m Kleuterscholen ingezegend C00PMANS heren- en jongenskleding Heiligen kijken ons aan SSS'ïïïï WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Enige misverstanden inzake emigratie naar Canada Kinderboxen Kinderstoelen Ruime sortering costuums, colberts, pantalons regenkleding beter gekleed... en toch minder besteed o n s ÜinJiM Zaterdag 29 maart 1958 No 13 NEGEN EN ZEVENTIGSTE JAARGANG M PEEL EN MAAS CONFECTIE VAI Uit allerlei gesprekken en brieven is wel voldoende gebleken hoe wei nig de mensen hier weten onder welke omstandigheden onze geëmi greerde Nederlanders in Canada leven. Sommige mensen vragen je wel eens, als ze weten dat je in Canada gezeten hebt: „Ik heb ook kennis sen in Canada. Heb je die nooit ontmoet? Zulke mensen hebben natuurlijk geen flauw idee van wat afstanden in zo'n land betekenen en hoe groot zo'n land wel is, het is nl. zo, dat het totale Canadese grondgebied een oppervlakte heeft van 300 keer dat van Nederland. Ofschoon de 16.000.000 inwoners, die Canada telt, meestal zich in enige centra heb ben geconcentreerd, zal de volgende illustratie toch wel een verduidelij king zijn van de grote Canadese uitgestrektheid. Iemand, die emigreert naar de Canadese Westkust (Brits Colum bia) heeft een achtdaagse bootreis over de Atlantische Oceaan waar hij niets anders ziet dan water, water en nog eens water. Wanneer hij in Halifax dat is een zeer bekende haven aan de Canadese oostkust aankomt, is hij pas halfweg. Een vijfdaagse treinreis (rijdende dag en nacht) brengt hem via de prairies naar de westzijde van het Rotsgebergte. Onnodig te zeggen dat in zo'n geval de kans om elkaar in Canada weer te zien veel ge ringer is dan in ons eigen land. Deze geweldige uitgestrektheden dragen er ook toe bij dat levens omstandigheden en werkmethodes verschillend zijn in verschillende delen van het land. Een brief van een emigrant moet men dus niet zien zoals: Zo leeft men in Canada, maar eerder als: Zo leeft men in die bepaalde streek. Men moet dus uiterst voorzichtig zijn met generaliseren. En hoe ligt Canada in verhouding tot de evenaar? Zoals men weten zal loopt de 52ste breedtegraad midden door ons land, ongeveer door de steden Delft- Gouda-Arnhem. Deze zelfde breedte graad loopt ook door Canada. Het overgrote deel van de bevolking woont echter ten Zuiden van deze breedtegraad. Toronto, een miljoenenstad, in welks nabijheid vele Nederlanders zich vestigen, ligt op een hoogte van Lourdes en Marseille. Ondanks de vrij zuidelijke ligging van deze bewoonde streken, heeft men er warme droge zomers en koude droge winters, hetgeen typische kenmerken zijn van een landkli maat. Onder de geëmigreerde Nederlan ders treft men allerlei typen aan. Er zijn idealisten, die naar hun oude vaderland schrijven: „Het gaat mij uitstekend; ik ben een prach tige toekomst aan het opbouwen", terwijl anderen ook in het nieuwe land maar blijven kankeren over het gemis aan allerlei dingen en de vermaterialisering van het land, of schoon zij desondanks ginds blijven. Dan zijn er mensen, die de dingen veel rooskleuriger beschrijven, dan ze in werkelijkheid zijn. Zij zullen b.v. hun weekloon omrekenen in Nederlandse guldens om hier maar indruk te maken. Ook zijn er die niet willen schrij ven over hun moeilijkheden en ver bloemen de zaak maar met: „Het gaat ons niet zo slecht". Overigens hebben ervaringen geleerd, dat het niet wenselijk is allerlei moeilijk heden bloot te leggen. Voordat de- betreffende brieven hier aankomen, kunnen de moei lijkheden daarginds weer zijn op gelost, terwijl mensen hier toch niet kunnen helpen en zich alleen maar ongerust maken. Over moeilijkheden gesproken.'Er zijn mensen die het zonderlinge idee hebben, dat Canada het land zou zijn van melk en honing. Im- mers, zo redeneert men, mensen emigreren om bepaalde zorgen die zij hier in het land hebben te ont vluchten. Wanneer deze mensen later brie ven naar Nederland sturen, blijkt maar al te vaak, dat ook in Canada deze mensen op grote misschien onverwachte moeilijkheden stuiten. Ze hebben er misschien zelfs meer zorgen dan ze hier hadden. Al te gauw concludeert men dan daaruit dat het daar toch ook niet alles is. Men vergeet echter dat deze immi granten zich volkomen moeten om schakelen, een proces, waarbij zij ongetwijfeld vele nieuwe moeilijk heden hebben te overwinnen. Sinds zaterdag j.l. houdt de be kende fotograaf Peter Swenker in zijn atelier in de Patersstraat, een tentoonstelling van pl.m. 150 grote foto's van middeleeuwse heiligen beelden uit Venray. en een enigszins wijde omtrek. Wie deze tentoonstel ling nog niet bezocht, moet beslist niet verzuimen deze te gaan zien. Daar kan de amateur-fotograaf zien en leren hoe met een goed toestel, 'n goede techniek en goede belichting, maar vooral met de nodige aandacht wondervolle din gen te bereiken zijn! Daar heeft de kunshistoricus nu een enige gelegenheid, zoals ze tot nu nog niet geboden werd om zo wel de saamhorigheid als het onder scheid van een groot aantal beelden van deze streek te bestuderen! Daar kan iedereen bewonderen en versteld staan van de rijkdom aan prachtige oude beelden die we hier nog hebben, niet in een museum maar nog levend in onze kerken! Maar wat, afgezien van fotokunst, historie of artisticiteit, iedereen wel het meest zal treffen is, dat we hier op een eigenaardige wijze met die heiligen geconfronteerd worden, van aangezicht tot aangezicht! We zagen ze in onze kerken wel staan, maar hier kijken ze ons aan! Ze grijpen ons vast, ze boeien ons. Wat een innerlijkheid, goed heid, devootheid en verklaarde men selijkheid spreekt uit die gezichten en houdingen, nu we zó van nabij en onder zulk een juiste belichting zien! Dit is het wat ook de fotograaf moet bewogen hebben om zó hun beeltenis te kunnen vastleggen. Bezoekt deze enige gelegenheid voor het te laat is, bekijk de foto's rustig en met aandacht; ze zullen misschien niet alle zó boeien als die lieve jonge Sinte Agnes, waar de zuiverheid van afstraalt, of dat beeld van droefheid, die Christus zoals Hij daar zit, eenzaam, met zijn smart alléén! Maar aile geven ze stof genoeg om er letterlijk „ons hart aan op te halen". M.B. Na deze eerste fase zullen zij met vastere hand kunnen werken aan hun toekomst in een nieuw gekozen land, waar de mogelijkheden onge twijfeld veel talrijker zijn. Een wel zeer jammerlijk misver stand ontstaat soms wanneer ouders de goedkeuring weigeren aan hun (meerderjarige) zoons en-of doch ters om te emigreren. Jarenlange verkeringen zijn soms om deze redenen afgebroken. Zulke ouders hebben gewoonlijk geen bepaalde redenen voor hun afkeurende hou ding, maar uit alles blijkt dat eigen belang en sentimentele overwe gingen meestal doorslaggevend zijn. Allerlei brieven en krantenarti kels, die ooit iets kwaads hebben gezegd omtrent emigratie, worden aangehaald om het argument voor zich te winnen. De ouders menen het goed, maar zij vergeten, dat zij zich hier een recht toeëigenen, dat van nature tot elke jonge mens behoort, n.l. het kiezen van een eigen levensweg. En of deze jonge mensen hun toekomst, hun geluk en hun ideaal willen zoeken op de boerderij, in een naburige stad of via de weg van de emigratie is een zaak die zij zelf moeten beslissen. Het advies van de ouders zullen ongetwijfeld vele jonge mensen op prijs stellen, maar het advies moet geen wet zijn. Alleen die ouders, die hun kinderen volledig vertrou wen en die in hen voldoende verantwoordelijkheidsbesef hebben aangekweekt, zijn een grote steun voor de jonge generatie. Ouders moeten dit in willen zien, ook in zake emigratie. Iemand, die wil gaan emigreren moet zich grondig voorbereiden, d.w.z. het leren van de Engelse taal, kennis vergaren van het land, waarnaar men emigreert en aan dacht schenken aan eigen persoon lijkheidsvorming. Nog te veel men sen emigreren, die niet voldoende zijn voorbereid en ingelicht. Deze zijn slechts enige van de vele misverstanden inzake emi gratie. In 1857 klapte Mère Modesta van de Zusters Ursulinen met een groot boek op de lessenaar van het zg. Rectorshuis van het klooster Jeru salem en heeft waarschijnlijk toen gezegd: Nu slapen... waarmede dan onofficieel het „asiel voor kleine kinderen" te Venray was geopend. Het asiel, dat later bewaarschool werd en nu in 1958 101 jaren na die bewuste slaaporder is uitgegroeid tot twee prachtige moderne kleuterscholen, waarin 303 Venrayse kleuters volgens de montessori of föbelmethode de eerste opleiding in hun jonge leven ontvangen. Men zou om meer dan een reden de geschiedenis van het kleuter onderwijs in Venray graag geschre ven willen zien. Daaruit zou op de eerste plaats blijken welk een grote verdiensten de Zusters Ursulinen zich op dat terrein voor Venray hebben verworven. Want het is nog niet zo heel lang geleden, dat het kleuteronderwijs eindelijk eens ge- subsidiëerd werd en voordien moesten de zusters maar zien, dat zij dit onderwijs gefinancieerd kre gen. Dat zij daar handenvol geld bij gelegd hebben is een vaststaand feit. Op de tweede plaats zou men uit die geschiedschrijving de verande ring der onderwijs-methoden kun nen zien. Trouwens de namen „asiel" en „bewaarschool" zeggen al genoeg, al zal menig ouder dank baar terugdenken aan bv. een Mère Theodora en een Soeur Christine, die hun behalve slapen en matjes vlechten de eerste moei lijke beginselen heeft bijgebracht van het ABC. Wie dan nu de prachtige frisse lokalen ziet, met die overvloed van speelgoed, speel ruimten en modern lesmateriaal en weet dat bv. in dat oude Rectors huis een bed stond om de slaperige kleintjes in „op te bergen", ziet zelf een onderwijs-ontwikkeling die het kind van nu alleen maar ten goede kan komen. Op de derde plaats zou het een beschrijving zijn van het oude Jerusalem, waar naast de deftige pensionaires ook de Venrayse kin deren nimmer vergeten zijn. Zelfs de kleuters niet. Want na het oude Rectorshuis krijgen we in 1883 de bouw van de nieuwe lagere school aan de Maasheseweg en wanneer die dan weer uitbreiding behoeft zien we kleuters dat gebouw betrekken. Het gebouw, waar de meesten van ons netjes „bewaard" zijn en thans onze kleuters een nieuwe school vinden, die tot ver in de omtrek zijn weerga niet heeft. Het zou de beschrijving zijn van een moeilijke na-oorlogse toestand, waarbij de zusters zaten met klas sen van meer dan 100 kleuters. En officieel mochten er maar 40 in. Het zou een beschrijving van vele moeiten en soms ook veel wanbe grip zijn, maar ook van veel goeds. We denken aan nieuwe onderwijs methoden, aan montessori, aan fröbelen, aan het inrichlen van de oude huishoudschool tot kleuter school. Een krant leent zich daar moei lijk voor, moet zich beperken tot het heden, dat zoals de Burgemees ter dinsdag zei, wel zeer feestelijk is. Want met de inzegening van de pas verbouwde en geheel nieuwe ingerichte kleuterscholen door de heer Deken, is een definitief einde gekomen aan de verschrikkelijke noodtoestand, die Venray vooral na de oorlog heeft gekend op het gebied van het kleuteronderwijs. Hij was de Zusters zeer dankbaar voor het grote aandeel dat zij in de oplossing van de nood hebben bijgedragen en complimenteerde Mère Prièure, Mère Ursule en Mère Anne, met dit grote succes. Als hij, aldus de Burgemeester, zijn eigen be waarschooljaren naging, dan wordt de jeugd van tegen woordig toch wel verwend, maar Inspecteur Courtens van het kleu teronderwijs kon dit geen verwen nen noemer, Het is allemaal dien stig gemaakt aan de opvoeding van de jonge mens, die hier zijn eerste schreden gaat zetten op het zware onderwij?pad en daarbij uitstekend wordt geholpen door de verschil lende richtingen in dat onderwijs, de fröbel of montessori-methode. Ook hij feliciteerde de Zusters met deze prachtige scholen, die een ge lukkig einde hebben gemaakt aan de noodtoestand in Venray. Deken Loonen had al eerder, na de inzegening zijn gelukwensen overgebracht en vertrouwde, dat ook hier het heilzaam werk der Zusters rijke vruchten zou mogen afwerpen voor Venrays jeugd. Ven- rays jeugd, die voor de hoge gasten dansten en zongen en zo hun blijd schap toonden over de werkelijk keurige verbouwing welke aanne mersbedrijf Raedts onder architec tuur van Gebr. de Vries hier tot stand heeft gebracht en over de schitterende inrichting welke nu ten dienste is komen staan juist van die jeugd. Een nieuw hoofdstuk in de ge schiedenis van het Venrayse kleu teronderwijs is daarmede begonnen. En het is een kleurig en fleurig hoofdstuk, waarvan de schrijvers alle eer hebben. ook bekleed oersolide en niet duur PETER HENDRIX BAZAR Aleer charme door Nolanda nylons Dal is heel begrijpelijkidealer kousen zijn er niet. Zulke prachtige modetinten. Zo wazig dun en toch zo sterk. Door de grote elasticiteit een heerlijke volmaakte pasvorm Er zijn Nolanda Nylons voor iedere gelegen heid en in prijzen reeds vanaf f 2.95 vraagt en draagt Nolanda Nylons GEMAAKT VAN DE NEDERLANDSE NYLON 5 alleen verfcoop: van deze ideale Dameskousen bij:

Peel en Maas | 1958 | | pagina 1