Moeder
Zaterdag 21 november 1959 No 47
Eindelijk komt bezit-voor-allen
het verschiet.
in
Nederland helpt vluchtelingen
aan een nieuw bestaan.
Tastend gaan wij door
foor de politierechter
Kardinaal Mindszenty
droeg de H. Mis op.
P.MO OREN
rel. 1070'
Uit Peel en Maas
FILM OVER DË MISSIE
TBABYDERM
TACHTIGSTE JAARGANG
PEEL EN MAAS Bi
DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNCKHOF WFRKRT AH VOOR VFNRAY FN HM^TRFRFN ADVERTENTIEPRIJS 8 ct. per mm ABONNEMENTS-
GROTESRAAT 28 VENRAY TELEF. 1512 GIRO 150652 DCrftDLHU V VJVJIX V 1 VJIVIÜ A l\L«lVUn PRIJS PER KWARTAAL 1.40 BUITEN VENRAY 1.60
Na vele jaren van Voorbereiding
en propaganda van de Katholieke
Volkspartij heeft het kath. onder
ministerie voor bezitsvorming in de
chistelij ke-liberale regering van Ne
derland thans haar plannen bekend
gemaakt, om de grote massa der ar
beiders te helpen eigen bezit te vor
men.
In een nota stelt de regering een
aantal maatregelen aan de Kamer
voor. Zij rekent daarbij dat binnen
enkele jaren 1,5 miljoen van de 2,8
miljoen werknemers in Nederland
mee zullen doen aan het vormen van
eigen bezit door sparen.
In een gesprek met de staatssecre
taris Dr. Schmelzer, de katholieke
onderminister voor bezitsvorming,
verklaarde deze tegenover het K.N.P.
dat de voorgestelde regeling verder
gaat dan wat in de meeste landen
van Europa wordt gedaan om de ar
beiders te helpen eigen bezit te vor
men. Slechts in Duitsland bestaat 'n
vooruitstrevende regeling welke met
deze voorstellen kan worden verge
leken.
In zijn nota aan de Tweede Kamer
zegt de staatssecretaris dat in Ne
derland de nationale besparing vol
doende is, maar dat de lagere inko
mensgroepen niet deelnemen aan
deze besparing.
Zij moeten worden geholpen om
eigen verantwoordelijkheid beter be
wust te worden.
De maatregelen der regering heb
ben geen economisch, maar een so
ciaal karakter en dienen om de so
ciale zekerheid der arbeiders, welke
door een reeks van maatregelen
reeds verzekerd is, verder op te
voeren.
Voor de jeugd heeft het parlement
reeds enkele jaren, op voorstel van
staatssecretaris Schmelzer 'n jeugd-
spaarregeling ingevoerd, waarbij aan
het sparen van personen tussen 16
en 21 jaar premies worden toege
kend.
Hieraan doen 250.000 jonge arbei
ders mee.
Op 22 oktober is in overleg met
de ambtenarenbonden een rege
ling tot stand gekomen, welke het
aan bijna 300.000 ambtenaren mo
gelijk maakt door een toeslag van de
regering, belangrijke bedragen te
sparen.
Thans stelt de Regering de laatste
en meest belangrijke maatregelen
voor het particuliere bedrijfsleven
voor, die beogen het bezit van alle
arbeiders te vergroten, door extra
steun aan hun sparen te geven.
Hiermede zullen opnieuw 750.000
tot 1 miljoen arbeiders worden ge
holpen.
Het ligt in de bedoeling in ver
band hiermede:
1. geen belasting te heffen van de
bijdragen, die de werkgevers uit
de winsten zullen storten in alle
spaarfondsen voor arbeiders en
niet alleen in de bouwspaarfond
sen. Op dit ogenblik beschikken
reeds 320 ondernemingen over
spaarregelingen.
2. 20°/o restitutie van inkomstenbe
lasting te geven aan allen die in
komsten uit reeds verworven be
zit sparen (o.a. huur en pacht, of
20n/o premie, aan arbeiders die
uit hun gewone inkomsten per
jaar minstens 400 sparen.
3. Indien de arbeiders zelf hun
spaargelden in effecten gaan be
leggen, (waartoe de oprichting
van maatschappijen door ban
kiers en door de vakverenigingen
verwacht worden), zullen deze
maatschappijen worden vrijge
steld van vennootschapsbelasting
(die 46% van de winst bedraagt)
zegel- en registratierecht.
De Regering hoopt deze regeling
van kracht te maken op hetzelfde
ogenblik, dat zij een belastingverla
ging afkondigt. Dan immers zal de
kans aanzienlijk verminderen, dat de
verhoogde inkomsten worden be
steed voor de zo begeerde goederen
van uiterlijke welvaart.
Het Regeringsplan is de verwezen
lijking van de politiek, die de K.V.P.
sinds het eind van de oorlog gevoerd
heeft, doch die door de socialistische
tegenstand niet uitgewerkt icon wor
den.
hl
Aan het eind van de berkenlaan
ligt een grote open plaats. Het zou
een speelterrein voor de kinderen
van het kamp kunnen zijn. Midden
op de plaats staat een man. Hij heeft
maar één been. In beide handen
heeft hij een stok, één om op te steu
nen, de andereom mee te spe
len misschien.
Hij tekent lijnen op de natte grond,
De figuur, die ontstaat doet me den
ken aan een spel in mijn kinderja
ren. Watjleze man ermee bedoelde
weet ik niet, ik heb het hem ook
niet gevraagd. Was het om de ledig
heid op te vullen, de verveling kwijt
te raken?
Ik begreep alleen, dat iedere dag
voor de2é man een ergenis moet zijn,
een dag die geleefd moet worden
zonder te weten hoe.
Na enige tijd strompeld hij naar
een barak, zijn barak neem ik aan.
Tegen de deurpost leunt een vrouw
met de armen over elkaar. Zij
schijnt de tijd te hebben. Zij gaat
niet eens opzij als de man langs
haar heen naar binnen struikelt.
Tegenover de barak liggen de
„Werkstatte", werkplaatsen" die stu
denten uit 18 verschillende landen
voor de vluchtelingen hebben ge
bouwd.
Aan lange tafels zitten de vluchte
lingen, meest intellectuelen, die nu
met het knippen van steunzolen en
kele marken trachten te verdienen.
Voor 500 zooltjes verdienen deze
mensen 2 mark. Bitter weinig, als
men bedenkt, dat voor 500 zooltjes
gemiddeld 7 a 8 werkuren nodig zijn.
Waarom gaan de kreupele man en
de vrouw aan de deurpost ook niet
naar deze werkplaats?
Een oude man vond de 2 mark ook
niet de moeite waard, maar hij ging
er enkel heen om iets te doen te heb
ben, omdat de tijd er zo snel voor
bij vliegt.
Met de woonbarakken zullen ook
de Werkstatten gaan verdwijnen. In
plaats van de houten barakken krij
gen de vluchtelingen echte wonin
gen die niet tochten en niet vochtig
zijn en waar de toiletten niet tien
tallen meters verwijderd zijn, zoals
dat nu het geval is. Dit doel heeft
Nederland, een van de 60 landen, die
in het kader van het vluchtelingen-
jaar 1959/60 het vluchtelingenpro
bleem nader tot een oplossing willen
brengen, zich voor ogen gesteld.
Daarmee zijn alle problemen na
tuurlijk de wereld nog niet uit. Een
groot aantal zal het wel nooit zonder
hulp kunnen stellen, maar bij dit
project wordt op de allereerste plaats
gedacht aan de kinderen. Deze moe-
Dit is het derde en laatste
artikel over vluchtelingen, dat
onze redacteur exclusief
schreef voor de kath. week
bladen. Hij bezocht enkele
kampen in Duitsland waar Po
len en Letten wachten op hulp
uit Nederland.
ten buiten de kampen een kans op
een nieuwe toekomst gegeven wor
den. Zij moeten vooral ook buiten
de gevaarlijke sfeer van het kamp
leven worden gebracht.
De zedelijke gevaren zijn groot in
de donkere barakken, waar de ge
zinnen dicht op elkaar wonen. De
kinderen zien er te veel.
De kampleider van Friedrichsfeld
liet ons in zijn kaartsysteem kijken.
Iedere vluchteling heeft zijn eigen
kaart, waarop alles over hem of
haar staat aangetekend. Zo kan mep
lezen, dat meneer A gescheiden is
van zijn vrouw en later weer ge
trouwd is met de vrouw van meneer
B en dat deze laatste weer een kind
heeft van meneer C.
Men kan hier niet verwonderd
over staan, want na 14 al5 jaar
kampleven midden in de rommel
zijn er niet velen, die de strijd tegen
de zedeloosheid nog aan kunnen.
Maar voor de kinderen die in der
gelijke omstandigheden geboren
worden of dit alles om zich heen zien
gebeuren, is het funest.
Juist voor hen is een eigen woning
van het allergrootste belang.
Eén miljoen twee honderd duizend
gulden heeft het Nederlandse comité
wereldvluchtelingenjaar voor de in
woners van de kampen Ohmstede en
Friedrichsfeld nodig, maar 't comité
hoopt op een nog grotere opbrengst'
van de collecte, die in vele plaatsen
reeds gehouden is of in de loop van
deze maand nog gehouden wordt.
Want naast de zorg over de beide
kampen heeft het vluchtelingen
comité nog enkele individuele geval
len op zich genomen. Voor een Al
banese vluchteling, die met zijn
vrouw en vijf kinderen in 't Griekse
kamp Laurion woont is 7500 gulden
nodig. Deze man wil marskramer
worden, waarvoor hij een paard en
wagen nodig heeft. Deze man wil
men bovendien een woning buiten 't
kamp geven.
Bovendien wil het comité 4000 gul
den opsturen aan een Wit-Russisch
echtpaar in Kevela, dat reeds in 1920
uit Rusland gebannen is. Met onge
veer 40 geiten zijn deze mensen uit
de nood geholpen.
Het is voor al deze mensen, dat
wij, een groep Nederlandse journa
listen, op uitnodiging van het Ne
derlands comité wereldvluchtelin
genjaar een reis naar de kampen
Ohmstede en Friedrichsfeld in Nrd.-
Duitsland gemaakt hebben.
In een drietal artikelen heb ik u
een indruk trachten te geven van
hetgeen we daar gezien en gehoord
hebben.
Ik hoop dat de vluchtelingen er
mee gebaat zullen zijn.
Het mysterie, dat God rond Zich
zelf laat voortbestaan is enorm. Gods
persoonlijkheden in hun eenheid
zullen ten eeuwige dage voor ons
versluierd blijven, ook al zullen wij
in de hemel veel meer weten dan wij
nu weten. Er zijn talloze geheimen
die ons leven regex-en, geheimen gro
ter dan die der natuur, als b.v. het
leven en de loop der sterren.
Het kwaad in de wereld b.v. is
een van die grote geheimenissen,
waar we nooit achter zullen komen.
Nog een ander punt heeft God
ons verborgen gehouden en blijft Hij
voor ons geheim houden: de onder
gang der wereld. Toen de apostelen
op de dinsdag voor Christus' dood
hun meester ondervroegen over de
ondergang van Jeruzalem en de On
dergang der wereld, liet Jezus hen
gewoon in de waan, dat deze twee
dingen hetzelfde zijn.
Thans weten we maar al te goed,
dat deze feiten totaal verschillen, al
weten we nog niets over de dag,
waarop de wereld zal vergaan.
Er bestaat echter één mysterie, dat
heel bijzonder opvalt en dat alles
omvat, n.l. de vraag, waarom God 't
mensengeslacht zozeer in onwetend
heid laat over de belangrijkste vra
gen die zijn leven beroeren. Hoe dik
wijls bidt de Kerk niet voor hen, die
in dwalingen verkeren, hoeveel of
fers getroost zij zich niet. En het
succes?
Miljoenen, ja miljarden verkeren*
nog in een staat die wij de „duister
nis van het heidendom" plegen te
noemen. Nog geen vijfde deel van
de wereld kent de Verlosser, Chris
tus.
En toch is de Verlossing het kar
dinale punt in de geschiedenis van
alle mensen samen en van alle men
sen afzonderlijk.
Het lijkt wel of God zelf al deze
dingen voor ons en voor ons weten
onbelangrijk vindt.
„Slechts een ding is noodzakelijk",
heeft Hij zelf gezegd, „Zoekt eerst
het Rijk Gods".
Ons zoeken naar Hem, dat is het
wat Hij van ons verlangt. Of wij in
ons zoeken met resultaat beloond
worden is zeker maar het blijkt on
belangrijk en onbekend waar, wan
neer en hoe'wij de oplossing zullen
vinden. Het gaat om onze beweging
naar Hem.
De presidente had de spreker van
hedenavond met de projector op het
hoofd geslagen omdat zij, de presi
dente, haar vakantie had doorge
bracht in Noorwegen, terwijl de
spreker van hedenavond naar Span
je was geweest. Deze aanleiding tot
de mishandeling moge wat verward
klinken, in wezen is zij zo logisch als
een vrouwelijke redenering maar
kan zijn. Leest U maar eens verder.
De spreker was veertien dagen
haastig naar Spanje geweest om
daar voorzover de tijd toeliet een
aantal kleui'endia's te maken. Na
zijn vakantie gaf hij hoog op over
land en volk van Spanje, en over de
kwaliteit van dia's die hij daar had
gemaakt.
In dit dorp was een vereniging die
zich ten doel stelde de dames ver
strooiing en ontwikkeling te bezor
gen. De presidente van deze organi
satie hoorde de opschepperij over de
kleurendia's en nodigde de vakan
tieganger per omgaande uit tot het
houden van een lezing over Spanje.
Wie A zegt moet ook B zeggen, en
dus zegde de opscheppende amateur
fotograaf toe, dat hij een avond voor
de dames zou komen verzorgen. Een
belofte overigens, waarvan hij na
derhand veel spijt had, want geen
van zijn opnamen bleek geslaagd.
Dit nu wilde de amateurfötograaf
niet erkennen, en daarmee groef hij
bijna zijn eigen graf. Hij ging vrien
den en bekenden langs om dia's van
Spanje te lenen.
Met veel moeite kreeg hij er een
dozijn bij elkaar; veel te weinig om
de avond van de leergierige dames te
vullen. Om zijn sortiment uit te brei
den, leende hij er toen maar andere
bij: wat Franse gotiek, wat Beierse
barok, een handjevol burchten en
wat strandkiekjes.
Hiermede gewapend begon hij wel
gemoed zijn toespraak, nadat de pre
sidente hem hartelijk had welkom
geheten. Hij gaf hoog op van de
Spaanse bouwkunst, terwijl hij de
Beierse en Franse kerken liet zien,
en zijn enthousiasme groeide toen de
kastelen langs de Loire op het doek
verschenen. Grif schonk hij al deze
gebouwen Spaanse namen, terwijl
hij niet naliet indruk op de dames te
maken door zijn grote kennis van
Spaanse zaken.
Tot dusver scheen niemand te be
merken, dat deze kiekjes niets met
Spanje te maken hadden. Maar dat
werd anders toen de spreker het le
ven langs de Spaanse stranden schil
derde. Er kwam een onvervalste
Noorse fjord op het doek, waar baar
dige vissermannen iets met kabel
jauw deden om ons aan levertraan
te helpen.
De spreker daarentegen sprak van
schielijk langs schietende sardientjes
en brandende zonnen. In zijn enthou
siasme bemerkte hij niet, dat de
presidente naast hem zachtkens aan
ving te kreunen.
Het volgende plaatje echter deed
als het ware de deur dicht. „En hier
hebt u", zei de amateur, „een óp-
name van een Spaanse huismoeder
aan het strand". Tegelijk echter ver
scheen de presidente op het doek in
een hei-blauw badcostuum en met
een tomaatrode strohoed op de ver
waaide haairdos. Toen werd alles
donker, want zij sloeg de fotograaf
met de px-ojector op het hoofd.
„Ik heb er mijn handen nog aan
gebrand ook" grolde zij, toen ze voor
de groene tafel moest komen.
„Was dat nu zó erg", zei de rech
ter, „als u zich in Noorwegen niet
voor uw badpak schaamt behoeft u
dat in uw eigen dorp ook niet te
doen".
„Erg?" kreet de presidente, „erg'
Ik had toch de hoed op die ik van
mijn schoonzuster had geleend! En
dat weet nu iedereen!"
„O", antwoordde de rechter, alsof
hij het begreep. „Tientje boete. En
volgende zaak, deurwaarder."
Tijdens mijn verblijf in Boedapest
heb ik een der meest ontroerende
momenten van mijn leven gehad.
Ik moet zeggen, dat het eigenlijk
niets bijzonders is een stille H. Mis
in een Amerikaanse ambassade bij te
wonen. Maar deze H. Mis was daar
om bijzonder, omdat niemand min
der dan de gevangen kardinaal
Mindszenty hem opdroeg.
Sinds de Hongaarse opstand in
1956 verblijft deze „vluchteling" in de
Amerikaanse ambassade, waar hij
veilig is voor zijn communistische
tegenstanders.
Een vreemd gevoel maakte zich
van me meester toen ik de ambas
sade binnenging. De vlaggestok bo
ven de deur droeg de strepen en
sterren van de Amerikaanse vlag.
De portier deed open. Een struise
jonge man controleerde zorgvuldig
mijn geloofsbrieven en wees me
daarna beleefd de weg naar de lift.
Deze voerde me tot op de derde
verdieping. Daar kwam ik tegen
over een grote stalen deur te staan,
die verbonden was met verscheidene
alarmschellen.
Een bediende, die te voren dooi
de portier per huistelefoon van mijn
komst was verwittigd, deed de deur
voor me open. Door een gang kwam
ik in 'n kleine kamer, waarin een te
levisietoestel stond en waar diverse
Amerikaanse tijdschriften op de ta
fel lagen. Ik neem aan, dat het de
kamer van de bediende was.
Door de aangrenzende wachtka
mer kwam ik eindelijk in het privé-
vertrek van de kardinaal, een groot
lang vertrek, waarin zich met de
kardinaal nog vijf andere personen
bevonden.
Met welke gevoelens ik het ver
trek betrad is zeer moeilijk te zeg
gen, maar ik realiseerde me, dat hier
een van de grootste en meest be-
spi-oken prinsen van de Kerk woon
de.
En tegelijkertijd besefte ik, dat
deze kamer eigenlijk niets anders
was dan een soort luxe gevangenis.
Zij was immers geen eigendom van
de kardinaal, maar behoorde aan de
Amerikaanse regering. Hierin was
de kardinaal genoodzaakt dag in dag
uit door te brengen omdat zich bui
ten dit gebouw een voor hem vijan
dige wereld bevond.
Het vertrek, gelegen in een van de
hoeken van de ambassade, had vijf
ramen, waarvan er twee, die uitzicht
gaven op een smalle straat, open
stonden.
Houten -luiken beletten evenwel,
dat van buitenaf in de kamer geke
ken kon worden. De drie ramen bo
den uitzicht op het Vrijheidsplein.
Tegenover de ramen, tegen de
wand, stonden een sofa een ronde
tafel en twee leunstoelen. Tussen de
twee openstaande ramen bevond zich
een bidstoel onder een kruisbeeld.
Op de bidstoel zag ik het portret
van Paus Joannes XXIII.
In de linkerhoek stond het bureau
van de kardinaal, met daarop een
beeltenis van de Onbevlekte. Een
grote vierkante tafel tegenover het
bureau deed dienst als altaar. Toen
ik binnenkwam was de kardinaal,
gekleed in de liturgische gewaden,
in gebed verzonken. Voor de Mis be
gon, vroeg een vrouw, zeer waar-
VOOR EEN MODERN
TELEVISIETOESTEL
EN VAKKUNDIGE
PLRRT5ING ZORGT
schijnlijk een lid van de ambassade,
wie van de aanwezigen wilde com
municeren.
Allen wilden communiceren. De
kardinaal legde zes hosties op de
pateen en begon met de mis. Er was
geen misdienaar, maar in diens
plaats antwoordde de vrouw. De
kardinaal droeg zelf het misboek van
de Epistel- naar de Evangeliezijde.
Na het Evangelie hield hij 'n korte
toespraak in het Engels. Hij sprak
zeer langzaam met een scherp Hon
gaars accent en met lange pauzen.
Hij moest scherp nadenken, om op
de juiste manier uit te drukken, wat
hij wilde zeggen. Tijdens de preek
keek hij slechts naar één punt, een
punt ergens heel ver weg, zo leek
het.
Na het „Ita Missa Est" wist ik,
dat dit de mooiste mis was geweest,
die ik ooit had bijgewoond. Het was
een allereenvoudigste stille mis ge
weest, maar nog nooit was ik mij zo
bewust geweest van de betekenis en
de kracht van het Misoffer.
Stilzwijgend verlieten de aanwezi
gen de kamer. Nog een laatste maal
keek ik naar de kardinaal, die op
zijn bidstoel geknield lag en de
dankgebeden na de H. Mis ver
richtte.
Voor ik het gebouw verliet onder
zochten enige politiemannen mij
zorgvuldig.
Zeer lang nog verbleef ik met mijn
gedachten in het gebouw, waar een
Prins van de Kerk met bewonde
renswaardige moed de lasten draagt,
tengevolge van die treurige gebeur
tenis in 1956.
Langzamerhand echter wist ik me
weer in de wereld, waar de mensen
bang voor elkaar schijnen te zijn,
en die zo heel verschillend was van
die heerlijke vredige rust in die ka
mer in de hoek van het Amerikaan
se ambassadegebouw.
van 20 november 1909
In de lichting der Nationale
Militie van 1910 moesten van de 76
ingeschrevenen, 26 jongens in dienst.
Totaal der provincie Limburg 905.
- Een Landweerman kreeg hier 2
dagen provoost bij de inspectie, om
dat zijn geweer niet goed in orde
Slagerij Kemps alhier adver
teerde puik rundvlees aan 32 cent
per pond.
van 24 november 1934
Dank zij de besturen der beide
Zuivelfabrieken, Fokverenigingen en
Jonge Boeren, is een organisatie tot
stand gekomen ter bestrijding der
rundertuberculoze.
- Te Well, werd aanbesteed het
bouwen van een boerderij voor P.
Kessels. Er waren 18 inschrijvers.
Hoogste was Wed. E Smits te Well
met 10.189 Laagste was J. Linskens
te Blitterswijck met 7852 aan wie
het werk dan ook werd gegund.
geweest, wiens voorbeeld duizenden
heeft gesticht.
De katholieke missie in het dooi
en door heidens Japan schrijft haar
succes voor een groot niet gering
deel toe aan de invloed, die dr Nagai
tijdens zijn langdurig ziekbed en
vooral ook na zijn dood op 1 Mei '51
op zijn landgenoten heeft uitge
oefend. Dit verklaart de keus van de
Missionarissen van Scheut,die deze
film vertonen.
Dr. Nagai was atoomgeleerde in
de vreedzame zin van het woord.
Een medicus, die zich specialiseei-de
in de radiologie, hoewel hij er aan
vankelijk in het geheel geen lust toe
voelde. De jonge dokter had inter
nist willen worden, iets wat onmo
gelijk werd door een ongeval, dat
een lichte doofheid opleverde.
Om deze geleerde, wiens memoires
stof werden voor de film, gaat het
hier. Een beminnelijk man van de
wetenschap, die rond 1935 na erva
ringen bij zijn studies en aan het
front tot het inzicht komt, dat er na
de lichamelijke dood een verder le
ven moet bestaan.
Nagai gaat over tot het katholi
cisme en trouwt de jonge Midori, die
hem op de weg naar het geloof hielp.
Zij krijgen twee kinderen en de in
telligente medicus inmiddels pro
fessor geworden beleeft de ge
lukkigste jaren van zijn leven.
Bezeten als hij is voor de moge
lijkheden van zijn wetenschap, die
duizenden zieken gezondheid kan
hergeven, werkt Nagai dag en nacht,
zonder zich te ontzien. De gevolgen
blijven niet uit: hij ontdekt zelf de
kentekenen van de leucaemie, ver
oorzaakt door radio-actieve uitstra
lingen bij zijn onderzoekingen. Hij
weet, dat hij nog slechts enkele ja
ren te leven heeft, maar juist wan
neer hij bezig is zich te verzoenen
met de dood, valt de atoombom, die
mét duizenden anderen in Nagasaki
ook zijn vrouw doodt.
Dat deze door en door katholieke
film in Japan door miljoenen per
sonen werd bezocht, zegt toch wel
iets van de geweldige bewondering,
die in dat land bestaat, voor dr.
Takashi Nagai.
R.K. OPENBARE LEESZAAL EN
BIBLIOTHEEK
Paterslaan 1 Venray
Nieuwe aanwinsten
STUDIE-BOEKEN:
Boer D., Het tweede fotoboek;
Bouman P., Algemene maatschappij
leer;
Busschere K. de, Guido Gezelle;
Claus H., Suiker;
Fraser-Brunner A., Alles over uw
aquarium;
Grollenberg L., Kleine atlas van de
Bijbel
Groskamp-ten Have A. Krijgt U
gasten?
Hooftman H., Alles over straal
vliegtuigen;
Lhöte H., De rotstekeningen in de
Sahara;
Mirgeler A., De geschiedenis van
Europa;
Rilke R., Die frühen Gedichte;
Straelen H. van, Aziatisch dagboek;
Strijbos J., De vogels rondom ons
huis;
Visueel gehandicapten;
Wentholt P., God, bewaar me.
KLOKKEN VAN NAGASAKI
Van de film opnieyw onder de
titel KLOKKEN VAN NAGASAKI
zullen ongetwijfeld velen onder
de indruk komen. Deze Dr. Nagai
immers is een verdienstelijk mens
SONNEVELDS „RIM RAM" IN
CUIJKSE SCHOUWBURG
De bekende humorist Wim Sonne-
veld, alias „Willem Parel" komt op
dinsdag 24 november a.s. met zijn
groep, waarin o.a. Conny Stuart,
Joop Doderer, Hans van Manen en
Marijke Morley optreden, in de
schouwberg te Cuijk, met 't cabaret
programma „Rim Ram".
De stichting Gemeenschapswerk
beschouwt dit optreden van een van
Nederlands bekendste cabaretiers
als het klapstuk van het voorseizoen
en het verwacht hiervoor veel be
langstelling.
Zinledige praat, gedaas (aldus van
Daale's woordenboek) is het meren
deel van Wim Sonnevelds cabaret,
dat verrassend Hollands is, zeer oor
spronkelijk, bijzonder artistiek en
allergenoeglijkst.
Zonder ook maar een seconde van
de ouderwetse praat-conferentie,
waar het cabaret vroeger weieens
onder leed, rijgt Sonneveld met zijn
aardige liedjes bij elkaar. Het ge
beurt allemaal met smaak en mo
derne lijn met charme en met kleur.
Daarbij verdienen de decors een bij
zondere waardering. Voor de pauze
treden de diverse artiesten alleen of
met anderen op terwijl na de pauze
het programma grotendeels gevuld
woi"dt door het solistische optreden
van Wim Sonneveld. Meer dan een
uur lang houdt Wim Sonneveld de
aanwezigen bezig met amusement
van het allerbeste soort: geestig, be
schaafd en charmant met enige kol
derieke en clowneske kanten.
Maar er valt nog meer te genieten
o.a. de scène in de feestneuzen-win
kel, waarin Sonneveld en Conny
Stuart de zaal constant aan 't lachen
houden, het shownummer van de
Haagse meisjes de Wit Anno 1800
etc.
Na de pauze prikt Wim Sonneveld
er wat politieke cabaretjes doorheen,
zingt wat onzin en zingt wat liefdes-
en wiegeliedjes en slaat in zijn flat
aan het dazen.
Met bandopname, kleurendia's
daast hij alles wat los en vast zit aan
elkaar, wat de zaal ongetwijfeld als
zoete koek en met veel pret zal
slikken.
We kunnen elkeen die van cabaret
en frisheid houdt in kleur, spel, lied
en smaak deze verzorgde Rim Ram
van harte aanbevelen.