Nieuwe industrie in ïenrav De Midden Peelweg wordt gereed gemaakt \m een slachtpaard dat kampioen werd P.M00REN foor de politierechter Meerio en ïïanssnm huldigden zilv. burgemeester J. Rutten Veiligheid voor alles, ook io de landbonw TELEVISIETOESTEL Tel. 1070 ...altijd mee op reis Uit Peel en Maas JUUANASINGEL41-tekf. 1061 (K4780) Zaterdag 25 juli 1959 No 30 TACHTIGSTE JAARGANG PEEL EN MAAS DRUK EN UITGAVE FIRMA VAN DEN MUNOKHOF WPPTfRT ATï VOOR VPWR&V OMQTDP1TPA! ADVEBTENTIE-PBIJS: 8 ct. perm.m. ABONNEMENT8- GBOTE8TBAAT 28 TELEFOON 512 GIBO 150652 IiLilVDL</iU V UUA V lilllVÜ I EfiT UlYiJ 1 lVUlVCfll PBIJS PES KWABTAAL f 1.40 BUITEN VENBAT f 1.60 In de komende raadsvergadering vinden Venrays Vroede Vaderen het voorstel van B. enW. ter tafel om het overige gedeelte van het industrie-terrein aan de Maashese weg te verkopen aan de N.V. Me taal warenfabriek Venray. Genoemde onderneming, zo blijkt uit de stukken, 'wil hierop een grote hal gaan bouwen met een totale vloeroppervlakte van 10.000 m2 en hoopt hier binnen afzien bare tijd een 150 mensen aan het werk te hebben. Een onverwachte uitbreiding van het industriële potentieel in Ven ray, waaraan op dit moment wel niemand had gedacht. Blijkens nadere informaties zul len in deze industriehal o.m. de stoelen en banken gemaakt gaan worden voor de nieuwe DAF.- auto's. Het blijkt, dat een zuster-onder- neming van de N.V. Inalfa, nml-Ide Elsrijk stalen frame meubelen (o.a. bekend om haar Elsrijk-meubelen) deze! opdracht vanj de DAF-auto- mobliel-fabrieken uit Eindhoven heeft gekregen. Nu werden de Elrijk-meubelen al geruime tijd in een der afdelin gen van de fabriekshallen der NV Inalfa hier ter plaatse gemaakt, maar aangezien zowel de productie van de haarden en ds toeleverings artikelen van Inalfa, als de stoelen en meubelen van Elsrijk, steeds maar groter werden heeft men al geruimen tijd naar een oplossing gezocht. Temeer waar de uitbrei ding van de reeds bestaande hallen nog weer te klein bleek voor de toenemende productie van de beide ondernemingen. Toen nu deze enorme order afkwam van de DAF-fabrieken, die zich voorstellen het komende, jaar iedere week een 200 Dafjes van de band te laten lopen, moest een radlkalere oplossing gevonden worden. Die is er dan gekomen door de oprichting van een nieuwe naam loze vennootschap, die de schone naam VENRAY zal gaan dragen. Deze nieuwe industrie zal dus de gehele meubelproduktie van de N.V. Elsrijk en daarnaast o.a. de Daf-auto van zitplaatsen voorzien. Directeur van deze nieuwe fa briek is de heer J. A. M. Burgman uit Amsterdam. Men hoopt zo spoedig mogelijk met de bouw van een nieuwe hal te beginnen. In de zitting van de Provinciale Staten van maandag j.l. is met algemene stemmen een gewichtig besluit genomen. Het besluit name lijk om van provincie-wege een bedrag van f404.285.beschikbaar te stelen als het aandeel van de provincie Limburg in het eerste begin van de nieuw aan te leggen Midden Peelweg. Het was al lang een publiek ge heim, dat de aanleg van deze voor Venray zo belangrijke verkeers ader spoediger tot stand zou komen, dan men in het begin van dit jaar wel meende. Men wist immers dat Venrays Vroede Vaderen na een geheime zitting het besluit genomen hadden bijna f 89.000.— beschikbaar te stellen voor de aanleg van deze weg. Al had men, bij het wederom openbaar worden der vergadering zich eerst terdege overtuigd dat de persme'tisen toch wel weg zouden zijn, 's anderdaags moest een raads lid echter ervaren, dat men achter in de Vredepeel al wist wat er aan het handje was. Dat Venrays gemeenteraad dit besluit zo maar niet op de bonne fooi genomen had, was duidelijk. Reeds direct na de aanwijzing van onze gemeente tot industrieel te stimuleren kern werd het de re gering duidelijk gemaakt, dat de huidige verkeersverbindingen in deze streek niet bepaald gunstig waren t.a.v. het aantrekken van industrie. Immers, goede verbin dingen met het Midden en Westen van Nederland ontbraken. Door de aanleg van een Midden Peelweg, zou Venray uit zijn be trekkelijk isolement worden ver lost, omdat door deze weg niet alleen een shelle verbinding moge lijk is met den Bosch, via Veghel, maar ook via Oss-Geldermalsen aansluiting geeft op de grote E- wegen naar het westen en midden van het land. Daarnaast zal deze Midden Peelweg een vlottere ver binding geven met het Zuiden van onze provincie en zal in de toekomst de grote weg Antwerpen-Venlo- Duitsland kruisen en daaraan dus ook weer een goede aansluiting geven. Men kon de verschillende depar tementen van het grote nut van deze verbindingsweg overtuigen, wat belangrijk was omdat immers van deze zijde, in het kader van de industrialisatie-politiek, voor een groot deel der financiën moest gezorgd worden. Was men eerst van plan deze weg in het kader van de werkver ruiming, dus in een soort werk verschaffing tot stand te brengen, nu bleek, dat den Haag bereid was voorrang te verlenen aan het tot standkomen van deze weg buiten dat verband. Er werd een voorlopig financieringsplan opgezet over de 7 km. die in de gemeente Venray zullen komen liggen en die uit eindelijk f 1.347.671.— zullen kosten. Venrays Raad heeft voorshands al het besluit genomen haar aandeel in die kosten op zich te nemen en nu hebben dan maandag j.l. ook de Staten zich bereid verklaard het aandeel van de provincie bij te dragen, zodat met het gedeelte van deze weg op Venrays grondgebied n.l. van de Vredepeel tot en met Ysselsteyn begonnen kan worden. Het is logisch dat het daarbij niet blijven zal. Ook de gemeente Helden zal haar aandeel in de weg binnenkort wel beschikbaarstellen, evenals de andere gemeenten, die hierbij betrokken zijn en men ver wacht dat in 1962 het 26 km. lange stuk gereed zal zijn. Intussen hoopt men dan ook bij Geldermalsen en Tiel het ontbre kende gedeelte van deze Noord- Zuid verkeersweg gereed te heb ben, zodat dan Venray inderdaad over een uitstekende verbinding met het midden en zuiden van het land zal beschikken. Zonder meer zal het duidelijk zijn, dat de Beekweg in het kader van deze wegenaanleg nu ook zijn definitieve verbetering gaat krijgen, om zodoende een goede aansluiting van Venray op de Peelweg moge lijk te maken. Daarnaast hoopt men dat de provincie dit jaar ook nog zal gaan beginnen aan een omleg van de weg naar Deurne, langs de Veltumse kapel naar Wanssum, zodat dan inderdaad van een rigoreuze oplossing van het verbindingsprobleem gesproken kan worden. Het is de bedoeling dat de nieuwe weg ongeveer 6 m. breed gaat worden, terwijl fiets paden aan beide kanten het snel verkeer zullen komen verlichten. In Sint Oedenrode speelt zich nu een sprookje af. Daar in de stallen van de voormalige brouwer Sjef de Leijer, die een groot huis, even voorbij het wondermooie marktveld bewoond, staat een prachtige vlie- genschimmel, die luistert naar de naam „Snowman". Het is een wonderlijk mooi paard met een klein schrander hoofd en kleine oortjes, waaraan Harrie de Leijer, een van de twaalf kinderen van de brouwer, zijn geslaagde emigratie naar Amerika heeft te danken. „Snowman" is voor de film en voor de reclame van de Pan Ame rican Airways met de eigenaar, zijn vrouw en vijf kinderen van New York uit naar Nederland ge vlogen. Want in „Snowman" zit business. Hij is vorig jaar in Madison Square Garden kampioen-springer van de Verenigde Staten geworden. Maar dat is niet de quintessende van de „story". Harrie de Leijer heeft het paard, waarvoor hem al 35.000 dollar is geboden, drie jaar geleden voor 80 dollar van de wa gen, waarop het naar de slager gereden zou worden, weggehaald. Amerika is gek van de geschie denis van „Snowman". Van Assche- poes, die een prachtige prins bleek te zijn. Het leven van dit paard wordt nu verfilmd. Een speelfilm, com pleet met liefdesverhaal, waarin de schimmel, die voor de slacht bank bestemd was, door Harrie de Leijer gereden wordt. In november zou hü gereed moeten zijn. Er verschijnt binnenkort ook een sprookjesboek over het paard. Het moet allemaal zuivere waarheid zijn, want „Snowman" staat nu tot 27 juli in de stallen van Sjef de Leijer. Waarvoor zou men dit paard anders over de Oceaan gevlogen hebben? Omdat er voor film-corporation en voor de Pan American Airways business in de Amerikaanse publi citeit rond dit kampioenspaard zit, dat vroeger als werkpaard bij een boer heeft gediend. Harrie de Leijer heeft de kans van zijn leven gegrepen, toen hij in Nieuw Holland het dier op de wagen voor de slager zag staan. Een boer, die het als werkpaard had gebruikt, wilde er vanaf. „Ik zag het kleine hoofd en de kleine oortjes. Het dier stond me direct aan. Niet dat ik er een springpaard ven wilde maken, maar het zou een goed rijpaard voor de zwaardere meisjes kunnen zijn. Ik kon het in St James, waar mijn boerderij en mijn stallen zijn gelegen, best gebruiken, al was 't mager als een lat. Het hoofd was goed en daarmee moet men begin nen om de kans te krijgen een goéd paard te bezitten. Toen het thuis was heb ik kans gezien er een goed springpaard van te maken. In 1957 kwam ik er op kleine concoursen mee uit, zonder er wat succes mee te hebben. In 1958 werd hij door een jongen gereden, die erg zenuwachtig was. Het paard sprong goed, maar op de eerste twee concoursen liep het toch fout. Daarna heb ik het zelf gereden, om er in Sands Points het kam pioenschap van een groot concours mee te winnen. Er volgden 12 kampioenschappen achter elkaar. In Madison Square Garden werd het zelfs kampioen van Amerika. Wat dit betekent? De grootste kranten staan er vol van. Met 1072 punten, verzameld op alle springconcoursen, liep het 500 punten op de concurrenten uit. Nu wil men voor „Snowman" 35 duizend dollar geven. Het paard is i nooit meer te koop. Ik heb er alles aan te danken. Het heeft ons gemaakt. Mijn zaak in St James op Long Island, vijftig kilometer van New-York, waar ik in het bezit van 37 paar den ben, ondergebracht in 2 grote stallingen. Ook de talrijke gewonnen geld prijzen hebben daaraan meegehol pen. Voorts kregen mijn rijscholen een grote faam. Een ervan is een college gevestigd, waarin vijftig procent der meisjes rijlessen neemt. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd als er met mij iets gebeuren mocht verkoop desnoods alles, maar als je dan aleen „Snowman" nog overgehouden hebt, schiet hem dan een kogel door de kop en begraaf hem". Dat vertelt ons Harrie de Leijer, eertijds bekend landelijk ruiter en lid van de Rooyse Rijvereniging, die ook onder de NCB ressorteert. Als negenjarige werd hij op een NCB-concours reeds als beste rui ter aangewezen. Elf van de twaalf kinderen van Sjef de Leijer rijden immers. Een zoon heeft het nog te druk met studeren. Het zijn allemaal paardenmannen bij de Leijer. In de Rooyse stallen is altijd gefokt. En de familie heeft goede springpaarden bezeten voor internationale concoursen. Een er van werd in '50 nog kampioen van de Landelijke Ruiters. In hetzelfde jaar trouwde Harrie de Leijer, die thans 31 jaar is, met Jo Vermeltfoort, een Rooys meisje om dan naar Amerika te emigre ren. Hun pad liep niet over rozen. In Greensbourough, Noord Caroli na, kwam hij op een boerderij te recht, waar hij op flfty-fifty-basis met de eigenaar kon werken. Na negen maanden werd er ech ter niets betaald. De boer ging failliet en de Leijer stond dan te kijken. Micky Walls, een der beste van de Amerikaanse steaple-chase en race-trainers hadden de Leijer echter op concoursen met paarden zien omgaan en bezorgde hem een nieuwe job als bedrijfsleider op ■een boerderij In Pennsylvanie. Na een jaar trad hij bij een mul- ti-mlljonair in Virginia in dienst, die er ook drie concourspaarden op na hield. De Leijer reed zijn paarden en hield de 64jarige David Hugh Dli- lard zaterdags en zondags gezel schap op zijn rijtochten. Aan Dillard had de jonge familie de Leijer na twee jaren veel te danken. Er was overgelegd, waar men paarden voor kon kopen, die op de farm gestald en gevoerd werden. Door koop en verkoop kon de grondslag voor een goéde zaak gelegd worden. In 1954 vertrok men naar St. James, waar een eigen zaak de Hollandla-farm, bestaande uit rij scholen met 37 paarden konden worden gesticht. Harrie de Leijer trad toe tot de Professional Horsman Association, zodat hij drie dagen per week op de races zit, doch thuis zijn perso neel aan het werk heeft. Het sprookje van het slacht paard „Snowman", dat de beste springer van Amerika blijkt te zijn maakte het succes compleet. Snowman" is een tienjarige ruin, die thans drie jaar in het bezit van de Leijer is. Ondanks de vele nasporingen heeft men de af komst van dit bijzondere dier niet kunnen achterhalen. De onverwachte tocht van het paard met het gezin van de Leijer over de Oceaan naar de ouderlijke woningen In St. Oedenrode was het gevolg van de behoefte aan publiciteit. Pan American Airways bracht met het factotem Snowman onder de aandacht, dat voor de Pan American en voor de Olympic Ga mes paarden per vliegtuig kunnen vervoerd worden en de Snowman Corporrtion diende tegelijkertijd haar eigen belangen. De Leijer kon met Snowman naar elk willekeurig doel vliegen. En is het dan verwonderlijk, dat hij met heel zijn geluk: vrouw, vijf kinderen en Snowman naar Sint Oedenrode vloog Jozef de Leijer, de voorzitter en directeur van de staffanfare, waar toe steeds vier van zijn kinderen hebben behoord, is met recht trots op zijn Amerikaanse paardeman, die voor zijn vertrek op 27 juli eerst met Snowman op een speci aal daartoe door de Rooyse Ruiters uitgeschreven concours zal moeten deelnemen. Vyf-en-veertig verenigingen brachten groots défilé Geassisteerd door de beide wet houders en pastoor G. Kemmere van Geysteren, heeft pastoor J. Slots van Wanssum uit naam van de gehele bevolking zondagmorgen tijdens de hartelijke huldiging burgemeester J. G. A. Rutten bij gelegenheid van zijn zilveren ambts jubileum een prachtige zilveren ambtsketen om de schouders ge hangen als geschenk ven de in woners van de gemeente Wanssum, Als een dankbare herinnering aan dit feestelijk gebeuren in Wanssum, zal burgemeester Rutten de ambts keten tijdens officiële gelegenheden in Wanssum dragen en zal hij dan niet meer de waardigheidsketen van Meerio behoeven te lenen, waar hij eveneens de eerste burger Is en waar de bevolking zich zaterdag middag ook had opgemaakt om hun burgemeester een warme hulde te betuigen. We beperken ons tot het feest in Wanssum In het ruime en fraaie nieuwe gemeentehuis van Wanssum zette de huldiging zich om vijf uur zaterdagmiddag voort. Aan de grens der gemeente werd de zilveren burgemeester afgehaald door alle verenigingen van het dorp en naar het raadhuis begeleid onder de vrolijke klanken van fanfare Con cordia. Als eerste spreker tijdens de buitengewone raadszitting voerde loco-burgemeester G. Beterams het woord. Hij gaf een schets van de loopbaan van de jubilaris, die ook In Wanssum veel tot stand bracht, waarvoor de gemeente veel dank verschuldigd was. Voor de vele voortvarende initia tieven en de stimulerende actie, die van de heer Rutten uitging, bracht loco-burgemeester Beterams hartelijke hulde en ondersteepte zijn woorden met een prachtige vulpencassette als geschenk van de raad. Namens de burgemeesterskring feliciteerde burgemeester mr. A, Janssen van Venray, terwijl voorts burgemeester J. Linders uit Broek- huizenvorst en oud-burgemeester baron de Weichs de Wenne uit Geysteren woorden van gelukwens spraken. Voor een onvergetelijke huldiging hadden de gemeentenaren zich zondagmorgen andermaal verza meld, waarbij pastoor J. Slots ver tolker was van de feestvreugde in het dorp. Hij bood de ambtsketen aan geassisteerd door de wethou ders G. Beterams en F. Geurts en pastoor G. Kemmere, ter symboli sche illustratie dat het een ge schenk betrof van de gehele ge meenschap. Ontroerd door de hartelijke hul- digingsbewijzen heeft burgemeester Rutten dank gebracht. Het komt helaas nog veelvuldig voor, dat de landbouwer het koren op zijn bouwland onder de draden van de hoogspanningslijn optast. Dit nu is levensgevaarlijk. Immers om door de hoogspanning te wor den getroffen is het niet absoluut nodig, dat men de draden met een lichaamsdeel aanraakt. Reeds de nadering tot op een afstand van anderhalve meter van deze 150,000 Volt geleiders kan levensgevaarlijk zijn. Met nadruk wordt er daarom nogmaals op gewezen, dat het voor de eigen veiligheid van de land bouwer en zijn personeel noodzake lijk is, dat de korenmaten zich niet onder de draden bevinden, doch dat deze mijten tenminste 10 meter van de buitenste draad, op de grond gemeten, verwijderd moeten zijn. Men zij dus opnieuw gewaar schuwd. VOOR EEN MODERN EN VAKKUNDIGE PLPRTSING ZORGT: NATUURZUIVER OPWEKKEND VERKWIKKEN» van 24 juli 1909 In de donderdagavond gehou den vergadering van de kaartclub „Gezellig samenzijn" is met alge mene stemmen besloten de kaart club te doen overgaan In een zang vereniging. *Tot directeur werd benoemd de heer Alphons Pennartz, organist alhier. In 1909 waren in België niet minder dan 112 000 herbergen. Dit is op iedere 30 volwassen mannen een gelegenheid. De Burgemeester van Venray maakte bekend, dat het uur van sluiting voor café's tijdens de ker misdagen zal zijn te middernacht (12 uur). van 28 juli 1984 De H. Kindsheid hield te Venray een optocht. Ondanks da crisis brachten de collecten nog aardig wat op, nJ.: Collecte Grote Kerk f 270.— Paterskerk f 73.90 tijdens optocht f 180 De firma Jamin vestigde een depót te Venray in de Patersstraat. De H.E. Heer Mgr. P. Wijn hoven kwam uit Amerika naar Venray om zijn zilveren priester feest te vieren. - De heer Theo Min, onder wijzer in Ned. Indië, alhier met verlof, slaagde in Den Haag voor het examen akte tekenen L.O. „Handeltje van niets" De baas was voor achthonderd gulden aan lappen stof kwijt ge raakt. Dat had de monteur gedaan, die er iets wilde bijverdienen. De monteur kocht een overjarig auto wrak en ging dat oplappen. Het werd een handeltje van niets. De onderdelen kostten zoveel geld dat de man het niet kon betalen. Daar om stal hij die lappen stof. Hij verkocht ze door aan een markt koopman, die er in totaal f 400>— voor betaalde. De monteur wérd ontslagen, en de rechter gaf hem veertig gulden boete met twee maanden voorwaardelijk. Deze zaak was aan het rollen gekomen toen de baas op een zonnige dag het fabriekje verliet om een wandelingetje met koffie pauze door de stad te maken. Hij drentelde over de markt, en zag er tot zijn verbazing zijn eigen lappen stof in een kraam hangen. Verbluft informeerde hij bij de koopman, waar die stof vandaan kwam. „Uit België", loog de koop man zonder blikken of blozen, Waarna de baas zich naar het alls ««««ringen j jAKM/ Aypol^n UfflTflt) C fina"cl'er'ö9^ politiebureau repte om daar ver slag uit te brengen van zijn bevin dingen. Vervolgens haastte hij zich naar het fabriekje terug om de monteur te ontslaan. Van zijn be drijfskapitaal betaalde de monteur driehonderd gulden schadevergoe ding. Meer bezat hij niet. Maar het was toch voldoende voor de baas om de rechter in een mooie brief clementie voor de monteur te vragen. Met de marktkoopman, die als heler terecht moest staan, was het een ander geval. Niemand had een mooie brief voor hem geschreven, maar hij was al een eind in de tachtig en nog nooit was hij met politie in aanraking geweest. „Nog niet voor appels gappen als kleine jongenzei hij. En omdat hij kort na de oorlog van '70'71 was geboren, wil dat toch wel iets zeg gen. De rechter vond dat er weinig dieven zouden zijn als er geen helers waren. ,Ik dóch dat 't eerlijk was", zei de bejaarde koopman. „Hoe kan dat kreet de rechter, „u betaalde de helft van de waarde Nou, nou," deed de koopman sussend, „zo goeiekoop was het ook weer niet, 't Was een handeltje van niets. Ik heb wel eens betere mazzels gemaakt!" ,Dan moet daar ook maar eens een onderzoek naar worden inge steld vond de officier. „Dat ken u doen meneer, dat ken u doen", riep de koopman veronge lijkt. „In mijn' kraam geschieden geen dingen die het daglicht niet kunnen zien." .Behalve dit dan', vond de of ficier. Ik doch dat het eerlijk was, herhaalde de koopman en daarna ging hij aan het rekenen. Hoeveel vader Suurhof hem had toegeme ten en hoe slecht het tegenwoordig op de markten is. En ik heb nog vijf kinderen ook, riep hij vol vuur uit. „Hoe oud is de jongste", infor meerde de rechter „Zes en veertig", antwoordde de verdachte. „Dan behoeven we daar geen rekening mee te houden", zei de officier, die f 75.— boete eiste. „Maak er veertig van" vroeg de koopman, maar de rechter liet het bij vijf en zeventig. „Ik kan het niet goedkoper doen zei hij. 't Is hier nog slechter dan op de markt."

Peel en Maas | 1959 | | pagina 1