen zij
eenAan de rand liggen de zwa
re hopen kompost al klaar, die
straks nadat alles geploegd is over
dit terrein verspreid zullen worden,
evenals de honderden kilo's kunst
mest. Dan zal de hele zaak weer ge
ëgaliseerd worden, maar nu met de
schop. De bulldozer gaat dan ver
dwijnen. En met de schop zal dan
de grond zaaiklaar gemaakt worden.
In april a.s. hoopt men de voet
balvelden in te zaaien, die dan het
volgend jaar bespeeld kunnen wor
den.
NIEUWE TERREINEN
Tegelijkertijd zullen ook de twee
een half-hard veld en achteraan dan
twee volley-velden, die practisch
over het bestaande kwezelspad ko
men liggen.
Een en ander hoopt men in mei
a.s. klaar te hebben, mits het niet te
veel regent, want dan zit men met
een waterprobleem, dat de bulldo
zer tot terugtocht dwingt.
Maar loopt het met het weer goed,
dan mag verwacht worden, dat in
mei de twee half-harde velden en de
volleyvelden beschikbaar komen en
dat het eerste gedeelte van Venrays
sportpark voltooid is.
Men is nu bezig met de groenbe-
planting langs de Leunseweg, Huize
de Brier en het Kwezelspad te be
kijken en waarschijnlijk wordt hier
ook nog een bescheiden begin mee
gemaakt. Een gedeelte van dit be
gin zal dus al dit voorjaar in ge
bruik kunnen worden genomen.
Maar intussen ronkt de buldozer
zijn lied en zet de opzichter zijn pi
ketjes uitEen Horster opzichter,
die wat spijtig bij het afscheid zegt:
ik wou dat ze in Horst ook zo ver
waren
10 JAREN AMBONEZEN IN VENRAY.
Er hing een ondefinieerbare geurEen geur, die je doet her
inneren aan de Duitse kampen van onder de oorlog, van de barak
ken in de Peel. De geur van gecarboleumd hout, van eten, van
kleding, van mensen.De Ambonese dominee ging in het stik
volle kerkje van het kamp Vlakwater zijn kleine gemeente voor
in gebed. En terwijl je luistert naar de onverstaanbare Maleise
keelklanken, doezel je weg van de warmte en prakkizeer je over
die geur, die alles doordringt
en het lijden aanvaard worden als
typische mogelijkheden. Want wij
zijn nu eenmaal niet van de wereld,
ook al staan we er midden in, ook
al zijn wij genoodzaakt van het stof
felijke en van de instellingen, van
de maatschappelijke verhoudingen
en mogelijkheden gebruik te maken.
Zelfs het ritje per fiets, het waren
huis en het wachten in de rij voor
een loketje dingen van dit leven
en deze aarde bezitten een ande
re zin voor de gelovige christen dan
voor de heiden.
Voor de christen zijn zij hulpmid
delen op weg betekenen zij,
dat wij vertoeven in de wereld.
Maar wij verheffen ze door ze met
hun lasten te aanvaarden, totdat ho
gere streven, tot dat niveau, dat on
ze levens zinvol maakt. Zij dienen
ons tot zelfheiliging.
Ik geloof, dat dit de bedoeling der
Kerk is, dat we zo de Vasten zullen
beleven en daarbij het lezen in de
H. Schrift en het bewegen van het
Vastenoffer als extra herinneringen
zullen gebruiken. Zoals langs de we
gen de waarschuwingen ons telkens
herinneren aan onze route.
Half-Vasten biedt gelegenheid er
nog eens over na te denken of wij
ons toch wel de juiste manier van
reizen hebben eigen gemaakt.
Prakkizeer je ook over die bruine
mensen, die daar nu 10 jaren lang
wonen in die oude barakken, hier
achter in het Vlakwater. Ambone
zen, gekomen uit dat verre Indone
sië. 125 mensen, die op een gegeven
moment hun beetje goed bij elkaar
gepakt hebben, de boot op zijn ge
stapt en in dat Nederland terecht
zijn gekomen, waarvan ze ternau
wernood wisten, wat voor land en
wat voor mensen het waren. Ze zijn
weggetrokken van dat eiland daar
onder Java, uit een voor ons zelfs
vreemde aanhankelijkheid aan het
koninklijk huis en uit vrees voor de
Soekarno, de man die zij bevoch
ten en bestreden hadden. Want ze
waren soldaten, soldaten uit dat Ko
ninklijke Nederlands Indisch leger,
waarvoor men respect had. Gedis
ciplineerd, vechtlustig en trouw aan
het eens gegeven woord. Toen Ne
derland Indië moest verlaten, ver
lieten zij ook hun kampongs, hun
dessa en trokken naar de kilte en
de koude van het Noorden en kwa
men na omzwervingen o.m. terecht
in het kamp Vlakwater, leegstaande
barakken van de vroegere arbeids
dienst.
ER IS VEEL GEBEURD.
Er is in die 10 jaren veel, heel veel
gebeurd. Wij, die een evacuatie mee
gemaakt hebben, kunnen ons wel
licht een klein idee vormen van wat
er in deze mensen is omgegaan. Een
halve aardbol ligt er nu al jaren tus
sen hun geboorteplaats. In plaats
van in een vrije en ruime dessa,
kwamen ze in een kamp, kwamen
ze temidden van mensen, die hen
niet begrepen, niet kenden. Tussen
mensen met een totaal andere le
vensgewoonte, andere zeden, andere
gebruiken
Er is veel gebeurd in die 10 ja
ren^ waarvan wij geen weet hebben,
al was die kleine gemeenschap daar
op het Vlakwater dan ook practisch
midden tussen ons. Het leven is er
zijn gang gegaan er zijn kinderen
geboren met welluidende namen als
Wilhelmina en JulianaEr zijn
oudjes doodgegaan. Ze hebben daar
jaren gezeten als onder militair ge
zag met eten uit een gaarkeuken,
met brood en belegsel, dat van ho
gerhand werd uitgereikt.
Men heeft er gezeten zonder iets
te doen te hebben in de schrale zon
van Nederland, in de kleine kamer
tjes rond de gloeiend gestookte ka
chel. En het leek allemaal zo uit
zichtloos, want de terugkeer naar
Ambon, naar de geboorteplaats, naar
het oude vertrouwde leven, och, die
week steeds verder terug. Soekarno
liet duidelijk merken geen prijs te
stellen op deze mensen, die zoveel
blijken gegeven hadden van karak
tervastheid en goede trouw
Dan is de omschakeling gekomen.
Voetje voor voetje is men begonnen
met de aanpassing van dit „natuur
volk" aan onze gewoonten, aan onze
zeden. Er is een schooltje gekomen
voor de kinderen, een werkplaats
voor de ouderen met een cursus
voor rotan-bewerking. Er zijn cur
sussen voor de vrouwen gekomen
om hen te leren huishouden, te le
ren naaien en koken. Er zijn dui-
zend-en-een dingen gebeurd, waar
van we geen weet hebben en waar
van we ook nu nog ternauwernood
de draagwijdte zullen begrijpen.
OMSCHAKELEN.
Dan is op een gegeven moment de
centrale keuken opgeheven. Daar is
in sommige kampen hard om ge
vochten. De dames moesten nu zelf
aan de slag. Dat betekende dat ze
zelf moesten inkopen, zelf eten
moesten bereiden, zelf verantwoor
delijkheid moesten dragen. De een
kon dat direct, de andere had er gro
te moeilijkheden mee, begreep niets,
verstond niets
De opgroeiende jeugd ging buiten
het kamp naar school. Naar de
christelijke school in Boxmeer, naar
de ambachtschool in Venray, naar
Mulo en huishoudschool. De meisjes
gingen de wijde wereld in, naar ate
liers en kantoren en dra was er een
der oudere mannen, die buiten het
kamp werken ging.
Een proces, dat jaren duurde, dat
van deze mensen enorm veel ge
vraagd heeft, maar dat uiteindelijk
toch zijn bekroning vond nu de eer
sten het kamp verlaten hebben en
in een eigen woning midden onder
ons, als doodgewone mensen, een le
ven leiden als U en ik. 50 mannen
uit het kamp werken op alle moge
lijke plaatsen. In fabrieken, in win
kels op kantoor. Zij lopen met Ne-
landse meisjes, die gewoon op be
zoek komen net als de Nederlandse
jongens van de Ambonese meisjes.
Naast het Maleis klinkt het Neder
lands en uit de Indische samen
leving groeit langzaam maar zeker
een Nederlandse gemeenschap, waar
aardappelen met een stukje vlees, de
rijsttafel gaat vervangenZe tob
ben niet over hun terugkeer naar
Ambon, zeker de jongeren niet.
Want die kennen dat land ternau
wernood meer, maar hebben meer
belang in de sociale wetgeving, in de
spaarregeling, in de mogelijkheid
om buiten het kamp te komen
GEEN TERUGKEER MEER?
Praat men met de ouderen, dan
merkt men als men over Ambon
spreekt het stille heimwee naar dit
eilandMaar de afgelopen tien
jaren zijn aan hen niet zonder meer
voorbij gegaan. Als oud-militairen
vonden ze de discipline in een fa
briek gewoon. Maar ze hebben nu
behalve een vak ook vele andere
dingen geleerd. En ook zij begrijpen
dat een eventuele terugkeer naar
Ambon niet eenvoudig zal zijn. „In
die tien jaren hebben we de klok
snel vooruit gedraaid, maar terug
uit draaien kan niet meerzegt
een in blauwe overall gestoken Am
bonees. Hij was soldaat en gold dus
voor Ambonese begrippen indertijd
voor een heer met een goed salaris
en met een goed huishouden. Maar
nu heeft hij het naar diezelfde be
grippen nog duizendmaal beter. Al
mag het dan waar zijn, dat Ambon
nog steeds lokt, zoals elke geboorte
plaats lokt, van de andere kant is
hier volop werk, is er sociale zeker
heid, is er een goed loon, zijn er
vrienden en kennissen gekomen en
peinst ook moeder de vrouw al over
een eigen huisje ergens hier in Ven
ray
Zal Ambon dat alles geven?
Een vraag, die ook bij de ouderen
klinkt. Ze disputeren hierover in het
Maleis, dat ze samen in stand hou
den, al komen er steeds meer Ne
derlandse woorden in voor. En ze
kijken peinzend naar een groepje
kleuters, dat luid kakelend uit de
Venrayse kleuterschool komt en
waarvan er een ruzie heeft met de
ander, die hij in plat Venrays uit
scheldt voor „smèrlap"
1965
heeft Minister Klompé gezegd, moe
ten de kampen leeg zijn.Moeten
de bewoners allemaal in een eigen
huis zijn ondergebracht. Of dit nu
waarheid zal worden, moeten we af
wachten. Maar de eerste zijn al
het Venrayse kamp uitgevlogen. En
de restDe meesten verlangen
er naar om het kamp vaarwel te
zeggen. Zeker de jongeren. De man
nen verdienen goed, maken weinig
op en sparen. Sparen voor het mo
ment dat ook aan hen een eigen wo
ning wordt toegewezen. Een gewich
tig moment, voor henzelf, maar ook
voor de gemeenschap, die nu zelfs
meer dan in het verleden zal moeten
bewijzen dat in Nederland geen ras
sen-onderscheid is. Verschillende
huisvrouwen zijn nog niet gereed
voor deze stap. Maar zoals in de af
gelopen 10 jaren bewezen is dat met
goede wil en goede leiding veel te
bereiken valt, zo zullen ook deze
vrouwen steeds opnieuw weer ge
leerd worden, hoe dit en dat gebeurt
in Nederland. En vergeet niet de in
vloed van de jongeren, die vrienden
en connecties hebben in het dorp,
die weten hoe gezellig een Neder
landse huiskamer kan zijn. die links
en rechts naar de televisie kijken,
dansen gaan, kortom, die telkens op
nieuw uit hun gemeenschap zijn
gesprongen en meer dan de ouderen
zijn gaan waarderen wat ze zagen
in Nederlandse gezinnen. Ze oefenen
onwillekeurig een lerende dwang uit
op de ouderen en zo is het niet ver
wonderlijk nu een bankstel te vin
den in een gezellige barak-kamer,
waar 7-8 jaren geleden een kale ta
fel stond met een enkele stoel
10 jaren zijn voorbij gegaan. Het
leven is er zijn gang gegaan ook in
het Ambonezen-kamp. Maar als ooit
een stille evolutie voltrokken is en
nog volop bezig is, dan is het beslist
in dit kamp, waar het aanpassings
proces van 10 lange jaren zijn
vruchten begint af te werpen. Tot
heil van deze mensen, die eens het
door hen gegeven woord gestand
wilden doen, ongeacht de conse
quenties voor hen persoonlijk
NIEUWS UIT VENRAY
EN OMGEVING
Zondagsdienst huisartsen
Vanaf zaterdagmiddag 4 uur tot
maandagmorgen 8 uur, wordt de
praktijk der huisartsen voor Venray
e.o. waargenomen door
Dr. VERCAUTEREN
Grotestraat 11 Telefoon 1335
Uitsluitend voor spoedgevallen
GROENE KRUIS
Donderdag a.s.:
Zuigelingen-bureau voor de Kom.
ZONDAGSDIENST GROENE KRUIS
Zr. J. Janssen Leunen K 3 tel. 1361
OPENBARE BEKENDMAKING
Het Hoofd van het Gemeentebe
stuur van Venray brengt ter open
bare kennis, dat de raad dezer ge
meente in zijn vergadering van he
den heeft besloten te bepalen, dat de
vaststelling wordt voorbereid van
een uitbreidingsplan in onderdelen
genaamd „Plan Landweert", voor
het deel der gemeente, begrensd
door de Stationsweg, de Maashese-
weg en de St. Servatiusweg
Het Hoofd van het Gemeentebe
stuur van Venray brengt ter open
bare kennis, dat de raad dezer ge
meente in zijn vergadering van he
den heeft besloten te bepalen, dat de
vaststelling wordt voorbereid van
een uitbreidingsplan in onderdelen
genaamd „Plan Veltum", voor het
deel der gemeente, begrensd door
de Hardeweg, de Vlakwaterweg, de
Hoebertweg, de Langstraat en de
Deumeseweg.
Het hoofd van het Gemeentebe
stuur van Venray brengt ter open
bare kennis, dat de raad dezer ge
meente in zijn vergadering van he
den heeft besloten te bepalen, dat
de vaststelling wordt voorbereid van
een uitbreidingsplan in onderdelen
.Plan Desselke en aan den Heuvel",
voor het deel der gemeente, be
grensd doqr de Hoenderstraat, het
tracé van 'het gelegde stamriool, de
Overloonseweg, de St. Jozef weg en
de Langeweg.
Venray, 28 februari 1961.
Het Hoofd van het Gemeentebe
stuur voornoemd,
Mr. M. M. L. G. M. CUSTERS
DERDE ORDE NIEUWS
Dindsdagavond 14 maart a.s. (dus
niet 21 maart) is er om 8 uur in San
Damiano een Passieavond.
Wij draaien een projectiefilm van
23 beelden, genomen uit het boek:
The Passion in Africa. Dit boek, uit
gegeven bij Chr. Kaiser te München,
heeft zowel door zijn fascinerende
foto's als door het inleidend woord
van de Anglikaan John Tailor een
diepe indruk gemaakt. Het spel is
gespeeld door docenten en studenten
van de theologische Hogeschool te
Oeganda.
Wij zullen dit Africaanse spel om
lijsten met louter bijbelse woorden
en met negro spirituals, gezongen
door Ronald Hayes.
Wij verwachten alle leden. Ook
niet-leden zijn van harte welkom.
MATTHEUS PASSION
Wij vertrekken dinsdag 21 maart
plm. 6 uur vanaf de Rectoraatskerk.
De kosten (toegangskaart-goede
plaats-bus) bedragen slechts 4,50.
Willen de liefhebbers zich zo spoe
dig mogelijk opgeven bij Broeder
Portier, Leunseweg 1.